«Διεταράχθη επί τω λόγω αυτού» (Μητρ. Αχελώου Ευθυμίου) και ΕΓΚΩΜΙΟΝ εις ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Αγ. Γρηγορίου Νύσσης)

«Διεταράχθη ἐπὶ τῷ λόγῳ αὐτοῦ»

(Λουκ. α' 29).

Ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Ἀχελώου Εὐθυμίου

Η Παρθένος Μαρία, όταν άκουσε τα εγκώμια και τις φιλοφρονήσεις του Αγγέλου «διεταράχθη». Ίσως ήταν η πρώτη φορά που άκουγε τέτοια λόγια και τόσους επαίνους για τον εαυτό της. Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι ενώ ταράχθηκε εσωτερικά δεν έκανε καμμιά εξωτερική εκδήλωσι.

Δεν είπε τίποτε, δεν έκανε καμμιά έκφρασι αποδοκιμασίας η επιδοκιμασίας, ούτε άλλη κίνησι η χειρονομία. Μόνο «διελογίζετο», στοχαζόταν τα λόγια που άκουσε και προσπαθούσε ν' ανακαλύψη το νόημά τους: «διελογίζετο ποταπός είη (=ποιά να είναι η έννοια) ο ασπασμός ούτος». «Ενώ η Εύα έδωκε προσοχήν και εμπιστοσύνην εις τα λόγια του όφεως η Παρθένος δεικνύεται επιφυλακτική εις τους λόγους του Αγγέλου. Δεν είναι απιστία ούτε καν ολιγοπιστία εκείνο που κάμνει την Παρθένον να είναι επιφυλακτική. Ότι είναι πρόθυμος να πιστεύση και να υπακούση εις το θέλημα του Θεού, το δείχνει ευθύς αμέσως. Η Εύα, χωρίς να λάβη κανένα προφυλακτικόν μέτρον, χωρίς να εξετάση τους σκοπούς του αρχεκάκου όφεως, έσπευσε να παραβή το θέλημα του Θεού. Η Παρθένος, όταν επείσθη ότί ο Γαβριήλ δεν ήτο ο αποστάτης διάβολος, αλλ' ο παραστάτης άγγελος... και όταν επληροφορήθη πλήρως, ότι δεν διατρέχει κανένα κίνδυνον η αγιότης της, τότε πείθεται και ειρηνεύει, πιστεύει και υπακούει» (Χ, 68).

Η συναισθηματική ωριμότης της Θεοτόκου εντυπωσιάζει. Δεν δέχεται αμέσως τις φιλοφρονήσεις έστω κι’ αν προέρχωνται από αγγελικά χείλη, αλλά ούτε και τις αποδοκιμάζει αμέσως, πράγμα που θα φανέρωνε μια επιπόλαια και κούφια σεμνοτυφία. Ο,τι άκουσε και ο,τι είδε διετάραξε βέβαια την ήρεμη εσωτερική της ισορροπία, χωρίς όμως να την καταστρέψη. Η Θεοτόκος απεδείχθη κυρίαρχη του συναισθηματικού της κόσμου.

«Μη φοβού Μαριάμ» (Λουκ. α΄ 30).

Ενώ η Παρθένος Μαρία δεν είπε τίποτα και δεν έκανε τίποτα παρά μόνο «διεταράχθη» εσωτερικά, ωστόσο ο Άγγελος διεπίστωσε την εσωτερική αυτή ταραχή και γι' αυτό σπεύδει να την καθησυχάση, βεβαιώνοντάς την, ότι ο χαιρετισμός προερχόταν από τον ίδιο τον Θεό, ο οποίος της επεφύλασσε εξαιρετική χάρι και εύνοια.

