Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

Ο Άγιος «Παΐσιος αποστρεφόταν τον Καζαντζάκη· δεν ήθελε ούτε να ακούει το όνομά του»

Και η "Ορθόδοξη" Ακαδημία Κρήτης στους χορηγούς της ταινίας για τον θεοσοφιστή  Καζαντζάκη!

Δείτε στο τέλος για τον Καζαντζάκη, τη σχετική
μελέτη της Δάφνης Βαρβιτσιώτη

    Μια νέα ταινία έρχεται στο κινηματογραφικό προσκήνιο τις επόμενες ημέρες. Πρόκειται για την ταινία "Καζαντζάκης" του σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή με την οποία σκιαγραφείται η ζωή του βλάσφημου και θεοσοφιστή συγγραφέα που δυστυχώς αναχώρησε αμετανόητος για την άλλη ζωή.

Το ακόμα μεγαλύτερο ζήτημα είναι ότι στους υποστηρικτές και χορηγούς της εν λόγω ταινίας εμφανίζονται πλην αυτών που στηρίζουν τις εκδηλώσεις των Gay Pride και της Ορθόδοξης Ακαδημίας Κρήτης! Την στιγμή κατά την οποία ο πιστός λαός αγωνιά για την ανόθευτη διδασκαλία του Μαθήματος των Θρησκευτικών στις νεανικές ψυχές, κάποιοι άλλοι έχουν επιλέξει από επιστημονικές έδρες Θεολογίας να αλλοιώνουν την ορθόδοξη παράδοσή μας και να προβάλουν προσωπικότητες πνευματικά διεστραμμένες.
Για το ζήτημα "Καζαντζάκης" μας έχουν διαφωτίσει με τον διαυγή λόγο τους

Ποιος ο ρόλος και το “πνεύμα” των τραγουδιών εις τα Νέα Θρησκευτικά


Ποιος ο ρόλος και το ‘πνεύμα’ των τραγουδιών
εις τα Νέα Θρησκευτικά

Αποτέλεσμα εικόνας για ΦΑΚΕΛΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

του Χρήστου Μπονατάκη   xristos3735@gmail.com

   Είναι γεγονός πως η μουσική, υπήρξε διαχρονικά για τον άνθρωπο μέσο έκφρασης αλλά και προώθησης αντιλήψεων, συναισθημάτων, καθώς επίσης της πνευματικότητας ή θρησκευτικότητάς του. Η μουσική στον ακροατή “μεταφράζεται” σε συναισθήματα και αισθήσεις, ενώ έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί πρότυπα, να διεισδύει στην ψυχή και να “μεταφέρει” μηνύματα ή απλά, να την κάνει δεκτική σε αυτά. Μεγάλη φυσικά, είναι η επίδρασή της στις εύπλαστες ψυχές των ανηλίκων.
   Ουσιώδης παράμετρος στο παιδαγωγικώς, συνταγματικώς και επιστημονικώς αμφισβητούμενο, πολυθρησκευτικό (όχι θρησκειολογικό) Νέο Πρόγραμμα Σπουδών (ΝΠΣ) του Μαθήματος των Θρησκευτικών (ΜτΘ), είναι μεταξύ άλλων και η χρήση διαφόρων κοσμικών τραγουδιών. Η προτεινόμενη λίστα ωστόσο, συνιστά στο σύνολό της υλικό ουσιαστικά ασύνδετο αφενός με το υπό της αντίστοιχης ενότητας θέμα, αφετέρου με το ...“θρησκευτικό φαινόμενο”.
Παρατίθενται ενδεικτικά μονάχα κάποια παραδείγματα (για πολλά εκ των οποίων, αδυνατεί κανείς να πιστέψει ότι προορίζονται για

Όταν ο Καντιώτης ψηλαφούσε και περιέγραφε την τραγική πτώση των εκκοσμικευμένων Επισκόπων, που όδευαν προς τον Οικουμενισμό!


