Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

Ο αγώνας του Αγίου Γρηγορίου κατά της αιρέσεως όπως διαζωγραφίζεται στὴν Υμνογραφία.



πὸ τοὺς Μητροπολίτες πλέον δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἐλπίδα. Ὑπηρετοῦν μὲ συνέπεια τὴν ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς Πανθρησκείας καὶ τοῦ Ἀντιχρίστου, φοβούμενοι τοὺς Οἰκουμενιστές!
Οἱ χιλιάδες, ὅμως, ἱερεῖς, οἱ θεολόγοι, οἱ εὐσεβεῖς πιστοί, δὲν βλέπουν ὅτι ἐμπιστεύονται ἀνθρώπους-Ἐπισκόπους ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται στὰ καθήκοντά τους, ποὺ ἔχει ξεφύγει ἀπὸ τὸ δρόμο ποὺ ὑποδεικνύουν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησιας; Δὲν βλέπουν ὅτι πλέον εἶναι «μισθωτοὶ» ποιμένες; Ὅσοι χριστιανοὶ πηγαίνουν ἀπὸ πρωΐ στοὺς Ναοὺς καὶ παρακολουθοῦν μὲ εὐλάβεια, τί ἀκοῦνε στὰ ψαλλόμενα καὶ ἀναγινωσκόμενα; Τί διαβάζουν στὰ Συναξάρια;
Δὲν μαθαίνουν ἀπὸ αὐτά, ὅτι οἱ Ἅγιοι ποὺ ἔζησαν σὲ καιρὸ αἱρέσεων, ΠΡΩΤΟ καὶ κύριο μέλλημά τους ἦταν ἡ καταπολέμηση τῶν αἱρέσεων;
Μποροῦν νὰ μᾶς ὑποδείξουν Ἕνα Ἅγιο, ὁ ὁποῖος σὲ καιρὸ αἱρέσεως ἠσχολεῖτο μὲ συσίτια, συμμετεῖχε σὲ συλλείτουργα παρόντων τῶν αἱρετικῶν (Οἰκουμενιστῶν) Ἐπισκόπων καὶ συμμετεῖχε σὲ φιέστες ὑποδοχῆς τοῦ ἑκάστοτε μὴ καταδικασμένου ἀκόμα αἱρεσιάρχη;
Ἀσφαλῶς καὶ ὄχι. Διότι κάθε Ἅγιος, ὅταν ἀντιλαμβανόταν τὴν ὕπαρξη κάποιας αἱρέσεως, ὅταν μάθαινε ὅτι αἱρετικοὶ Ἐπίσκοποι, ἀρχιμανδρῖτες, ἱερεῖς ἁλώνιζαν τὴν Ἐκκλησία, ἀναλάμβανε ἀγώνα τιτάνιο κι πολλὲς φορὲς αἱματηρό, γιὰ νὰ ἀποκρούσει τὴν αἵρεση μὲ λόγια, μὲ συγγράμματα, μὲ συμβουλές, μὲ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ὅταν αὐτοὶ μὲ τὴν βοήθεια τῆς κρατικῆς ἐξουσίας προσπαθοῦσαν νὰ καταλύσουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ὑπαγάγουν ὅλους στὴν αἵρεση.
Καὶ τότε αὐτὸς ὁ ἀγώνας ἐγίνετο γιὰ μιὰ ὁποιαδήποτε αἵρεση. Σήμερα, ὅμως, δὲν πρόκειται γιὰ μιὰ αἵρεση, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐσχάτη αἵρεση τῆς ἱστορίας, τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Οἱ Οἰκουμενιστὲς (εἴτε τὸ καταλαβαίνουν, εἴτε ὄχι) μᾶς ὁδηγοῦν στὴν Πανθρησκεία καὶ τὸν Ἀντίχριστο!
Ὅλοι ἐμεῖς λοιπόν, ὅσοι θέλουμε νὰ εἴμαστε πιστοί, πῶς ἀνεχόμαστε οἱ Ποιμένες μας νὰ ἀρκοῦνται σὲ μεγαλοπρεπεῖς Ἑσπερινοὺς καὶ Θ. Λειτουργίες, σὲ πολυαρχιερατικὰ συλλείτουργα, ὅπου ὁ ἕνας ἐγκωμιάζει τὸν ἄλλον Μητροπολίτη ὡς ἄλλο σύγχρονο Ἅγιο, τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτοί, ὄχι μόνο δὲν μιμοῦνται τοὺς Ἁγίους καὶ ἀρνοῦνται νὰ πολεμήσουν τὴν αἵρεση, ἀλλὰ καὶ ἀπαγορεύουν νὰ μιλᾶ κάποιος γι’ αὐτήν; Ποὺ ἤδη ἔχουν τιμωρήσει ἱερωμένους ποὺ τολμήσαν νὰ τὰ βάλουν μὲ τοὺς αἱρετικούς πατριάρχες καὶ μητροπολίτες, καὶ ἔφτασαν μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ πάρουν Συνοδικὴ ἀπόφαση γιὰ περαιτέρω λογοκρισία καὶ φίμωση τῶν ἱστολογίων ποὺ ἀντιτίθενται στὴν Παναίρεση;
