Άλλο ένα επικοινωνιακό τρικ του Πειραιώς (για απόσβεση κραδασμών) ή προσχώρηση στη Μόσχα;

Ραγδαίες εξελίξεις

Πειραιώς Σεραφείμ  στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ  για Ουκρανικό:

Σε Πανορθόδοξη ακόμα και χωρίς τον Βαρθολομαίο

Κοινή επιστολή με Κυθήρων

Του Γιώργου Θεοχάρη

Λάβρος ο Σεραφείμ για ουκρανικό

– Έκκληση προς τους Προκαθήμενους. Ανησυχητικές διαστάσεις παίρνει το ουκρανικό ζήτημα που έχει συνταράξει τα θεμέλια της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Στην Ελλάδα μπορεί να αναγνωρίστηκε η νέα Εκκλησία της Ουκρανίας με τραγικές συνέπειες για το Ποίμνιο που είναι άκρως διχασμένο και παρακολουθεί τις εξελίξεις με αγωνία καθώς το νέο ΣΧΙΣΜΑ είναι γεγονός.

Δρομολογούνται τρόποι «κατανοήσεως» του παπικού πρωτείου!

 Παμπόνηρε φραγκόπαππα:  γιὰ νὰ λειτουργήσει πραγματικὰ ἡ συνοδικότητα, ἀπαιτεῖται κατάργηση τοῦ πρωτείου.  Ἀλλὰ κατάργηση τοῦ πρωτείου, σημαίνει κατάργηση τοῦ Παπισμοῦ, τὸ κατάλαβες;

     ΟΠΩΣ εἶναι γνωστό, τὸ «μεγάλο ἀγκάθι» στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς παπικοὺς εἶναι τὸ «παπικὸ πρωτεῖο ἐξουσίας», τὸ ὁποῖο σκοντάφτει στὴν συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας μας. Βεβαίως δὲν εἶναι εὔκολο καὶ γιὰ τοὺς πλέον ἔνθερμους θιασῶτες τῆς «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν» νὰ τὴν παραβλέψουν καὶ νὰ δεχτοῦν τὸ παπικὸ πρωτεῖο. Αὐτὸ τὸ βλέπει καὶ τὸ Βατικανὸ καὶ γι’ αὐτὸ μηχανεύεται στὰ μουλωχτὰ δόλιους τρόπους νὰ «παντρέψει» τὸ πρωτεῖο μὲ τὴν συνοδικότητα. Ἀποκαλυπτικὸς εἶναι ὁ δημοσιογράφος κ. Μ. Κεῖος: 

«Ναι έρχομαι ταχύ». Μη έρχου, Κύριε Ιησού, άχρι καιρού!

Ἡ ἔλλειψη ἐσχατολογικῆς ἀνησυχίας στοὺς σημερινοὺς Χριστιανούς

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἔχουν εἰπωθεῖ καὶ γραφτεῖ οὐχ ὀλίγες φορὲς οἱ ἐλλείψεις τῶν σημερινῶν Χριστιανῶν, ποὺ ἐπιτρέπουν τὴν ἐπικράτηση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: ἔλλειψη εὐσεβείας, ἔλλειψη ὑπακοῆς στὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, ἔλλειψη κατηχήσεως, ἔλλειψη συνέπειας, ἔλλειψη θάρρους, ἔλλειψη μιμήσεως καί, ὡς ἐκ τούτου, τιμῆς τῶν ἁγίων Πατέρων κλπ.

Μία ἔλλειψη ὅμως ποὺ ἀποσιωπεῖται ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κατηχητὲς καὶ ταγούς, ἀκριβῶς διότι ἡ ἐπισήμανσή της θὰ τοὺς ἐξέθετε ξεκάθαρα καὶ θὰ ἀφύπνιζε τὸ κοιμώμενο ποίμνιο, εἶναι ἡ ἔλλειψη μίας βιωματικῆς ἐσχατολογικῆς ἀνησυχίας καὶ ἑρμηνείας τῶν ἐξελίξεων ἐκ μέρους τῶν Χριστιανῶν.

