Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Η διαμαρτυρία των Αγιορειτών προς υπουργό Παιδείας και ο γ. Αγάθων! (Από τον "Ορθ. Τύπο")



Μὲ τὸν τίτλο «Ἀποκαλυπτικὴ συζήτησις Ἁγιορειτῶν Πατέρων μὲ τὸν ὑπουργὸν Παιδείας κ. Λοβέρδον» δημοσίευσε ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» Ἐπιστολὴ μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους (25 Ἰουλίου, φ. 2032, σελ. 1 καὶ 7).
Σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιστολή, ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Φιλοθέου Νικόδημος, εἶχε γίνει ἀποδέκτης τῆς ἀνησυχίας καὶ τῆς δυσαρέσκειας πολλῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι  ἡ Κυβέρνηση προσπαθεῖ (διὰ τῆς ἐπισκέψεως αὐτῆς τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας καὶ τῶν ἑκατέρωθεν φιλοφρονήσεων) νὰ καλύψει τὴν προδοτικὴ γιὰ τὸ Ἔθνος καὶ τὴν Ἐκκλησία πολιτική. Ἀνέλαβε λοιπὸν ὁ Ἡγούμενος Νικόδημος νὰ ἐκφράσει τὶς ἀνησυχίες τῶν Ἁγιορειτῶν γιὰ τὴν πολιτικὴ τῆς Κυβερνήσεως στὸν Ὑπουργό.
Τότε, ἐπενέβη ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Κωνσταμονίτου Ἀγάθων «γιὰ νὰ σταματήσει αὐτὴν τὴν κόντρα, ποὺ χαλοῦσε τὴν ὡραία ἀτμόσφαιρα τῆς πανήγυρης!» καὶ ἀσφαλῶς νὰ ...βγάλει τὸν Ὑπουργὸ ἀπὸ τὴν δύσκολη θέση!
Ὁ Γέροντας Ἀγάθων, ὅπως εἴδαμε ἄλλες δυὸ φορές, ἔδρασε πυροσβεστικά, ὁμολογώντας μὲν ὅτι ἡ ἀντίθεος δράση τῶν Οἰκουμενιστῶν πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ μὲ τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου τῶν ἡγετῶν του Πατριαρχῶν καὶ Ἐπισκόπων, ἀποτρέποντας ὅμως μὲ τὰ λόγια καὶ τὸ παράδειγμά του αὐτὴν τὴν ἀναγκαία ἐνέργεια, ἐπειδὴ οἱ συνάδελφοί του Ἡγούμενοι (ὅπως διέγνωσε καὶ τοῦ εἶπε ὁ γέροντας Ἐφραίμ), «τὰ τρία τὰ ἄλλα τὰ ἀδέλφια σου δὲν μποροῦν νὰ σὲ ἀκολουθήσουν. Δὲν ἔχουν αὐτὸ τὸ σθένος, δὲν ἔχουν αὐτὴν τὴν ἱκανότητα, δὲν ἔχουν αὐτὰ τὰ προσόντα»!(*)
Τώρα, ποὺ κάποιο ἀπὸ τὰ ἀδέλφια του βρῆκε τὸ σθένος νὰ ἀντιδράσει (ἔστω πρὸς Ὑπουργό, ἄνθρωπο τῆς ἴδιας Νεοταξικῆς νοοτροπίας σὲ πολιτικὸ ὅμως ἐπίπεδο), ὁ γ. Ἀγάθων ἀποτρέπει αὐτὴν τὴν ἀντίδραση, τὴν διαμαρτυρία πρὸς τὸν Ὑπουργὸ Λοβέρδο (ὁ ὁποῖος ὡς γνωστὸν ὑποστήριξε τοὺς σαϊεντολόγους ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας). Καὶ τὸν ἀποτρέπει «γιὰ νὰ μὴ χαλάσει τὴν ὡραία ἀτμόσφαιρα!».
Πράγματι περίεργος ὁ ρόλος του!

Παραθέτουμε σὲ φωτοαντίγραφο ἀπὸ τὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τὴν ἐπιστολὴ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων.


(*) Τὰ σχετικὰ δημοσιεύματα γιὰ τὸν γ. Ἀγάθωνα, ἐδῶ:
http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/07/blog-post_7781.html

Απάντηση Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Άνθιμου σε Ανδρέα Λοβέρδο, τέσσερις Μητροπολίτες Θράκης και Θεολογική Σχολή για την ίδρυση Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών

«Ἤκουσα ἀπὸ τὸν Τηλεοπτικὸ Σταθμὸ ΣΚΑΪ τὴν συζήτηση γιὰ τὴν προσπάθεια ποὺ γίνεται νὰ ἱδρυθῇ στὴ Θεσσαλονίκη ‘Κατεύθυνση Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν’ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ ΑΠΘ.

Τὴν προσπάθεια αὐτὴ ἐνέκρινε κατὰ πλειονοψηφία τὸ Τμῆμα Θεολογίας καὶ ἀπέῤῥιψε κατὰ πλειονοψηφία τὸ Τμῆμα Ποιμαντικῆς καὶ Κοινωνικῆς Θεολογίας.

Ἡ προσπάθεια αὐτὴ εἶναι κατὰ τὴν ἄποψή μου καὶ τὴν αἴσθηση τοῦ λαοῦ τῆς Θεσσαλονίκης ἐγκληματική.

Ἐνῷ τὸ πρόβλημα τῆς Θράκης μας εἶναι τόσο σοβαρό, οἱ δικοί μας θέλουν νὰ ἐπεκτείνουν τὴν παρουσία τῶν Ἰσλαμιστῶν στὴ Θεσσαλονίκη!


Πέραν αὐτοῦ, τίθεται τὸ ἐρώτημα:

Εἶναι δυνατὸν ποτὲ νὰ συνυπάρξῃ τὸ Ἰσλὰμ μὲ τὴν ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Θεολογία;

Ἐὰν τελικὰ αὐτὸ συμβῇ, μέσα σὲ δυὸ χρόνια οἱ Τοῦρκοι θὰ ὑπερηφανεύωνται ὅτι ἐπεκτείνονται ἀπὸ τὸν Ἕβρο μέχρι τὴν Θεσσαλονίκη!

Οἱ Τοῦρκοι ἐμπαίζουν σαράντα χρόνια τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μας γιὰ τὴν ἐπαναλειτουργία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, καὶ ἐμεῖς τοὺς λέμε περάστε στὴ Θεσσαλονίκη. Εἶναι ἔγκλημα αὐτὸ ποὺ ἐπιχειρεῖται.

Ὁ ὑπουργὸς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων κ. Ἀνδρέας Λοβέρδος, τὸν ὁποῖο γνωρίζω καὶ ἐκτιμῶ, γιὰ νὰ δικαιολογήσῃ τὴν θετικὴ ἄποψή του ἐπὶ τοῦ θέματος, ἐχρησιμοποίησε ὡς ἐπιχείρημα, ὅτι οἱ τέσσαρες Μητροπολῖτες τῆς Θράκης, οἱ ὁποῖοι μοῦ εἶναι πολὺ ἀγαπητοί, συμφωνοῦν στὴ λειτουργία Κατευθύνσεως Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ ΑΠΘ !

