Γράφει ο Φώτης
Μιχαήλ
Καί έτεκεν τον υιόν
αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν, και ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη,
διότι ουκ ην αυτοίς
τόπος εν τω καταλύματι. (Λουκ. β,7)
Κανένα πανδοχείο και
κανένας συγγενής δεν φιλοτιμήθηκε να προσφέρει στον Νεογέννητο Χριστό τόπο για
φιλοξενία.
Στην μικρή Βηθλεέμ, για όλους τους ανθρώπους
υπήρχε χώρος. Για τον Πλάστη όμως και Σωτήρα, ούτε μια μικρή γωνιά δεν βρέθηκε,
παρεκτός από το σπήλαιο και την φάτνη!
Σήμερα, στο δικό μας
κατάλυμμα, δηλαδή, στην Πατρίδα μας, στο χωριό μας, στις οικογένειές μας, στις
καρδιές μας, υπάρχει άραγε διαθέσιμος τόπος για τον Ενανθρωπήσαντα Χριστό;
(1). Και πρώτα-πρώτα
ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας.
Εμείς, οι
βαφτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, έχουμε άραγε τόπο για τον Κύριό μας στο
κατάλυμα της καρδιάς μας;
Καθαριζόμαστε από τα
πάθη, ώστε να γίνει η καρδιά μας φάτνη άνετη και ζεστή για τον Χριστό, που
γεννιέται;
(2) Ευρίσκει ο
Χριστός τόπο στο κατάλυμα του δικού μας σπιτιού;
Έχει θέση ο Χριστός
στην οικογενειακή μας ζωή;
(3). Ευρίσκει ο
Χριστός κατάλυμα μέσα στον χώρο της Εκκλησίας;
Ευρίσκει τόπο να
σταθεί στους διαθρησκειακούς διαλόγους και στις σχέσεις μας με τους παπικούς
και τους προτεστάντες;
(4). Ευρίσκει σήμερα
ο Χριστός κατάλυμα στο πνευματικό πανδοχείο του Γένους μας, που είναι το
σχολείο το Ελληνικό;
Ποια είναι η θέση
του Χριστού στην αγωγή και την εκπαίδευση της νεότητας;
(5). Ευρίσκει ο
Χριστός κατάλυμα στο μεγάλο ’’φροντιστήριο’’ της σύγχρονης ελληνικής
οικογένειας, που είναι η τηλεόραση;
Έχει τόπο ο Χριστός
να αναπαυθεί στα τηλεοπτικά προγράμματα και ιδιαίτερα στα προγράμματα
ψυχαγωγίας των παιδιών;
(6). Ευρίσκει ο
Χριστός κατάλυμα στις ολόφωτες πλατείες των ημερών των Χριστουγέννων με τους
κλόουν, με τα ξωτικά και με τους μάγους;
(7). Ευρίσκει ο
Χριστός κατάλυμα στην Βουλή των Ελλήνων;
Υπάρχει τόπος για
τον Σαρκωθέντα Λόγο μέσα στις καρδιές των πολιτικών μας ανδρών, στις αποφάσεις
τους και στους νόμους, που ψηφίζουν;
Εάν αποπειραθούμε με
στοιχειώδη ειλικρίνεια, να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα, τότε θα
καταλήξουμε στην θλιβερή διαπίστωση, ότι και σήμερα στην πολύπαθη Πατρίδα μας
παραμονές Χριστουγέννων, συνεχίζουμε κατά τα φαινόμενα και μιλάμε την γλώσσα
της Βηθλεέμ:
- Δεν έχουμε χώρο
για Σένα, Χριστέ, στην οικογένεια.
- Δεν μπορούμε να Σε
φιλοξενήσουμε στην κοινωνική μας ζωή.
- Δεν έχουμε για
Σένα κατάλυμα στους νόμους μας και στα βουλευτήριά μας.
- Δεν έχουμε τόπο
για Σένα μέσα στα σχολεία μας.
- Σε θέλουμε έξω από
την προσωπική μας ζωή.
- Δεν μπορείς να
μείνεις μαζί μας.
Παρ’ όλα αυτά
οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι, όπως πάντοτε, υπάρχει και σήμερα η μικρή μαγιά,
που λαβώθηκε μεν, αλλά δεν πειράχτηκε θανάσιμα από τα μικρόβια του μισόκαλου,
δηλαδή τα πάθη, τον ευδαιμονισμό, την φιλαυτία, την εκκοσμίκευση και τον
οικουμενισμό.
Αυτή η μαγιά, με την
χάρη του Θεού, δίνει στις ημέρες μας τις πρώτες μαρτυρίες, ότι ο Λαός μας, "καθήμενος εν σκότει και σκιά θανάτου" επί έτη πολλά, αρχίζει τώρα και βλέπει "φώς μέγα". Αρχίζει και δείχνει την απογοήτευσή του από τις φαύλες επιλογές
του παρελθόντος και στρέφει σιγά-σιγά τις ελπίδες του προς τον Ενανθρωπήσαντα
Χριστό.
Όσο για τους
συνανθρώπους μας εκείνους, που φέρονται τάχα αδιάφορα ή ακόμα και εχθρικά
απέναντι στο γεγονός της Βηθλεέμ, φαίνεται πως τώρα αρχίζουν κι αυτοί –κάτω από
τις απειλές του πορτοφολιού- να προβληματίζονται και να συσπειρώνονται γύρω από
αξίες πατροπαράδοτες, που λησμονήθηκαν: την αλληλεγγύη, το φιλότιμο, την
συμπόνια, την ανθρωπιά.
Άλλωστε -όπως έγραψε
κάποιος- τώρα που μας τέλειωσαν τα λεφτά, τι μας μένει εκτός από τον Χριστό,
για να ακουμπήσουμε επάνω του;
Ο πολυαγαπημένος μας
Άγιος Παΐσιος, σε κάποια από τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν, είπε:
«Μέγα και παράδοξον
θαύμα τετέλεσται σήμερον.
Άμα ο νους μας είναι
εκεί, στο “παράδοξον”, τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του
Χριστού. Εύχομαι η καρδιά σας να γίνει Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της
Βηθλεέμ να σας δώσει όλες τις ευλογίες Του».
Καλά και ευλογημένα
Χριστούγεννα σε όλους μας.
