Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

Η αμαχητί παράδοση στον Οικουμενισμό!


«ΠΟΡΕΥΘΕΝΤΕΣ» ΣΥΜΒΙΒΑΣΘΕΙΤΕ ΜΕ «ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΘΝΗ»
ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΕΣ ΑΥΤΟΥΣ ΑΘΕΤΕΙΝ
«ΠΑΝΤΑ ΟΣΑ ΕΝΕΤΕΙΛΑΜΗΝ ΥΜΙΝ»
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ:  Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
πισημαίνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος πώς, κατὰ τὶς ἡμέρες τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῶν Ἰουδαίων, ὁ Χριστὸς βρισκόταν συστηματικὰ ἀνάμεσα στοὺς Ἰουδαίους ποὺ συνέρρεαν στὰ Ἱεροσολύμα, γιὰ νὰ γιορτάσει μαζί τους καί, διὰ τῶν θαυμάτων καὶ τῆς διδασκαλίας Του, νὰ ἑλκύσει τὸν ἄδολο καὶ ἁπλὸ λαό. Διότι ὁ Χριστὸς εἶχε μεγαλύτερο ἐνδιαφέρον νὰ τοὺς ἰατρεύσει καὶ νὰ τοὺς προσφέρει τὴν σωτηρία, ἀπ’ ὅσο οἱ ἴδιοι ἐπιθυμοῦσαν τὴν θεραπεία.
 «Τίνος οὖν ἕνεκεν τὰ Ἱεροσόλυμα συνεχῶς ὁ Χριστὸς καταλαμβάνει, καὶ ἐν ταῖς ἑορταῖς ἐπιχωριάζει τοῖς Ἰουδαίοις; ὥστε ἐπιλαβέσθαι τῶν ἀσθενούντων, ἵνα τὸ πλῆθος ἐπισπάσηται τὸ ἄδολον; Οὐ γὰρ τοσαύτην οἱ κάμνοντες εἶχον ἐπιθυμίαν ἀπαλλαγῆναι τῶν νοσημάτων, ὅσην ὁ ἰατρὸς ἐπεποίητο σπουδὴν ἀπαλλάξαι αὐτοὺς τῆς ἀρρωστίας. Ὅτε τοίνυν πλήρης ὁ σύλλογος αὐτῶν ἦν, τότε εἰς μέσον ἐρχόμενος τὰ πρὸς τὴν σωτηρίαν τῆς ἐκείνων ψυχῆς ἐπεδείκνυτο».
(Χρυσοστόμου Ἰω., Πρὸς Ἀνόμοιους, ὁμιλ. 12, καὶ Ὑπόμνημα εἰς Ἰωάννην).

