Η σπηλιά του Πλάτωνα και οι Παλαιοημερολογίτες

Τοῦ κ. Ἰωάννου Ρίζου

     «Οι άνθρωποι κάθονται μέσα σε μια σκοτεινή σπηλιά, παρακολουθώντας σκιές που πέφτουν στο τοίχωμά της και νομίζοντας ότι βλέπουν την πραγματικότητα. Αν πάρετε έναν από αυτούς τους ανθρώπους και τον βγάλετε έξω, στο φως της μέρας, το φως θα τον τυφλώσει προσωρινά και δεν θα βλέπει τίποτα. Στη συνέχεια όμως θα κοιτάξει γύρω του, θα δει τον πραγματικό κόσμο, και μάλιστα θα δει και την πηγή του φωτός: τον Ήλιο. Αν όμως ο άνθρωπος αυτός γυρίσει πίσω στη σπηλιά και προσπαθήσει να εξηγήσει την αλήθεια στους κατοίκους της, όχι μόνο θα γελάσουν μαζί του αλλά ίσως και να τον σκοτώσουν....»· αυτή είναι η σπηλιά του Πλάτωνα.

     Παραλληλίζοντας  το αρχαίο παράδειγμα του Πλάτωνα, με τον σκοπό αυτού του άρθρου, θα λέγαμε ότι οι κάτοικοι της σπηλιάς είναι οι αμαθείς μάζες των παλαιοημερολογιτών, οι σκιές είναι τα τεχνάσματα, τα ψέματα και οι απάτες των επιτήδειων ηγητόρων τους, εκείνος που βγαίνει από τη σπηλιά (με την Χάρη του Θεού) είναι τελικά ο ειλικρινής αναζητητής της αλήθειας. 

     Οι σκιές με τις οποίες οι παλαιοημερολογίτες δόμησαν το κατεστημένο τους και παρέσυραν κάποιους παρουσιάζοντας τες ως αλήθεια, ήταν πολλές. Τεχνολόγησαν δικαιολογίες απίστευτης ελαφρότητας, καταδίωξαν βαρβαρικά την ιστορική αλήθεια, παραποίησαν το αυτονόητο  και κατασκεύασαν την δική τους σπηλιά.

     Μία από τις πλάνες  που διανέμουν στα συσσίτια τους  ως (συνθετική-πλαστική) τροφή (μαζί με αυτούς και κάποιοι νεοφανείς ασχετολόγοι κληρικοί) είναι ότι «Η αλλαγή του ημερολογίου ήταν το πρώτο βήμα του οικουμενισμού».  Επιχειρούν πάση θυσία να προβάλλουν και να στερεώσουν αυτή την θέση, για να δικαιολογήσουν από τη μια μεριά την παράνομη δημιουργία  του σχίσματος του 1924 και από την άλλη να ψαρέψουν στις τάξεις τους, τους κάθε είδους εκκλησιολογικά αμαθείς σπηλαιόφιλους.

     Γιατί δεν θεώρησαν πρώτα  βήματα του οικουμενισμού αυτά που όντως ήταν και θεώρησαν την ημερολογιακή μεταβολή; Κυρίως για να δικαιολογήσουν το σχίσμα τους και την συμμετοχή τους σε αυτό. Αν ήταν ειλικρινείς φίλοι της αλήθειας, θα παραδέχονταν ότι σημαντικά βήματα εδραίωσης του οικουμενισμού ήταν άλλα:

a)   Η αναγνώριση της αίρεσης των Αγγλικανών το 1922.

b)  Η Εγκύκλιος του 1920, που ονομάζει για πρώτη φορά τις αιρέσεις «εκκλησίες» και περιγράφει τον οδικό χάρτη προς την ένωση των «εκκλησιών».

c)   Η Εγκύκλιος του πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄ που εισάγει την προτεσταντική «θεωρία των κλάδων» το 1902. (Ο οποίος και χειροτόνησε και τον μετέπειτα ηγέτη των Γ.Ο.Χ. Επίσκοπο Χρυσόστομο Καβουρίδη, ο οποίος περιέργως απέναντι στην αιρετική διδασκαλία του Ιωακείμ δεν ενοχλήθηκε!)

d)  Και κυρίως –όπως μας έδειξε η πρόσφατη εργασία του κ. Αδ. Τσακίρογλου– η δημιουργία της «Ιεράς Συνόδου του Βασιλείου της Ελλάδος» το 1833, όπου ορίζεται ως «Σύνοδος» να μην είναι το σώμα των ορθοδόξων επισκόπων αλλά μια πενταμελής επιτροπή με πρόεδρο τον παπικό βασιλιά Όθωνα, τον οποίο πρέπει να μνημονεύουν οι ιερείς στη Θ. Λειτουργία [1]

      Ισχυρίζονται οι παλαιοημερολογίτες ότι το μεγάλο κακό που έγινε με την ημερολογιακή μεταβολή ήταν ότι: «Με την εισαγωγή του Δυτικού εορτολογίου στην εκκλησία της Ελλάδος, πραγματοποιήθηκε η εορτολογική ένωση με τους παπικούς και προτεστάντες»[2]. Όμως σκόνταψαν πολύ άσχημα! Από το 1054 που έγινε το σχίσμα με την Δύση μέχρι το 1582 που εισήχθη το Γρηγοριανό ημερολόγιο στη Δύση, δηλαδή επι 528 χρόνια, οι Ορθόδοξοι είχαν κοινό εορτολόγιο και Πασχάλιο με τους αιρετικούς παπικούς! Αυτή η εορτολογική συμπόρευση των Ορθοδόξων με τους αιρετικούς παπικούς δεν ενόχλησε κανέναν άγιο αυτών των αιώνων[3] ώστε να δημιουργήσει σχίσμα. Ούτε διέρρηξε κανείς άγιος τα ιμάτια του γιατί  τάχα αυτή η εορτολογική συμπόρευση μας ενώνει με την αίρεση.

      Οι παλαιοημερολογίτες όμως προχώρησαν σε σχίσμα το 1924 γιατί «είδαν» ό,τι δεν είδαν οι άγιοι! Τα υπόλοιπα που πετούν σαν φωτοβολίδες, περι ενότητας, διαλόγων και κοινών αγώνων έχουν νόημα μόνο επί τη βάσει αληθειών και απαντήσεων ουσίας στα ζητήματα που θέτουμε κι όχι επί τη βάσει ατελευτήτων αερολογιών.

---

[1] Εδώ θα έπρεπε βέβαια να μας εξηγήσουν αυτοί  που διδάσκουν την ακυρότητα μυστηρίων στην διοικούσα εκκλησία μετά το Κολυμπάρι, γιατί να μη θεωρήσουμε ότι τα μυστήρια είναι άκυρα από το 1833 (με συνέπεια από τότε να επέρχεται ο πλήρης αφανισμός της Ορθοδόξου Εκκλησίας) με την δημιουργία της «Ιεράς Συνόδου του Βασιλείου της Ελλάδας», αφού όλες οι βαπτίσεις και χειροτονίες γίνονταν από μια τέτοια προδοτική και αλλοτριωμένη εκκλησία;

[2] Ιερομ. Θεοδώρητου Μαύρου, Παλαιόν και Νέον, σελ. 92

[3] Άγιος Μάρκος Ευγενικός, Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς κ.ά.