Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Οι Οικουμενιστές, παγιωμένοι στην αίρεση, συνεχίζουν να προπαγανδίζουν τις ιδέες τους!




νέα Ἐκκλησία εἶναι ἐδῶ! Κοινωνοῦν μαζί της καὶ Συνοδικὰ οἱ Ἐπίσκοποι, σιωπῶντες, τὴν ἀποδέχονται.

Ἔχουμε καὶ λέμε:
» Ἐπαναλαμβάνει, ὡς κοινὸ τόπο, ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι Ἐκκλησία. Κανένας διαχωρισμὸς πλέον μεταξὺ τῆς Μίας Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἐκπεσούσης Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης!
» Κρατηθεῖτε! Κατὰ τὸν Ἰταλίας Γεννάδιον, ἡ Οἰκολογικὴ πρωτοβουλία τοῦ πράσινου Πατριάρχη Βαρθολομαίου εὗρε συμμάχους καὶ μιμητάς, ἰδίως στὸ πρόσωπο τοῦ Πάπα Φραγκίσκου, καὶ τοιουτοτρόπως «δημιουργεί, ανασταίνει και ανοίγει τας πύλας της Βασιλείας του Θεού»!!!
» «Η ενεργός συμμετοχή εις τα τοπικά διαχριστιανικά και διαθρησκειακά συνέδρια, …διακρατούν και διατηρούν τον Ορθόδοξον κληρικόν της Διασποράς εν εγρηγόρσει και άγρυπνον φύλακα της Ιστορίας, του Πολιτισμού και της Παραδόσεως του Γένους μας».
» «Η διδακτική και πρωτοποριακή Εγκύκλιος “Laudato Si”… διά ένα άνθρωπον ο οποίος εμελέτησε αυτήν μετά προσοχής, ενδιαφέροντος και σεβασμού αποτελεί «πρωτοφανή πυξίδα», η οποία οδηγεί εις μίαν νέαν ζωήν μέσω δε των «κατευθυντηρίων γραμμών» και των «αξιολόγων σημείων», ο άνθρωπος θα βοηθηθή εις το να σέβεται, να αναγνωρίζη, να εκφράζη την ευγνωμοσύνην του και να γίνη προστάτης της Δημιουργίας του Θεού»!
Να, λοιπόν, ἡ Νέα Διαθήκη τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα πού, ἂν τὴν ἀκολουθήσει τὸ ἀνθρώπινο γένος, θὰ πετύχει ὅ,τι ἀπέτυχαν οἱ πρωτόπλαστοι στὸν Παράδεισο, ὅ,τι ἀπέτυχε «ἡ Καινὴ Διαθήκη» τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ!

Μητρ. Ιταλίας: «Μία εκλαϊκευμένη Ποιμαντική ανάλυσις της Εγκυκλίου: “Laudato Si”, του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου»

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιταλίας και Μελίτης κ. Γενναδίου
Ευτυχής αφορμή διά να γράψω την ποιμαντικήν και πρακτικήν αυτήν εργασίαν αποτελεί η επίσημος πρόσκλησις της εξοχωτάτης κ. Laura Boldrini, Προέδρου της Ιταλικής Βουλής, η οποία, με τον Πρόεδρον του Ποντηφικού Συμβουλίου διά την προαγωγήν του Νέου Ευαγγελισμού Mons. Rino Fisichella, διοργανώνει λαμπράν συνάντησιν με θέμα την Ποντηφικήν Εγκύκλιον: “Laudato Si”.
 Με την έξοχον αυτήν αιτίαν λαμβάνει την δημοσιότητά της η ταπεινή αυτή εργασία μου, η οποία, αναλύει, ποιμαντικά και κοινωνικά, τα κεντρικά –κύρια– σημεία της Εγκυκλίου του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου. Είναι μία ελαχίστη προσφορά από μέρους μου εις τον άνθρωπον, ο οποίος, πολλάκις, αιτία της αγνοίας, σκανδαλίζεται, δημιουργεί θλιβεράς καταστάσεις, γίνεται εριστικός, άνθρωπος του χωρισμού και των παρατάξεων, φίλος των στρατοπέδων και των εχθροπραξιών.
Είναι άξιον προσοχής, αλλά και δίκαιον όπως γίνη μνεία, εν αρχή της ποιμαντικής και πρακτικής αυτής εργασίας, η αδελφική διαβεβαίωσις του Πάπα Φραγκίσκου, σχετικά με τον Οικουμενικόν Πατριάρχην Βαρθολομαίον: “Ora vorrei ricordare il mio amato fratello Bartolomeo, che da anni predica su questo tema. E io ho letto tante cose sue per preparare questa Enciclica”. (“Τώρα θα ήθελον να ενθυμηθώ τον αγαπητόν αδελφόν μου Βαρθολομαίον, ο οποίος από έτη κηρύττει το θέμα αυτό. Και εγώ ανέγνωσα πολλά ιδικά του πράγματα διά να προετοιμάσω αυτήν την Εγκύκλιον”).
Είναι αλήθεια αναντίρρητος ότι η Γη είναι η «Κοινή κατοικία» μας, ημείς δε είμεθα «πλασμένοι από το χώμα της γης» (Γεν. 2,7), κατά τον συγγραφέα του Βιβλίου αυτού της Παλαιάς Διαθήκης.
Με την πρωτοποριακήν αυτήν Εγκύκλιον του Πάπα Φραγκίσκου: “Laudato Si”, η οποία έλαβε το όνομά της από την επίκλησιν του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, προτείνει όχι μόνον μίαν σειράν «Κατευθυντηρίων γραμμών» διά μίαν ανανέωσιν, διά μίαν νέαν ζωήν, αλλά προτείνει και διαφόρους διαδικασίας προς λήψιν αποφάσεων εις το δημόσιον και επιχειρηματικόν τομέα, ως επίσης διά την σχέσιν μεταξύ της πολιτικής και της οικονομίας, μεταξύ θρησκείας και αγάπης, μάλιστα η Εγκύκλιος ολοκληρώνεται μέσα εις ένα πνεύμα ενορατικής προσευχής, παρά την οικολογικήν κρίσιν και βαρείαν απειλήν εναντίον της δημιουργίας του Θεού.
 Η δημιουργία είναι δώρον του Θεού, διά τούτο ο πιστός άνθρωπος πρέπει να επιδείξη ανωτερότητα και να λάβη την ευθύνην. Η αλλαγή του κλίματος δεν είναι ζήτημα θεωρητικόν. Η Εκκλησία ανησυχεί, διότι τα πάντα είναι συνδεδεμένα και, πράγματι, ουδέν ανθρώπινον είναι έξω της σκέψεως, φροντίδος και ανησυχίας της Εκκλησίας.
Ο κόσμος εις την χώραν αυτήν, η οποία είναι το κέντρον της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, συμμετέχει με θαυμασμόν εις την πορείαν της πρωτοφανούς αυτής Εγκυκλίου και θέλει να ζήση σύμφωνα με τα ιδιαίτατα σημεία της, εφόσον προτείνη νέα χρήσιμα μηνύματα, τα οποία είναι απαραίτητα διά την ειρηνικήν συμβίωσιν των λαών, διά την επικράτησιν της αγάπης, την ανάπτυξιν και πρόοδον του ανθρώπου εις όλας τας εκφάνσεις της ζωής του, ο οποίος επιζητεί να ζήση με αλληλεγγύην και ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπόν του, ο οποίος είναι: «εικών του Θεού».
