Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Με αφορμή την Επιστολή στο ιστολόγιο "Ο Παιδαγωγός": ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ; Διαβάστε τι λέει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός και θα καταλάβετε!

σφαλῶς, ὄχι μόνο οἱ λέξεις ἔχουν χάσει τὸ νόημά τους, ἀλλὰ καὶ οἱ συνειδήσεις τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, ἔχουν χάσει (μερικῶς τουλάχιστον) τὴν δυνατότητα διάκρισης καλοῦ καὶ κακοῦ, τὴν πνευματικὴ ἐκείνη διαύγεια, ποὺ θὰ τοὺς βοηθοῦσε νὰ καθοδηγοῦν Εὐαγγελικὰ τὸ Ποίμνιο. Ἄλλα λέγουν τὴν μιὰ στιγμή, κι ἄλλα τὴν ἄλλη. Ἄλλα λέγουν κι ἄλλα κάνουν.
Καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου. Ὁ π. Γεώργιος  γράφει πρὶν ἀπὸ δέκα χρόνια, ὅτι ὑπάρχουν Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι, ποὺ κατασπαράσσουν τὸ Ποίμνιο! Κι ὅμως· ἀντὶ νὰ τοὺς κατονομάσει καὶ νὰ βροντοφωνάξει, καὶ νὰ προτρέψει τοὺς πιστοὺς τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ αὐτούς, κοινωνεῖ μὲ τοὺς λύκους, τὴν φονικὴ λύσσα τῶν ὁποίων καταγγέλλει!
Διδάσκει ὅτι «ὅταν ἀναγνωρίζουμε τὸν Πάπα καὶ τὸν προσφωνοῦμε Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» συμμαχοῦμε, «παίρνουμε τὸν Διάβολο», κι ὅμως, ὁ π. Γεώργιος (καὶ ὁ μητροπ. Πειραιῶς, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές) κοινωνεῖ μὲ τὸν Ζηζιούλα (καὶ τὸν κάθε Ζηζιούλα) ποὺ κάνει ἀκριβῶς αὐτό: ἀναγνωρίζει τὸν Πάπα, συμμαχεῖ καὶ παίρνει τὸν …Διάβολο!!! (κατὰ τὸν π. Γεώργιο).
Κι ὁ Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, τὴν σημερινὴ ΕΠΙΣΤΟΛΗ τοῦ ὁποίου δημοσιεύουμε, πράττει παρομοίως. Συγκεκριμένα· ὁ κ. Σεραφείμ, ἔστειλε στοὺς διαχειριστὲς τοῦ ἱστολογίου «Ὁ Παιδαγωγός» μιὰ Ἐπιστολή (ποὺ δὲν θὰ χαρακτηρίσουμε, οὔτε θὰ ἀπαντήσουμε ἐμεῖς γι’ αὐτοὺς ἐπὶ τῆς οὐσίας), στὴν ὁποία ἀποκαλύπτει τὶς διαθέσεις τῆς καρδίας του καὶ συνιστᾶ καὶ τὰ ἑξῆς

«Όσοι κοινωνούν μαζί με τους αιρετικούς, αυτοί αποσχίζονται της Εκκλησίας» (Μ. Αθανάσιος)


Τοῦ κ.ωάννη Ρίζου

Προαναγγείλαμε ὅτι θὰ δημοσιεύσουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο τοῦ κ. Ἰωάννου Ρίζου «Οἱ ληστὲς τῆς Θείας Δικαιοσύνης, Δοκίμιο στὴν Ἀποτείχιση». Τὸ πραγματοποιοῦμε σήμερα ἀναδημοσιεύοντας δύο ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ ὑποκεφάλαια τοῦ βιβλίου μὲ τίτλους:
Εἶναι ἡ Σύνοδος (δηλαδὴ οἱ Ἐπίσκοποι) ἀνώτερη ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή;  Καί:
Εἶναι σχίσμα ἡ Ἀποτείχιση; (σελίδες 124-134).



Τὸ θέμα εἶναι ὁριστικὰ ξεκάθαρο γιά τοὺς Πατέρες, μὲ τὸν Μ. Ἀθανάσιο νὰ γράφει: «Ἡ Θεία Γραφὴ εἶναι πληρεστέρα ὅλων τῶν Συνόδων καὶ μετὰ ὑπάρχουν τὰ λόγια τῶν Πατέρων» (Ε.Π.Ε 10, Ἐπιστολὴ Πρὸς Ἀντιοχεῖς, κεφ. 6, παρ. 20).
Λοιπόν, πρῶτα  ἡ Ἁγία Γραφή,
μετά, τὰ λόγια τῶν Πατέρων
μετά, οἱ ἀποφάσεις τῶν Συνόδων
καὶ ἀκολουθοῦν προφανῶς  οἱ ἀτομικὲς ἀπόψεις
τῶν Ἐπισκόπων.

