Ἡ Σύνοδος τῆς Καρχηδόνας τοῦ 256 μΧ ἐπὶ τοῦ Ἱερομάρτυρα Ἁγ. Κυπριανοῦ καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς «ἀκριβείας-οἰκονομίας»′*
- π. Ἀναστάσιος K. Γκοτσόπουλος
Ἡ Σύνοδος τῆς
Καρχηδόνας τοῦ 256 μΧ
ἐπὶ τοῦ Ἱερομάρτυρα
Ἁγ. Κυπριανοῦ
καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς «ἀκριβείας-οἰκονομίας»′*
Πρωτοπρεσβύτερος
Ἀναστάσιος K.
Γκοτσόπουλος
Πάτρα, 16
Σεπτεμβρίου 2018
Μνήμη Ἱερομάρτυρος Κυπριανοῦ,
ἐπισκόπου Καρχηδόνος
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ἕνα σοβαρὸ ζήτημα ποὺ ἀπασχολεῖ τὴ
θεολογία καὶ τὴν ποιμαντική τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς πρώτους μεταποστολικοὺς
χρόνους εἶναι ἡ ἔνταξη στοὺς κόλπους της ὅσων ἀνῆκαν σὲ αἱρετικὲς καὶ σχισματικὲς
κοινότητες καὶ συνακόλουθα ἡ ἐγκυρότητα τῶν “μυστηρίων” ποὺ τελοῦνται σὲ αὐτὲς τὶς
κοινότητες. Ἡ Ἐκκλησία μὲ κανονικὲς ἀποφάσεις Πατέρων, Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν
Συνόδων ποὺ ἐξέφραζαν τὴν ἐκκλησιολογία της ἔδωσε λύση στὸ ζήτημα αὐτὸ ἀσκώντας
κατὰ περίπτωση τὴν ἀκρίβεια ἢ τὴν οἰκονομία. Παρ’ ὅλα αὐτὰ, στὶς μέρες μας τὸ
ζήτημα ἐπανέρχεται μὲ ἄλλη μορφὴ καὶ σκοποθεσία στὰ πλαίσια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως.
Ἐνῶ στοὺς πρώτους αἰῶνες τὸ
ζήτημα περιοριζόταν μόνο ὡς πρὸς τὸν τρόπο εἰσδοχῆς τῶν αἱρετικῶν στὴν Ἐκκλησία
τοῦ Χριστοῦ, σήμερα στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση δὲν τίθεται κἂν θέμα εἰσδοχῆς στὴν Ἐκκλησία
τοῦ Χριστοῦ –διότι κατὰ τὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση καὶ οἱ ἑτερόδοξοι ἀνήκουν
πραγματικὰ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ– ἀλλὰ
ἀναγνωρίσεως τῆς ὑπάρξεως τελετουργικῆς τῶν Μυστηρίων Θ. Χάριτος καὶ συνεπῶς
καθαρτικῶν, φωτιστικῶν καὶ θεοποιῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγ. Πνεύματος στὶς αἱρετικὲς
Κοινότητες - “ἐκκλησίες”.
Ἔτσι, γιὰ τὴν καινοφανῆ ἐκκλησιολογία
τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας δὲν προσδιορίζονται ἀπὸ τὴν Θ.
Εὐχαριστία, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ βάπτισμα. Δηλαδή, ὅσοι ἔχουν δεχθεῖ βάπτισμα στὸ Ὄνομα
τῆς Ἁγ. Τριάδος σὲ ὁποιαδήποτε χριστιανικὴ Κοινότητα εἶναι κανονικὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας
τοῦ Χριστοῦ ἀνεξάρτητα μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως ποὺ πρεσβεύει ἡ
θρησκευτική τους κοινότητα-«ἐκκλησία» («βαπτισματικὴ θεολογία»). Αὐτὸ ἔχει
σοβαρὲς ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες, μὲ τὴν πλέον καθοριστική, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία
δὲν εἶναι πλέον ἡ μοναδικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ («ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία»),
ἀλλὰ ὅλες οἱ Χριστιανικὲς Κοινότητες ποὺ ἔχουν «βάπτισμα» εἶναι κανονικὲς Ἐκκλησίες,
ἐμπεριέχονται στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ («περιεκτικὴ ἐκκλησιολογία») καὶ
παρέχουν σωτηρία στὰ μέλη τους, διότι καὶ σὲ αὐτὲς ἐνεργεῖ ἡ τελετουργική τῶν ἱερῶν
Μυστηρίων Θ. Χάρη. Σὲ αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν καινοφανῆ ἐκκλησιολογία θεμελιώνεται ἡ Οἰκουμενικὴ
Κίνηση.
Συνεπῶς, στὸν Οἰκουμενισμὸ δὲν
τίθεται θέμα ἄρνησης, ἀπόταξης τῆς αἵρεσης καὶ ἔνταξης στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ,
διότι καὶ ἡ αἱρετικὴ κοινότητα («ἑτερόδοξη
ἐκκλησία» κατὰ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης-2016) εἶναι Ἐκκλησία!
Ἀσφαλῶς, ἡ προσέγγιση αὐτὴ εἶναι ἐντελῶς
ἀλλότρια καὶ ἀντίθετη στὴ θεολογία καὶ τὴν ποιμαντικὴ ὁλόκληρης τῆς ἐκκλησιαστικῆς
μας παράδοσης.
1. ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ
ΚΑΙ Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΧΗΔΟΝΟΣ
Τὸ πρόβλημα τῆς ἐγκυρότητος τοῦ
«βαπτίσματος» τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν ἀπασχόλησε ἔντονα τὴν Ἐκκλησία τὸν
3ο αἰ. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ὑπὸ τὸν πάπα