Η οικουμενιστική αγάπη ως αναισθητικό ή -γιατί όχι- ως παραισθησιογόνο των ορθοδόξων ταγών!

Το πρωτείο του πάπα και η αγαπολογία των οπαδων του οικουμενισμού.

Του κ. Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

α) Ο πρόεδρος του συμβουλίου του οικουμενισμού της παπικής εκκλησίας ελβετός καρδινάλιος Κουρτ Κοχ και αντιπρόσωπος του Βατικανού στην γιορτή του αγίου Ανδρέα στο οικουμενικό πατριαρχείο δήλωσε  στο παγκόσμιο ευχαριστιακό συνέδριο (η μετάφραση του Eucharistische Weltkongress) που έγινε στο Δουβλίνο τον Ιούνιο 2012 ότι (βλέπε ἐδῶ). 

Κατά την αιρετική διδασκαλία των Λατίνων: «Η ορθόδοξη και η προτεσταντική κατανόηση της εκκλησίας, η οποία πηγάζει από την θεία λειτουργία, δεν είναι κατά κανόνα αντίθετη με την καθολική έννοια της εκκλησίας... Η ευχαριστιακή συγκέντρωση όμως δεν είναι όλη η εκκλησία. Κατά την καθολική έννοια πρέπει οι ενορίες που συγκεντρώνονται, για να τελέσουν την θεία ευχαριστία να είναι σε κοινωνία μεταξύ τους, με τον επίσκοπο και με τον πάπα... Το πρωτείο του πάπα δεν είναι ένας νομικός όρος ή μία εξωτερική πρόσθεση σε μία ευχαριστιακή θεώρηση της εκκλησίας, αλλά θεμελίωνεται στην ίδια την διδασκαλία της εκκλησίας.... Ο άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας στην επιστολή του προς Ρωμαίους αποδίδει το πρωτειο της αγάπης στην εκκλησία της Ρώμης (σ.μ. εδώ ο Καρδινάλιος παραποιεί τα λόγια του Αγίου. Ο Άγιος δεν αποδίδει τα πρωτεία στην Ρώμη αλλά στην αγάπη ως αρετή, δηλ. λέει ότι στην χώρα των Ρωμαίων τα πρωτεία τα έχει η αγάπη. Βλέπε P. Christou, in: EΠE (Ellines Pateres tis Ekklisias)-Apostolikoi Pateres Bd. 4). Η αγάπη αποτελούσε από τις ημέρες της πρώτης εκκλησίας την βάση για το μυστήριο της ευχαριστίας».

β) Πάλι ο πρόεδρος του συμβουλίου του οικουμενισμού της παπικής εκκλησίας, ελβετός καρδινάλιος  Κουρτ Κοχ, δήλωσε στο ραδιόφωνο του Βατικανού στις 16.01.2016 (βλέπε ἐδῶ):

«Το 2016 θα είναι το έτος της αγάπης και της ελεημοσύνης... Αυτό το ιερό έτος δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε όχι μόνο για τις διαφορές που μας χωρίζουν, αλλά και για αυτά που μας ενώνουν (σ.μ. δε μας θυμίζουν κάτι αυτά τα λόγια;)... Είμαι σίγουρος ότι η πανορθόδοξος σύνοδος θα ενώσει πιο πολύ τις ορθόδοξες εκκλησίες και αυτό θα είναι μία μεγάλη βοήθεια να ξεπεράσουμε όποιες δυσκολίες στον καθολικό-ορθόδοξο διάλογο. Σε αυτές τις δυσκολίες περιλαμβάνονται η ημερομηνία του Πάσχα η αλληλοαναγνώριση των μυστηρίων και η ερώτηση για το πρωτείο του πάπα (σ.μ. εάν στη πανορθόδοξη σύνοδο αποφασιστούν πραγματικά τα παραπάνω ενάντια στις αποφάσεις των πατέρων και των οικουμενικών συνόδων, τότε ο ορθόδοξος λαός πρέπει να είναι έτοιμος να κατακρίνει αυτήν την σύνοδο ως «ληστρική» και «ψευδοσύνοδο»).

