Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ

«ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ»



18485813RQgobhMJUg_ph

Γιά νά δῇς τά ὑλικά πράγματα, πρέπει νά εἶναι ὑγιεῖς οἱ σωματικοί ὀφθαλμοί σου. Γιά νά γνωρίσῃς τά νοερά πράγματα, πρέπει νά εἶναι ὑγιεῖς οἱ ὀφθαλμοί τῆς ψυχῆς σου, νά ἔχῃς δηλαδή φωτισμένη συνείδησι καί διάκρισι.
Μόνο μ΄ αὐτή τήν προϋπόθεσι θά ἐφαρμόζεις σωστά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ «καί οὐκ ἐκκλινεῖς ἀπ΄ αὐτῶν εἰς δεξιά οὐδέ εἰς ἀριστερά, ἵνα συνῇς ἐν πᾶσιν οἷς ἐάν πράσσῃς» (Ἰησ. Ναυῆ 1, 7).
Διάκρισις εἶναι ἡ ἱκανότητα τῆς ψυχῆς νά διακρίνῃ ἀλάθητα σέ κάθε περίπτωσι τό καλό ἀπό τό κακό, τό θεῖο θέλημα ἀπό τή δαιμονική ἀπάτη.
Μέ τή διάκρισι θά γνωρίσεις πότε καί πῶς πρέπει νά πολεμᾶς τά πάθη, πότε νά ὑποχωρῆς, πῶς νά ἀντιμετωπίζῃς νικηφόρα τίς

Η ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ. Επανάληψη των συμφορών του πάλαι ποτέ Λαού του Θεού!

OΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ…

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΟ Δ. ΝΑΤΣΙΟ



Συγκλονιστικές ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ με τεκμηριωμένη και στοιχειοθετημένη άποψη για την ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ των ΠΟΡΝΟΚΑΝΑΛΩΝ που προάγουν το «ΔΡΑΜΑ» των «Καημένων» των «Προσφυγόπουλων», στην εκπομπή «Γράμματα Σπουδάματα» από το 4Ε με τον Διδάσκαλο και Θεολόγο Δημήτρη Νατσιό στις 27/1/2016.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ…ΜΑΖΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΞΕΝΩΝ ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ !

ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΤΕ ΒΛΕΠΕΤΕ ΞΕΝΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ !

-ΛΙΜΕΝΙΚΟΙ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΑΣ !
ΨΕΥΤΟΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ & Ο Καημός της Ρωμιοσύνης

ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΤΟΥ 1920

"ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν
μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· 
καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν". 

(Πράξεις των Αποστόλων κ΄ 29-30)


τοῦ θεολόγου Νικόλαου Σαββόπουλου

Η Σύναξη Προκαθημένων τῶν Ορθοδόξων Εκκλησιῶν στη Γενεύη (22-28 Ιανουαρίου 2016) απεκάλυψε το αιρετικό φρόνημα σχεδόν όλων τῶν Προκαθημένων και τον «θρυμματισμένο φωτισμό τῆς Ιεροσύνης» των, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή*.
Με το άρθρο 6 τοῦ κειμένου «Απόφασις σχέσεις τῆς Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον χριστιανικό κόσμο» κατοχυρώνεται η κακοδοξία περί «διηρημένης Εκκλησίας». Αναφέρει:
«Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικῶν Εκκλησιῶν και ομολογιῶν…..».
Το άρθρο 6 ταυτίζεται με την παναιρετική Εγκύκλιο τοῦ 1920 τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως (ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ) που αναφέρει:
«Η παραδοχή ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν υπό πασῶν τῶν Εκκλησιῶν» τῶν μεγάλων χριστιανικῶν εορτῶν» (θέμα α).
Ακυρώνει το άρθρο 7 τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως περί Μίας Αγίας Καθολικῆς και Αποστολικῆς Εκκλησίας.
Στο άρθρο (Ζ) τῆς Εγκυκλίου τοῦ 1920 αλλοιώνεται η αλήθεια τῶν δογμάτων και η Ορθόδοξος Πίστις «διά τῆς απαθούς και επί το ιστορικότερον εξετάσεως τῶν δογματικῶν διαφορῶν από τῆς έδρας και εν ταίς συγγραφαίς».
Τα δύο άρθρα της Εγκυκλίου τοῦ 1920, της οποίας οι αποφάσεις

