Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Εκκλησιαστικοί Ηγέτες: Φανερή η αποστασία τους και η παραβίαση όλων των Ι. Κανόνων!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 1453, ΕΛΛΑΔΑ 2014 «Ἀπὸ τὴν μία εἴχαμε ἕνα δεδηλωμένο ἄθεο μὲ νεοταξικὲς ἰδέες, ἀπὸ τὴν ἄλλη εἴχαμε ἕνα τρομερὸ θεομπαίχτη, στέλεχος τῆς λέσχης Μπίλντεμπεργκ».



 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 1453,

ΕΛΛΑΔΑ 2014

  Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης

 

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ὅσοι Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι ἔχουν ἀπομείνει ἀντιλαμβάνονται ὅτι τὸ ἔθνος εἶναι κατώτερο μέγεθος ἀπὸ τὸ «ἔθνος ἅγιον» (Α´ Πέτρ. β´ 9). Συνεπῶς ἡ προτεραιότητα θὰ δοθεῖ στὸ μεῖζον. Οἱ νοήμονες ἐννοοῦν ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ πνευματικὸ κλειδὶ γιὰ τὶς κάθε εἴδους «προκλήσεις» τῆς ἱστορίας (ἀκόμα καὶ τὶς ἐκλογικές). Τὸ ἐπίγειο ἔθνος δείχνει πὼς ἴσως θέλει νὰ χάσει πλέον τὸν πόλεμο γιὰ τὴν ἱστορική του ἐπιβίωση. Δὲν  μπορεῖ νὰ τὸ βοηθήσει πιὰ κανένας. Μόνον ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ ἐν δόξῃ ἀναληφθεὶς εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἐν δεξιᾷ καθίσας τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, μπορεῖ νὰ βοηθήσει, ἐφ᾽ ὅσον οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀπαρτίζουν τὸ ἔθνος γίνουν «ἔθνος ἅγιον». Ἀλήθεια πόσοι  ἀπὸ τὸ «ἔθνος» γνωρίζουν τί γιορτὴ εἶναι σήμερα; (τῆς Ἀναλήψεως)