Κύριε Ὑπουργέ, συγγνώμη, ἀλλὰ θέσατε, παρακαλῶ, τὸ ἐρώτημα στὸν Γενικὸ Γραμματέα Θρησκευμάτων, λόγῳ ἁρμοδιότητος, τὸ ἑξῆς ἐρώτημα:

Τέσσαρες ἢ καὶ περισσότεροι Μητροπολῖτες ἐπαρχιοῦχοι, ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἀποφασίσουν ἐνυπογράφως, ἐπὶ ἑνὸς οἱουδήποτε ζητήματος, τὸ ὁποῖον ἀφορᾷ σὲ μία ἄλλη Μητρόπολη;

Δηλαδὴ οἱ τέσσαρες Μητροπολῖτες τῆς Θράκης θὰ ἀποφασίσουν γιὰ τὴν λύση ἑνὸς σοβαροτάτου προβλήματος, τὸ ὁποῖον ἀφορᾷ στὴν Ἀποστολικὴ καὶ ἱστορικὴ Μητρόπολη τῆς Θεσσαλονίκης; Κύριε ἐλέησον.

Ὅσον γιὰ τὰ ἄλλα ποὺ ἐλέχθησαν στὴν ἐκπομπὴ τοῦ ΣΚΑΪ ἐκ μέρους τοῦ Δημάρχου κ. Μπουτάρη καὶ τῶν ἐκφωνητῶν-δημοσιογράφων βρίθουν ἐσφαλμένων ἐκτιμήσεων καὶ διατυπώσεων.

Εἶναι χρέος ὅλων μας νὰ ἀξιολογήσωμε τὴν προσπάθεια τῆς Τουρκίας νὰ ἐπεκταθῇ καὶ πάλι στὴ Βαλκανικὴ μὲ πονηροὺς τρόπους καὶ νὰ προσέξωμε τὶς φρικαλεότητες στὸ Ἱρὰκ καὶ στὴ Συρία γιὰ θρησκευτικοὺς λόγους.

Ἡ Ἑλλάδα μας εἶναι ὀρθόδοξη χριστιανικὴ χώρα καὶ μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Δὲν δεχόμεθα ἰσλαμοτουρκικὲς παρουσίες στὴν πατρίδα μας.
+ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΘΙΜΟΣ
Πηγή: "Τρελογιάννης"

Νίκος Χειλαδάκης, Πολιτικοί και ιεράρχες έν «συμπνοία καταστροφής»




ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ  ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΕΝ «ΣΥΜΠΝΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ»


Ανάμεσα στα τόσα δεινά που έχει επισωρεύσει η μνημονιακή κατοχή στην χώρα μας, υπάρχει και ένα πολύ καλό σημείο που δεν θα πρέπει να το αγνοούμε. Αυτό είναι ότι με όλη αυτή την ζοφερή κατάσταση, με όλη αυτή την λαίλαπα, με όλη αυτή την επιχείρηση κατεδάφισης της ελληνορθόδοξης ταυτότητας μας, φάνηκε ξεκάθαρα ποιοι και πόσοι υποκριτές και φαρισαίοι κυκλοφορούν ανάμεσα μας, για όσους φυσικά παραμένουν ακόμα όρθιοι και δεν αρέσκονται να  παριστάνε τους… τυφλούς  και τους κωφάλαλους.
  Κάποιοι ποιμένες αρέσκονται να φωτογραφίζονται με τους δημίους του ελληνισμού και της ορθοδοξίας και να ευλογούν τις πράξεις τους, αρέσκονται να κάνουν κηρύγματα υποκριτικού ευσεβισμού, βλέπε ραγιαδίστικης υποταγής στα κατοχικά μνημόνια, αρέσκονται να εμφανίζονται συμπροσευχόμενοι με οικουμενι- στικές «παρέες», να ευλογούν την καταστροφή της χώρας και ακόμα χειρότερα να προτρέπουν το ποίμνιο που βρίσκεται στην πιο ελεεινή θέση εδώ και δεκαετίες, να συνετιστεί και να μην βγάζει μιλιά σε όλη αυτή την θύελλα που απειλεί πλέον με ολοκληρωτικό αφανισμό τον ελληνισμό  και την ίδια την Ορθοδοξία.
Με περισσή αφέλεια, (;;;), τέσσερεις μητροπολίτες της Θράκης, σύμφωνα με δήλωση του αξιότιμου κυρίου υπουργού Παιδείας (βλέπε υπουργού ολοκληρωτικής διάλυσης της παιδείας), συμφωνούν και επικροτούν την δημιουργία τμήματος Ισλαμικών σπουδών στην Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης.
Αλλά αν αυτό το γράφετε στα παλαιοτέρα των χρυσοποίκιλτων υποδημάτων σας, έχετε υπόψη ότι εδώ και αρκετό καιρό στην χώρα αυτή  εξελίσσετε, χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση, μια άνευ προηγούμενου, οργανωμένη από την τουρκική μαφία και τις ίδιες τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, μια εισβολή δεκάδων χιλιάδων μουσουλμάνων με κύριο στόχο την αλλαγή της εθνοθρησκευτικής δομής έτσι ώστε σε λίγο καιρό να γίνουμε μια περιθωριοποιημένη μειονότητα;
Σεβασμιότατοι δεσποτάδες, δεν ενδιαφέρεστε καθόλου για την δραστηριότητα του τουρκικού προξενείου στην περιοχή σας που έχει καταστεί, με τις «ευλογίες» όλων σας, το  πραγματικό διοικητήριο της Θράκης και το τέλειο όχημα για την προώθηση της τουρκικής προπαγάνδας που επιδιώκει, απροκάλυπτα πλέον, την απόσχιση της δυτικής Θράκης και την δημιουργία θρακικού μουσουλμανικού κράτους υποτελές στην  «μητέρα πατρίδα», την Τουρκία; «Ίδετε ότι εκτετυφλώνται πάντες ουκ έγνωσαν φρονήσαι πάντες κύνες ενεοί ου δυνήσονται υλακτείν ενυπνιαζόμενοι κοίτην, φυλούντες νυστάξαι» (Ησ. Νστ 10).
Είναι καταπληκτικό το πως σε μια προδοτική πολιτική ηγεσία, που έχει παραδώσει την εθνική κυριαρχία σε εχθρούς του ελληνισμού, που πολεμά με λύσσα και με δεκάδες νομοσχέδια την εθνική και θρησκευτική ταυτότητα μας, έχει συνταχτεί μαζί της η θρησκευτική ιεραρχία (ή μέρος της). Αυτή η ιεραρχία ή κάνει πως δεν βλέπει όλα όσα συμβαίνουν με το χαρακτηριστικό ξεπούλημα της εθνικής κυριαρχίας, ή ακόμα χειρότερα, στηρίζει αυτή την εθνοκτόνο και ορθοδοξοκτόνο πολιτική της Νέας Τάξης.
Είναι αυτοί που αντί να ξεσηκωθούν για την αιρετική θρησκευτική αποστασία της ίδιας της κεφαλής της ορθοδοξίας, αρέσκονται σε πονηρές υπεκφυγές, αντί να ξεσηκωθούν για το εξόντωση  της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή  του ίδιου του ποιμνίου τους, για την λεηλασία των ιερών και των όσιων, αυτά που κράτησαν επί αιώνες στην ύπαρξη τον ελληνισμό, κρύβονται πίσω από τις τιάρες τους και ευλογούν όλη αυτή την εθνοθρησκευτική θύελλα. Πολιτικοί και Ιεράρχες, (και φυσικά υπάρχουν οι φωτεινές εξαιρέσεις), έχουν γίνει ένα και το αυτό στην εξόντωση του ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Έχουν γίνει ένα και το αυτό στην πυρπόληση όλων των πατροπαράδοτων αξιών μας. Έχουν γίνει ένα και το αυτό στην εθνικό ξεπούλημα και στην προώθηση του ισλαμισμού και όλων των ανθρώπινων διαστροφών που μας τις σερβίρουν σαν «πρόοδο» και «εκσυγχρονισμό». Ισλαμιστές σφαγείς και αδίστακτοι ομοφυλόφιλοι, θα επιβάλλονται σαν τα σύμβολα του νεοελληνισμού πάνω στα αποκαΐδια της ίδιας μας της ύπαρξης εν ονόματι του «αντιρατσισμού»  και των ανθρωπίνων «δικαιωμάτων».
«Οι μεν πολιτικοί ηγέτες ευθύνεται σε βαθμό κακουργήματος διότι συμμετέχοντες εις τις αδικίες κλπ παρανομούν μη εφαρμόζοντες τους νόμους δια περιορισμό και εξαλειψιν της κοινωνικής αδικίας και δια προστασίαν και σεβασμό της ανθρώπινης προσωπικότητος. Οι δε πνευματικοί άρχοντες ευθύνονται γιατί ανεχόμενοι τις αντιχριστιανικές και αντικοινωνικές αυτές καταστάσεις, αρνούνται –φοβούνται να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας και προφητικού λόγου ελέγχου-έλεγχου εις όσα αρνητικά συμβαίνουν» (από Χρυστοΰφαντο).
Πολλοί υποστηρίζουν ότι όλα αυτά έπρεπε να γίνουν γιατί κάπου είχαμε ξεφύγει. Αυτό δεν μας απαλλάσσει από τις ευθύνες αντίστασης μας, από τις ευθύνες να υπερασπιστούμε την ίδια μας την ύπαρξη και το αυτεξούσιο μας. Αλλιώς  κανείς δεν θα είχε αγωνιστεί να μην πέσει το Βυζάντιο στους εχθρούς. Σήμερα οι «εχθροί» δεν παιανίζουν αλαλάζοντας τα φλάμπουρα της ημισελήνου (τουλάχιστον όχι ακόμα), έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, αλλά οθόνες, «δημοκρατικές διαδικασίες» και άφθονο «εκσυγχρονισμό» και τώρα έναν «όμορφο» οικουμενισμό.  Ω μη γένοιτο! Ότι σχέδια και να έχουν, με όσες δυνάμει και να πολεμούν έχει και ο Παντοδύναμος τα δικά Του σχέδια!