Επιχειρούν να μετατρέψουν την πίστη της Εκκλησίας σε μία ανθρωποκεντρική Θρησκεία. --Η Σύνοδος "Πόντιος Πιλάτος"!

Η ορθοδοξία ούτε είναι
ούτε μπορεί
να γίνει θρησκεία
στο ελληνικό σχολείο.

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής
Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ


Aπό το 2012 είχαμε επισημάνει, με ειδικό Υπόμνημά μας προς την Ιερά Σύνοδο, ότι τα νέα Προγράμματα για το μάθημα των Θρησκευτικών, στο Δημοτικό-Γυμνάσιο (2011-αναθεωρημένο 2014) και στο Λύκειο (2015), που εκπονήθηκαν από ομάδες θεολόγων και δασκάλων, με χρηματοδότηση του ΕΣΠΑ και με την επίβλεψη και τον συντονισμό του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, εκτός των άλλων, επιχειρούν να μετατρέψουν την Αποκαλυπτική πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού σε μία ανθρωποκεντρική Θρησκεία.
Τα Προγράμματα αυτά που εφαρμόστηκαν πιλοτικά σε κάποια σχολεία δεν ισχύουν πλέον, βρίσκονται σε απόσυρση στο Υπουργείο Παιδείας, αλλά φαίνεται ότι διεγείρουν την φαντασία και την επιθυμία ορισμένων να τα ανασύρουν και να τα εφαρμόσουν. Από τότε που δημοσιεύτηκαν έως

