Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Η Καύση των Νεκρών, ο Άνθιμος Ἀλεξανδρουπόλεως και η θέση της Εκκλησίας




Ὁ μητροπ. Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος συνεχίζει νὰ ἐπιμένει Οἰκουμενιστικά.
Δὲν φτάνουν, λοιπόν, ὅσα προκλητικὰ ἕως τώρα ἔχει κάνει καὶ πεῖ, ἀποκαλώντας τὴν «ἐκκλησία τῶν μονοφυσιτῶν Ἀρμενίων ...Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»· δὲν φτάνει ποὺ προπαγάνδιζε «ἀνερυθρίαστα τὴν ἵδρυση τοῦ τζαμιοῦ στὴν Ἀθήνα καὶ τοῦ τμήματος Ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὸ Α.Π.Θ.»· δὲν φτάνουν οἱ «χριστιανοεβραϊκές προσεγγίσεις οικουμενιστικού τύπου        («προλογικό σημείωμά του που συνοδεύει ψηφιακό δίσκο με την Παλαιά Διαθήκη στα εβραϊκά, τον οποίο ο ίδιος δώρησε σε
Αφή Ολυμπιακής φλόγας
Γαλλοεβραίους τουρίστες»)
· δὲν φτάνει ἡ «πλήρη στήριξη στούς θεολόγους–συντάκτες τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν γιά τά θρησκευτικά Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου» (υἱοθετεῖ τίς θέσεις τοῦ Στ. Γιαγκάζογλου καί τῶν θεολόγων τοῦ “ΚΑΙΡΟΥ”)· δὲν φτάνει ἡ προτροπή του στοὺς πιστοὺς νὰ «κρατήσουν τὰ ορθόδοξα αντίτυπα της Καινής Διαθήκης που μοίραζαν Προτεστάντες»· δὲν φτάνει, τέλος, ἡ «πρωτόγνωρη για την Ορθόδοξη Εκκλησία κίνηση συγκρητισμού, η Τελετή δηλ. «Αφής της Φλόγας των Πανευρωπαϊκών Αγώνων Special Olympics ποὺ πραγματοποίησε ὁ ἴδιος εντός του Καθολικού Ορθόδοξης Ιεράς Μονής την δωδεκαθεϊστική τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας! (6 Σεπτεμβρίου 2010, στον Ναό της Παναγίας Κοσμοσώτηρας στις Φέρες).
Ἔτσι, τελευταῖα, ἔδωσε συνέντευξη στὸν δημοσιογράφο Δημήτρη Κολιό (στὸ Maximum FM). Ἐκεῖ γιὰ μιὰ ἄλλη φορὰ νεωτερίζει ὡς πρὸς τὸ θέμα, τώρα, τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν.
Με τον μονοφυσίτη Πατριάρχη
Ἀκούσαμε στὴν συνέντευξη οἰκουμενιστικὲς θέσεις, ποὺ ἀσφαλῶς ἐκπορεύονται ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς τῆς Δύσεως, οἱ ὁποῖοι –ὡς μὴ ἔχοντες χαριτωμένα-ἅγια λείψανα– (ὡς κοψονοῦρες ἀλεποῦδες) προωθοῦν καὶ στὶς ὀρθόδοξες χῶρες τὴν καύση τοῦ νεκροῦ σώματος, ποὺ γιὰ μᾶς «μετέχει τῆς χαρισματικῆς θεώσεως, ὡς ναὸς τοὺ Ἁγίου Πνεύματος», ἀφοῦ σ’ αὐτὸ «παρέμεινε ἡ θεοποιός Χάρις».
Παραθέτουμε:
Α) τὸ ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα τῆς Συνεντεύξεως τοῦ κ. Ἄνθιμου καὶ στὴ συνέχεια
Β) ἕνα κείμενο γιὰ τὸ «Ἔγκλημα τῆς Καύσεως τῶν νεκρῶν», τοῦ κ. Νικηφόρου Νάσσου, ποὺ πρόσφατα δημοσιεύτηκε στὸ Διαδίκτυο.

