Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Ανίατος στρουθοκαμηλισμός!

Μας "διαφωτίζει" για τον ...Πάπα, αλλά δεν είδε, δεν άκουσε τίποτα για την αίρεση του Οικουμενισμού!


 π. Αρσένιος Σκήτης Κουτλουμουσίου:

.

Η εκούσια πτώση του Πάπα

.


Αποτέλεσμα εικόνας για ΣΚΗΤΗ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ
   Κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, αυτόν τον μεγάλο άγιο που πρόσφατα ανέδειξε η Ορθόδοξη εκκλησία μας, η ανθρωπότητα γνώρισε τρεις μεγάλες πτώσεις,  του Αδάμ, του Ιούδα, του Πάπα. Από αυτές τις 3 πτώσεις μόνον ο Αδάμ μετανόησε και δικαιώθηκε, ο δε Ιούδας προτίμησε το απαίσιο τέλος και έτσι παρέδωσε την ψυχή του στον διάβολο. Ο δε Πάπας με την πτώση του έγινε όργανο του διαβόλου και πρόδρομος του αντίχριστου. Εμείς στον παρόντα λόγο θα ασχοληθούμε με την πτώση του Πάπα, μιας και είναι περισσότερο από κάθε άλλη εποχή επίκαιρη. Η πτώση του Πάπα έγινε το 1054, δηλαδή σε 38 χρόνια αυτή η πτώση θα συμπληρώσει

Γιά όσους ΘΕΛΟΥΝ να καταλάβουν.

      (Οἱ ἄλλοι  -ὅ,τι κι ἂν διαβάσουν-  δὲν μετακινοῦνται ἀπὸ τὴν θέση τους!)

    Ὁ Νόμος καὶ οἱ Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στοὺς ἀσεβεῖς αἱρετικούς:

* «Εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν, καί χαίρειν αὐτῷ μή λέγετε∙ ὁ γάρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ  τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (B΄ Ιωάνν. 10-11).
* «Εἴ τις ἑτεροδιδασκαλεῖ …καί τῇ κατ’ εὐσέβειαν διδασκαλίᾳ τετύφωται, …ἀφίστασο  ἀπό τῶν τοιούτων» (24. Α΄ Τιμόθ. 6, 3-5).
 «Ἀπόστητε, ἀπόστητε, ἐξέλθετε ἐκεῖθεν καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῆς, ἀφορίσθητε…» (Ἡσαΐας 52, 10-12).
* «Οὐκ ἔστι χαίρειν, λέγει Κύριος, τοῖς ἀσεβέσιν» (Ἡσαΐας 48,22)
* «Μή δῶτε τό ἅγιον τοῖς κυσί» (Ματθ. 7,6).

Ἀναλυτικότερα:

* Ὁ Μ. Φώτιος ἑρμηνεύει: «Κύνες καί τῶν αἱρετικῶν καί τῶν ἀπίστων, ὅσοι πολλάκις τόν τῆς εὐσεβείας κατηχηθέντες λόγον, οὐ μόνον οὐδέν ἄμεινον διετέθησαν, ἀλλά καί τήν λύσσαν αὐτῶν …ἐμμανέστερον κυνῶν ὑλακτούντων ἐπεδείξαντο» (P.G. 101, 940C. –Ε.Π.Ε. 3, 232, 30).
* «Ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω (Γαλάτ. 1, 8-9.
* Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης σέ ἐπιστολή ὡς ἑξῆς: «ἀλλά καί ἄλλος εἴ τις εἴη τούτοις ὁμώνυμος, ὅμως αἱρετικός κατά τήν ἐκείνων αἵρεσιν ἤ ἑτέραν, κἄν ἐπίσκοπος, κἄν ἀσκητής, κἄν ὁστισοῦν, ἀνάθεμα ἔστω. ἀλλά καί εἴ τις μή ἀναθεματίζοι εὐκαίρως κατά τό ἀναγκαῖον πάντα αἱρετικόν, εἴη τῆς αὐτῶν μερίδος» (Φατ. 34, 99, 138).
  «Τό Πνεῦμα τό ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου καί ἀγγέλους ἀναθεματίζει παρά τό κήρυγμά τι νομοθετοῦντας». Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον λοιπόν ἀναθεματίζει τόν οἱονδήποτε ἀποδεχθῆ καί κηρύξη κάποια αἵρεσι. Καί αἵρεσις εἶναι, σύμφωνα μέ τόν ὅσιο, ὄχι μόνο ἡ ἀθέτησις κάποιου δόγματος (π.χ. τῆς Ἁγίας Τριάδος, τῶν δύο ἐπί Χριστοῦ φύσεων καί θελήσεων κ.λπ.), ἀλλά «παρά τό κήρυγμά τι νομοθετοῦντα», δηλαδή ἡ ἀλλοίωσις καί διαστροφή κάθε εὐαγγελικῆς ἐντολῆς (π.χ. σέ ἐντολές πού ἀναφέρονται στήν σχέσι τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς αἱρετικούς) [ἐδῶ].
* Ὁ Μ. Φώτιος: «“Κἄν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐαγγελιζόμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω”. Παῦλος ἡ ἀσίγητος τῆς Ἐκκλησίας σάλπιγξ ὁ τοσοῦτος καί τηλικοῦτος τούς παρά τό Εὐαγγέλιον ἕτερόν τι τολμῶντας φρόνημα λαβεῖν καί παρεισάγειν τῷ ἀναθέματι παραπέμπει» (Ε.Π.Ε. 4, 396, 28).
* Ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Καί οὐκ εἶπεν, ἐάν ἐναντία καταγγέλλωσιν, ἤ ἀνατρέπωσι τό πᾶν, ἀλλά, κἄν μικρόν τι εὐαγγελίζωνται παρ’ ὅ εὐαγγελισάμεθα, κἄν τό τυχόν παρακινήσωσιν, ἀνάθεμα ἔστωσαν» (Ε.Π.Ε. 20, 200, 1).
* «Παραγγέλομεν δε ὑμῖν, ἀδελφοί, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στέλλεσθαι ὑμᾶς (νὰ ἀπομακρύνεσθε) ἀπό παντός ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καί μή κατά παράδοσιν ἥν παρέλαβον παρ’ ἡμῶν (Β΄ Θεσσ. 3,6). Καί· «Εἰ δέ τις οὐχ ὑπακούη τῷ λόγῳ ἡμῶν διά τῆς ἐπιστολῆς τοῦτον σημειοῦσθε καί μή συναναμίγνυσθε αὐτῷ ἵνα ἐντραπῇ» (Β΄ Θεσσ. 3,14).
* «Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπτε ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος». Τίτον 3,10:
*  «Ἐγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας…· καὶ πολλοὶ ἐξακολουθήσουσιν αὐτῶν ταῖς ἀσελγείαις, δι᾿ οὓς ἡ ὁδὸς τῆς ἀληθείας βλασφημηθήσεται» (Β΄ Πέτρου 2, 1-3).
* «Εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν, καί χαίρειν αὐτῷ μή λέγετε∙ ὁ γάρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ  τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (B΄ Ιωάνν. 10-11).
     «Aὐστηροτάτη εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Θεοῦ γιά τούς αἱρετικούς, ἡ ὁποία στό χωρίο αὐτό μεταφέρεται διά τοῦ μαθητοῦ τῆς ἀγάπης. Ἀπαγορεύει ὁ Θεός οἱαδήποτε σχέσι σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο μέ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν τήν Ὀρθόδοξο καί Ἀποστολική πίστι.  Ἡ ἀπαγόρευσις αὐτή φθάνει εἰς τό σημεῖο τοῦ ἁπλοῦ χαιρετισμοῦ, διότι καί μέ τόν ἁπλό χαιρετισμό τῶν αἱρετικῶν γινόμεθα κοινωνοί τῆς πίστεως αὐτῶν.  Ἡ κοινωνία αὐτή εἶναι αὐτός ἀκριβῶς ὁ μολυσμός, τόν ὁποῖον ἀναφέρουν οἱ Πατέρες. Δηλαδή καί μέ τόν ἁπλό χαιρετισμό γινόμεθα κοινωνοί τῆς αἱρέσεως καί ἄρα μολυνόμεθα ὡς πρός τήν πίστι» (ἐδῶ). 
* Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: «Ἀλλ’ οὐδέ νά τούς προσφωνῆτε καί νά λέγετε εἰς αὐτούς τό συνειθισμένον χαῖρε, ἤτοι νά μή τούς χαιρετᾶτε.  Διατί ὅποιος εὑρεθῇ καί εἰπῇ τοῦτον μόνον τόν ψιλόν λόγον τοῦ χαιρετισμοῦ εἰς αὐτούς, αὐτός εὑρίσκεται ἐνταυτῷ καί τῶν ἀσεβῶν δογμάτων καί τῶν πονηρῶν αὐτῶν ἔργων συγκοινωνός καί συμμέτοχος. Ταύτην δέ τήν παραγγελίαν ἐρανίσθη ὁ Θεολόγος ἀπό τόν προφήτην Ἡσαΐαν, ὅστις λέγει ταῦτα∙ “οὐκ ἔστι χαίρειν, λέγει Κύριος, τοῖς ἀσεβέσιν” (Ἡσ. 48,22). Διδασκόμεθα λοιπόν ἀπό ὅλα τά λόγια ταῦτα, ὅτι πρέπει νά ἀποστρεφώμεθα τούς κακοδόξους καί αἱρετικούς καί καμμίαν κοινωνίαν καί ἕνωσιν νά μήν ἔχωμεν μέ αὐτούς, οὐδέ τό χαῖρε νά προσφωνοῦμεν εἰς αὐτούς, ἀλλά νά τούς ἔχωμεν μισητούς και σιχαμερούς» (Ἑρμηνεία εἰς τάς ἑπτά  Καθολικάς Ἐπιστολάς, σελ. 655).
* «Εἰ δέ αἱρετικόν ἀναφέρει ὄντα ἐπίσκοπον, κἄν μακαρίζῃ, κἄν ὀρθοδοξῇ, τῆς θείας κοινωνίας ἀφεκτέον… εἰ ἐσθίει τις μετά τοῦ μοιχοζεύκτου, ἤ μεθ' ἑτέρου αἱρετικοῦ ἀδιαφόρως, φυλακτέον μή συνεστιᾶσθαι τοῖς τοιούτοις, κἄν ὑποκρίνωνται ὀρθοδοξεῖν∙ οὐ γάρ φυλάσσουσι τό πρόσταγμα τοῦ ἀποστόλου, τοῖς τοιούτοις, λέγοντος, μηδέ συνεσθίειν» (Ἁγ. Θεοδώρου Στουδίτου, Ἐπιστολὴ Ναυκρατίῳ τέκνῳ).
     Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος αὐτός μνημονεύει ἀπό φόβο τόν αἱρετικό Μητροπολίτη, πέραν τούτου ὅμως δέν ἔχει καμμία ἄλλη ἐκκλησιαστική κοινωνία. Ὅταν ὅμως ὁ ἱερεύς μνημονεύει αἱρετικόν Ἐπίσκοπο ἤ ὁ Ἐπίσκοπος αἱρετικόν Μητροπολίτη, ἀπό αὐτούς δέν κοινωνοῦμε, ἔστω καί ἄν παρουσιάζωνται μέ τά λόγια καί τίς ὁμολογίες  ὡς Ὀρθόδοξοι: «εἰ δέ αἱρετικόν ἀναφέρει ὄντα ἐπίσκοπον, κἄν μακαρίζῃ, κἄν ὀρθοδοξῇ, τῆς θείας κοινωνίας ἀφεκτέον» (ἐδῶ).