Ὑπάρχουν καὶ σήμερα ἄνθρωποι ποὺ θὰ ἤθελαν νὰ βροῦν τὴν Μία Ἀλήθεια, ἀναζητοῦν νὰ θεραπευθοῦν ἀπὸ τὴν παράλυση τῆς κάθε ἁμαρτίας καὶ κακοδοξίας. Μὰ τὸ δυστύχημα εἶναι πὼς δὲν ὑπάρχουν οἱ θεραπευτές! Ἡ πλειονότης τῶν συγχρόνων «εἰς τύπον καὶ τύπον Χριστοῦ» ποιμένων ἔχουν καταντήσει ἀπὸ μαθητὲς Χριστοῦ, διεκπεραιωτὲς ἱεροπραξιῶν ἢ ἕνα εἶδος κοινωνικῆς πρόνοιας μὲ θρησκευτικὸ ἐπίχρισμα, ἐκκοσμικευμένοι καὶ ἀδιάφοροι γιὰ τὴν οὐσία αὐτοῦ ποὺ ἦρθε νὰ προσφέρει ὁ Χριστὸς στὸν ἄνθρωπο.
Ὑπάρχουν, ἀσφαλῶς, καὶ ἐκεῖνοι οἱ πνευματικοὶ πατέρες ποὺ δίνουν ὅλες τους τὶς δυνάμεις γιὰ τὴν καθοδήγηση τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, ἀλλὰ περιπίπτουν σὲ ἕνα ἄλλο «ἐκ δεξιῶν» πειρασμό: δείχνουν νὰ «ἀδιαφοροῦν» γιὰ τοὺς σύγχρονους «ἐντὸς τῶν τειχῶν» αἱρετικούς, τὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν στὴν Μία, Ἁγία, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Τὸ δυστύχημα, ὅμως, εἶναι, πὼς αὐτὴ ἡ φαινομενικὴ «ἀδιαφορία», δὲν εἶναι πραγματικὰ ἀδιαφορία, ἀλλὰ μιὰ δειλία νὰ ἀντιπαρατεθοῦν μὲ τὴν ὀλιγομελῆ, ἀλλὰ καλὰ ὀργανωμένη οἰκουμενιστικὴ φατρία· καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀποτελεῖ ἀποδοχὴ τῆς συνωμοσίας σιωπῆς ποὺ ἔχει ἐπιβάλει πρωτίστως τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ὥστε νὰ μὴν ἐνημερώνονται οἱ πιστοὶ γιὰ τὴν αἱρετίζουσα πολιτικὴ τοῦ Φαναρίου!!! Ἀρνοῦνται, δηλαδή, οἱ πνευματικοὶ πατέρες, ἐπικαλούμενοι τὴν «διάκριση», νὰ προσεγγίσουν, νὰ κηρύξουν καὶ νὰ θεραπεύσουν, ὅσους ἔχουν προσβληθεῖ ἀπὸ τὴν παραλυσία τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἀγνοοῦν ἄραγε τὴν πατερικὴ διδασκαλία, ὅτι ἡ αἵρεση ἀποτελεῖ μολυσματικὴ καὶ δυσθεράπευτη ἀσθένεια; «Μὴ συμφιλιάζῃς αἱρετικοῖς, ἵνα μὴ συγκοινωνήσῃς τῇ κοινωνίᾳ αὐτῶν· ...ἕκαστος γὰρ θερίσει ὃ ἔσπειρε» (Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Περ μετανοας κα κατανξεως). «Εἰ δὲ ἐπὶ τῶν ἐν τοῖς ἠθικοῖς σφαλλομένων τοσαύτη ἐστὶν ἡ βλάβη, τί χρὴ λέγειν περὶ τῶν περὶ Θεοῦ κακοδοξούντων, οὓς ἡ κακοδοξία οὐδὲ ἐν τοῖς ἄλλοις ὑγιαίνειν ἐᾷ, παραδιδομένους ἅπαξ δι' αὐτὴν τοῖς τῆς ἀτιμίας πάθεσιν;» (Μ. Βασιλείου, Ὅροι κατ’ Ἐπιτομήν, Ἐρώτησις κʹ). Καί: «Τῶν αἱρετικῶν ἡ κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει εἰς τὸ χειρότερον  καὶ γίνεται μεγαλυτέρα πληγή... Διὰ τοῦτο πρέπει νὰ ἀποφεύγουν οἱ Χριστιανοὶ τούτους καὶ πάντας τοὺς αἱρετικοὺς ὡσὰν λοιμοὺς καὶ πανούκλας, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ μὲ αὐτούς... ἀπωλεσθοῦν» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τὰς ΙΔ΄ Ἐπιστολὰς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τ. 3ος, σελ. 318-319).
Πῶς εἶναι, λοιπόν, δυνατόν, στρουθοκαμηλίζοντας, νὰ ἀντιπαρέρχονται οἱ ποιμένες τὴν ζημίαν ποὺ ὑφίστανται οἱ πιστοί, ἐπικοινωνοῦντες μὲ ἐγχώριους αἱρετικοὺς οἰκουμενιστὲς (τῶν ὁποίων ἀγνοοῦν τὴν ὕπαρξη καὶ τὴν αἵρεση), ἀλλὰ καὶ τὴν «βλασφημία» ποὺ ἔγκειται στὴν διαστρέβλωση τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ τῆς δογματικῆς ἀλήθειας ποὺ διαπράττουν οἱ Οἰκουμενιστές; Πῶς ἀνέχονται τὴν ἐπίκληση φτηνῶν δικαιολογιῶν, ὥστε νὰ μὴ κατονομάζουν τοὺς αἱρετικούς, καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἀντιλαμβάνονται ὅτι αὐτὲς οἱ «δικαιολογίες» ἐκφράζουν τὴν πεμπτουσία τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὶς ἔχουν ὑποβάλει οἱ ἴδιοι οἱ Οἰκουμενιστές;
1) Λέγουν π.χ. ἔνιοι πνευματικοὶ ὅτι ὁ Πατριάρχης διδάσκει «καὶ» ὀρθόδοξα πράγματα· λὲς καὶ δὲν διάβασαν ποτὲ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, λὲς καὶ δὲν γνωρίζουν ὅτι οἱ περισσότεροι αἱρετικοὶ ξεκίνησαν «κατὰ τὰ ἄλλα» ὡς ὀρθόδοξοι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἕνα σημεῖο ποὺ ἐδίδασκαν κακοδόξως· λές καὶ δὲν γνωρίζουν (καὶ μᾶς ἔχουν οἱ ἴδιοι διδάξει), ὅτι ἡ αἵρεση συνίσταται στὴν ἀθέτηση «ἰῶτα ἑνὸςμιᾶς κεραίας», κατὰ τὴν διδασκαλία τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου!
2) Λέγουν, ἐπίσης (ἀναλόγως σὲ ποιοὺς κάθε φορὰ ἀπευθύνονται): ἂς κοιτάξουμε τὸν ἑαυτό μας, τὴν κάθαρση ἀπὸ τὰ πάθη (κι αὐτὸ εἶναι πολὺ σωστό)· τὰ θέματα Πίστεως καὶ τῶν σχέσεών μας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι τῆς ἁρμοδιότητος τῶν ποιμένων (αὐτό, ὅμως, εἶναι μεγάλο λάθος καὶ σαφῶς ἀντιπατερικὴ θέση). Πῶς δὲν ἀντιλαμβάνονται, οἱ κληρικοί, ὅτι ἔτσι καταλύουν τὴν ἑνότητα τοῦ ὀρθόδοξου κηρύγματος καὶ τῆς ὀρθόδοξης ποιμαντικῆς;
Ὥστε, λοιπόν, οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ποὺ συνέδεαν ἄρρηκτα τὴν Πίστη καὶ τὸ Ἦθος, ποὺ θεωροῦσαν ἀδιανόητο τὴν πρόοδο στὴν πνευματικὴ ζωή, χωρὶς τὴν προϋπόθεση τῆς ὀρθῆς Πίστεως, χωρὶς τὴν ὁμολογία αὐτῆς τῆς Πίστεως καὶ τὴν διατήρηση ἀπαραχάρακτων τῶν Δογμάτων ἀκόμη καὶ διὰ τοῦ μαρτυρίου ὅλοι οἱ Ἅγιοι, λοιπόν, ἔσφαλαν; Ἀσφαλῶς καὶ ὄχι.