Η Ορθόδοξη παράδοση δεν είναι μια αόριστη διατήρηση "φορκλορικών" στοιχείων


     Νά, μία, ἡ σημαντικότερη(;) ἀπὸ τὶς νῖκες τοῦ  Οἰκουμενισμοῦ:
«Τι είναι ακμή και τι είναι παρακμή στον Χριστιανισμό; Το ότι είμαστε τόσο επηρεασμένοι από τους Δυτικούς, Λατίνους και Προτεστάντες, είναι ολοφάνερο... Υπάρχει η Ορθόδοξη παράδοση που σώζεται μέχρι σήμερα σε μας, αλλά δεν καταλαβαίνει κανείς ακριβώς από τι συντίθεται αυτή η παράδοση και πώς μπορεί να κρίνη»!
(π. ωάννης Ρωμανίδης)


  Πηγή: "Τρελογιάννης"
π. Ι. Ρωμανίδης

 Η Ορθόδοξη παράδοση είναι η μετάδοση όλης της αποκαλυπτικής αλήθειας των Προφητών, Αποστόλων και Πατέρων, αλλά συγχρόνως και η μετάδοση της μεθοδολογίας για να φθάση κανείς στην θεοπτία. Υπάρχουν μερικά ερμηνευτικά κλειδιά που δείχνουν τι είναι και τι δεν είναι παράδοση και πότε έχουμε ακμή και παρακμή της Ορθοδόξου παραδόσεως.

«Πρέπει να καθορίσουμε καθαρά το τι είναι παράδοση και το τι μπορεί να θεωρήται ακμή και παρακμή της παραδόσεως. Αν δεν καθορισθή αυτό το πράγμα σαφώς και με ακρίβεια, τότε συνέχεια, ως Ορθόδοξοι θα παραπαίουμε, και μπορεί να βρισκόμαστε σε κατάσταση ακμής και να λέμε ότι είμαστε σε παρακμή ή να βρισκόμαστε σε κατάσταση παρακμής και να το λέμε ακμή. Αυτό εξαρτάται από τα κριτήρια που χρησιμοποιεί ο καθένας.

Τι είναι ακμή και τι είναι παρακμή στον Χριστιανισμό; Το ότι είμαστε τόσο επηρεασμένοι από τους Δυτικούς, Λατίνους και Προτεστάντες, είναι ολοφάνερο».

Όλοι ομιλούμε για Ορθόδοξη παράδοση, αλλά δεν εντοπίζουμε τι ακριβώς είναι και από τι συντίθεται.

«Υπάρχει η Ορθόδοξη παράδοση που σώζεται μέχρι σήμερα σε μας, αλλά δεν καταλαβαίνει κανείς ακριβώς από τι συντίθεται αυτή η παράδοση και πώς μπορεί να κρίνη».

Το κέντρο της Ιεράς Παραδόσεως είναι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση. Δίνουμε σημασία στον φωτισμό που ακολουθεί την κάθαρση και προηγείται της θεοπτίας, γιατί ο φωτισμός, δηλαδή η μέθεξη της φωτιστικής ενεργείας του Θεού, είναι η βάση της μεθέξεως της θεοπτικής ενεργείας του Θεού.

Βασικά κριτήρια της Παραδόσεως είναι η Αγία Γραφή, μέσα στην οποία γίνεται συνεχώς λόγος για τα στάδια της τελειώσεως, την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση, που οδηγεί στην Πεντηκοστή. Δεν μπορεί να αξιολογηθή η Ορθόδοξη παράδοση έξω από την Πεντηκοστή.

«Η Αγία Γραφή πάντοτε είναι το βασικό κριτήριο της παραδόσεως, οπότε όλοι οι Πατέρες που συμφωνούν με την Αγία Γραφή, είναι μέσα στην παράδοση.

Εξ επόψεως εμπειρίας της θεοπνευστίας ύψιστη μορφή αποκαλύψεως είναι η Πεντηκοστή. Η ανωτέρα περίπτωση θεοπνευστίας είναι η Πεντηκοστή, που είναι μετά την Παλαιά Διαθήκη και πριν από την Καινή Διαθήκη. Οπότε, το κριτήριο της θεοπνευστίας είναι η ίδια η Πεντηκοστή».