Α. Συνέντευξη μητροπ. Ἀλεξανδρουπόλεως Ἀνθίμου
«Τὸ ἀνθρώπινο δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνα ἐργαλεῖο, δὲν εἶναι ἕνα κιβώτιο μέσα στὸ ὁποῖο ὑπάρχει ἡ ψυχή, ὅπως ἔλεγε κι ὁ Πλάτωνας, δὲν εἶναι ἁπλὰ μιὰ ὕλη... Ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ ὅτι τὸ σῶμα τὸ ἀνθρώπινο εἶναι ὁ Ναὸς μέσα στὸν ὁποῖο κατοικεῖ ἡ ψυχὴ καὶ εἶναι ἱερό. Μάλιστα ἐγὼ ἔφτασα νὰ πῶ σὲ ἕνα συνέδριο ὅτι ὁλόκληρη ἡ θεολογία περὶ τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος θὰ μποροῦσε νὰ συμπεριληφθεῖ σἐ ἕνα στίχο ποὺ γράφει ὁ Παλαμᾶς, ὁ Κωστὴς Παλαμᾶς, ποὺ λέει “ὅλα τοῦ ἀνθρώπου εἶν’ ἱερά, μὲ τὸ συμπάθιο εἶν’ ὅλα”! Αὐτὴ λοιπόν, εἶναι ἡ διδασκαλία μας...
Ἂν ἕνας ἄνθρωπος ἐπιμείνει ὅτι δὲν θέλει τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, δὲν θέλει νὰ ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία, δὲν τὸν ἐνδιαφέρει ἡ ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας καὶ γι’ αὐτὸ τὸ κάνει «θέλω νὰ καῶ», τότε ἡ Ἐκκλησία θὰ σεβαστεῖ τὴν ἄποψή του.
Ἂν ὅμως ἕνας ἄνθρωπος, καθαρὰ γιὰ λόγους κοινωνικούς, πολιτιστικούς, ἀποστάσεως, καὶ ἀκόμα γιὰ λόγους πεποίθησης, ἐὰν δὲν  πεισθεῖ σ’ αὐτὸ ποὺ λέγει ἡ Ἐκκλησία, —ἐγὼ τώρα, τὸ λέω προσωπικὰ γιατὶ ἔχουμε τὸ δικαίωμα στὴν Μητρόπολή μας, ὁ κάθε Ἐπίσκοπος, νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ νομίζει ἡ ποιμαντική του σύνεση ὅτι εἶναι σωστὸ γιὰ τοὺς Χριστιανού— ἐὰν λοιπόν, ἕνας Χριστιανὸς πεῖ ὅτι, ἐγὼ πιστεύω στὴν Ἐκκλησία, θέλω τὴν διδασκαλία της, θέλω τὴν τελευταία εὐχὴ γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς μου καὶ τὴν γαλήνεψη τοῦ σώματός μου, ...δὲν ξέρω κατὰ πόσο ἡ Ἐκκλησία ἔχει δικαίωμα νὰ ἀρνηθεῖ σ’ ἕναν ἄνθρωπο τὴν τελευταία της εὐχή, σ’ ἔναν ἄνθρωπο ποὺ τὸν βάπτισε, ποὺ τὸν μύρωσε μὲ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ τὸν κοινώνησε κάποιες φορὲς στὴ ζωή του, ποὺ τὸν λάδωσε μὲ τὸ μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου, δηλ. σὲ κάποιον ἄνθρωπο ποὺ δίνουμε τὰ Μυστήρια τὰ ὑπόλοιπα, δὲν νομίζω ὅτι ἔχουμε δικαίωμα νὰ τοῦ στερήσουμε τὴν τελευταία εὐχή, ὅταν δὲν τὴν ἀρνηθεῖ· ἂν τὴν ἀρνηθεῖ, τὸ σέβομαι ἀπόλυτα.
Δημοσιογράφος (Δημήτρης Κολιὸς στο Maximum FM): Ἄρα εἶναι μιὰ σκληρή, μία ἄδικη ἀπόφαση;
Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος: Ἔ, ὄχι, ἡ Ἐκκλησία (σ.σ. δηλ. ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι) δὲν κάνει ἀδικίες, εἶναι μιὰ ἀπόλυτη ἀπόφαση, μέσῳ τῆς ὁποίας προσπαθεῖ νὰ διδάξει καὶ νὰ νουθετήσει καὶ νὰ προσφέρει στοὺς ἀνθρώπους τὴν ὑψηλὴ διδασκαλία της γιὰ τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ἐπαφίεται στὴν ἐλεύθερη κρίση καὶ στὴ βούληση τῶν ἀνθρώπων νὰ τὴν ἀποδεχτοῦν ἢ νὰ μὴ τὴν ἀποδεχτοῦν...