Ο Θεός δεν επιτρέπει η ταραχή της Παρθένου να μεταβληθή σε φόβο. Ο φόβος βασίζεται συνήθως στην ενοχή. Ο Αδάμ, μετά την πτώσι, φοβήθηκε και κρύφθηκε: «Της φωνής σου ήκουσα... και εφοβήθην... και εκρύβην» (Γεν. γ' 10). Στην καρδιά της Πανάγνου δεν υπήρχε η προϋπόθεσις αυτή του φόβου, η ενοχή. Αντίθετα υπήρχε η αγάπη του Θεού, η οποία «έξω βάλλει

Εμπνέει ή καταδικάζει τέτοιες ενέργειες το Κοράνι;

Σφοδρές αντιδράσεις έχει προκαλέσει στους Χριστιανούς του Ιράκ το σκάνδαλο της βεβήλωσης της εικόνας του Τιμίου Σταυρού που τοποθετήθηκε στη βάση παπουτσιών. 

Την περασμένη εβδομάδα στις βιτρίνες του εμπορικού κέντρου Ankavy

Σχόλια εἰς τὴν Ἡμερίδα τοῦ Πειραιῶς

  Παραπονεμένη φιλαλήθεια

Σχόλια εἰς τὴν Ἡμερίδα τοῦ Πειραιῶς

   Στὴν ἡμερίδα τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς περὶ τῆς ἑτοιμαζομένης «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου», ἀκούστηκαν, κατὰ τὴν γνώμη μας, πολλὰ ὡραῖα, καὶ κάποια λίγα ὄχι τόσο. Μία γενικὴ εἰκόνα ποὺ ἀπεκομίσαμε εἶναι ἕνα «θὰ δοῦμε τί θὰ κάνουμε», χωρὶς ξεκάθαρες θέσεις γιὰ τὸ τί δέον γενέσθαι, καὶ ὅποτε ἀκούσθηκαν τέτοιες πολὺ φοβούμεθα ὅτι δὲν θὰ τεθοῦν σὲ ἐφαρμογή, ἐκτὸς ἴσως ἀπὸ ἐλαχίστους, οἱ ὁποίοι θὰ εἶναι ἄνθρωποι ἕτοιμοι νὰ ἐπωμισθοῦν τὸ ὄνειδος τοῦ «περιθωριακοῦ». Σχετικῶς πρόσφατο παράδειγμα ποὺ δικαιολογεῖ τὸν φόβο αὐτό εἶναι ἡ ἐνυπόγραφη ἐπίσημη ἀνακοίνωσι (ἔτος 2006) ἀρκετῶν μνημονευόντων τὸν Πατριάρχη ἁγιορειτῶν ποὺ περιέχει μία ἄκρως ὁμολογιακὴ θέσι, ἡ ὁποία δυστυχῶς ἀποδεικνύεται μέχρι τὶς ἡμέρες μας, δέκα χρόνια μετά, «μπλόφα»: Διεκήρυξαν λίαν εὐστόχως ὅτι ἐφόσον συνεχισθοῦν τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα «τὸ μόνο, ποὺ θὰ εὐφράνῃ τοὺς ὀρθοδόξους καὶ θὰ καταισχύνῃ τοὺς κακοδόξους, εἶναι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου  καὶ τῶν ἁπανταχοῦ συμφωνούντων ἢ σιωπούντων Ἐπισκόπων» (Ορθόδοξος Τύπος, 26-1-2007 - ὁλόκληρη ἡ ἐπιστολὴ τῶν ἁγιορειτῶν ἐδῶ) . «Μπλοφάρουμε» στὴν Ὀρθοδοξία; Δὲν μιλῶ ἐπιθετικῶς, ἀλήθεια, ἀλλὰ μὲ ἐκστατικὴ ἀπορία...

   Ἀπεστείλαμε γραπτὲς ἐρωτήσεις στοὺς ἐκλεκτοὺς ὁμιλητὲς τῆς Ἡμερίδος. Οἱ ἐρωτήσεις ἐγράφησαν μὲ τέτοιο τρόπο ὥστε οἱ ὁμιλητὲς νὰ τὶς ἀντιμετωπίσουν ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀπροκατάλυπτα, καὶ νὰ μὴ τὶς ἀπορρίψουν αὐτομάτως ὡς προϊὸν «περιέργων Παλαιοημερολογιτῶν». 