Ὅμως στὶς μέρες μας τὰ σχέδια τῶν δραστήριων Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων (καὶ πρόσφατα καί ἀντί-οἰκουμενιστῶν) ἐμποδίζονται ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐπὶ αἰῶνες Ὀρθόδοξη ἱεράρχηση. Σήμερα λοιπὸν λένε ὅτι ὅταν λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζητε παρ’ ὃ εὐαγγελισάμεθα, ἀνάθεμα ἔστω», αὐτὸ τὸ ἀνάθεμα γιὰ νὰ ἰσχύσει πρέπει νὰ τὸ ἐπικυρώσει Σύνοδος! Νὰ τὸ ἐπικυρώσει γιὰ τὸν κάθε αἱρετικό, καὶ ὀνομαστικὰ μάλιστα, ἀλλιῶς δὲν ἰσχύει! Ἄρα  ἡ Σύνοδος εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή! Ἀνώτερη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ τὴν ἔγραψε! Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ὑποτακτικό, παρελκώμενο καὶ προσάρτημα τῆς Συνόδου! Ἡ Ἁγία Γραφὴ τίθεται ὑπὸ τὴν ἐξέταση καὶ ἔγκριση τῆς Συνόδου!
Στὸν Παπισμὸ  τὸ δικαίωμα νὰ ἑρμηνεύει μόνος του τὴν Ἁγία Γραφὴ τὸ ἔχει μόνο ὁ Πάπας. Τώρα στὴν Ὀρθοδοξία αὐτὸ τὸ δικαίωμα τὸ ἀπαιτεῖ κάθε ἕνας Ἐπίσκοπος. Καὶ ἂν τολμᾶνε νὰ κρατοῦν αὐτὴ τὴν θέση ἀπέναντι στὴν Ἁγία Γραφή, καταλαβαίνουμε πόσο λογαριάζουν τὸν βίο καὶ τὸ παράδειγμα τῶν Πατέρων ποὺ στηρίζεται στὴν Ἁγία Γραφή. Ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὁ φίλος του Θεοῦ ἔλεγε: «Ἀρκοῦν αἱ Γραφαὶ πρὸς διδασκαλίαν μας» (Συναξαριστὴς Ἰανουαρίου, σ. 362 ἐκδ. Ματθαίου Λαγγῆ, 2001). Οἱ ποιμένες σήμερα μᾶς λένε «δὲν ἀρκοῦν οἱ Γραφές, ἄν κι ἐμεῖς δὲν ἐγκρίνουμε!».
γιος Μεθόδιος ζησε στὴν περίοδο τς Εκονομαχίας καὶ πρξε ρχιδιάκονος το γίου Νικηφόρου, Πατριάρχου Κων/πόλεως. μως, ταν καθαίρεσε τὸν Πατριάρχη Νικηφόρο μιά «ρθόδοξη» γιὰ τὴν ποχή της  Σύνοδος (μὲ τὴν ποία κοινωνοσε τὸ μεγαλύτερο μέρος τν ρθοδόξων πισκόπων, ερέων καὶ πιστν), γιος δὲν παρέμεινε σὲ κοινωνία μὲ τὴν νόμιμη Σύνοδο, λλὰ φυγε στὴν Ῥώμη γιὰ νὰ περασπιστε π’ κε τὴν λήθεια. ταν πέστρεψε στὴν Κων/πολη, κατηγορήθηκε τι ποκινοσε στάση καὶ σχίσμα, γι’ ατὸ συνελήφθη, το δόθηκαν 700 μαστιγώσεις καὶ στὴν συνέχεια τὸν φυλάκισαν σὲ να τάφο μαζὶ μὲ δύο κακοποιούς! κε μεινε 9 χρόνια πομένοντας, κτὸς τν λλων, καὶ τὴν δυσωδία πὸ τὸ πτμα το νὸς κακοποιο, ποος πέθανε μετὰ πὸ να χρόνο! Έλευθερώθηκε πὸ τὴν φυλακή, χοντας χάσει πὸ τὶς κακουχίες τὰ μαλλιά του καὶ συγκρατῶντας μὲ δυσκολία στὴ θέση τους τὰ σπασμένα πὸ τοὺς Εκονομάχους σαγόνια του, μὲ φασμάτινες λωρίδες!
Τὸ 843 ἡ Σύνοδος τὸν ἐξέλεξε Πατριάρχη καὶ μὲ τὴν βοήθεια τῆς Αὐτοκράτειρας Θεοδώρας προχώρησαν στὴν ἐπίσημη ἀποκατάσταση τῶν Ἁγίων Εἰκόνων... Ὁ ἅγιος Μεθόδιος δὲν ὑπάκουσε στὶς ἀποφάσεις τῆς τυπικά Ὀρθόδοξης Συνόδου (σ.σ. ποὺ καθαίρεσε τὸν Πατριάρχη Νικηφόρο) καὶ ἄρα (σύμφωνα μὲ τὶς θεωρίες τῶν σύγχρονων ἀντί-οἰκουμενιστῶν) διέπραξε σχίσμα καὶ ἦταν ἐκτὸς Ἐκκλησίας! Ἀλλὰ τὸ κριτήριο τῶν Ἁγίων δὲν εἶναι οἱ ἀποφάσεις Συνόδων, ἀλλὰ οἱ ἀποφάσεις ἐκείνων τῶν Συνόδων ποὺ εἶναι σύμφωνες μὲ τὴν Ἀλήθεια, δηλαδή τήν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες.
Οἱ Σύνοδοι καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι καρποὶ γνήσιοι τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ πρέπει νὰ συμφωνοῦν ἀπολύτως κατὰ τὸ περιεχόμενό τους μὲ αὐτήν.  Ἂν οἱ Σύνοδοι εἶναι ἀνώτεροι ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, τότε ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας ποὺ ἔκαναν ἀνυπακοὴ σὲ δεκάδες συνόδους εἶναι πλανεμένοι καὶ βρίσκονται στὴν κόλαση! Εἴδαμε ὅμως ὅτι ἄλλες φορὲς οἱ Ἅγιοι ἀντέδρασαν μὲ βάση ἀποφάσεις Συνόδων καὶ ἄλλοτε χωρὶς αὐτές, ὅταν εἶχαν τὴν βέβαιη ὁδηγία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μιὰ ποὺ τὸ ζητούμενο καὶ κύριος στόχος τους ἦταν ἡ προστασία τοῦ ποιμνίου ἀπὸ τούς «τυφλούς» καί «λύκους» ποιμένες. Καὶ ἂν ὅλα πρέπει νὰ ἐγκρίνονται ἀπὸ τὴν Σύνοδο ἀκόμα καὶ ἡ Ἁγία Γραφή τί μᾶς σώζει ἀπὸ τὶς Ληστρικὲς συνόδους; Γιά ἐμᾶς συνεχίζει νά ἰσχύει ἡ διδασκαλία τοῦ ἁγίου Μαξίμου τὴν ὁποία χρησιμοποιεῖ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης στὰ προλεγόμενα τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Τὰς γενομένας Συνόδους ἡ εὐσεβὴς πίστις κυροῖ, [ἐπικυρώνει] καὶ πάλιν, ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τὰς Συνόδους» (Πηδάλιον 1η ὑποσημείωσις εἰς τὰ προλεγόμενα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).