Όχι μόνον ο σεβασμός, η τιμή και η αγάπη του ρωμαιοκαθολικού λαού που τρέφει προς τον Πρώτον Επίσκοπόν του, τον Πάπα Ρώμης, αλλά και ο αυθόρμητος ενθουσιασμός και η ενίσχυσίς του από τα νεοφανή διδάγματα της: “Laudato Si”, τα οποία επηρεάζουν και θέτουν τον άνθρωπον εις πραγματοποίησιν των «Κατευθυντηρίων γραμμών».
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο «Πράσινος Πατριάρχης», όπως απεκλήθη, φωτισμένος και ωθούμενος από την θεϊκήν δύναμιν, κατώρθωσε τόν θεάρεστον και ευλογημένον αγώνα Του υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος, της αγάπης προς τον άνθρωπον, και γενικά υπέρ της δημιουργίας του Θεού, ενδιαφέρον το οποίον προέρχεται από τας θεμελιώδεις πηγάς της Ορθοδόξου Παραδόσεως, από ένα “approccio” βιβλικόν, πνευματικόν, θεολογικόν, ασκητικόν, το οποίον γίνεται παγκόσμιον και επηρεάζει όχι μόνον τους απλούς ανθρώπους, αλλά και τας Αρχάς και τας Εξουσίας, συντελεί δε ώστε η πανανθρώπινη αυτού μάχη να γίνη μία μεγίστη πνευματική και κοινωνική δύναμις με τέλος την συνειδητοποίησιν της ευθύνης του ανθρώπου έναντι της δημιουργίας του Θεού.
Πάντως, η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, η Μητέρα μας Αγία του χριστού Μεγάλη Εκκλησία, είναι η πρώτη η μαρτυρήσασα την βαρυτάτην αυτήν παράλειψιν από μέρους της ανθρώπινης δραστηριότητος, αλλά και η πρώτη η καθοδηγήσασα την ιστορικήν αυτήν παγκόσμιον πορείαν, η οποία δημιουργεί, ανασταίνει και ανοίγει τας πύλας της Βασιλείας του Θεού.
Η διδακτική Ποντηφική Εγκύκλιος, ευθύς, αμέσως, μετά την ανακοίνωσίν της ότι θα ασχοληθή με την οικολογίαν, καίτοι εις την αρχήν ουδέν εγράφη περί αυτής, εν τούτοις εις την συνέχειαν έγινεν ένα από τα πλέον συζητημένα θέματα εις τον κόσμον, η οποία, μάλιστα, εδέχθη πλείστους όσους επαίνους, αλλά και κριτικήν. Καίτοι εις την ρωμαιοκαθολικήν Εκκλησίαν δεν υπάρχει συνήθεια και παράδοσις, σχετικά με την συγγραφήν Ποντηφικών Εγκυκλίων, (προ τριών αιώνων η αρχή αυτών), εν τούτοις μέχρι των ημερών μας έχουν γραφεί περί τας τριακοσίας Εγκυκλίους (επί Πάπα Ιωάννου Παύλου Β΄ εγράφησαν 14, κλπ.).
Ο κόσμος συνεχίζει εισέτι να ομιλή διά την Εγκύκλιον, να υπολογίζη και να αξιολογή αυτήν. Συγκαλούνται συνέδρια από διάφορα Κράτη, Πανεπιστήμια και Διεθνείς Οργανισμούς, και συζητείται η όλη αυτής υπόστασις, πρωτοφανής δε είναι η φροντίς και η μέριμνα έναντι της Δημιουργίας του Θεού. Βλέπομεν εις την χώραν αυτήν μίαν αγαθήν εκστρατείαν κληρικών και λαϊκών ρωμαιοκαθολικών διά την διάδοσιν και στερέωσιν των κεντρικών –κυρίων– σημείων της Εγκυκλίου, η οποία διακρίνεται διά την ιδανικήν εμβάθυνσιν, το ειλικρινές ενδιαφέρον και την ανάλογον προσοχήν της προς το βαρυσήμαντον και αναγκαίον θέμα της Οικολογίας.
Τα ιδιαίτατα σημεία της Εγκυκλίου έχουν προσελκύσει το μεγαλύτερον μέρος του ρωμαιοκαθολικού κόσμου, ο οποίος, παρά την κριτικήν ωρισμένων, θαυμάζει και επιζητεί να γίνη κοινωνός και προστάτης της πλουσιομορφίας της Δημιουργίας του Θεού. Τα κυρίαρχα σημεία, τα οποία εις την ουσίαν προέρχονται από μίαν αλυσίδα προβλημάτων, απαιτούν απάντησιν και λύσιν, αι οποίαι δίδονται κατά θαυμαστόν και διαυγέστατον τρόπον.
Με την πρακτικήν και εκλαϊκευμένην αυτήν εξιστόρησιν ο άνθρωπος δύναται να εμβαθύνη και να πλουτίση εις γνώσεις διά το πνευματικόν και κοινωνικόν συμφέρον του. Είναι μία δωδεκάς ιδιαιτέρων σημείων τα οποία ζητούν ανάλυσιν και εξήγησιν:
1. “Laudato Si” είναι μία ισχυρά πρόσκλησις διά μεταστροφήν και δράσιν. Η φροντίς διά το περιβάλλον αποτελεί από τώρα μέρος της διδασκαλίας της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, καθόσον η μέριμνα διά τον ρωμαιοκαθολικόν δεν είναι πλέον προαιρετική.
2. Ο αριθμός 109 της Εγκυκλίου, καθ’ ον η «δημοσιοοικονομία» καταβάλλει την «πραγματικήν οικονομίαν», εις την περίπτωσιν αυτήν ο Πάπας δεν κάνει μίαν διάλεξιν διά την οικονομικήν θεωρίαν.
3. Ένα έτερον ιδιαίτατον σημείον της Ποντηφικής Εγκυκλίου είναι: Μήπως ο Πάπας ζεί εις ένα έτερον πλανήτην; Πως εξηγούνται και εφαρμόζονται τα όσα γράφει εις τον αριθμόν 52, ότι, δηλαδή, οι πλουσιότεροι θα πρέπη να συμβάλλουν εις την επίλυσιν των ενεργειακών προβλημάτων των πτωχοτέρων χωρών; Δέον να σημειωθή εν προκειμένω, αποφαίνεται η ρωμαιοκαθολική εμπειρία, αλλά, και εξ όσων βλέπομεν και ακούομεν, εκ των λόγων και μαρτυριών του, διαφαίνεται ότι τα πτωχότερα κράτη θα αναπτυχθούν όταν τα πλουσιότερα δώσουν χείρα βοηθείας.
4. Ο Φυσικός Νόμος, ο οποίος ευρίσκεται πάντοτε εις το επίκεντρον της ηθικής διδασκαλίας της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, δεν χρησιμοποιειται. Καί ενταύθα δέον να υπογραμμισθή ότι εις την Ποντηφικήν εγκύκλιον παρατηρείται ικανή προσπάθεια διά να ευρεθή νέα γλώσσα, δι’ ένα ευρύτερον ακροατήριον. Επομένως δεν είναι μία θεολογική στροφή, όπως τινες ενόμισαν.
5. Εις τον αριθμόν 193 φαίνεται ότι η Εγκύκλιος προωθεί την αναδιανομήν του πλούτου. Είναι γεγονός αναντίρρητον ότι αυτή προάγει την αληλεγγύην μεταξύ των ανθρώπων και των εθνών. Ο Πάπας Φραγκίσκος, ναί μεν δεν έχει μίαν formula, σύμφωνα με την οποίαν θα γίνη η αναδιανομή του πλούτου, είναι, όμως, βέβαιον ότι καλεί εκείνους οι οποίοι είναι πλούσιοι και επομένως έχουν περισσότερα από ο,τι χρειάζονται, να ανοίξουν την καρδίαν των και να συλλογισθούν εκείνους οι οποίοι έχουν ανάγκην, να διανεμιθούν μεταξύ των.
