Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους Μητροπολίτες που η αγάπη του ξεχειλίζει για τους λαθρομετανάστες!

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΣΟΥΗΔΙΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΜΕΣΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

«Σκοτώστε τους άπιστους, όπου και αν τους βρείτε»!


Μουσουλμανικές "no go zones" στις σουηδικές πόλεις - Απαγορεύεται η πρόσβαση στους Σουηδούς!

του Θεόφραστου Ανδρεόπουλου

Σκηνές από το μέλλον της Ελλάδας έρχονται από το θλιβερό παρόν της Σουηδίας που μέσα σε λίγα χρόνια μετετράπη σε "αποθήκη" λαθρομεταναστών και έχουν δημιουργηθεί εντός της επικράτειάς της μουσουλμανικές "no-go zones" οι οποίες δεν είναι προσβάσιμες για τους Σουηδούς πολίτες αν και βρίσκονται στην χώρα τους!
 Στο ρεπορτάζ της εκπομπής "60 minutes" η δημοσιογράφος και το συνεργείο της δέχονται επίθεση σε μουσουλμανικό γκέτο από Σομαλούς και άλλους Ανατολικούς

Μήνυμα σεβασμού, αλλά και οικουμενιστικής ανοχής του μοναχού Αρσενίου προς την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους Αγίους μας.



      Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ἀρχίζει τὸ ἄρθρο του, «Μήνυμα σεβασμοῦ πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τοὺς Ἁγίους», ὁ μοναχὸς Ἀρσένιος (τὸ παραθέτουμε στὴν συνέχεια). Ἀλλά, τί κρίμα! Ἀπὸ τὴ συνέχεια τοῦ ἄρθρου του καταδεικνύεται ὅτι ὁ Οἰκουμενιστικὸς ἰὸς ἔχει ἐξαπλωθεῖ πρῶτα-πρῶτα στοὺς Ἁγιορεῖτες μοναχούς καὶ ἡ μόλυνση αὐτὴ μεταδίδεται νομοτελειακὰ καὶ στὰ ἄλλα μέλη τῆς Ἐκκλησίας!
    Τὸ ἔχει γράψει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ὅταν γάρ τι κενὸν (αἱρετικό) ἐπεισενεχθῇ, ἀεὶ καινοτομίας τίκτει καὶ οὐδαμοῦ ἵσταται… Πῶς οὖν “αἱρετικόν”, φησίν, “ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ; παρὰ τοῦ τὸν ἀδιόρθωτον λέγει, ὃν οἶδας ἀνίατα νοσοῦντα». Καὶ τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ οἱ ἄλλοτε φύλακες τῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγιορεῖτες, δὲν τὴν πολεμοῦν πλέον! Δὲν «παραιτοῦνται» ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς! Κοινωνοῦν μαζί τους καὶ τοὺς μνημονεύουν κι ἔτσι ἔχουν ἐπιτρέψει ἐπὶ δεκαετίες στὴν παναίρεση νὰ ἐπεκτείνεται καὶ ἑκατομμύρια πιστούς (ποὺ ἀναμένουν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος τὸ σύνθημα) νὰ μὴν ἐναντιώνονται, ὅπως ἔπρεπε στὴν Παναίρεση.
   Προφητικὰ ὁ ἀείμνηστος Ἰωάννης Κορναράκης εἶχε χαρακτηρίσει τὸ Ἅγιον Ὄρος (ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὑπέκυψε στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Φαναρίου καὶ σταμάτησε νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν Πίστη), ὡς «αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας»!
    Καὶ τοῦτο, ἐν μέρει, ἀποδεικνύει τὸ ἄρθρο τοῦ μ. Ἀρσενίου. Ἕνα ἄρθρο θαυμάσιο μὲν γιὰ ὅσα γράφει γιὰ τὸν ἅγιο Παΐσιο, ὄπισθεν ὅμως τῶν ὁποίων κρύβεται ὁ οἰκουμενιστικὸς ἰὸς τῆς ἀνοχῆς στοὺς Οἰκουμενιστές (κι ἡ ἀνοχὴ εἶναι ἡ ναυαρχίδα τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ στρατοῦ), ἡ ἀποδοχὴ τῆς αἱρέσεως τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ καὶ τῆς ὑπακοῆς στοὺς αἱρετικοὺς ψευδοΠοιμένες!
    Κι ἐμεῖς δὲν συμφωνοῦμε μὲ ὅσα ἔκτροπα συνέβησαν στὶς ἐκδηλώσεις ἐναντίον τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη (ποὺ ἐλέγχει ὁ π. Ἀρσένιος), στὴν ὁποία συμμετεῖχαν πολλὰ σωματεῖα καὶ ὀργανώσεις (κι ΟΧΙ μόνο τὰ δύο ποὺ ἀναφέρει). Ὅμως αὐτὲς οἱ ἐκδηλώσεις συνέβαλαν κατά τι (ἀσφαλῶς καὶ μὲ ἄλλους φανεροὺς καὶ κρυφοὺς παράγοντες καὶ λόγους) στὴν ἀναβολὴ τῆς ἐπιβολῆς τῆς ἀνελεύθερης Κάρτας τοῦ Πολίτη ἕως τὸ 2018.
    Κι ἐμεῖς δὲν συμφωνοῦμε μὲ τὶς κακόβουλες καὶ βλάσφημες ἐπιθέσεις ἐναντίον τοῦ ἁγίου Παϊσίου ἀπὸ κάποιους Παλαιοημερολογῖτες καὶ τὸ ἔχουμε δηλώσει. Κι ἐμεῖς ἀποδεχόμαστε τὴν ἁγιοποίησή του, ἔστω κι ἂν ἔγινε ἀπὸ αἱρετικὸ Πατριάρχη. Ὅποιος ἀνατρέξει στὴν ἱστορία θὰ δεῖ ὅτι, ἀκόμα καὶ χειροτονίες ἀπὸ αἱρετικοὺς δέχτηκαν Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, σὲ παρόμοιους καιροὺς ποὺ ἐπικρατοῦσε ἡ σύγχυση τῆς αἱρέσεως.
    λλὰ τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι σ’ αὐτά. Τὸ πρόβλημα βρίσκεται στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ μ. Ἀρσένιος, μὲ πρόφαση τὴν ἱερὴ ἀγανάκτηση ποὺ τοῦ δημιουργήθηκε ἀπ’ ὅσα ἔγιναν στὴν ἐκδήλωση αὐτή, ἔρχεται αὐτόκλητος(;) συνήγορος τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη καὶ χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνεται τῆς αἱρέσεως τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ καὶ τῆς Παναιρέσαεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· ἐπικαλούμενος μάλιστα τὴν γνώμη τοῦ ἀείμνηστου π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου μὲ πλάγιο τρόπο. Γράφει:
   «Ὡστόσο ὅμως μὲ ἀδελφικὴ ἀγάπη συνιστῶ σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους (ἐννοεῖ μόνο τοὺς τοῦ Π.Η.;) ποὺ τολμοῦν καὶ ἀναιροῦν Ἁγίους καὶ Πατριάρχες τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ μελετήσουν βαθιὰ τὰ συγγράμματα τῆς μεγάλης μορφῆς τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ πατρὸς Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου καὶ ἐκεῖ θὰ πάρουν ὅλες τὶς ἀπαντήσεις τους καὶ θὰ ἐννοήσουν τί σημαίνει Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας, τί σημαίνει Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ γενικότερα τί σημαίνει καὶ πὼς πρέπει νὰ σεβόμεθα τὴν Ἱερὰ Τάξη τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
     Ἐκεῖ ἐξηγεῖ ὁ Μακαριστὸς π. Ἐπιφάνιος, πότε πρέπει καὶ πότε ἔχει τὸ δικαίωμα ἕνας κληρικὸς μίας ἐνορίας, ὅταν ἔχει ἕνα ἐμπόδιο ἢ πειρασμὸ θὰ λέγαμε, γιὰ τὸν Ἐπίσκοπό του καὶ θέλει νὰ παύσει τὴ μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου του».
   
