Οι Πατέρες διδάσκουν ομόφωνα την απομάκρυνση από τους αιρετικούς. Ο καθένας από τους συγχρόνους "πατέρες" και θεολογούντες προβάλλει το δικό του λογισμό, ως γραμμή της Εκκλησίας.

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ  Η  ΠΡΑΚΤΙΚΗ  ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ακοινωνητοι

οσοι  κοινωνουν  με  αιρετικούς

 «ὧν τινες ἀστοχήσαντες ἐξετράπησαν εἰς ματαιολογίαν, θέλοντες εἶναι νομοδιδάσκαλοι, μὴ νοοῦντες μήτε ἃ λέγουσι μήτε περὶ τίνων διαβεβαιοῦνται» (Α΄Τιμ. 1, 7).

Πριν 5 χρόνια η Ι. Μονή Οσ. Γρηγορίου Αγ. Όρους εξέδωσε ένα αξιόλογο βιβλίο με τίτλο: «Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας», με πρόλογο του Καθηγουμένου π. Γεωργίου Καψάνη.

Στις σελίδες αυτού του βιβλίου βρίσκει κανείς την ιστορία αγίων μοναχών, που υβρίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν, επειδή υπερασπίστηκαν την Ορθόδοξη πίστη, όχι μόνο ενώπιον των ετερόδοξων, μα και ενώπιον των  “ορθοδόξων” μεν, φιλοπαπικών και λατινόφρονων οικουμενιστών δε!

Όσοι έχουν την πνευματική διάκριση ας εκτιμήσουν πόσο παράλληλοι είναι οι καιροί∙ ας παραλληλίσουν συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις, αν μάλιστα είναι γνώστες κάποιων σύγχρονων πιέσεων και διώξεων, που προδικάζουν τι πρόκειται να επακολουθήσει. Τότε θα δουν πως οι ομοιότητες είναι υπαρκτές και ψηλαφήσιμες.

Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, μετά την Ένωση των «εκκλησιών» στη Φερράρα, και ενώ οι εκκλησιαστικοί ηγέτες, Πατριάρχες και Επίσκοποι, ακολουθούσαν την απόφαση της Συνόδου Φερράρας, και δεν είχε ακόμα συγκληθεί κάποια Οικουμενική Σύνοδος, έκανε ανυπακοή στους Επισκόπους και το αυτό δίδασκε και στους πιστούς· έγραφε στον ιερομόναχο Θεοφάνη:

«Όμως ο αγών δεν είναι πλέον στα λόγια, αλλά στα έργα. Ούτε είναι καιρός για ρητά και έγγραφες αποδείξεις (τι θα ωφελούσαν άλλωστε σε τέτοιους διεφθαρμένους κριτές;). Αντιθέτως όσοι αγαπούν το Θεό, πρέπει να έχουν ετοιμασθούν να πολεμήσουν μαζί τους στα έργα. Επίσης, να είναι έτοιμοι να υποφέρουν κάθε κίνδυνο για την ευσέβεια και για τον αγώνα να μη μολυνθούν από την κοινωνία με τους ασεβείς» (Οι αγώνες των μοναχών…, Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγ. Όρους, σελ. 297).

Ο αγ. Θεόδ. ο Στουδίτης «ως ακριβής τηρητής των ι. Κανόνων… απέφευγε μέχρι θανάτου την εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς και το μνημόσυνο των αιρετικών επισκόπων. Πίστευε και εκήρυττε, ότι η μνημόνευση και μόνο του αιρετικού επισκόπου αποτελεί “μολυσμόν” και στερεί την Ορθοδοξία σ’ αυτόν που τον μνημονεύει, ενώ η εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς μας χωρίζει παντελώς από τον Χριστό. Επίσης ότι, κατά τον ι. Χρυσόστομο, όχι μόνο οι αιρετικοί, αλλά και όσοι κοινωνούν μαζί τους είναι εχθροί του Θεού, ενώ, κατά τον Μ. Αθανάσιο, πρέπει να αποφεύγουμε όχι μόνο τους πρώτους, αλλά και τους δεύτερους» (στο ίδιο, σελ. 193).

Τον 14^ο αιώνα, ο κανονικός πατριάρχης Καλέκας «ενέκλεισε τον Άγιο (Γρηγόριο Παλαμά) στην φυλακή των ανακτόρων «ως κακούργο». …Το 1344, ο αδίστακτος Καλέκας έφθασε στο σημείο να αναθεματίση τον Μέγα Γρηγόριο (Παλαμά)… Τον αναθεματισμό υπέγραψαν πολλοί (σ.σ. “ορθόδοξοι”  κατά τα “άλλα”) επίσκοποι…» (σελ. 267).

Ο αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όμως, θεωρούσε τον πατριάρχη Καλέκα αποκομμένο από την Εκκλησία με όσα έχει κάνει, διδάσκοντάς μας με συγκεκριμένο παράδειγμα, ποιοι αποτελούν μέλη της Εκκλησίας και ποιοι είναι αποκομμένοι απ’ αυτή, εξ αιτίας των αντικανονικών ενέργειών τους. Γράφει: «όποιος είναι αποχωρισμένος από τον Καλέκα, τότε ανήκει πράγματι στον κατάλογο των Χριστιανών και είναι ενωμένος με το Θεό κατά την ευσεβή πίστι» (στο ίδιο, σελ. 268).