Γράφει ὁ Μ. Βασίλειος:
Ὁ Κύριος εἶπε: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, διδάσκοντες αὐτούς, οὐχὶ τὰ μὲν τηρεῖν, τῶν δὲ ἀμελεῖν, ἀλλὰ τηρεῖν πάντα», χωρὶς νὰ παραβλέπετε οὔτε καὶ ἕνα μικρό «τῶν διατεταγμένων», ἀφοῦ ὅλα εἶναι ἀναγκαία γιὰ τὴν σωτηρία σας. «Ἡμεῖς δὲ μίαν που τῶν ἐντολῶν πεποιηκέναι νομίσαντες (οὐ γὰρ ἂν φαίην ὅτι ποιήσαντες· πᾶσαι γὰρ ἀλλήλων ἔχονται, κατὰ τὸν ὑγιῆ τοῦ σκοποῦ λόγον, ὡς ἐν τῇ λύσει τῆς μιᾶς καὶ τὰς λοιπὰς ἐξ ἀνάγκης συγκαταλύεσθαι), οὐκ ἐπὶ τοῖς παρεθεῖσι τὴν ὀργὴν ἐκδεχόμεθα, ἀλλ' ἐπὶ τῷ κατορθωθέντι δῆθεν τὰς τιμὰς ἀναμένομεν» (Μ. Βασιλείου, Ἠθικοὶ λόγοι, Περὶ ἀρετῆς καὶ κακίας, λόγ. α΄).
Κι ἐδῶ βρίσκεται ὅλη ἡ εὐθύνη, τὸ προσωπικὸ δρᾶμα καὶ ἡ πτώση συγχρόνων κληρικῶν: ἐνῶ τὰ γνωρίζουν αὐτά, ἀποδέχονται σιωπηρὰ τέτοιες ἀντιπατερικὲς «λογικὲς» καὶ υἱοθετοῦν αὐτὴ τὴ στάση, διασπώντας καὶ

Τα σημεία των καιρών για τη δευτέρα παρουσία του Κυρίου


Τα σημεία των καιρών για τη δευτέρα παρουσία του Κυρίου εξελίσσονται με γεωμετρική πρόοδο. Γι' αυτό το λόγο, οι ορθόδοξοι πιστοί χρειάζονται άμεσα και γρήγορα μαθήματα ορθόδοξης κατήχησης (ή θεολογίας), για να μη πέσουν στην τελευταία πλάνη της ιστορίας που έρχεται σε όλη την οικουμένη, δηλ. την προσκύνηση του αντίχριστου αντί του Χριστού.

Παρακάτω μπορείτε να δείτε, να ακούσετε και να διαβάσετε τα μαθήματα θεολογίας και ορθοπραξίας του Όσιου Γέροντα Αθανασίου με τον γενικό τίτλο - ορθόδοξη διδασκαλία του σύγχρονου πατέρα της εκκλησίας (Πατήστε εδώ για να πάτε στους 70 επιμέρους τομείς μαθημάτων).

Το ευλογημένο σιτάρι!

Θέλεις να γίνεις Δεσπότης; Απόδειξε ότι είσαι αγιομάχος, όπως ο νέος μητροπολίτης Καβάλας!


    Πρὶν λίγες βδομάδες, ὁ Μητροπολίτης Καβάλας Στέφανος ποὺ ὡς Πρωτοσύγκελλος τῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, διέπρεψε ὡς ἀνακριτὴς τῶν διωκόμενων πρωτοπρεσβυτέρων Θεοδώρου Ζήση καὶ Νικολάου Μανώλη, εἶπε στὸν π. Νικόλαο Μανώλη ὅτι:
  «Δὲν ὑπάρχει Οἰκουμενισμός! (Ὅ,τι ἀποκαλοῦν Οἰκουμενισμό, δὲν εἶναι παρά) νοσηρὴ γέννα ἑνὸς νοσηροῦ ἐγκεφάλου»!!!

  «Κι ὅταν τοῦ εἶπα» συνεχίζει ὁ π. Νικόλαος «γιὰ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς» ποὺ ἀποκάλεσε τὸν Οἰκουμενισμὸ Παναίρεση: «Ἄσε, λέει, οὔτε αὐτός (δηλαδὴ ὁ Ἅγιος) δεν ἤξερε τί ἔλεγε»!!! (Στο βίντεο, 17:00)

Το βίντεο


ΒΙΝΤΕΟ 2017: π. Θεόδ. Ζήσης, Τα επισκοπικά δικαστήρια
της Ι.Μ. Θεσ/νίκης

Και πάλι στην Αθήνα με Μουσουλμάνους, Εβραίους και παπικούς


 ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ


φωτό Αρχείου από την 1η Διεθνή Διάσκεψη του 2015

   Στην Αθήνα θα βρίσκεται την Δευτέρα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, προκειμένου να συμμετάσχει στην Διεθνή Διάσκεψη για τον «Θρησκευτικό και Πολιτιστικό Πλουραλισμό και την Ειρηνική Συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή», που θα πραγματοποιηθεί για δεύτερη φορά το διήμερο 30-31 Οκτωβρίου 2017.
    Η Διεθνής Διάσκεψη για τον «Θρησκευτικό και Πολιτιστικό Πλουραλισμό και την Ειρηνική Συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή» αποτελεί ένα γεγονός διεθνούς εμβέλειας, σε μια συγκυρία όπου οι