γ) Η «επισκοπή» του Αουγκσμπουργκ στην Γερμανία προτείνει και επιτρέπει στους καθολικούς, πχ. που κάνουν διακοπές στην Ελλάδα, αν δεν έχουν την δυνατότητα να συμμετάσχουν σε λατινική «θεία ευχαριστία», να συμμετάσχουν σε ορθόδοξη και να λάβουν την Θεία Κοινωνία από ορθόδοξο ιερέα, αφού πρώτα τον ρωτήσουν, υπό την μία και μοναδική προυπόθεση ότι (βλέπε ἐδῶ).

«αυτή η ενέργεια δεν αποτελεί πράξη εναντίον του πρωτείου του πάπα».

Το ίδιο ισχύει στην περίπτωση, που ένας ορθόδοξος, π.χ. σε ένα χωριό της Βαυαρίας χωρίς ορθόδοξο ναό, θελήσει να συμμετάσχει σε λατινική «θεία ευχαριστία». Η οδηγία του Βατικανού επιτρέπει στον λατίνο ιερέα εις στο όνομα της αγάπης και της αναγνώρισης των μυστηρίων των ορθοδόξων να επιτρέψει μία τέτοια απόφαση.

Όπως βλέπουμε οι Λατίνοι δεν έχουν αλλάξει καθόλου παρόλες τις τόσες δεκαετίες «οικουμενιστικού διαλόγου και αγάπης» ως προς τις απαιτήσεις τους και τους σκοπούς τους. Αυτό που ήθελαν και θέλουν και τώρα και θα θέλουν πάντα είναι η αναγνώριση του αιρεσιάρχη πάπα και του αντιχρίστου πρωτείου του. Το μόνο που άλλαξε είναι η μεθοδός τους. Αντί για σταυροφορίες και εκβιασμούς τώρα χρησιμοποιούν την λεγόμενη αγάπη ως αναισθητικό ή γιατί όχι ως παραισθησιογόνο. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την κατάσταση αναισθησίας ή παραίσθησης, στην οποία έχουν πέσει οι ορθόδοξοι ταγοί; Ξαφνικά όλοι οι θρησκευτικοί ηγέτες «αγαπιούνται» μεταξύ τους. Μόνο καλά λόγια μπορεί να ακούσει κανείς από τον ένα για τον άλλο. Συναντιούνται, ο ένας φιλάει και ευλογεί τον άλλον, οι διαφορές ξεχνιούνται ή καταργούνται, η συγκίνηση και τα όμορφια λογια υπερπερισσεύουν, η αλήθεια αγνοείται, καταργείται, επαναπροσδιορίζεται κατα το δοκούν.

Για έναν πραγματικό ορθόδοξο είναι τόσο ανυπόφορη και πιεστική αυτή η «αγάπη» που δεν τον αφήνει να ανασάνει. Aν δίπλα στην αγάπη περιλάβει κανείς και την λεγόμενη αγάπη για το περιβάλλον, που εξελίσεται σε μείζων θέμα των εκπροσώπων της εκκλησίας μας, τότε παίρνει η αγαπολογία όλη την διαστρεβλωτική και υπόγεια διαστασή της.