Στο ίδιο πνεύμα κινείται και ο ιερός Ιωσήφ (συγκαταλεγόταν και αυτός στους διωχθέντας). Όταν  ο πατριάρχης Καλέκας αφόρισε τον αγ. Γρηγόριο Παλαμά και τους ομόφρονές του (1344), έγραφε: Ποια είναι η Εκκλησία» που μας «έχει αποδιώξει; Η των Αποστόλων; Εμείς όμως είμαστε υποστηρικταί της και συμφωνούμε μαζί της… Επομένως δεν μας έχει αποβάλει η Αποστολική Εκκλησία…αλλά η καινοφανής Εκκλησία και τα παράδοξα δόγματα που αυτός (σ.σ. ο Καλέκας τότε, ο Βαρθολομαίος που δέχτηκαν με τιμές οι Αγιορείτες, σήμερα) συνέστησε… Αφού λοιπόν έγινες εργαστήριον κάθε ψεύδους, κάθε συκοφαντίας, οποιουδήποτε φαύλου πράγματος,… πλεονεξίας, ιεροσυλίας,… έπειτα “χειροτονείς” και τον εαυτό σου Εκκλησία… σ.σ. (Αυτά τα λέει στον ΝΟΜΙΜΟ και ΜΗ καθαιρεθέτνα πατριάρχη). Γιατί είσαστε Εκκλησία; Από το ότι δωροδοκείς; Από το ότι εξαγοράζεις τις δίκες; Από το ότι δεν κάνεις διάκριση μεταξύ των ανιέρων και των αγίων; Από ότι επιτρέπεις την είσοδο του ιερού σε όλους τους μολυσμένους και βέβηλους;… Από το ότι πωλείς την χάρι του Αγ. Πνεύματος;…

Άλλοτε πάλι χαρακτηρίζει την ψευδοεκκλησία του Καλέκα “σφαλεράν και πόρω Θεού βάλλουσαν”. (σ.σ. Χωρίς κάποια Σύνοδος να καταδικάσει τον Καλέκα και όλους τους άλλους «ορθόδοξους» που τον ακολουθούσαν). Κατά συνεπεια ο πατριάρχης “δει υποταγήναι τη Εκκλησία, ης προ ολίγου αφηνίασεν αποσκιρτήσας”.. (σ.σ. Αλήθεια, πού βρισκόταν τότε η Εκκλησία; Ας απαντήσουν όσοι μας ρωτούν για το ίδιο θέμα σήμερα, και δεν καταλαβαίνουν το Μυστήριο της Εκκλησίας). Για όλα αυτά ο ιερός Ιωσήφ συνιστούσε: “Αποκοπτέον ημάς της εκείνου κοινωνίας”. Προσέθετε δε ότι χρειάζονται πηγές δακρύων για να κλαύση κανείς το “σύντριμμα” της Εκκλησίας… και την καινοτομία της πίστεως» (σελ. 274-275).

Ο ιερός Νικηφόρος Κάλλιστος έγραφε: Όταν «πίστεως συμβαίη γίνεσθαι την διαφοράν, ου μόνον πατέρες προς παίδας (και αντίστροφα), αλλά και γυνή» προς τον σύζυγόν της, «και ανήρ προς την σύζυγον διαστασιάζουσιν (επαναστατούν)» (στο ίδιο, σελ. 276).

«Οι ανθενωτικοί απεδοκίμασαν την ένωσι…και αποσχίσθησαν από τον πατριάρχη Βέκκο και τους ομόφρονές του. Τους κατηγορούσαν ότι εξέπεσαν της ιερωσύνης και ότι τελούσαν άκυρα μυστήρια. Αυτό ήταν σύμφωνο με τους κανόνες α΄  καὶ β΄ τῆς Γ  οἰκουμενικῆς Συνόδου. Γι’ αυτό προέτρεπαν τους πιστούς να μη εκκλησιάζονται με τον πατριάρχη και τους ενωτικούς κληρικούς. Ο Βέκκος…εξέδωσε “πατριαρχικό αφορισμό”, κατά των σχισματικών επισκόπων» (στο ίδιο, σελ. 237).

Γράφει ο ιερός Ιωσήφ Βρυέννιος: «Ορισμένοι τόλμησαν να αναγγείλουν ότι… η ένωσις (των εκκλησιών) θα γίνη χωρίς να μετατραπή κανένα από τα έθιμα και τα δόγματα… Εισηγήθηκαν μάλιστα, ότι δεν είναι καθόλου άτοπο να μνημονεύουμε τον πάπα ως άγιο… Αυτή είναι λοιπόν η ένωση;… Με αυτόν τον τρόπο σκέπτεσθε δήθεν να ενωθήτε μαζί μας, την στιγμή που η μεν προσθήκη μένει αδιόρθωτη, όλα δε όσα προξένησε το μακροχρόνιο και επάρατο σχίσμα μένουν αμετακίνητα; Άνθρωποι, αυτό δεν είναι διόρθωσις ούτε ένωσις των Εκκλησιών. Αντιθέτως, είναι χειρότερο σχίσμα από το προηγούμενο… Διότι πως θα γίνη η ένωσις, εφόσον υφίστανται μεταξύ μας μύρια διαφορετικά φρονήματα;… Αυτό το πράγμα δεν είναι ένωσις της Εκκλησίας της Ρώμης με μας… Αντιθέτως είναι παράλογη υποταγή στον πάπα της Ρώμης…» (στο ίδιο, σελ. 288).

Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός σε άλλη επιστολή του έγραφε: «Οι περισσότεροι αδελφοί, έχοντας πάρει θάρρος από την εξορία μου, ελέγχουν με αυστηρότητα τους αλιτήριους (Λατινόφρονες) και παραβάτες της ορθής πίστεως και των πατρικών θεσμών. Τους διώχνουν επίσης από παντού ως καθάρματα, χωρίς να ανέχωνται να συλλειτουργούν μαζί τους, ούτε να τους μνημονεύουν καθόλου στα Μυστήρια  ως Χριστιανούς…

Να συμβουλεύσης δε τους ιερείς του Θεού να αποφεύγουν με κάθε τρόπο την εκκλησιαστική κοινωνία με τον λατινόφρονα μητροπολίτη τους και ούτε να συλλειτουργούν μαζί του, ούτε να τον μνημονεύουν καθόλου, ούτε να τον θεωρούν αρχιερέα, αλλ’ ως μισθωτό λύκο. Επίσης να μη λειτουργούν καθόλου σε λατινικές εκκλησίες, για να μη έλθη και σε μας η οργή του Θεού που επήλθε στην Κων/πολι, εξ αιτίας των παρανομιών που έγιναν εκεί…

Να αποφεύγεται λοιπόν και εσείς, αδελφοί, την εκκλησιαστική κοινωνία με τους ακοινωνήτους και το μνημόσυνο των αμνημονεύτων. Φευκτέον αυτούς (τους λατινόφρονες) ως φεύγει τις από όφεως» (στο ίδιο, σελ. 297-298).

Το 1452 ο Γεννάδιος προσκλήθηκε στο παλάτι «μαζί με πολλούς εκκλησιαστικούς άνδρες για να συσκεφθούν περί της ενώσεως. Ο Γεννάδιος αρνήθηκε να προσέλθη και τους δήλωσε δι’ επιστολής τα εξής: “…Εάν η σύναξη αυτή γίνεται για να ληφθή η συγκατάθεσις των εκκλησιαστικών για την ένωσι που έκανε ήδη η πολιτεία -αλίμονο! Αυτό είναι χωρισμός από το Θεό- τότε αφήστε με, μη με πειράζεται… Όποιος θα μνημονεύση τον πάπα η θα έχη εκκλησιαστική κοινωνία με αυτούς που τον μνημονεύουν η θα συμβουλεύση …κάποιον να μνημονεύση, θα τον θεωρήσω όπως και η αγία και μεγάλη Σύνοδος της Κων/πόλεως, η οποία εξέτασε το λατινικό δογμα και κατεδίκασε όσους το πίστεψαν, τον Βέκκο δηλ. και τους ομόφρονές του…Οι Σύνοδοι και οι άλλοι πατέρες ορίζουν ότι <αυτών που αποστρεφόμαστε το φρόνημα πρέπει να αποφεύγωμε και την κοινωνία>… Πάνω απ’ όλα όμως ο Κύριός μας λέγει: <Αλλοτρίω δε ου μη ακολουθήσωσιν, αλλά φεύξονται απ’ αυτού, ότι ουκ οίδασι των αλλοτρίων την φωνήν> (Ιω. ι , 5).

Μη γένοιτο να κάνω αιρετικήν την Εκκλησία μου, την αγία μητέρα των Ορθοδόξων. Δεχόμενος το μνημόσυνο του πάπα, εφόσον ομολογεί και πιστεύει εκείνα, για τα οποία δεν τον δέχεται η Εκκλησία μας… Και θα είμαι οπωσδήποτε ακοινώνητος προς τον πάπα και όσους έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με αυτόν, όπως και οι Πατέρες μας. Διότι πρέπει να μιμούμαστε την ευσέβειά τους, αφού δεν έχουμε την αγιωσύνη και την σοφία τους”» (στο ίδιο, σελ. 303-304).

Ο ιερός Γεννάδιος, όταν και τότε συζητούσαν το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών, έγραφε:

«Αυτά όμως που λέγουν εκείνοι, δηλ. να αναβάλουμε προσωρινά την εξέτασι του θέματος, δεν είναι προσωρινή εκκλησιαστική Οικονομία. Είναι προσωρινή συγκατάθεσίς μας στην προσθήκη (του filioque) και στην ένωσι που επικυρώθηκε κακώς στην Φλωρεντία. Είναι πρόσκαιρος εκλατινισμός- αν είναι βέβαια πρόσκαιρος και όχι αιώνιος!- συμπεραίνοντας από τα πρόσωπα που τον πραγματοποιούν…» («Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας», στο ίδιο, σελ. 304).

[Πράγματι, και μόνο ο τεμαχισμός του Διαλόγου σε Διάλογο Αγάπης και Διάλογο Αληθείας, είναι μια αντίφαση, μια απάτη.