.                Ἡ Κωνσταντινούπολη ἔπεσε τὸ 1453 ἀπὸ διπλὴ προδοσία. Ἀπὸ τὴν μία τὴν πολέμησαν οἱ Ἕλληνες ἐξωμότες ποὺ εἶχαν προσχωρήσει στὸ Ἰσλὰμ καὶ στελέχωσαν τὸν στρατὸ τοῦ Μωάμεθ τοῦ Πορθητῆ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη εἴχαμε τὴν προδοσία τῆς δυτικόφιλης παράταξης ποὺ ὑπέσκαπτε τὸ μέλλον τῆς αὐτοκρατορίας, καθὼς ἤθελε νὰ τὴν παραδώσει στὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα. Προηγουμένως οἱ παπικοὶ εἶχαν καταφέρει τὸ πρῶτο μεγάλο χτύπημα γιὰ τὴν κατάλυση τῆς ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας μὲ τὶς Σταυροφορίες καὶ τὴν ἄγρια λεηλασία τῆς Κωνσταντινούπολης, ὅταν τὴν κατέλαβαν τὸ 1204.
.                Σήμερα βρισκόμαστε σὲ μία παρόμοια μὲ ἄλλα βέβαια δεδομένα κατάσταση. να προδοτικ πολιτικ κατεστημένο χει παραδώσει τν χώρα στν κυριαρχία τς Δύσης καὶ ἔχει καταρρακώσει τὸν ἑλληνικὸ λαὸ στέλνοντας χιλιάδες στὴν αὐτοκτονία, διαλύοντας τὸν κοινωνικὸ ἱστὸ καὶ καταστρέφοντας τὴν ἐθνικὴ οἰκονομία. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ ἐξ ἀνατολῶν κίνδυνος συνεχῶς μεγαλώνει καὶ ἡ τουρκικὴ προκλητικότητα ἀναβαθμίζεται συνεχῶς στὸν ἀέρα, στὴν θάλασσα, ἀλλὰ καὶ στὴν στεριά, καθὼς ὁλόκληρες περιοχὲς τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, ὅπως ἡ δυτικὴ Θράκη ἀλλὰ καὶ τὰ Δωδεκάνησα καὶ ἰδίως τὸ Καστελόριζο, βρίσκονται πλέον ὑπὸ καθαρὴ ἀμφισβήτηση τῆς ἑλληνικῆς τους κυριαρχίας.
.                Εἶναι χαρακτηριστικὸ πὼς ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ἔχει οὐσιαστικὰ συμπλεύσει μὲ τὴν θρησκευτικὴ ἡγεσία γιὰ νὰ διαλύσουν καὶ νὰ λεηλατήσουν ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει ὄρθιο ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. Τὰ τελευταῖα κατορθώματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας εἶναι πλέον μία φανερὴ θρησκευτικὴ ἀποστασία, παραβίαση ὅλων τῶν κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων μὲ ἀποκορύφωμα τὴν τελευταία σκανδαλώδη συμπροσευχὴ τοῦ Πατριάρχη μὲ τὸν αἱρετικὸ νεοταξικὸ Πάπα τῆς Ρώμης, ποὺ ἐξυπηρετεῖ μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὰ μασονικὰ συμφέροντα μιᾶς ληστρικῆς καὶ διεστραμμένης Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.
.                Οἱ τελευταῖες ἐκλογὲς δυστυχῶς ἔδειξαν πὼς συνεχίζεται ὁ  συνεχιζόμενος θανατηφόρος κατήφορος αὐτῆς τῆς χώρας. Ἀπὸ τὴν μία εἴχαμε ἕνα δεδηλωμένο ἄθεο μὲ νεοταξικὲς ἰδέες ποὺ ἀντιδρᾶ ἀκόμα καὶ στὴν σκέψη ὅτι θὰ πρέπει, ἂν αὔριο κληθεῖ νὰ κυβερνήσει, νὰ ὁρκιστεῖ στὸ σύνταγμα τῆς ὁμοούσιας Ἁγίας Τριάδας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη εἴχαμε ἕνα τρομερὸ θεομπαίχτη, παλιὸ στέλεχος τῆς λέσχης Μπίλντεμπεργκ ποὺ δὲν δίστασε νὰ «πουλήσει» θρησκεία καὶ Ὀρθοδοξία γιὰ νὰ πλανέψει τοὺς ψήφους τοῦ «ἀγαθοῦ» ποιμνίου μὲ σκοπὸ νὰ διαιωνίσει τὴν ληστρική του ἐξουσία ὑπηρετώντας τὰ συμφέροντα τῶν ξένων μασονικῶν εὐρωπαϊκῶν ἀφεντάδων του. Πέραν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δύο πρωταγωνιστές, εἴχαμε ἕνα κυκεώνα πολλῶν πολιτικῶν κομμάτων ποὺ τὸ μόνο ποὺ ἐξέφραζαν ἦταν οἱ ἐγωιστικὲς φἰλοδοξίες τῶν διαφόρων ἀρχηγῶν τους σύμφωνα μὲ τὸ δόγμα, κάθε Ἕλληνας καὶ ἕνα κόμμα. Ἔντεχνα δηλαδή «διαίρει καὶ βασίλευε»!
.                Μέσα σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν ζοφερὴ κατάσταση ἀναρωτιέται, ὅποιος ἀκόμα κατάφερε νὰ ἔχει σώας τὰς φρένας καὶ συνείδηση τῆς πραγματικότητας, πῶς θὰ μπορέσει νὰ σωθεῖ μία χώρα ξεπουλημένη, ἕνας λαὸς προδομένος καὶ μία κοινωνία πλανεμένη στὶς σειρῆνες τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, (μὲ τὸ χαρακτηριστικὸ σλόγκαν, Ὢχ ἀδερφέ τί μὲ νοιάζει ἐμένα!). Ἡ πολιτικὴ(οί), ἀπέτυχε(αν) καὶ πρόδωσε(αν). Ἡ ἱεραρχία προσχώρησε στὴν ἀποστασία. Ὑπάρχει ὅμως ἕνα μεγάλο ποίμνιο ποὺ ἔχει τρομερή, ἀλλὰ σὲ ὕπνωση δύναμη καὶ αὐτὸ τὸ εἶχαν καταλάβει ὅσοι ἐξόντωσαν τὸν μακαριστὸ Χριστόδουλο. Εἶχαν τρομοκρατηθεῖ ἀπὸ τὴν κινητικότητά του καὶ τὴν δύναμή του νὰ ξεσηκώνει τὸν λαό.
.                Εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὴν ἱστορία μας, (ποὺ τώρα θὰ πρέπει νὰ τὴν ξεχάσουμε), πὼς πολλοὶ ἱεράρχες στάθηκαν στὶς ἐπάλξεις καὶ ἔδωσαν ζωὴ στὸν ἑλληνισμό. Σήμερα ποιοί εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς σεβασμιότητάς τους; Ποιοί θὰ σηκωθοῦν καὶ θὰ σταθοῦν  στὸ ὕψος τους νὰ σταματήσει ἡ νέα πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης; γιατί αὐτὴ τὴν φορὰ ἡ ἅλωση θὰ εἶναι ὁριστική, καθὼς δὲν θὰ εἶναι μόνο ὑλική, ἀλλὰ τὸ  χειρότερο, θὰ εἶναι καὶ πνευματικὴ ἅλωση τῶν σωμάτων καὶ τῶν καρδιῶν ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων! Ἂν ὑπάρχουν, καιρὸς νὰ μᾶς δείξουν πὼς εἶναι ἀληθινοὶ ποιμενάρχες καὶ ὄχι ὑποκριτὲς ρασοφόροι ποὺ κρύβονται πίσω ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ἐφιάλτες τοῦ Ἑλληνισμοῦ!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
ΠΗΓΗ: olympia