   Μία ἀπευθυνόταν στὸν Ἐπίσκοπο Γλυφάδος. Ἔλεγε περίπου: «Εἴπατε ὅτι ἐὰν ἡ Μεγάλη Σύνοδος δὲν συμφωνεῖ κατά τι μὲ τὶς προηγούμενες Οἰκουμενικὲς Συνόδους θὰ ἀπορριφθῇ. Πρακτικῶς, πῶς θὰ γίνῃ αὐτὴ ἡ ἀπόρριψι;». Ἡ ἀπάντησι ἤταν ἕνα «Θὰ δοῦμε». Σεβαστή. Εὐχόμεθα αὐτὸ τὸ «θὰ δοῦμε» νὰ μὴ μεταβληθῇ ἀπὸ πολλοὺς μετὰ τὴν Σύνοδο σὲ: «Ἐντάξει, δὲν προχώρησαν πολὺ οἱ οίκουμενιστὲς· νὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγῶνα «ἐντὸς Ἐκκλησίας»· μακριὰ ἀπὸ τὰ σχίσματα· νὰ δοῦμε πρώτα πῶς θὰ ἐφαρμόσουν τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου καὶ μετὰ «θὰ δοῦμε» πάλι· ὅ,τι κάνουμε νὰ τὸ κάνουμε ὅλοι μαζί...

   Μία ἄλλη ἐρώτησι, ποὺ ἀπευθυνόταν στὸν πατέρα Σαράντη Σαράντο, ἔγραφε:   

«Πολλοὶ ἐκ τῶν ὁμιλητῶν, ὅπως καὶ ἐσεῖς, ἀνεφερθήκατε στὸ ὄνομα τοῦ ὄντως μεγάλου Θεολόγου τῆς ἐποχῆς μας καὶ ὁσίας βιοτῆς πατρὸς Ἰουστίνου Πόποβιτς. Γνωρίζετε ὅτι στὶς ἐσχατιὲς τοῦ βίου του, χωρὶς νὰ γνωρίζουμε γιὰ πόσο χρονικὸ διάστημα, «διέκοψε πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν» μετὰ τοῦ τότε Σέρβου Πατριάρχου, ὅπως σημειώνεται σὲ ἄρθρο τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου» (Ορθόδοξος Τύπος, 15-7-1971).

 

   Πάτερ Σαράντη, νὰ γνωρίζετε ὅτι ἡ ἐκτιμησί μου στὸ πρόσωπό σας εἶναι μεγάλη, ἀλλὰ στενοχωρήθηκα πολὺ ὅταν ἀναφερθήκατε στὴν ὡς ἄνω ἐρώτησι τελείως ἐπιγραμματικῶς, καὶ μάλιστα χωρὶς ἀναφορὰ στὸ ἄρθρο τοῦ Ο.Τ. ὥστε νὰ ἐνημερωθῇ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀρχίσῃ νὰ σκέπτεται λίγο διαφορετικά. Νομίζω ὅτι θὰ ἤταν ὡραία νὰ διαβάζατε τὴν ἐρώτησι ὡς εἶχε, νὰ λέγατε ὅτι ἔχουμε αὐτὴν τὴν πληροφορία, τὴν ὁποία δὲν γνωρίζαμε, καὶ θὰ τὴν διασταυρώσουμε καὶ ἐμεῖς, ὥστε νὰ τὴν διακηρύττουμε. Νομίζω ὅτι αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ φιλαλήθεια καὶ ἡ ἀπροκατάληπτη ἐκτίμησι τῶν ἱστορικῶν γεγονότων. 

   Στείλαμε στὸν πατέρα Πέτρο Heers τὴν ἑξῆς ἐρώτησι:  

   «Ἐπειδὴ τὶς τελευταῖες δεκαετίες παρατηρεῖται σημαντικὴ ἀλλοίωσι στὸν τύπο τοῦ βαπτίσματος (στὴν τριτὴ κατάδυσι) ὥστε κάποιοι λίγοι Παλαιοημερολογῖτες νὰ προβαίνουν σὲ ἀναβαπτισμούς, θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε κάτι ὥστε νὰ ἐπανέλθουμε στὴν κανονικὴ τάξι καὶ νὰ βαπτίζουμε ὀρθά; Θὰ μπορούσαμε ἐπίσης νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ γιὰ τὴν ὀρθὴ τήρησι καὶ ἄλλων μυστηρίων καὶ ὄχι νὰ περικόπτουμε ἀσύστολα εὐχὲς καὶ ἄλλα, κάτι ποὺ ἀποτελεῖ δεῖγμα ἐκκοσμικεύσεως;»