Εἶναι σχίσμα ἡ Ἀποτείχιση;
«Κρείσσων γάρ ἐμπαθοῦς ὁμονοίας, ἡ ὑπέρ εὐσεβείας διάστασης». Καλύτερα ἡ διχόνοια λόγω τῆς εὐσέβειας, ἀπὸ τὴν ὁμόνοια ποὺ στηρίζεται στὴν ἀσέβεια. (Γρηγορίου Θεολόγου Λόγος 6, 11, Εἰρηνικός 1).
  
Στὴν ἱστορικὴ ἀναδρομὴ ποὺ κάναμε, εἴδαμε ὅτι ἡ Ἀποτείχιση κατὰ τοὺς Πατέρες δὲν ἀποτελεῖ σχίσμα. Εἶναι ὅμως σχίσμα κατὰ τοὺς Ἐπισκόπους, γιατὶ ἡ Ἀποτείχιση εἶναι μομφὴ ἐναντίον τους καὶ δήλωση ἄρνησης τῆς ἐξουσίας τους. Τέτοιοι Ἐπίσκοποι λιγότερο τρέμουν τὴν Κρίση καὶ τὴν κόλαση ἀπὸ τὸ νὰ ἀμφισβητήσει ἐπισήμως τὸ ποίμνιο, τὸν θρόνο τους. Ἐκεῖνο ποὺ τοὺς ἀναστατώνει δὲν εἶναι ἡ θεολογικὴ κατοχύρωση τῶν ἐπιχειρημάτων τῶν ἀποτειχιζομένων, ἀλλὰ ὁ ἀριθμός τους. Ἂν εἶναι λίγοι τοὺς προσδίδουν τὴν ρετσινιὰ τοῦ σχισματικοῦ καὶ δὲν ἀσχολοῦνται ἄλλο. Ἂν εἶναι πολλοὶ τότε ὑπάρχει πρόβλημα. Μπορεῖ βέβαια καὶ νὰ συμβεῖ αὐτὸ ποὺ παρατηρεῖ ὁ Μ. Βασίλειος: «Πολλοὶ Ἐπίσκοποι συντάσσονται μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ, αὐτοὶ εἶναι χριστέμποροι, ἀλλὰ ὅταν ὁ λαὸς ἀγριέψει καὶ ὑπερασπίζεται τὴν Ὀρθοδοξία τότε συμμορφώνονται πάλι πρὸς τὴν ὀρθότητα» (Ἐπιστολὴ 202, παρ. 3).
Οἱ κακοδοξίες λοιπὸν καὶ οἱ αἱρέσεις μέσα στὴν Ἐκκλησία δὲν δημιουργοῦν –κατὰ τοὺς Ἐπισκόπους– πρόβλημα. Τὸ πρόβλημα, κι αὐτὸ  ποὺ δὲν ἀνέχονται, εἶναι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τους. Κι ἔτσι προχωρᾶνε στὰ χειρότερα «πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» (Β΄Τιμ. 3,12). Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅμως ἄλλα διδάσκουν ὅπως ἤδη εἴδαμε στὴν συνοπτικὴ ἱστορικὴ ἀναδρομή. 
Ὁ Μ. Ἀθανάσιος θεωρεῖ ἐκπεσόντα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτὴ ἀκόμα τὴν ἰδιότητα τοῦ χριστιανοῦ, ὅποιον ξεφεύγει ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Παράδοση (Ε.Π.Ε 1,45). Δὲν προστατεύει μὲ εἰδικὲς ρυθμίσεις τοὺς Ἐπισκόπους. Δὲν μέμφεται ὡς τάχα σχισματικούς, οὔτε ἀπειλεῖ αὐτοὺς ποὺ ἐλέγχουν καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς κακοδόξους Ἐπισκόπους. «Ὅσοι κοινωνοῦν μαζὶ μὲ τοὺς αἱρετικούς, αὐτοὶ ὡς ἀληθῶς ἀποσχίζονται τῆς Ἐκκλησίας» (P.G. 99, 1065CD)  λέει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, καὶ ὄχι αὐτοὶ ποὺ διακόπτουν τὴν κοινωνία μὲ αὐτούς. «Δὲν εἶναι παντοῦ ἡ ὁμόνοια καλὸ πράγμα, γιατὶ καὶ οἱ ληστές συμφωνοῦν μεταξύ τους», διασαφίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (Ἰ. Χρυσοστόμου, Εἰς Ματθαῖον, ΙΕ΄, Ε.Π.Ε. 10,492). 
Ὁ ὅρος «σχίσμα» χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους πρὸς ἐξαπάτηση καὶ ἐκφοβισμό, κι ὄχι γιατὶ πράγματι ταιριάζει στὴν Ἀποτείχιση ποὺ γίνεται λόγῳ τῆς κακόδοξής τους διδασκαλίας. Ἄλλωστε καὶ τυπικὰ τὸ σχίσμα ἔχει ἄλλο ὁρισμό. (Ὁ Μ. Βασίλειος στὴν Α΄ κανονική του ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἀμφιλόχιο Ἰκονίου γράφει ὡς πρὸς τὸ θέμα αὐτό: «Αἱρέσεις μὲν τοὺς παντελῶς ἀπερρηγμένους καὶ κατ’ αὐτὴν τὴν πίστιν ἀπηλλοτριωμένους, σχίσματα δὲ τοὺς δι’ αἰτίας τινας ἐκκλησιαστικὰς καὶ ζητήματα ἰάσιμα πρὸς ἀλλήλους διενεχθέντας...». P.G. 32, 665).