Γιατί ξεχωρίζει τα αχώριστα και διαιρεί τα αδιαίρετα: την αγάπη από την αλήθεια. Γιατί και τα δύο πηγάζουν και στηρίζονται σ’ Αυτόν που είναι και η Αγάπη και η Αλήθεια.

Βέβαια και η όλη διενέργεια του Διαλόγου είναι χριστιανικά απαράδεκτη, όπως την υπονοούν και διεξάγουν. Γιατί υποτίθεται ότι διαλεγόμεθα και συζητάμε για να βρούμε την αλήθεια. Εμείς όμως είμαστε σίγουροι για την αλήθεια. Και όμως δεν τους το καθιστούμε καθαρό. Και αφήνουμε να πλανάται η εντύπωση σ’ αυτούς και το ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας, ότι κι  αυτοί έχουν την αλήθεια, ότι συζητούμε για ένα συμβιβασμό, πως χάριν της αγάπης θα υποχωρήσουμε σε κάποια «ανώδυνα» θέματα για την αλήθεια!].

Κυριακή Στ΄ Λουκά, Στιγμές από την Ακολουθία του Ὀρθρου και ο Απόστολος

 

ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ ΝΑ ΥΠΟΔΕΧΘΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

Ρεπορτάζ-Σχόλιο-Απόσπασμα βιντεοσκοπημένης συζήτησης του Ηγουμένου της Ι. Μονής π. Αγάθωνος   (2008). Σ' αυτή ο Ηγούμενος αποκαλύπτει ότι ο γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης της Αμερικής του είχε πει ότι δεν είναι ακόμα καιρός, να περιμένει νάρθει ο εχθρός πιό κοντά.

Άρα  ο  καιρός  ήρθε; Εδραιώθηκε η πεποίθησή του ότι "δεν πάει άλλο"; Ή θα δοθούν και πάλι ψεύτικες   διαβεβαιώσεις  από  το  Φανάρι  περί πιστότητας στην Ορθοδοξία και θα υποχωρήσει;

    ΑΝΑΣΤΑΤΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ ΝΑ ΥΠΟΔΕΧΘΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

  Πηγή: agioritikovima

Του Γιώργου Θεοχάρη

Εξελίξεις αναμένονται μετά την άρνηση του ηγουμένου και του αντιπροσώπου της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου να μην παραστούν στην υποδοχή του Οικουμενικού Πατριάρχη στο Άγιον Όρος δηλώνοντας "Απών" και από τις υπόλοιπες εκδηλώσεις που έγιναν στον Άθωνα παρουσία του κ.κ. Βαρθολομαίου.

Η απουσία της Μονής δεν δικαιολογήθηκε που σημαίνει ότι βρισκόμαστε εν όψει νέων γεγονότων....
Η Αγιορείτικη Μονή δείχνει ενοχλημένη από την τακτική του προκαθμένου της Ορθοδοξίας.

Οι συζητήσεις μεταξύ των μοναχών γίνονται ολοένα και εντονότερες εκφράζοντας ανησυχία για τη στάση της Μονής Κωντσαμονίτου, που ουσιαστικά τείνει να προκαλέσει νέα Μονή Εσφιγμένου!

 "Η επιλογή της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου, του Αγίου Όρους, να μην αποστείλει εκπρόσωπο στην υποδοχή του αρχιοικουμενιστή πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, προφανώς σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ολέθρια πολιτική του Φαναρίου στον τομέα των διαχριστιανικών και διαθρησκειακών σχέσεων, αποτελεί αναντιλέκτως ένα, κατ αρχήν, παρήγορο γεγονός, που πληροί ικανοποιήσεως, γιατί όχι και ελπίδος, το ορθοφρονούν ποίμνιο. 


Θα ανέμενε κανείς, και έτερες μονές, να μιμηθούν, εν προκειμένω, τη ρηθείσα μονή. 
Αν και κάτι τέτοιο δε συνέβη, δε γνωρίζουμε βεβαίως τους λόγους που δε συνέβη, εν τούτοις, κατ αυτάς, υφίσταται μία φημολογία, επί τη βάσει της οποίας, και κάποια άλλα μοναστήρια προβληματίζονται εντόνως, εξ αιτίας των πατριαρχικών ολισθημάτων και σκέπτονται να προβούν, με αφορμή κάποια περαιτέρω κραυγαλέα πατριαρχική διολίσθηση, στη διακοπή του πατριαρχικού μνημοσύνου. 

Ανεξαρτήτως, πάντως, του εάν η εν λόγω φημολογία διαθέτει ερείσματα στην περιοχή της πραγματικότητας, προσωπικά έχω την εντύπωση πως διαθέτει, θα πρέπει να χαιρετήσουμε, ως κατ αρχήν ελπιδοφόρο γεγονός, την επιλογή της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου και του σεβαστού καθηγουμένου της Αγάθωνος και να ευχηθούμε και άλλες αγιορείτικες μονές να αντιδράσουν ουσιαστικά, και όχι απλώς φραστικά και ανώδυνα, στον πατριαρχικό οικουμενιστικό κατήφορο".