   Ἡ ἐρώτησι δὲν διαβάστηκε. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἀναφερόμαστε καὶ στὸ τί συμβαίνει στὴν Ἑλλάδα. Ὁ λίαν συμπαθὴς π. Πέτρος προετίμησε νὰ ἀναφερθῇ μόνον στὸ ἐξωτερικὸ καὶ δὴ σὲ σλαυικὲς Ἐκκλησίες ὅπου πράγματι ἡ ἀλλοίωσι εἶναι προκλητικὴ, καὶ ἀπέφυγε νὰ κάνῃ ἀναφορὰ στὴν πρακτικὴ τῆς πλειοψηφίας τῶν ἐν Ἑλλάδι (καὶ τῶν ἁπανταχοῦ πλέον) Ἀρχιερέων-ἱερέων, ποὺ δὲν βαπτίζουν μὲ τριτὴ ὡλοκληρωμένη κατάδυσι, ὅπως προβλέπεται ρητὰ καὶ ἀδιαμφισβήτητα ἀπὸ τὴν Πίστι μας, καὶ ὅπως ἤταν ἡ γενικὴ πρακτικὴ ἐν Ἑλλάδι μέχρι καὶ πρὶν, χονδρικῶς, πενῆντα χρόνια. Γιὰ τὴν γενικωτέρα ἐκκοσμίκευσι οὐδεὶς λόγος...

   Μία ἄλλη ἐρώτησι ἀπευθυνόταν στὸν  ἀξιόλογο καὶ ἀνδρεῖο (ὑπ’ ὄψιν ὅτι δὲν ὁμιλῶ κολακευτικῶς περὶ τῶν προσώπων, ἀλλ’ ἐκφράζω τὴν γνώμη μου, ἡ ὁποῖα εὔχομαι να εἶναι δίκαιη) κύριο Δημήτριο Τσελεγγίδη:

«Κάπου διαβάσαμε ὅτι ὑπῆρχε κάποια περίοδος κατὰ τὴν ὁποία ὁ σύγχρονος ἅγιος Παΐσιος εἶχε ἐπικοινωνία μόνον μὲ τοὺς διακόψαντες γιὰ κάποιο διάστημα τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου. Τὸ ἐπιβεβαιώνετε αὐτό;».

   Ἡ ἐρώτησι δὲν διαβάστηκε, οὔτε ἀκούστηκε ἀπὸ κάποιον ὡς ἱστορικὸ γεγονός. Παρακαλῶ, ὅποιος βρῆ τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο ποὺ τὸ ἀναφέρει (καὶ δυστυχῶς δὲν θυμόμαστε τώρα) νὰ τὸ δημοσιεύσῃ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἐὰν κάποιος τὸ διαψεύδῃ ἂς δημοσιεύσῃ τὴν ἀντίρρησί του μὲ ἀποδείξεις. Προφανῶς, καὶ γιὰ διαφόρους λόγους, πολλοὶ δὲν θὰ θέλανε νὰ ἀκουσθῇ καὶ αὐτὴ ἡ πτυχὴ τῆς ζωῆς τοῦ Πατρὸς Παϊσίου, ὅπως καὶ ἄλλοι, ποὺ ἐπίσης τὸν τιμοῦν ὡς Ἁγιο, δὲν θέλουν νὰ ἀκοῦνε καὶ νὰ διαδίδεται ὅτι ὁ Γέρων ἀνησυχοῦσε ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν ἐπικειμένη ἠλεκτρονικὴ σκλαβιὰ καὶ τὶς ὀλέθριες πνευματικὲς ἐπιπτώσεις ἀπὸ αὐτήν.