Γράφει ὁ Μ. Βασίλειος πρὸς τοὺς ἐξορισθέντες Ἐπισκόπους: «Καὶ ἡ περισσότερη λύπη μας προῆλθεν ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτοὶ οἱ νεωτερισταὶ καὶ αἱρετικοὶ ἦσαν ἀπὸ τοὺς ἰδικούς μας. Ἐπειδὴ τὸ νὰ πάθῃ κανεὶς κάτι ἀπὸ φανερὸν ἐχθρόν, ὅσον καὶ ἂν εἶναι σκληρόν, εἶναι κάπως ὑποφερτόν. Ἀλλὰ τὸ νὰ πάθῃς βλάβην ἀπὸ ἄνθρωπον ἰδικόν σου καὶ ὁμόψυχον, αὐτὸ δύσκολα τὸ ὑπομένει κανεὶς καὶ δὲν ὑπάρχει δι' αὐτὸ καμμία παρηγορία. Διότι, ἐκεῖνον τὸν ὁποῖον ἐνομίζαμεν ὅτι θὰ τὸν ἔχωμεν συμπολεμιστὴν ὑπὲρ τῆς ἀληθείας, τὸν εὐρήκαμεν τώρα ἐμπόδιον διὰ τοὺς σωζομένους, καὶ τοὺς λόγους του ἀποπλάνησιν  ἀπὸ τὰ ὀρθὰ δόγματα. Καθ' ὅσον, ποῖον πρᾶγμα παράτολμον δὲν ἔπραξαν αὐτοὶ οἱ νεωτερισταί; Ἐξ αἰτίας των ἐχωρίσθη ἡ Ἐκκλησία, καὶ ἐσχίσθησαν ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους καὶ ἐσχημάτισαν ἰδικήν  τους παρασυναγωγήν. Ἐμπαίζεται ἀπὸ αὐτοὺς τὸ μέγα μυστήριον τῆς εὐσεβείας, μὲ τὰς θολερὰς καὶ σκοτεινὰς καινοτομίας των... Δι' ὅλα αὐτὰ ἐκάλυψε τὰ πρόσωπά μας ἡ ἐντροπή, καὶ ἐπλήρωσε τὰς καρδίας μας βαρεῖα λύπη. Ἀλλὰ πρέπει νὰ γνωρίζετε ὅτι, χάριτι Θεοῦ, δὲν εἶσθε οἱ μόνοι, ἀλλὰ ἔχετε πολλοὺς μαζί σας, οἱ ὁποῖοι ὑπερασπίζονται τὴν Ὀρθοδοξίαν τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ συνέταξαν εἰς τὴν Νίκαιαν τὸ εὐσεβὲς δόγμα τῆς πίστεως» (Ὀρθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία, ἐκδ. Ὀρθόδοξη Κυψέλη).
Κατὰ τὴν Ἅγιο αὐτοὶ ποὺ σχίζουν τὴν Ἐκκλησία, εἶναι αὐτοὶ ποὺ εἰσάγουν κακοδοξίες καὶ αἱρέσεις. Καὶ ἐνῶ αὐτὸ εἶναι φανερὸ ἀπὸ τὰ παραπάνω, ἀκόμα καὶ γιὰ κάποιους πιὸ παραδοσιακοὺς Ἐπισκόπους ἡ παύση τοῦ μνημοσύνου ἑνὸς αἱρετικοῦ πατριάρχη ἢ ἐπισκόπου εἶναι ἡ ὑπὲρ πάντων ἁμαρτία γιατί τάχα «αὐτὸς ποὺ τὸ κάνει ἀποκόπτεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ κάνει τὸν ἑαυτό του ὑπέρ-Ἐκκλησία, καὶ κάνει σχίσμα ποὺ δὲν ξεπλένεται οὔτε μὲ τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου» Ἐγκύκλιος ἐπιστολὴ Σεβ. Μητρ. Γόρτυνος κ. Ἱερεμία, 15 Ἰουνίου 2014. Ὀρθ. Τύπος. φ. 2028).
Καὶ  φέρνουν μὲ προχειρότητα (ἢ δόλο) ὡς παράδειγμα ἕνα κείμενο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου ποὺ ἀναφέρει: «Πανταχοῦ τῇ Ἐκκλησίᾳ μετ᾿ ἀκριβείας ἑπώμεθα, τὴν ἀγάπην καὶ τὴν εἰρήνην προτιμῶντες ἁπάντων. Εἰ γὰρ καὶ ἐσφάλλετο ἡ Ἐκκλησία, οὐ τοσοῦτον κατόρθωμα ἀπὸ τῆς τῶν χρόνων ἀκριβείας ἦν, ὅσον ἔγκλημα ἀπὸ τῆς διαιρέσεως καὶ τοῦ σχίσματος... Τὸ μὲν γὰρ τῷδε ἢ τῷδε χρόνῳ νηστεῦσαι οὐκ ἔγκλημα, τὸ δὲ σχίσαι Ἐκκλησίαν καὶ φιλονεικῶς διατεθῆναι καὶ διχοστασίας ἐμποιεῖν, καὶ τῆς Συνόδου διηνεκῶς ἑαυτὸν ἀποστερεῖν ἀσύγγνωστον καὶ κατηγορίας ἄξιον καὶ πολλὴν ἔχει τὴν τιμωρίαν» (Εἰς Ἅπαντα Ἁγίων Πατέρων, Ἱεροῦ Χρυσοστόμου ἔργα, τόμ. 4, 615 A.DE.).
Ἐδῶ ὅμως ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μιλάει γιὰ διαφωνίες ποὺ ἀφοροῦν τὸ πόσες ἡμέρες θὰ νηστεύουμε καὶ ὄχι ἂν θὰ εἴμαστε φίλοι μὲ αἱρετικούς!
«Πρέπει», –ἀναφέρει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος– ὅλα τὰ μέλη τῶν κατὰ τόπους ἐκκλησίων, ἀπὸ τὶς Ἰνδίες μέχρι καὶ τὴν Ῥώμη νὰ αἰσθάνονται «ἕν σῶμα καὶ πνεῦμα» (Ἰ. Χρυσόστομος, P.G. 59, 361-2), καὶ ὅτι ἔχουν τὴν ἴδια Πίστη καὶ νὰ μὴν ἐνδίδουν στὶς κακοδοξίες καὶ τὶς αἱρέσεις ποὺ διασποῦν τὴν ἀληθινὴ ταυτότητα τῆς μίας καὶ μοναδικῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας. Οἱ κακόδοξοι διασποῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι οἱ ἀντιδρῶντες στὶς κακοδοξίες. Ἡ  ἑνότητα τῆς πίστης καὶ τοῦ δόγματος, διαρκῶς κινδυνεύει νὰ διασπαστεῖ ἀπὸ τὶς κακοδοξίες (Ἰ. Χρυσοστόμου, Ὁμιλία εἰς Α΄ Κορ. Α΄, P.G. 61,13). Αὐτὴ ἡ Δεσποτοκρατικὴ θεώρηση (ποὺ φυσικὰ ἀποτελεῖ μία μὴ Ὀρθόδοξη θεωρία) προκαλεῖ σοβαρὸ πρόβλημα ἀφοῦ ὁ σχίζων εἶναι ὁ ἐξ ὁρισμοῦ  ἔνοχος.