Αλλά η Ορθόδοξη παράδοση είναι συνεχής μέσα στην Εκκλησία και διατυπώνεται και στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και στα έργα των Πατέρων.

«Μετά, είναι η συνεχής παράδοση της Εκκλησίας, των Πατέρων, των Αγίων, η λεγομένη εκκλησιαστική παράδοση. Μετά έχουμε τις αποφάσεις των Τοπικών Συνόδων. Μετά, όμως έχουμε και την πνευματική κατάσταση των Επισκόπων, που συνέρχονται στις Συνόδους».

Πρέπει να βλέπουμε την παράδοση ολοκληρωμένα, ότι, δηλαδή, είναι ολόκληρη η ζωή της Εκκλησίας, ακόμη «και η μουσική της Εκκλησίας έχει δογματικό χαρακτήρα». Και όλες τις λειτουργικές τέχνες δεν μπορεί κανείς να τις βλέπη έξω από την ουσία της Ορθοδόξου παραδόσεως, που είναι τα στάδια της πνευματικής τελειώσεως, τα οποία οδηγούν στην Πεντηκοστή.

«Για ορισμένους παράδοση μπορεί να είναι, ας πούμε, ορισμένες λειτουργικές παραδόσεις, εικονογραφικές παραδόσεις, μουσικές παραδόσεις, παραδόσεις αμφιέσεως του κλήρου, μπορεί να είναι τα γένεια, ας πούμε.

Υπάρχει μια πολύ βαθιά αίσθηση στον ελληνικό λαό, ότι πρέπει να διατηρηθούν οι παραδόσεις, έχουν μια πεποίθηση, ότι κάποτε ο λαός αυτός ήτανε θαυματουργός, έκανε σπουδαία πράγματα ιστορικά και από εθνικής απόψεως και από θρησκευτικής απόψεως, και από αυτής της απόψεως μοιάζουν πολύ με τους Άραβες οι Έλληνες, διότι και οι Άραβες είχαν μια ένδοξη ιστορία με τεράστια πολιτική δύναμη».

Όταν δούμε την παράδοση έξω από την Πεντηκοστή και από ό,τι οδηγεί σε αυτή, είναι μια απλή δεισιδαιμονία.

«Δυστυχώς, εδώ στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι θρησκευόμενοι είναι θρησκευόμενοι δεισιδαιμονικά, δηλαδή έχουν μια συναίσθηση περί της διατηρήσεως της παραδόσεως, χωρίς να έχουν συναίσθηση του τι είναι αυτή η διατήρηση της παραδόσεως και ποιος είναι ο σκοπός».

Οι περισσότεροι που ομιλούν για παράδοση, είναι συντηρητές της παραδόσεως, δηλαδή διαφυλάσσουν τα εξωτερικά σχήματα της παραδόσεως και αγνοούν τον εσώτερο πυρήνα τους.

Πηγή: Σεβ. Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδη". Τόμος Α'.

Οι "Μεταπατερικές εκβλαστήσεις" επιβεβαιώνονται!



«Λίγα λόγια για την ανάρτηση του κ. Σημάτη "Μεταπατερικές εκβλαστήσεις".
Το πρόβλημα που έχει η συλλογιστική σας είναι ότι θεωρείτε ότι οι παλαιοί Πατέρες ήσαν Αγιοι (και πράγματι είναι), και επομένως οι γνώμες τους ισχύουν εσαεί, και για κάθε περίσταση, ενώ οι σημερινοί Επίσκοποι είναι ελεεινοί και τρισάθλιοι, ανίκανοι, αιρετικοί, ανόητοι να κατανοήσουν τα θέματα, φοβιτσιάρηδες, θεσιθήρες, αρχομανείς, κλπ.
Ομως, οι σημερινοί Επίσκοποι δεν προσεύχονται? Δεν λειτουργούν? Δεν παρθενεύουν? Δεν έλαβαν την Χάριν του Αγίου Πνεύματος κατά την χειροτονία τους? Δεν κάνουν όλα τα έργα που οφείλουν στην Μητρόπολη τους?
Για ποιό λόγο λοιπόν να τους θεωρήσουμε όπως ανέφερα προηγουμένως? Επειδή δεν αποτειχίζονται και δεν συμφωνούν με αυτή την τακτική?
Το Αγιον Πνεύμα που εφώτιζε τους παλαιούς Πατέρες, μπορεί να φωτίζη και τους σημερινούς να μήν αποτειχιστούν, πιθανόν διότι σήμερα είναι διαφορετικές οι συνθήκες. Εχουμε εμείς την διορατική ικανότητα να το διαψεύσουμε? Υποχρεούται το Αγιον Πνεύμα να συμφωνή με την αποτείχιση?
Ο Παράκλητος ευρίσκεται συνεχώς μέσα στην Εκκλησία. Οπως εφώτιζε τον Μέγα Βασίλειο τότε, έτσι φωτίζει και σήμερα τον τάδε Επίσκοπο, τον τάδε ασκητή, τον τάδε μοναχό.
Να μην έχετε αμφιβολία γι αυτό».

Μοῦ ἀποδίδετε θέσεις ποὺ δὲν διετύπωσα.
Ἀσφαλῶς καὶ δὲν ἦσαν Ἅγιοι ὅλοι οἱ παλαιοὶ Ἐπίσκοποι. Ἀνάμεσά τους ὑπῆρχαν καὶ ἀδιάφοροι, καὶ ἀνάξιοι, καὶ φοβιτσιάρηδες, καὶ ἔκφυλοι, καὶ αἱρετικοί. Ὅσων ὅμως φανέρωσε ὁ Θεὸς τὴν ἁγιότητα, εἶναι ἀναμφισβήτητα Ἅγιοι καὶ ἄξιοι μιμήσεως. Ἐκτὸς αὐτοῦ, ὅμως, ὅταν ἀναφερόμαστε στοὺς Ἁγίους, ἰδιαίτερα γιὰ θέματα Πίστεως, ἐπιλέγουμε τὴν διδασκαλία τους ἐκείνη, ποὺ ἐκφράζει τὶς διαχρονικὲς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ συμφωνεῖ μὲ τὶς θέσεις τῶν ἄλλων Ἁγίων, δηλαδὴ

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Ακόρεστο σιωνιστικό κτήνος



Ισραήλ: Το ακόρεστο κτήνος που με το ματωμένο ρύγχος του καταβροχθίζει ανθρώπινες υπάρξεις, σπέρνει το θάνατο στη Γάζα και τη μετατρέπει σε καπνίζοντα ερείπια και στάχτες…
Ίσως να μην υπάρχει ιστορικό προηγούμενο σε τέτοια πλειοδοσία βαρβαρότητας και κτηνωδίας…

Οι βομβαρδισμοί της Γάζας συνεχίζονται με καταιγιστική παράνοια, οι νεκροί και οι σφαγές των παιδιών έχουν ξεπεράσει τους 1.100…
180.000
υπολογίζονται οι εκτοπισμένοι, που αναζητούν απεγνωσμένα καταφύγιο σε άλλες περιοχές…
Την ακόρεστη αυτή σιωνιστική κτηνωδία ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ των Παλαιστινίων έρχεται να τη συμπληρώσει το μακάβριο, φασιστικό εμβατήριο Ισραηλινών να πανηγυρίζουν στους δρόμους για το θάνατο των παιδιών, με το ανατριχιαστικό: «Δεν έχει σχολείο αύριο, γιατί δεν υπάρχουν άλλα παιδιά στην Γάζα!».