Από το Συναξάρι

Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης

Ο όσιος Ισίδωρος γεννήθηκε περί το 360. Ήταν γόνος ευγενούς και επιφανούς οικογενείας της Αλεξανδρείας η οποία είχε συγγενικούς δεσμούς με τον πατριάρχη Θεόφιλο και τον ανηψιό του Κύριλλο (9 Ιουν.). Έλαβε λαμπρή μόρφωση, τόσο θύραθεν όσο και θεολογική, στις σχολές του περιφανούς αυτού κέντρου της αρχαίας σοφίας, και με ζήλο αφοσιώθηκε στην διδασκαλία των προγενεστέρων Πατέρων της Εκκλησίας, ιδιαίτερα δε του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του οποίου και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους μαθητές. Δίδαξε κατ’ αρχήν, για κάποιο διάστημα, την ρητορική, ανατολικά του Δέλτα του Νείλου· όμως η αγάπη του για τον Θεό τον έκανε σύντομα να απαρνηθεί τα μάταια θέλγητρα του πρόσκαιρου αυτού βίου και ο Ισίδωρος αποσύρθηκε στην έρημο της Νιτρίας.
Μετά ένα χρόνο ασκητικής βιοτής, η έγνοια του για την πνευματική οικοδομή της Εκκλησίας τον έπεισε να επιστρέψει στο Πηλούσιο (σημ. Πόρτ-Σάιντ στην Αίγυπτο), όπου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον επίσκοπο Αμμώνιο, ο οποίος του εμπιστεύθηκε καθήκοντα διδαχής πιστών και κατηχουμένων. Το ρητορικό του χάρισμα και η βαθειά γνώση της Αγίας Γραφής την οποία απέκτησε στην ησυχία, τον κατέστησαν περίφημο διδάσκαλο σε ολόκληρη την Αίγυπτο και πολλοί Εβραίοι και εθνικοί ακούγοντας το κήρυγμά του ασπάσθηκαν την πίστη του Χριστού.
Το 413, όμως, κάποιος Ευσέβιος εξελέγη νέος επίσκοπος Πηλουσίου (413) και άσκησε τέτοια πίεση στην Εκκλησία, ώστε ο Ισίδωρος αποφάσισε να «φύγει» πάλι προς την έρημο. Αποσύρθηκε, λοιπόν, σε μονή κοντά στο Αφναίο, όπου έζησε ως έγκλειστος μέχρι την κοίμησή του. Φορούσε μόνο ένα σκληρό τρίχινο ένδυμα και ζούσε, κατά το παράδειγμα του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, με άγρια χόρτα και φύλλα.
Υπόδειγμα και φωστήρας τηλαυγής της αρετής και της σοφίας, ο άγιος Ισίδωρος επί πολλά χρόνια δίδαξε με αυθεντία, δίχως να πτοηθεί από τις διώξεις και να φοβηθεί το μίσος των ανθρώπων με σαρκικό φρόνημα, διά μέσου αναρίθμητων σύντομων και βαθυστόχαστων επιστολών, από τις οποίες σώζονται περισσότερες από δύο χιλιάδες.
Απαντώντας στους διαφόρους επιστολογράφους, με πνευματική διεισδυτικότητα έδινε απαντήσεις για δυσνόητα χωρία της Αγίας Γραφής, αντέκρουε τις εσφαλμένες ερμηνείες των Εβραίων, ανέπτυσσε με σαφήνεια το μυστήριο της Αγίας Τριάδος και της Ενσαρκώσεως του Κυρίου, αποστομώνοντας έτσι τους αιρετικούς: αρειανούς, νεστοριανούς, σαβελιανούς και άλλους σπορείς διχογνωμιών. Σε τόνους λυρικούς έπλεκε εγκώμια της ιερωσύνης και έψεγε επισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους και μοναχούς που έδειχναν διαγωγή ανάξια της κλήσεώς τους. Δίχως να υπολογίζει την πολιτική εξουσία, επιτιμούσε εξίσου δημοτικούς άρχοντες, διοικητές, ακόμη και τον ίδιο τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄ (408-450), υπενθυμίζοντας το χρέος τους έναντι του λαού του Θεού και της Εκκλησίας. Παντού και πάντοτε κατεδίωκε την αμαρτία, ενέπνεε την αγάπη

Η οικουμενιστική αγάπη ως αναισθητικό ή -γιατί όχι- ως παραισθησιογόνο των ορθοδόξων ταγών!

Το πρωτείο του πάπα και η αγαπολογία των οπαδων του οικουμενισμού.