   Ὅμως, ἀποκρύπτει, δὲν ἀναφέρει, τί ἀκριβῶς γράφει ὁ π. Ἐπιφάνιος! Ἐμεῖς βέβαια τὸ ἔχουμε παραθέσει πολλὲς φορές (ἀντιμετωπίζοντας τὸν ἄλλο διαστρεβλωτὴ τοῦ π. Ἐπιφάνιου, τὸν κ. Τελεβάντο), θὰ τὸ γράψουμε ἄλλη μία φορά. Γράφει ὁ π. Ἐπιφάνιος, ἀναφερόμενος στὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, τὰ πρώϊμα οἰκουμενιστικὰ κατορθώματα τοῦ ὁποίου εἶχαν σκανδαλίσει πολλούς:
   «Νὰ διαμαρτυρώμεθα κατ' αὐτοῦ καὶ νὰ ἀγωνιζόμεθα. Ἂν δὲ ἡ συνείδησίς τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύῃ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύσῃ τὸ μνημόσυνον του, συμφώνως τῶ ΙΕ΄ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοῦτο ὅμως εἶνε τὸ ἔσχατον βῆμα, εἰς ὃ δύναται νὰ προχωρήσῃ, ἂν θέλῃ νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας».
    Καὶ παρακάτω: "Οἱ ἱεροὶ Κανόνες παρέχουσι δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου τοῦ αἱρετικὰς διδασκαλίας κηρύσσοντος Ἐπισκόπου ἢ Πατριάρχου (π. Ἐπιφανίου θεοδωρόπουλου, "Τὰ Δύο Ἄκρα", σελ. 89-90).
     Καὶ βέβαια, τὰ ὅσα γράφει, ὁ σεβαστὸς μ. Ἀρσένιος, ἂν τὰ ἔγραφε μόνο γιὰ τοὺς Παλαιοημερολογῖτες, δὲν θὰ ἦταν δική μας δουλειά, ἀλλὰ χρέος δικό τους νὰ ἀπαντήσουν. Ὅμως, μὲ ὅσα γράφει στὴ συνέχεια, δείχνει ὅτι δὲν στοχεύει μόνο στοὺς Παλαιοημερολογῖτες, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅσους ἕως τώρα ἔχουν πάρει θέση γιὰ τὴν Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχη ἐξ  αἰτίας τῆς συνεχίσεως τῆς οἰκουμενιστικῆς πολιτικῆς τοῦ Ἀθηναγόρα καὶ μετατροπῆς της σὲ κορυφαία αἵρεση. Καὶ εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι τώρα πλέον, δὲν εἶναι (ὅπως τότε) κρυφή, συγκεχυμένη καὶ ἀμφισβητούμενη ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ καταδικασμένη στὴν συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων, στιγματισμένη ὡς Παναίρεση ἀπὸ τὸν Ἅγιο τῶν ἡμερῶν μας Ἰουστῖνο (Πόποβιτς). Εἶναι αἵρεση ἐπίσημα καταγεγραμμένη σὲ ἔντυπα, σὲ κασέττες, σὲ βίντεο, ἔργοις καὶ λόγοις ἐπίμονα ἐπαναλαμβάνομενη, παρὰ τὶς διαμαρτυρίες, τὶς ἀντιδράσεις, τὶς «Ὁμολογίες Πίστεως», τὶς ἀποτειχίσεις! Τὴν αἱρετικὴ φατρία τοῦ Φαναρίου, τίποτα πιά δὲν σταματᾶ! Ὁπότε, μὲ ποιά λογικὴ ὁ π. Ἀρσένιος ξεπερνᾶ καὶ ὑποβαθμίζει τὴν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων (καὶ τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου) καὶ καταφεύγει στὴν ξεπερασμένη τοποθέτηση τῆς "ἄχρι καιροῦ" ἀνοχῆς, ποὺ ἐξέφρασε ὁ π. Ἐπιφάνιος τότε; Ποιός τοῦ δίνει τὸ δικαίωμα νὰ δογματίζει ὅτι, μόνο ὅταν γίνει ἡ ἕνωση μὲ τοὺς ἑτερόδοξους, μόνον τότε θὰ πάρουμε μέτρα;
    Νὰ λοιπόν ἡ συνέχεια τοῦ ἄρθρου τοῦ μ. Ἀρσένιου, διὰ τοῦ ὁποίου «ὑπερασπίζεται» τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διδάσκοντας ὅτι ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ ἀνεχόμαστε τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ περιμένουμνε ἀπὸ τὸ Χριστὸ τὴν ἀντιμετώπισή τους!
