Ο αγώνας του Αγίου Γρηγορίου κατά της αιρέσεως όπως διαζωγραφίζεται στὴν Υμνογραφία.

Ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτες πλέον δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἐλπίδα. Ὑπηρετοῦν μὲ συνέπεια τὴν ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς Πανθρησκείας καὶ τοῦ Ἀντιχρίστου, φοβούμενοι τοὺς Οἰκουμενιστές!

Οἱ χιλιάδες, ὅμως, ἱερεῖς, οἱ θεολόγοι, οἱ εὐσεβεῖς πιστοί, δὲν βλέπουν ὅτι ἐμπιστεύονται ἀνθρώπους-Ἐπισκόπους ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται στὰ καθήκοντά τους, ποὺ ἔχει ξεφύγει ἀπὸ τὸ δρόμο ποὺ ὑποδεικνύουν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησιας; Δὲν βλέπουν ὅτι πλέον εἶναι «μισθωτοὶ» ποιμένες; Ὅσοι χριστιανοὶ πηγαίνουν ἀπὸ πρωΐ στοὺς Ναοὺς καὶ παρακολουθοῦν μὲ εὐλάβεια, τί ἀκοῦνε στὰ ψαλλόμενα καὶ ἀναγινωσκόμενα; Τί διαβάζουν στὰ Συναξάρια;

Δὲν μαθαίνουν ἀπὸ αὐτά, ὅτι οἱ Ἅγιοι ποὺ ἔζησαν σὲ καιρὸ αἱρέσεων, ΠΡΩΤΟ καὶ κύριο μέλλημά τους ἦταν ἡ καταπολέμηση τῶν αἱρέσεων;

Μποροῦν νὰ μᾶς ὑποδείξουν Ἕνα Ἅγιο, ὁ ὁποῖος σὲ καιρὸ αἱρέσεως ἠσχολεῖτο μὲ συσίτια, συμμετεῖχε σὲ συλλείτουργα παρόντων τῶν αἱρετικῶν (Οἰκουμενιστῶν) Ἐπισκόπων καὶ συμμετεῖχε σὲ φιέστες ὑποδοχῆς τοῦ ἑκάστοτε μὴ καταδικασμένου ἀκόμα αἱρεσιάρχη;

Ἀσφαλῶς καὶ ὄχι. Διότι κάθε Ἅγιος, ὅταν ἀντιλαμβανόταν τὴν ὕπαρξη κάποιας αἱρέσεως, ὅταν μάθαινε ὅτι αἱρετικοὶ Ἐπίσκοποι, ἀρχιμανδρῖτες, ἱερεῖς ἁλώνιζαν τὴν Ἐκκλησία, ἀναλάμβανε ἀγώνα τιτάνιο κι πολλὲς φορὲς αἱματηρό, γιὰ νὰ ἀποκρούσει τὴν αἵρεση μὲ λόγια, μὲ συγγράμματα, μὲ συμβουλές, μὲ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ὅταν αὐτοὶ μὲ τὴν βοήθεια τῆς κρατικῆς ἐξουσίας προσπαθοῦσαν νὰ καταλύσουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ὑπαγάγουν ὅλους στὴν αἵρεση.

Καὶ τότε αὐτὸς ὁ ἀγώνας ἐγίνετο γιὰ μιὰ ὁποιαδήποτε αἵρεση. Σήμερα, ὅμως, δὲν πρόκειται γιὰ μιὰ αἵρεση, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐσχάτη αἵρεση τῆς ἱστορίας, τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Οἱ Οἰκουμενιστὲς (εἴτε τὸ καταλαβαίνουν, εἴτε ὄχι) μᾶς ὁδηγοῦν στὴν Πανθρησκεία καὶ τὸν Ἀντίχριστο!