Το θαύμα της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας στον Μακαριστό Αρχιμανδρίτη Γεώργιο Καψάνη

Τῌ ΚΘ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Ἀναστασίας τῆς Ῥωμαίας


   *Διηγείται ο Μοναχός Δαμασκηνός το θαύμα της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας στον π. Γεώργιο Καψάνη, καθώς και θαυμαστά περιστατικά άλλων αδελφών της Μονής.


~ O Σεβαστός μας Γέροντας και (†) Καθηγούμενος της Iεράς Μονής μας Αρχιμ. π. Γεώργιος Καψάνης, όστις ανέλαβε το πηδάλιο διακυβερνήσεως της Μονής μας τον Οκτώβριο του 1974, υπέστη το 1990 νευραλγία του τριδύμου.


Επί 9 μήνες υπέφερε στο κρεββάτι με φρικτούς πόνους. Η Αγία Αναστασία παρουσιάσθηκε σ’ ένα ορθόδοξο Αφρικανό, τον Φουρτουνάτο, νυν Νεόφυτο Μοναχό, που εργάζεται ιεραποστολικώς στο Ορθόδοξο Κλιμάκιο της Κανάγκα Κογκο, φιλοξενούμενο επί 6 χρόνια της Μονής μας, στον ύπνο του και του έδωσε ένα φάκελλο λέγοντάς του:
«Δώσε αυτό το φάκελλο αύριο στον Γέροντα».
Καί από την αυριανή ημέρα απεκατεστάθη πλήρως η υγεία του Γέροντός μας.
  Αξιώθηκα κι εγώ ο γράφων να γνωρίσω και συνομιλήσω με παλαιούς Πατέρες, οι οποίοι μου

Τά νέα βιβλία των Θρησκευτικών προετοιμάζουν τήν αποδοχή της πλάνης

Τά νέα βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν ἀπαξιώνουν τήν ἀλήθεια καί προετοιμάζουν γιά τήν ἀποδοχή τῆς πλάνης (Ἀρχιμ. Αὐγουστίνος Γ. Μύρου, Δρ Θ.)


  Εἶναι γενικὰ ἀποδεκτὸ ὅτι ἡ παιδεία ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὴν ἀλήθεια, καθόσον εἶναι ταγμένη νὰ ἱκανοποιῆ μία βαθύτατη ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου, αὐτὴν τῆς ἀναζήτησης τῆς ἀλήθειας. Αὐτὴ ἡ τόσο κοινότοπη καὶ καθολικὴ ἀλήθεια περιφρονεῖται προκλητικὰ ἀπὸ τοὺς ἐμπνευστές, τοὺς συγγραφεῖς καὶ τοὺς ἔχοντες τὴν πολιτικὴ βούληση γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν μέσω τῶν νέων βιβλίων. Τὸ συμπέρασμα αὐτὸ συνάγεται ἀπὸ ἱκανὰ σημεῖα τοῦ περιεχομένου τοῦ συνόλου τῶν βιβλίων. Ἀρκοῦν κάποιες χαρακτηριστικὲς ἐπισημάνσεις.
Ἄς λάβουμε ὡς παράδειγμα ἀπὸ τὸ βιβλίο (φάκελο) τῶν Θρησκευτικῶν τῆς Β΄ Γυμνασίου τὴ θεματικὴ ἑνότητα,

Μα επιτέλους, που είναι οι ρήτορες;


Γεώργιος Μηλιώτης, εκπαιδευτικός.