                                                                          Λ.Ν. 

Ὁ γ. Ἀγάθων τῆς Κωνσταμονίτου ὁμιλεῖ γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, γιὰ τὸν Πατριάρχη καὶ τὸν γ. Ἐφραίμ Φιλοθεΐτη

Ἁγιορεῖτες, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ κόσμῳ Γέροντες καὶ κληρικοί, σιωποῦν γιὰ τὴν πραγματοποιούμενη  Ἕνωση τῶν «Ὀρθοδόξων» Οἰκουμενιστῶν μὲ τοὺς Παπικούς· Ἕνωση –ποὺ κατὰ τὸν γέροντα Ἐφραίμ– ἔχει γίνει μυστικά! Γνωρίζουν πὼς ὅσο ἀντιδροῦν οἱ πιστοί, ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν ὁρίζοντα ἡ φανερὴ Ἕνωση. Καὶ ἐνῶ τὸ γνωρίζουν καὶ τὸ διακηρύσσουν δημοσίως δὲν ἀντιδροῦν, ἀφήνοντας τοὺς ἀγνοοῦντας πιστοὺς νὰ γίνονται θύματα τῆς ἀγαπολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ περιμένουν παθητικὰ τὴν τελικὴ ἐπίθεση τοῦ ἐχθροῦ, δηλαδὴ τὴν ἐπικράτηση τῆς παναιρέσεως ποὺ ἑτοιμάζει τὴν ἔλευση  τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος θὰ ἔρθει μετὰ τὴν Ἕνωση!

Στὸ διαδίκτυο ἁλιεύσαμε τὸ παρακάτω κείμενο μὲ τὸ Video ποὺ τὸ συνόδευε. Πρόκειται γιὰ μιὰ ὁμιλία-συζήτηση τοῦ γέροντος Ἀγάθωνος, Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Κωνσταμονίτου γιὰ τὸν Παπισμό, τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὶς θέσεις ἐπ’ αὐτῶν τοῦ γέροντα Ἐφραίμ τοῦ Φιλοθεΐτη. Τὸ παραθέτουμε, μαζὶ μὲ τὸ ἀπομαγνητοφωνημένο κείμενο.

π. Νικόλαος Μανώλης: «Ο Γέροντάς μου, Καθηγούμενος της Ι. Μονής Κωνσταμονίτου, κατόπιν παρακλήσεώς μας, ομίλησε στη σύναξη. Στο συγκεκριμένο σύντομο απόσπασμα ομιλεί για την αίρεση του Παπισμού».

Ἡ Ὁμιλία - Συζήτηση

π. Ἀγάθων: Ὁ Πάπας (ὁ Παπισμὸς) εἶναι αἵρεσις, δὲν ἔχει σχέση καμιὰ μὲ τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὸ σχίσμα ποὺ ἔγινε τὸ 1054... Πολὺ καλὰ γνωρίζετε, πὼς δύο παρατάξεις ὑπάρχουν ἐπάνω στὸν οὐρανό, ἢ Παράδεισος ἢ κόλαση. Μεσάζων δὲν ὑπάρχει. Ἢ θὰ εἶσαι Ὀρθόδοξος, ἤ, ἐὰν δὲν εἶσαι Ὀρθόδοξος, εἶσαι γιὰ τὴν κόλαση.

Ἀκροατής: Σωτηρία δὲν ἔχει.

π. Ἀγάθων: Δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Αὐτὰ εἶναι ξεκάθαρα. Ὄχι ἡμίμετρα, αὐτὰ ποὺ γίνονται σήμερα μὲ τόν (σ.σ. δὲν ἀναφέρει ὄνομα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ συνέχεια φαίνεται ὅτι ἐννοεῖ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο), ποὺ τὰ κάνει πλακάκια καὶ σάλτσα, ἂς ποῦμε. Ἦλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος, πρὶν πάει ὁ Πάπας, γιὰ νὰ καλύψει (ὅσα ἔγιναν στὸ Φανάρι τὸ 2006). Μετά, ποῦ νὰ παρουσιασθεῖ, τί νὰ πεῖ; Τί νὰ πεῖ; Ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, πῆγε, ἀγκάλιασε τὸν Πάπα, –ἤμουν ἔξω (ἀπὸ τὸ Ὄρος) καὶ τὸ εἶδα στὴν τηλεόραση προσωπικά, καὶ τρία εἰκοσιτετράωρα εἶχα νὰ κοιμηθῶ– ὅταν τὸν εἶδα νὰ βγαίνει ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ νὰ πάει ν’ ἀγκαλιάζει τὸν Πάπα, μέσα μου εἶπα: αὐτός ἴχνος, μὰ ἴχνος, δὲν εἶχε ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, κεῖ μέσα ποὺ βρισκότανε; Ἂν εἶχε κάτι, ἔστω καὶ τὸ ἐλάχιστο, δὲν θὰ ἔκανε αὐτὴ τὴν κίνηση. Εἶναι φοβερό. Φοβερό. Φοβερό.