Πηγή: augoustinos-kantiotis


Φοβερη εικονα της συζευξεως της Διοικουσης Εκκλησιας μετα του θηριου της παναιρεσεως του Οικουμενισμου του Βαρθολομαιου ειναι: «ΜΙΣΘΩΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΝΗ… ΠΟΥ ΕΜΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

«Χριστιανική Σπίθα» του 1952, ἀρ. φυλ. 123-124

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

   «Η εκκλησία ἐκείνη, η οποία προς ἀποφυγὴ ἐνοχλήσεων καὶ απολαβή εγκόσμιων αγαθών, ἔκρινε καλόν να συζευχθῆ καὶ να ενώση την τύχη της μετά του θηρίου της Αποκάλυψης…, συν τω χρόνω απώλεσε την ελευθερία της, τὴν αὐτονομίαν της καὶ τὴν αὐτοτελειάν της. Ἡδονικῶς ἐκάθησε καὶ ἐλικνίσθη ἐπὶ τῆς ράχεως τοῦ θηρίου, ἀλλὰ μὴ δυναμένη νὰ κυβερνᾶ τὸ θηρίο, κυβερνᾶται υπ΄ αυτού και περιφέρεται εἰς τας οδούς και τας ρύμας του κόσμου, ως μία μισθωτή  θρησκευτική πόρνη, που εμπορεύεται τον Χριστόν, ἀναγκασμένη να κερνᾶ τα πλήθη από το χρυσοῦν ποτήριον, όχι τον καθαρόν οίνον της Καινῆς Διαθήκης, αλλά οίνον νοθευμένον, διδάγματα ξένα και αλλότρια προς το γνήσιο πνεῦμα του Χριστιανισμού».
     Ὤ! Συμφορά! Ὤ! Θρῆνοι! Ἡ ἐλευθέρα κατήντησε δούλη, ἄθλιον θέαμα γέλως καὶ μυκτηρισμὸς ἀπίστων καὶ ἀθέων.

    -Αὐτὴ εἶνε ἡ ἐπὶ τοῦ θηρίου καθημένη, ἡ ἐκκοσμικευθεῖσα ἡ κρατικοποιηθεῖσα Ἐκκλησία.
   Ὑπερβολικη σᾶς φαίνεται ἡ πρὸς πόρνην παρομοίωσις τῆς Ἐκκλησίας; Ἀλλὰ οἱ ἀποδείξεις εἶνε πολλαί….


Χείμαρρος οι αντιδράσεις για τα Θρησκευτικά!


--Αλλά οι θεολόγοι του "Καιρού" τα βλέπουν
σαν ψιχάλες! 


Δείτε τι γράφουν! (στο τέλος της αναρτήσεως)


Και ο Μητροπολίτης Χίου στηρίζει τους γονείς που επιστρέφουν βιβλία

-Τι έγινε σε Τρίκαλα και Αιτωλοακαρνανία

Ανελέητο σφυροκόπημα της Ορθόδοξης ελληνικής κοινωνίας κατά των εκκλησιαστικών…κοινωνών της άθεης κυβέρνησης που ζητούν συμβιβασμό για το έκτρωμα των νεών Θρησκευτικών.

Στις στοιχισμένες αντιδράσεις Μητροπολιτών σειρά πήρε χθες ο Δεσπότης της Χίου ο οποίος μίλησε για αξιέπαινη ευαισθησία των γονέων για τη διατήρη της «ελληνορθοδόξου ταυτότητας και παράδοσης της παιδείας μακριά από κάθε ανεπίτρεπτη καπηλεία ή από κάθε απαράδεκτη πολεμική», σχολιάζοντας το ζήτημα της επιστροφής βιβλίων Θρησκευτικών. Ο ίδιος σημειώνει ότι το περιεχόμενο των βιβλίων απέχει πάρα πολύ από το περιεχόμενο το

Γιατί ο π. Ανδρέας δεν ασχολείται με το μείζον θέμα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού;



katanixis.gr: Για το τάλαντο του λόγου και την απήχηση των ομιλιών του πατρός Ανδρέα Κονάνου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Η γλυκύτητα και η παρηγοριά που σκορπίζει απλόχερα, τον καθιστούν “αγαπημένο” στις καρδιές των ακροατών του.
Η απορία μας είναι ειλικρινής και η αγωνία μας πηγαία. Γιατί ο π. Ανδρέας δεν ασχολείται με το μείζον θέμα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού; Ένας “Σουπερ Σταρ” της Ορθοδοξίας γιατί δεν παίρνει θέση για τον κίνδυνο, που απειλεί

Ξύλινος λόγος, ξύλινη πίστη, ξύλινη μετάνοια...! --Στη γραμμή Ν. Βούτση ο Πατριάρχης!

