Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

Η ενοριακή συνείδηση και η συμβολή της στην προστασία ή στην φθορά της Ορθόδοξης συνείδησης του ποιμνίου


Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Επειδή στους σημερινούς καιρούς της σύγχυσης και αλλοίωσης του ορθοδόξου φρονήματος και της κατάργησης των δογμάτων και των εννοιών η ευθύνη, που έχει η κάθε ενορία, έχει υποβαθμιστεί ή διόλου ξεχασθεί, είναι σημαντικό να ξανασυζητηθεί η έννοια και ο ρόλος της ενορίας στην Εκκλησία και στην ζωή του πιστού. Γιατί δυστυχώς σήμερα παρατηρείται το φαινόμενο οι ιερείς αντί να ορθοτομούν, να κακοδοξούν, αντί να κατηχούν, να αερολογούν, αντί να έχουν στο μυαλό τους το «Πέτρο με αγαπάς; φύλαττε τα προβατά μου» του Κυρίου μας, να ασχολούνται με την προσωπική τους προβολή και καριέρα. Οι πιστοί παράλληλα αντί να αγαναχτούν με αυτή την κατάσταση, να την υποστηρίζουν μέσω της σιωπής και της στάσης τους και πολλές φορές να την επικροτούν, γιατί έτσι δικαιολογούν την δική τους έλλειψη χριστιανικού φρονήματος και παράλληλα εξασφαλίζουν την άνεση του βίου τους. Το αποτέλεσμα; Αντί για χριστιανική αδελφοσὐνη επικρατούν σε πολλές ενορίες διαμάχες και διχόνοιες, αντί για κοινή ομολογία και στάση επικρατούν αλλοίωση της πίστεως και εκκοσμίκευση, αντί για κοινό αγώνα επικρατεί «ωχαδελφισμός», αντί για συμπαράσταση στους αδύναμους που σημαίνει κοινωνία εν Χριστώ επικρατεί μοναξιά και αποξένωση. Αυτό συμβαίνει είτε γιατί ο ποιμαίνων την ενορία του ξέχασε την θέση και τον ρόλο του, είτε γιατί οι ποιμενόμενοι ξέχασαν τι σημαίνει και τι τους προσφέρει η ενοριακή ζωή.
Η εκάστοτε ενορία δεν πρέπει να είναι προϊόν κάποιας κοσμικής συμβατικότητας αλλά πυρήνας της Εκκλησίας. Δεν πρέπει να έχει μόνο διοικητική μορφή αλλά να είναι και τόπος βιώματος της Εκκλησίας. Αν αλλάξει, ακόμα και στο ελάχιστο ο σκοπός της ενοριακής ζωής, αλλοιώνεται και αλλοτριώνεται μέσα μας η ουσία της Εκκλησίας... Η Αλήθεια, η κοινή ομολογία και πίστη, η ειρήνη και η αγάπη –σημάδια τρανά της χάριτος του Αγίου Πνεύματος– πρέπει να είναι τα κύρια

Ευχάριστη και ελπιδοφόρα έκπληξη, αλλά: Ποιό το Ορθόδοξο ΗΘΟΣ μιάς ΑΝΩΝΥΜΗΣ, αναγνωριστικής κινητοποιήσεως Αρχιερέων κατά της Αντικανονικής Αντιπροσωπείας;


Κίνδυνος διά ἐσωτερικάς διαμάχας
καί ἀξιοκατάκριτα σχίσματα

ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΙΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΙΑΣ;


Μυστικαί διαβουλεύσεις τῶν Ἐπισκόπων.
Αἱ φανεραί καί ἀφανεῖς ἀντιδράσεις καί κινήσεις.

Παρελήφθη Σχέδιον
Αρχιερατικής διακηρύξεως


Κατ’ αυτήν την περίοδον περιήλθεν εις χείρας μας μία Διακοίνωσις, με την οποίαν ενδεχομένως, θα εκδηλωθή η όποια απόφασις η αντίδρασις των συνειδητών Διαδόχων των Αποστόλων, των Αρχιερέων, εάν παρεμποδισθούν να συμμετάσχουν εις την Μεγάλην Σύνοδον, (εάν βέβαια και εφ’ όσον, οψέποτε, αύτη λάβη χώραν και πραγματοποιηθή).

