Πέμπτη 31 Μαΐου 2018

Από πότε αποφασίζουν μη Ορθόδοξοι, τί θα συμβεί στα ορθόδοξα Πατριαρχεία;


Μᾶς ἐστάλη ἀπὸ Δ.Π.

   Κατά τα άλλα υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που υποστηρίζουν, ότι στην Ουκρανία δεν παίζονται γεωπολιτικά παιχνίδια και παρουσιάζουν τους εκεί ηγέτες ως ομολογητές της Πίστεως.
     Το ρώσικο Πατριαρχείο συζητά με τον Πάπα εσωτερικά θέματα και παρουσιάζει τον αιρεσιάρχη ως παράγοντα εκκλησιαστικής σταθερότητας.

Προσθήκη λεζάντας
«Το Βατικανό υποστηρίζει σθεναρά την ενότητα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας”, δήλωσε ο Πάπας κατά τη διάρκεια συνάντησης με αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου Μόσχας υπό την ηγεσία του Μητροπολίτη Βολοκολαμσκ Ιλαρίωνα .
«Με την παρουσία σας και ιδιαίτερα μπροστά σας, αγαπητέ αδελφέ μου, θα ήθελα να τονίσω και πάλι ότι η Καθολική Εκκλησία δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ μια προσέγγιση που προκαλεί διαχωρισμούς. Μόνο ένα Πατριαρχείο υπάρχει στη Ρωσία, το δικό σας και δεν θα έχουμε άλλο», ανέφερε ο Πάπας σήμερα προς τον Μητροπολίτη Ιλαρίωνα στέλνοντας μήνυμα πως “Πατριαρχείο Κιέβου” δεν υφίσταται για εκείνονκαι στηρίζοντας παράλληλα τις ρωσικές θέσεις παρά τις ραδιουργίες του Φαναρίου!
Ο Πάπας είπε επίσης ότι θεωρεί την Ουνία ως μια απαράδεκτη μέθοδο για την επίτευξη ενότητας εκκλησιών στις σχέσεις ορθόδοξων και καθολικών χριστιανών και πιστεύει ότι ο αδελφικός διάλογος είναι ο μόνος δυνατός τρόπος για την επίτευξη μεγαλύτερης ενότητας.
«Οι Καθολικές Εκκλησίες δεν πρέπει να παρεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μεταξύ άλλων και για πολιτικούς λόγους. Αυτή είναι η θέση της Αγίας Έδρας σήμερα, εκείνοι που δρουν διαφορετικά δεν υπακούουν στην Αγία Έδρα», δήλωσε ο Πάπας.
Είναι σαφές λοιπόν πως μια τέτοια ισχυρή παρέμβαση πρέπει να έχει θορυβήσει τους Φαναριώτες ιντριγκαδόρους και το παιχνίδι γέρνει πλέον προς την ρωσική πλευρά.
Το ότι όμως στην αντιπαράθεση Φαναρίου-Μόσχας ο Πάπας Φραγκίσκος πήρε το μέρος της Μόσχας είναι και σαφές μήνυμα για το ποιον αναγνωρίζει και με ποιον αρέσκεται να συνδιαλέγεται;;;»


   Τελικά Μόσχα και Φανάρι πηγαινοέρχονται στο Βατικανό ως επαίτες και ζητούν την βοήθεια του Πάπα για τα παιχνίδια εξουσίας που ασκούν. Έχουν να κάνουν τέτοιες ενέργειες με θέματα Πίστεως και αντιαιρετικού αγώνα; Αυτοί θα μας σώσουν;
Δ.Π.

Μια ακόμα κυβίστηση των σχισματικών Σκοπιανών για το όνομα της Εκκλησίας τους!

skopiano_ekklisia_arthro

Τα γυρίζουν τώρα οι σκοπιανοί για την υπόθεση του ονόματος της σχισματικής εκκλησίας της χώρας: Μετά την ανακοίνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου με την οποία γινόταν γνωστό ότι η αποσχισθείσα από την ορθόδοξη εκκλησία της Σερβίας, εκκλησία

Για την πρωτοκαθεδρία!


Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ 
Οταν οι μαθητές φιλονικούσαν πού να καθίσουν στον Μυστικό Δείπνο (ύπήρξε δηλαδή κάποια τάση πρωτοκαθεδρίας), ό Κύριος τούς είπε:
«Εντολήν καινήν δίδωμι ύμίν, ίνα άγαπάτε άλλήλους».
Άν πραγματικά άγαπάμε, τότε ή άγάπη, όπως τήν μάθαμε από τον Θεό, φθάνει στή θυσία. Ό χριστιανός, όπως ό Θεός, δεν άγαπά άφ’ υψηλού.
  Γιά τον Συμεών τον Νέο Θεολόγο έλεγαν οτι, όταν συναντούσε παιδιά, ύποκλινόταν μπροστά τους με άληθινό σεβασμό.
Πηγή 

«Το θεολογικό "θυμίαμα" του οικουμενισμού»!




«Θυμίαμα κατά την σύνθεσιν ταύτην ου ποιήσετε υμίν εαυτοίς∙ αγίασμα έσται υμίν Κυρίω»
(ΕΞΟΔΟΣ – ΚΕΦ. Λ, 37)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Αναμφίβολα, όλη η αλήθεια της Ορθοδοξίας (Δογματική και Λατρευτική) είναι χαρτογραφημένη στις σελίδες της Αγίας Γραφής.
Στις σελίδες της αποκαλύπτεται η νοηματοδότηση του παρόντος βίου, που είναι καιρός «έργου» και πρόγευση του κόσμου, του καινού κόσμου. Μπορεί ο προορισμός του πιστού να υπερβαίνει τον κόσμο αυτό της υλικότητας, λαξεύεται όμως μέσα σ’ αυτόν, κατά το Θείο θέλημα–αλήθεια.
Όλες οι επί μέρους εκδηλώσεις της Λατρευτικής ζωής–συνειδήσεως συνθέτουν όχι μόνο το λειτουργικό ήθος αλλά και το Δογματικό, ως διασφάλισή του.
Στο βιβλίο της Εξόδου (Λ, 34 - 38) διαβάζουμε: «και είπε Κύριος προς Μωϋσήν∙ λάβε σεαυτώ ηδύσματα, στακτήν, όνυχα, και χαλβάνην ηδυσμού και λίβανον διαφανή ίσον ίσω έσται· και ποιήσουσιν εν εαυτώ θυμίαμα, μυρεψικόν έργον μυρεψού, μεμιγμένον, καθαρόν, έργον άγιον∙ και συγκόψεις εκ τούτων λεπτόν και θήσεις απέναντι των μαρτυρίων εν τη σκηνή του μαρτυρίου, όθεν γνωσθήσομαί σοι εκείθεν. Άγιον των αγίων έσται υμίν· θυμίαμα κατά την σύνθεσιν ταύτην ου ποιήσετε υμίν εαυτοίς∙ αγίασμα έσται υμίν Κυρίω∙ ος αν ποιήση ωσαύτως ώστε οσφραίνεσθαι εν αυτώ, απολείται εκ του λαού αυτού».
Όλες οι εντολές του Θεού σε παραπέμπουν στην αλήθεια του. Ακόμη και τις φυσικές ιδιότητες των δημιουργημάτων του τις φανερώνει–καθιστά ως δηλωτικές του σκοπού του. Στην περίπτωση αυτή δια του θυμιάματος μας οριοθετεί–δείχνει, ο φιλάνθρωπος Τριαδικός Θεός, μέσα στον λειτουργικό χωροχρόνο, την οφειλόμενη εσχατολογική ακεραιότητα της αλήθειας του και λατρείας του, έως δηλ. της συντέλειας των αιώνων.
Ο ορθόδοξος λειτουργικός ρεαλισμός του θυμιάματος θεμελιώνεται–στηρίζεται στην θεολογία των κτιστών, που απορρέει μέσα από την παραπεμπτικότητά τους.
«Τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται, ή τε αίδιος αυτού δύναμις και θειότης, εις το είναι αυτούς αναπολογήτους» (Ρωμ. Α΄, 20), υπογραμμίζει ο Απ. Παύλος, ενώ «ο δοξολογικός χαρακτήρας της άφωνης γης (είναι) πέλαγος αισθημάτων», σημειώνει ο Ν. Γ. Πεντζίκης στο «Υδάτων υπερεκχείλιση» σελ. 257.
Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης γράφει: «το θυμίαμα δηλοί την απ’ ουρανού και δωρεάν την εκχυθείσαν τω κόσμω δια Ιησού Χριστού και ευωδίαν του πνεύματος και πάλιν εις τον ουρανόν δι’ αυτού αναχθείσαν και τούτο, πάντοτε ημίν δια Ιησού Χριστού γίνεται».