 

Η αμαρτία φέρνει τις συμφορές...


ΣΧΟΛΙΟ ΜΕ ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΠΟΝΟ:

(π. Φώτιος Βεζύνιας )


Διαβάζουμε στο βιβλίο του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου
"ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ για τον σύγχρονο άνθρωπο", κεφ. 6:

"............Ὁ Θεὸς νὰ δίνη μετάνοια.


     , ἄν καταλαβαίναμε τὴν μακροθυμία τοῦ Θεοῦ! Ἑκατό χρόνια χρειάσθηκαν γιὰ νὰ γίνη ἡ Κιβωτός τοῦ Νῶε. Μήπως ὁ Θεὸς δὲν μποροῦσε νὰ κάνη γρήγορα μία Κιβωτό; Ἀλλά ἄφησε τὸν Νῶε νὰ παιδεύεται ἑκατό χρόνια, γιὰ νὰ καταλάβουν καὶ οἱ ἄλλοι καὶ νὰ μετανοήσουν. Ἐκεῖνος ἔλεγε: «Δέστε, θὰ γίνη κατακλυσμός! Μετανοῆστε!». Ἐκεῖνοι τὸν κορόιδευαν. «Κλουβιά, ἔλεγαν, φτιάχνει» καὶ εἶχαν τὸν χαβά τους. Καὶ τώρα, σὲ δύο λεπτά μπορεῖ ὁ Θεὸς ὅλον τὸν κόσμο νὰ τὸν συγκλονίση καὶ νὰ τὸν κάνη νὰ ἀλλάξη, νὰ γίνουν ὅλοι πιστοί, σοῦπερ πιστοί! Πῶς; Ἄν γυρίση τὸ κουμπί στὸν σεισμό σιγά-σιγὰ ἀπὸ τὰ 5 στὰ 6 ρίχτερ... στὰ 7... Στὰ 8, οἱ πολυκατοικίες θὰ πᾶνε σάν τούς μεθυσμένους, θὰ ἀρχίση ἡ μία νὰ χτυπᾶ τὴν ἄλλη. Στὰ 10 ὅλοι θὰ ποῦν: «Ἥμαρτον! Σὲ παρακαλοῦμε, σῶσε μας». Μπορεῖ καὶ ὅλοι νὰ ποῦν: «Καλόγεροι θὰ γίνουμε!». Μόλις ὅμως τελειώση ὁ σεισμός, ἐνῶ ἀκόμη θὰ κουνιοῦνται λίγο, λαλᾶ δὲν θὰ πέφτουν, πάλι στὰ μπουζούκια θὰ τρέξουν. Γιατί ἡ ἐπιστροφή τούς αὐτή δὲν θὰ ἔχη πραγματική μετάνοια, ἀλλὰ ἁπλῶς θὰ ποῦν ἔτσι, γιὰ νὰ γλυτώσουν τὸ κακό.
– Γέροντα, ὅταν συμβαίνη λ.χ. μία θεομηνία καὶ εἶναι ὀργή Θεοῦ, ἄν προσευχηθοῦν οἱ δίκαιοι, δὲν εἰσακούονται;
– Ξέρεις τί γίνεται; Δὲν εἶναι ὅτι ἔχει μετάνοια ὁ κόσμος, ὅποτε εἰσακούονται ἀπὸ τὸν Θεό οἱ δίκαιοι. Ἄλλο εἶναι ὅταν παροργίζουμε τὸν Θεό καὶ τὸ ἀναγνωρίζουμε, τότε λυπᾶται ὁ Θεὸς καὶ μᾶς βοηθάει. Ἀλλά, ὅταν δὲν ἀναγνωρίζη κανεὶς ὅτι παροργίζει τὸν Θεό καὶ συνεχίζη τὸ τυπικό του, τότε πῶς νὰ ἀκούση ὁ Θεὸς τὶς προσευχές τῶν δικαίων; Σφάλλει ὁ ἄνθρωπος; Πρέπει νὰ καταλάβη ὅτι σφάλλει, γιὰ νὰ τὸν συγχωρήση ὁ Θεός........".
  Οι Άγιοι Πατέρες μιλούσαν ορθά-κοφτά.  Ο λόγος τους όσο κι αν ήταν συμπονετικός... εντούτοις ήταν και ελεγκτικός της αμαρτίας και της ανομίας... Είναι άξιο λύπης να μην ακούς από χείλη Πατριαρχικά την λέξη ΘΕΟΜΗΝΙΑ αλλά να ακούς την