Του κ. Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

α) Ο πρόεδρος του συμβουλίου του οικουμενισμού της παπικής εκκλησίας ελβετός καρδινάλιος Κουρτ Κοχ και αντιπρόσωπος του Βατικανού στην γιορτή του αγίου Ανδρέα στο οικουμενικό πατριαρχείο δήλωσε  στο παγκόσμιο ευχαριστιακό συνέδριο (η μετάφραση του Eucharistische Weltkongress) που έγινε στο Δουβλίνο τον Ιούνιο 2012 ότι (βλέπε ἐδῶ). 
Κατά την αιρετική διδασκαλία των Λατίνων: «Η ορθόδοξη και η προτεσταντική κατανόηση της εκκλησίας, η οποία πηγάζει από την θεία λειτουργία, δεν είναι κατά κανόνα αντίθετη με την καθολική έννοια της εκκλησίας... Η ευχαριστιακή συγκέντρωση όμως δεν είναι όλη η εκκλησία. Κατά την καθολική έννοια πρέπει οι ενορίες που συγκεντρώνονται, για να τελέσουν την θεία ευχαριστία να είναι σε κοινωνία μεταξύ τους, με τον επίσκοπο και με τον πάπα... Το πρωτείο του πάπα δεν είναι ένας νομικός όρος ή μία εξωτερική πρόσθεση σε μία ευχαριστιακή θεώρηση της εκκλησίας, αλλά θεμελίωνεται στην ίδια την διδασκαλία της εκκλησίας.... Ο άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας στην επιστολή του προς Ρωμαίους αποδίδει το πρωτειο της αγάπης στην εκκλησία της Ρώμης (σ.μ. εδώ ο Καρδινάλιος παραποιεί τα λόγια του Αγίου. Ο Άγιος δεν αποδίδει τα πρωτεία στην Ρώμη αλλά στην αγάπη ως αρετή, δηλ. λέει ότι στην χώρα των Ρωμαίων τα πρωτεία τα έχει η αγάπη. Βλέπε P. Christou, in: EΠE (Ellines Pateres tis Ekklisias)-Apostolikoi Pateres Bd. 4). Η αγάπη αποτελούσε από τις ημέρες της πρώτης εκκλησίας την βάση για το μυστήριο της ευχαριστίας».
β) Πάλι ο πρόεδρος του συμβουλίου του οικουμενισμού της παπικής εκκλησίας, ελβετός καρδινάλιος  Κουρτ Κοχ, δήλωσε στο ραδιόφωνο του Βατικανού στις 16.01.2016 (βλέπε ἐδῶ):
«Το 2016 θα είναι το έτος της αγάπης και της ελεημοσύνης... Αυτό το ιερό έτος δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε όχι μόνο για τις διαφορές που μας χωρίζουν, αλλά και για αυτά που μας ενώνουν (σ.μ. δε μας θυμίζουν κάτι αυτά τα λόγια;)... Είμαι σίγουρος ότι η πανορθόδοξος σύνοδος θα ενώσει πιο πολύ τις ορθόδοξες εκκλησίες και αυτό θα είναι μία μεγάλη βοήθεια να ξεπεράσουμε όποιες δυσκολίες στον καθολικό-ορθόδοξο διάλογο. Σε αυτές τις δυσκολίες περιλαμβάνονται η ημερομηνία του Πάσχα η αλληλοαναγνώριση των μυστηρίων και η ερώτηση για το πρωτείο του πάπα (σ.μ. εάν στη πανορθόδοξη σύνοδο αποφασιστούν πραγματικά τα παραπάνω ενάντια στις αποφάσεις των πατέρων και των οικουμενικών συνόδων, τότε ο ορθόδοξος λαός πρέπει να είναι έτοιμος να κατακρίνει αυτήν την σύνοδο ως «ληστρική» και «ψευδοσύνοδο»).
γ) Η «επισκοπή» του Αουγκσμπουργκ στην Γερμανία προτείνει και επιτρέπει στους καθολικούς, πχ. που κάνουν διακοπές στην Ελλάδα, αν δεν έχουν την δυνατότητα να συμμετάσχουν σε λατινική «θεία ευχαριστία», να συμμετάσχουν σε ορθόδοξη και να λάβουν την Θεία Κοινωνία από ορθόδοξο ιερέα, αφού πρώτα τον ρωτήσουν, υπό την μία και μοναδική προυπόθεση ότι (βλέπε ἐδῶ).
«αυτή η ενέργεια δεν αποτελεί πράξη εναντίον του πρωτείου του πάπα».
Το ίδιο ισχύει στην περίπτωση, που ένας ορθόδοξος, π.χ. σε ένα χωριό της Βαυαρίας χωρίς ορθόδοξο ναό, θελήσει να συμμετάσχει σε λατινική «θεία ευχαριστία». Η οδηγία του Βατικανού επιτρέπει στον λατίνο ιερέα εις στο όνομα της αγάπης και της αναγνώρισης των μυστηρίων των ορθοδόξων να επιτρέψει μία τέτοια απόφαση.
