Μοιάζουμε «Ώριμα φρούτα», έτοιμα να πέσουν στην αγκαλιά του Αντίχριστου!

Ἄλλη μιὰ διαμαρτυρία πραγματοποιήθηκε χθὲς Κυριακή, ἔξω ἀπὸ τὸ σταθμὸ τοῦ Μετρὸ τῆς Ἀκρόπολης, ἐναντίον τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη. «Τὸ ἠ­λε­κτρο­νι­κὸ φα­κέ­λω­μα, ἡ Κάρ­τα τοῦ Πο­λί­τη, τὰ τσίπ, τὸ πλα­στι­κὸ χρῆ­μα καὶ ἄλ­λες ἑ­ω­σφο­ρι­κὲς ἐ­πι­νο­ή­σεις γι­ὰ τὸν ἔ­λεγ­χο τῆς ζω­ῆς μας καὶ –κυ­ρί­ως– τὸν ἔ­λεγ­χο τῆς ψυ­χῆς μας» ἦρθε καὶ ἐπιβάλλεται.

Ἡ γεύση –ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν παρόντων πιστῶν– πικρή!

Ποῦ εἶναι οἱ χιλιάδες τῶν πιστῶν καὶ τὰ ἑκατομμύρια τῶν ὑπογραφῶν ποὺ εἶχαν συγκεντρωθεῖ παλαιότερα μόνο καὶ μόνο γιὰ τὴν ἀπαλοιφὴ τοῦ θρησκεύματος; Ἤδη, καὶ τὸ θρήσκευμα ἔφυγε ἀπὸ τὶς ταυτότητες, καὶ τὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα προχωρᾶ, ἀλλὰ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία, οἱ στὸ πρόσφατο παρελθὸν ἀντιδρῶντες ἀγωνιστικὰ ποιμένες, οἱ πιστοὶ (Νέου ἀλλὰ καὶ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου) ποὺ ἄλλοτε εἶχαν βροντερὴ παρουσία σὲ τέτοιες συγκεντρώσεις, παρέδωσαν τὰ ὅπλα!

Παρότι ἡ ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας δὲν ἀνακόπτεται, εἶναι πλέον ὁλοφάνερο ὅτι χρησιμοποιεῖται γιὰ τὸν ἔλεγχο τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου! Τὸ κακὸ ὀργανώνεται τέλεια, προχωρεῖ καὶ ἐπιβάλλεται ἀπρόσκοπτα. Καὶ οἱ Χριστιανοὶ στὴν πλειονότητά τους ἐκκοσμικεύθηκαν τόσο, διαμορφώθηκαν ἔτσι ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν Νέα Τάξη, ὥστε νὰ μὴν ἀντιδροῦν, νὰ μὴν ἀπαιτοῦν κάθε νέα τεχνολογικὴ ἐξέλιξη  νὰ  διασφαλίζει τὴν προσωπικὴ ἐλευθερία τῶν πολιτῶν.

Ἡ Ἀποκάλυψη μιλᾶ γιὰ τὸν Ἀντίχριστο καὶ τὸ σφράγισμα.

Οἱ σύγχρονοι πιστοί, ὅμως, ἀδιαφοροῦν γιὰ αὐτὴν τὴν ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ! Ὡσὰν νὰ μὴν τοὺς ἀφορᾶ! Νομίζουν ὅτι ἡ ἐξοικείωση μὲ τὸ πλαστικὸ χρῆμα καὶ τὶς διευκολύνσεις ποὺ αὐτὸ παρέχει, μόνο ὀφέλη μπορεῖ νὰ φέρει! Φαίνεται ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς, εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ὑποκύψουμε στὶς «διευκολύνσεις» ποὺ θὰ κάνει κάθε Ἀντίχριστη δύναμη, ὥστε νὰ πέσουμε στὶς παγίδες της καὶ νὰ τὸ δεχθοῦμε!

Ἀλήθεια! Εἴμαστε, ἄραγε, «ὥριμα φροῦτα» γιὰ νὰ πέσουμε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀντίχριστου!

Δημοσιεύουμε τὴν ὁμιλία τοῦ προέδρου τῆς «Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”» ποὺ ἔγινε στὴν συγκέντρωση.

Λαυ­ρέν­τι­ος Ντετ­ζι­όρ­τζι­ο

Γι­ὰ τὴν πο­λι­τι­κὴ ἔκ­φρα­ση
τῆς Ρω­μῃ­ο­σύ­νης

Ὁ­μι­λί­α στὴν ὑ­παί­θρι­α συγ­κέν­τρω­ση κα­τὰ τοῦ ἠλ. φα­κε­λώ­μα­τος, τῆς Κάρ­τας τοῦ Πο­λί­τη,
τῶν c­h­i­ps, τοῦ πλα­στι­κοῦ χρή­μα­τος κ.λπ.,
Ἀ­θή­να 11 Ὀ­κτω­βρί­ου 2015, Σταθ­μὸς Ἀ­κρο­πό­λε­ως (Με­τρό)

Ἀ­γα­πη­τοὶ ἐν Χρι­στῷ ἀ­δελ­φοί, σᾶς με­τα­φέ­ρω τὸν ἀ­δελ­φι­κὸ καὶ ἀ­γω­νι­στι­κὸ χαι­ρε­τι­σμὸ τῆς Φι­λορ­θο­δό­ξου Ἑ­νώ­σε­ως «Κο­σμᾶς Φλα­μι­ᾶ­τος», μέ­λη τῆς ὁ­ποί­ας ἀ­πὸ δι­ά­φο­ρα μέ­ρη τῆς Ἑλ­λά­δος πα­ρευ­ρί­σκον­ται ἐ­δῶ.

Εὐ­χα­ρι­στῶ τοὺς δι­ορ­γα­νω­τὲς γι­ὰ τὴν πρό­σκλη­σή τους νὰ πα­ρευ­ρε­θῶ καὶ νὰ μι­λή­σω στὴν ἀ­πο­ψι­νὴ συγ­κέν­τρω­ση.

(α) Ἡ ἐ­πι­βου­λὴ κα­τὰ τῆς Ἁ­γί­ας Ὀρ­θο­δο­ξί­ας μας καὶ ἡ ἐ­πι­βου­λὴ κα­τὰ τῆς Ἑλ­λη­νί­δος Πα­τρί­δος μας εἶ­ναι σχε­δι­α­σμοὶ καὶ στό­χοι τῆς σι­ω­νι­στι­κῆς Παγ­κο­σμι­ο­κρα­τί­ας.

Ἐ­πι­βάλ­λον­ται ἀ­πὸ τὴν ἑ­ω­σφο­ρι­κὴ Νέ­α Ἐ­πο­χὴ μὲ τὴν Παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση καὶ τὴ Νέ­α Τά­ξη Πραγ­μά­των στὸν κό­σμο.

Ἐ­φαρ­μό­ζον­ται ἀ­πὸ τὴ Μα­σω­νί­α καὶ τοὺς ποι­κί­λους ―φα­νε­ροὺς καὶ μυ­στι­κούς― νε­ο­ε­πο­χί­τι­κους μη­χα­νι­σμούς: μὲ τὴν παγ­κό­σμι­α Κυ­βέρ­νη­ση καὶ Δι­α­κυ­βέρ­νη­ση, μὲ τὴν παγ­κό­σμι­α Οἰ­κο­νο­μί­α, μὲ τὴν Παν­θρη­σκεί­α τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου.

Τό­σο ἡ πα­ναί­ρε­ση τοῦ συγ­κρη­τι­στι­κοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ ὅ­σο καὶ οἱ πο­λι­τι­κές, οἰ­κο­νο­μι­κές, γε­ω­στρα­τη­γι­κὲς καὶ γε­ω­πο­λι­τι­κὲς ἐ­πεμ­βά­σεις σὲ ὅ­λες τὶς χῶ­ρες τοῦ κό­σμου ―καὶ ἰ­δι­αι­τέ­ρως στὴν Πα­τρί­δα μας― ὄ­χι μό­νον ἐκ­πο­ρεύ­ον­ται ἀ­πὸ τὴν σι­ω­νι­στι­κὴ Παγ­κο­σμι­ο­κρα­τί­α, ἀλ­λὰ καὶ ἀ­πο­τε­λοῦν ἑ­νι­αῖ­ο καὶ ἀ­δι­α­χώ­ρι­στο σύ­νο­λο, ποὺ ἀ­φο­ρᾶ ταυ­τό­χρο­να καὶ συν­δυ­α­στι­κὰ στὴν Πί­στη μας καὶ στὴν Πο­λι­τι­κή· μὲ τὴν ὁ­ποί­α προσ­δι­ο­ρί­ζον­ται τὸ πε­ρι­ε­χό­με­νο, τὰ ὅ­ρι­α καὶ ὁ τρό­πος τῆς ζω­ῆς μας στὸ κοι­νω­νι­κὸ ἐ­πί­πε­δο καὶ τῆς λα­τρεί­ας μας στὸ θρη­σκευ­τι­κὸ ἐ­πί­πε­δο.

Αὐ­τὸν τὸν σκο­πὸ ὑ­πη­ρε­τοῦν τὸ ἠ­λε­κτρο­νι­κὸ φα­κέ­λω­μα, ἡ Κάρ­τα τοῦ Πο­λί­τη, τὰ τσίπ, τὸ πλα­στι­κὸ χρῆ­μα καὶ ἄλ­λες ἑ­ω­σφο­ρι­κὲς ἐ­πι­νο­ή­σεις γι­ὰ τὸν ἔ­λεγ­χο τῆς ζω­ῆς μας καὶ ―κυ­ρί­ως― τὸν ἔ­λεγ­χο τῆς ψυ­χῆς μας!­.­..

(β) Στὰ πλαί­σι­α τῆς σι­ω­νι­στι­κῆς Παγ­κο­σμι­ο­κρα­τί­ας καὶ γιὰ ὅσους ὑποκύψουν σ’ αὐτήν:

Ἀ­κυ­ρώ­νε­ται ἡ με­γί­στη δω­ρε­ὰ τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ Θε­οῦ μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ πρὸς τὸ πλά­σμα Του: ἡ ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ προ­σώ­που καὶ τὸ

Η Πανορθόδοξος Σύνοδος του 2016 πορεύεται χωρίς τις ορθόδοξες προδιαγραφές!

Η Πανορθόδοξος Σύνοδος του 2016

1. Έχει αποκλείσει τον λαό του Θεού από όλες τις διαδικασίες!

2. Απουσιάζουν εντελώς απ’ αυτήν θέματα οριοθετήσεως της Ορθοδόξου πίστεως έναντι των ποικίλων αιρέσεων!

3. Υπάρχει πρόταση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο (κατά μίμηση Παπικών πρακτικών) για την παρουσία στην Πανορθόδοξη Σύνοδο “παρατηρητών” παπικών, προτεσταντών, αντιχαλκηδονίων μονοφυσιτών, δηλ. καταδικασμένων αιρετικών!!  Τούτο όμως είναι πρωτάκουστο και έχει αποκλειστεί από την διαχρονική εκκλησιαστική συνείδηση! Οι καταδικασμένοι αιρετικοί αμέσως εκδιώκονταν της Συνόδου από τους Αγίους Πατέρες και δεν συμμετείχαν στη συνέχεια των εργασιών της!

Η τυχόν παρουσία τους θα προκαλέσει σύγχυση στους πιστούς μας εισάγοντας στη συνείδησή τους τη θεοσοφική προσέγγιση «μαζί και διαφορετικά» και αντί να ενώσει, θα διαιρέσει την Εκκλησία!

Απλές σκέψεις πόνου και αγωνίας … Ιέρεια (754) – Νίκαια (787) – Κων/πολη (2016)

π. Αναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος

................................................................................................................................................................................................

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι: ποιο είναι το ιδιάζον στοιχείο που χαρακτηρίζει μια σύνοδο ως Οικουμενική και τι τη διαφοροποιεί από τις ψευδοσυνόδους;

Σε αυτό το ερώτημα απάντησε η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος δια στόματος του Ιωάννου, του διακόνου της Αγ. Σοφίας, στην λέξη προς λέξη αναίρεση του όρου της ληστρικής εν Ιερεία συνόδου που διασώζεται στα πρακτικά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου:

Για την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο τα κριτήρια αψευδούς Οικουμενικότητας είναι δυο, και δεν εξαντλούνται στα τυπικά της συγκλήσεως (ποιος συγκαλεί, πόσοι και ποιοι συμμετέχουν κοκ):

1.  Η αποδοχή των αποφάσεων από την εκκλησιαστική συνείδηση, από το Σώμα του Χριστού, από ολόκληρη την Εκκλησία. Αν τις αποφάσεις μιας Συνόδου δεν τις αποδεχθεί το πλήρωμα της Εκκλησίας, η Σύνοδος αυτή δεν μπορεί να αναγνωριστεί ως Οικουμενική, και

2.  Η απόλυτη συμφωνία των αποφάσεων με την προγενέστερη πατερική, συνοδική και εκκλησιαστική παράδοση. Ο Άγ. Μάξιμος Ομολογητής είναι απολύτως σαφής : «Ἐκείνας οἶδεν ἁγίας καί ἐγκρίτους συνόδους ὁ εὐσεβής τῆς Ἐκκλησίας κανών, ἃς ὀρθότης δογμάτων ἔκρινε». Μια Σύνοδος που δεν ακολουθεί την έως τότε εκκλησιαστική παράδοση όπως αυτή έχει εκφραστεί από τους Πατέρες της Εκκλησίας και τις Συνόδους, αλλά την περιφρονεί και  προσπαθεί να την ανατρέψει, είναι ψευδοσύνοδος, ανεξάρτητα αν σ’ αυτή συμμετέχει μεγάλος αριθμός επισκόπων που εκπροσωπούν όλα τα πατριαρχεία και τις τοπικές εκκλησίες!

Αντιθέτως, μια Σύνοδος που συγκαλείται ως τοπική, από μια και μόνο τοπική Εκκλησία, με μικρό αριθμό επισκόπων, αν στις αποφάσεις της ακολουθεί την εκκλησιαστική παράδοση και εκφράζει την πίστη της Εκκλησίας τότε πληροί τις προϋποθέσεις της οικουμενικότητας και αναγνωρίζεται ως Οικουμενική (βλ. Β΄ Οικουμενική, 381 μ.Χ.).

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ – 2016 μ.Χ.

Ας έλθουμε όμως και στο σήμερα. Ως γνωστόν, έχει προγραμματιστεί η σύγκληση της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας», της Πανορθοδόξου Συνόδου, την Πεντηκοστή του 2016 στην Κωνσταντινούπολη.

Κατ’ αρχήν ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν μπορούμε παρά να χαρούμε και να δοξάζουμε τον Θεό, όταν η Χάρις Του επιτρέπει τέτοια σημαντικά γεγονότα στη ζωή της Εκκλησίας μας. Παράλληλα όμως, ως μέλη του Σώματος του Χριστού έχουμε υποχρέωση και ευθύνη, ο καθένας μας ανάλογα με τη θέση και τις δυνατότητες που έχει, να ενδιαφερόμαστε και να μην αδιαφορούμε για τα σοβαρά και κρίσιμα αυτά θέματα. Μάλιστα αυτές τις μέρες που συνεδριάζει στη Γενεύη η Ε΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη, η τελευταία και πλέον καθοριστική πριν από τη Σύνοδο, οφείλουμε όλοι μας να ευχηθούμε και να προσευχηθούμε ο Θεός να φωτίζει τα μέλη της, ώστε οι αποφάσεις τους να είναι πραγματικά εν Αγίω Πνεύματι.

Σύμφωνα, όμως, με όσα είπαμε παραπάνω δεν μπορούμε να αποφανθούμε εκ των προτέρων για τη μέλλουσα Σύνοδο, αν για την εκκλησιαστική συνείδηση αναδειχθεί πράγματι σε Ιερή Σύνοδο ή –Θεός φυλάξοι– σε μία ακόμη ψευδοσύνοδο. Ασφαλώς ευχόμαστε και προσευχόμαστε οι αποφάσεις της Πανορθοδόξου Συνόδου να αρχίζουν με το «ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν», και να είναι πράγματι θεοφώτιστες.

Βέβαια, κατά καιρούς έχουν εκφραστεί πολλές επιφυλάξεις, τόσο από ακαδημαϊκούς θεολόγους, όσο και από πρόσωπα τα οποία η εκκλησιαστική συνείδηση αναγνωρίζει ως θεοφόρα και χαρισματούχα, για τη σκοπιμότητα, τη διαδικασία και κυρίως τα αποτελέσματα αυτής της Συνόδου. Ασφαλώς δεν είναι της παρούσης η αναλυτική αναφορά στα θέματα αυτά. Επισημαίνουμε όμως με φόβο Θεού και τη δέουσα επιφύλαξη μόνο τρία ζητήματα:

1.  Σημαντικό μειονέκτημα, θα τολμούσα να πω σοβαρότατο εκκλησιολογικό έλλειμμα, της διαδικασίας προετοιμασίας και, συνεπώς, της ιδίας της Πανορθοδόξου Συνόδου είναι ο αποκλεισμός του λαού του Θεού από όλες τις διαδικασίες και η πλημμελής, έως ανύπαρκτη, ενημέρωσή του. Οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες συνοδικώς και πανορθοδόξως το 1848 έδωσαν μαθήματα ορθοδόξου εκκλησιολογίας και απεφάνθησαν ότι «παρ’ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοιειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ»!

Όμως, αντίθετα με την ορθόδοξη εκκλησιολογία, η  Πανορθόδοξη Σύνοδος, δυστυχώς, προετοιμάζεται επί εννιά δεκαετίες, από το 1920, ερήμην του λαού του Θεού. Και όταν λέμε «λαός του Θεού» εννοούμε ολόκληρο το Σώμα της Εκκλησίας, τους λαϊκούς, τις μοναστικές αδελφότητες, το Άγιο Όρος, τους κληρικούς (από διακόνους έως Επισκόπους), τους θεολόγους, τις Θεολογικές Σχολές και όλες τις πνευματικές δυνάμεις της Εκκλησίας μας. Θα έπρεπε να είχε σημάνει πνευματικός συναγερμός (θεολογικών συζητήσεων, πνευματικών ζυμώσεων και κυρίως προσευχής) στο πλήρωμα της Εκκλησίας για τέτοιας εμβελείας εκκλησιαστικό γεγονός! Δυστυχώς όμως τίποτα τέτοιο δεν συνέβη! Οι αρμόδιοι θέλησαν και, εν πολλοίς το πέτυχαν, να

"Πίστη ειναι νά πεθάνει κανείς γιά τό Χριστό καί γιά χάρη της εντολης Του", ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Πρακτικά καί θεολογικά κεφάλαια

ΑΓΙΟΥ  ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ  ΝΕΟΥ  ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Πηγή: "Τρελογιάννης"

1. Πίστη ειναι νά πεθάνει κανείς γιά τό Χριστό καί γιά χάρη της εντολης Του, πιστεύοντας οτι ο θάνατος αυτός θά του γίνει πρόξενος ζωης· νά θεωρει τή φτώχεια σάν πλουτο, τήν ευτέλεια καί τήν ασημότητα σάν αληθινή δόξα καί κοινωνική λάμψη· καί νά πιστεύει οτι μέ τό νά μήν εχει τίποτε, κατέχει τά πάντα η μαλλον απέκτησε τόν ανεξερεύνητο πλουτο της επιγνώσεως του Χριστου, καί ολα τά ορατά νά τά βλέπει σάν λάσπη η καπνό.

2. Πίστη στό Χριστό ειναι οχι μόνο νά καταφρονήσομε ολα τά ευχάριστα του κόσμου, αλλά καί νά εχομε εγκαρτέρηση καί υπομονή σέ κάθε πειρασμό πού μας ερχεται καί μας προκαλει λύπες, θλίψεις καί συμφορές, ωσπου νά ευδοκήσει νά μας επισκεφθει ο Θεός, οπως λέει ο Ψαλμωδός: «Μέ κάθε υπομονή περίμενα τόν Κύριο, καί Αυτός μέ επισκέφθηκε».

3. Εκεινοι πού προτιμουν σέ κάτι τούς γονεις τους από τήν εντολή του Θεου, δέν εχουν πίστη στό Χριστό, καί οπωσδήποτε καταδικάζονται από τή συνείδησή τους, αν βέβαια εχουν ζωντανή συνείδηση της απιστίας τους. Γνώρισμα των πιστων ειναι νά μήν παραβαίνουν σέ τίποτε απολύτως τήν εντολή του μεγάλου Θεου καί Σωτήρα μας Ιησου Χριστου.