   Στείλαμε, έπίσης, καὶ τὴν κάτωθι ἐρώτησι, γιὰ νὰ ἀπαντηθῇ ἀπὸ τὸν προηγούμενο Μονῆς Μετεώρων, πατέρα Ἀθανάσιο:

«Γνωρίζουμε πολλοὺς Παλαιοημερολογῖτες, ποὺ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἑνωθοῦμε, ἐφόσον, ἐπανερχόμενοι στὴν Ἱερὰ Παράδοσι, ἀποτειχισθοῦμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ τοὺς κοινωνικοὺς μετ’ αὐτῶν. Νὰ γίνῃ, δηλαδὴ, συνεπὴς ἀποτείχισι, ὅπως ἀκριβῶς ἀπείλησαν ἐνυπογράφως πολλοὶ μνημονεύοντες τὸν Πατριάρχη ἁγιορεῖτες τὸ 2006 σὲ ἐπίσημη ἀνακοίνωσί τους, καὶ δυστυχέστατα ἀκόμη δὲν τὸ ἐνήργησαν, καθ’ ἣν στιγμὴν οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν ἔχουν ὑποχωρήσῃ κάπου, ἀλλὰ μάλιστα συνεχίζουν καὶ ἀκάθεκτοι. Το σχόλιό σας.»

   Δὲν διαβάστηκε. Ἁπλῶς ἔγινε λόγος γιὰ μία ἐρώτησι ποὺ γράφει γιὰ «ἀποτείχισι» καὶ δὲν δόθηκε συγκεκριμένη ἀπάντησι ἀπὸ τὸν ὄντως φλογερὸ πατέρα Ἀθανάσιο. Πιθανῶς, δὲν ἤθελε νὰ θίξῃ τοὺς ἀγαπητοὺς ἁγιορείτας. Εἶναι κακὸ ὅμως νὰ ὑπενθυμίσουμε τὴν ὑπόσχεσι-ἀπειλή τους; Εἶναι κακὸ νὰ μάθῃ ὁ κόσμος ὅτι ἔγραψαν περὶ ἀποτειχίσεως ἁγιορεῖτες μνημονευτὲς μοναχοί; Εἶναι κακὸ νὰ μάθῃ ὁ κόσμος ὅτι δὲν πρέπει νὰ μᾶς φοβίζῃ ἡ «ἀποτείχισι», ὅπως προσπαθοῦν δεκάδες χρόνια τώρα νὰ ἐμπνεύσουν στὸν κόσμο οἱ οἰκουμενιστές καὶ κάποιοι ἀκούσιοι συνεργάτες τους. «Νῦν ἐπέστη ὁ καιρός», πατέρες καὶ ἀδελφοί (ἀκοῦτε καὶ σεῖς, γέροντα Ἐφραὶμ στὴν Ἀριζόνα;). Ἐν ἀποτειχίσει, ἀλλ’ ἐν ταπεινώσει, νὰ εὑρεθοῦμε ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ νὰ συναγωνισθοῦμε κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατὰ τῆς Νέας Ἐποχῆς, κατὰ τῆς ἐκκοσμικεύσεως, κατὰ τῶν ἀθέων γραμμάτων τῆς συγχρόνου Παιδείας, κατὰ τοῦ σεσηπότος πολιτικοῦ κατεστημένου, κατὰ τῶν ὑπούλων σχεδίων τῶν ὀπαδῶν τῆς Παγκοσμιοποιήσεως καὶ τῆς ἀποορθοδοξοποιήσεως τῆς Ἑλλάδος μας, κατὰ τοῦ ἐπερχομένου Ἀντιχρίστου... 

Νεόφυτος Βάτος

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/03/blog-post_36.html

Στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου (Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου)

Για όσους δεν κατάλαβαν: Ο Οικουμενισμός και η Πανθρησκεία έχουν διαγράψει την "εν Πνεύματι λατρεία"!

 Εθνική ντροπή!

Μετέτρεψαν σε πριβέ Ναό τον Αγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη

του Γιώργου Θεοχάρη

-Το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ σας μεταφέρει το ρεπορτάζ:
Ωρα 9:00 το πρωί σήμερα ακούστηκε το Δι΄' Ευχών στον Καθεδρικό Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου στο Κολωνάκι.