Παράδειγμα: Ἕνας Ἐπίσκοπος δὲν πιστεύει στὸ Τριαδικὸ δόγμα καὶ τὸ κάνει γνωστὸ μὲ δηλώσεις του στὸν τύπο. Φυσικὰ ἡ δήλωσή του ἀνατρέπει καί παραβιάζει ὅλη τὴν Ὀρθόδοξη πίστη. Αὐτὴ ἡ «παρέκκλιση» ὅμως γιά τοὺς σημερινοὺς Ἐπισκόπους δὲν ἀποτελεῖ πρόβλημα! Τὸ πρόβλημα κατ΄ αὐτοὺς προκύπτει ἂν κάποιοι, ἀκούγοντας αὐτὲς τὶς βλασφημίες, πάψουν νὰ ἔχουν κοινωνία μὲ τὸν Ἐπίσκοπο ποὺ τίς κηρύττει καὶ ἀποτειχιστοῦν. Οἱ πιστοὶ αὐτοὶ καταδικάζονται ὡς σχισματικοί, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα ὁ σχίζων τὴν Ἐκκλησία εἶναι ὁ κακόδοξος Ἐπίσκοπος. Ὁ σχισματικὸς ἔτσι, δὲν εἶναι ὁ παρεκκλίνων ἀλλὰ ὁ ἀντιδρῶν στὴν παρέκκλιση! Ἔνοχος δὲν εἶναι ὁ κλέφτης ἀλλὰ ὁ διακόπτων τὶς σχέσεις μὲ τὸν κλέφτη!
Ἐμεῖς ὅμως πρέπει νὰ μείνουμε σὲ αὐτὰ ποὺ ὁρίζει ἡ Ζ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος:
«Εἴ τις πᾶσαν παράδοσιν ἐκκλησιαστικὴ ἔγγραφον ἢ ἄγραφον ἀθετεῖ· ἀνάθεμα».
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἀναφέρει ὅτι κριτήριο καὶ καθῆκον ἑνότητος στὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ κοινωνία μόνο ἀλλὰ πρωτίστως ἡ κοινὴ πίστη. «Ὅταν πάντες ὁμοίως πιστεύομεν τότε ἑνότης ἐστίν [ὑπάρχει]» (Ε.Π.Ε 20, σελ. 696-698).
Πρῶτα προσβάλεται κοινὴ πίστη καὶ μετὰ κοινωνία. Τὴν παρέκκλιση ὅμως στὴν κοινὴ πίστη, ὅταν τὴν προκαλοῦν οἱ ἴδιοι οἱ Ἐπίσκοποι, τὴν ἀποενοχοποιοῦν καὶ ἐνοχοποιοῦν τοὺς συμμετέχοντες στὸ ἑπόμενο νόμιμο στάδιο δηλ. αὐτὸ τῆς ἀντίδρασης καὶ διακοπῆς τῆς κοινωνίας. Ὁ Μ. Φώτιος σὲ μία ἐπιστολή του μᾶς πληροφορεῖ γιὰ μία Ἀποτείχιση ποὺ ἔλαβε χώρα στὴν Καισάρεια. Τὸ ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι θεωρεῖ ἀποστάτη τὸν ἀρχιεπίσκοπο τῆς Καισαρείας Παῦλο, καὶ ὄχι τοὺς ἀποτειχισμένους. Διότι ἔγινε προδότης τῶν δογμάτων τῆς Πίστεως καὶ οἱ πιστοὶ ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ αὐτόν, τὸν ἀποστρέφονταν τελείως καὶ οὔτε «χαίρετε» δὲν τοῦ ἔλεγαν»:
 «Κακός ἐγένου φίλοις καὶ θείου προδότης δόγματος, καὶ τῆς σῆς ὁμολογίας πολέμιος, εἶτα διερωτᾷς, τὶ δήποτέ σε οἱ εὐσεβεῖς ὡς ἐναγῆ ἀποστρέφονται, μηδὲ τῆς κοινῆς ἀξιοῦντες προσῥήσεως; (ὤ, τί σε δικαίως προσείπω;) φοβερὸν ἡγοῦνται καὶ τὸ διά τοῦ “χαίρειν” κοινωνῆσαι τοῖς ἔργοις σου τοῖς πονηροῖς» (Ἐπιστ. ΚΣΤ΄ Παύλῳ γεγονότι ἀρχιεπισκόπῳ Καισαρείας καί ἀποστήσαντι, ΕΠΕ 13, 290,25).
«Ἐὰν ὅλοι οἱ χριστιανοὶ ἀκολουθοῦσαν κατὰ γράμμα τοὺς ἐπισκόπους, σὲ ὅλα, οὔτε Ἐκκλησία, οὔτε καὶ ὀρθόδοξος χριστιανὸς θὰ ὑπῆρχε!» ἔλεγε ὁ Ὅσιος Φιλόθεος Ζερβᾶκος. Καὶ προσέθετε:
«Ἐὰν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἀκολουθοῦσαν τοὺς πατριάρχες καὶ ἐπισκόπους· Ἀπολιναρίους, Μακεδονίους, Εὐτυχεῖς, Διοσκόρους, Σαββελίους, Σεβήρους, Εὐσεβίους καὶ πολλοὺς ἄλλους καὶ δεχόνταν τὰ φρονήματά τους, ποῦ τότε Ὀρθοδοξία; Ποῦ χριστιανὸς εὐσεβὴς καὶ ὀρθόδοξος;.  Καὶ τὶ λέγω ἀνθρώπους πατριάρχες καὶ μητροπολίτες καὶ δὲν λέγω Συνόδους ἀπὸ 100, 200 καὶ 348 μητροπολίτες καὶ ἐπισκόπους ἀποτελούμενες;!!»  (Ἀρχ. Φιλόθεου Ζερβάκου, Λόγοι πόνου καὶ ἀγάπης. Ἐκδ. "Ὀρθόδοξος Κυψέλη").