   «Βέβαια τὰ τολμηρὰ ἀνοίγματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρὸς τὸν Παπισμὸ καὶ γενικότερα στὸν Οἰκουμενισμὸ προκαλοῦν ἀνησυχία. Ὅμως δὲν μποροῦμε καὶ δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα ἐκ τῶν προτέρων νὰ βγάζουμε συμπέρασμα καὶ νὰ ποῦμε πὼς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρόδωσε ὁλοκληρωτικὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας, ἐὰν πρῶτα δὲν ὁμολογήσει τὸ ἴδιο τὸ Φανάρι τὴν ἕνωση μὲ τοὺς προαναφερόμενους αἱρετικούς. Ἐάν, ὁ μὴ γένοιτο, γίνει αὐτὸ τὸ φοβερό, ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, θὰ τακτοποιήσει αὐτὴ τὴ συμφορά, ὅπως καὶ ἄλλοτε παλαιότερα χρειάστηκε καὶ τὸ ἔπραξε».
      Κρίμα καὶ πάλι, γιατὶ ὁ μ. Ἀρσένιος ὑπερασπίζεται τὴν προσβληθεῖσα τιμὴ ἑνὸς Ἁγίου ἀπὸ κάποιους φανατικοὺς Γ.Ο.Χ. (ὅπως γράφει), ἀλλὰ δὲν ὑπερασπίζεται τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη ἀπὸ τοὺς «βαρεῖς καὶ λοιμώδεις λύκους» τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ τὸ ἕωλο ἐπιχείρημα ὅτι ἀκόμα ὁ «λύκος» Πατριάρχης δὲν ἔκανε τὴν Ἕνωση!!! Ὢ τῆς ἐσκεμμένης «ἀγνοίας»!
     Ἀλήθεια, πάτερ Ἀρσένιε; Ὁ ἅγιος Κύριλλος (καὶ τόσοι Ἅγιοι ἐπώνυμοι καὶ ἀνώνυμοι ἱερομόναχοι, μοναχοί καὶ λαϊκοί) περίμεναν νὰ κάνουν πρῶτα τὴν ἕνωση (μὲ ποιούς ἄραγε;) ὁ Νεστόριος (καὶ ἄλλοι πάμπολλοι αἱρετικοί) γιὰ νὰ διακόψουν τὸ Μνημόσυνό τους καὶ νὰ τοὺς ἀποκηρύξουν ἀπὸ Ποιμένες τους,  ἢ  τὸ ἔκαναν ἀμέσως, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἄκουσαν νὰ κηρύττουν τὶς βλάσφημες κατὰ τῆς Παναγίας κακοδοξίες τους; Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, «ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, θὰ τακτοποιήσει αὐτὴ τὴ συμφορά» ἀπὸ μόνος Του; Δὲν ἐντέλλεται καὶ ἐπιζητεῖ τὴν συνεργία τῶν ἀνθρώπων, καὶ χαίρεται καὶ τὴν τιμᾶ, ὅταν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ὁμολογία καὶ ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν; Ἀλλὰ καὶ ἡ Παναγία Μητέρα Του δὲν χαιρόταν καὶ ἐπαινοῦσε τοὺς ἁγιορεῖτες μοναχούς, ὅταν αὐτοὶ ἀγωνίζονταν κατὰ τῶν αἱρετικῶν ἐχθρῶν τοῦ Υἱοῦ Της;
      Ἂν εἶναι βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, π. Ἀρσένιε, ἡ ἀσέβεια κατὰ ἑνὸς Ἁγίου, πόσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ βλασφημία κατὰ τῶν Ἁγίων καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, κατὰ τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, τὴν ὁποία ναρκοθετεῖ ὁ  Πατριάρχης μὲ τὴν φατρία του καὶ ἀλλοιώνει διὰ τῶν κακοδοξιῶν του περὶ τῆς διηρημένης Ἐκκλησίας καὶ τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας; Δὲν ἀρκεῖ ἡ αἵρεση αὐτή; Πρέπει νὰ γίνει καὶ ἡ ἕνωση τῶν Οἰκουμενιστικῶν αἱρετικῶν μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες αἱρετικούς, δηλαδὴ νὰ προχωρήσουμε στὴν Πανθρησκεία, καὶ τότε νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς;
Σημάτης Π.