Με το θόρυβο για τα Θρησκευτικά και το απαράδεκτο από κάθε άποψη περιεχόμενό τους συνεχώς να μεγαλώνει, κάποιοι έβγαλαν φωνή. Γονείς, θεολόγοι και πολλοί εκπαιδευτικοί αντέδρασαν, διαμαρτυρήθηκαν, παρακίνησαν και άλλους. Κατάλαβαν πια ότι ο πόλεμος έχει ξεκινήσει προ πολλού. Και δεν είναι αόρατος.  Ότι ο εχθρός είναι αμείλικτος. Ότι δεν μπορεί  κανείς - ειδικά αυτή την ώρα - να μείνει απαθής και αμέτοχος. Ότι επιβάλλεται η ενεργοποίηση όλων.  Ότι η σιωπή είναι συνενοχή.
Κάποιοι άλλοι όμως, ειδικά αυτή την ώρα, σώπασαν. Δεν είπαν το παραμικρό, δεν έγραψαν ούτε μια γραμμή. Δεν εξέφρασαν καμία ανησυχία. Κι όμως, είναι αυτοί που όλο το προηγούμενο διάστημα, επί σειρά ετών, μιλούσαν. Για όλους και για όλα. Είναι αυτοί που είχαν άποψη και το θάρρος να την εκφράσουν σε ραδιόφωνα, εφημερίδες και διαδίκτυο και τηλεοράσεις, ευκαίρως - ακαίρως. Και το έκαναν κατά κόρον.
Είναι αυτοί που “έβγαλαν την αλεπού στο παζάρι” και που συναίνεσαν στη μετατροπή των ορθόδοξων θεολογικών Σχολών σε εργαστήρια παραγωγής μουφτήδων. Είναι αυτοί που έβαλαν στο περιθώριο την Αλήθεια, που θεολογούν μεταπατερικά, που φιλοσοφούν θεολογώντας. Είναι όλοι αυτοί που έκρυψαν πίσω από την ακαδημαϊκή τους τήβεννο ή τον επισκοπικό τους μανδύα όλη την πνευματική τους γύμνια, και πίσω από την ακατάσχετη αρθρογραφία τους την απουσία κάθε ορθοδόξου βιώματος. Είναι αυτοί - οι χρήσιμοι του συστήματος - που ακόμη και σήμερα κάνουν λόγο για αγάπη κι όμως ξέρουν να αγαπούν μόνο τον εαυτό τους κι όσους τους υπηρετούν ή τους γλείφουν, που βαυκαλίζονται με όσα οι ίδιοι λένε και επαίρονται για τις επιστημονικές τους περγαμηνές αντιμετωπίζοντας αυτούς που δεν ακολουθούν τη δική τους potically correct γραμμή ως ανάξιους μωρούς.
Είναι αυτοί που εν πολλοίς οδήγησαν την κατάσταση στο σημερινό τραγικό αδιέξοδο. Όλοι αυτοί που χρόνια τώρα συναγελάζονται με αιρετικούς και αλλόδοξους, που συμμετέχουν σε συνέδρια - των ανόμων, που ζουν σαν άλλοι κοσμοπολίτες μεταξύ αιθουσών αναμονής, αεροδιαδρόμων και πεντάστερων ξενοδοχείων. Είναι η πλειάδα των Καθηγητάδων μας, των διανοουμένων, των παρα-σκεπτόμενων και παρα-μορφωμένων ηγητόρων του Έθνους. Είναι αυτοί που δημιούργησαν τη Ραβένα και το Πόρτο Αλέγκρε, αυτοί που εμπνεύστηκαν το Κολυμπάρι. Είναι όλοι αυτοί που εν μιά νυκτί έσβησαν την ιστορία και την παράδοσή μας και έσπευσαν να χειροφιλήσουν τον “πεφιλημένο εκ δύσεως αδελφό”, που συμπροσευχήθηκαν, συνέφαγαν και συναναστράφηκαν μαζί του. Όλοι αυτοί που μοιράζουν “ιερά Κοράνια”, που συμμετέχουν σε πάσης φύσεως “επικλήσεις του θείου” από κοινού με παπικούς, μονοφυσίτες - αδελφοί και αυτοί - προτεστάντες, καλβινιστές, λουθηρανούς, αντβεντιστές, αγγλικανούς, σουνίτες, σιίτες, αλεβίτες, βουδιστές, ινδοϊστές, παγανιστές και το κακό συναπάντεμα.
Είναι αυτοί που μέχρι προ ολίγου καιρού δεν άφηναν μικρόφωνο για μικρόφωνο και άμβωνα για άμβωνα. Αυτοί που άφησαν ακατήχητο το λαό, σκεπάρια σαν κι εκείνους, και κατάντησαν προτεσταντικό κακέκτυπο την πίστη μας. Αυτοί που οδήγησαν το λαό να μην ξέρει τι πιστεύει. Ούτε να σέβεται, ούτε να μετανοεί, ούτε να προσεύχεται. Ούτε να σταυροκοπιέται…
Αυτοί είναι, οι ρήτορες άλλων εποχών, οι μουγγοί των ημερών μας. Και από τώρα και στο εξής, θα δρέπουν τους “καρπούς” των κόπων τους.

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ

Δόξα τω Θεώ που υπάρχουν και κάποιοι που μιλούν.

http://salpismazois.blogspot.gr/2017/10/blog-post_49.html

Λόγος εις την ανάστασιν της θυγατρός του Ιαείρου και εις την αιμορροούσαν

Κυριακή Ζ΄ Λουκά: Λόγος εις την ανάστασιν της θυγατρός του Ιαείρου και εις την αιμορροούσαν (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)

Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον: Η’ 41 – 56.
Τω καιρώ εκείνω, ήλθεν προς τον Ιησούν ανήρ ώ όνομα Ιάειρος, και αυτός άρχων της συναγωγής υπήρχε, και πεσών παρά τους πόδας του Ιησού παρεκάλει αυτόν εισελθείν εις τον οίκον αυτού, ότι θυγάτηρ μονογενής ήν αυτώ ως ετών δώδεκα, και αύτη απέθνησκεν. Εν δέ τω υπάγειν Αυτόν, οι όχλοι συνέπνιγον Αυτόν. Και γυνή ούσα εν ρύσει αίματος απο ετών δώδεκα, ήτις ιατροίς προσαναλώσασα όλον τον βίον ουκ ίσχυσεν υπ’ ουδενός θεραπευθήναι, προσελθούσα όπισθεν, ήψατο του κρασπέδου του ιματίου Αυτού, και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος αυτής. Και είπεν ο Ιησούς: τίς ο αψάμενός μου; Αρνουμένων δέ πάντων, είπεν ο Πέτρος και οι σύν αυτώ: επιστάτα, οι όχλοι συνέχουσί σε και αποθλίβουσι, και λέγεις τίς ο αψάμενός μου; Ο δέ Ιησούς είπεν: ήψατό μου τις’ εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού. Ιδούσα δέ η γυνή ότι ουκ έλαθε, τρέμουσα ήλθε, και προσπεσούσα αυτώ δι’ ήν αιτίαν ήψατο αυτού απήγγειλεν αυτώ ενώπιον παντός του λαού, και ως ιάθη παραχρήμα. Ο δέ είπεν αυτή: θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην. Έτι Αυτού λαλούντος, έρχεταί τις παρά του αρχισυναγώγου λέγων αυτώ, ότι τέθνηκεν η θυγάτηρ σου, μή σκύλλε τον διδάσκαλον. Ο δέ Ιησούς ακούσας, απεκρίθη αυτώ λέγων: μή φοβού, μόνον πίστευε, και σωθήσεται. Ελθών δέ εις την οικίαν, ουκ αφήκεν εισελθείν ουδένα, ει μή Πέτρον και Ιωάννην και Ιάκωβον και τον πατέρα της παιδός και την μητέρα. Έκλαιον δέ πάντες και εκόπτοντο αυτήν. Ο δέ είπε: μή κλαίετε, ουκ απέθανεν αλλά καθεύδει. Και κατεγέλων Αυτού, ειδότες ότι απέθανεν. Αυτός δέ εκβαλών έξω πάντας και κρατήσας της χειρός αυτής, εφώνησε λέγων: η παίς, εγείρου. Και επέστρεψε το πνεύμα αυτής, και ανέστη παραχρήμα, και διέταξεν αυτή δοθήναι φαγείν. Και εξέστησαν οι γονείς αυτοίς. Ο δέ παρήγγειλεν αυτοίς μηδενί ειπείν το γεγονός.
Απόδοση:
Εκείνη την εποχή, ήρθε προς τον Ιησού κάποιος που τον έλεγαν Ιάειρο και ήταν άρχοντας της συναγωγής. Αυτός έπεσε στα πόδια του Ιησού, και τον παρακαλούσε να πάει στο σπίτι του, γιατί είχε μια μοναχοκόρη δώδεκα χρονών, που ήταν ετοιμοθάνατη. Την ώρα που ο Ιησούς βάδιζε προς το σπίτι, τα πλήθη τον περιέβαλλαν ασφυκτικά. Κάποια γυναίκα, που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια και είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία στους γιατρούς, χωρίς κανένας να μπορέσει να την κάνει καλά, πήγε πίσω από τον Ιησού, άγγιξε την άκρη του ρούχου του, κι αμέσως η αιμορραγία της σταμάτησε. Τότε ο Ιησούς είπε: «Ποιος με άγγιξε;» Ενώ όλοι αρνιούνταν, ο Πέτρος και όσοι ήταν μαζί του έλεγαν: «Διδάσκαλε, οι όχλοι έχουν στριμωχτεί κοντά σου και σε πιέζουν, κι εσύ λες ποιος με άγγιξε;» Ο Ιησούς όμως είπε: «Κάποιος με άγγιξε, γιατί εγώ ένιωσα να βγαίνει από μένα δύναμη». Μόλις η γυναίκα είδε ότι δεν ξέφυγε την προσοχή του, ήρθε τρέμοντας κι έπεσε στα πόδια του και μπροστά σ’ όλο τον κόσμο του είπε για ποια αιτία τον άγγιξε, κι ότι είχε γιατρευτεί αμέσως. Εκείνος της είπε: «Θάρρος, κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε∙ πήγαινε στο καλό».
Ενώ ο Ιησούς ακόμα μιλούσε, ήρθε κάποιος από το σπίτι του άρχοντα της συναγωγής και του λέει: «Η κόρη σου πέθανε∙ μην ενοχλείς πια το δάσκαλο». Όταν το άκουσε ο Ιησούς, του είπε: «Εσύ μη φοβάσαι, μόνο πίστευε, και θα σωθεί». Φτάνοντας στο σπίτι, δεν άφησε κανέναν να μπει μέσα μαζί του, εκτός από τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, καθώς και τον πατέρα και τη μητέρα του κοριτσιού. Όλοι έκλαιγαν και τη θρηνολογούσαν. Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Μην κλαίτε∙ δεν πέθανε αλλά κοιμάται». Εκείνοι τον περιγελούσαν, βέβαιοι πως είχε πεθάνει. Ο Ιησούς αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπιασε το κορίτσι από το χέρι και του είπε δυνατά: «Κορίτσι, σήκω!» Το πνεύμα της επέστρεψε, κι αυτή αμέσως σηκώθηκε. Ο Ιησούς τότε διέταξε να της δώσουν να φάει. Οι γονείς της έμειναν κατάπληκτοι. Εκείνος όμως τους είπε να μην πουν σε κανέναν τι είχε γίνει.
(Επιμέλεια: Νικολέτα – Γεωργία Παπαρδάκη)