Το θυμίαμα έχει μια μυστική στοιχείωση και έχει συνδεθεί περισσότερο με την προσευχητική διάσταση της Εκκλησίας. «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου», αναφέρει ο Ψαλμωδός (Ψαλμ. 140, 2).
Την ουρανοδρομική κίνησιν και φορά του θυμιάματος την βιώνουμε στο 1ο κεφάλαιο, 9 του Ευαγγελιστού Λουκά, ο οποίος «κατά το έθος της ιερατείας έλαχε του θυμιάσαι εισελθών εις τον Ναόν του Κυρίου».
Στο θυμίαμα της Π. Διαθήκης αντανακλάται το Δόγμα και το ήθος, οι δύο αυτές όψεις της ζωής της Εκκλησίας. Κάθε διαφοροποίηση–απόκλιση σε θέματα πίστεως επιφέρει και την αντίστοιχη αλλοίωση ήθους και αντίστροφα.
Αναμφίβολα, για να προλάβει ο Θεός κάθε είδους αυθαιρεσίας σε θέματα πίστεως–δόγματος εκφράσθηκε κατηγορηματικά προς τους Εβραίους: «θυμίαμα όμοιον προς την σύνθεσιν αυτού δεν θα κατασκευάσητε δι’ εαυτούς προς κοσμικήν χρήσιν. Θα είναι αφιερωμένον υφ’ ημών μόνον εις τον Κύριον. Εκείνος όμως ο οποίος θα κατασκευάση όμοιον προς αυτό, δια να οσφραίνηται δι’ αυτού θα εξολοθρευθή εκ του λαού του» (Εξ. 31, 37-38).
Καθορίζει ο Κύριος μια σταθερή εκδήλωση θεολογικής ενέργειας, ως προέκταση της λατρείας Του.
Εξηγείται η εντολή σε συσχετισμό με την θεολογική–εκκλησιολογική σφαίρα, που καθόρισε ο ίδιος ο Αληθινός Θεός.
Επιθυμεί ο Θεός την αληθινή βίωση της Λατρείας Του εις το ακέραιον, ως γνησιότητα στην αλήθεια και πληρότητα πίστεως, χωρίς προσθήκες ανθρώπινης πνοής ή δύναμης. Με απλά λόγια η δημιουργία και η χρήση του θυμιάματος πρέπει να λειτουργεί στην κατεύθυνση της δόξης του Θεού. Το θυμίαμα, ερμηνευτικά, υποδηλοί το Άγιο Πνεύμα.
Αρκετές προσευχές στο Άγιο Πνεύμα ερμηνεύουν στο ακέραιο την εντολή του θυμιάματος. Για παράδειγμα, σε προσευχή του Νομοφύλακος Ιωάννου του Ευγενικού διαβάζουμε: «Παράκλητε αγαθέ∙ το Πνεύμα το άγιον∙ το Πνεύμα της αληθείας∙ το εκ του Πατρός αφράστως και απερινοήτως εκπορευόμενον∙ το συμπληρωτικόν της αγίας και ζωαρχικής Τριάδος, του ενός Θεού ημών∙ το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον ο αληθώς αληθής Θεός και θεοποιός∙ ο αγιάζων και φωτίζων και ναοποιών σεαυτώ τους αξίους της σης υποδοχής και χάριτος».
Η ανθρώπινη παρέμβαση στην Θεϊκή αλήθεια–εντολή, ως προσπάθεια αναπροσαρμογής της στις ανθρώπινες ανάγκες και εκτός των ορίων που έθεσε ο Θεός, συνιστά πράξη απώλειας και το πνευματικό θυμίαμα της Πίστεως γίνεται «εαυτοίς» και όχι αγίασμα εν Κυρίω∙ γίνεται απλώς «μυρεψικόν έργον» και όχι «έργον άγιον»∙ γίνεται δηλ. για όσφρηση ανθρώπινη.
Παράδειγμα σημερινό ο οικουμενισμός, που χρησιμοποιεί τα θεμελιώδη Τριαδικά και Χριστιανικά δόγματα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας ως εφαπτόμενα της αλήθειας και όχι εντός της σφαίρας των Αγίων, εντός της Εκκλησίας. Χρησιμοποιείται η Ορθοδοξία, το θυμίαμά της, ως έργον «εαυτοίς», εις «όσφρησιν» και όχι ως η μοναδική Εκκλησία.
     Η εντολή του Κυρίου είναι σαφής: «θυμίαμα κατά την σύνθεσιν ταύτην ου ποιήσετε υμίν εαυτοίς». Τέτοιο, είναι το θεολογικό «θυμίαμα» του οικουμενισμού.
     «Εάν φέρητε σεμίδαλιν μάταιον· θυμίαμα βδέλυγμά μου εστί», υπογραμμίζει ο προφήτης Ησαΐας» (Ησ. α΄, 13).
Το εκκλησιαστικό σώμα δεν υστερεί, σήμερα, σε παραγωγή κακού πνευματικού θυμιάματος στα όρια του «εαυτοίς»:

Γέροντα Θαδδαίου τῆς Βιτόβνιτσα:Τό δίχτυ τῶν λογισμῶν

       Λογισμοί εμφυτεύονται στο νου μας κάθε ώρα και στιγμή, απ΄όλες τις πλευρές και τις κατευθύνσεις. Αν μπορούσαμε να δούμε τις ακτίνες των λογισμών θα βλέπαμε ένα μεγάλο δίχτυ λογισμών. Ο καθένας μας έχει έναν δέκτη στο μυαλό του, έναν δέκτη πολύ πιο ακριβή και περίπλοκο από τον αντίστοιχο ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό.

 Πόσο υπέροχο είναι το ανθρώπινο μυαλό !! Δυστυχώς δεν το εκτιμούμε αυτό. Δε γνωρίζουμε πώς να ενώσουμε τον εαυτό μας με την πηγή της Ζωής και να νιώσουμε χαρά. 

Ο αντίδικος σπέρνει διαρκώς σπόρους στο νου μας. Στον Άγιο Αντώνιο επετράπη να δει τους ιστούς των λογισμών γύρω του κι όταν τους είδε αναφώνησε: "Κύριε ποιός μπορεί να σωθεί"; Και άκουσε μια φωνή να του λέει: ¨Μόνο οι πράοι και οι ταπεινοί στην καρδιά ". 
Τα κακά πνεύματα δεν μπορούν να προσβάλλουν όσους έχουν πραότητα και ταπείνωση στην καρδιά, διότι είναι ενωμένοι με την ειρήνη και τη σιωπή. Δεν έχουν αρνητικούς λογισμούς.

Από το βιβλίο : ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
face book
Chris Vlahoyiannis