Μήνυμα σεβασμο πρς τν ρθόδοξη κκλησία κα τος γίους

Γράφει ὁ Μοναχὸς Ἀρσένιος,
Σκήτη Κουτλουμουσίου, Ἅγιον Ὅρος

Μὲ λύπη βλέπουμε ὅλοι μας πλέον τὴν Πατρίδα μας Ἑλλάδα νὰ ἔχει μπεῖ γιὰ τὰ καλὰ σὲ μεγάλες περιπέτειες τὰ τελευταῖα χρόνια. Καὶ δὲν μᾶς φτάσανε ὅλα αὐτά, ἀλλὰ βλέπουμε κάτι παράδοξες ἐνέργειες, ἀνορθόδοξες θὰ ἔλεγα, νὰ γίνονται ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ γίνονται.
Ἤμουν πρὸ ἡμερῶν στὴ Θεσσαλονίκη γιὰ προσωπικοὺς λόγους καὶ τὴν Κυριακὴ στὶς 3 μ.μ. θὰ γινόταν ἡ ὁμιλία γιὰ τὴν κάρτα τοῦ πολίτη καὶ σκέφτηκα νὰ πάω νὰ ἀκούσω γιὰ αὐτὸ τὸν ἐνδιαφέρον θέμα, χωρὶς νὰ ἔχω πληροφορηθεῖ ποιοὶ ἔχουν τὴν ἐπιμέλεια τῆς ὅλης διοργάνωσης καὶ ποιοὶ θὰ ἦταν οἱ ὁμιλητές. Ἀφοῦ ἔφθασα στὸ ἄγαλμα τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, ὅπου ἤδη εἶχε ἀρχίσει ἡ ὁμιλία, ἀμέσως κατάλαβα πὼς κάτι δὲν πάει καλά, διότι οἱ ὁμιλητὲς καταφερόταν μὲ ὑβριστικὲς λέξεις γιὰ διάφορα πολιτικὰ πρόσωπα καὶ γενικὰ στὴν ὁμιλία ὑπῆρχε ἄκρατος ἀνορθόδοξος φανατισμός. Ἀπὸ μία ἐρώτηση ποὺ ἔκανα σὲ κάποιον ἐκεῖ γιὰ τὸ ποιοὶ εἶναι οἱ ὁμιλητές, μοῦ εἶπε πὼς εἶναι ἀπὸ τὸ ΕΛ.ΚΙ.Σ. καὶ τοὺς Γ.Ο.Χ.
Καὶ ἐνῶ ἀπογοητευμένος ἑτοιμαζόμουν νὰ ἀποχωρήσω ἀπὸ τὴ συγκέντρωση μὲ πλησίασε κάποιος πολίτης ἀπὸ τὴ συγκέντρωση καὶ μοῦ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ: Αξιόλογη συνέντευξη στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Ι.Μ. Αιτωλίας.

Μια διαχρονική και πάντα επίκαιρη συνέντευξη από τον Καθηγητή Δογματικής Θεολογίας ΑΠΘ κ. Δημήτρη Τσελεγγίδη.


“Ο μη λέγων τοις αιρετικοίς ανάθεμα…”. (Μήπως εδώ ισχύει το γνωμικό: "δάσκαλε που δίδασκες";)