Οι αδελφοί Βαρθολομαίος και Φραγκίσκος αποδεικνύουν καθημερινώς την συμφωνία τους στην κακοδοξία! Συναντώνται στην αίρεση κι ο ένας επικαλύπτει τον άλλο!




Η ρωμαιοκαθολική εκκλησία προχωρά ακάθεκτη τα σχέδια της, για την ενοποίηση των δύο εκκλησιών (ορθοδόξων και καθολικών), ενόψει «εξελίξεων» στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Η 7η Δεκεμβρίου 2015, αποτελεί την 50η επέτειο της ανακοίνωσης της αμοιβαίας άρσης των αναθεμάτων που επιβλήθηκαν το 1054 λόγω της όξυνσης των αντιθέσεων.
Ο Πάπας Φραγκίσκος μάλιστα, προέτρεψε την Κυριακή Καθολικούς και Ορθοδόξους να συνεχίσουν την «πορεία»(!!) προς την ενότητα των Χριστιανών, αναφέρει ο διεθνής τύπος.
«Ζητάμε από τον Κύριο, οι σχέσεις μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων όλο και περισσότερο να εμπνέονται από αδελφική αγάπη», δήλωσε ο Ποντίφικας , μιλώντας στο παραδοσιακό κήρυγμα της Κυριακής στους πιστούς που είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό.
Την σημερινή ημέρα σύμφωνα με το Βατικανό, πραγματοποιήθηκε μια ιστορική χειρονομία συμφιλίωσης για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ένα νέο διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών με βάση την αγάπη και την αλήθεια.
«Δεν υπάρχει πραγματική κίνηση προς την ενότητα, χωρίς την συγχώρεση από τον Θεό αλλά και μεταξύ μας για την αμαρτία του σχίσματος των δύο εκκλησιών», είπε ο Πάπας.
Το 1054, ως αποτέλεσμα της απότομης επιδείνωσης των αντιθέσεων και των διαφορών, ο Πάπας Λέων ΙΧ και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ Α “(Κηρουλάριος) αναθεμάτησαν ο ένας τον άλλον, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα το σχίσμα της χριστιανικής εκκλησίας, σε Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στη Δύση και σε Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ανατολή.
Για ποιους ακριβώς «χριστιανούς» ομιλεί ο ηγέτης της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, όπως έχουμε πει πολλές φορές εδώ από το pentapostagma.gr, είναι «αυτοί» οι οποίοι εργάζονται πυρετωδώς για την ένωση των δύο εκκλησιών, που θα οδηγηθεί αυτή η κατάσταση όμως;
Φοβόμαστε μήπως λόγω της οικονομικής κρίσης, των δυσκολιών της Πατρίδος μας αλλά και την παρουσία μιας προκλητικής Τουρκίας, έχουμε επανάληψη των γεγονότων της εποχής του σχίσματος των δύο εκκλησιών. Τίποτα μα τίποτα δεν είναι τυχαίο από αυτά που λαμβάνουν χώρα εδώ και πέντε χρόνια.
Οι Παπικοί μιλούν για μία χριστιανική εκκλησία , πράγμα ανεπίτρεπτο σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες της εκκλησίας μας. Πρέπει να είμαστε υπέρ του δεόντως προσεκτικοί μήπως μας « παρουσιάσουν» μια πιθανή Ένωση των δύο εκκλησιών ως « σωτηρία της Πατρίδας μας» , όπως τότε στο Βυζάντιο ενόψει του τουρκικού κινδύνου.