Έτσι επεδίωκαν και ...απολάμβαναν και οι Άγιοι Μάρτυρες τις κολακείες και τα βραβεία των αιρετικών!

.

Προύσης, Ελπιδοφόρος:

Επίστεψη καί αποκορύφωμα τής αρχιεπισκοπείας σας, Μακαριώτατε, ήταν καί η συμμετοχή σας στίς εργασίες τής εν Κρήτη Μεγάλης Συνόδου


%ce%b9%ce%b5%cf%81%cf%8e%ce%bd%cf%85%ce%bc%ce%bf%cf%82_226

Μητροπολίτης Προύσης, Ελπιδοφόρος Λαμπρυνιάδης (Αναπλ. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Έπαινος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου

Παναγιώτατε εκπρόσωπε της Α.Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού ημών Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,
Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών καί πάσης Ελλάδος,

Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι άγιοι Αρχιερείς,κύριοι Εκπρόσωποι τών πολιτικών, στρατιωτικών καί λοιπών αρχών της πόλεωςκύριε Πρύτανη καί κυρίες καί κύριοι αναπληρωτές Πρύτανη, κύριε Κοσμήτορ, κύριοι Πρόεδροι, κυρίες καί κύριοι συνάδελφοι, εκλεκτοί προσκεκλημένοι,αγαπητές φοιτήτριες καί φοιτητές μας,
Το Τμήμα Ποιμαντικής καί Κοινωνικής Θεολογίας, μαζί μέ το αδελφό Τμήμα Θεολογίας τής Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου μας βρίσκονται σήμερα στην εξαιρετικά τιμητική θέση νά προβαίνουν στην αναγόρευση ώς επιτίμου διδάκτορος τής Θεολογίας του Μακαριωτάτου Αριχεπισκόπου Αθηνών καί πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου τού Β”, τού εκκλησιαστικού ανδρός στον οποίον η Ιεραρχία της Εκκλησίας