Θὰ σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα.
Μοῦ τηλεφώνησαν κάποιοι Σαμοθρακίτες πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια. Ἕνας παπποὺς ἀπὸ τὴν Σαμοθράκη, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη ἐκεῖ, εὑρισκόμενος στὴν Γερμανία, εἶχε πεῖ στὰ παιδιά του, «θέλω νὰ μὲ πᾶτε νὰ μὲ θάψετε στὸ νησί μας». Καὶ μὲ πῆραν τὰ παιδιὰ τηλέφωνο καὶ μοῦ εἶπαν:
–“Σεβασμιώτατε πρέπει νὰ τὸν φέρουμε, ἦταν ἡ τελευταία ἐπιθυμία τοῦ πατέρα μας, ἀλλὰ τὸ νὰ φέρουμε τὴν σωρό του εἶναι ἕνα κόστος 8.000 εὐρώ... Ἀλλὰ θέλουμε νὰ σεβαστοῦμε κι αὐτὸ ποὺ ἔκανε”.
Καὶ τότε τοὺς τὸ εἶπα:
–“Ναί, ἐντάξει, ἀλλὰ τί προτείνετε;”.
–“Νὰ κάνουμε ἐδῶ τὴν ἀποτέφρωση καὶ νὰ φέρουμε τὴν τέφρα”.
–Καὶ ἔτσι ἔκαμαν καὶ ἔδωσα ἐντολὴ καὶ κηδεύτηκε κανονικὰ ἡ τέφρα στὴν Σαμοθράκη καὶ ἀναπαύτηκε ὁ ἄνθρωπος ἔτσι ὅπως ἤθελε στὸ νησί. (σ.σ. Ἡ ἐπιθυμία, ἡ θέληση τοῦ πατέρα αὐτοῦ, κ. Ἄνθιμε, ἦταν νὰ ταφεῖ τὸ σῶμα του κι ὄχι ἡ τέφρα του!).
Δηλαδὴ πρέπει νὰ δοῦμε κι ἄλλες παραμέτρους, δὲν εἶναι ὅλοι οἰ ἄνθρωποι ἰδεολογικὰ ἀντίθετοι μὲ τὴν Ἐκκλησία. Εἶναι κάποιοι ποὺ καὶ γιὰ ἄλλους λόγους (συναισθηματικούς, κοινωνικούς), ἴσως ἐπιλέξουν αὐτὸν τὸν τρόπο... τὴν καύση, παρακαλοῦν ὅμως νὰ τοὺς διαβάσουμε τὴν εὐχή, δὲν μπορῶ να μὴν τὸ δεχθῶ καὶ νὰ τοῦ στερήσω τοῦ ἀνθρώπου, ἢ νὰ τὸν τιμωρήσω;... Ἂν κάποιος μοῦ πεῖ, πιστεύω στὴν Ἀνάσταση, ἀλλὰ δὲν μπορῶ αὐτὴν τὴν διαδικασία τῆς ταφῆς, τῆς ἐκταφῆς, τοῦ χώματος κ.λπ., τότε αὐτὸ εἶναι ἕνα δίλημμα.
 http://www.romfea.gr/epikairotita/27795-2014-11-04-08-34-03




Β.

ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΑΖΟΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟ

ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ


πό π. Νικηφόρου Νάσσου


πίστευτο, λλά δυστυχς ληθινό! Στό Δμο Βόλου καί στό χώρο το Δημοτικο   Κοιμητηρίου, πως λέγεται, θά κατασκευαστε τό πρτο ποτεφρωτήριο νεκρν στήν λλάδα! πό τήν μορφη πόλη μας θά ξεκινήσει, δυστυχς, ατή σέβεια! «Ες ποίους καιρούς τετήρηκας μς Κύριε»! λλά ς κάνουμε κάποιες παραίτητες πισημάνσεις πί το θέματος.