«Ναί ἔρχομαι ταχύ»!

Χριστός γεννᾶται

Γράφει ο ἀρχιμ. Ἰακώβος Κανάκης

Ἄν θέλαμε νά περιγράψουμε τήν ἐποχή πρίν τήν σάρκωση τοῦ Χριστοῦ... θά λέγαμε μόνο μιά λέξη ΕΡΧΕΤΑΙ. Αὐτό κάνει ὅλη ἡ Παλαιά Διαθήκη, συνεχῶς μᾶς θυμίζει ὅτι ἔρχεται. Ἡ συνέχεια τοῦ ΕΡΧΕΤΑΙ δίνεται στήν Καινή Διαθήκη πού ἀκοῦμε τό ΗΡΘΕ, ἔγινε Ἐμμανουήλ, εἶναι ἀνάμεσά μας καί ἐπίσης ὅ,τι σήμερα βιώνουμε εἶναι τό Κύριε Ἔλα πάλι, γιά νά ἀκούσουμε στό τέλος μέσα ἀπό τίς σάλπιγγες τῆς Ἀποκάλυψης: «Ναί ἔρχομαι ταχύ»! Αὐτό σέ μερικές σειρές εἶναι ὅλο τό σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.
Βιώνουμε τά προαναφερόμενα, ὅταν ἐσωτερικά λέμε Κύριε ἔλα, ἔλα νά γεννηθεῖς μέσα μου. Ὅταν τά ψαλλόμενα στίς κατανυκτικές ἀκολουθίες τῶν ἡμερῶν μᾶς προτρέπουν σέ ἐγρήγορση καί γλυκειά ἀναμονή γιά τά μέλλοντα συμβαίνειν.
Εἶναι ὁμολογουμένως μεγάλη ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων πού ἀναμένουμε, διότι καταργεῖται τό ἀπίθανο γιά τίς ἀρχαιότητες δηλαδή ἡ δυνατότητα σχέσεως Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Εἶναι μεγάλη ὁ ἑορτή γιατί

Ο Κύριος βρίσκεται κρυμμένος μέσα στις εντολές, τις οποίες ο Ίδιος παρέδωσε!