Ένα παράδειγμα: Στην καθολική ιστοσελίδα και με αφορμή τον «οικουμενικό αίνο στον Δημιουργό» (ἐδῶ) αναφέρει σχετικά με την θεολογία της δημιουργίας ο πρωτοπρεσβύτερος π. Κ. της Ι. Μ. Γερμανίας:

«Στην ιστορία της εκκλησίας της Δύσης και της ανατολής υπήρχαν πάντα προσωπικότητες, όπως ο Φραγκίσκος της Ασσίζης (σ.μ. τον οποίο παρακάτω ονομάζει άγιο). Σίγουρα δεν αυτοπροσδιοριζόταν ως θεολόγος της δημιουργίας, αλλά θεολογούσε περί της δημιουργίας. Η θεολογία της δημιουργίας είναι ένα συνεχές θέμα στην ιστορία της Εκκλησίας της Δύσης και της Ανατολής, είχε όμως σε διαφορετικούς καιρούς διαφορετική σημασία. Αυτές είναι κυματοειδείς κινήσεις στην ιστορία... Αλλά και ο πάπας Φραγκίσκος στην νέα του εγκύκλιο αναφέρεται σε ανατολικούς πατέρες, όπως τον Βασίλειο τον Μέγα. Είναι ωραίο το γεγονός, ότι τώρα με τον πάπα Φραγκίσκο και τον πατριάρχη Βαρθολομαίο τα δύο κύματα έχουν τώρα την ίδια μορφή... Φέρνουμε (σ.μ. εμείς οι Ορθόδοξοι) ώθηση, η οποία μπορεί να γονιμοποιήσει την διαχριστιανική οικουμένη. Και εμείς όμως μπορούμε το ίδιο να μάθουμε από τις εδώ εκκλησίες και την κοινωνική τους πραγματεία. Η οικουμένη βεβαίως και δεν είναι δρόμος μίας κατεύθυνσης (σ.μ. εδώ φυσικά εννοεί ο π. Κ. ότι δίνουμε και παίρνουμε)».

Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη περί της διαστρεβλωτικής και υπογείας διάστασης της αγαπολογίας και της λεγόμενης αγάπης στην δημιουργία από αυτά τα λόγια; Σε αυτά εξισώνεται η εκκλησία με τις αιρέσεις, καταργείται η κατοχή της σωτηρίας και της αλήθειας από την Ορθόδοξη Εκκλησία, παρατίθενται ισότιμα ένας μέγας άγιος της εκκλησίας μας, ο Άγιος Μέγας Βασίλειος με τον αιρετικό, και θρησκόληπτο μέχρι ψυχικής διαταράξεως Φραγκίσκο της Ασσίζης, ο οποίος παρακαλούσε τον Χριστό να γίνει, όπως Αυτός. Για αυτό δεν ξενίζει στα αυτιά μας, ότι ένας ορθόδοξος ιερέας χρησιμοποιεί ως προσευχή το «laudato si» από την εγκύκλιο του πάπα και κανείς από τους επισκόπους, που υποτίθεται επισκοπούν, δεν τον εγκαλεί στη τάξη. Και όσον αφορά το πρωτείο βλέπουμε εδώ μία προσπάθεια εξίσωσης του λατίνου πάπα με τον πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Μήπως όλη αυτή η ανορθόδοξη, μετα- και αντιπατερική θεολογία του μητρ. Περγάμου Ιω. Ζηζιούλα, όπως και την χαρακτήρισε ο Ναυπάκτου Ιερόθεος, καθώς και τα νέα θεολογικά ευφυολογήματα άλλων «θεολόγων» συναγωνιστών, οι οποίοι θέλουν να ξαναανακαλύψουν τον τροχό–χωρίς να ξέρουν πως να τον γυρίσουν– όλες αυτές οι εξισώσεις των αγίων, της Αληθείας και των μυστηρίων, όλες αυτές οι αναφορές για «τους δύο πνεύμονες», όλη αυτή η παθολογική αγαπολογία, και όλες αυτές οι συζητήσεις στην Ορθόδοξη Εκκλησία για την αναγκαιότητα πρωτείου του Οικουμενικού Πατριάρχη, έχουν σκοπό την αποδοχή του πρωτείου του πάπα και την δημιουργία άλλου ενός δηλαδή αυτό του του Οικουμενικού Πατριάρχη;

Langenfeld, 02.02.2016

Αδαμάντιος Τσακίρογλου