Όπως βλέπουμε οι Λατίνοι δεν έχουν αλλάξει καθόλου παρόλες τις τόσες δεκαετίες «οικουμενιστικού διαλόγου και αγάπης» ως προς τις απαιτήσεις τους και τους σκοπούς τους. Αυτό που ήθελαν και θέλουν και τώρα και θα θέλουν πάντα είναι η αναγνώριση του αιρεσιάρχη πάπα και του αντιχρίστου πρωτείου του. Το μόνο που άλλαξε είναι η μεθοδός τους. Αντί για σταυροφορίες και εκβιασμούς τώρα χρησιμοποιούν την λεγόμενη αγάπη ως αναισθητικό ή γιατί όχι ως παραισθησιογόνο. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την κατάσταση αναισθησίας ή παραίσθησης, στην οποία έχουν πέσει οι ορθόδοξοι ταγοί; Ξαφνικά όλοι οι θρησκευτικοί ηγέτες «αγαπιούνται» μεταξύ τους. Μόνο καλά λόγια μπορεί να ακούσει κανείς από τον ένα για τον άλλο. Συναντιούνται, ο ένας φιλάει και ευλογεί τον άλλον, οι διαφορές ξεχνιούνται ή καταργούνται, η συγκίνηση και τα όμορφια λογια υπερπερισσεύουν, η αλήθεια αγνοείται, καταργείται, επαναπροσδιορίζεται κατα το δοκούν.
Για έναν πραγματικό ορθόδοξο είναι τόσο ανυπόφορη και πιεστική αυτή η «αγάπη» που δεν τον αφήνει να ανασάνει. Aν δίπλα στην αγάπη περιλάβει κανείς και την λεγόμενη αγάπη για το περιβάλλον, που εξελίσεται σε μείζων θέμα των εκπροσώπων της εκκλησίας μας, τότε παίρνει η αγαπολογία όλη την διαστρεβλωτική και υπόγεια διαστασή της.
Ένα παράδειγμα: Στην καθολική ιστοσελίδα και με αφορμή τον «οικουμενικό αίνο στον Δημιουργό» (ἐδῶ) αναφέρει σχετικά με την θεολογία της δημιουργίας ο πρωτοπρεσβύτερος π. Κ. της Ι. Μ. Γερμανίας:
«Στην ιστορία της εκκλησίας της Δύσης και της ανατολής υπήρχαν πάντα προσωπικότητες, όπως ο Φραγκίσκος της Ασσίζης (σ.μ. τον οποίο παρακάτω ονομάζει άγιο). Σίγουρα δεν αυτοπροσδιοριζόταν ως θεολόγος της δημιουργίας, αλλά θεολογούσε περί της δημιουργίας. Η θεολογία της δημιουργίας είναι ένα συνεχές θέμα στην ιστορία της Εκκλησίας της Δύσης και της Ανατολής, είχε όμως σε διαφορετικούς καιρούς διαφορετική σημασία. Αυτές είναι κυματοειδείς κινήσεις στην ιστορία... Αλλά και ο πάπας Φραγκίσκος στην νέα του εγκύκλιο αναφέρεται σε ανατολικούς πατέρες, όπως τον Βασίλειο τον Μέγα. Είναι ωραίο το γεγονός, ότι τώρα με τον πάπα Φραγκίσκο και τον πατριάρχη Βαρθολομαίο τα δύο κύματα έχουν τώρα την ίδια μορφή... Φέρνουμε (σ.μ. εμείς οι Ορθόδοξοι) ώθηση, η οποία μπορεί να γονιμοποιήσει την διαχριστιανική οικουμένη. Και εμείς όμως μπορούμε το ίδιο να μάθουμε από τις εδώ εκκλησίες και την κοινωνική τους πραγματεία. Η οικουμένη βεβαίως και δεν είναι δρόμος μίας κατεύθυνσης (σ.μ. εδώ φυσικά εννοεί ο π. Κ. ότι δίνουμε και παίρνουμε)».
Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη περί της διαστρεβλωτικής και υπογείας διάστασης της αγαπολογίας και της λεγόμενης αγάπης στην δημιουργία από αυτά τα λόγια; Σε αυτά εξισώνεται η εκκλησία με τις αιρέσεις, καταργείται η κατοχή της σωτηρίας και της αλήθειας από την Ορθόδοξη Εκκλησία, παρατίθενται ισότιμα ένας μέγας άγιος της εκκλησίας μας, ο Άγιος Μέγας Βασίλειος με τον αιρετικό, και θρησκόληπτο μέχρι ψυχικής διαταράξεως Φραγκίσκο της Ασσίζης, ο οποίος παρακαλούσε τον Χριστό να γίνει, όπως Αυτός. Για αυτό δεν ξενίζει στα αυτιά μας, ότι ένας ορθόδοξος ιερέας χρησιμοποιεί ως προσευχή το «laudato si» από την εγκύκλιο του πάπα και κανείς από τους επισκόπους, που υποτίθεται επισκοπούν, δεν τον εγκαλεί στη τάξη. Και όσον αφορά το πρωτείο βλέπουμε εδώ μία προσπάθεια εξίσωσης του λατίνου πάπα με τον πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Μήπως όλη αυτή η ανορθόδοξη, μετα- και αντιπατερική θεολογία του μητρ. Περγάμου Ιω. Ζηζιούλα, όπως και την χαρακτήρισε ο Ναυπάκτου Ιερόθεος, καθώς και τα νέα θεολογικά ευφυολογήματα άλλων «θεολόγων» συναγωνιστών, οι οποίοι θέλουν να ξαναανακαλύψουν τον τροχό–χωρίς να ξέρουν πως να τον γυρίσουν– όλες αυτές οι εξισώσεις των αγίων, της Αληθείας και των μυστηρίων, όλες αυτές οι αναφορές για «τους δύο πνεύμονες», όλη αυτή η παθολογική αγαπολογία, και όλες αυτές οι συζητήσεις στην Ορθόδοξη Εκκλησία για την αναγκαιότητα πρωτείου του Οικουμενικού Πατριάρχη, έχουν σκοπό την αποδοχή του πρωτείου του πάπα και την δημιουργία άλλου ενός δηλαδή αυτό του του Οικουμενικού Πατριάρχη;
Langenfeld, 02.02.2016