    
Το “Συνοδικό της Ορθοδοξίας” (κείμενο καθολικής αποδοχής, συνοδικών αποφάσεων, που έλαβε την τελική του μορφή κατά το β’ ήμισυ του 14ου αιώνος), εκφωνείται κατά την τάξη στους ορθόδοξους ιερούς ναούς την Κυριακή της Ορθοδοξίας και περιλαμβάνει μεταξύ των άλλων και τον αναθεματισμό αιρέσεων και αιρεσιαρχών, κακοδοξιών της θύραθεν φιλοσοφίας, και διαφόρων ειδωλολατρικών αντιλήψεων που αναβιώνουν και εμφανίζονται παράλληλα προς τον βίο και τη διδασκαλία της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας. Στο πρώτο και αρχικό κείμενο του «Συνοδικού της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου» του 9ου αιώνος, περιέχονται και τα ονόματα των διαφόρων αιρεσιαρχών που είχαν προηγηθεί, όπως ο Άρειος, ο Νεστόριος, ο Σαβέλλιος, Ευτυχής κ.ά. Στη συνέχεια υπήρξαν συμπληρώσεις, όπου καταδικάζονται υπό τοπικών συνόδων οι αιρέσεις και οι αιρετικοί που εμφανίσθηκαν κατά τους μετέπειτα αιώνες (10ο-14ο).Προφανώς έχουν συμπληρωθεί και τα κατά την περίοδο του Ησυχασμού (14ο αι.) προκύψαντα ονόματα. Μακαρίζονται και εδώ οι Ορθόδοξοι περί τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά και αναθεματίζονται οι αιρετικοί περί τον Βαρλαάμ Καλαβρό και τον Γρηγόριο Ακίνδυνο. Αναθεματίζονται όμως, στο ίδιο κείμενο, και όσοι δεν αναθεματίζουν τους αιρετικούς, ενώ θα το όφειλαν. Κι έχει κι αυτό τη σημασία του.
   Η λέξη «ανάθεμα» (εκ του ρ. ανατίθημι) με την καλή της έννοια, σημαίνει το αφιερωμένο στο Θεό πρόσωπο (ανάθημα) ή το προσφερόμενο αντικείμενο (το τάμα). Κυριάρχησε όμως περισσότερο η αρνητική της σημασία, με την έννοια του χωρισμένου και απομονωμένου από τον Θεό, προσώπου. Σ’ αυτή την περίπτωση σημαίνει την εγκατάλειψη του αιρετικού στο έλεος του Θεού, για τη συναίσθηση των ευθυνών του, και την καταδίκη της πλάνης του. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εδώ, ότι ο αναθεματισμός δεν επέχει θέση ποινής ή τιμωρίας για εκδικητικούς ή άλλους λόγους. Πρόκειται για αμυντική τακτική της Εκκλησίας, στην προσπάθειά της από τη μία να συνετίσει τον αιρετικό και από την άλλη να διαφυλάξει ακέραιη την ενότητα του ποιμνίου της.
    Το μέγα παράδοξο των ημερών μας είναι ότι ενώ η Εκκλησία μας αναθεματίζει διαχρονικά και τελικώς αποκόπτει εκ του σώματός της (στα πλαίσια της πρόνοιάς της για το πλήρωμά της) όσους προσπαθούν να διαστρεβλώσουν τα δόγματά της, όπως μας υπενθυμίζει και η σημερινή μεγάλη Εορτή, κάποια εκκλησιαστικά κέντρα προσπαθούν να επιβάλλουν την νομιμοποίηση των αιρετικών και σχισματικών δυτικών στην ορθόδοξη συνείδηση, και την θεσμική τους  –με πανορθοδόξου κύρους απόφαση– εκκλησιαστικοποίηση. Αυτό γίνεται φανερό από την θεματολογία της μέλλουσας να συνέλθει Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ειδικότερα από τα προς ψήφιση κείμενα που δημοσιεύθηκαν στο προηγούμενο χρονικό διάστημα.
    Στα κείμενα αυτά οι άλλες χριστιανικές ομολογίες –κάποιες από τις οποίες οι άγιοι πατέρες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας κατονόμαζαν αιρετικές σε παρελθούσες Συνόδους–  ονομάζονται Εκκλησίες, γίνεται λόγος για την αναζήτηση της χαμένης ενότητας, εκθειάζονται οι διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί διάλογοι στα πλαίσια του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και απειλούνται με επιτίμια όσοι εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους στα αποφασισθέντα.