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ὅπως λέγει ἕνας Ἁγιορείτης Γέρων, ἀγαπητὲ κ. Χειλαδάκη, γιὰ νὰ μιλήσει σήμερα κάποιος, πόσῳ μᾶλλον ἕνας Ἐκκλησιαστικὸς Ἄνδρας, πρέπει νὰ ἔχει καθαρὸ τὸ μέτωπο!

Μπροστά στα έσχατα, τα δικά μας και της ιστορίας.



ς ἀρχίσουμε κάποτε νὰ φροντίζουμε σοβαρὰ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, ἀδελφοί. Ἂς λυπηθοῦμε γιὰ ὅσα ἕως τώρα δὲν ἐπιτύχαμε, ἂς ἀποτινάξουμε τὴν ραθυμία. «Ἀγωνισώμεθα ὑπὲρ τῶν μελλόντων», φοβούμενοι μήπως, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα νὰ δώσουμε λόγο στὸν Κριτή, βρεθοῦμε «ἀπαρασκεύαστοι τῶν ἀγαθῶν ἔργων».

«Οὗτος ὁ αἰὼν τῆς μετανοίας, ἐκεῖνος τῆς ἀνταποδόσεως· οὗτος τῆς ἐργασίας, ἐκεῖνος τῆς μισθαποδοσίας· οὗτος τῆς ὑπομονῆς, κἀκεῖνος τῆς παρακλήσεως.

Νῦν βοηθὸς τῶν ἐπιστρεφόντων ἀπὸ ὁδοῦ κακῆς ὁ Θεὸς, τότε φοβερὸς καὶ ἀπαραλόγιστος τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων καὶ ῥημάτων καὶ ἐνθυμημάτων ἐξεταστής. Νῦν τῆς μακροθυμίας ἀπολαύομεν, τότε τὴν δικαιοκρισίαν γνωρίσομεν».