Ακούστε ΕΔΩ:

Μεταπατερικές εκβλαστήσεις



Ἐστάλη ἕνα σχόλιο ἀπὸ Ἀνώνυμο ποὺ ἀφορὰ τὴν προηγουμένη ἀνάρτηση:
http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/07/blog-post_30.html
Τὸ σχόλιο δημοσιεύτηκε στὸ ἱστολόγιο «Ἀποτείχιση». Λέγει τὰ ἑξῆς:
«Ολα αυτά συνέβαιναν πριν 1700 έως 600 χρόνια, με τελείως διαφορετικές περιστάσεις.
Οι λόγοι των Πατέρων ισχύουν, ως παραδείγματα για κάθε εποχή, αλλά οι ιστορικές, κοινωνικές συνθήκες κάθε εποχής είναι διαφορετικές, και το πηδάλιο της Εκκλησίας στρέφεται κάθε φορά αναλόγως με τις σύγχρονες δυσκολίες και περιστάσεις».
Αὐτὴ ἡ τοποθέτηση-νοοτροπία τοῦ Ἀνώνυμου, δείχνει ἀκριβῶς, κατὰ τὴν γνώμη μου, τὴν ἀλλοίωση τῶν συνειδήσεων ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό. Τοῦ Ἀνώνυμου ἐδῶ, ἄλλου πιστοῦ σὲ ἄλλα θέματα, ἐμένα σὲ κάποια ἄλλα. Ὅλοι μας ἔχουμε ἐπηρεασθεῖ (ἔστω κι ἂν νομίζουμε πὼς εἴμαστε ἀνεπηρέαστοι) καὶ τὸ καταλαβαίνουμε, ὅταν κάποιος μᾶς τὸ ὑποδείξει καὶ ἔχουμε τὴν ἑτοιμότητα καὶ τὴν ταπείνωση νὰ τὸ ἀποδεχτοῦμε.
 Αὐτὸς εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, αὐτὸς εἶναι ὁ ἐπηρεασμὸς ἀπὸ τὴν μετα-πατερικὴ θεολογία, ποὺ μᾶς τὴν ἐπιβάλλουν κι ἐμεῖς τὴν δεχόμαστε «ἀνεπαισθήτως», παρότι στὶς μέρες μας ἀκούγονται ὄχι ἁπλῶς διαδόσεις, ψίθυροι, κάποιοι κρότοι, ὄχι κανονιές, ἀλλὰ ἐκκωφαντικὲς δορυφορικὲς ἐκρήξεις.
Καιρὸς νὰ κλάψουμε τὴν κατάντια μας καὶ νὰ ξανασκεφτοῦμε τὰ λόγια ποὺ γιὰ ἄλλους λόγους εἶπε ὁ Καβάφης στὸ ποίημά του

«Τὸ ἐπισκοπικὸν ἀξίωμα κατήντησεν εἰς ἐλεεινοὺς ἀνθρώπους»!

  ΚΕΙΜΕΝΟ: «Αἴτει παρὰ τοῦ Κυρίου, ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ τῶν ἀτόπων καὶ πονηρῶν ἀνθρώπων, οἳ τοσοῦτον κατεκράτησαν τῶν λαῶν ὥστε οὐδὲν ἕτερον νῦν ἢ τὰ τῆς Ἰουδαϊκῆς ἁλώσεως ἡμᾶς ἐνεικονίζεσθαι πράγματα. Ὅσῳ γὰρ ἐπὶ τὸ ἀσθενέστερον ὑπορρέουσιν αἱ Ἐκκλησίαι, τοσούτῳ ἐπακμάζουσι τῶν ἀνθρώπων αἱ φιλαρχίαι. Καὶ εἰς δυστήνους ἀνθρώπους ...περιέστη νῦν τὸ τῆς ἐπισκοπῆς ὄνομα, οὐδενὸς αἱρουμένου ἀντεισάγειν ἑαυτὸν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ ἢ τῶν ἀπεγνωσμένων».
Τί ἄλλο κάνουν οἱ Ἐπίσκοποι ἀπὸ τὸ κατεξουσιάζουν τὸ Λαό, κατακρατοῦντες ἀξίωμα ποὺ δὲν τοὺς ἀξίζει, ἀφοῦ ἀρνοῦνται νὰ ἐκδιώξουν τοὺς λυκοποιμένες καὶ ψευδοποιμένες Οἰκουμενιστὲς συνεπισκόπους τους καὶ δὲν ὁμολογοῦνν κατενώπιον τῶν αἱρεσιαρχῶν Πατριαρχῶν καὶ Ἐπισκόπων ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ΜΙΑ. Ἔτσι ἐπιτρέπουν νὰ παγιώνεται στὴ συνείδηση τοῦ ἀποίμαντου λαοῦ ἡ —ἄλλοτε μὲ ὕπουλο κι ἄλλοτε μὲ φανερὸ τρόπο—νέα Ἐκκλησία τῶν κλάδων, δηλαδὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἐν τέλει τῆς Πανθρησκείας, ὅπως ἀκριβῶς τὸ διετύπωσε ἄλλη μιὰ φορὰ προχθὲς ὁ Πάπας, χωρὶς καμιὰ ἀντίδραση ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τῆς Ὀρθοδοξίας. (Ἢ μήπως κάποιος Πατριάρχης ἢ Ἐπίσκοπος ἀντέδρασε καὶ «δὲν τὸ πήραμε εἴδηση»;).
Εἶπε, ὡς γνωστόν, ὁ Πάπας:
«Πρέπει να ξεπερασθούν οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις διάφορες χριστιανικές εκκλησίες... Το Άγιο Πνεύμα εμπνέει την διαφορετικότητα στην Εκκλησία. Η διαφορετικότητα είναι ωραία αλλά, παράλληλα, το Άγιο Πνεύμα εμπνέει και την ενότητα. Και έτσι η Εκκλησία είναι μία, ενωμένη. Για να χρησιμοποιήσουμε έναν ωραίο όρο, πρόκειται για μια συμφιλιωτική διαφορετικότητα»!