   Αυτό δε που προκαλεί μεγάλη, αλγεινή εντύπωση στο πλήρωμα της Εκκλησίας είναι το γεγονός ότι πολλοί εκ των Ιεραρχών που πρόκειται να συμμετάσχουν στην Μεγάλη Σύνοδο δεν αντιδρούν, δηλώνουν άγνοια περί του νοήματος των κειμένων ή, ακόμη χειρότερα, προσπαθούν να μετριάσουν τις φυσιολογικές αντιδράσεις των πιστών ή των υπολοίπων αρχιερέων με έωλα επιχειρήματα.
   Τι πρέπει, λοιπόν, να πράξουμε εμείς, όσοι ανήκουμε στην Εκκλησία του Χριστού; Με ποιο τρόπο μπορούμε να κάνουμε γνωστή την αντίθεσή μας σε όσα αντορθόδοξα και αντιπαραδοσιακά τεκταίνονται, σε όσα προωθούνται σχετικά με τις αποφάσεις που καλείται να λάβει η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος;
Πρωτίστως οφείλουμε –και το οφείλουμε στους πατέρες και τους μάρτυρες της Εκκλησίας μας– να κρατήσουμε ανόθευτη την παραδεδομένη σε μας Αλήθεια, τη φιλτάτη μας Ορθοδοξία και να αποκόψουμε από το Σώμα της κάθε αιρετική ή καινοφανή δοξασία, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
    Πρέπει να γνωρίζουμε ότι για την ορθόδοξη Παράδοσή μας δεν υπάρχει άλλη εκκλησία πλην της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και δεν μπορούμε να εκχωρήσουμε τέτοιο δικαίωμα –ακόμη και τη χρήση του όρου– σε καμιά “χριστιανική” παραφυάδα όπως οι παπικοί ή οι πολυάριθμες ομάδες των προτεσταντών.
    Πρέπει να γνωρίζουμε ότι κατά την θεολογία μας, η ενότητα της Εκκλησίας μας παραμένει ασάλευτη. Το “σεσηπός μέλος αποκόπτεται” κατά τον Χρυσορρήμονα, δηλ. οι αιρετικοί αποκόπτονται από την Εκκλησία χωρίς να διαταράσσεται η ενότητά της.
  Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι διαχριστιανικοί και πολύ περισσότερο οι διαθρησκειακοί διάλογοι έχουν αποτύχει παταγωδώς. Δεν υπήρξε η ελάχιστη πρόοδος κατά τη διεξαγωγή τους. Αυτό παραδέχονται και όσοι υψηλόβαθμοι κληρικοί παραμένουν θιασώτες της συμμετοχής της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε οργανισμούς όπως το ΠΣΕ. Αρκεί να διαβάσει κανείς τα πορίσματα – αποτίμηση των διαλόγων.
    Πρέπει να γνωρίζουμε, επίσης, ότι στο παρελθόν, Οικουμενικές Σύνοδοι κρίθηκαν ληστρικές και οι αποφάσεις τους ακυρώθηκαν στην πράξη μετά την υγιή αντίδραση του λαού του Θεού, κληρικών και λαϊκών. Αυτός, ο λαός του Θεού, είναι ο έσχατος θεματοφύλακας της ορθής πίστης και της παράδοσής μας. Το ίδιο πρέπει να συμβεί – και θα συμβεί – και στην συγκεκριμένη περίπτωση. Αυτό που επιβάλλεται είναι η αφύπνιση όλων μας, η συνεχής και ανύστακτη προσοχή μας, η μελέτη και η ενημέρωσή μας για τα συμβαίνοντα. Και ασφαλώς, προσευχή! Πολλή και έντονη προσευχή!
    Ο αναθεματισμός, πέρα από έκφραση καταδίκης της πλάνης, αποτελεί και ένα τελευταίο παιδαγωγικό μέτρο αγάπης. Αποβλέπει στην μετάνοια του αιρετικού, στη συνειδητή του μεταστροφή και στην τελική του επιστροφή στους κόλπους της Εκκλησίας. Έτσι πρέπει να εκλαμβάνεται σε κάθε περίπτωση.
  Ένεκα της ημέρας, λοιπόν, και απευθυνόμενοι σε όλους, αντιγράφουμε εκ του Συνοδικού: “Ὁ μή λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω”.
Πηγή: "Ἀκτίνες"