Η Θεομητορική εορτή κι η Εθνική Επέτειος δεν πτόησαν τους ...προϊσταμένους του Αγίου Διονυσίου που είχαν αποφασίσει να αδειάσουν την Εκκλησία πριν καν προσέλθει ο κόσμος. Αδιαφορώντας για τον εκκλησιασμό του ποιμνίου τους ανήμερα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου....
Οταν η Εκκλησία υποκύπτει ενδεχομένως σε πολιτικές απαιτήσεις προσπερνώντας το πνευματικό της ρόλο τότε εκτροχιάζεται και μαζί της συμπαρασύρει και τους πιστούς που έμειναν αλειτούργητοι σε μία πανυγηρική ημέρα για την Ορθόδοξη Εκκλησία και το Εθνος.
Ο κόσμος που προσερχότανε στον Αγιο Διονύσιο και αντίκρυσε τον Παπαθωμά Συνοδινό να αναφωνεί το Δι' ευχών έμεινε άναυδος. Καθώς είναι η πρώτη φορά που η Θεία Λειτουργία σε μεγάλες εορτές τελειώνει στις εννιά το πρωί.
Η δοξολογία για τον διπλό εορτασμό, όπως συνηθίζεται ξεκινούσε στις 10:30 ή 11:00 το πρωϊ. Σήμερα έδιωξαν τον κόσμο από τις εννιά, όπως είπαν στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ κάτοικοι της περιοχής.
Αλλοι πάλι πιστοί διαμαρτυρήθηκαν έντονα καθώς υπήρχε και face control κατά τη προσέλευσή του. Οι αστυνομικοί μας ζήτησαν εάν έχουμε πρόσκληση, εξηγεί η 75χρονη κ. Κατερίνα Ιωαννίδου στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
Ντροπή σε όλους τους αρμόδιους για αυτό που συνέβει σήμερα, μετέτραψαν σε χώρο εκδηλώσεων την Εκκλησία μας, τονίζει ο Λάμπρος Χατζημάρκος.
Κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για όσα συνέβησαν σήμερα στον Αγιο Διονύσιο, υπογραμμίζει η κ. Λούκα Παπασταύρου.
Βρέθηκα στην Αθήνα και ήρθα να εκκλησιαστώ στον Αγιο Διονύσιο αλλά... τονίζει Αγιορείτης μοναχός από την Μικρά Αγία Αννη.

Πηγή

ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ: Αρνούνται ότι είναι Οικουμενική, αλλά την ετοιμάζουν ως ...Οικουμενική!

Τι αποφάσισε σήμερα η Ειδική Επιτροπή Αγίας και Μεγάλης Συνόδου στο υπ. Εξωτερικών

• 

Συνεδρίασε σήμερα το πρωί για πρώτη φορά η Ειδική Επιτροπή Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας (ΑΜΣΟΕ) στο Υπουργείο Εξωτερικών.

Η Ειδική Επιτροπή έχει συσταθεί βάσει της ΑΠΦ. 330/58/ΑΣ 13498 του Υφυπουργού Εξωτερικών, κ. Ιωάννη Αμανατίδη.

ΣΤΟΛΗ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ

 Φώτης Κόντογλου:

«Η Ελληνική Επανάσταση του 1821. ΣΤΟΛΗ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ»

Για του Χριστού την πίστιν την αγίαν,
για της πατρίδος την ελευθερίαν,
γι’ αυτά τα δύο πολεμώ,
γι’ αυτά να ζήσω επιθυμώ,
κι αν δεν τα αποκτήσω

τι μ’ ωφελεί να ζήσω;

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του 1821 έχει μια πνοή αγιασμένη, κι η ιστορία της είναι σαν συναξάρι. Η Ελλάδα μπορεί να παρασταθεί σαν τη μητέρα των Μακκαβαίων που είδε να βασανίζονται και να σφάζονται μπροστά της τα παιδιά της ένα-ένα. Από τον καιρό που χάθηκε η Κωνσταντινούπολη, η πατρίδα μας μαυροφόρεσε σαν χαροκαμένη χήρα» οι άνδρες ήτανε σαν ασκητές, οι γυναίκες σαν καλογριές, τα τραγούδια μας γεμάτα πόνο και ελπίδα, τη λεγόμενη «χαρμολύπη», σαν χερουβικά, σαν τροπάρια.