«Ἐὰν μὲν ἴδητε μετανοοῦντας ἐπὶ τῇ ἀτοπίᾳ τῶν πεπραγμένων, συμπαθήσατε ὡς οἰκείοις μέλεσι νενοσηκόσιν».

(Μ. Βασιλείου, Περὶ Μετανοίας, λόγ. Η΄).

Η ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΙ ΟΣΩΝ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ (ΣΙΩΠΗΡΑ ή ΦΑΝΕΡΑ)



29 Μαίου 1453:



Οι θρύλοι για την άλωση της Πόλης

«ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΟΥΣ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ» 


Όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους, ένα πουλί ανέλαβε να πάει ένα γραπτό μήνυμα στην Τραπεζούντα στην Χριστιανική Αυτοκρατορία του Πόντου για την Άλωση της Πόλης. Μόλις έφτασε εκεί πήγε κατευθείαν στη Μητρόπολη που λειτουργούσε ο Πατριάρχης και άφησε το χαρτί με το μήνυμα πάνω στην Άγια Τράπεζα. Κανείς δεν τολμούσε να πάει να διαβάσει το μήνυμα. Τότε πήγε ένα παλικάρι, γιός μιας χήρας, και διάβασε το άσχημο μαντάτο «Πάρθεν η Πόλη, Πάρθεν η Ρωμανία».
Το εκκλησίασμα και ο Πατριάρχης άρχισαν τον θρήνο, αλλά ο νέος τους απάντησε «Κι αν η Πόλη έπεσε, κι αν πάρθεν η Ρωμανία, πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά μας θα” ναι».

«ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ»

Οι περισσότεροι τοπικοί θρύλοι για την άλωση της Κωνσταντινούπολης μοιάζουν σε ένα σημείο: όλοι δείχνουν ότι ο χρόνος σταμάτησε με την κατάληψη της ιερής πόλης της Ορθοδοξίας από τους άπιστους Τούρκους και ότι η τάξη στον κόσμο θα επανέλθει με την ανακατάληψη της Βασιλεύουσας από τους Έλληνες. Έτσι, και στην Ήπειρο υπάρχει μια αντίστοιχη λαϊκή δοξασία. Συγκεκριμένα, ένα πουλί φέρνει την αναγγελία της πτώσης της Πόλης σε μια ομάδα βοσκών που εκείνη τη στιγμή ποτίζουν τα κοπάδια τους σε ένα ποτάμι. Ο θρύλος λέει ότι στο άκουσμα της φοβερής είδησης τα νερά του ποταμιού σταμάτησαν να κυλάνε, αφού και το φυσικό στοιχείο θεώρησε ότι η πτώση της Κωνσταντινούπολης ήταν κάτι το ανήκουστο. Το ποτάμι θα συνεχίσει και πάλι να κυλάει, μόλις απελευθερωθεί η Πόλη, συνεχίζει ο λαϊκός θρύλος… 

ΟI ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ»
 
Έναν από τους πύργους των τειχών της Πόλης τον υπεράσπιζαν τρία αδέρφια, άρχοντες Κρητικοί που πολεμούσαν με το μέρος των Βενετών (η Κρήτη τότε ήταν κάτω από την κυριαρχία των Βενετών). Μετά την πτώση της πόλης τα τρία αδέρφια και οι άντρες τους εξακολουθούσαν να πολεμούν και παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες τους οι Τούρκοι δεν είχαν κατορθώσει να καταλάβουν τον πύργο. Για το περιστατικό αυτό ενημερώθηκε ο Σουλτάνος και εντυπωσιάστηκε από την παλικαριά τους.
Αποφάσισε, λοιπόν, να τους επιτρέψει να φύγουν με ασφάλεια από τον πύργο και να πάρουν ένα καράβι με τους άντρες τους και να γυρίσουν στην Κρήτη. Πραγματικά η πρόταση του έγινε δεκτή με τη σκέψη ότι έπρεπε να μείνουν ζωντανοί για να πολεμήσουν να ξαναπάρουν τη Βασιλεύουσα πίσω από τους απίστους. Έτσι οι Κρητικοί επιβιβάστηκαν στο πλοίο τους και ξεκίνησαν για το νησί τους. Το πλοίο δεν έφτασε ποτέ στην Κρήτη και ο θρύλος λέει ότι περιπλανιούνται αιώνια στο πέλαγος μέχρι τη στιγμή που θα ξεκινήσει η μάχη για την ανακατάληψη της Πόλης από τους Έλληνες. Τότε το πλοίο των Κρητικών θα τους ξαναφέρει στην Κωνσταντινούπολη για να πάρουν και αυτοί μέρος στη μάχη και να ολοκληρώσουν την αποστολή τους και το ελληνικό έθνος να ξανακερδίσει την Πόλη.