Λόγος του Αγίου Ιωάννου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου, εις την ανάστασιν της θυγατρός του Ιαείρου και εις την αιμορροούσαν
Το έργον επρόφθασε τους λόγους, και οι Φαρισαίοι απεστομώθησαν ακόμη περισσότερο. Διότι ήταν αρχισυνάγωγος αυτός που ήλθε, και το πένθος βαρύ. Το παιδί μονογενές και στο άνθος της ηλικίας του, μόλις δώδεκα ετών. Και το ανέστησε δια μιάς. Εάν δε ο Λουκάς λέγει ότι ήλθαν και είπαν «μη σκύλλε, μη ταλαιπωρείς τον διδάσκαλον’ τέθνηκε γαρ», θα απαντήσωμε τούτο, ότι το «άρτι ετελεύτησε» το είπεν εκείνος στοχαζόμενος τον χρόνο της οδοιπορίας ή για να επαυξήσει την συμφορά. Συνηθίζουν, όσοι παρακαλούν, να μεγαλοποιούν με τα λόγια την συμφορά τους, και να προσθέτουν κάτι επιπλέον ώστε να προσελκύσουν περισσότερο τους ικετευομένους. Κοίτα όμως την απλοϊκότητά του. Δύο πράγματα απαιτεί από τον Χριστόν, και να έλθει ο ίδιος, και να βάλει το χέρι του επάνω. Πράγμα που σημαίνει ότι η μικρή

Η αντίστασις των Ελλήνων κατά των Ιταλών

π. Aυγουστίνος Kαντιώτης, Η αντίστασις των Ελλήνων κατά των Ιταλών όπως την έζησα

ΟΧΙ-ΕΛΛΑΔΟΣ-ist.jpg
Ο μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος, νεαρός κληρικός το 1941 στα Γιάννενα, μίλησε από του άμβωνος του Αγίου Σπυρίδωνος παρουσία των Ιταλών κατακτητών και τόνωσε το πατριωτικό συναίσθημα και την πίστη των Ελλήνων βγήκε ένταλμα συλλήψεως εναντίον του & εστάλη και στις γερμανικές αρχές, αλλά εσώθη ως εκ θαύματος αυτός λοιπόν, ως αυτόπτης & αυτήκοος μάρτυρας μιλά για την αντίσταση των Ελλήνων κατά των Ιταλών όπως την έζησε ο ίδιος.
EΟΡΤΑΖΟΥΜΕ τὸ ἱστορικὸ ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940. Χρονικῶς ἀπέχουμε ἀρκετὰ πλέον. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ᾿κείνη τὴ γενεὰ δὲν ζοῦν. Ἐλάχιστοι αὐτόπται καὶ αὐτήκοοι τῶν γεγονότων ἀπέμειναν. Αὐτοὶ ἔχουν ἱερὰ ὑποχρέωσι νὰ μεταδώσουν στὴ νέα γενεὰ τὶς ἐντυπώσεις τους, γιὰ νὰ μὴ μείνῃ τὸ ἔθνος μακριὰ ἀπὸ τὶς ἀναμνήσεις αὐτές. Διότι ἔθνη ποὺ λησμονοῦν τὴν ἱστορία τους εἶνε ἀνάξια νὰ ζοῦν. Ἐπειδὴ ἀνήκω σ᾿ ἐκείνη τὴ γενεά, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ λίγα λόγια ἀπὸ προσωπικές μου ἐντυπώσεις.
Ἤμουν στὸ Μεσολόγγι, νεαρὸς διάκονος καὶ ἱεροκήρυκας στὴν ἱερὰ πόλι. Ἦταν 27 Ὀκτωβρίου 1940, ἡμέρα Κυριακή. Τὸ πρωῒ ὅλοι ἐκκλησιάστηκαν καὶ κατόπιν γύρισαν στὰ σπίτια τους. Καὶ ἦρθε τὸ βράδυ, ἐκεῖνο τὸ βράδυ! Οἱ μητέρες κοίμησαν τὰ νήπια στὰ λίκνα τους· καὶ οἱ ἀγρότες οἱ ἐργάτες καὶ οἱ ἁλιεῖς ἀναπαύθηκαν στὰ σκληρὰ κρεβάτια τους, γιὰ νὰ συνεχίσουν τὴν ἑπομένη μέρα τὴν εἰρηνικὴ ζωή τους.
Τὰ μεσάνυχτα, κατὰ τὴ μία (1) ἡ ὥρα, σφυρίζουν οἱ σειρῆνες καὶ χτυποῦν οἱ καμπάνες. Στρατιῶτες τοιχοκολλοῦν διατάγματα ἐπιστρατεύσεως. Ταραχὴ μεγάλη. Τί ἔγινε; Πόλεμος! Πόλεμος; Δὲν περίμεναν τὸν πόλεμο. Ἂν ὑπῆρχε ἕνα ἔθνος ποὺ ἤθελε τὴν

Συνήθεια πλέον στους "διακριτικούς" πνευματικούς, η αποδοχή κάθε θεομπαιξίας των Οικουμενιστών!