  Δεν λαμβάνομε θέσιν επάνω εις το περιεχόμενον, ούτε προβαίνομε επί του παρόντος, εις αξιολογικήν κρίσιν, αλλά φοβούμεθα, μήπως, εάν δεν συμμετάσχουν απαξάπαντες οι Αρχιερείς, τότε θα  προκληθούν εσωτερικοί αναβρασμοί, μυστικοί «πόλεμοι», σχίσματα και συγκρουσιακές καταστάσεις, εντός των τειχών της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, προς άφατον χαράν των εχθρών και αντιπάλων της, ακόμη δε και αυτού του Διαβόλου.
   Καθίσταται φανερόν πως, εις κάθε περίπτωσιν παρεμποδίσεως συμμετοχής των Επισκόπων, θα υπάρξουν βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες δια την ακώλυτον και ελευθέραν λειτουργίαν του Ιεροσυνοδικού μας Συστήματος και θα εμφυτευθούν αφανή ναρκοπέδια δια την ουσιαστικήν εσωτερικήν ενότητα της Εκκλησίας μας. (Βλέπε εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» της 18ης Δεκεμβρίου 2015, άρθρον με τίτλον: «ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΝ ΝΑ ΣΥΓΚΛΗΘΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΔΙ’ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ»).
    Προβαίνομεν εις απαθή, αδιάφορον και ψυχράν δημοσίευσιν της Διακοινώσεως, προς ενημέρωσιν του φιλοχρήστου λαού μας, καθώς και των ενθέρμων πυρφόρων Πατέρων μας, Μοναχών η

Και «…τότε, απλούστατα, δεν θα τολμήσετε να διακόψετε το Μνημόσυνό τους»!

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΕΙ «ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ» (α)