Ο θαυμαστός βίος ενός άγνωστου Πατριάρχη: Αγώνας για την προφύλαξη του ποιμνίου από τους αιρετικούς. --Εγκύκλιος κατά των Σιμωνιακών!




Ὁ ἅγιος Γεννάδιος
Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
   
«Πολλοὶ τὸν πλοῦτον ἐμίσησαν, τὴν δὲ δόξαν οὐδείς» λένε κι ἐπαναλαμβάνουν συνήθως οἱ ἄνθρωποι, σὰν θέλουν νὰ τονίσουν τὴν τεράστια δύναμη ποὺ τὰ κοσμικὰ μεγαλεῖα καὶ ἡ ἀγάπη τῆς δόξας ἔχουν πάνω στὴν ἀνθρώπινη καρδιά. Καὶ ὅμως ὁ Ἅγιος Γεννάδιος, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἀγάπησε μὲ τὴν ψυχή του, ξεπέρασε τὸ μεγάλο καὶ ἀχόρταστο τοῦτο πάθος καὶ νίκησε. Μιὰ γρήγορη ματιὰ στοὺς πιὸ σημαντικοὺς σταθμοὺς τῆς ζωῆς του θὰ μᾶς τὸ ἀποδείξει. Ἀλλὰ καὶ μία προσεκτικὴ μελέτη τούτων θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἐκτιμήσουμε περισσότερο τὸ ψυχικὸ μεγαλεῖο του.
    Ποιὰ ἦταν ἡ ἰδιαίτερη πατρίδα τοῦ Ἁγίου δὲν γνωρίζουμε οὔτε καὶ ποιὰ ἡ καταγωγή του. Ἐκεῖνο, ποὺ γνωρίζουμε εἶναι, πὼς αὐτὸς ἤκμασε στὰ τελευταῖα χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ αὐτοκράτορα Λέοντος Α’ τοῦ γνωστοῦ καὶ μὲ τὸ ἐπώνυμο τοῦ Μακέλλη (457 – 474 μ.Χ.). Ἐπίσης ὅτι ἦταν σύγχρονος τῶν μεγάλων ἀσκητῶν Δανιὴλ τοῦ Στυλίτη, ποὺ ἔζησε τριάντα τρία χρόνια πάνω σ’ ἕναν στυλό, καὶ τοῦ Ἀνδρέα τοῦ διὰ Χριστὸν Σαλοῦ. Ὁ σεμνὸς ἐγκωμιαστής του, ὁ γλυκύτατος τῆς Κύπρου Ἅγιος, ὁ μακάριος Νεόφυτος ἀναφέρει πὼς ὁ «γενναῖος Γεννάδιος ἣν πρεσβύτερος τῆς μεγάλης Ἐκκλησίας». Καὶ ἀκόμη πὼς στὴν ἕδρα τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, τὴν ξακουστὴ Πόλη ὅπου ζοῦσε ἀπὸ νωρὶς διακρίθηκε γιὰ τὴν ταπεινοφροσύνη καὶ τὴ σεμνότητα τοῦ βίου του, μὰ καὶ τὴ μεγάλη του ἐξυπνάδα