Αὐτὰ ἔκαναν οἱ Ἅγιοι; Αὐτὰ ἔκανε ὁ Χριστός; Καὶ πῶς τολμοῦν οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι νὰ διακηρύσσουν αὐτάρεσκα ὅτι εὑρίσκονται «εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ», ὅταν δὲν κάνουν ὅ,τι ἔκανε ὁ Χριστός, οἱ Ἀπόστολοί του καὶ οἱ Ἅγιοι; Ὅταν δὲν «ἀπομειώνουν τὰ σκοτδη νφη τν αρσεων»; Ὅταν δὲν φράσσουν τὸ «ψυχόλεθρον τῶν αἱρέσεων» ποτάμι, ὅπως ἔκανε ὁ σήμερα ἑορταζόμενος ἅγιος Γρηγόριος;
Εἶναι καιρός, εἶναι ΕΠΕΙΓΟΝ, ἀφοῦ κανεὶς ἁρμόδιος δὲν κινεῖται, νὰ πάρουν τὴν πρωτοβουλία οἱ Πιστοί. Νὰ ζητήσουν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς ἐπισκόπους νὰ καταδείξουν τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς Παναιρέσεως καὶ νὰ τοὺς ἀποκηρύξουν.
Νὰ ζητήσουν ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους νὰ ἀναιρέσουν τὶς κακοδοξίες τῶν Παν-αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, «ἵνα διαφυλλάξουν τὴν ποίμνην τους». Ἂς τοὺς παρουσιάσουν οἱ πιατοὶ ὡς παράδειγμα τοὺς Ἁγίους, τὸν τρόπο ποὺ αὐτοὶ καταπολέμησαν τὶς αἱρέσεις. Τοὺς Ἁγίους μάλιστα τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου: Ἀθανάσιο, Κύριλλο, Βασίλειο, Γρηγόριο, Μάξιμο, Χρυσόστομο κ.λπ.
Καὶ σημειωτέον, οἱ Ἅγιοι πολέμησαν τὶς αἱρέσεις, πρὶν κάποια Σύνοδος καταδικάσει τοὺς αἱρετικούς. Προετοίμασαν οἱ Ἅγιοι τὸ κλίμα γιὰ τὴν σύγκληση Συνόδου. Ἑτοίμαζαν τὸ ὑλικὸ γιὰ τὴν Σύνοδο ποὺ στὴν συνέχεια κατεδίκαζε τοὺς αἱρετικοὺς: Ἀρειανούς, Πνευματομάχους κ.ἄ. Γιατί, ἀλήθεια! πῶς θὰ συγκληθεῖ μιὰ Σύνοδος γιὰ νὰ καταδικάσει μιὰ αἵρεση, ἂν προηγουμένως δὲν ἀρχίσει ἡ καταγγελία τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν φορέων της ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους; Ἂν δὲν ἔχει ὑπάρξει μιὰ ζύμωση, μιὰ προεργασία, διαμαρτυρίες στὴν Σύνοδο, ἀποτειχίσεις κ.λπ.;
Εἴμαστε ὑποκριτές, ὅσοι ἀντιλαμβανόμαστε τὴν Παναίρεση, ἀλλὰ ἀρκούμαστε μόνο στὴν ἐπισήμανση. Καὶ καλὰ δὲν ἔχουμε τὸ θάρρος νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ αὐτήν, ἀποτειχιζόμενοι. Ὅμως, γιατί δὲν ἀπαιτοῦμε οἱ ἁρμόδιοι Ποιμένες, ποὺ γνωρίζουν (πρέπει νὰ γνωρίζουν) τὰ τῆς αἱρέσεως, νὰ δραστηριοποιηθοῦν κατ’ αὐτῆς;