1. Παρακαλώ, αδελφοί χριστιανοί, να προσέξετε ιδιαίτερα αυτά που θα σας πω στο σημερινό μου κήρυγμα, γιατί είναι πολύ σοβαρά!
Θα έχετε ακούσει ότι τώρα την ημέρα της Πεντηκοστής πρόκειται να γίνει μία Οικουμενική Σύνοδος, την οποία έχουν ονομάσει «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος».
Σαν βαπτισμένοι και μυρωμένοι χριστιανοί που είστε, ανήκετε στην Οικογένεια του Θεού, που λέγεται «Εκκλησία», είστε ο λαός του Θεού, και πρέπει λοιπόν να γνωρίζετε για το θέμα που θα σας μιλήσω σήμερα, για την μέλλουσα να συγκληθεί Οικουμενική Σύνοδο. Για την εγκυρότητα των Ιερών Συνόδων απαιτείται η αναγνώρισή τους από τον λαό, από Σας, δηλαδή! Αν ο ευσεβής λαός απορρίψει μία Σύνοδο δεν ισχύει πιά αυτή, γιατί, όπως το είπαν παλαιά οι Πατριάρχες της Ανατολής με εγκύκλιό τους, «ο Φύλακας της Ορθόδοξης πίστης είναι ο λαός».
2. Κατά πρώτον, χριστιανοί μου, πρέπει να σας πω ότι η Εκκλησία πάντοτε έκανε Συνόδους, και σήμερα λοιπόν πρέπει να κάνει το ίδιο. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι Οικουμενικές Σύνοδοι είναι επτά και σταματάμε εκεί. Όχι! Πάντοτε στην Εκκλησία αναφαίνονται αιρέσεις και διάφορα προβλήματα γύρω από την πολιτεία και την διοίκηση των χριστιανών· και γι᾽ αυτό πρέπει να συγκαλούνται Οικουμενικές Σύνοδοι για την καταδίκη των αιρέσεων και για την λύση των παρουσιαζομένων προβλημάτων. Και επειδή, όπως το λέει ο Άγιος Αθανάσιος, το πρώτο για το οποίο συγκαλείται η Σύνοδος των Επισκόπων είναι για την καταδίκη μιάς κάποιας αίρεσης, οπωσδήποτε πρέπει, στις μέρες μας τουλάχιστον, να συνέλθει Οικουμενική Σύνοδος, για να καταδικάσει την μεγαλύτερη από όλες τις αιρέσεις των αιώνων, τον Οικουμενισμό. Πρέπει, λοιπόν, να συγκληθεί και τώρα στην Εκκλησία μας μία πανορθόδοξη Οικουμενική Σύνοδος και ήδη έχει αργήσει.
3. Αλλά ενώ, χριστιανοί μου, θεωρούμε αναγκαία την σύγκληση μιάς Οικουμενικής Συνόδου, όμως για την σύγκληση της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου», όπως την εκάλεσαν, ειδικά γι᾽ αυτήν την Σύνοδο έχουμε κάποια αμφιβολία και δυσπιστία, πριν ακόμη συγκληθεί. Και η αμφιβολία μας δημιουργείται από τις Προσυνοδικές Διασκέψεις που έγιναν, για να ετοιμάσουν τα θέματα, το υλικό για την Μεγάλη αυτή Σύνοδο. Για την Σύνοδο αυτή πραγματικά έγινε μεγάλη-μεγάλη προετοιμασία πολλών ετών. Οι ετοιμασίες άρχισαν από το 1932! Πριν από 85 περίπου χρόνια δηλαδή! Και ενώ έγινε τόσων ετών προετοιμασία, δεν μας είναι καθόλου ελπιδοφόρα η προετοιμασία αυτή. Για να μη σας κουράσω με πολλά αναφέρομαι μόνο στην σημαντική Γ´ Προσυνοδική Διάσκεψη στο Σαμπεζύ της Γενεύης το 1986. Δυστυχώς στην Διάσκεψη αυτή πάρθηκαν αποφάσεις ξένες προς την Ορθόδοξη Παράδοση, αποφάσεις που απηχούν το πνεύμα της παναίρεσης του Οικουμενισμού. Για παράδειγμα:
(α) Σε κάποιο θέμα της Διάσκεψης αυτής οι αιρέσεις παπισμός και προτεσταντισμός λέγονται «Χριστιανικές Εκκλησίες». Γιατί στην Διάσκεψη έγινε θέμα για την σχέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας «μετά των λοιπών Χριστιανικών Εκκλησιών», όπως ακριβώς γράφεται. Το θέμα είναι σοβαρό, γιατί η ίδια έκφραση επαναλήφθηκε και σήμερα, το 2016, σε σχετική Διάσκεψη. Ώστε οι αιρετικοί αποτελούν «Εκκλησία»; Όχι, χριστιανοί μου! Η Εκκλησία είναι ΜΙΑ και αυτή είναι η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, γιατί αν και οι αιρετικοί αποτελούν «Εκκλησία», τότε ποια τέλος πάντων είναι η ΜΙΑ Εκκλησία, για την οποία λέγουμε στο «Πιστεύω» μας, «εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν»; Οι αιρετικοί είναι έξω από την Εκκλησία. Δεν είναι Εκκλησία.
(β) Ακόμη κατά την συζήτηση στην Γ´ αυτή Διάσκεψη στο Σαμπεζύ της Γενεύης ειπώθηκε ότι είναι καλοί οι διάλογοι με τους αιρετικούς Αγγλικανούς, γιατί αποτέλεσμα των διαλόγων αυτών ήταν η αναγνώριση των αγγλικανικών χειροτονιών. Και η αναγνώριση αυτή θεωρήθηκε ως βήμα προόδου! ᾽Αλλά δεν σκέφθηκαν οι Σύνεδροι της Διάσκεψης ότι είναι αδύνατη η αναγνώριση της ιερωσύνης σε αιρετικούς, αν αυτοί πρώτα δεν αποκηρύξουν την αίρεσή τους και την πλάνη τους;
(γ) Θα γνωρίζετε, χριστιανοί μου, ότι γίνονται διάλογοι με τους Παπικούς (τους «Καθολικούς», όπως επικράτησε να λέγονται), με σκοπό να αρνηθούν αυτοί τις αιρέσεις τους και να επανέλθουν πάλι στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Να ενωθούμε δηλαδή πάλι με αυτούς. Οι διάλογοι αυτοί άρχισαν μετά το Σχίσμα το 1054 μ.Χ. Οι άγιοι Πατέρες μας όμως από παλαιά σαν βάση, απαράβατη βάση, της ένωσής μας με τους Καθολικούς έθεσαν τον όρο αυτοί να απαρνηθούν τις αιρετικές διδασκαλίες τους και να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Επειδή όμως οι Καθολικοί επιμένουν στις πλάνες τους, γι᾽ αυτό και οι διάλογοι είναι χωρίς αποτέλεσμα.
Αλλά στην Γ´ Διάσκεψη στο Σαμπεζύ, για την οποία μιλάμε, ειπώθηκε και ότι αιτία της αποτυχίας των διαλόγων μας με τους Καθολικούς είναι ότι οι διάλογοι στηρίχθηκαν σε όχι ορθή δική μας βάση και διεξήχθηκαν σε όχι γνήσιο δικό μας χριστιανικό πνεύμα!... Εδώ δηλαδή κατηγορούνται οι άγιοι Πατέρες και αυτός ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ότι δεν είχαν σωστή βάση διαλόγου με τους αιρετικούς.
Και έρχονται τώρα νέοι πατέρες αυτοί (!..) –«νεοπατερική θεολογία»– να θέσουν άλλη βάση και όχι τα ορθόδοξα δόγματα, που ήταν η βάση των αγίων Πατέρων. Ποια θα είναι η νέα βάση των διαλόγων; Αυτή που λέει ο Οικουμενισμός:  Η  αγαπολογία!  Και ακόμη ειπώθηκε στην Διάσκεψη, ως Προσυνοδική Διάσκεψη για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο που πρόκειται να γίνει, ειπώθηκε, λέγω, ότι στον διάλογό μας με τους Καθολικούς θα γνωρίσουμε ημείς οι Ορθόδοξοι την «σοβαρότητα των Εκκλησιών της Δύσεως»!... Αλλά οι αιρέσεις ούτε «Εκκλησίες» είναι, ούτε «σοβαρότητα» έχουν, αλλά μόνο πλάνες και γελοιότητες.
4. Με τέτοιο λοιπόν πνεύμα που επικρατεί σε προδιασκέψεις για την μέλλουσα να συγκροτηθεί Μεγάλη Σύνοδο, φοβούμεθα για τις αποφάσεις της. Όμως, αποβλέποντες στην αγιότητα και την θεολογία των Ιεραρχών, που θα συμμετάσχουν σ᾽ αυτήν, και, προ παντός, πιστεύοντες στον Ιδρυτή της Εκκλησίας μας, τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν, ευχόμεθα η Σύνοδος αυτή να είναι συνέχεια των προηγουμένων μεγάλων Αγίων Οικουμενικών Συνόδων.
Το δικό σας έργο, αδελφοί χριστιανοί, είναι πρώτον μεν να κάνετε προσευχή στην Υπεραγία Θεοτόκο, που είναι η κορυφή των Ορθοδόξων δογμάτων, κατά το «Χαίρε των δογμάτων Αυτού (δηλαδή του Χριστού) το κεφάλαιον», και «της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος», να φωτίσει όλους τους Ιεράρχας να θεολογήσουν ορθώς κατά την «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» που πρόκειται να συνέλθει. Στην προσευχή σας δε, χριστιανοί μου, να λέτε ακόμη ότι «αν, Παναγία μου, η Σύνοδος αυτή πρόκειται να μην είναι σε όλα της ορθόδοξη, να μη γίνει».
Αλλά και αν, χριστιανοί μου, γίνει η «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος», όπως την ονόμασαν, και φανεί καθαρά ότι οι αποφάσεις της είναι ενάντιες προς την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, προς την διδασκαλία δηλαδή των προηγουμένων Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας μας, τότε, απλούστατα, δεν θα την δεχθούμε. Θα την αποκηρύξουμε. Στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία έχουν συμβεί τέτοια γεγονότα. Σείς ο ευσεβής λαός πρέπει να αγρυπνείτε με προσευχή και να υπακούετε στους ποιμένες, οι οποίοι ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας. Στους άλλους, τους οικουμενιστές, ανυπακοή!
Το θέμα δεν τελείωσε. Θα το συνεχίσουμε και με το επόμενο κήρυγμα.
Με πολλές ευχές,
† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας

ΣΧΟΛΙΟ:
1. Σεβασμιώτατε! Ἁγιοπατερικὴ ἡ τοποθέτησή σας: «Οι αιρετικοί είναι έξω από την Εκκλησία. Δεν είναι Εκκλησία». Καὶ αἱρετικοί, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες εἶναι καὶ οἱ Οἰκουμενιστές. Μάλιστα ἡ σεβασμιότης σας, τοὺς ἔχει χαρακτηρίσει (ἀκολουθώντας τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς) ὄχι ἁπλῶς αἱρετικοὺς τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ!
Ποιοί εἶναι, ὅμως, αὐτοὶ οἱ ἄλλοι «ὀρθόδοξοι» Ἐπίσκοποι, στοὺς ὁποίους δὲν πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοή, ἀλλὰ ἀνυπακοή; Γιατὶ εἶναι αἱρετικοί; Γιατί δὲν τοὺς κατονομάζετε;
Γιὰ τοὺς Διαλόγους μᾶς εἴπατε·
γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ μᾶς εἴπατε·
γιὰ τὴν βάση τῶν Διαλόγων καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν, ποὺ εἶναι ἡ ἀγαπολογία, μᾶς εἴπατε.
Ἐκεῖνο ποὺ δὲν τολμᾶτε νὰ πεῖτε εἶναι: ποιοί εἶναι οἱ σημερινοὶ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστές!
Καὶ δὲν τολμᾶτε νὰ τὸ πεῖτε, γιατὶ πήρατε τὴν ὑπογραφή σας πίσω ἀπὸ τὴν «Ὁμολογία Πίστεως»(*) ποὺ μιλοῦσε γιὰ διακοπὴ κοινωνίας μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές!
Δὲν τολμᾶτε νὰ τὸ πεῖτε, γιατὶ παρακαλούσατε τὸν ἀρχηγό τους -πατρ. Βαρθολομαῖο- νὰ ἔρθει νὰ σᾶς εὐλογήσει, ὅταν ἐπισκέφθηκε τὴν ὅμορη μητρόπολη Κυνουρίας!!!
Γιατὶ πλέξατε τὸ ἐγκώμιο(**) ἑνὸς ἐξ αὐτῶν!!!
Γιατὶ κοινωνεῖτε μὲ αὐτούς!!!
Τολμῆστε νὰ τοὺς κατονομάσετε καὶ νὰ πάψετε νὰ κοινωνεῖτε μαζί τους! Ὅλα τὰ ἄλλα, εἶναι ἄσφαιρα πυρά. Δίνουν χρόνο στοὺς Οἰκουμενιστές νὰ συνεχίσουν νὰ βλάπτουν τὴν Ἐκκλησία, νὰ ἀλλοιώνουν τὸ φρόνημα τῶν μελῶν της ἐπικίνδυνα καὶ ἐν πολλοῖς ἀνεπανόρθωτα. [Δεῖτε σὲ προηγούμενη ἀνάρτησή μας (ἐδῶ) τοὺς ὕμνους ποὺ πλέκουν οἱ Ὀρθόδοξοι στοὺς αἱρετικούς, δηλ. τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐγκληματικῆς ἀβελτηρίας σας!]
2. Γράφετε:
«…αν, χριστιανοί μου, γίνει η «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος», όπως την ονόμασαν, και φανεί καθαρά ότι οι αποφάσεις της είναι ενάντιες προς την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, …τότε, απλούστατα, δεν θα την δεχθούμε».
Μᾶς λέτε, Σεβασμιώτατε Γόρτυνος, τί θὰ κάνετε ἂν γίνει ἡ Σύνοδος. Δὲν μᾶς λέτε, ὅμως, τί θὰ κάνετε ἂν δὲν γίνει ἡ Σύνοδος. Καὶ δὲν μᾶς τὸ λέτε, γιατὶ (ὅπως διεφάνη ἀπὸ τὶς ἀπαντήσεις τῶν ὁμιλητῶν τῆς πρόσφατης Ἡμερίδος γιὰ τὴν «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» στὸν Πειραιᾶ), θὰ συνεχίσετε νὰ “χαρτοπολεμεῖτε” κατὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀλλὰ καὶ νὰ κοινωνεῖτε μὲ αὐτούς! Δηλαδή, Σεβασμιώτατε, δυστυχῶς, δυστυχέστατα…
«…τότε, απλούστατα, δὲν θὰ τολμήσετε -καὶ πάλι- νὰ διακόψετε τὸ Μνημόσυνό τους».