Στόν Χριστιανισμό ς ρθοδοξία, νθρωπολογία εναι ρρήκτως συνυφασμένη μέ τήν Θεολογία καί δέν μπορε νά ξεχωριστε πό ατήν πειδή τσι ρέσει στούς νθρώπους το σκότους, ο ποοι διά μέσου τν αώνων πολυειδς καί πολυτρόπως πολεμον τόν ληθινό Θεό καί τήν πί γς ζσα εκόνα το Θεο. Στό νθρωπολογικό πίπεδο, λοιπόν, ρθοδοξία βλέπει τήν κορωνίδα τς θεία δημιουργίας, ατόν πού ποτελε τήν «νακαιφαλαίωσιν τν το Θεο κτισμάτων»[1][1], τόν νθρωπο, συνθετικά. Τόν θεωρε νωτικά καί χι διαιρετικά πως τόν βλέπουν ο περισσότεροι πό τούς ρχαίους φιλοσόφους.  Σύμφωνα μέ τήν ρθόδοξη Παράδοσή μας, τό σμα ποτελε ναπόστατο ντολογικό στοιχεο το νθρώπου, ποος δέν πρξε χρονική στιγμή κατά τήν ποία νά πρχε χωρίς σμα, διότι ξ ρχς πλάστης νωσε δύο στοιχεα στόν νθρωπο χωρίστως καί διαιρέτως[2][2]. νθρωπος, ς μέγας κόσμος μέσα στόν μικρό, εναι τό μεθόριο μεταξύ δύο κόσμων, συμπύκνωση, συμπερίληψη το σύμπαντος, φο νώνει τό νοερό καί τό ασθητό.[3][3] Τό σμα,  ς τό να πό τά δύο συστατικά στοιχεα τς πάρξεώς το νθρώπου, εναι ερό, προοριζόμενο νά «συνδιαιωνίσει τήν ψυχή» (θηναγόρου, περί ναστάσεως), νά ζήσει καί ατό στήν τέρμονη Αωνιότητα, μετά τήν κοινή νάσταση τν νθρώπων, κατά τήν Δευτέρα, νδοξο Παρουσία το Χριστο.
  ρθόδοξη κκλησία, πως γνωρίζουμε, καταφάσκει τό λικό σμα, τό τιμ καί τό σέβεται, διότι καί ατό μετέχει τς χαρισματικς θεώσεως, πως πογραμμίζεται πό κορυφαίους Πατέρες καί μπειρικούς Θεολόγους, πως λ.χ. τόν γιο Συμεών τόν Ν. Θεολόγο, τόν γιο Γρηγόριο Παλαμ κ.. Τό νθρώπινο σμα εναι Ναός Θεο κατά τόν πόστολο τν θνν Παλο, ποος γράφει πρός τούς Κορινθίους: «μες ναός Θεο στέ ζντος»[4][4]. ξία καί ερότητα το σώματος παρουσιάζεται σέ πολλά γιογραφικά καί πατερικά δάφια, τά ποα παραλείπουμε γιά τό στενόν το χώρου. Καί ταφή το σώματος μετά θάνατον διδάσκεται  στήν πράξη πό τήν κκλησία μας, πό τόν διο τόν «Παθόντα καί Ταφέντα δι᾿ μς» Κύριο ησο Χριστό, πό τούς γίους ποστόλους καί τούς Πατέρες καί φαρμόζεται πό λους τούς πιστούς. λη Παράδοσή μας δέχεται τήν ταφή τν σωμάτων, μιά πράξη πού δη πό τόν πόστολο Παλο παραλληλίζεται μέ τή σπορά το κόκου το σιταριο καί συνδέεται μέ τήν προσδοκία τς νέας ζως.[5][5] πό πλευρς Κανονικο Δικαίου τς κκλησίας θά μπορούσαμε νά πομε τι πάρχουν μμεσες ναφορές καί θέσεις τι ταφή εναι μόνος κανονικός τρόπος μεταχειρίσεως τν νεκρν σωμάτων, γι᾿ ατό καί ναφέρεται στόν ΙΓ΄ Κανόνα τς Α΄ Οκ. Συνόδου τι «περί τν ξοδευόντων παλαιός καί κανονικός Νόμος φυλαχθήσεται καί νν».[6][6] ντίθετα, πάρχει Κανονική ναφορά πορριπτική τς καύσεως στόν ΞΕ΄ Κανόνα τς Πενθέκτης Συνόδου, ποος κατακρίνει τόν Μανασσ γιά τήν καύση τν παιδιν του μαζί μέ λλες εδωλολατρικές πράξεις πού κανε καί γι᾿ ατό «πλήθυνε το ποισαι τό πονηρόν νώπιον το Κυρίου, το παροργήσαι ατόν».[7][7]    