Εἴπαμε, ἢ κόλαση ἢ Παράδεσος. Δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση. Ἐφόσον δὲν εἶσαι μὲ τὴν Ὀρθοδοξία δὲν τὸ συζητᾶμε. Νὰ κάνουμε τί; Ἐν ὀνόματι τοῦ πασαλείμματος “ἀγάπη”! Μὲ ποιόν;

Θὰ μὲ κοροϊδέψεις ἐμένα. Τὸ Θεὸ (ὅμως) θὰ τὸν κοροϊδέψεις; Τοὺς Ἁγίους Πατέρες θὰ τοὺς κοροϊδέψεις; Οἱ Πατέρες πῆραν θέση· ἀπὸ τὸ 1054 πῆραν θέση. Χωρίσαν τὰ τσανάκια τους. Ὀρθοδοξία καὶ Καθολικοί. Ὁ Πάπας; δὲν τὸ συζητᾶμε, δὲν τὸ συζητᾶμε, δὲν ὑπάρχει συζήτησις. Τώρα ὅμως, μὲ τὶς κινήσεις αὐτές, πάει τώρα νὰ κάνει πασαλείμματα, σὲ ποιόν;

π. Νικόλαος: Ἡ ἕνωση ἔγινε, γέροντα.

π. Ἀγάθων: Σ’ αὐτούς, ὅπως μοὖπε ὁ δικός μου ὁ γέροντας (ὁ δικός μου ὁ γέροντας εἶναι στὴν Ἀμερική, ὁ π. Ἐφραίμ), ἐμένα μοῦ εἶπε· γι’ αὐτοὺς  –μοῦ λέει–  ἡ Ἕνωση ἔγινε, ἁπλούστατα προσπαθοῦν (νὰ πᾶνε) ἀπὸ τὸ 100, στὰ 90, στὰ 80, στὰ 70, στὰ 60...

Ἀκροατής: Νὰ τὸ κλωσσήσουν, γέροντα.

π. Νικόλαος: Νὰ μὴν ὑπάρχουν ἀντιδράσεις.

π. Ἀγάθων: (Ναί). Νὰ ἔχουν πιὸ λίγες ἀντιδράσεις. Ξέρουν ὅτι θὰ ὑπάρχουν ἀντιδράσεις. Δὲν τὸ συζητοῦμε αὐτό. Ἀλλὰ προσπαθοῦν νὰ ἔχουν ὅσο γίνεται πιὸ λιγότερες ἀντιδράσεις.

... Θὰ ‘ρθεῖ ὅμως τὸ πρᾶγμα, βράζει τὸ καζάνι.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Βράζει, ἀλλὰ ὁ κόσμος ἀ-φο-μοι-ώ-νε-ται, κλωσσίζεται, κλωσσίζεται.

π. Ἀγάθων: Ὄχι, Ἠλία, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι πιστεύουνε, τὸ πιστεύουνε. Παίρνω τὸν δικό μου (τὸν π. Ἐφραίμ) στὴν Ἀμερική, μοῦ λέει, ὄχι.

Ἀκροατὴς (Ἠλίας): Ὄχι ἀκόμη.

π. Νικόλαος: Εἶδες, περιμένει.

π. Ἀγάθων: (Μοῦ εἶπε), ἄφησε τὸν ἐχθρὸ νὰ ‘ρθεῖ πιὸ κοντά.

Ἀλλος ἀκροατής: Εἶπε, γέροντα, νὰ κάνει πρῶτα ὁ ἐχθρὸς τὴν ἐπίθεση.

π. Ἀγάθων: Ὄχι, ἐμένα μοῦ εἶπε, ἄφησε νὰ ‘ρθεῖ πιὸ κοντά. Γι’ αὐτοὺς τὰ πράγματα εἶναι ἡ Ἕνωση. Γι’ αὐτοὺς ἡ Ἕνωση ἔχει γίνει, ἔτσι μοῦ εἶπε. Ἁπλούστατα ἐσένα θὰ σοῦν βροῦν μιὰ πρόφαση. Κι ὅπως βρήκανε μετά. Βρῆκαν πρόφαση ὅτι πῆγε ὁ...

π. Νικόλαος: Ναί, δικαιολογήθηκαν.

π. Ἀγάθων: Ἄν γίνει ἡ Ἕνωση, τότε εἶναι πολὺ πλησίον. Ἂν γίνει αὐτὸ τὸ πρᾶγμα τὸ τέλος πλησιάζει ὕστερα.

Ολόκληρη η συνέντευξη στην σελίδα:
 http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2012/12/blog-post_13.html
 

Πικραμένοι οι Αγιορείτες με τις δηλώσεις του Οικουμενικού Πατριάρχη

Του Αιμίλιου Πολυγένη

---

Πικρία και στενοχώρια πότισε την αγιορείτικη κοινότητα ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, σύμφωνα με όσα ανέφεραν στη Romfea.gr αγιορείτες μοναχοί και ηγούμενοι αρκετών και σημαντικών Μονών. 

Αφορμή ήταν οι δηλώσεις του Παναγιωτάτου κατά την πανηγυρική συνεδρία της Ιεράς Κοινότητας στην οποία φωτογράφισε την υπόθεση της Μονής Βατοπαιδίου.