«Η ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ»

Σύμφωνα με την παράδοση πριν ο Μωάμεθ ο Β΄ καταλάβει την Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κων/νος διέταξε να μεταφέρουν την αγία τράπεζα και όλα τα κειμήλια της Αγίας Σοφίας μακριά από την πόλη για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων.
Τρία καράβια Ενετικά λοιπόν ξεκίνησαν από την πόλη γεμάτα με όλα αυτά τα κειμήλια, όπως λέει και ο θρύλος, αλλά το τρίτο από αυτά που μετέφερε την αγία τράπεζα βυθίστηκε στα νερά του Βοσπόρου στην περιοχή του Μαρμαρά.
Από τότε μέχρι σήμερα στο σημείο εκείνο που είναι βυθισμένη η αγία τράπεζα τα νερά της θάλασσας είναι πάντοτε ήρεμα και γαλήνια, ασχέτως με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην γύρω περιοχή. Το φαινόμενο μαρτυρούν και σύγχρονοι Τούρκοι επιστήμονες, που έχουν κάνει κατά καιρούς απόπειρες να ανακαλύψουν που οφείλεται αυτό το περίεργο φαινόμενο, αλλά λόγω της λασπώδους σύστασης του βυθού, επέστησαν άκαρπες. 

Στο βιβλίο του Δωροθέου Μονεμβασίας με τίτλο “Βίβλος Χρονική” (1781) διαβάζουμε:
«Οι Ενετοί την υπερθαύμαστον και εξάκουστον Αγίαν Τράπεζαν της Αγίας Σοφίας, την πολύτιμον και ωραιότατην, έβγαλαν από τον Ναό και έβαλαν εις το καράβι, και καθώς έκαναν άρμενα και επήγαιναν προς Βενετία, ω, του θαύματος! Πλησίον της νήσου του Μαρμαρά άνοιξε το καράβι και έπεσεν εις την θάλασσαν η Αγία Τράπεζα και εβούλησε και είναι εκεί ως σήμερον, και τούτο είναι φανερόν και το μαρτυρούν οι πάντες, διότι όλον το μέρος εκείνο, όταν κάμνει φουρτούνα, η θάλασσα όλη κάμνει κύματα φοβερά, εις δε τον τόπο όπου είναι η Αγία Τράπεζα είναι γαλήνη και δεν ταράσσεται η θάλασσα. Και υπαγαίνουν τινές εκεί με περάματα, και λαμβάνουν από την θάλασσαν εκείνην, όπου είναι η Αγία Τράπεζα, και μυρίζει θαυμασιώματα μυρωδίαν, από το άγιον μύρον όπου έχει και των άλλων αρωμάτων».