Εναι παραίτητο νά πισημανθε τι βιολογικός θάνατος, μέ τόν ποο χωρίζονται τά δύο συστατικά το νθρώπου, ψυχή καί τό σμα δέν ποτελε τό τελευταο στάδιο τς νθρώπινης ζως. Μετά τήν ναχώρηση τς ψυχς πό τό σμα δέν καταργεται πόσταση το νθρώπου. Δέν πρέπει νά γνοομε πώς διαίρετη φύση το νθρώπου παραμένει αωνίως διαίρετη. Προσωρινό πεισόδιο στήν στορία το νθρώπου δέν εναι σύνδεση τς ψυχς μέ τό σμα, πως δίδασκαν ο φιλόσοφοι (Πλάτων). Γιά μς τούς ρθοδόξους, προσωρινό πεισόδιο εναι χωρισμός τς ψυχς πό τό σμα. Καί τό γεγονός ατό, στόν μέν Πλατωνισμό βιώνεται ς πελευθέρωση τς ψυχς πό τόν τόπο τς φυλακίσεώς της, σέ μς δέ βιώνεται ς  διάσπαση τς νότητος το νθρώπου (ς «ρξη τς ψυχοσωματικς συμφυΐας» καθώς ψάλλουμε στή Νεκρώσιμο κολουθία ) καί ατή διάσπαση περβαίνεται στήν νάσταση.  νθρωπος κατά τήν Πατερική μας Γραμματεία «δυνάμει τέθραυσται, να ν τ ναστάσει γις ερεθ».[8][8] Δέν χάνεται, οτε κμηδενίζεται! λλωστε, πάλι κατά τόν πόστολο Παλο, «σπείρεται σμα ψυχικόν, γείρεται σμα πνευματικόν».[9][9]
Ο κλασικές περί νθρώπου θέσεις τς Φιλοσοφίας, πως α) το Πλάτωνος περί γκλεισμο τς προϋπαρχούσης ψυχς στό σμα καί β) το ριστοτέλη περί νοικήσεως το νωθεν ρχομένου νο στό ψυχοσωματικό στοιχεο, πό τίς ποες θεωρίες συνάγεται τι οσία το νθρώπου εναι ψυχή νος ντίστοιχα, παύουν νά σχύουν στήν ρθόδοξη Πατερική Θεολογία καί νθρωπολογία. Καί τοτο διότι τό «κατ᾿ εκόνα» Θεο στόν νθρωπο ντοπίζεται (κτός πό τό λογικό, νοερό, ατεξούσιο κλπ.) καί στό σμα, τό ποο γίνεται (μπροϋπόθετα) κατοικητήριο τς κτίστου Χάριτος το Θεο. γκόλιθος τς ρθοδόξου Θεολογίας, γιος Γρη­γό­ριος Πα­λαμς θά μς πε  τι «τό συ­ναμφό­τε­ρον», λος νθρω­πος, ς ψυ­χή καί σμα, εναι καί λέγεται εκό­να το Θε­ο: «Μή ν ψυ­χήν μό­νην, μή­τε σμα μό­νον λέ­γε­σθαι νθρω­πον, λλά τό συ­ναμ­φό­τε­ρον, ν δή καί κατ᾿εκό­να πε­ποι­η­κέ­ναι Θε­ός λέ­γεται».[10][10] Νωρίτερα τόν 5ο αἰῶνα, συνώνυμός του καί δελφός το Μ. Βασιλείου, γιος Γρηγόριος Νύσσης εχε καταθέσει τι νθρωπος ς ψυχοσωματική λότητα εναι «γήινον πλάσμα τς νω δυνάμεως πεικόνισμα».[11][11]  Σκοπς δέ το νθρπου ς προσπου πο εκονζει τν Θε εναι ν χωρσει μσα του τν εκονιζμενο, δηλαδ τν διο τν Θε. λα τ λλα ποτσσονται κα ντσσονται στν σκοπ ατ.