Λίγες μόλις ώρες μετά την αποχώρηση του Οικουμενικού Πατριάρχη και ο απολογισμός των αγιορειτών έχει αρνητικό πρόσημο. 

Ακόμη και Ηγούμενοι άλλων Ι. Μονών εξέφρασαν την πικρία τους για τις δηλώσεις του Πατριάρχη, ο οποίος, όπως έλεγαν, υιοθετώντας, προς απογοήτευσή τους, άκριτα τα "σενάρια" συγκεκριμένων κύκλων που εξυπηρετούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες και μάχονται την Εκκλησία και το Άγιο Όρος δηλητηριάζει με τις δηλώσεις του την αγιορείτικη κοινότητα.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην ομιλία του αναφέρθηκε σε δύο προβλήματα που ταλανίζουν το Άγιο Όρος και λυπούν την Μητέρα Εκκλησία: την υπόθεση της Μονής Εσφιγμένου και την υπόθεση Ηγουμένου μεγάλης Μονής με τον συνεργάτη του που "διαπομπεύουν πανελληνίως και παγκοσμίως τον ιερό τόπο της Υπεραγίας Θεοτόκου". 

Μίλησε για διασυρμό του Αγίου Όρους και πως πρέπει να μην ασχολούνται οι μοναχοί με την κοινωνική αποστολή παρά μόνο οι λαϊκοί, υποστηρίζοντας πως ο πειρασμός της εκκοσμίκευσης προβάλλει και στους αγιορείτες μοναχούς. 

Γιατί πρέπει να κρίνονται με άλλα μέτρα και σταθμά όμως ιδίου τύπου θέματα, αναρωτιόντουσαν οι αγιορείτες. 

Αντίστοιχα, δεν έχει προκληθεί επί σειρά ετών και μέγας σάλος στο Ορθόδοξο ποίμνιο για τις συμπροσευχές με τους Καθολικούς και τις πέραν του δέοντος σχέσεις με αλλόθρησκους, όπως π.χ. με τους μουσουλμάνους;

Εκεί γιατί δεν προβληματίστηκε εξίσου η Μητέρα Εκκλησία; Μήπως γιατί η ίδια είχε την πρωτοβουλία αυτών των κινήσεων; 

Ο ίδιος ο Παναγιώτατος δεν ενθαρρύνει με τη στάση του, έλεγαν, τους κληρικούς και τους μοναχούς να συνεργούν για τη διεκπεραίωση κοινωνικών αποστολών; 

Άραγε η περιβαλλοντική εκστρατεία που έχει ξεκινήσει προ ετών ο Παναγιώτατος με τις κρουαζιέρες στον Αμαζόνιο για την προστασία του πλανήτη, δεν είχαν μία κοινωνική αποστολή; 

Που είναι το μεμπτό όταν Ι. Μονές του Αγίου Όρους στηρίζουν το κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο Ι. Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος και άλλων Ορθόδοξων Εκκλησιών; 

Γιατί να υπάρχουν άλλα μέτρα και σταθμά; Ποια η σκοπιμότητα, έλεγαν και, επί της ουσίας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης με ποιανού το μέρος τάσσεται; Με εκείνους που μάχονται την Εκκλησία ή εκείνους που αποδεδειγμένα στέκονται δίπλα της και αγωνίζονται γι' αυτή; 

Ακολουθεί το απόσπασμα της ομιλίας του Παναγιωτάτου που φωτογραφίζει τον Ηγούμενο Εφραίμ και την υπόθεση Βατοπαιδίου

"Πέραν ὅμως τοῦ χρονίζοντος καὶ φλέγοντος ἐσφιγμενιτικοῦ ζητήματος μὲ τὰς παραμέτρους αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τῆς ἀσφαλείας τοῦ Ἱεροῦ Τόπου, ἐπὶ τοῦ ὁποίου, ἐπαναλαμβάνομεν, ὀφείλει νὰ ἐγκύψῃ μετὰ τῆς δεούσης σοβαρότητος καὶ ὑπεθυνότητος τὸ Ἱερὸν Ἁγιορετικὸν Σῶμα ἐν τῷ συνόλῳ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἐμπλεκόμενοι παράγοντες, μάλιστα ἡ ὀφείλουσα ἵνα τηρῇ τὰ τεθεσπισμένα καὶ τὰς λαμβανομένας ἀποφάσεις ἔντιμος Ἑλληνικὴ Πολιτεία, ἕτερον λυπηρὸν πρόβλημα, ἐξελισσόμενον, παρὰ τὰς ἃς ἔλαβε περὶ τοῦ ἀντιθέτου ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία διαβεβαιώσεις, καὶ λαμβάνον, ὡς ἀνεκοινώθη κατ᾿ αὐτάς, δυσμενῆ τροπήν, εἶναι τό, διὰ τῆς εἰς δίκην παραπομπῆς, διὰ ἐκ προθέσεως πράξεις «κακουργηματικῆς» βαρύτητος, καθηγουμένου ἐκ τῶν πρώτων Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ μοναχοῦ συνεργάτου αὐτοῦ, ὡς δημοσιεύεται καὶ διαπομπεύεται διὰ τῶν μέσων ἐνημερώσεως πανελληνίως καὶ παγκοσμίως ὁ ἱερὸς οὗτος τόπος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὁ χῶρος οὗτος τῆς νυχθημέρου προσευχῆς καὶ τῆς ἀσκήσεως. 