____________________
(*) π. Θεόδωρος Ζήσης: «Στενοχωρηθήκαμε γι’ αυτό και λυπηθήκαμε με την απόσυρση της υπογραφής εκ μέρους του μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίου, αμέσως μόλις ο πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος βρέθηκε στην Πελοπόννησο, προσκεκλημένος του μητροπολίτου Μαντινείας και Κυνουρίας κ. Αλεξάνδρου… Ο δεύτερος λόγος της λύπης και της πικρίας μας απέναντι στον μητροπολίτη Γόρτυνος κ. Ιερεμία έγκειται στο ότι δεν αρκέσθηκε στην απόσυρση της υπογραφής του είτε από δειλία είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Προχώρησε δυστυχώς και στην διατύπωση υβριστικών χαρακτηρισμών εναντίον όσων συνέταξαν την Ομολογία Πίστεως, ονομάζοντάς τους λαθροκαπήλους της αμωμήτου ημών πίστεως και πλανεμένους!!!» (ἐδῶ). 
(**) Μετὰ τὴν Μηνυτήριο ναφορ ποὺ εχε κατατεθε ες τν Σύνοδο π αρέσει π τν "Φιλορθόδοξο νωσι "Κοσμς Φλαμιτος", τοπικ φημερίδα "Φων" τς Καλαμάτας, 25/10/2010, δημοσίευσε τμμα π τν μετικ μνο σας ὑπὲρ τοῦ συναδέλφου σας, στὸ Πανεπιστήμιο καὶ στὴν Ἱεραρχία, μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο Σαββάτο:
«Τ δεί το θλητο τν θλητν κα καθηγητο τν καθηγητν κ.κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, προΐσταμαι τς νεκρωσίμου ταύτης κολουθίας»!(ἐδῶ)


Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

"...μέ τίς θλίψεις πού συμβαίνουν, ὁ Χριστιανός
γίνεται οἰκεῖος τοῦ Χριστοῦ".
      
Ἁγίου  γνατίου  Μπριαντσιανίνωφ

Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του:
  «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ισ΄ 24).
 Τί σημαίνει «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου»; Καί γιατί αὐτός «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», δηλαδή ὁ ἰδιαίτερος σταυρός τοῦ καθενός μας, ὀνομάζεται συνάμα καί «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ»;
    «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι οἱ θλίψεις καί τά βάσανα τῆς γήινης ζωῆς, πού γιά τόν καθένα μας εἶναι δικά του. «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί ἄλλα εὐλαβῆ κατορθώματα, μέ τά ὁποῖα ταπεινώνεται ἡ σάρκα καί ὑποτάσσεται στό πνεῦμα. Τά κατορθώματα αὐτά πρέπει νά εἶναι ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τοῦ καθενός καί στόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι δικά του.
  «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι τά ἁμαρτωλά ἀσθενήματα, ἤ πάθη, πού –στόν κάθε ἄνθρωπο– εἶναι δικά του! Μέ ἄλλα ἀπ᾽ αὐτά τά πάθη γεννιόμαστε καί μ᾽ ἄλλα μολυνόμαστε στήν πορεία τοῦ γήινου βίου μας.
 «Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ» εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Μάταιος καί ἄκαρπος εἶναι «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» –ὅσο βαρύς καί ἄν εἶναι– ἐάν δέν μεταμορφωθεῖ σέ «Σταυρό τοῦ Χριστοῦ» μέ τό ν᾽ ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό.
  «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ γίνεται «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ εἶναι στερρά πεπεισμένος, ὅτι πάνω ἀπ᾽ αὐτόν (τόν μαθητή) ἀγρυπνάει ἀκοίμητος ὁ Χριστός. Πιστεύει ὅτι ὁ Χριστός ἐπιτρέπει νά τοῦ ἔρθουν θλίψεις σάν μιά ἀναγκαία καί ἀναπόφευκτη προϋπόθεση τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Καμιά θλίψη δέν θά τόν πλησίαζε, ἄν δέν τό εἶχε ἐπιτρέψει ὁ Χριστός, καί ὅτι μέ τίς θλίψεις πού τοῦ συμβαίνουν, ὁ Χριστιανός γίνεται οἰκεῖος τοῦ Χριστοῦ καί καθίσταται κοινωνός τῆς μοίρας Του στή γῆ καί –γιά τόν λόγο αὐτό– καί στόν οὐρανό.
  «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» γίνεται γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ ἀληθινός μαθητής Του σέβεται καί θεωρεῖ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ σάν τόν μόνο σκοπό τῆς ζωῆς του. Αὐτές οἱ πανίερες ἐντολές γίνονται γι᾽ αὐτόν σταυρός, πάνω στόν ὁποῖο συνεχῶς σταυρώνει τόν παλαιό του ἄνθρωπο «σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» του (Γαλ. ε΄ 24).
  Ἀπ᾽ αὐτά εἶναι φανερό γιατί, γιά νά λάβουμε τόν σταυρό μας, εἶναι ἀνάγκη ν᾽ ἀπαρνηθοῦμε προηγουμένως τόν ἑαυτό μας μέχρι