Καὶ μόνο γι’ αὐτὴν τὴν φράση, θὰ ἔπρεπε νὰ τοῦ ἀπονεμηθεῖ τριπλὸ βραβεῖο Νόμπελ διαστροφικότητας, παραλογισμοῦ καὶ ζαμανφουτισμοῦ!
Κι ἂν σὲ αὐτὸν τὸν αἱρετικὸ ταίριαζε αὐτὸ τὸ Βραβεῖο, ποιό ταιριάζει ἄραγε στοὺς «ὀρθόδοξους» Ἐπισκόπους σιγονταρο-Οἰκουμενιστές, ποὺ ἀνέχονται τέτοιες προσβολὲς τῆς Πίστεως, ποὺ ἀφήνουν τὸ λαὸ στὴν προπαγάνδα ἐλεεινῶν φίλαρχων καὶ ἐξουσιολάγνων ἀνθρώπων;
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, ὅμως, ἄλλα μᾶς ἐδίδαξαν: ὁμολογοῦσαν Χριστό, ἐνώπιον τῶν εἰδωλολατρῶν ἡγεμόνων, ἐλέγχοντας τὴν εἰδωλολατρία τους. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Ἅγιοι Ἱεράρχες, ἱερεῖς καὶ μοναχοὶ ὁμολογοῦσαν Χριστό, ἐνώπιον τῶν αἱρετικῶν Πατριαρχῶν, συνεπισκόπων τους καὶ Ἡγεμόνων, ἐλέγχοντας τὴν κακοδοξία τους, διακόπτοντας τὸ μνημόσυνό τους καί, φυσικά, ὑφιστάμενοι τὸ κόστος τῆς ὁμολογίας, αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς σήμερα δυσκολευόμαστε νὰ τὸ ἀναλάβουμε. Αὐτὸ δίδασκε καὶ ὁ Μ. Βασίλειος, ὅπως φαίνεται σὲ πρόσφατη ἀνάρτηση στὸ http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/07/blog-post_18.html
Θὰ ἐπαναλάβουμε κείμενα ποὺ καὶ πάλι ἀναρτήσαμε, γιὰ νὰ ξαναθυμηθοῦμε ἐμεῖς τὶς θέσεις τῶν Ἁγίων μας, νὰ στερεωθοῦμε μὲ διδασκαλία τους αὐτὴ καὶ νὰ τὴν θυμίσουμε ἐπίσης σὲ ὅσους ἀντιπαρέρχονται μὲ εἰρωνεία τὶς θέσεις αὐτές, ἢ μᾶς ἐπιτίθενται μὲ μόνο ἐφόδιο τὴν λογική τους ἢ τὴ διδασκαλία τῶν γεροντάδων τους, τοὺς ὁποίους τοποθετοῦν πάνω ἀπὸ τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, βιώνοντας μιὰ νεοπατερικὴ θεολογία, παρόλο ποὺ σὲ ἄλλα θέματα, κατηγοροῦν (καὶ σωστά) τὴ μεταπατερικὴ θεολογία τῆς Ἀκαδημίας Θεολ. Σπουδῶν Βόλου!
* * *
Τον 14ο αιώνα, ο κανονικός πατριάρχης Καλέκας «ενέκλεισε τον Άγιο (Γρηγόριο Παλαμά) στην φυλακή των ανακτόρων «ως κακούργο». …Το 1344, ο αδίστακτος Καλέκας έφθασε στο σημείο να αναθεματίση τον Μέγα Γρηγόριο (Παλαμά)… Τον αναθεματισμό υπέγραψαν πολλοί (σ.σ. “ορθόδοξοι”  κατά τα “άλλα”) επίσκοποι…» (σελ. 267).
Ο αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όμως, θεωρούσε τον πατριάρχη Καλέκα αποκομμένο από την Εκκλησία με όσα έχει κάνει, διδάσκοντάς μας με συγκεκριμένο παράδειγμα, ποιοι αποτελούν μέλη της Εκκλησίας και ποιοι είναι αποκομμένοι απ’ αυτή, εξ αιτίας των αντικανονικών ενέργειών τους. Γράφει: «όποιος είναι αποχωρισμένος από τον Καλέκα, τότε ανήκει πράγματι στον κατάλογο των Χριστιανών και είναι ενωμένος με το Θεό κατά την ευσεβή πίστι» (στο ίδιο, σελ. 268).
Στο ίδιο πνεύμα κινείται και ο ιερός Ιωσήφ (συγκαταλεγόταν και αυτός στους διωχθέντας). Όταν  ο πατριάρχης Καλέκας αφόρισε τον αγ. Γρηγόριο Παλαμά και τους ομόφρονές του (1344), έγραφε: Ποια είναι η Εκκλησία» που μας «έχει αποδιώξει; Η των Αποστόλων; Εμείς όμως είμαστε υποστηρικταί της και συμφωνούμε μαζί της… Επομένως δεν μας έχει αποβάλει η Αποστολική Εκκλησία…αλλά η καινοφανής Εκκλησία και τα παράδοξα δόγματα που αυτός (σ.σ. ο Καλέκας τότε, ο Βαρθολομαίος που δέχτηκαν με τιμές οι Αγιορείτες, σήμερα) συνέστησε… Αφού λοιπόν έγινες εργαστήριον κάθε ψεύδους, κάθε συκοφαντίας, οποιουδήποτε φαύλου πράγματος,… πλεονεξίας, ιεροσυλίας,… έπειτα “χειροτονείς” και τον εαυτό σου Εκκλησία… σ.σ. (Αυτά τα λέει στον ΝΟΜΙΜΟ και ΜΗ καθαιρεθέτνα πατριάρχη). Γιατί είσαστε Εκκλησία; Από το ότι δωροδοκείς; Από το ότι εξαγοράζεις τις δίκες; Από το ότι δεν κάνεις διάκριση μεταξύ των ανιέρων και των αγίων; Από ότι επιτρέπεις την είσοδο του ιερού σε όλους τους μολυσμένους και βέβηλους;… Από το ότι πωλείς την χάρι του Αγ. Πνεύματος;…
Άλλοτε πάλι χαρακτηρίζει την ψευδοεκκλησία του Καλέκα “σφαλεράν και πόρω Θεού βάλλουσαν”. (σ.σ. Χωρίς κάποια Σύνοδος να καταδικάσει τον Καλέκα και όλους τους άλλους «ορθόδοξους» που τον ακολουθούσαν). Κατά συνεπεια ο πατριάρχης “δει υποταγήναι τη Εκκλησία, ης προ ολίγου αφηνίασεν αποσκιρτήσας”.. (σ.σ. Αλήθεια, πού βρισκόταν τότε η Εκκλησία; Ας απαντήσουν όσοι μας ρωτούν για το ίδιο θέμα σήμερα, και δεν καταλαβαίνουν το Μυστήριο της Εκκλησίας). Για όλα αυτά ο ιερός Ιωσήφ συνιστούσε: “Αποκοπτέον ημάς της εκείνου κοινωνίας”. Προσέθετε δε ότι χρειάζονται πηγές δακρύων για να κλαύση κανείς το “σύντριμμα” της Εκκλησίας… και την καινοτομία της πίστεως» (σελ. 274-275).
Ο ιερός Νικηφόρος Κάλλιστος έγραφε: Όταν «πίστεως συμβαίη γίνεσθαι την διαφοράν, ου μόνον πατέρες προς παίδας (και αντίστροφα), αλλά και γυνή» προς τον σύζυγόν της, «και ανήρ προς την σύζυγον διαστασιάζουσιν (επαναστατούν)» (στο ίδιο, σελ. 276).
«Οι ανθενωτικοί απεδοκίμασαν την ένωσι…και αποσχίσθησαν από τον πατριάρχη Βέκκο και τους ομόφρονές του. Τους κατηγορούσαν ότι εξέπεσαν της ιερωσύνης και ότι τελούσαν άκυρα μυστήρια. Αυτό ήταν σύμφωνο με τους κανόνες α΄  καὶ β΄ τῆς Γ  οἰκουμενικῆς Συνόδου. Γι’ αυτό προέτρεπαν τους πιστούς να μη εκκλησιάζονται με τον πατριάρχη και τους ενωτικούς κληρικούς. Ο Βέκκος…εξέδωσε “πατριαρχικό αφορισμό”, κατά των σχισματικών επισκόπων» (στο ίδιο, σελ. 237).
Γράφει ο ιερός Ιωσήφ Βρυέννιος: «Ορισμένοι τόλμησαν να αναγγείλουν ότι… η ένωσις (των εκκλησιών) θα γίνη χωρίς να μετατραπή κανένα από τα έθιμα και τα δόγματα… Εισηγήθηκαν μάλιστα, ότι δεν είναι καθόλου άτοπο να μνημονεύουμε τον πάπα ως άγιο… Αυτή είναι λοιπόν η ένωση;… Με αυτόν τον τρόπο σκέπτεσθε δήθεν να ενωθήτε μαζί μας, την στιγμή που η μεν προσθήκη μένει αδιόρθωτη, όλα δε όσα προξένησε το μακροχρόνιο και επάρατο σχίσμα μένουν αμετακίνητα; Άνθρωποι, αυτό δεν είναι διόρθωσις ούτε ένωσις των Εκκλησιών. Αντιθέτως, είναι χειρότερο σχίσμα από το προηγούμενο… Διότι πως θα γίνη η ένωσις, εφόσον υφίστανται μεταξύ μας μύρια διαφορετικά φρονήματα;… Αυτό το πράγμα δεν είναι ένωσις της Εκκλησίας της Ρώμης με μας… Αντιθέτως είναι παράλογη υποταγή στον πάπα της Ρώμης…» (στο ίδιο, σελ. 288).
Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός σε άλλη επιστολή του έγραφε: «Οι περισσότεροι αδελφοί, έχοντας πάρει θάρρος από την εξορία μου, ελέγχουν με αυστηρότητα τους αλιτήριους (Λατινόφρονες) και παραβάτες της ορθής πίστεως και των πατρικών θεσμών. Τους διώχνουν επίσης από παντού ως καθάρματα, χωρίς να ανέχωνται να συλλειτουργούν μαζί τους, ούτε να τους μνημονεύουν καθόλου στα Μυστήρια  ως Χριστιανούς…
Να συμβουλεύσης δε τους ιερείς του Θεού να αποφεύγουν με κάθε τρόπο την εκκλησιαστική κοινωνία με τον λατινόφρονα μητροπολίτη τους και ούτε να συλλειτουργούν μαζί του, ούτε να τον μνημονεύουν καθόλου, ούτε να τον θεωρούν αρχιερέα, αλλ’ ως μισθωτό λύκο. Επίσης να μη λειτουργούν καθόλου σε λατινικές εκκλησίες, για να μη έλθη και σε μας η οργή του Θεού που επήλθε στην Κων/πολι, εξ αιτίας των παρανομιών που έγιναν εκεί…
Να αποφεύγεται λοιπόν και εσείς, αδελφοί, την εκκλησιαστική κοινωνία με τους ακοινωνήτους και το μνημόσυνο των αμνημονεύτων. Φευκτέον αυτούς (τους λατινόφρονες) ως φεύγει τις από όφεως» (στο ίδιο, σελ. 297-298).
Το 1452 ο Γεννάδιος προσκλήθηκε στο παλάτι «μαζί με πολλούς εκκλησιαστικούς άνδρες για να συσκεφθούν περί της ενώσεως. Ο Γεννάδιος αρνήθηκε να προσέλθη και τους δήλωσε δι’ επιστολής τα εξής: “…Εάν η σύναξη αυτή γίνεται για να ληφθή η συγκατάθεσις των εκκλησιαστικών για την ένωσι που έκανε ήδη η πολιτεία -αλίμονο! Αυτό είναι χωρισμός από το Θεό- τότε αφήστε με, μη με πειράζεται… Όποιος θα μνημονεύση τον πάπα η θα έχη εκκλησιαστική κοινωνία με αυτούς που τον μνημονεύουν η θα συμβουλεύση …κάποιον να μνημονεύση, θα τον θεωρήσω όπως και η αγία και μεγάλη Σύνοδος της Κων/πόλεως, η οποία εξέτασε το λατινικό δογμα και κατεδίκασε όσους το πίστεψαν, τον Βέκκο δηλ. και τους ομόφρονές του…Οι Σύνοδοι και οι άλλοι πατέρες ορίζουν ότι <αυτών που αποστρεφόμαστε το φρόνημα πρέπει να αποφεύγωμε και την κοινωνία>… Πάνω απ’ όλα όμως ο Κύριός μας λέγει: <Αλλοτρίω δε ου μη ακολουθήσωσιν, αλλά φεύξονται απ’ αυτού, ότι ουκ οίδασι των αλλοτρίων την φωνήν> (Ιω. ι , 5).
Μη γένοιτο να κάνω αιρετικήν την Εκκλησία μου, την αγία μητέρα των Ορθοδόξων. Δεχόμενος το μνημόσυνο του πάπα, εφόσον ομολογεί και πιστεύει εκείνα, για τα οποία δεν τον δέχεται η Εκκλησία μας… Και θα είμαι οπωσδήποτε ακοινώνητος προς τον πάπα και όσους έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με αυτόν, όπως και οι Πατέρες μας. Διότι πρέπει να μιμούμαστε την ευσέβειά τους, αφού δεν έχουμε την αγιωσύνη και την σοφία τους”» (στο ίδιο, σελ. 303-304).
Ο ιερός Γεννάδιος, όταν και τότε συζητούσαν το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών, έγραφε:
«Αυτά όμως που λέγουν εκείνοι, δηλ. να αναβάλουμε προσωρινά την εξέτασι του θέματος, δεν είναι προσωρινή εκκλησιαστική Οικονομία. Είναι προσωρινή συγκατάθεσίς μας στην προσθήκη (του filioque) και στην ένωσι που επικυρώθηκε κακώς στην Φλωρεντία. Είναι πρόσκαιρος εκλατινισμός- αν είναι βέβαια πρόσκαιρος και όχι αιώνιος!- συμπεραίνοντας από τα πρόσωπα που τον πραγματοποιούν…» («Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας», στο ίδιο, σελ. 304).



Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

''Tράπεζα'' δανειζόμενων νοσοκομειακών κρεβατιών...



Εκείνη, στα εβδομήντα έξι της.
Εκείνος, γεμάτα ογδόντα.
Εκείνη, ευτυχώς, όρθια ακόμη.   
Εκείνος, εδώ και πέντε χρόνια, καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου από βαρύ εγκεφαλικό. Το μισό του κορμί δεν ορίζεται. Είναι εντελώς παράλυτο.
Πάνω στο άβολο χαμηλό εναμισάρι η καθημερινή του φροντίδα καταντάει ολόκληρο μαρτύριο για την υπέργηρη αγαπημένη του.
Όσο δυνατός και να είναι κανείς, πόσο μπορεί να αντέξει σκυμμένος τόσο χαμηλά, για να ταΐσει, να δώσει νερό, να σκουπίσει τα δάκρυα και τον ιδρώτα, να αλλάξει τα λερωμένα ρούχα, να σαπουνίσει και να πλύνει τις ευαίσθητες περιοχές, να λούσει, να χτενίσει και να κάνει τόσα άλλα πράγματα,  που έχει ανάγκη ένας παράλυτος άνθρωπος; 
Το σώμα το ημιπληγικό γίνεται πολύ βαρύ. Ασήκωτο! Όσοι έχουνε φροντίσει άνθρωπο με ημιπληγία πάνω σε συνηθισμένο κρεβάτι, ξέρουνε πολύ καλά τι τραβάει κανείς σ' αυτές τις περιπτώσεις.