Τὸ γεγονὸς ἐλύπησε τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν καὶ τὴν προβληματίζει, ἐπιδείξασαν μέχρι σήμερον ἀνοχὴν καὶ σύνεσιν. Οἱ εἰρημένοι, κατὰ τὸ κατηγορητήριον παραπεμπτικὸν βούλευμα, ἐκινήθησαν ἀξιοποίνως εἰς πολυπράγμονας πρωτοβουλίας καὶ ἐνεργείας πέραν καὶ ἐπὶ ὑπερβάσει τῶν μοναχικῶν καθηκόντων αὐτῶν, διὰ τὰ ὁποῖα ἐγκατελείψατε οἱ τὸν τόπον τῆς Θεομήτορος οἰκοῦντες τὸν κόσμον καὶ τὰ τοῦ κόσμου. 

Ὁ διασυρμὸς τὸν ὁποῖον ὑφίσταται ὁ Ἱερὸς Τόπος ἐξ αἰτίας των, ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν, εἶναι μέγας. Ἡ τροπὴ τῆς ὑποθέσεως, ἀνεξαρτήτως τῆς ἐκβάσεως τῆς ἐπικειμένης δίκης, διδάσκει ὅτι δὲν εἶναι πρέπον νὰ ἐγκαταλείπουν οἱ μοναχοὶ τὴν μοναχικὴν ἄσκησιν καὶ νὰ ἐπιδίδωνται εἰς ἔργα κοινωνικῆς ἀποστολῆς, διὰ τὴν πραγματοποίησιν τῶν ὁποίων καταλληλότεροι εἶναι οἱ λαϊκοὶ καὶ ἡ ἐν τῷ κόσμῳ στρατευομένη Ἐκκλησία. 

Φαίνεται, ὅτι ὁ πειρασμὸς τῆς ἐκκοσμικεύσεως προσβάλλει καί τινας τῶν Ἁγιορειτῶν ἀδελφῶν καὶ πρέπει νὰ τονισθῇ καὶ νὰ ἐπισημαίνηται συνεχῶς καὶ ἐπανειλημμένως ἡ διαφορετικὴ ἀποστολὴ τοῦ μοναχοῦ ἵνα μὴ μετατρέπηται οὗτος ἀπὸ ἀνθρώπου προσευχῆς καὶ ἀφιερώσεως εἰς ἁπλοῦν κοινωνικὸν ἐργάτην ἤ - ὅπερ χεῖρον- καὶ ἐπιχειρηματίαν.

Εἰς τὰς ἀκοὰς καὶ εἰς τὴν ἀντίληψιν ἡμῶν καὶ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας περιέρχονται καὶ ἄλλαι οὐχὶ σύμφωνοι πρὸς τὴν ἀποστολὴν  τῶν μοναχῶν καταστάσεις, διὰ τὰς ὁποίας λυπούμεθα καὶ ὡς ὁ Πατριάρχης σας καὶ πνευματικός σας πατήρ, κυρίως ὄμως διότι διασύρεται ἐν τοῖς ἔθνεσι τὸ ἅγιον ὄνομα καὶ ἡ ἀποστολὴ τοῦ περιβλέπτου Ὄρους τούτου τῆς ἀρετῆς. «Οὐκ ἐν ὑμῖν οὕτω», ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ἵνα ὁμιλήσωμεν «ἐν ἑνὶ εὐαγγελικῷ λόγῳ». Δαμάσωμεν τὰς ἀδυναμίας ἡμῶν. Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου, ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τῆς μοναχικῆς κλήσεως καὶ ἀσκήσεως καὶ ζωῆς, καὶ μάλιστα τῆς Ἁγιορειτικῆς, τὴν ὁποίαν ἐφύλαξαν ἀδιαλώβητον οἱ  αἰῶνες. 

Μὴ λησμονῆτε, Ἁγιορεῖται πατέρες, ὅτι «ἠγοράσθητε τιμῆς» (πρβλ. Α΄Κορ. ς΄, 20), ὅτι εἶσθε «ἀξία πνεύματος». Καὶ αἱ ἀξίαι αἱ πνευματικαί,  δὲν ἀγοράζονται, δὲν χαρίζονται, μόνον φυλάσσονται. Πέριξ ἡμῶν ρίπτονται καὶ κυκλοφοροῦν συνθήματα πρόχειρα, παγίδες λέξεων, ἔμμετροι λόγοι, οἱ ὁποῖοι φθείρουν κάθε ὑψηλὴν ἔννοιαν καὶ εὐθυναίνουν ἱερώτατα ἰδεώδη. Ἡμεῖς κρίνομεν μείζονα πάσης τιμῆς, τήν «τιμὴν τοῦ τετιμημημένου» (Ματθ. κζ΄, 9), ἤτοι τὸ κατ᾿ ἐξοχήν «ἄθλημα» καὶ τόν «σκοπόν» καί «στόχον» τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Μοναχικῆς ἀσκήσεως. "

ΠΗΓΗ ''ΡΟΜΦΑΙΑ.GR''