Αδαμάντιος Τσακίρογλου

Το χαστούκι, χαστούκι, αλλά και η κοινωνία, κοινωνία... "τοις ακοινωνήτοις"!

Ο εξουνιτισμός συνεχίζεται αφήνοντας παγερά
διάφορους την Σύνοδο των Επισκόπων.
Αυτούς μόνο η εξουσία και οι δικαιοδοσίες
τους νοιάζουν! 

Ακόμη ένα χαστούκι από τη Φραγκική Ρώμη στην Εκκλησία της Ελλάδος

με την εκλογή και την επικείμενη ενθρόνιση στην Αθήνα νέου Αποστολικού Εξάρχου και μάλιστα Ισπανού Επισκόπου Καθολικού και Λατίνου για τους ολιγάριθμους Ουνίτες...




Οι παπικοί δεν αλλάζουν, αυτοί ήταν, είναι και θα είναι. Γίνεται να γίνει καλός ο διάβολος; Το ίδιο ισχύει και για αυτούς. Ας τα δουν οι δικοί μας που τους αναγνωρίζουν ως εκκλησία και μας λένε και φανατικούς! 
η συνέχεια της είδησης..

ΟΥΝΙΤΕΣ. ΝΕΕΣ ΠΑΠΙΚΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ 
  
Του θεολόγου Ανδρέα Κυριακού

Οι Παπικοί, μετά την παραίτηση (λόγω ηλικίας) του εν Ελλάδι Ουνίτη «επισκόπου» Δημήτριου Σαλλάχα, έσπευσαν να στείλουν