Ατό τό «γήινο πλάσμα» πού ς νωμένο λον πεικονίζει τόν Δημιουργό Του, πιδιώκουν σήμερα νά τό διαχωρίσουν πλατωνικά κενοι πού δηλώνουν τήν παξία πρός τό σμα, φο θέλουν μετά τόν βιολογικό θάνατο καί τήν ναχώρηση τς ψυχς π᾿ ατό νά τό πετον στόν κλίβανο γιά ποτέφρωση! Ατό τό σμα μως, δέν εναι χρηστο, οτε πόβλητο, λλά χει τήν τιμή καί τήν ξία του πως επαμε. Καί τοτο διότι ναί μέν εναι λικό, λλά μπεριέχει «νσημαινομένας πνευματικάς διαθέσεις» κατά τόν γιο ρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, Γρηγόριο τόν Παλαμ, δηλαδή συνιστ να πνευματικό γεγονός, φο καί ατό δέχεται τήν κτιστη Χάρη καί νέργεια το Τριαδικο Θεο.
Δέν θά πρέπει νά γνοομε τι σέ λκληρη τν στορα τς Παλαις Διαθκης, καση τν νεκρν ντιμετωπζεται ς εδωλολατρικ συνθεια κα θεωρεται ς ποκρουστικ πρξη. Εδικτερα, δι πυρς θνατος συνδεται στν Παλαι Διαθκη μ εδεχθ γκλματα. Καιν Διαθκη θεωρε ατονητη τν ταφ τν νεκρν, ν στν στορα τς κκλησας μνο δικτες της κατφυγαν στν ποτφρωση τν σωμτων τν Χριστιανν, γι ν ξαφανσουν τ μνμη τους κα ν πλξουν τν λπδα τς ναστσες τους.
Κατ τος νετερους, τλος, χρνους καση τν νεκρν φαρμσθηκε κα ς κποια μορφ ξαγνισμο το κσμου π τν παρουσα τους. Εναι γεγονός τι ο νατολικές θρησκεες δείχνουν ποστροφή καί χθρότητα πρός τό σμα. ρθόδοξη κκλησα, μως, δν βλπει τ σμα χθρικ οτε τ θεωρε ς «σμα», δηλαδ ς τφο, πως τ θεωροσε Πλτων, στε ν θλει ν τ φανσει μέ τήν φοβερή, σεβ καί εκονοκλαστική διαδικασία τς ποτεφρώσεως!
Εναι ντως εκονοκλαστική πράξη διότι τό νθρπινο σμα, πως προελέχθη εναι Νας το Θεο, Ναός το γου Πνεματος. Καί τούς Ναούς δέν τούς καμε! Τό νθρώπινο σμα, ατή φύση τήν ποία διά τς νανθρωπήσεως προσέλαβε Χριστός, εναι ζωνταν κκλησα, μσα στν ποα καλεται νθρωπος ν λατρεσει τν ν τριάδι Θε. Κα ποιοι λατρεουν ληθιν τν κτιστο Θε, θεμελινουν μ τ λεψαν τους τς κτιστς κκλησες[12][12], πο στεγζουν τος ζωντανος, τά μέλη το Σώματος το Χριστο. Ατς εναι καί λόγος  τς μεγάλης τιμς πό μέρους τς κκλησίας τν ερν λειψάνων. Πλοτος δαπάνητος τς κκλησίας εναι τά για, φθαρτα και θαυματουργούντα λείψανα τν θεοφόρων τέκνων της! Ατά φέρουν κδηλα τά σημεα τς θεώσεως, τά σήμαντρα το θείου λέους, τά τεκμήρια τς ν Χριστ «νακράσεως»[13][13]  καί γι᾿ ατό  τ διατηρε κκλησία ς πολτιμους θησαυρος. Ατν τν θείων δώρων καί δωρεν ξιώνεται νθρωπος μέσα στό πλαίσιο τς κκλησίας. Καί κατά τόν θεοφόρο Γρηγόριο τόν Παλαμ, πως πό τόν Κύριό μας ησο Χριστό δέν χωρίστηκε θεότητα μετά τόν χωρισμό τς ψυχς πό τό Σμα πάνω στόν Σταυρό,  τσι καί στούς γίους μας,  μετά τόν χωρισμό τς ψυχς πό τό σμα κατά τόν βιολογικό θάνατο, δέν χωρίστηκε λλά παρέμεινε θεοποιός Χάρις καί πί το σώματος, ες πίστωσιν τς γιότητος.[14][14]  ν εχε υοθετηθε πό παλαιά καύση τν νεκρν, θά εχαμε σήμερα για λείψανα;