Ἂς παρακολουθήσουμε στὴ συνέχεια στὰ τροπάρια (α) καὶ στὸ Συναξάρι τοῦ Ἁγίου (β), τὸν ἀγῶνα του ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου κατὰ τῶν αἱρέσεων κι ἂς τὰ συγκρίνουμε μὲ τὶς πράξεις τῶν συγχρόνων ἀδιαφόρων Ποιμένων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν καὶ ἂς πράξουμε τὸ αὐτονόητο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
(ΕΣΠΕΡΙΝΟ καὶ ΟΡΘΡΟ)
ρθρος εσεβεας φαεινς, κτνα τν τρισλιον, εσδεδεγμνος ξαντειλας, κα νκτα τν ζοφερν, δυσσεβν αρσεων, αγλῃ τν σοφν σου διδαγμτων, δωξας κα ψυχς, Πτερ τν πιστν κατεφαδρυνας.

εθροις τν σοφν, δογμτων σου πνσοφε, ρεου τν νον τν θολερτατον κατεξρανας, ν γαλν φυλττων τν πομνην σου, περκλυστον, καθπερ λογικν κιβωτν, ᾗπερ εσεβεας σπρματα, ναπθου τ κλλος τν λγων σου.

Οι ερωτοτροπούντες με την πρακτική της δημιουργίας Συνόδων και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος




Σήμερα ἡ Ὀρθόδοξη διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ στάση ἔναντι τῶν αἱρέσεων (καὶ φυσικὰ κατὰ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), παραποιεῖται μὲν πρακτικὰ ἀπὸ τοὺς δειλοὺς καὶ τοὺς ἀδιάφορους Ἐπισκόπους, διαστρέφεται δὲ συνειδητὰ ἀπὸ τοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι παραμένουν συνδεδεμένοι μὲ τὴν αἵρεση, ἂν καὶ χαρτοπολεμοῦν κατ’ αὐτῆς.
Τελευταῖα, ὅμως, καὶ καθὼς ἡ σύγχυση τῶν ἐσχάτων μεγαλώνει, ἐκδηλώνεται καὶ ἄλλη μιὰ τοποθέτηση ἀπὸ μιὰ μερίδα Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἀναγνωρίζουν τὴν ἀνάγκη τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου, ἀλλὰ ἰσχυρίζονται ὅτι γιὰ νὰ γίνει Διακοπὴ Μνημοσύνου, πρέπει νὰ ὑπάρχουν Ἐπίσκοποι καὶ νὰ δημιουργηθεῖ Ὀρθόδοξη Σύνοδος, ὑπαρχούσης τῆς ἐπίσημης. Δηλαδή, ἀποδέχονται τὴν πρακτικὴ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν.
Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, καὶ μὲ ἀφορμὴ τὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἀναρτοῦμε ἕνα κείμενο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, ποὺ ἐξηγεῖ, τί ἀκριβῶς ἔκανε ὁ Ἅγιος σὲ παρομοία περίπτωση. Πιστεύουμε οἱ σεβόμενοι τὸν Ἅγιο ὀρθόδοξοι μοναχοί, ποὺ ἐρωτοτροποῦν μὲ τέτοιες ἰδέες, νὰ προσευχηθοῦν σ’ αὐτόν, τὸν δεύτερο Θεολόγο τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ τοὺς φωτίσει νὰ ἀκολουθήσουν τὸ παράδειγμά του καὶ νὰ εὐαρεστήσουν στὸ Θεό, μὲ τὶς μεσιτεῖες τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου.
Π.Σ.