Ο πατέρας της Ελληνικής λαογραφίας, Νικόλαος Πολίτης, γράφει για το περιστατικό:
«Την ημέρα που πάρθηκεν η Πόλη έβαλαν σ’ ένα καράβι την Αγία Τράπεζα, να την πάνε στην Φραγκιά, για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων. Εκεί όμως στην θάλασσα του Μαρμαρά, άνοιξε το καράβι και η Αγία Τράπεζα εβούλιαξε στον πάτο. Στο μέρος εκείνο η θάλασσα είναι λάδι, όση θαλασσοταραχή και αν είναι γύρω. Και το γνωρίζουν το μέρος αυτό από τη γ΄λήνη που είναι πάντα εκεί και από την ευωδία που βγαίνει. Πολλοί μάλιστα αξιώθηκαν να την ιδούν στα βάθη της θάλασσας».
Θα μπορούσε να είναι άλλος ένας μύθος που κατάφερε να επιβιώσει τόσους αιώνες μέσα στις καρδιές των Ελλήνων μαζί με τον κρυφό πόθο της επιστροφής της Κωνσταντινούπολης και πάλι σε Ελληνικά χέρια. Αυτός ο κρυφός πόθος εξάλλου μεγάλωσε, και θα μεγαλώνει, αμέτρητες γενιές Ελλήνων. Όμως σύμφωνα με ντόπιους Τούρκους της Κωνσταντινούπολης, το σημείο αυτό είναι υπαρκτό και τα τελευταία χρόνια μετακινείται πλησιάζοντας την πόλη. Σύμφωνα με προφητεία η αγία τράπεζα θα μεταφερθεί και πάλι μέσα στον ναό για να τελειώσει η θεία λειτουργία που διεκόπη όταν εισέβαλαν στην πόλη οι Τούρκοι.

«ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΝ»

Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη ξεκίνησαν να καταστρέφουν τις εκκλησίες και τα μοναστήρια. Στην Αγία Σοφιά είχε καταφύγει πολύ λαός, κυρίως γυναικόπαιδα, για να αποφύγουν τον θάνατο. Όμως η παρουσία τους εκεί δεν τους έσωσε, καθώς φανατισμένοι από τους δερβίσηδες μωαμεθανοί μπήκαν στην εκκλησία και άρχισαν να σφάζουν αδιακρίτως όποιον έβρισκαν μπροστά τους.
Ο σωρός των πτωμάτων έφτασε τα δέκα μέτρα. Όταν μάλιστα ο Σουλτάνος Μωάμεθ προσπάθησε να μπει στο ναό το άλογο του σκόνταψε πάνω στα πτώματα. Με την οπλή του το άλογο άφησε ένα σημάδι στην κορυφή ενός στύλου, το οποίο σώζεται μέχρι σήμερα.
Τις πιο πολλές εικόνες και τοιχογραφίες της Αγία Σοφιάς τις κατέστρεψαν οι Τούρκοι. Όταν, όμως, οι άπιστοι εισβολείς έφτασαν στον εξώστη – γυναικωνίτη και ένας τσαούσης (Τούρκος αξιωματικός) προσπάθησε με έναν πέλεκυ να καταστρέψει μια τοιχογραφία της Παναγίας που κρατά στα χέρια της τον Ιησού μωρό, έγινε το θαύμα! Τη στιγμή που ο Τούρκος προσπάθησε να καταφέρει το πρώτο χτύπημα στην τοιχογραφία κεραυνοβολήθηκε κι έπεσε νεκρός. Τη θέση του πήρε ένας άλλος Τούρκος, αλλά την ίδια στιγμή κι εκείνος είχε την ίδια τύχη. Οι υπόλοιποι βάρβαροι πανικοβλήθηκαν απ” το πρωτόγνωρο γι’ αυτούς θαύμα και γεμάτοι τρόμο, αλλά και σεβασμό εγκατέλειψαν την ανόσια προσπάθεια τους. Η συγκεκριμένη τοιχογραφία σώζεται μέχρι σήμερα στον δεξιό εξώστη της Αγία Σοφιάς.

«Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ»

Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στη Βασιλική Εκκλησία, ένας ιερέας τελούσε τη Θεία Λειτουργία. Βλέποντας τους άπιστους να μπαίνουν, δε σκεπτόταν παρά πώς να σώσει από τη βεβήλωση τον ιερό άρτο και το πολύτιμο Αίμα του Χριστού. Ανέβηκε, λοιπόν, βιαστικός στον Άμβωνα, κρατώντας τ’ Άγιο Δισκοπότηρο κι εξαφανίστηκε σε μια μικρή πόρτα. Την έκλεισε πίσω του, μα δυστυχώς οι Τούρκοι τον είχαν δει κι έτρεξαν να τον προφτάσουν. Όταν όμως έφθασαν στο σημείο που θα έπρεπε να βρίσκεται η πόρτα, ξαφνιάστηκαν γιατί δεν είδαν παρά μόνο μια γυμνή, λεία επιφάνεια χωρίς το παραμικρό σημάδι ανοίγματος. Αγριεμένοι, προσπάθησαν να γκρεμίσουν τον τοίχο, αλλά έσπασαν τα όπλα τους, χωρίς να καταφέρουν τίποτε!
- Ας φέρουν τους χτίστες του στρατού μας, αποφάσισε ο Σουλτάνος. Έτσι θα δούμε τι είναι πίσω απ’ αυτόν τον τοίχο.
Οι χτίστες ήρθαν με τα εργαλεία τους κι άρχισαν να χτυπούν τον τοίχο. Παρ’ όλες τους τις προσπάθειες όμως, δεν μπόρεσαν ούτε να τον τρυπήσουν κι ομολόγησαν πως σίγουρα υπήρχε κάποιο τεχνικό μέσο, που τους ήταν άγνωστο.
-Είστε ανίκανοι, φώναξε καταθυμωμένος ο Σουλτάνος και θα τιμωρηθείτε! Να φέρουν βυζαντινούς χτίστες!
Τότε έφεραν βιαστικά όσους μπόρεσαν και απειλώντας τους με θάνατο, τους πρόσταζαν να ρίξουν αυτόν τον τοίχο! Μα, ούτε κι αυτοί δεν τα κατάφεραν!
Γιατί, το θέλημα του Θεού, πιο δυνατό από κάθε ανθρώπινη δύναμη, κρατούσε αυτές τις πέτρες δεμένες γερά, για να προστατεύει τον ιερέα. Όλους αυτούς τους αιώνες, ο ιερέας αγρυπνεί, σφίγγοντας το δισκοπότηρο, που προστάτευσε από τους άπιστους! Μα, όταν θα ξαναπάρουμε την Πόλη, η πόρτα θα ξανανοίξει μόνη της, ο ιερέας θα βγει, θα ξαναμπεί στο ιερό και θα συνεχίσει τα λόγια της λειτουργίας, από κει ακριβώς που είχε σταματήσει!

ΤΑ ΜΙΣΟΤΗΓΑΝΙΣΜΕΝΑ ΨΑΡΙΑ

Όταν έπαιρναν οι Τούρκοι την Πόλη, ένας καλόγερος τηγάνιζε εφτά ψάρια στο τηγάνι. Τα είχε τηγανίσει από τη μία μεριά κι όταν ήταν να τα γυρίσει από την άλλη, έρχεται ένας και του λέει πως πήραν οι Τούρκοι την Πόλη. Τότε θα το πιστέψω αυτό, λέει ο καλόγερος, αν τα τηγανισμένα ψάρια ζωντανέψουν. Δεν απόσωσε το λόγο και τα ψάρια πήδησαν από το τηγάνι ζωντανά κι έπεσαν στο νερό εκεί κοντά. Κι είναι έως σήμερα τα ζωντανεμένα εκείνα ψάρια στο Μπαλουκλί, και θα φαίνονται μισοτηγανισμένα, ως να έρθει η ώρα να πάρουμε την Πόλη. Τότε λένε θα έρθει ένας άλλος καλόγερος και θα τα αποτηγανίσει. 

 Πηγή:  hellas-now.com

Πάντως, όχι εκείνες της Πίστεως...