καὶ ἀρετή. Τὸ παράδειγμα τῆς ζωῆς τῶν ἁγίων πατέρων καὶ ὁσίων της Ἐκκλησίας μας ποὺ παρακολουθοῦσε καὶ μὲ προσοχὴ μελετοῦσε, πολὺ τὸν συγκινοῦσε καὶ μὲ πόθο βαθὺ ἀγωνιζόταν νὰ τὸ μιμηθεῖ. Ἡ ψυχή του φλεγόταν ἀπὸ τὴν ἱερὴ ἐπιθυμία νὰ ἀφιερωθεῖ καὶ αὐτὸς στὸν Θεὸ καὶ νὰ βαδίσει τὸν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἠθικὴ τελειότητα. Τὸ εὐαγγελικὸ «ἔσεσθε οὒν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειος ἐστίν» (Ματθ. ε’ 48), δηλαδὴ ἀγωνισθεῖτε νὰ γίνετε τέλειοι, ὅπως τέλειος εἶναι κι ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος, κυκλοφοροῦσε διαρκῶς καὶ ἔντονα στὴν σκέψη του. Καὶ τὸν συγκινοῦσε. Καὶ τὸν γοήτευε. Καὶ τὸν παρορμοῦσε νὰ εἶναι προσεκτικὸς καὶ ν’ ἀγωνίζεται σκληρά, γιὰ νὰ προχωρεῖ κάθε μέρα καὶ πιὸ πετυχημένα στὴν καλλιέργεια τοῦ χαρακτήρα του. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῶν κόπων καὶ τῶν προσπαθειῶν του παρουσιαζόταν κάθε τόσο καὶ πιὸ πλούσιο σ’ εὐλογίες. Ἡ προκοπή του στὴν ἄσκηση μεγάλωνε σταθερὰ καὶ ἡ ἀρετή του σὰν πολύεδρο διαμάντι σκορποῦσε γύρω καὶ παντοῦ τὴν λάμψη καὶ τὴν μαρτυρία μίας λαμπρῆς καὶ ζηλευτῆς πολιτείας. Μίας πολιτείας τόσο ὑπέροχης, ὥστε ὁ χρονογράφος Εὐφραίμιος νὰ τὸν χαρακτηρίζει «τύπον εὐσέβειας καὶ παντὸς κάλου».
    Αὐτὴ ἡ λάμψη τῆς ἀρετῆς του ποὺ ἀκτινοβολοῦσε τὸν ὑπέροχο χαρακτήρα του καὶ τὴν ἐξαίρετη ἀνθρωπιά του, ἔγινε αἰτία, (ὥστε Βασιλιὰς καὶ Σύγκλητος καὶ κλῆρος καὶ λαὸς σ’ αὐτὸν νὰ στραφοῦν μόλις πέθανε ὁ τότε Πατριάρχης Ἀνατολίας, καὶ αὐτὸν νὰ ὑποδείξουν καὶ νὰ

«Η διαίρεση της πνευματικότητας δημιούργησε εύθραυστες και δειλές συνειδήσεις»!



«Ουκ εν παρέργω τίθεσθε τα των Εκκλησιών»