«Ο Κύριος βρίσκεται κρυμμένος μέσα στις εντολές, τις οποίες ο Ίδιος παρέδωσε, και αποκαλύπτεται σ’ αυτούς που Τον ζητούν. Ο,τι είναι ακριβώς ένα αισθητό σπίτι, εν σχέσει προς τον κοινό ατμοσφαιρικό αέρα, είναι ο λογικός νους αναφορικά με την θεία χάρη.
Όσο αφαιρείς ύλη από τον χώρο της οικίας επί τοσούτον πληρούται από τον ατμοσφαιρικό αέρα. Και αντιθέτως, όσον προσθέτεις ύλη στο χώρο της οικίας τόσο περισσότερο ο ατμοσφαιρικός αέρας υποχωρεί.
Κάτω από την λέξη ύλη οίκου εννοούμε τα οικιακά σκεύη και τις τροφές, και με τις λέξεις ύλη του νου εννοούμε την κενοδοξία και την ηδονή.
Όσο, λοιπόν αποβάλλεται η κενοδοξία και η ηδονή, τόσο περισσότερο πληρούται η καρδιά μας από την χάρη του Αγίου Πνεύματος με την εργασία των εντολών Του»
Του Αγίου Ισαάκ του Σύρου

πηγή: "pentapostagma"

Θυμάμαι τότε ... (με αφορμή μια φωτογραφία)

Πηγή: "Κόκκινος Οὐρανός"


 Από το φιλικό ιστολόγιο «Ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ»:
Θυμάμαι τότε ...
τότε που οι Έλληνες πήγαιναν εκκλησία (στην ευλογημένη ορθόδοξη εκκλησιά και δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί συλλείτουργα με τους αιρετικούς παπικούς)
τότε που υπήρχαν άντρες και γυναίκες και όχι μια κοινωνία με ντύσιμο και ομιλία unisex
που ο άντρας εξέπεμπε σεβασμό και η γυναίκα καλοσύνη
που η γυναίκα είχε σεμνότητα (προσέξτε το μακρύ φόρεμα)
που οι γυναίκες στην εκκλησία φορούσαν μαντήλα και οι χήρες φορούσαν μαύρα,
τότε που τα κοριτσάκια περιποιόταν τα μαλλιά τους κάνοντας κοτσιδάκια (απλό, απέριττο και όμορφο) και δεν υπήρχαν κομμωτήρια,
τότε που τα αγοράκια δεν άλλαζαν κούρεμα σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας
τότε που η οικογένεια ήταν ακόμη οικογένεια, που σκεφτόταν και αγαπούσαν πραγματικά τα παιδιά τους και δεν χώριζαν με τις πρώτες δυσκολίες για "να ζήσουν" την ζωή τους με κάποιον άλλον,
τότε που εκτός από τους γονείς, την διαπαιδαγώγηση των παιδιών έκανε ο παππούς, η γιαγιά, ο παπάς και ο δάσκαλος του χωριού και όχι η τηλεόραση
τότε που στα σχολεία μάθαιναν για αγίους και ήρωες και όχι για το “ρατσισμό” και την “διαπολιτισμικότητα”,
τότε που στα σχολεία μας φοιτούσαν ελληνόπουλα
τότε που η μάννα ξαγρυπνούσε υπομονετικά δίπλα στο άρρωστο παιδί και δεν το άφηνε στην "γιαγιά" για να πάει στη δουλειά, για καφέ ή για ψώνια
τα θυμάμαι όλα αυτά  ..
κι αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τις αξίες και τα ιδανικά (υπάρχουν;;) του δυτικού τρόπου σκέψης που μας επέβαλε η καθημερινή πλύση εγκεφάλου από τις τηλεπρεσόνες και τους ερμαφρόδιτους στην  τηλεόραση.
Διαφορετικά, ότι σπείραμε (παιδιά χωρίς εγκράτεια, άσκηση, αρχές και αξίες),
μία ακόμη φορά αυτό και θα θερίσουμε (υλισμός, καλοπέραση, κατανάλωση, ναρκωτικά, χούλιγκανς, αθεΐα, αναρχία, μιζαδόροι, διαπλοκή και τελικά υλική, ηθική και πνευματική χρεοκοπία).
Αν δεν μετανοήσουμε οι ίδιοι, όσα κεριά κι αν ανάψουμε,
δεν μας σώζει ούτε ο Άγιος Παϊσιος, ούτε οι προφητείες ούτε τα άγια λείψανα.
Η επιλογή για την κόλαση που ζούμε, είναι  ΔΙΚΗ ΜΑΣ.

Ξύπνα Ραγιά,
Ξύπνα, και πάρε τις τύχες της οικογένειας, της πατρίδας και της ορθοδοξίας
στα χέρια σου.
Αρκετά ανέχτηκες προδότες, κίναιδους και λαμόγια και στην πολιτική και στην εκκλησία.
ΞΥΠΝΑ 
και ΑΓΩΝΙΣΟΥ