 ποιος βλπει τ νεκρ σμα ς λεψανο, ς σεβαστ δηλαδ πόλειμμα, κατλοιπο τς νθρπινης πρξεως, θλει ν τ τιμσει. Κα στν περπτωση ατ ταφ καί μετά τατα διατρηση τν στν εναι ερ. λλά καί ξόδιος κολουθία πού πιτελομε στούς κεκοιμημένους ν Χριστ, κόμη καί ς ρολογία παραπέμπει σέ γάπη καί φροντίδα.  λέξη «κηδεία» προέρχεται πό τό ρμα «κήδομαι», πού σημαίνει φροντίζω. ταν κάτι θέλουμε νά τό φροντίσουμε, δέν τό καμε! Εναι φρικτό καί ποκρουστικό καί νά τό σκεφθε κανείς!  λλο εναι νά παραδίδεται μέ τίς εχές τς κκλησίας «σεπτός νεκρός» πως λέμε στή μητέρα γ «ξ ς λήφθη», μέ τή γνωστή  κείνη παραπεμπτική καί θεολογική φράση καί λλο εναι νά δηγεται πάνθρωπα στή φωτιά πρός ξαφάνιση καί το τελευταίου στοιχείου τς λικς του ποστάσεως!
ν λα ατά σήμερα γνοονται, σκοπίμως παραθεωρονται πό τούς δθεν προοδευτικούς το τόπου μας καί υοθετονται ξενόφερτες πρακτικές πως καύση το σώματος μετά θάνατον γιά τό λόγο τι δθεν προκαλονται μολύνσεις καί μικρόβια, ς συνειδητοποιήσουν πιτέλους τι τή μόλυνση τή δημιουργον ο ζωντανοί· χι ο νεκροί! ντίθετα, πως χει τεκμηριωμένα πισημανθε, ρύπανση περιβάλλοντος πωσδήποτε θά προκαλε καύση τν νεκρν σωμάτων
Συμπερασματικά θά καταθέσουμε τι « καύση τν νεκρν, ποιαδήποτε πιχειρήματα καί ν χει πρός ποστήριξή της, βρίσκεται ξω πό τήν ρθόδοξη παράδοση. Τό σμα πρέπει νά μπε στόν τάφο, νά ποδοθε στή μητέρα γ, νά πιστρέψει στό χμα πό τό ποο πλάστηκε, σύμφωνα μέ τό πρόσταγμα το Δημιουργο του. Νά κοιμται ρεμα στό μνμα μέχρι τή στιγμή πού θ᾿ κουσθε, κατά τή Δευτέρα Παρουσία σάλπιγγα το γγέλου, γιά νά ξυπνήσει μαζί μέ τά λλα νεκρά σώματα πό τόν πνο του, νά ντυθε τά φθαρτα μάτιά του, ν᾿ ναστηθε καί, νωμένο πάλι μέ τήν ψυχή του, νά πάει κοντά στόν πλάστη του καί νά κριθε καί ατό σύμφωνα μέ σα πραξε κατά τή διάρκεια το πί γς βίου του. λλωστε τάφος εναι να σύμβολο, παρουσία το ποίου τόσο εγλωττα διδάσκει τούς ζωντανούς γιά τήν λήθεια τς ζως, στία ποία συγκεντρώνει γύρω της τήν γάπη τν νθρώπων γιά τά προσφιλ τους πρόσωπα πού θάνατος φήρπασε».[15][15]
Εθε Κύριός μας ησος Χριστός ποος, κατά τήν σωτηριώδη νσαρκο Οκονομία του προσέλαβε λον τόν νθρωπο ψυχοσωματικς γιά νά τόν σώσει[16][16], νά μήν πιτρέψει νά κκινήσει πό τήν πόλη μας λλά καί πό καμία πόλη τς γιοτόκου πατρίδος μας ατή διαβεβοημένη σέβεια τς καύσεως τν νεκρν σωμάτων!
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2014


[1][1] Βλ. γίου Γρηγορίου το Παλαμ, μιλία ΝΓ΄, ΕΠΕ, 11, 330 - 332.