Η Ανάληψις του Κυρίου



Η Ένδοξος Ανάληψις του Κυρίου 


...Οι Μαθηταί ήσαν ατενίζοντες εις τον ουρανόν από θαυμασμόν προς τον αναλαμβανόμενον Κύριον. Το θέαμα αυτό αποτελεί μία εικόνα αφθάστου μεγαλείου που κρύβει υψηλό πνευματικόν νόημα. Ποίον είναι αυτό.
Πάντα οι Μαθηταί του Χριστού, δηλαδή οι Χριστιανοί, πρέπει να έχωμεν τον οφθαλμόν της ψυχής μας, δηλαδή τον νουν, εστραμμένον προς τον ουρανόν. Εις την Θείαν Λειτουργίαν ακούομεν την λειτουργικήν προτροπήν  του Ιερέως «άνω σχώμεν τα καρδίας» καθώς και την προτροπήν του Αποστόλου Παύλου: «ημών γαρ το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει». και πάλιν «τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης».
Αυτή η ενατένισις και η ανύψωσις του νοός μας προς τον Κύριον έχει σχέσιν με την νοεράν ησυχίαν, κατά την οποίαν ο νους αποσπάται από τα γήινα και έλκεται από την μοναδική αγάπην του Κυρίου. Αυτό γίνεται με την επιστροφήν του νοός εις την καρδίαν. Επιστρέφοντες ο νους εις την καρδίαν, αρχίζει να καθαίρεται και να φωτίζεται∙ «και αυτοί προσκυνήσαντες αυτόν υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ μετά χαράς μεγάλης».
Από την υπερβολικήν χαράν εσκίρτησεν η καρδιά τους δια δύο αίτια∙ πρώτον, δια την ελπίδα ότι έχουν να λάβουν το Άγιον Πνεύμα. Τόσον χαροποιόν είναι το Πνεύμα το Άγιον, ώστε και η ελπίδα ότι θα το λάβη κανείς τον κάνει να σκιρτά και να αγάλλεται. Καθώς και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος είς την κοιλίαν της μητρός του Ελισάβετ, παρακινούμενος από το Πνεύμα το Άγιον, εσκίρτησεν όταν η παρθένος Μαριάμ έφθασε εις τον οίκον τους. Αυτή η ελπίδα περί της χάριτος του Αγίου Πνεύματος πρέπει να μας συνοδεύη μέχρι την Πεντηκοστήν, αλλά και εις όλην την ζωήν μας.
Δεύτερον, εχάρησαν οι Απόστολοι, διότι ηξιώθησαν να γίνουν αυτόπται και αυτήκοοι τοιούτων υπερφυών Μυστηρίων. Αυτή η υπερβολική χαρά δια τα μεγάλας ευεργεσίας και δωρεάς όπου έλαβον είχε ως φυσικόν αποτέλεσμα την ευχαριστίαν και δοξολογίαν προς τον αναληφθέντα Διδάσκαλον των. Δια τούτο: «ήσαν δια παντός εν τω ιερώ αινούντες και ευλογούντες τον Θεόν».
Απολυτίκιον της Αναλήψεως
Ήχος δ'.
Ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ ο Θεός ημών, χαροποιήσας τους Μαθητάς, τη επαγγελία του Αγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αυτών δια της ευλογίας, ότι συ ει ο Υιός του Θεού, ο λυτρωτής του κόσμου.

Κοντάκιον
Ήχος πλ. δ'
Την υπέρ ημών πληρώσας οικονομίαν, και τα επί γης ενώσας τοις ουρανίοις, ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ ο Θεός ημών, ουδαμόθεν  χωριζόμενος, αλλά μένων αδιάστατος, και βοών τοις αγαπώσι σε∙ Εγώ είμι μεθ' υμών, και ουδείς καθ' υμών.
Μεγαλυνάριον
Άγγελοι την άνοδον του Δεσπότου, ορώντες εξεπλήττοντο∙ πως μετά δόξης επήρθη, από της γης εις τα άνω.

Ιερά Μονή Καρακάλλου Αγίου Όρους
Εκσόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη" Θεσσαλονίκη