(Μ. Βασίλειος – Επιστολή (228) προς Αξιωματούχους Κολωνίας)
Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Πράγματι σπουδαία Εκκλησιολογική παρατήρηση-φράση, βγαλμένη από την καρδιά και την γραφίδα του Μ. Βασιλείου.
Η φράση αυτή ανοίγει διάπλατα την πόρτα στο εσώτερο βάθος, στην αληθινή φύση της Εκκλησίας, στην οργανική–πνευματική συγκρότησή της.
Επαινεί ο Ι. Πατήρ την πιστότητα των πολιτικών–αξιωματούχων της Κολωνίας στην Αποστολική, Αγιοπνευματική αντίληψη της Εκκλησίας, παρ’ όλα τα προβλήματα της εναλλασσόμενης επικαιρότητας που αντιμετώπιζαν καθημερινά. Γράφει εγκωμιαστικά, επαινετικά, για την φροντίδα τους υπέρ των Ορθοδόξων Εκκλησιών:
«Εδεξάμην τα γράμματα της κοσμιότητος υμών και ηυχαρίστησα τω Παναγίω Θεώ, ότι, άσχολοι όντες περί την μέριμναν των δημοσίων, ουκ εν παρέργω τίθεσθε τα των Εκκλησιών, αλλ’ έκαστος, ως υπέρ ιδίου πράγματος και συνέχοντος αυτού την ζωήν, ούτως εμερίμνησε» δηλ. «έλαβα το γράμμα της τιμιότητάς σας και ευχαρίστησα τον πανάγαθον Θεόν που, ενώ είσθε απησχολημένοι με την υπέρ των δημοσίων φροντίδα, δεν θεωρείτε πάρεργον την ενασχόλησιν με τας υποθέσεις των Εκκλησιών· αντιθέτως ο καθένας σας εφρόντισε τόσον πολύ δι’ αυτάς, σαν να ήτο ιδική του υπόθεσις και σαν να εξηρτάτο από αυτάς η ζωή του».
Στην πραγματικότητα επαινεί τη νήψη τους, που ως προφητικός και νηφάλιος τρόπος ζωής, εμπεριέχει στον πυρήνα της την αδιάκοπη–αδιάπτωτη αγρυπνία για την πορεία της Εκκλησίας. «Ψυχή νήφουσα, δέχεται θείους λόγους και αποκαλύψεις, ώσπερ γη διψώσα υετόν», παρατηρεί ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος (Έργα Α΄, σελ. 225).
Η Ορθόδοξη πνευματικότητα–ζωή έχει ως αρχή και θεμέλιό της τον Χριστό–Εκκλησία. Η σύγχρονη ζωή, όμως, των Ορθοδόξων, περιορίσθηκε στον Γέροντα και στον επίσκοπο, με δευτερεύοντα ρόλο πνευματικών μετρήσεων την Εκκλησία.
Αυτή η διαίρεση της πνευματικότητας δημιούργησε εύθραυστες και δειλές συνειδήσεις με τεράστιες πνευματικές συνέπειες, όπως για παράδειγμα τη σημερινή καθολική εκκλησιολογική ύφεση των Ι. Μονών, των Μητροπόλεων, των Χριστιανικών αδελφοτήτων και ενοριών, πλην εξαιρέσεων.
Με την υποσυνείδητη υιοθέτηση πολλών οικουμενιστικών θέσεων, απαρνήθηκαν οι σημερινοί Ορθόδοξοι(;) τη Μητέρα τους Εκκλησία στο όνομα πνευματικών κατηγοριών (υπακοή, πνευματικός, επίσκοπος, σύνοδος), που η ίδια η Εκκλησία χάρισε ως πνευματικούς συνδέσμους με την αλήθεια της και όχι ως αντικατάσταση – υποκατάστατό της.
Πάρα πολλοί πιστοί, για παράδειγμα, λένε: «Τα συνοδικά αφορούν τους αρμοδίους και όχι εμάς. Εμείς κοιτάμε την προσωπική ένωσή μας με το Χριστό» ή «Ο πατήρ… μιλάει πολύ καλά», αδιαφορώντας για τις οικουμενιστικές πεποιθήσεις του.