Ὅλοι ἐμεῖς λοιπόν, ὅσοι θέλουμε νὰ εἴμαστε πιστοί, πῶς ἀνεχόμαστε οἱ Ποιμένες μας νὰ ἀρκοῦνται σὲ μεγαλοπρεπεῖς Ἑσπερινοὺς καὶ Θ. Λειτουργίες, σὲ πολυαρχιερατικὰ συλλείτουργα, ὅπου ὁ ἕνας ἐγκωμιάζει τὸν ἄλλον Μητροπολίτη ὡς ἄλλο σύγχρονο Ἅγιο, τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτοί, ὄχι μόνο δὲν μιμοῦνται τοὺς Ἁγίους καὶ ἀρνοῦνται νὰ πολεμήσουν τὴν αἵρεση, ἀλλὰ καὶ ἀπαγορεύουν νὰ μιλᾶ κάποιος γι’ αὐτήν; Ποὺ ἤδη ἔχουν τιμωρήσει ἱερωμένους ποὺ τολμήσαν νὰ τὰ βάλουν μὲ τοὺς αἱρετικούς πατριάρχες καὶ μητροπολίτες, καὶ ἔφτασαν μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ πάρουν Συνοδικὴ ἀπόφαση γιὰ περαιτέρω λογοκρισία καὶ φίμωση τῶν ἱστολογίων ποὺ ἀντιτίθενται στὴν Παναίρεση;

Αὐτὰ ἔκαναν οἱ Ἅγιοι; Αὐτὰ ἔκανε ὁ Χριστός; Καὶ πῶς τολμοῦν οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι νὰ διακηρύσσουν αὐτάρεσκα ὅτι εὑρίσκονται «εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ», ὅταν δὲν κάνουν ὅ,τι ἔκανε ὁ Χριστός, οἱ Ἀπόστολοί του καὶ οἱ Ἅγιοι; Ὅταν δὲν «ἀπομειώνουν τὰ σκοτώδη νέφη τῶν αἱρέσεων»; Ὅταν δὲν φράσσουν τὸ «ψυχόλεθρον τῶν αἱρέσεων» ποτάμι, ὅπως ἔκανε ὁ σήμερα ἑορταζόμενος ἅγιος Γρηγόριος;

Εἶναι καιρός, εἶναι ΕΠΕΙΓΟΝ, ἀφοῦ κανεὶς ἁρμόδιος δὲν κινεῖται, νὰ πάρουν τὴν πρωτοβουλία οἱ Πιστοί. Νὰ ζητήσουν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς ἐπισκόπους νὰ καταδείξουν τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς Παναιρέσεως καὶ νὰ τοὺς ἀποκηρύξουν.

Νὰ ζητήσουν ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους νὰ ἀναιρέσουν τὶς κακοδοξίες τῶν Παν-αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, «ἵνα διαφυλλάξουν τὴν ποίμνην τους». Ἂς τοὺς παρουσιάσουν οἱ πιατοὶ ὡς παράδειγμα τοὺς Ἁγίους, τὸν τρόπο ποὺ αὐτοὶ καταπολέμησαν τὶς αἱρέσεις. Τοὺς Ἁγίους μάλιστα τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου: Ἀθανάσιο, Κύριλλο, Βασίλειο, Γρηγόριο, Μάξιμο, Χρυσόστομο κ.λπ.

Καὶ σημειωτέον, οἱ Ἅγιοι πολέμησαν τὶς αἱρέσεις, πρὶν κάποια Σύνοδος καταδικάσει τοὺς αἱρετικούς. Προετοίμασαν οἱ Ἅγιοι τὸ κλίμα γιὰ τὴν σύγκληση Συνόδου. Ἑτοίμαζαν τὸ ὑλικὸ γιὰ τὴν Σύνοδο ποὺ στὴν συνέχεια κατεδίκαζε τοὺς αἱρετικοὺς: Ἀρειανούς, Πνευματομάχους κ.ἄ. Γιατί, ἀλήθεια! πῶς θὰ συγκληθεῖ μιὰ Σύνοδος γιὰ νὰ καταδικάσει μιὰ αἵρεση, ἂν προηγουμένως δὲν ἀρχίσει ἡ καταγγελία τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν φορέων της ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους; Ἂν δὲν ἔχει ὑπάρξει μιὰ ζύμωση, μιὰ προεργασία, διαμαρτυρίες στὴν Σύνοδο, ἀποτειχίσεις κ.λπ.;

Εἴμαστε ὑποκριτές, ὅσοι ἀντιλαμβανόμαστε τὴν Παναίρεση, ἀλλὰ ἀρκούμαστε μόνο στὴν ἐπισήμανση. Καὶ καλὰ δὲν ἔχουμε τὸ θάρρος νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ αὐτήν, ἀποτειχιζόμενοι. Ὅμως, γιατί δὲν ἀπαιτοῦμε οἱ ἁρμόδιοι Ποιμένες, ποὺ γνωρίζουν (πρέπει νὰ γνωρίζουν) τὰ τῆς αἱρέσεως, νὰ δραστηριοποιηθοῦν κατ’ αὐτῆς;