Μια αγιοσύνη τα τύλιγε όλα. Οι καρδιές ήτανε, με όλη την παλληκαριά τους, συντετριμμένες και ταπεινωμένες. Γι’ αυτό κι η θρησκεία μας ήτανε αληθινή, επειδή η πίστη του Χριστού δεν ταιριάζει σε ανθρώπους απίκραντους και καλοπερασμένους, κατά τα λόγια του Χριστού που λέγει: «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε», και στενή και τεθλιμμένη η οδός».

Μα όσα χάνει ο άνθρωπος σε καλοπέραση, τα κερδίζει «εκατονταπλασίονα» σε βάθος πνευματικό. Και το έθνος μας που στάθηκε κακότυχο και βασανισμένο, από την άλλη μεριά στάθηκε ευλογημένο, κατά τον λόγο που λέγει ο Σολομών για όσους μαρτυρούνε για την αλήθεια: «και γαρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης» και ολίγα παιδευθέντες, μεγάλα ευεργετηθήσονται». Και ποια είνε αυτή η αντάμειψη; Η αντάμειψη ήτανε πως ντυθήκανε με κάποια στολή αφθαρσίας αυτοί που ζούσανε «υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, εν ερημίαις πλανώμενοι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης».

Για τούτο, όποιος άνθρωπος έχει καρδιά καθαρή, και νιώσει την Ελληνική Επανάσταση, σαν να τραβιέται από κάποιον μαγνήτη, ας είναι κι άλλης φυλής άνθρωπος, χωρίς να γνωρίζει καλά- καλά από πού βγαίνει αυτή η γλυκύτητα και η κατανυκτική αγάπη, μ’ όλο που ακούει σκοτωμούς, μαρτύρια και μοιρολόγια, που σε άλλη περίσταση αγριεύουνε τον άνθρωπο. Θαρρεί πως δεν γινήκανε στ’ αληθινά αυτά που ακούει, αλλά πως είναι κάποιο έμορφο παραμύθι.

Τα πιο σκληρά πράγματα χάνουνε τη σκληρότητά τους, καν φονικά, καν αγωνίες κάθε λογής, φτώχια, κρύο, πείνα, αρρώστια, ορφάνια. Κάποιος μυστικός πλούτος τα χρυσώνει όλα, ο της αφθαρσίας ο Παράκλητος (ο Παρηγορητής), το Πνεύμα το Άγιον. Αυτή είναι που λέγω στολή Αφθαρσίας κι ελπίδα Αθανασίας.

Η Ελληνική Επανάσταση είναι σαν το χάλκινο μοσχάρι που έκανε ένας τεχνίτης για τον τύραννο Φάλαρη και που το πύρωνε με φωτιά και σφαλούσε στην κοιλιά του όσους ήθελε

Πολιτικοί, Δεσποτάδες και Πάπες βάλθηκαν να μας πείσουν πόσο χριστιανικό είναι να υπηρετούμε τα σχέδια της Ν. Τάξης και της Πανθρησκείας!

Ο Πάπας  έπλυνε  και  φίλησε

πόδια  δώδεκα  προσφύγων

Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς, καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων (Αποκ. 13,11)

Δώδεκα πρόσφυγες οι οποίοι διαμένουν σε κέντρο υποδοχής των αιτούντων άσυλο κοντά στην Ρώμη, επελέγησαν για να συμμετάσχουν στην σημερινή τελετή του Νιπτήρος της Μεγάλης Πέμπτης των καθολικών.

Πρόκειται, όπως αναφέρει ο ιταλικός Τύπος, για «ένα συγκεκριμένος μήνυμα υπέρ της υποδοχής των προσφύγων, το οποίο ο Φραγκίσκος επιθυμεί να στείλει σε όλους τους καθολικούς πιστούς».

Ο ποντίφικας γονάτισε και να έπλυνε τα πόδια, όπως ορίζει η τελετουργία, σε άνδρες πρόσφυγες,