6. Εις τον αριθμόν 124 της Εγκυκλίου: “Laudato Si” έχομεν την παρουσίασιν του καταναλωτισμού. Όλοι καταναλώνουν: διά καλήν διατροφήν και καθαράν πόσιν. Η ακόρεστη επιθυμία μας δημιουργεί ανάγκας, αι οποίαι δεν είναι απαραίτητοι. Κάποιος ο οποίος έχει χάσει κάθε έλεγχον με το ποτόν ή τα ναρκωτικά, γίνεται βίαιος, με συμπεριφοράν καταστροφικήν. Η σκέψις προς τους πτωχούς ή προς τας γενεάς του μέλλοντος, δύναται να είναι απευλευθέρωσις από την συνεχή επιθυμίαν διά περισσότερα και περισσοτέρας ανάγκας. Είναι μία απελευθέρωσις από την εμμονήν αυτήν.
7. Έχομεν ένα ερώτημα: Διατί ο Πάπας είναι εναντίον της αγοράς; (αριθμός 189, 190). Κατά την στιγμήν αυτήν η παγκόσμιος οικονομία δεν εξυπηρετεί την μεγάλην πλειοψηφίαν των ανθρώπων. Βλέπομεν ότι υπάρχει υπερβολικός πλούτος από την αγοράν, αλλά και δυστυχία μεγάλη την οποία συνοδεύει.
8. Η Εγκύκλιος του Πάπα Φραγκίσκου καθιστά εχθρούς την Τεχνολογίαν και την Αγοράν. Οι χρηματοπιστωτικαί αγοραί και η τεχνολογία δύνανται να είναι θαυμάσια όργανα, τούτο, όμως, όταν υπηρετούν τον άνθρωπον, τον οποίον και ενισχύουν.
Αντιθέτως, όταν, δηλαδή, μέσω αυτών, οι ολίγοι γίνονται πλουσιότεροι και οι περισσότεροι δούλοι, υποβαθμίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
9. Ο Πάπας φαίνεται ότι στηρίζει τον παγκόσμιον γεωργικόν σχεδιασμόν εις κλίμακα μαζικήν (129, 164). Βέβαιον είναι ότι, ούτε ο Πάπας, ούτε και οι Επίσκοποί του έχουν το καθήκον αυτό, δεν είναι εργασία αυτών. Οπωσδήποτε, δεν είναι δυνατόν να προσφέρουν λύσεις τεχνικάς. Έχουν, όμως, το δικαίωμα να ομιλήσουν εξ ονόματος εκείνων οι οποίοι δεν έχουν φωνήν.
10. Η Εγκύκλιος “Laudato Si” διαφωνεί με τα Ορυκτά Καύσιμα. Ο Πάπας Φραγκίσκος θέλει τα πλούσια Κράτη και όσα έχουν ρυπάνει περισσότερον να μειώσουν τα Ορυκτά Καύσιμα. Ισχυρίζεται ότι εναλλακτικαί πηγαί ενεργείας είναι διαθέσιμοι δι’ όλους. Αλλά αυτό απαιτεί αλληλεγγύη: δηλαδή, τα πλούσια κράτη να μοιράζωνται τα κέρδη των, να βοηθούν τα πτωχότερα έθνη, διά να αναπτύξουν εναλλακτικάς πηγάς ενεργείας.
11. Ένα σημείον άκρως ιδιαίτερον είναι η κατωτέρω λύσις του Ποντήφικος: Ο Πάπας Φραγκίσκος δεν επιδεικνύει βαρύτητα σημασίας εις το πρόβλημα του πληθυσμού: Είναι τρανή αλήθεια ότι η εγκύκλιος αναγνωρίζει ότι η πυκνότης του πληθυσμού αποτελεί παράγοντα, ο οποίος περιπλέκει τας καταστάσεις εις ωρισμένας περιφερείας και περιοχάς. Εξετάζοντες τα πράγματα, συμπεραίνομεν ότι το πρόβλημα δεν είναι οι άνθρωποι. Η κατανάλωσις είναι το μεγαλύτερον πρόβλημα: Η άνευ σκέψεως τάσις διά την κατανάλωσιν, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν τας πραγματικάς ανάγκας, όχι μόνον υλικάς, αλλά και πνευματικάς.
12. Υποστηρίζεται ότι η Τεχνολογία και τα Δημοσιοοικονομικά είναι η μόνη λύσις διά τα προβλήματά μας. Διάφοροι ερωτούν και ομολογούν: Η Τεχνολογία και τα Δημοσιοοικονομικά εβοήθησαν πλείστους όσους ανθρώπους να εξέλθουν της πτωχείας, και, μάλιστα, έκαμαν την οικονομίαν να αναπτυχθή: Μήπως η εφαρμογή της Εγκυκλίου θέλει να οδηγήση εις τα οπίσω; Η Εγκύκλιος δεν ασχολείται με την μετακίνησιν εις τα οπίσω, αλλά, τουναντίον, με το προχώρημα επί τα πρόσσω, αναμφιβόλως προτρέπει να μειωθή κατά το δυνατόν ο αριθμός εκείνων οι οποίοι στερούνται αξιοπρεπούς εργασίας, στεγάσεως και υγιεινομικής περιθάλψεως.
Εις την Διασποράν, οι υπηρετούντες Ορθόδοξοι κληρικοί συναντούν ποικίλας ανάγκας και προβλήματα, δυσκολίας και εμπόδια, τα οποία πλήττουν, ταλαιπωρούν και βασανίζουν τον άνθρωπον, και ιδία σήμερον, ζώντες το Μεταναστευτικόν πρόβλημα, αλλά και η τακτική επικοινωνία αυτών με τον λαόν του Θεού, ο οποίος γνωρίζει εις αυτούς τας ανησυχίας και τον πόνον του, όλα αυτά συνδεόμενα με τας Τοπικάς ιδιαιτέρας καταστάσεις, αι οποίαι δυνατόν να επιδράσουν επί του Ορθοδόξου λαού και, μάλιστα, όταν αυτή ζεί, κινείται και δρα εις τον ίδιον χώρον, και έχει θέσιν μειοψηφίας, ο Κληρικός, (ή οι Κληρικοί), πρέπει να γνωρίζη τα πάντα, να παρακολουθή την εξέλιξιν και τους νεωτερισμούς, και, γενικά, να πολεμά την καταστροφικήν εκκοσμίκευσιν, να μεταφέρη δε το Φως της Αναστάσεως, το οποίον είναι το Φως της Ορθοδοξίας και της σωτηρίας.
Η ενεργός συμμετοχή εις τα τοπικά διαχριστιανικά και διαθρησκειακά συνέδρια, αι συναντήσεις αι οποίαι λαμβάνουν χώραν διά διαφόρους λόγους, είτε με την πρωτοβουλία των Κρατών, (Μικτοί Γάμοι, Διαζύγια, Συμφωνίαι), είτε με την συγκατάθεσιν ιστορικών Ιδρυμάτων (διά την ειρήνην του κόσμου, διά την προστασίαν της δημιουργίας του Θεού, διά τα ναρκωτικά κλπ.), διακρατούν και διατηρούν τον Ορθόδοξον κληρικόν της Διασποράς εν εγρηγόρσει και άγρυπνον φύλακα της Ιστορίας, του Πολιτισμού και της Παραδόσεως του Γένους μας.