Ἂς παρακολουθήσουμε στὴ συνέχεια στὰ τροπάρια (α) καὶ στὸ Συναξάρι τοῦ Ἁγίου (β), τὸν ἀγῶνα του ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου κατὰ τῶν αἱρέσεων κι ἂς τὰ συγκρίνουμε μὲ τὶς πράξεις τῶν συγχρόνων ἀδιαφόρων Ποιμένων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν καὶ ἂς πράξουμε τὸ αὐτονόητο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

(ΕΣΠΕΡΙΝΟ καὶ ΟΡΘΡΟ)

Ὄρθρος εὐσεβείας φαεινός, ἀκτῖνα τὴν τρισήλιον, εἰσδεδεγμένος ἐξανέτειλας, καὶ νύκτα τὴν ζοφεράν, δυσσεβῶν αἱρέσεων, αἴγλῃ τῶν σοφῶν σου διδαγμάτων, ἐδίωξας καὶ ψυχάς, Πάτερ τῶν πιστῶν κατεφαίδρυνας.

Ῥείθροις τῶν σοφῶν, δογμάτων σου πάνσοφε, Ἀρείου τὸν νοῦν τὸν θολερώτατον κατεξήρανας, ἐν γαλήνῃ φυλάττων τὴν ποίμνην σου, ἀπερίκλυστον, καθάπερ λογικὴν κιβωτόν, ᾗπερ εὐσεβείας σπέρματα, ἐναπέθου τὸ κάλλος τῶν λόγων σου.

Ὕμνοις χρεωστικοῖς ἅπαντες, ἐπαινέσωμεν τὸν Θεολόγον· τοῦ Χριστοῦ τῆς ποίμνης τὸν φύλακα, ἀγρευτὴν τῶν λύκων δὲ πάνσοφον, ζιζανίων νόθων ἐλατῆρα· σπορέα ὀρθῶν δογμάτων τὸν πανθαύμαστον, διώκτην αἱρετιζόντων ἰσχυρότατον, τὸν ἐπαυξήσαντα ὄντως, ἐγρηγόρσει θείᾳ, τοῦ Χριστοῦ τὰ τάλαντα ὡς εἰκός, καὶ κόσμον φωτίσαντα, διδαχῶν θείαις λαμπρότησι.

Τῇ σφενδόνῃ τῶν λόγων σου τῶν ἐνθέων θεόπνευστε, κραταιῶς πανένδοξε ἐσφενδόνησας, καθάπερ λύκον τὸν Ἄρειον, καὶ πόρρω ἐδίωξας, ἐκ τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ποιμὴν ὁ πανάριστος, τὰ σὰ πρόβατα, περιθάλπων τῇ χλόῃ τῆς Τριάδος· διὰ τοῦτό σε τιμῶμεν Ποιμὴν Ποιμένων Γρηγόριε.

Θεολόγῳ γλώττῃ σου, τὰς συμπλοκὰς τῶν ῥητόρων, διαλύσας ἔνδοξε, ὀρθοδοξίας χιτῶνα, ἄνωθεν ἐξυφανθέντα τὴν Ἐκκλησίαν, ἐστόλισας, ὃν καὶ φοροῦσα, σὺν ἡμῖν κράζει, τοῖς σοῖς τέκνοις. Χαίροις Πάτερ, θεολογίας ὁ νοῦς ὁ ἀκρότατος.

Διατεμὼν τὸν τοῦ γράμματος σὺ γνόφον, εἰσέδυς τῷ πνεύματι πρὸς φῶς ὑπέρτερον, καὶ τὴν ἐκεῖθεν δεξάμενος, φωτοχυσίαν, θεολογίας πάντας ἐπλούτισας, Γρηγόριε πάνσοφε, τῆς Ἐκκλησίας φωστήρ, ταῖς ἀστραπαῖς δὲ τῶν λόγων σου, σκοτώδη νέφη, τὰ τῶν αἱρέσεων ἀπεμείωσας, ὅθεν αὐλίζῃ ἔνθα ἦχος, ἑορταζόντων Ἀγγέλοις συνόμιλος, ἱκετεύων ἀπαύστως τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀδίκων Ἡγεμόνων, πρὸ βημάτων ἑστηκὼς Γρηγόριε, τοὺς αἱρετίζοντας πυρός, χαλεπώτερον φυσῶντας φορᾷ, εὐσεβείᾳ κατεπίμπρας τῇ Τριάδι βοῶν· Ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητὸς εἶ.