Συνήθεια πλέον η παρουσία αιρετικών στον Μητροπολιτικό Ι. Ναό Αθηνών

Δοξολογία για την Εθνική Επέτειο τελέσθηκε στον Μητροπολιτικό Ι. Ναό Αθηνών (ΦΩΤΟ)
katanixis.gr: Η δοξολογία για την 28η Οκτωβρίου στην Πρωτεύουσα, είναι αλήθεια πως τείνει προς εξαφάνιση. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη, την 25η Μαρτίου.
Αν κρίνουμε δε από τα στελέχη του πολιτικού προσωπικού και τον εκκωφαντικά άδειο από πιστό λαό ιερό Ναό, μάλλον η όλη "διαδικασία" παίρνει το χαρακτήρα αγγαρείας ή ακόμη χειρότερα, τιμωρίας.
Ο λύκος όμως στην αντάρα χαίρεται, όπως και η λαϊκή θυμοσοφία μας διδάσκει.
Τι δουλειά έχουν οι αιρετικοί εκεί; Ποιος και γιατί τους προσκάλεσε; Μήπως ήταν περαστικοί, είδαν φως και μπήκαν; Θεωρείται συμπροσευχή αυτή η πράξη; Είναι αξιόποινη με βάση τους Πατέρες και τους κανόνες της Εκκλησίας; Ποιος λοιπόν πρέπει να παραπεμφθεί σε εκκλησιαστικό δικαστήριο, με βαρύτατο κατηγορητήριο που επισύρει την ποινή της καθαιρέσεως;
Α! Ναι ξεχαστήκαμε. Η Κατάνυξη φταίει που βλέπει γύρω της φαντάσματα, εχθρούς και απειλές εκεί που δεν υπάρχουν.
Καλή Φώτιση



Δοξολογία για την Εθνική Επέτειο τελέσθηκε στον Μητροπολιτικό Ι. Ναό Αθηνών (ΦΩΤΟ)
Εκκλησία της Ελλάδος: Δοξολογία τελέσθηκε σήμερα, στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αθηνών για την εορτή της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου

Αυτή η παρέλαση ουδέποτε επαναλήφθη…

IMG_2081.jpg

ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΗ!!
Το πολιτικό κατεστημένο ΔΕΝ επέτρεψε τέτοιο γεγονός.
ΔΕΝ ετίμησε τις γυναίκες που έδωσαν και το υστέρημά τους στον αγώνα και στερήθηκαν την παρουσία των αγαπημένων τους συντρόφων.
ΔΕΝ πήραν καμία σύνταξη, ΔΕΝ έτυχαν τιμών ιδιαιτέρων. Ξέχασε η Πολιτεία και τους άνδρες τους…….
Την φωτογραφία έστειλε από το Σικάγο ο τριπολιτσιώτης Παναγιώτης Μιχαλόπουλος, τ. αξιωματικός του Πυροβολικού, και σήμερα παππούς με αρκετά εγγόνια, και με ευλογημένο χέρι γιατί αγιογραφεί όλες τις ελληνικές εκκλησίες, ψέλνει, έχει γιο παπά, είναι ευτυχής, μένει σταθερός στην Πίστη και αισθάνεται ΕΛΛΗΝΑΣ.
(ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΤΡΙΠΟΛΗ 1946, ΧΗΡΕΣ ΠΕΣΟΝΤΩΝ 1940)

Η δύναμη του Θεού και η πίστη του ανθρώπου

Κυριακή Ζ΄ Λουκά:  Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Όταν οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν σ’ ένα βράχο, τον κάνουν να λάμπει. Όταν η φλόγα αγγίξει ένα άκαφτο κερί, το ανάβει. Όταν ο μαγνήτης αγγίξει ένα μεταλλικό αντικείμενο, το μαγνητίζει. Όταν το ηλεκτροφόρο καλώδιο αγγίξει ένα συνηθισμένο σύρμα, και τα δυο τους ηλεκτρίζονται.
Όλες αυτές οι φυσικές ενέργειες δεν είναι παρά εικόνες ή πνευματικά φαινόμενα. Όλα όσα συμβαίνουν στον εξωτερικό κόσμο, είναι απλά η εικόνα όσων γίνονται στον εσωτερικό. Ολόκληρη η εφήμερη φύση είναι σαν ένα όνειρο, σε σχέση με την εσωτερική πραγματικότητα, σαν ένα παραμύθι, όταν μιλάμε με όρους αιώνιας ζωής.
Η ψυχή είναι η πραγματικότητα του σώματος. Ο Θεός είναι η πραγματικότητα της ψυχής. Όταν ο Θεός αγγίζει την ψυχή, την ζωοποιεί, της μεταδίδει την δράση. Όταν η ψυχή αγγίζει το σώμα, κάνει το ίδιο. Το σώμα λαβαίνει φως, ζεσταίνεται, δέχεται μαγνητισμό και ηλεκτρισμό, δράση, ακοή και κίνηση από την ψυχή. Όταν η ψυχή αναχωρεί από το σώμα, όλ’ αυτά χάνονται, εξαφανίζονται. Η ψυχή δέχεται από το Θεό έναν ειδικό φωτισμό, θέρμη, μαγνητισμό και ηλεκτρισμό, δράση, ακοή και κίνηση. Κι όλ’ αυτά χάνονται όταν η ψυχή χωρίζεται από το Θεό.
Υπάρχει άνθρωπος σ’ ολόκληρο τον κόσμο που όταν αγγίζει μια νεκρή ψυχή την επαναφέρει στη ζωή, της μεταδίδει φως και θερμότητα, μαγνητισμό και ηλεκτρισμό από την πηγή της ζωής; Υπάρχει κάποιος σ’ ολόκληρο τον κόσμο, από την αρχή της ιστορίας του ανθρώπου, που όταν άγγιξε ένα νεκρό σώμα το έκανε να σηκωθεί, να μιλήσει και να περπατήσει; Σίγουρα πρέπει νά ‘χει υπάρξει. Διαφορετικά ο ήλιος κι