Η διδακτική και πρωτοποριακή Εγκύκλιος “Laudato Si”, διά τον ρωμαιοκαθολικόν πιστόν της χώρας, εν η παροικούμεν, αλλά και διά ένα άνθρωπον ο οποίος εμελέτησε αυτήν μετά προσοχής, ενδιαφέροντος και σεβασμού, χωρίς να επηρεασθή από τα διάφορα αρνητικά και παράδοξα σχόλια και τα κρίσιμα δρώμενα και δεδομένα της σημερινής τραγικής εποχής, αυτή αποτελεί «πρωτοφανή πυξίδα», κατά την ταπεινήν γνώμην μου, η οποία οδηγεί εις μίαν νέαν ζωήν, μέσω ιδιαιτέρων «κατευθυντηρίων γραμμών» και «αξιολόγων σημείων», με πρυτανεύουσαν την Αλληλεγγύην διά το ηθικόν και κοινωνικόν συμφέρον του ανθρώπου και, γενικά, του κόσμου.
Η Δημιουργία του Θεού είναι δώρον του Θεού εις τον άνθρωπον, δεν είναι έργον ανθρώπινον, κατάκτησις αυτού, ούτε είναι αποικία του, αλλ’ ούτε και έγινε διά την προσωπικήν δόξαν του και την οικονομικήν ευδαιμονίαν του, μέσω δε των «κατευθυντηρίων γραμμών» και των «αξιολόγων σημείων», ο άνθρωπος θα βοηθηθή εις το να σέβεται, να αναγνωρίζη, να εκφράζη την ευγνωμοσύνην του και να γίνη προστάτης της Δημιουργίας του Θεού.

Η Εγκύκλιος “Laudato Si”, μεστή εμπειριών διαυγεστάτων και μηνυμάτων φωτεινών και καθοδηγητικών βοηθή τον ρωμαιοκαθολικόν πιστόν αλλά και κάθε άνθρωπον καλής θελήσεως, να γίνη μαθητής της αλληλεγγύης, του σεβασμού και του διαλόγου.

Η υπομονή στους πειρασμούς, προέρχεται από την γνησιότητα της Πίστεως!




«Ένα κείμενο που πρέπει να διαβάσουμε όλοι μας. Ιδιαίτερα όσοι αυτόν τον καιρό πιέζονται από θλίψεις, όσοι απελπίζονται και νιώθουν απόγνωση.
Ο άγιος Γρηγόριος ερμηνεύει και αυτή τη διήγηση με την αναγωγική μέθοδο. Ιστορικά αυτή αποτελεί έκθεση του θαύματος της ηρέμησης των κυμάτων, ηθικά όμως υποδηλώνει την μέσω των πειρασμών τελειοποίηση της πίστεως, ενώ αναγωγικά παριστάνει τη δυσκολία του έργου των Αποστόλων στον εθνικό κόσμο.
Ο Ιησούς Χριστός ανάγκασε τους μαθητές να μπουν στο πλοίο και να μεταβούν στην απέναντι όχθη πριν από αυτόν. Αφού έθρεψε προηγουμένως σωματικά τις πέντε χιλιάδες, αποστέλλει τώρα τους μαθητές στην τρικυμιώδη θάλασσα των Εθνικών, για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, αντιμετωπίζοντας παντός είδους πειρασμούς.
Η γνησιότητα της πίστεως στον Θεό χαρίζει υπομονή στους πειρασμούς, και αυτή πάλι τελειοποιεί την πίστη. Οι άνθρωποι βέβαια λυπούνται για τους πειρασμούς, που έπρεπε να χαίρονται, και «παρ’ εμού», λέγει ο ομιλητής, «ταύτην μάλιστα ζητείτε την άνεσιν των σωματικών πειρασμών, ης εγώ μάλλον καταφρονήσας προς ύμας ήλθον συμπάσχειν υμίν αιρούμενος». Ήταν περίοδος θλίψεως των Θεσσαλονικέων, πιθανώς λόγω πολιορκίας».
«Η Άλλη Όψις»
1. Ο αδελφόθεος Ιάκωβος λέγει, «να το θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη χαρά εάν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς». Δεν είπε απλώς να "χαίρεσθε", αλλά «να το θεωρήσετε μεγάλη χαρά», παραινώντας όχι να είναι κανείς αναίσθητος προς τα οδυνηρά πράγματα, γιατί αυτό είναι αδύνατο, αλλά εισηγείται να θεωρεί επικρατέστερο τον θεάρεστο λογισμό. Είπε, «κάθε χαρά», δηλαδή τέλεια, μέγιστη, ανελλιπή, και μάλιστα όταν οι πειρασμοί είναι ποικίλοι. Γιατί; Επειδή με την υπομονή των πειρασμών γυμναζόμαστε και γινόμαστε και δοκιμώτεροι στα σχετικά με τον Θεό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και αναγνωριζόμαστε ως ευδόκιμοι. Γιατί αυτό λέγει και η Σοφία Σολομώντος για τους αγίους· «ότι υπέβαλε ο Θεός αυτούς σε δοκιμασίες και τους βρήκε άξιους του εαυτού του».
Αρα λοιπόν δεν είναι γι' αυτούς ο πειρασμός αυτός άξιος κάθε χαράς; Αυτό αφού είπε και ο Θεός προς τον Ιώβ, τον απάλλαξε από τη λύπη για τον πειρασμό, λέγοντας· «νομίζεις ότι για άλλο λόγο σε μεταχειρίσθηκα έτσι, και όχι για να αποδειχθείς δίκαιος;». Τί ήθελε να του πει με αυτό; Σε μεταχειρίσθηκα έτσι, για να δοκιμάσω την πίστη σου προς εμένα, σε ευεξία, σε καλή φήμη και ευπορία, και φάνηκες δίκαιος, συμπεριφερόμενος ως προς αυτά σύμφωνα με το θέλημά μου, προς εμένα που σου τα πρόσφερα, διαχειριζόμενος και διοικώντας αυτά όπως εγώ ήθελα· σε μεταχειρίσθηκα έτσι, για να δοκιμάσω την πίστη σου σε μένα, σε καχεξία, σε αδοξία, σε απορία, και φάνηκες δίκαιος, λέγοντας· «αν δεχθήκαμε τα αγαθά από τα χέρια τού Κυρίου, τα κακά δεν θα τα υπομείναμε;».
2. Από πού λοιπόν προέρχεται η υπομονή στους πειρασμούς; Από τη γνησιότητα της πίστεως στον Θεό. Ώστε οι πειρασμοί είναι μέσα δοκιμασίας των πιστών. Γι' αυτό ο αδελφός τού Κυρίου Ιάκωβος, αφού μας παρήγγειλε να χαιρόμαστε όταν περιπέσομε σε πειρασμούς, πρόσθεσε· «η δοκιμασία της πίστεώς σας επεξεργάζεται υπομονή, και η υπομονή», λέγει, «ας έχει έργο τέλειο». Κανένα, λέγει, από τα έργα της αρετής να μη κολοβώσεις, περιερχόμενος σε μαλθακότητα από την επίθεση των πειρασμών, αλλά μαζί με την υπομονή ας υπάρχει σε σένα και η τελειότητα

"Μη δώτε τα άγια τοις κυσι". Αποκλείονται της Θ. κοινωνίας παντελώς οι αιρετικοί και οι ακοινωνήτοι! Μια απάντηση στις συκοφαντίες περί "Εξουσίας της Θ. Μεταλήψεως"!