Μὲ τὸν ὅρο “ἔσχατα” δὲν νοεῖται στὴν Ἐκκλησία ἡ προφητειολαγνεία, ἡ ἀρρωστημένη ἐμμονὴ μὲ ἡμερομηνίες, γεγονότα καὶ ἐξελίξεις γεωπολιτικῆς καὶ στρατηγικῆς φύσεως, ἡ ἀνάγνωση βιβλίων ποὺ περιέχουν μυστήρια καὶ θεωρίες ψευδοπροφητῶν γιὰ τὸ ἐπερχόμενο τέλος, ἡ ἐπανάκτηση χαμένων γεωγραφικῶν τόπων σὲ ἐθνικὸ ἐπίπεδο τοῦ κάθε λαοῦ, ἡ φοβία καὶ ὁ τρόμος. Μὲ τὸν ὅρο αὐτὸν δὲ νοεῖται μόνο τὸ τέλος τοῦ κόσμου, ὅπως τὸν ξέρουμε, καὶ ὁ ἐρχομὸς τοῦ Κυρίου, ὅπως μᾶς ὑποσχέθηκε καὶ ὅπως τεκμηριώνεται στὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀντιμετώπιση τῆς κάθε μέρας τῆς ζωῆς μας ὡς τελευταίας, ὡς ἡ τελευταία εὐκαιρία νὰ διορθωθοῦμε πρὶν τὴν τελικὴ κρίση. Ὅταν ὁ Χριστιανὸς διακατέχεται ἀπὸ τὴν ἐσχατολογικὴ ἀνησυχία καὶ τὴν βιώνει ἀληθινά, τότε προσπαθεῖ κάθε στιγμὴ νὰ τηρήσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, νὰ βρίσκεται ἐν συνεχῇ μετανοία καὶ νὰ διατηρήσει τὴν πίστη του ἀνόθευτη καὶ καθαρή, ὥστε νὰ μὴν λογοδοτήσει μπροστὰ στὸν Κύριο καὶ βρεθεῖ ἐκτὸς τοῦ Νυμφῶνος.

Οι Επίσκοποι-Ποιμένες έχουν πάρει διαζύγιο από το ρόλο που τους έταξε ο Κύριος!

    Οἱ Ἐπίσκοποι-Ποιμένες ἔχουν πάρει διαζύγιο ἀπὸ τὸ ρόλο ποὺ τοὺς ἔταξε ὁ Κύριος!

    Διχασμένες προσωπικότητες, ἐνδιαφέρονται μόνο γιὰ τὰ τυπικὰ καὶ εὔκολα καθήκοντά τους, αὐτὰ ποὺ δὲν τοὺς φέρνουν ἀντιμέτωπους μὲ τὴν κάθε ἐξουσία, ἀφήνοντας τὰ πράγματα νὰ ἐξελιχθοῦν σύμφωνα μὲ τὴν βούληση τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων ποὺ προωθοῦν τὴν Παγκοσμιοποίηση! Κι ὄχι μόνο ἀνέχονται, ἀλλὰ καὶ διευκολύνουν τὴν Ἰσλαμοποίηση καὶ τὶς σχισματικὲς πράξεις τῶν κάθε εἴδους Νεοταξιτῶν καὶ Οἰκουμενιστῶν. Μεγαλοκαταστήματα ἀφαιροῦν τοὺς σταυροὺς καὶ κάθε χριστιανικὸ νόημα στὸ χῶρο τους, ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος σὰν νὰ εἶναι τσιφλίκι του «ἡ Ἐκκλησία διευκολύνει τὸν ἐποικισμὸ καὶ ὅλα τὰ ἀκίνητα (ποὺ δὲ ἔδωσε σὲ Ἕλληνες) θὰ δώσει ὁ Ἱερώνυμος  για τοὺς μετανάστες»!

             Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπόφαση τοῦ «πρώτου» Ἱερώνυμου!

   Ὁ ἄλλος, ὁ «μικρὸς» Ἱερώνυμος Λαρίσης (θλιβερὸς ὑποστηρικτὴς τῶν Φαναριώτικων Ἀμερικανοκίνητων δολοπλοκιῶν), μὲ μία ἀνυπόφορη ἀδολεσχία, ρητορεύει ἀκατάσχετα γιὰ νὰ ἀποδείξει ὅτι δὲν σέβεται τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὸ τραγικὸ τῆς ἀποδοχῆς Ὀρθοδόξων νὰ συλλειτουργοῦν μὲ ἀχειροτόνητους. Ἀνόητο καί, βέβαια, ἀντιεκκλησιαστικὸ τὸ ἐπιχείρημά του: ὅσοι ἐπισημαίνουν -λέγει- ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κοινωνοῦμε μὲ σχισματικοὺς καὶ ΑΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΟΥΣ «παίζουν με τη Θεία Κοινωνία»! Ὑποστηρίζει δηλαδὴ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» ὅτι ἡ ἐφαρμογὴ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν κοινωνία μὲ σχισματικοὺς καὶ ἀχειροτονήτους εἶναι «τραγικό εκκλησιολογικό λάθος» και «πρακτικὴ υβριστική του Αγίου Πνεύματος», γιατί (ἄκουσον, ἄκουσον!) αὐτὸ δείχνει ὅτι «συμπεριφερόμαστε οι Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες λες και είμαστε η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών»!!!

    Καὶ τὸ ἐρώτημα: Αὐτὰ δὲν τὰ βλέπει ὁ πιστὸς λαός; Ἂν τὰ βλέπει, γιατί δὲν ἀντιδρᾶ; Μήπως εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ «οἰκουμενιστικὸς ἰός» ἔχει ναρκώσει τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν (κληρικῶν καὶ λαϊκῶν), ὅπως ἔχει πεῖ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης; Κι ἀφοῦ ὁ Οἰκουμενισμὸς μολύνει καὶ ναρκώνει συνειδήσεις, γιατὶ συμβουλεύουν τοὺς πιστοὺς νὰ «κοινωνοῦν» μὲ αὐτοὺς ποὺ ναρκώνουν συνειδήσεις;

Λαρίσης Ιερώνυμος:

Έχει ξεπεραστεί ανεπιστρεπτί η εποχή των Τσάρων και των Σοβιέτ

Να συνειδητοποιήσουν πως έχει ξεπεραστεί ανεπιστρεπτί τόσο η εποχή των Τσά­ρων όσο και η εποχή των Σοβιέτ και να αναλάβουν τις ευθύνες τους ως εκκλησιαστικοί ποιμένες μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες, καλεί τους υπευθύνους της ρωσικής Εκκλησίας ο μητροπολίτης Λαρίσης Ιερώνυμος.
Μέσω μιας σπάνιας συνέντευξης «ποταμό» στο orthodoxia.info ο μητροπολίτης που πρώτος κάλεσε την Ιεραρχία να αναλογιστεί πως δεν μπορεί να θέσει το ουκρανικό σε ψηφοφορία μιλά «έξω από τα δόντια» αποκαλύπτοντας πως υπάρχει έντονη προπαγάνδα κατά της Εκκλησίας της Ελλάδος.
«Κάποιες εκκλησιαστικές διοικήσεις έχουν ξε­χάσει το «εκκλησιαστικές» κι έχουν επικεντρωθεί στο «διοικήσεις» σε απόλυτο συντονισμό φυσικά με τις Κυβερνήσεις τους» σημειώνει ο μητροπολίτης Λαρίσης που καταδικάζει ως «απαράδεκτο να παίζουμε με τη Θεία Κοινωνία και τελείως επιπόλαια, χωρίς πόνο και βαθύτε­ρη εξέταση των πραγμάτων, να κηρύσσουμε ακοινωνησίες».