Να υπογραμμίσουμε, ότι η ένωση ανθρώπου και Θεού γίνεται εντός της αληθινής Εκκλησίας με όρους που έχει καθορίσει η διαχρονική Εκκλησία και όχι με δικές μας Εκκλησιολογικές επιλογές. Η υπακοή στην αλήθεια της Εκκλησίας επικυρώνει και την υπακοή στον πνευματικό–Γέροντα, όταν και ο ίδιος διατηρεί τον Ορθόδοξο προσανατολισμό και αντικρούει έμπρακτα τον οικουμενισμό. Η ορθή εκκλησιολογία γίνεται καθρέπτης στα μέτρα της πνευματικής προκοπής. Ο προσωπικός αγιασμός άρχεται και τελειώνει στην ορθή πίστη, που εκφράζεται όχι συνθηματικά, όχι ιδεολογικά, αλλά ως ζωή που εμπεριέχει και την υπαρκτή περιφρούρηση–υπεράσπιση της Εκκλησιολογικής δομής της Εκκλησίας.
Αν δεν υπάρχει αυτή η (Εκκλησιαστική) ανάγνωση της Εκκλησίας, τότε ο προσωπικός πνευματικός ευδαιμονισμός, που περικλείει και στοιχεία φιλαυτίας–ιδιοτέλειας, υποβιβάζει την Εκκλησία σε δευτερεύουσα κατηγορία, πάρεργο της πορείας του κάθε πιστού.
Επίσης, αν η συνείδηση του πιστού απορροφηθεί σε ειδικά θέματα (πολιτική, επιστήμη, επάγγελμα κλπ.), με ρυθμό ασύμφωνο με την εκκλησιολογία της Ορθοδοξίας, τότε πάλι η Εκκλησία γίνεται «πάρεργο», οντότητα δηλ. με δευτερεύουσα σημασία. Ευλογημένοι οι συνειδητοί Ορθόδοξοι, που έδωσαν–διατήρησαν σε προτεραιότητα την εκκλησιολογική ενότητα με την Εκκλησία, ως κύρια αναπαραγωγή πνεύματος και ζωής, μας λέγει στην πραγματικότητα ο Μ. Βασίλειος με τη φράση του: «Ουκ εν παρέργω τίθεσθε τα των Εκκλησιών».
Δυστυχώς, πάρα πολλοί, συκοφαντούν ως «ζηλωτισμό» και «φανατισμό» την αυθεντική δέσμευση στο μυστήριο της Εκκλησίας. Να θυμίσουμε, ότι η πολιτική ηγεσία της Κολωνίας δυσαρεστήθηκε (αρχικά) για την μετάβαση του επισκόπου της Ευφρονίου στη Νικόπολη, για την αντιμετώπιση της Αρειανικής απειλής, που εξέφραζε ο διορισμένος φιλαρειανός επίσκοπος Φρόντιος (Επιστολή 229).
Σε επίπεδο Εκκλησιολογικό – ποιμαντικό ο Μ. Βασίλειος γράφει: «Θα έχει (η Νικόπολις) από κοινού με εσάς τον Πατέρα (Ευφρόνιο), ο οποίος θα μεταδώσει την χάριν του και εις τας δύο πλευράς διαμοιράζων δικαίως· ούτε εκείνους (τους Νικοπολίτες) θ’ αφήση να πάθουν τίποτε από την επιδρομήν των αντιπάλων (Αρειανών) και σας δεν θα στερήση της απαραιτήτου κηδεμονίας».
Άξιο προσοχής, ότι την επίσημη εκκλησιαστική (Αρειανική) ηγεσία, την χαρακτηρίζει «εναντίους» δηλ. αντιπάλους. Άξιο προσοχής, επίσης, ότι δια μέσου του Ορθοδόξου επισκόπου Ευφρονίου θα μεταδίδεται η χάρις και στις δύο επισκοπές, γράφει ο Ι. Πατήρ, που σημαίνει απουσία χάριτος από την «Αρειανική Εκκλησία».
Ο Μ. Βασίλειος στην διαμαρτυρία των αξιωματούχων της Κολωνίας (Αρμενία), βλέπει μια προβολή του Ορθοδόξου ήθους στο αυθεντικό του περιεχόμενο. Βλέπει δηλ. μια βίωση της κοινωνικής πραγματικότητας στα όρια της Εκκλησίας και την άσκηση της εξουσίας τους ως Ορθόδοξη δραστηριότητα.