Προχθὲς δημοσιεύτηκε στὸ ἱστολόγιο «ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» ἕνα κείμενο ἀναφερόμενο στὸ γνωστὸ πόνημα τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη «Περὶ συνεχοῦς Μεταλήψεως», ψέγον τὴν ἀκραία θέση ποὺ θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν κάποιοι, δηλ. τὴν τριήμερη νηστεία ἐλαίου πρὶν τὴν Θ. Κοινωνία.
Κάποιος πολέμιος τοῦ «Πηδαλίου» καὶ τῶν . Κανόνων βρῆκε ἀφορμή, ἀναρτώντας τὸ κείμενο αὐτό, νὰ τὸ σχολιάσει χύνοντας καὶ πάλι χολή κατὰ τῶν ἀποτειχισμένων μὲ τίτλο: "ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗ ΤΟ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ".
[Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ σήμερα, δημοσιεύοντας ἕνα ἀκόμα ἀκατανόητο, συκοφαντικὸ καὶ διαστρεβλωτικὸ τῶν θέσεών μας σχόλιο! Σχόλιο παραληρηματικό, σιβυλλικό, χωρὶς λογική, εἱρμὸ καὶ συνοχή, κατανοητὸ μόνο στοὺς “ἀριστοκράτες τοῦ πνεύματος” στοὺς ὁποίους ἀνήκει καὶ ἀπρόσιτο στοὺς πολλούς].
Εἶναι ὁ Ἀμέθυστος, ποὺ ἔχει χωρίσει τοὺς Ἁγίους σὲ κατηγορίες, ποὺ θεωρεῖ τὸν ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη δεύτερης κατηγορίας Ἅγιο, ἐπειδὴ ὁ Ἅγιος δὲν συμφωνεῖ μὲ τὶς φιλοσοφικές του «φωτισμένες» θεωρήσεις περὶ ἐξομολογήσεως, κι ἔτσι θέτει τὸν ἑαυτό του ὑπεράνω τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Ἱ. Κανόνων. Εἶναι αὐτὸς ποὺ θεωρεῖ ὅτι τὸ «Πηδάλιο» ἀποτελεῖ μιὰ ἀτυχὴ στιγμὴ τοῦ Ἁγίου καὶ ὅτι ὅσοι ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας· ὅτι οἱ ἀποτειχισμένοι στηρίζονται σὲ κανόνες καὶ τοὺς ἐφαρμόζουν κατὰ γράμμα, ἐνῶ αὐτὸς στὶς Ἐντολές, παρότι μὲ ἑκατοντάδες σελίδες καὶ ἀναρτήσεις ἡ ἀναφορά μας εἶναι στὶς Ἐντολὲς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του, τὶς ὁποῖες διερμηνεύουν οἱ Θεῖοι καὶ Ἱεροὶ Κανόνες (κατὰ τοὺς Ἁγίους Μ. Βασίλειο, ἅγιο Νικόδημο κ.λπ.) καὶ τοὺς ὁποίους αὐτὸς καταφρονεῖ.
Ἀποφεύγουμε νὰ σχολιάσουμε τὰ γεμάτα “ἥξεις ἀφήξεις” «θεοφώτιστα» κείμενά του, ἀλλὰ θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ ἕνα του σχόλιο σήμερα, γιὰ κάποιους ποὺ μᾶς τὸ ζητοῦν, χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσουμε κι ἐμεῖς τὶς ὕβρεις καὶ αἰσχρολογίες ποὺ μεταχειρίζεται στὸ ἱστολόγιό του. (Ἔνδειξη φωτισμοῦ κι αὐτές, ποιοῦ τάχα πνεύματος;).
Εἶναι, βέβαια, σίγουρο πὼς θὰ βρεῖ κάποιες νεφελώδεις καὶ βαρύγδουπες δικαιολογίες ἢ θὰ παρουσιάσει μονοσήμαντες ἑρμηνεῖες ἁγιογραφικῶν κειμένων καὶ πώς, ἀντὶ μιᾶς καλοπροαίρετης κριτικῆς, θὰ συνεχίσει τὶς συκοφαντίες καὶ τὴν σπίλωση τῶν Ἀποτειχισμένων, κατηγορώντας γιὰ αἵρεση αὐτοὺς ποὺ προσπαθοῦν (παρὰ τὶς ἀδυναμίες τους) νὰ ἐφαρμόσουν τὶς Ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, τὶς ὁποῖες αὐτὸς (ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὰ κείμενα ποὺ παραθέτουμε) διαστρέφει κακοδοξώντας, ἀφοῦ δείχνει νὰ πιστεύει πὼς ἀποτελεῖ τὸν ὑπέρτατο κριτὴ τῶν πάντων καὶ τὴν τελευταία αὐθεντία τοῦ Χριστιανισμοῦ τῆς ἐποχῆς μας!
Τὸ σχόλιό του εἶναι τὸ ἑξῆς:
 «ΣΧΟΛΙΟ: Αυτή η αίρεση είναι ο κληρικαλισμός. Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ. Σ' αυτή τήν υποχθόνια αίρεση κατέληξαν καί οι αποτειχισμένοι, παλαιοί καί νέοι, λόγω ανυπακοής. ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΔΩΡΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ. Ο Ιερεύς δίνει  σέ όλους αλλά δέν τόν λαμβάνουν όλοι καί δέν είναι ίδιος γιά όλους. Σήμερα κυκλοφορεί η πλάνη ότι επειδή ο αγιασμός τών δώρων δέν είναι τού ιερέως δέν μπορεί νά τόν δώσει σέ οποιονδήποτε. Εχει ευθύνη. Δυστυχώς γιά τούς πλανεμένους ο ιερεύς κάνει μόνο τήν θυσία. Τά υπόλοιπα ανήκουν στόν Κύριο. Από τό θράσος αυτής τής εξουσίας σήμερα οικουμενιστές καί μή φτάνουν καί στήν επινόηση νέων δογμάτων καί στήν ανακήρυξη νέων θεών. Η αδιαφορία μας γιά τήν αλήθεια τής πίστεως άρχισε νά μάς κοστίζει πολύ ακριβά.
Αμέθυστος».
Γιὰ νὰ δοῦμε, ὅμως (παραβλέποντας τὸ σκοτεινὸ ὕφος τοῦ σχολίου του): ἀποτελεῖ δεῖγμα «ἐξουσίας τῆς Θείας Μεταλήψεως καὶ Αἵρεση −ὅπως μᾶς κατηγορεῖ− ἡ φροντίδα τῶν εὐλαβῶν ἱερέων νὰ μεταδίδουν τὴν Θ. Κοινωνία κατὰ τὶς Ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, συναισθανόμενοι καὶ συνειδητοποιοῦντες τὴν εὐθύνη τους; Ἀποτελεῖ πλάνη ἡ τήρηση τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ;
Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἐφιστοῦν τὴν προσοχή μας −ἀκολουθοῦντες τὸν λόγο τοῦ Κυρίου− νὰ μὴ δημοσιεύουμε «βεβήλοις ἀκοαῖς καὶ ψυχαῖς τὰ θεῖα».
Ἄρα, πόσο πιὸ προσεκτικὸς πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἱερεὺς ὅταν μεταδίδει τὸ ἴδιο τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου;
Καταδικάζει ὁ θεολόγος Γρηγόριος τὴν κατάπτωση νὰ «ρίπτουμε τὰ ἅγια τοῖς κυσί, καὶ βάλλομεν τοὺς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, βεβήλοις ἀκοαῖς καὶ ψυχαῖς τὰ θεῖα δημοσιεύοντες» (Λόγος Β΄ Ἀπολογητικὸς τῆς εἰς τὸν Πόντο φυγῆς…)
Ὁ Μ. Ἀθανάσιος γράφει: «…ὁ Κύριος παρήγγειλε “μὴ δῶτε τὰ ἅγια τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοίρων”. Οὐ χρὴ γὰρ τὰ μυστήρια ἀμυήτοις τραγῳδεῖν, ἵνα μὴ Ἕλληνες μὲν ἀγνοοῦντες γελῶσι, κατηχούμενοι δὲ περίεργοι γενόμενοι σκανδαλίζωνται. ἀλλὰ καὶ ὅμως ποῖον ἢ ποῦ ἢ παρὰ τίσι κατέαγεν ποτήριον;…» (Μ. Ἀθανασίου, Ἀπολογητικὸς δεύτερος). Καὶ ἀλλοῦ:
«Τοῖς ἔχουσι πόθον ἀκούειν λάλει τὰ συμφέροντα, ἐὰν δὲ ἀκούῃ καὶ μὴ ποιῇ, μηδὲν λάλει. Λέγει γὰρ ὁ Κύριος· “μὴ δῶτε τὰ ἅγια τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοίρων”. Κύνας γὰρ καὶ χοίρους ἀποκαλεῖ ὁ Θεὸς τοὺς ἐν ἀτίμῳ βίῳ διάγοντας· μαργαρῖται γὰρ τίμιοί εἰσιν οἱ τοῦ Θεοῦ λόγοι τοῖς ἀξίοις μόνοις διδόμενοι» (Μ. Ἀθανασίου, Περὶ παρθενίας).
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός γράφει «προκειμένου ειδικώς περί του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας: “επεί γαρ εξ ενός άρτου μεταλαμβάνομεν οι πάντες, έν σώμα Χριστού και έν αίμα και αλλήλων μέλη γινόμεθα, σύσσωμοι Χριστού χρηματίζοντες. Πάση δυνάμει τοίνυν φυλαξώμεθα, μη λαμβάνειν μετάληψιν αιρετικών, μήτε διδόναι· μη δώτε γαρ τα αγία τοις κυσίν, ο Κύριος φησι, μηδέ ρίπτετε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων, ίνα μη μέτοχοι της κακοδοξίας και της αυτών γενώμεθα κατακρίσεως. Eι γαρ πάντως ένωσίς εστί προς Χριστόν και προς αλλήλους, πάντως και πάσι τοις συμμεταλαμβάνουσιν ημίν κατά προαίρεσιν ενούμεθα· εκ προαιρέσεως γαρ η ένωσις αύτη γίνεται, ου χωρίς της ημών γνώμης· “πάντες γαρ εν σώμα εσμεν”, ότι εκ του ενός άρτου μεταλαμβάνομεν, καθώς φησιν ο θείος Απόστολος», Εκδ. Ορθ. Πίστεως 4, 13. MPG. 94, 1153 (Καρμίρη Ἰ., "Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Μυστηριακή κοινωνία μετά των Ρωμαιοκαθολικών", τόμ. Β', Αθήνα 1953, σελ. 1000-1008.). -Δὲς καὶ Μ. Ἀθανασίου, Πρὸς Ἀντίοχον Δ, [Περὶ τοῦ μὴ κοινωνεῖν αἱρετικοῖς]).
Στὸ παρακάτω κείμενο, τώρα, ὁ Μ. Βασίλειος εἶναι ἀπολύτως σαφής· ὁ ἱερέας πρέπει νὰ προσέχει σὲ ποιούς μεταδίδει τὰ μυστήρια [Κάτι ποὺ πολλοὶ Ἁγιορεῖτες ὡς ἕνα σημεῖο τὸ ἐφαρμόζουν, καί, ὅταν προσέρχονται ἄγνωστοι ἐπισκέπτες, τοὺς ρωτοῦν, πρὶν κοινωνήσουν, τὸ ὄνομά τους κι ἂν ἔχουν ἑτοιμασθεῖ γιὰ τὴν Θ. Κοινωνία. Ἀντίθετα οἱ περισσότεροι ἱερεῖς στὶς ἐνορίες, μεταδίδουν τὴν Θ. Κοινωνία σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ προσέρχονται (Μουσουλμάνους, Βουδιστές, Παπικοὺς κ.λπ. ), παρὰ τὴν προειδοποίηση π.χ. ποὺ κάναμε σὲ ἱερεῖς, ὅτι ἐκκλησιαζόμενοι (κυρίως μαθητές) εἶναι ἄλλου δόγματος ἢ θρησκείας!].
Γράφει ὁ Μ. Βασίλειος: «Ἄξιον σεαυτὸν ποίησον τῶν ἱερῶν κανόνων· μὴ συλλειτούργει οὓς ὁ κανὼν ἀπωθεῖται. Ὅρα οὖν τίνι παρέστηκας, πῶς ἱερουργεῖς καὶ τίσι μεταδίδως. Ὅρα μὴ ἐπιλάθῃ τῆς δεσποτικῆς ἐντολῆς καὶ τῆς τῶν ἁγίων ἀποστόλων·Mὴ δῶτε γάρ, φησί, τὰ ἅγια τοῖς κυσί, καὶ τοὺς μαργαρίτας μὴ βάλητε ἔμπροσθεν τῶν χοίρων”· …μὴ παραδῶς τὸν Υἰὸν τοῦ Θεοῦ εἰς χεῖρας ἀναξίωνΒλέπε τοὺς βουλομένους λαμβάνειν δωρεὰν ἐν τοῖς οἴκοις πῶς δίδωςΤοῖς δὲ τῆς θείας μεταλήψεως ἀξίοις μεταδίδου δωρεάν, ὡς καὶ αὐτὸς ἔλαβες· οἷς οἱ θεῖοι κανόνες οὐκ ἐπιτρέπουσι μὴ μεταδώσης» (Μ. Βασιλείου, Παραγγελία πρὸς ἱερεῖς).
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει: «…ἴδωμεν δὲ καὶ τὰ ἑξῆς. “Mὴ δῶτε γάρ, φησί, τὰ ἅγια τοῖς κυσί, μηδὲ ρίψητε τοὺς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοίρων”. Ὁ μὲν οὖν Χριστὸς καὶ ἐν προστάγματος τάξει τὴν ἐντολὴν δέδωκεν· ἡμεῖς δὲ ὑπὸ κενοδοξίας καὶ φιλοτιμίας ἀλόγου καὶ τοῦτο τὸ πρόσταγμα ἀνετρέψαμεν, ἀνθρώπους φθόρους καὶ ἀπίστους καὶ μυρίων γέμοντας κακῶν ἁπλῶς καὶ ἀνεξετάστως εἰς τὴν τῶν μυστηρίων παραδεχομένοις κοινωνίαν, καὶ πρὶν ἢ τῆς οἰκείας γνώμης δοῦναι βάσανον ἀκριβῆ, πάντα τὸν περὶ δογμάτων αὐτοῖς ἐκκαλύπτοντες λόγον, καὶ τὰ προπύλαια οὔπω δυνηθέντας ἰδεῖν ἀθρόως εἰς τὰ ἄδυτα ἄγοντες… Καὶ οὐκ ἐπὶ τῶν ἄλλων μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐφ’ ἡμῶν αὐτῶν τὴν φρικωδεστάτην ταύτην παραβλέπομεν ἐντολήν, ἡνίκα ἂν τῶν ἀθανάτων μυστηρίων δέοι μετασχεῖν, μετὰ τῆς ἐγκειμένης ἡμῖν ἀκαθαρσίας τε καὶ ἀναισχυντίας τοῦτο ποιοῦντες πολλάκις» (Χρυσοστόμου Ἰωάννου, Πρὸς Δημήτριον Μονάζοντα, Περὶ Κατανύξεως).
Ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλο κείμενο ὁ Μ. Βασίλειος ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ τοῦ ἱερέως σὲ ποιούς μεταδίδει τὰ μυστήρια:
«Καὶ μὴ ὑποκρίνου, μηδὲ μεταδίδῳς τὸ θεῖον σῶμα ὅπου οὐ χρή. Σεαυτὸν ἄξιον ποίησον τῶν ἱερῶν κανόνων, καὶ συλλειτούργει ὡς οἱ κανόνες ἀπόθενται. Ὅρα οὖν πῶς παρίστασαι τῇ ἁγίᾳ τραπέζῃ, καὶ πῶς ἱερουργεῖς, καὶ τίνος μεταδίδως, καὶ πῶς καταστέλλεις· ὅρα οὖν, μὴ ἐπιλάθη τὰς δεσποτικὰς ἐντολὰς καὶ τῶν ἁγίων αὐτοῦ μαθητῶν τὰς παραδόσεις· φησὶ γάρ· «Μὴ δοτὲ τὰ ἅγιά τοῖς κυσί, μηδὲ ρίπτετέ τοὺς μαργαρίτες μου ἔμπροσθεν τῶν χοίρων». Ὅρα οὖν καὶ σύ, μὴ φόβῳ ὑπαχθῇς ἀνθρωπίνῳ, καὶ παραδώσῃς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ εἰς χεῖρας ἀναξίων· ἀλλὰ μὴ ἐντραπῇς τινα τῶν ἐνδόξων τῆς γῆς, ἀλλὰ μηδὲ αὐτῶν τῶν τὸ διάδημα φορούντων πτοηθῇς ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ ὅτε ἱερουργήσαις. Βλέπε τοὺς βουλομένους τὰ δῶρα μεταλαμβάνειν ἐν τοῖς οἴκοις· σὺ ὄψει, ὅτι καὶ ὑπὸ γυναικῶν χαρίζονται, ἀλλὰ καὶ ἀναξίων. Ὅρα οὖν, ὡς οἱ θεῖοι κανόνες καὶ αἱ σύνοδοι τῶν ἁγίων Πατέρων ἐπεκύρωσαν· οὕτω πράττε, καὶ μὴ μεταδίδῳς ἀναξίοις ἢ λαϊκοῖς, παρὰ ἐπιστρέψαι αὐτοὺς τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει. Οὐαὶ δὲ τοῖς μεταδιδοῦσιν αὐτοῖς! …Ταύτην τὴν παράδοσιν ἐὰν φυλάξῃς, ὦ ἱερεῦ, σώσεις σεαυτόν, καὶ οὓς μέλλεις διδάσκειν» (Μ. Βασιλείου, Λόγος περὶ Καταστάσεως ἱερέων).
Ἀλλὰ καὶ σὲ σχετικὴ μελέτη τοῦ καθηγητῆ Α.Π.Θ. π. Νικοδήμου Σκρέττα, μελετητῆ τῶν Κολλυβάδων, παρουσιάζονται παρόμοια κείμενα τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου καὶ ἄλλων, ἀλλὰ καὶ ὁ σχολιασμὸς τοῦ π. Νικοδήμου, διὰ τῶν ὁποίων ἀποδεικνύεται ἡ κακοπιστία καὶ ἡ πλάνη τοῦ Ἀμέθυστου. Γράφει ὁ π. Νικόδημος σὲ ἕνα σημεῖο:
«Πέραν τῶν ἀπολύτως ἀναγκαίων ὅρων γιὰ τὴν δυνατότητα συμμετοχῆς στὴν εὐχαριστία, ὅπως ἡ ἰδιότητα τοῦ πιστοῦ καὶ τετελειωμένου μέλους τῆς συνάξεως…, ἡ βέβαιη καὶ ἀκράδαντη πίστη ὅτι διὰ τῆς κοινωνίας μετέχει στὴ ζωοποίηση τοῦ ἀληθοῦς ἀχράντου σώματος καὶ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ τέλεση τοῦ μυστηρίου ὀρθοδόξως ἀπὸ τὴ μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀποκλειομένων παντελῶς τῶν αἱρετικῶν, σχισματικῶν καὶ ἀκοινωνήτων, ὑπάρχουν καὶ ἄλλες σημαντικὲς γενικὲς καὶ εἰδικὲς προϋποθέσεις γιὰ τὴν εὐχαριστιακὴ συμμετοχὴ τῶν πιστῶν» (Σκρέττα Νικόδημου, Ἀρχιμ., «Ἡ Θ. Εὐχαριστία καὶ τὰ προνόμια τῆς Κυριακῆς κατὰ τὴ διδασκαλία τῶν Κολλυβάδων» σελ. 95-97).
Καὶ εἶναι μὲν ἀλήθεια ὅτι «ποτὲ δὲν ταυτίσθηκε ὑποχρεωτικὰ ἡ προσέλευση στὴν εὐχαριστία μὲ ὑποχρεωτικὴ προσέλευση στὴν ἐξομολόγηση» σὲ «κάθε εὐχαριστιακὴ προσέλευση» (ὅπ. παρ., σελ. 102-103), ὁπωσδήποτε ὅμως, «ἡ ἄδεια καὶ εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ πατρός… θεωρεῖται ἀναγκαία» (ὅπ. παρ. σελ. 104). Γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος: «…καθαρθέντες πρότερον μὲ τὴν πρέπουσαν προετοιμασία τῆς ἐξομολογήσεως τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῆς συγχωρήσεως τῶν ἐχθρῶν καὶ τῆς ἀποδιώξεως τοῦ μίσους…, οὕτως ἂς προσέλθωμεν εἰς τὰ θεῖα μυστήρια…» (ὅπ. παρ.,  σελ. 107).
«”Ἡ τάξις εἶναι αὐτή: Νὰ μελίζεται ὁ ἅγιος ἄρτος εἰς κάθε λειτουργίαν καὶ νὰ πηγαίνουν οἱ πιστοί, ὅσοι δὲν κωλύονται, νὰ μεταλαμβάνουν”» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Περὶ συνεχοῦς μεταλήψεως, σελ. 54). «Τὴν θέση αὐτή… ὁ Νικόδημος στηρίζει ἐπαρκῶς στοὺς μυσταγωγοὺς Νικόλαο Καβάσιλα καὶ Συμεὼν Θεσσαλονίκης (ὅπ. παρ. 331).
«Ὅσο συχνότερα μεταλαμβάνει αὐτὸ τὸ ἅγιο αἷμα, τόσο συχνότερα μεταλαμβάνει αὐτὴν τὴν ἴδια τὴ ζωή. Ὅσο ὅμως μακρύνει τὴ μετάληψη, τόσο μακρύνεται καὶ ἀπὸ τὴ ζωή» (ὅπ. παρ. 343). «Ὅποιος δὲν κοινωνεῖ, μὴ κωλυόμενος, δὲν ἑορτάζει Πάσχα ἀληθινό. Ἀλλὰ καὶ ὅσοι πνευματικοὶ ἐμποδίζουν, ἀντὶ νὰ προτρέπουν, τὰ πνευματικά τους τέκνα νὰ μετέχουν συχνὰ καὶ πασχάλια στὰ εὐχαριστιακὰ δῶρα γίνονται παραβάτες τῶν ἱερῶν κανόνων» (ὅπ. παρ. 346).
«Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι οὔτε ὁ Νεόφυτος ὁ Καυσοκαλυβίτης ἀπαιτεῖ τὴν ἀνεξέλεγκτη, ἰδιόγνωμη, ἀδιάκριτη καὶ ἀπροϋπόθετη καθημερινὴ μετάληψη. Προτροπή του εἶναι νὰ κοινωνοῦν…, ὅταν ἀνεπιτίμητοι παρίστανται στὴ σύναξη» (σελ. 360). Και, ὡς γνωστόν, τὰ ἐπιτίμια τίθενται ἀπὸ τοὺς πνευματικούς! Οἱ ὁποῖοι καὶ κοινωνοῦν τοὺς πιστούς!
Καὶ ἀλλοῦ ὁ ἅγιος Νικόδημος λέγει: «…τάξις καὶ νόμος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ μεταλαμβάνουν οἱ εὑρισκόμενοι χριστιανοὶ εἰς τὴν θείαν λειτουργίαν, ὅσοι δὲν εἶναι ὑπὸ κανόνα» (Σκρέττα, σελ. 405).
«Οἱ ἱερεῖς δὲν εἶναι ἰδιοκτῆτες, οὔτε καταχραστὲς τῶν οἰκονομουμένων γιὰ τὸν λαὸ θείων μυστηρίων, γι’ αὐτὸ, κατὰ τὸν Νικόδημο Ἁγιορείτη, “ὅσοι ἱερεῖς δὲν μεταλαμβάνουσι τοὺς μετ’ εὐλαβείας καὶ πίστεως προσερχομένους χριστιανοὺς εἰς τὴν θείαν κοινωνίαν, ὡς φονεῖς κρίνονται ὑπὸ τοῦ Θεοῦ”» (Σκρέττα, σελ. 407).
Αὐτὰ πρὸς τὸ παρόν!
Σημάτης Παναγιώτης

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ


Πηγή: «amethystosbooks» (ἐδῶ)
Ο μεγάλος πατέρας και άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, του οποίου την μνήμη εορτάζει σήμερα η Εκκλησία, έδωσε μεγάλο αγώνα να επανέλθουν οι χριστιανοί στην ευλογημένη συνήθεια της συχνής προσέλευσης στο Άγιο Ποτήριο, συνήθεια που επί των ημερών του είχε ατονήσει. Για τον σκοπό αυτό μάλιστα συνέγραψε, μαζί με τον Άγιο Μακάριο Νοταρά Μητροπολίτη Κορίνθου, και το πόνημα "Περί της Συνεχούς Μεταλήψεως", το οποίο γνώρισε αρκετές επανεκδόσεις μέχρι σήμερα.
Η συνήθεια αυτή πολεμήθηκε και πολεμείται μέχρι της μέρες μας, με πρόφαση μια "ειδική" νηστεία, άνευ της οποίας τάχα δεν δικαιούται ο πιστός να λάβει ως έπαθλο την Θεία Κοινωνία, ασχέτως αν η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι ξεκάθαρη στο ότι η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο προς θεραπεία και όχι έπαθλο των δήθεν "αξίων".
Στο πρόλογο της γ΄ εκδόσεως του παραπάνω εγχειριδίου, που έγινε από τον λόγιο μοναχό Κωνστάντιο Δουκάκη στην Αθήνα το 1895, διαβάζουμε το εξής γεγονός, που συνέβη στον μοναχό αυτόν, το οποίο αποτέλεσε μάλιστα αφορμή για την τρίτη έκδοση του πατερικού έργου:
"Ημέραν τινά Κυριακήν ετελείτο αγρυπνία εν τινι ενταύθα ιδιοκτήτω εκκλησιδίω του προφήτου Ελισσαίου. Παρευρεθείς και εγώ εν τη αγρυπνία, περί το τέλος της θείας λειτουργίας, ακούσας του ιερέως εκφωνήσαντος "μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε" προσήλθον όπως μεταλάβω των αχράντων μυστηρίων, προητοιμασμένος βεβαίως ων. Άλλ' ο εφημέριος ιδών με προσεγγίσαντα, ητοιμάσθη να στρέψει τα νώτα, ότε εγώ προλαμβάνω και λέγω "Δέσποτα μου, με προστάξατε να προσέλθω, και ιδού ήλθον, διά τί τώρα φεύγετε;". Λέγει ο ιερεύς: "τι σε επρόσταξα;". "Να προσέλθω να μεταλάβω" τω απεκρίθην. "Αυτός δε μοι λέγει, "ενήστευσες τρεις ημέρας από λάδι;". Τότε και εγώ απολέσας την υπομονήν, απεκρίθην μετά ψυχικής ταραχής: "Δεν με ερωτάς, δέσποτά μου, εάν εξωμολογήθην; δεν με ερωτάς αν έκλεψα, αν εμοίχευσα, αν εφόνευσα, αν εβλασφήμησα, αν επιώρκησα, αν εσυκοφάντησα, αν παρέβην τας εντολάς του Θεού, εν γένει, αλλά μοι λέγεις αν έφαγα λάδι. Συ δεν τρώγεις λάδι το Σάββατον ή την Κυριακήν;". "Εγώ είμαι, λέγει, παπάς και μη με εξετάζεις, αλλά σε, δεν σε μεταλαμβάνω!"».
Η ιστορία αυτή μου θύμισε την περίπτωση ενός καλού καγαθού πνευματικού στην επαρχία πριν μερικά χρόνια, την οποία μου διηγήθηκε ένας ευσεβής αδελφός και η οποία φανερώνει την άγνοια και την σύγχυση που υπάρχει ακόμη και σήμερα.
Μια Δευτέρα προσήλθε ένας πιστός για να κοινωνήσει. Ο ιερέας τον αγριοκοίταξε και σκύβοντάς κοντά του του είπε: "Νήστεψες χθες το λάδι;". Ο πιστός του απάντησε αρνητικά και τότε ο ιερέας του είπε: "Δεν νήστεψες το λάδι; Δεν σε μεταλαμβάνω!".
Μετά από λίγο καιρό προσήλθε ένας άλλος πιστός, πάλι ημέρα Δευτέρα για να μεταλάβει και η ερώτηση του ιερέως επαναλήφθηκε. Ο πιστός σε αυτήν την περίπτωση του απάντησε θετικά και τότε ο ιερέας του είπε: "Νήστεψες ημέρα Κυριακή; Δεν σε μεταλαμβάνω!".
Αντίδοτο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι τόσο η μελέτη των πατερικών βιβλίων, όσο και ο σεβασμός στους πνευματικούς. Όταν ένας πιστός έχει ευλογία από τον πνευματικό του, καλό θα είναι να μην εμποδίζεται να κοινωνάει.
Αν και η αγία συνήθεια της συχνής προσελεύσεως έφθασε στο σημείο να χαρακτηρισθεί από τους πολεμίους της ως "αίρεση" και "μακρακισμός", οι Άγιοι Κολλυβάδες, διά στόματος του Αγίου Αθανασίου του Παρίου αποφάνθηκαν ότι "όντως αίρεσις και πλάνη εστί το διώκειν και κωλύειν τους πιστούς της θείας Τραπέζης ότε βούλοιντο".
Κλείνοντας και με αφορμή την μνήμη του Αγίου Νικοδήμου αναρτούμε την β΄ έκδοση του έργου του, προς ωφέλεια των Ορθοδόξων Χριστιανών.