Τοῦ π. Εθυμίου Τρικαμηνᾶ, Ἱερομονάχου

Δέν νομίζω τι θά ερη κανείς παράδειγμα στήν ρθοδοξία κατά τό ποο νά πάρχουν σέ μία κκλησιαστική παρχία καί νά σκον τά καθήκοντά των συγχρόνως δύο πίσκοποι, ρθόδοξος καί αρετικός καί δύο ντίστοιχα Σύνοδοι, ο ποες νά λειτουργον συγχρόνως καί παραλλήλως, χωρίς δηλαδή νά χη καταδικασθ αρεσις πό ρθόδοξο Σύνοδο. Καί μάλιστα παράδειγμα, πού νά μς τό δίδαξαν μέ τά ργα των ο γιοι ς κανονική δό γνος καί μολογίας ν καιρ αρέσεως. Ατή τήν τακτική, ντίθετα, τήν φάρμοσαν μετά τό σχίσμα ο Παπικοί καί χειροτονον σέ ρθόδοξες κκλησιαστικές παρχίες παπικούς πισκόπους καί δημιουργον ναλόγους Συνόδους, κατά τό πρότυπο τς Ονίας, μέ σκοπό τήν παραπλάνησι τν ρθοδόξων καί τήν παγωγή των ες ατούς.
να κόμη παράδειγμα τό ποον χρησιμοποιον ο το Παλαιο μερολογίου εναι καί ατό το γ. Γρηγορίου το Θεολόγου.
πειδή γ. Γρηγόριος λθε στήν Κωνσταντινούπολι διά νά καταπολεμήση τήν αρεσι το ρειανισμο, ποία εχε σχεδόν πικρατήσει παντο, πάρχοντος βεβαίως καί το ρειανο Πατριάρχου Δημοφίλου, σχυρίζονται τι δύνανται νά πάρχουν συγχρόνως δύο πίσκοποι (ρθόδοξος καί αρετικός) καί ν αρετικός κατέχει τόν πισκοπικό θρόνο, νά τοποθετηθ καί ρθόδοξος ς πίσκοπος παραλλήλως ες ντικατάστασιν ατο. δ προφανς γίνεται παραποίησις τς στορίας, διότι συμβαίνει κριβς τό ντίθετο.
πόθεσις ν λίγοις χει ς ξς σύμφωνα μέ τήν βιογραφία το γίου.
γ. Γρηγόριος Θεολόγος παρεκλήθη πό τόν Μ. Βασίλειο καί πλθος λλων ρχιερέων, κόμη καί πό τούς λιγοστούς ρθοδόξους τς Κωνσταντινουπόλεως νά λθη στήν πρωτεύουσα το Βυζαντίου νά βοηθήση στήν καταπολέμησι τς αρέσεως. βιογράφος του ναφέρει διά τόν ρχομό το γίου τά ξς:
«Τς ον τοιαύτης ριδος πσαν πολαβούσης τήν πό Ρωμαίους ρχήν, πλέον δέ το Βυζαντίου κατακρατούσης, ξεγείρει Θεός τό πνεμα τό γιον Γρηγορίου το Θεολόγου, λεήσας τούς πολλυμένους πό τς φθοροποιο τσδε διδασκαλίας· καί οον πρός Μωϋσέα φησίν· δών εδον τήν κάκωσιν το λαο μου το ν Αγύπτ (σκότος δέ Αγυπτος λέγεται τ φων τν βραίων· δηλο δέ νν τν αρέσεων τόν κατασχόντα ζόφον), καί το στεναγμο ατν κουσα· καί κατέβην το ξελέσθαι ατούς. Καί νν δερο ποστελ σε ες Αγυπτον. Καί τοιαύτ παρακελεύσει κινήσας τόν νδρα, ες τό Βυζάντιον ποστέλλει πληρώσας Πνεύματι, να περμαχήσ το Πνεύματος. δέ ατίκα, Βασιλείου το μεγάλου φωστρος τήν ρμήν ατ συνεπιτείνοντος, καί πρός τούς πνευματικούς γνας λείφοντος, λλων τε πλείστων ρχιερέων, καί τν πιστν τς βασιλίδος ντιβολούντων (παρακαλούντων) ατος λεξίκακον γενέσθαι χρζουσιν πικουρίας τ βασιλίδι παρν· λης μέν πάσης, καί τρυφς καί πλούτου πορος, λλά Πνεύματος πλήρης. πεδέχθη δέ παρά συγγενν καί τό σμα καί τήν εσέβειαν, ερε δέ τήν κκλησίαν, ς στόν π’ ρους, ς σημαίαν· πί βουνο, προφητικς επεν, βραχεαν καί εαρίθμητον, καί λανθάνουσαν, διά τό πάσης παρρησίας πό το κράτους ποστερεσθαι· οκους δέ ερούς παντας διηρπασμένους, καί βί κατεχομένους. Μόνη δέ γία ναστασία τος ρθοδόξοις νετο· τάχα μέν καί ατη καταφρονηθεσα διά σμικρότητα περιγραφς, ς εδεεν ν ο θεασάμενοι τό παλαιόν ατς τέμενος» (P.G. 35, 276A).
Σύμφωνα λοιπόν μέ τήν περιγραφή γιος δέν λθε διά νά κάνη τόν πίσκοπο ες τήν πρωτεύουσα, οτε πολύ περισσότερο διά νά δημιουργήση Σύνοδο ρθοδόξων πισκόπων, λλά λθε διά νά θυσιασθ πέρ τς πίστεως καί νά συνδράμη ες τήν ποκατάστασί της.
ταν δέ μετά τούς γνες του μετεστράφη ες τήν ρθοδοξία μέγα μέρος το κλήρου καί το λαο καί μετά τούς πειρασμούς πού εχε πό τόν κυνικό φιλόσοφο Μάξιμο, γιος θέλησε νά ναχωρήση ες τήν γαπημένη του συχία. βιογράφος ναφέρει ες ατό τό σημεο τά ξς: