Οι συνέπειες από την «μη» Διακοπή Μνημοσύνου των Οικουμενιστών και τις «Οικονομίες» των αντι-Οικουμενιστῶν!

Τοῦ Παναγιώτη Σημάτη

     «Οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες», ἐφάρμοζαν πάντοτε τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν Ποιμένων, ὡς ἕνα ποιμαντικὸ μέτρο σωτηριολογικῆς σημασίας. Μέτρο ποὺ εἶναι τὸ μόνο ἀποτελεσματικὸ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν συνεπειῶν της. Τοῦτο γινόταν ταυτόχρονα μὲ τὴν ἐμφάνιση τῆς αἱρέσεως ἢ καὶ μετὰ τὴν καταγγελία της καὶ τὴν ἐπιχείρηση ἀναιρέσεώς της, καθ’ ὃν χρόνον –δηλαδή– οἱ αἱρετικοὶ ἦσαν μέλη ἀκόμα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τελοῦσαν ἔγκυρα μυστήρια καὶ ΟΧΙ μετὰ τὴν ἀπομάκρυνση/καθαίρεσή τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅπως ἀκριβῶς συνέβαινε στὴν περίπτωση τῶν αἱρετικῶν π.χ. Νεστορίου καὶ Καλέκα, τὰ μυστήρια τῶν ὁποίων οἱ ἅγιοι Κελεστῖνος, Κύριλλος καὶ Γρηγόριος Παλαμᾶς τὰ θεωροῦσαν ἔγκυρα, παρότι αὐτοὺς τοὺς θεωροῦσαν “ψευδοποιμένες”/“μισθωτούς”. Κι αὐτὸ γιατί, μετὰ τὴν καταδίκη τους, ἐθεωροῦντο ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ ὡς μὴ ἔχοντες μυστήρια.

    Ὁ χρόνος ἀνοχῆς (ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς καταγγελίας τῆς αἱρέσεως) ἦταν πάντα μικρὸς καὶ ἀποσκοποῦσε στὴν ἐνημέρωση τῶν πιστῶν καὶ στὴν διόρθωση τῶν αἱρετιζόντων (ἀλλὰ καὶ ὅσων τοὺς ἀκολουθοῦσαν) καί, βέβαια, στὴν ἀποτροπὴ τῶν ὀλέθριων συνεπειῶν ποὺ ἔχουν οἱ φθοροποιὲς ἰδέες τῆς αἱρέσεως στὶς ψυχές τους. Γιατὶ ἡ αἵρεση ἀλλοιώνει τὴν “ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστιν” καὶ ἀποκόπτει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ Θεό.

     Εἶναι διαφωτιστικὰ καὶ ἐκφράζουν τὴν πατερικὴ διδασκαλία, ὅσα γράφει ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, ἀκολουθώντας τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία.

    «Διά νά μήν συμμετέχη (ὁ κάθε πιστός) στήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπάρχει ἕνας καί μοναδικός τρόπος ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τούς ἱερούς Κανόνες καί τούς ἁγίους Πατέρες παραδεδομένος, ἡ ἀποτείχισις. Οἱ Ἀντιοικουμενιστές ὅμως δυστυχῶς ἔχουν ἐφεύρει σήμερα καί ἄλλον τρόπο, ὁ ὁποῖος διδάσκει ὅτι δύνασαι νά μήν συμμετέχης στήν αἵρεσι, ἐνῶ εἶσαι ἐνσωματωμένος ἐκκλησιαστικά μέ τούς αἱρετικούς, ἀρκεῖ νά ἔχης Ὀρθόδοξο φρόνημα. Πρόκειται δηλαδή, μέ ἄλλα λόγια γιά τήν θεωρία τοῦ βολέματος καί τοῦ χαρτοπολέμου, τήν ὁποία πολλάκις ἔχουμε ἐπισημάνει».

    Ἡ διαπίστωση αὐτὴ τοῦ π. Εὐθυμίου δείχνει τὴν ἀντιπατερικὴ στάση τῶν ἀντιοικουμενιστῶν, ποὺ διδάσκουν τὴν καταπολέμιση  τῆς αἱρέσεως, ἐνῶ παράλληλα βρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση.

    Ἄλλα διδάσκουν, ὅμως οἱ Ἅγιοι, ὅπως ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων καὶ Ἀλεξανδρείας ἀναφέρει ὅτι, ἀκόμα κι ἐκεῖνος ποὺ εἶναι Ὀρθόδοξος,  χάνεται  ἐφ’ ὅσον κοινωνεῖ μὲ τοὺς αἱρετικούς. Γράφει: «Οἱ μὲν τέλεον περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν, οἱ δέ, εἰ καὶ τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (Φατ. 276, 411,68). Καί· «οἱ μὲν τέλεον ναυαγήσαντες περὶ τὴν πίστιν, οἱ δέ, εἰ καὶ τοὺς λογισμοὺς οὐ καταποντισθέντες, τῇ δέ αἱρετικῇ κοινωνίᾳ ἐξ ἡμισείας δέει σωματικοῦ θανάτου συγκινδυνεύοντες...» (Φατ. 275,407,42).

   «Οἱ Ἀντιοικουμενιστές, βέβαια, δέν πιστεύουν στήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων καί δι’ αὐτό ἔχουν δημιουργήσει τήν νεοποχίτικη θεωρία ὅτι κάποιος δέν βλάπτεται ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς, ἀρκεῖ νά ἔχη ὀρθόδοξο φρόνημα καί νά μήν ἀποδέχεται τίς αἱρέσεις των.

     »Γιά τούς Ἀντιοικουμενιστές, ὅπως ἀποδεικνύεται, ἡ ἔννοια αὐτή τῆς κοινωνίας ἔχει διαστραφῆ καί σημαίνει ἕναν συνεταιρισμό καί μία συνεργασία κατά τήν ὁποία δύναται ἕκαστος, ἐνῶ ἔχει πλήρη κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, …ἐνῶ συναγελάζεται ὡς ἰσότιμο μέλος μέ τούς αἱρετικούς τοῦ Π.Σ.Ε.,  ἐνῶ ὑπογράφει (ὡς Ἐπίσκοπος) τά διαζύγια γιά ὁποιονδήποτε λόγο καί τίς ἄδειες γιά δεύτερους καί τρίτους μοιχικούς γάμους, σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τῆς πολιτείας, ἐνῶ διδάσκει ὅτι δέν μολύνεται ἀπό τήν ἐνσωμάτωσι αὐτή», παρόλα αὐτά, μπορεῖ «νά κρατῆ συγχρόνως τήν πίστι του, νά κατηγορῆ καί νά ἐλέγχη γιά θέματα πίστεως αὐτούς μέ τούς ὁποίους ἔχει αὐτή τήν πλήρη κοινωνία, νά θεωρῆ ὅτι κατέχει πλήρη τήν ἀλήθεια, ὄχι μόνον σέ προσωπικό ἐπίπεδο, ἀλλά καί σέ ἐκκλησιαστικό, παρά τήν πλήρη κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς καί παρά τό ὅτι ὄχι μόνον οἱ εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ κεφαλές εἶναι αἱρετικές, ἀλλά καί ἡ γραμμή καί πορεία τήν ὁποία συνοδικῶς ἀκολουθοῦν εἶναι ἀπολύτως αἱρετική καί προσαρμοσμένη στίς ἐπιταγές τῆς πανθρησκείας καί τῆς Ν. Ἐποχῆς (ἐδῶ).

    Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς στάσης τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν εἶναι ἡ αὔξηση τῆς σύγχυσης στὸ ποίμνιο καὶ ἡ ἐπιβολὴ τῶν αἱρετικῶν. Ὡς ἐκ τούτου καλούμαστε νὰ διαλέξουμε ποιόν θὰ ἀκούσουμε; Τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ δυνητισμοῦ, δηλ. τὸν Πειραιῶς Σεραφείμ, τὸν νέο-εκκολαπτόμενο ἀντι-Οἰκουμενιστῆ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιο, τὸν π. Θεόδωρο Ζήση, τὸν π. Νικόλαο Μανώλη (κι ὅποιον ἄλλο Ποιμένα) ἢ τὸν Ὅσιο Θεόδωρο καὶ τοὺς σύμφωνους μὲ αὐτὸν Ἁγίους Πατέρες;

     Ἀσφαλῶς ἡ εὐθύνη γιὰ τὴν ἐπιλογὴ εἶναι τοῦ κάθε πιστοῦ.

    Ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου ἢ ἡ ἀποτείχιση, λοιπόν, δὲν εἶναι μιὰ δυνητικοῦ χαρακτῆρος στάση ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς, ἀλλά, γιὰ ὅποιον ἔχει λαβει σοβαρὰ ὑπ’ ὄψιν τὴν πίστη του καὶ τὴν σωτηρία του, εἶναι ὑποχρέωση, καθῆκον, στάση σωτήριος. Γιὰ ὅποιον  δὲν ἐνδιαφέρεται  γιὰ τὴν σωτηρία του,  δύναται νὰ μὴν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς· δύναται νὰ μένει “ἄχρι καιροῦ” σὲ κοινωνία μαζί τους ἢ καὶ πάντα· ὅπως καὶ κάποιος ἄλλος βέβαια, δύναται νὰ μὴν ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό, νὰ μὴν ἐφαρμόζει τὶς Ἐντολές Του!

    Γιὰ τοὺς «τὰ πάντα καλῶς διαταξαμένους θείους Πατέρας», μοιάζει ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς μὲ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν “προβάτων” ἀπὸ τοὺς “λύκους”, τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ φίδι, τῶν ὑγιῶν ἀνθρώπων ἀπὸ μιὰ λοιμώδη ἀσθένεια καὶ κολλητικὴ πανδημία· ἔξοδος καὶ ἀπομάκρυνση ἀπὸ ἕνα σπίτι ποὺ καίγεται· ἡ ἀποτείχιση πραγματοποιεῖται γιὰ νὰ μὴν καεῖ κι αὐτὸς μαζὶ μὲ ὅσους θεληματικά (=δυνητικά!) παραμένουν  μέσα στὴ φωτιὰ τῆς Παναιρέσεως!

     Γιατὶ πράγματι, αὐτὸ εἶναι ἡ ἀλήθεια· ὁ πιστὸς καταβροχθίζεται
καὶ καίγεται ἀπὸ τὸν λύκο καὶ τὴν φωτιὰ τῆς αἱρέσεως, ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι, ὅταν μένει σὲ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἐπηρεάζεται ἀνεπαισθήτως καὶ αἰσθητῶς, καὶ μολύνεται καὶ ἔτσι χάνεται. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἔχει προειδοποιήσει ὅτι τοῦτο συμβαίνει καὶ γιὰ μικρότερης σημασίας συνομιλίες καὶ συναναστροφές: “μὴ πλανᾶσθε· φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί” (Α΄ Κορ. ιε΄33). Καὶ ἄρα ὁ πιστὸς πρέπει νὰ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὅσους κοινωνοῦν μὲ αὐτούς, “ὡς ἀπὸ ὄφεως”, ὅπως δηλαδή, ὅταν συναντᾶ μπροστά του ἕνα φίδι, ἢ ὅπως, ὅταν βρεθεῖ κάποιος σὲ ἕνα χῶρο ποὺ ὑπάρχει κολλητικὴ ἀσθένεια, ἂν θέλει νὰ σωθεῖ καὶ νὰ μὴ κολλήσει.

Αὐτὴ εἶναι ἡ μία ὄψις τοῦ θέματος.

    Ταυτόχρονα ὁ κάθε πιστός, ποὺ θεωρεῖ τὴν Ἐκκλησία, Σῶμα Χριστοῦ καὶ τοὺς ἄλλους ἀδελφούς, μέλη τοῦ Σώματος αὐτοῦ, ὅταν βλέπει πὼς τὰ μέλη τοῦ Σώματος ἔχουν μολυνθεῖ ἢ κινδυνεύουν νὰ μολυνθοῦν ἀπὸ τὶς μολυσματικὲς ἀσθένειες ποὺ περικλείονται στὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπὸ ἀγάπη καὶ καθῆκον πρὸς τὸν Χριστό, τὴν Ἐκκλησία (τὸ σπίτι του), τοὺς ἀδελφούς του καὶ τὸν ἑαυτό του, ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον πρὸς τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀληθινὴ Πίστη, ἀγωνίζεται θυσιαστικὰ ἐναντίον κάθε ἐπιβουλῆς κατὰ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, κρούοντας καὶ γι’ αὐτοὺς τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ἔστω κι ἂν μένει μόνος, ὡς πρὸς ἀνθρώπους. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐνδιαφέρεται κάποιος  γιὰ τοὺς Πατέρες καὶ ἀδελφούς του, νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν αὐτοτέλεια καὶ τὴν διατήρηση τῆς Μίας Ἐκκλησίας τοῦ Ἰησοῦ καὶ αὐτό του τὸ ἐνδιαφέρον νὰ εἶναι (ὅπως κάποιοι ἀνοήτως τὸ χαρακτηρίζουν καὶ μάλιστα ἐπαινετικά) δυνητικό!

    Ἢ ἐνδιαφέρεται κανεὶς ἢ δὲν ἐνδιαφέρεται· λίγο ἢ πολύ. Ἢ ἀγαπᾶ ἢ δὲν ἀγαπᾶ· λίγο ἢ πολύ. Ἢ πιστεύει ἢ δὲν πιστεύει· λίγο ἢ πολύ. Δὲν ὑπάρχουν δυνητικὸ ἐνδιαφέρον, δυνητικὸ πίστη καὶ δυνητικὴ ἀγάπη! Ἀκόμα κι ἂν ἡ πίστη σου εἶναι ἀδύναμη, ἡ ἀγάπη σου μικρή, ὡς πιστὸς προσπίπτεις στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί, ὅπως ὁ πατέρας τοῦ δαιμονισμένου κράζεις: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ». Δὲν εἶμαι ἱκανὸς Κύριε, ὅπως οἱ Ἅγιοί σου, ποὺ ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴν διατήρηση ἀλωβήτου τῆς Πίστεως, ποὺ ἀγωνίστηκαν μὲ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον γιὰ τοὺς ἀδελφούς τους, ποὺ ἀγωνίστηκαν μὲ σταθερότητα, ἀταλάντευτοι καὶ ἄφοβοι, ἀφοῦ μοῦ στεροῦν τὰ πάθη μου αὐτὴ τὴν δυνατότητα. Ἀλλ’ ὅμως ἀκολουθῶ τοὺς Ἁγίους Σου, τὴν Πάναγνο Μητέρα Σου, γιὰ νὰ μὴ μὲ συνεπάρει καὶ μένα ἡ λαίλαπα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιὰ νὰ μὴν ἀφανίσει τοὺς ἀδελφούς μου, τὰ παιδιά μου, τοὺς γύρω μου.

   Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι τὴν δυνητικὴ ἐφαρμογὴ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὴν αἵρεση, οἱ πρῶτοι ποὺ τὴν ἐπιθυμοῦν καὶ τὴν σιγοντάρουν εἶναι οἱ αἱρετικοί. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς Ποιμένες καὶ ὅσοι τοὺς μνημονεύουν καὶ κοινωνοῦν μαζί τους, ἕνα πράγμα φοβοῦνται, τὴν διακοπὴ μνημοσύνου. Γι’ αὐτὸ καὶ προβαίνουν σὲ ἀπειλές, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ διωγμοί, καὶ ἡ παρερμηνεία καὶ διαστρέβλωση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων, ποὺ τὴν πραγματοποιοῦν μὲ ἐξοργιστικὴ φυσικότητα, σὰν νὰ κάνουν τὴν πιὸ ἅγια πράξη, θυμίζοντας τὸ τοῦ Κυρίου· «πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ» (Ἰω. 16, 2).

     Ὡς ἐκ τούτων καταδεικνύεται ὅτι οἱ αἱρετικοί, ἢ οἱ κοινωνοῦντες μὲ τοὺς αἱρετικούς, εἶναι (μεταφορικὰ καὶ κυριολεκτικά) “μισθωτοὶ” ποιμένες (Ἰω. 10,12) καὶ “κακοὶ” ποιμένες, καὶ γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς, ἐκεῖνο ποὺ φοβοῦνται καὶ τρέμουν εἶναι νὰ μὴ χάσουν τὴν ἐξουσία τους, τὴν κοινωνία-ἀναγνώριση-ἀλληλοϋποστήριξη ἀπὸ συναδέλφους ἱερωμένους, τὸ κύρος ποὺ τοὺς δίδει τὸ ἀξίωμά τους κι ὄχι ἡ κοινωνία τους μὲ τὸν Θεό, Τὸν ὁποῖο ἐγκαταλείπουν καὶ προσβάλλουν, ἀφοῦ δὲν ἀγωνίζονται γιὰ νὰ ἀποδιώξουν τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ λυμαίνονται τὴν Ἐκκλησία Του! Ἐκεῖνο ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ κοινωνικὴ προβολή, τὰ ἔσοδα, ἡ ἐξυπηρέτηση τῶν συμφερόντων τους. Γιὰ κάποιους καὶ οἱ κρυφὲς σαρκικές, ἡδονικὲς ἀπολαύσεις (ποὺ μὲ τὴν ἀπειλὴ τῆς ἀποκάλυψης -ὅπως συνέβη πρόσφατα στὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων- οἱ Οἰκουμενιστὲς τοὺς κρατοῦν) καὶ ἄλλα ἀνομολόγητα.

    Γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ ἡ διακοπὴ τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματός τους, τοὺς δαιμονίζει· δὲν διανοοῦνται τὴν φανερὴ τουλάχιστον ἀμφισβήτηση τῆς ἐξουσίας τους. Τὸ νὰ μείνουν μόνοι γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν πίστη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅπως ἔκαναν ὅλοι οἱ Ἅγιοι, τοὺς τρελαίνει. Κι ἔτσι προχωροῦν σὲ συμβιβασμούς, τὶς ἐκπτώσεις, τὴν προδοσία τῆς Πίστεώς μας.

     Τὸ ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα εἶναι ὁλοφάνερο ἀπὸ ἕνα καὶ μόνο γεγονός: Οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν προβεῖ καὶ προβαίνουν καθημερινῶς καὶ χωρὶς προσχήματα πιά, ΟΧΙ σὲ μία μόνο, ἀλλὰ ἑκατοντάδες προδοσίες τῆς Πίστεως· προσθέτουν τὴν μία προδοσία κοντὰ στὴν ἄλλη· ἔφτασαν νὰ νομιμοποιήσουν τὶς προδοσίες τους μὲ τὴν Κολυμπάριο Σύνοδο (ποὺ δὲν ντράπηκαν νὰ τὴν ὀνομάσουν “Ἁγία”)! Καὶ οἱ Ποιμένες (Ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, διάκονοι, μοναχοί) συγκοινωνοῦν σὰν μὴν ἔχει συμβεῖ ΤΙΠΟΤΕ μὲ ὅλους αὐτούς. Κι ὄχι μόνο, ἀλλὰ τοὺς τιμοῦν κιόλας!!!

    Οἱ ψευδεῖς διαβεβαιώσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν ὅτι “ὅλα πᾶνε καλά”, ἢ ὅτι “δὲν προδίδουμε τὴν πίστη”, ἢ ὅτι ὅλα αὐτὰ “τὰ κάνουμε ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἑτερόδοξους”, παρότι διαψεύδονται καθημερινῶς ἀπὸ τὶς νέες προδοσίες, ἀπὸ τὴν σιωπηρή (ἢ καὶ φανερή) ἀποδοχὴ νέων κακοδοξιῶν (λεκτικῶν ἢ πρακτικῶν), οὐδόλως προβληματίζει τοὺς ποιμένες αυτούς, κι αὐτὸ εἶναι ποὺ τοὺς κατατάσσει στοὺς ψευδοποιμένες. Συνεχίζουν νὰ ἔχουν τὰ μάτια κλειστὰ στὴν ἀλλοίωση τῆς Πίστεως, στὸ ξεπούλημά της!

      Τοὺς ἀφήνει ψυχρὰ ἀδιάφορους τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ αἵρεση μὲ τὴν μεσοβέζικη τακτικὴ ἀντιμετωπίσεώς της, τὴν ἀδιαφορία καὶ τὸν στρουθοκαμηλισμὸ δὲν ὀπισθοχωρεῖ, δὲν μειώνεται, δὲν ἐξαλείφεται, ἀλλ’ ἀντίθετα μεγαλώνει, ἀνδρώνεται, ἐπεκτείνεται, ἐπικρατεῖ.

      Δὲν διανοοῦνται νὰ στρέψουν τὰ μάτια τους στὴν ζωὴ τῶν Ἁγίων –παρότι κάθε μέρα τοὺς ἐπαινοῦν σὲ πανηγυρικὰ συλλείτουργα– καὶ νὰ τοὺς μιμηθοῦν. Νὰ μιμηθοῦν τὴν ὁμολογία τους, τὸν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τῆς αἱρέσεως. Κι ὅμως, ὁ καλὸς στρατηγός, ὅταν βλέπει ὅτι ἡ τακτικὴ ποὺ ἐφαρμόζει στὴν καταπολέμηση τοῦ ἐχθροῦ δὲν ἀποδίδει, τὴν ἀλλάζει. Αὐτοὶ ὅμως ἀμετανόητοι καὶ ἀνεπίδεκτοι μαθήσεως παραμένουν στὴν ἴδια ὀλέθρια τακτική τους. Γιατὶ δὲν θέλουν τὴν συμπόρευση μὲ τὸν νικητὴ Χριστό, ποὺ μόνος, καθήμενος σὲ ἵππο λευκὸ «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄ 2), ἀλλὰ τοὺς ἐνδιαφέρει, τοὺς δίνει ἀσφάλεια ἡ συμπόρευση μὲ τοὺς πολλούς.

    Ὑπάρχουν, βέβαια, κι ἐκεῖνοι ποὺ προτρέπουν τὰ πνευματικά τους παιδιὰ νὰ προσβλέπουν στὸν Νυμφίο Χριστό, ἀλλὰ τοὺς προτρέπουν νὰ κάνουν προσευχή, κλείνοντάς τους τὰ μάτια καὶ μὴ ἐπιτρέποντάς τους νὰ καταλάβουν ὅτι ὁ Κύριος καὶ οἱ Ἅγιοι, μαζὶ μὲ τὴν προσευχή, καὶ ἐξ αἰτίας τῆς ὁλόθερμης καὶ ὑγιοῦς προσευχῆς, ἐφωτίζοντο, ἐνδυναμώνοντο καὶ προχωροῦσαν δίπλα στὸν Νικητὴ Χριστό, ἔδιναν μάχη στὰ ἀμφιθέατρα γιὰ τὴν ἀγάπη Του, δὲν τὸν ἄφηναν μόνο, δὲν ἄφηναν τὴν νύμφη του Ἐκκλησία νὰ πληγώνεται ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ μανία. Ἦσαν πρῶτοι στὴν ἀναίρεση τῆς αἱρέσεως, ἀλλὰ πρῶτοι, κυρίως, στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀφοῦ ἀπὸ μόνη της ἡ ἐξακρίβωση καὶ ὁ χαρτο-πόλεμος κατὰ τῆς αἱρέσεως, δὲν ἐνοχλεῖ ἰδιαίτερα τοὺς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζονται πάντα καὶ ἀπὸ πανίσχυρα κέντρα ἐξουσίας. Αὐτὸν τὸν χαρτο-πόλεμο οἱ αἱρετικοὶ τὸν ἀγνοοῦν· τὸν ἀντιπαρέρχονται. Στὶς μὲν παλαιότερες ἐποχές, ἐπειδὴ ἐπέμεναν στὸν ἑωσφορικὸ ἐγωϊσμό τους ὅτι αὐτοὶ κατάλαβαν καλὰ τὴν Πίστη, ὅτι αὐτοὶ ἔχουν τὴν ἀλήθεια. Στὸ σήμερα δέ, ἐπειδὴ συνειδητὰ ξεπούλησαν τὴν ψυχή τους στὶς νεοταξικές-ἑωσφορικὲς δυνάμεις, ποὺ προετοιμάζουν τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου!

    Ἔτσι ποιμένες καὶ ποιμαινόμενοι ἔχουν προσβληθεῖ  (καὶ σ’ ἕνα βαθμὸ συμβαίνει αὐτὸ μὲ ὅλους μας, ἀφοῦ ζοῦμε μέσα στὴν πνιγηρὴ μολυσματικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστικὸ ἰό. Κι ὅσο περισσότερο παραμένει ὁ πιστὸς σὲ κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀντί νὰ βελτιώνονται τὰ πράγματα (ὅπως ἀνοήτως διατείνονται οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές), τόσο χειρότερα θὰ γίνονται, τόσο περισσότερο τὸ ἀνοσοποιητικό μας σύστημα θὰ ἀδυνατίζει, θὰ προσβάλλεται, θὰ ναρκώνεται, ὥσπου νὰ φτάσουμε σὲ κάποιο χρονικὸ σημεῖο, ποὺ ἡ ἀντίδρασή μας θὰ εἶναι μηδενική.

    Αὐτὸ θέλουν ἄραγε, ὅσοι τάχα ἐνδιαφέρονται καὶ “πολεμοῦν” τὴν Παναίρεση, ἀλλὰ παραμένουν οἱ ἴδιοι –κι αὐτὸ συμβουλεύουν τοὺς πιστούς– σὲ κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές;

      Εἴτε τὸ θέλουν, εἴτε ὄχι, αὐτὲς εἶναι οἱ συνέπειες, οἱ ἐπιπτώσεις τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικούς· σὲ ὅλες τὶς ἐποχές· ἐκεῖ ὁδηγεῖ ἡ Παναίρεση, σὲ πολὺ μεγαλύτερο, μάλιστα, βαθμὸ ἀπ’ ὅ,τι οἱ αἱρέσεις ἄλλων ἐποχῶν, ἀφοῦ σήμερα μᾶς βομβαρδίζουν οἱ αἱρετικοὶ καθημερινὰ μὲ χιλιάδες εἰκόνες, βίντεο, λόγους, διαλόγους, συνέδρια καὶ τόσα ἄλλα μέσα ἐπικοινωνίας, μέσα, ποὺ στὶς παλαιότερες ἐποχὲς ἦταν ἀνύπαρκτα καὶ ἀδιανόητα καὶ ὁ ἐπηρεασμὸς ἀπὸ τὴν αἵρεση μικρότερος.

    Ὅσο εἶναι ἀκόμα καιρός, ἂς ἐφαρμόσουμε ὅλοι, μὲ ὁμόνοια, ἑνότητα, ταπείνωση καί, βέβαια, ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΟ πνεῦμα τὶς συγκεκριμένες Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ὡς πρὸς τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Τὸ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ τῶν Ἁγίων εἶναι εὔκολα καὶ γρήγορα ψηλαφίσημο καὶ μποροῦμε νὰ τὸ συγκρίνουμε μὲ τὸ ΑΝΤΙΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ποὺ μᾶς συνιστοῦν οἱ σύγχρονοι ψευδοποιμένες.

    Γι’ αὐτό, βέβαια, χρειάζεταιΤΟΛΜΗ, σὰν αὐτὴ ποὺ ἐπέδειξαν οἱ σημερινοὶ ΜΥΡΟΦΟΡΟΙ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐφάρμοσαν μιὰ δυνητική διδασκαλία περὶ συμπαραστάσεως στὸν νεκρὸ Χριστό. Ἀλλὰ ἀψηφώντας κάθε δυσκολία καὶ κίνδυνο, σκόρπισαν τὰ διαχρονικὰ μύρα τῆς ἀγάπης τους, τὸ μυροφόρο παράδειγμά τους σ’ ὅλο τὸν κόσμο.

     Αὐτὴ τὴν μυροφόρα συμπαράσταση στὴν Ἐκκλησία τοῦ νεκροῦ καὶ Ἀναστημένου Χριστοῦ, στὴν Ἐκκλησία ποὺ σήμερα ἀντὶ γιὰ μύρα δέχεται τὶς δυσοσμία τῆς κακόδοξης Παναιρέσεως, ζητᾶ κι ἀπὸ μᾶς ὁ Κύριος:

    «Ἐξέλθετε», λοιπὸν ἀδελφοί «ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος», καὶ παντὸς «ἀκαθάρτου» Οἰκουμενιστικοῦ πράγματος «μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (Β΄ Κορ. 6,18-7,1).

Σημάτης Παναγιώτης