4.  Η πίστη στό Χριστό, τόν αληθινό Θεό, γεννα τήν επιθυμία των καλων καί τό φόβο της κολάσεως. Η επιθυμία των πράγματι καλων καί ο φόβος της κολάσεως, προξενουν τήν ακριβή τήρηση των εντολων. Η ακριβής τήρηση των εντολων διδάσκει στούς ανθρώπους πόσο αδύνατοι ειναι. Η κατανόηση της πραγματικης αδυναμίας μας γεννα τή μνήμη του θανάτου. Οποιος απέκτησε σύνοικό του τή μνήμη του θανάτου, θά

Η εκκοσμίκευση παρούσα παντού, ο Οικουμενισμός και η Ν. Τάξη κατακλύζει τα πάντα κι αυτοί εκεί, στα Πανηγύρια, για να γιορτάσουν την ανυπαρξία τους!

 Από το ιστολόγιο "opaidagogos"

Σχολιασμός σε μια ακόμη μητροπολιτική εκλογή και χειροτονία

Διαβάζουμε:

Ο αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Νάσης, εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος νέος Mητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών εις διαδοχή του παραιτηθέντος, Mητροπολίτη κ. Αλεξίου.

Ο εψηφισμένος Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών κ. Χρυσόστομος (κατά κόσμον Γεώργιος) Νάσης, γεννήθηκε στην Πάτρα στις 30 Ιανουαρίου 1975. Περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Θεσπρωτικόν του νομού Πρεβέζης.
Είναι πτυχιούχος της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και της Αγγλικής γλώσσης.
Εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή της Αγίας Θεοδώρας, της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, επί ηγουμενίας του νυν Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ. Ιωάννου, στις 18 Οκτωβρίου 1999. Εχειροτονήθη διάκονος στις 20 Οκτωβρίου 1999, Πρεσβύτερος και Αρχιμανδρίτης στις 5 Οκτωβρίου 2000 υπό του αειμνήστου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κυρού Παντελεήμονος Β’ Χρυσοφάκη.
Διετέλεσε Γραμματεύς και Διευθυντής της οικονομικής υπηρεσίας της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης και Διευθυντής του φοιτητικού εκκλησιαστικου οικοτροφείου «Άγιος Αντώνιος», της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, καθώς και ιερατικώς προϊστάμενος στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνης Άνω Τούμπας Θεσσαλονίκης, επί αρχιερατείας Μητροπολίτου Παντελεήμονος Β’ Χρυσοφάκη και Μητροπολίτου Ανθίμου Ρούσσα.
Υπό του Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών κ. Αλεξίου διορίσθηκε Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Τρίκκης και Σταγών, την 1η Σεπτεμβρίου 2014

Διαβάσαμε (εδώ) και το παρακάτω σχόλιο :

Προκειται για πολύπαθη μητρόπολη. Ο κανονικός μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών είναι ο νυν Σταγών και Μετεώρων Σεραφείμ που κατέστη έκπτωτος το 1974 εντελώς άδικα, αναίτια και αντικανονικά, όχι με βάση κάποιον ιερόν κανόνα αλλά με βάση δικτατορικό νομοθέτημα, την υπ αριθμόν 7 Συντακτική Πράξη της 9/1/1974. 

Τη θέση του κατέλαβε ο μέχρι τότε Ταλαντίου Στέφανος που δεν αισθανόταν άνετα ζώντος του κανονικού προκατόχου του και ο οποίος υπέβαλλε παραίτηση το 1979 εξ αιτίας του άνομου νομοσχεδίου περί αυτομάτου διαζυγίου. Είναι χαρακτηριστικό του ήθους του μακαριστού Στεφάνου ότι είχε δεχθεί να παραχωρηθεί η μητρόπολή του στο Σεραφείμ είτε ολόκληρη είτε διά διχοτομήσεως και στη δεύτερη περίπτωση να λάβει αυτός την Καλαμπάκα.
Μετά την παραίτηση Στεφάνου κορυφαίοι παράγοντες των Τρικάλων (δήμαρχος, πρόεδρος Εμπορικού Επιμελητηρίου κ.ά.) αιτήθηκαν την επαναφορά του κανονικού τους μητροπολίτη Σεραφείμ αλλά η σεραφειμική Ιεραρχία κώφευσε στην έκκλησή τους και εξέλεξε όλως αντικανονικώς μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών τον μέχρι πρότινος κατέχοντα το θρόνο Αλέξιο που παραιτήθηκε υπέρ του πρωτοσυγγέλου του sic!!! . 