Κράτος, οργάνωση της κοινωνίας και συνειδητή εκκλησιαστική ζωή, από ορθόδοξη άποψη, δεν είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Τον διπλό ρόλο του Κράτους (πνευματικότητα–πολιτική διακονία) τον επισημαίνει και ο Απ. Παύλος (Ρωμ. 13) στην επιστολή του.
Η Ορθόδοξη αντίληψη των αξιωματούχων της Κολωνίας, είδε την εκκλησία ως την πνευματική διακυβέρνηση των ανθρώπων και όχι ως κυριαρχία κορυφής.
Αναμφίβολα, ένας Ορθόδοξος συντονισμός των κοινωνικών δυνάμεων δεν αφήνει τις πνευματικές προτεραιότητες (νήψη, προσευχή, κλπ) να έλθουν σε σύγκρουση με την κοινωνική πραγματικότητα.
Κατά Θεία εντολή, οι διάφοροι θεσμοί–εξουσίες οφείλουν να διαγράφουν την τροχιά τους διακονικά, γύρω από το κέντρο Εκκλησία.
Μέσα στον χώρο της Εκκλησίας υπάρχει η τάση πολλών πιστών, η ψευδαίσθηση, η ψευδής ασφάλεια, ότι κάθε τοπική Εκκλησία είναι πνευματικά ασφαλισμένη, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος πτώσεως, παρακμής, καταρρεύσεως ή και αφανισμού. Ο Μ. Βασίλειος προειδοποιεί: «Ημείς δε που ζώμεν μέσα εις τα πράγματα και καθημερινώς κτυπώμεθα από παντού εις τα ακοάς από πληροφορίας περί των καταστραφομένων Εκκλησιών, είμεθα εις πολλήν αγωνίαν, μήπως ο κοινός εχθρός ζηλεύσας την μακροχρόνιον ειρήνην τον βίου σας ημπορέση να σπείρη τα ζιζάνια του και εις τους ιδικούς σας τόπους και γίνει ούτω και η χώρα των Αρμενίων λεία των αντιπάλων» (Επιστ. 228).
Όταν μια τοπική Εκκλησία αρχίζει να λειτουργεί σε οικουμενιστικά όρια δόγματος και εκκλησιολογίας, τότε σταδιακά θα απωλέσει τη χάρι του Χριστού. Το Άγιο Πνεύμα ουδέποτε παραμένει στην αίρεση και στις εκκλησιολογικές προεκτάσεις της.
Η προτροπή του Απ. Παύλου είναι σαφής:
«Μη υψηλοφρόνει, αλλά φοβού. Ει γαρ ο Θεός των κατά φύσιν κλάδων ουκ εφείσατο (των Ιουδαίων), μήπως ουδέ σου φείσηται! Ίδε ουν χρηστότητα και αποτομίαν Θεού. Επί μεν τους πεσόντας αποτομίαν, επί δε σε χρηστότητα, εάν επιμείνης τη χρηστότητι. Επεί και συ εκκοπήση» (Ρωμ. 11,21).
Αίτημα των καιρών: Να πυκνωθούν οι πνευματικές φωνές· να εγερθούν έναντι της αιρέσεως του οικουμενισμού οι παραδοσιακοί αρχιερείς· να γράψουν όσοι μπορούν για το ψεύδος της αιρέσεως· να κινηθούν, όντως νηπτικά, οι Ι. Μονές έναντι της ψευδο-αγιωσύνης του Οικουμενισμού.
«Δια Σιών ου σιωπήσομαι», υπογραμμίζει ο προφήτης Ησαΐας (Ησ. 62,1).
Σιών, μυστική Σιών, είναι η Εκκλησία του Χριστού, η Ορθοδοξία. Η σιωπή σημαίνει ανοχή, σημαίνει αποδοχή της αιρέσεως, προδοσία της Ορθοδόξου πίστεως. Παρηγορώντας το μικρό ποίμνιο των Ορθοδόξων ο Μ. Βασίλειος, τονίζει: «Ο,τι επάθαμεν, το επάθαμεν λόγω των αμαρτιών μας, την δε βοήθειαν αυτού θα επιδείξη ο φιλάνθρωπος Θεός λόγω της αγάπης και της ευσπλαχνίας του προς τας Εκκλησίας» (Επιστολή 247).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