[2][2] Βλ. πρ. Θεοδώρου Ζήση, Εσαγωγή στόν Πλάτωνα, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 191
[3][3] Βλ. γίου Γρηγορίου το Θεολόγου, Λόγος, 45, 7: «Τοτο δή βουληθείς τεχνίτης πιδείξασθαι Λόγος, καί ζον ξ μφοτέρων (οράτου τε λέγω καί ρατς φύσεως) δημιουργε τόν νθρωπον…οόν τινα κόσμον τερον, ν μικρ μέγαν, πί τς γς στησιν γγελον λλον, προσκυνητήν μικτόν, πόπτην τς ρατς κτίσεως, μύστην τς νοουμένης…ρατόν καί νοούμενον, τόν ατόν πνεμα καί σάρκα».
[4][4] Β΄Κορ. 6, 16.
[5][5] Α΄Κορ. 15, 36 -37.
[6][6] «Πηδάλιον», σελ. 141.
[7][7] Βλ. ΞΕ΄ Καν. τς Πενθέκτης Οκ. Συνόδου, «Πηδάλιον», σελ.278.
[8][8] Θεοφίλου ντιοχείας, Πρός Ατόλικον, «Θεο μοναρχία, κόσμου γένεσις καί νθρώπου ποίησις», 2, 26. Βλ. Π. Χρήστου, περί νθρώπου διδασκαλία το Θεοφίλου ντιοχείας, νάτυπον κ το περιοδικο «Γρηγόριος Παλαμς», Θεσσαλονίκη 1957.
[9][9] Α΄Κορ. , 44.
[10][10] «Τί­νας ν εποι λό­γους σμα κατ ψυχς», ΜPG 150, 1361C.
[11][11] Κατηχητικός Μέγας, 6, MPG. 45, 28 Α.
[12][12] Ζ΄ γία Οκ. Σύνοδος στόν 7ο ερό Κανόνα της  διατάσσει τήν καθιέρωση τν Ναν, διά τς τοποθετήσεως σ᾿ ατούς ερν λειψάνων. Γιά νά γίνει βεβαίως ατή καθιέρωση θά πρέπει νά πάρχουν ερά λείψανα καί ατό λαμβάνει χώρα μόνο μέ τήν ταφή τν σωμάτων καί χι μέ τήν καύση τους! δέ δύναμις τν ερν λειψάνων εναι τόσο μεγάλη, στε, πως άναφέρετσι στά Πρακτικά τν Οκ. Συνόδων, «κ λειψάνων πολλάκις μαρτύρων καί εκόνων λαύνονται δαίμονες». (Βλ. Ζ΄Οκ. Σύνοδος, Πράξη 4, Σπ. Μήλια, Πρακτικά, τόμ. Γ΄, 282/782).
[13][13] ρος «νάκρασις» χρησιμοποιήθηκε κυρίως πό τόν γιο Γρηγόριο Νύσσης. Στήν πρό τς Σαρκώσεως το Λόγου ποχή (Παλαιά Διαθήκη)  δέν πρχαν βεβαίως ο προϋποθέσεις τς νακράσεως νθρώπου καί Θεο. νάκραση τν δύο φύσων στό πρόσωπο το Χριστο πιτρέπει καί τήν νάκραση τν νθρώπων μέ τό θεο, λλά τώρα πλέον στό πρόσωπο το ησο Χριστο. «να τ πρός τό θεον νακράσει συναπωθεωθ τό νθρώπινον». MPG. 45, 1152 C. Βλ. Στ. Παπαδοπούλου, Πατρολογία, Β΄, σελ. 608 -609.
[14][14] «Ο γάρ διέστη τούτων χάρις το Θεο, σπερ οδέ το προσκυνητο σώματος Χριστο διέστη θεότης πί το ζωοποιο θανάτου». Φιλοκαλία, τόμ, Δ΄, κδ. Παπαδημητρίου, σελ. 118.
[15][15] Βλ. ν. Θεοδώρου, «μωμοι ν δ», κδ. «ποστολική Διακονία», θήνα 1990, σελ. 225.
[16][16] Βλ. γίου Γρηγορίου το Θεολόγου, χαρακτηριστική φράση πό τό Κατά πολλιναρίου: «λος λον νέλαβέ με, καί λος λ νώθη, να λον τήν σωτηρίαν χαρίσηται». MPG. 37, 181 C – 181 A.