Νοῒ πεφωτισμένῳ τὴν πηγήν, τῶν φωτισμάτων ἔφθασας· καὶ ταῖς ἐκεῖθεν ἀστραπαῖς, πυρπολούμενος κατέφλεξας, Εὐνομίου γλωσσαλγίας τῇ Τριάδι βοῶν· ὁ τῶν Πατέρων Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

 Ἀνοίξας καταρράκτας τῆς ἀβύσσου, τῶν σοφῶν δογμάτων σου, ἀναστομώσας τε πηγὰς τῆς σοφίας σου, κατέκλυσας τοὺς τῆς πλάνης ἀρχηγούς, καταστραπτόμενος τῷ ἑνιαίῳ φωτὶ καὶ τρισηλίῳ

Γεωπονήσας τῇ γλώσσῃ Θεηγόρε, καρδίας ταῖς αὔλαξι σπόρον τὸν ἔνθεον, θεολογίας ἐπλούτισας, τῆς ἀνωτάτω, τῆς Ἐκκλησίας ἅπαν τὸ πλήρωμα, ἐντεῦθεν ζιζάνια πυρὶ τοῦ Πνεύματος, τὰ τῶν αἱρέσεων ἔφλεξας, φιλοσοφίας, τῆς θεϊκῆς τρεφόμενος ἔρωτι, πάτερ πατέρων, καὶ ποιμὴν ποιμένων καὶ δόξα πιστῶν, ἱερέων φωστήρ, οἰκουμένης τὸ κλέος, παμμακάριστε Γρηγόριε.

Τῷ τῆς σοφίας κρατῆρι προσπελάσας, τὸ τίμιον στόμα σου, Πάτερ Γρηγόριε, θεολογίας ἐξήντλησας, τὸ θεῖον νᾶμα, καὶ τοῖς πιστοῖς ἀφθόνως μετέδωκας, αἱρέσεων ἔφραξας, ῥοῦν τὸν ψυχόλεθρον, τὸν βλασφημίας ἀνάμεστον, ὡς κυβερνήτην, εὗρε καὶ γάρ σε Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἀποσοβοῦντα καὶ ἐλαύνοντα, ὡς ἀνέμων πνοάς, δυσσεβῶν τὰς ὁρμάς, ἐν Μονάδι οὐσίας, τὴν Τριάδα καταγγέλλοντα.   

Τὴν λύραν τοῦ Πνεύματος, τὸ τῶν αἱρέσεων θέριστρον, καὶ ὀρθοδόξων ἥδυσμα, τὸν δεύτερον ἐπιστήθιον, τὸν τοῦ Λόγου αὐτόπτην, τοῖς δόγμασι γενόμενον, τὸν σοφόν Ἀρχιποίμενα, τῆς Ἐκκλησίας τὰ θρέμματα, θεολογικοῖς ὕμνοις προσείπωμεν. Σὺ εἶ ὁ Ποιμὴν ὁ καλός, ὁ δοὺς σεαυτὸν Γρηγόριε, ὡς ὁ Διδάσκαλος Χριστός, ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σὺν Παύλῳ χορεύεις, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Τὰς καρδίας τῶν πιστῶν, γεηπονῶν τῇ γλώσσῃ σου Γρηγόριε, εὐσεβείας ἐν αὐταῖς, ἀειθαλεῖς ἐβλάστησας καρποὺς τῷ Θεῷ, τὰς ἀκανθώδεις αἱρέσεις πρόρριζον ἐκτεμών, καὶ κοσμῶν τοὺς λογισμοὺς καθαρότητι. Διὸ δεχόμενος ἡμῶν τὰ ἐγκώμια, ἡ θεία λύρα, ὁ γρήγορος ὀφθαλμός, τῶν ποιμένων ὁ Ποιμήν, ὁ τῶν λύκων ἀγρευτής, πρέσβευε ἐκτενῶς, Θεολόγε τῷ Λόγῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.