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κανονικός μητροπολίτης Σεραφείμ δικαιώθηκε απ το ΣΤΕ το 1990 αλλά η σεραφειμική πλειοψηφία της Ιεραρχίας δεν τον αποκατέστησε στη μητρόπολή του και δόθηκε μία κατ οικονμίαν λύση με την ίδρυση της προσωποπαγούς μητροπόλεως Σταγών και Μετεώρων την οποία ποιμαίνει ο μητροπολίτης Σεραφείμ, μοναδικός επιζών εκ των δώδεκα εκπτώτων.

Και τώρα ο δικός μας σχολιασμός ("opaidagogos"):

" γεννήθηκε στην Πάτρα στις 30 Ιανουαρίου 1975 ...
Εχειροτονήθη διάκονος στις 20 Οκτωβρίου 1999, Πρεσβύτερος και Αρχιμανδρίτης στις 5 Οκτωβρίου 2000"

Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, για να γίνει κάποιος ιερέας ή αρχιμανδρίτης, πρέπει να είναι τουλάχιστον 30 ετών.
2000 (χειροτονία σε αρχιμανδρίτη) - 1975 (έτος γέννησης) = 25 έτη!

Διαβάσαμε και τα υπόλοιπα θλιβερά (για το πως εκδιώχθηκε από την χούντα του Ιωαννίδη ο κανονικός επίσκοπος μαζί με τους υπόλοιπους 11, αλλά .. και την συνέχεια). Ακόμη δεν έχει αποκατασταθεί πλήρως..

Τελικά το εκκλησιαστικό δίκαιο είναι σαν λάστιχο. Το χαλαρώνουμε επικίνδυνα για να ικανοποιήσουμε την ματαιοδοξία νεαρών επίδοξων αρχιμανδριτών (ή των μεντόρων τους), και το τεντώνουμε για να μπορούμε να τιμωρήσουμε άλλους.

Ελπίζουμε μια μέρα να ξυπνήσει από το λήθαργο ο πιστός λαός και να φωνάξει:
ΔΕΝ θα περάσει άλλο ο δεσποτισμός. Ζητούμε ελευθέρα και ζώσα εκκλησία.

και ένα ακόμη εξαιρετικό σχόλιο, που διαβάσαμε εδώ:

Έβλεπα σήμερα στην τηλεόραση, στο καφενείο, μετά τη Θ. Λειτουργία: ενθρόνιση νέου επισκόπου Τρίκκης και Σταγών. 

Καμμιά δεκαπενταριά χρυσοποίκιλτοι, παρατεταγμένοι, καθισμένοι, 'αφημένοι', ιδρωμένοι ...Δεν έχουμε πια Εκκλησία στην Ελλάδα. Όλα για τον φακό. 

Λόγος ευχαριστήριος του νέου Δεσπότη: ευχαριστεί πολλά και διάφορα πρόσωπα, στο τέλος αναφορά σε κάποιους τοπικούς αγίους - μακάρι να τον βοηθήσουν... Σε τί όμως; 

Είναι χαρούμενος που κατέλαβε εντέλει το πόστο. Είναι νέος. Έχει 'μέλλον', 'ολοκληρωμένο'... 

Στην αντιφώνησή του ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος του λέει
ανάμεσα στ' άλλα: "Να μείνης πιστός σ' αυτήν τη λαμπρή μέρα, πιστός και στις χαρές σου, που θά' ναι πολλές, και στις λύπες σου - γιατί να ξεύρης, πως πολλοί απ' αυτούς που σε ψήφισαν σήμερα, αύριο μπορεί να σου δαγκώσουν το χέρι..."!

- Δεν έχουμε πια Εκκλησία στην Ελλάδα, στο χωριό μόνο δυο-τρεις γριούλες και άλλοι τόσοι γέροι στα στασίδια, κι ένας παπάς "άρχοντας"! Μόνος και "άρχοντας"! - Κι όμως, είναι προφανές,ότι εμείς πρέπει να είμαστε ακόμα χειρότεροι, που δεν 'λυώνουμε' στην προσευχή..

Ιστολόγιο- Ομάδα εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

(οι φωτογραφίες από τη χειροτονία από γνωστό πρακτορείο εκκλησιαστικών ειδήσεων-ενδεχομένως το πιο προσοδοφόρο επάγγελμα σήμερα)