Υπάρχουν, όμως, μερικά πράγματα, που μπορούν να ελαφρύνουν κάπως την κατάσταση και να διευκολύνουν όχι μονάχα τον ασθενή αλλά και τους δικούς του, που τον περιποιούνται. Όπως, για παράδειγμα, ένα κατάλληλο στρώμα και ένα κρεβάτι ψηλό, σαν και εκείνα που έχουμε στα νοσοκομεία.
Το καλό το στρώμα -αερόστρωμα ή άλλης κατασκευής- ξεκουράζει το ακίνητο κορμί και απαλύνει τους πόνους.
Το κρεβάτι το νοσοκομειακό προσφέρει εύκολες αλλαγές στις θέσεις του σώματος και κάνει την φροντίδα του ασθενούς πιο εύκολη και πιο  αποτελεσματική.
Το πρόβλημα, όμως, εδώ, είναι το δυσβάσταχτο κόστος. Ζούμε σε καιρούς χαλεπούς και οι πιο πολλές οικογένειες αδυνατούν, δυστυχώς, να καλύψουν την απαιτούμενη δαπάνη. Σημειωτέον ότι το ειδικό κρεβάτι δεν χορηγείται μέσω Ταμείων στους ημιπληγικούς.(*)
Είναι όμως λόγος αυτός για να αφήσουμε παράλυτους συνανθρώπους μας, να βασανίζονται τόσο σκληρά;

Με μια απλή αλλά προσεκτική ματιά φαίνεται ότι το πρόβλημα δεν είναι απροσπέλαστο. Υπάρχει λύση και μάλιστα πατροπαράδοτη και οικονομική.
Πατροπαράδοτη, γιατί αναφερόμαστε στην πανάρχαια Ελληνική αρετή της Συλλογικής Ευθύνης, και οικονομική, διότι με την Συλλογική παρέμβαση το κόστος, μέσω κατάλληλων χειρισμών, μπορεί ακόμα και να μηδενιστεί.
Ο παππούς μας ο Ευριπίδης, απευθυνόμενος στον Αλκιβιάδη, είχε πει: ''Η πρώτη προϋπόθεση της ευτυχίας είναι να γεννηθείς σε μια λαμπρή πόλη''.
Εάν πράγματι επιθυμούμε κι εμείς να λέμε ότι ζούμε σε μια πόλη λαμπρή, δεν μένει παρά να αποδείξουμε εμπράκτως, ότι οι πολίτες της ευτυχούν. Ότι οι αξιωματούχοι της Πόλης νοιάζονται πραγματικά για τις ανημπόριες και τα βάσανα των πολιτών.
Να γιατί θεωρούμε την Πόλη, δηλαδή τον Δήμο,  ως την πλέον αρμόδια συλλογικότητα, που θα μπορούσε να χαρίσει ανακούφιση στους εμπερίστατους ημιπληγικούς συμπολίτες μας. Πολύτιμη εν προκειμένω θα μπορούσε να αναδειχθεί επίσης και μια καλή συνεργασία ανάμεσα στους Δήμους και τις Ενορίες, οι οποίες βρίσκονται πιο κοντά στον πόνο και έχουν ήδη εντοπίσει όλες αυτές τις περιπτώσεις ανάγκης.  

Ίσως κάποιοι, δικαιολογημένα, ρωτήσουν: Και πού θα βρουν οι Δήμοι τόσα χρήματα, ώστε να εξασφαλίσουν νοσοκομειακά κρεβάτια για όλους τους ημιπληγικούς;  
Εδώ θα πρέπει να προσέξουμε δύο κυρίως πράγματα, διότι μια αδικαιολόγητη αρχική απογοήτευση είναι ικανή να μας οδηγήσει τελικά στην απραξία. Το πρώτο είναι ότι, σε κάθε Δήμο, οι περιπτώσεις ημιπληγικών δεν είναι αναρίθμητες. Και το δεύτερο, και ίσως το πιο σημαντικό, ότι δεν χρειάζεται να αρχίσουμε κατευθείαν με αγορές νέων κρεβατιών. Κινητοποιώντας την αγάπη και το φιλότιμο των πολιτών, μπορούμε να ξεκινήσουμε  με την αξιοποίηση της ήδη υπάρχουσας παρακαταθήκης. Και ποια είναι αυτή;   
Πρόκειται για τα κρεβάτια εκείνα, τις περπατούρες, τις πατερίτσες και τα αναπηρικά καροτσάκια, που κάποτε έτυχε να τα έχουμε ανάγκη και τώρα είναι παρατημένα, κακήν κακώς, μέσα σε αποθήκες και υπόγεια.
Με μια πολύ ελαφρά συντήρηση, όλος αυτός ο παροπλισμένος υγειονομικός εξοπλισμός μπορεί άνετα να ξαναμπεί σε χρήση, διότι πρόκειται για είδος που δεν φθείρεται εύκολα.
Είναι κρίμα, τέτοια πολύτιμα και πανάκριβα εργαλεία, να χρησιμοποιούνται για έναν μονάχα ασθενή και στη συνέχεια να πετιούνται στα άχρηστα. Και ας μην ξεχνάμε ότι τα περισσότερα από αυτά αγοράστηκαν με δαπάνες των ασφαλιστικών μας ταμείων. Δηλαδή, από την τσέπη μας.

Σε μια Ελλάδα των μνημονίων, με ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και με ανασφάλιστους, που ξεπερνάνε τα  τρία εκατομμύρια, είναι ολοφάνερο ότι οι ανάγκες των ημιπληγικών αδελφών μας, μέρα με την ημέρα, όλο και θα περισσεύουν.
Γι' αυτό και το ποθούμενο είναι να δημιουργηθεί σε κάθε Δήμο της Πατρίδας μας μια ''τράπεζα'' δανειζόμενων  νοσοκομειακών κρεβατιών και άλλων συναφών ειδών, η οποία  θα απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο και ταυτόχρονα θα αποκλείσει έμπρακτα, σε θέματα υγείας, κάθε ελλοχεύουσα διάκριση ανάμεσα σε φτωχούς και πλουσίους.
Ο μεγάλος μας ιστορικός, ο Πλούταρχος, μας διδάσκει διαχρονικά: ''Υγιεία τίμιον, αλλ' ευμετάστατον''. Τουτέστιν, η υγεία είναι πολύτιμη, αλλά ευμετάβλητη. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε εάν και πότε θα έρθει και η δική μας σειρά...

_____________________________________________________

(*) http://orthopediclife.com/el/content/6-paroxes-tameivn

29.7.2014