Βίος και πολιτεία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου


Σημειώσεις από το Συναξάρι του Συμεών του Μεταφραστού


Περιληπτική παρουσίαση

υπό π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΡΑΓΑ, δθ, δφ, δθ.,
Πρωτοπρεσβυτέρου

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
   Στις 13 Νοεμβρίου γιορτάζει η Εκκλησία την κοίμηση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου που μεταφέρθηκε από τις 14 Σεπτεμβρίου λόγω της Δεσποτικής Εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Το τρέχον έτος 2007 αποτελεί την 1600η επέτειο της κοιμήσεως του μεγάλου αυτού αγίου πατρός και οικουμενικού διδασκάλου της Εκκλησίας (407-2007). Γι αυτό και έχει αφιερωθεί ολόκληρο το έτος στον ιερό Χρυσόστομο. Στο πλαίσιο των πολλών εορταστικών εκδηλώσεων συμμετέχει και το περιοδικό της ενορίας του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού Βοστώνης με την καταχώρηση κειμένων του αγίου ή αναφερομένων στον άγιο πατέρα. Ο Βίος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου του μεγάλου Συναξαριστού του Βυζαντίου Συμεών του Μεταφραστού είναι από τους πληρέστερους γι αυτό και τον παρουσιάζουμε στις σελίδες του «Προδρόμου» περιληπτικά για να υπενθυμίσουμε τα βασικά βιογραφικά στοιχεία αλλά και τα έργα, τα πάθη και τη δόξα του Αγίου Πατέρα και Οικουμενικού Διδασκάλου της Εκκλησίας.[Σημείωση: η αρίθμηση αντιπροσωπεύει τα κεφάλαια του κειμένου του Συμεών]
ΠΡΟΟΙΜΙΟ: ΓΕΝΝΗΣΗ, ΑΝΑΤΡΟΦΗ, ΣΠΟΥΔΕΣ, ΑΣΚΗΤΙΚΟΣ ΒΙΟΣ
Στο προοίμιο του Βίου αυτού τονίζει ο Συμεών τη γενική αλήθεια ότι ο βίος των αγίων είναι πάρα πολύ ωφέλιμος για τους χριστιανούς γιατί αποτελεί «παράκληση προς αρετή.» Αυτό, λέγει, ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου γιατί ο άγιος αυτός μίλησε γι αυτό που έζησε.
1) Καταγωγή και πρώτη ανατροφή: ο άγιός Ιωάννης ο Χρυσόστομος καταγόταν από εθνικούς, έλληνες γονείς, που έγιναν χριστιανοί ύστερα από τη δική του βάπτιση. Τον πατέρα του που ήταν ανώτερος αξιωματικός στο ρωμαϊκό στρατό τον λέγανε Σεκούνδο και τη μητέρα του Ανθούσα. Τον άγιό μας τον βάπτισε ο επίσκοπος Αντιοχείας Μελέτιος. Την πρώτη ανατροφή του και την παιδεία του την έλαβε στην Αντιόχεια. Εκεί έμαθε την ελληνική γραμματική και τα βασικά εγκύκλια γράμματα. Εκεί επίσης σπούδασε τη ρητορική κοντά στο περίφημο σοφιστή Λιβάνιο και τη

"Αδίκως της ποίμνης απελαθείς, θλίψεσι και πικραίς εξορίαις...".




Ὁμιλία εἰς τήν παραβολήν τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τούς ληστάς

 Κυριακή Η΄ Λουκᾶ: 

Ὁμιλία εἰς τήν παραβολήν τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τούς ληστάς

(Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος)


Ἀκούσαμε, ἀδελφοί μου, στό Εὐαγγέλιο τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ μᾶς λέη: «Κατέβαινε κάποιος ἀπό τὴν Ἱερουσαλήμ στήν Ἱεριχὼ κι ἔπεσε στά χέρια ληστῶν. Τοῦ πῆραν τὰ ροῦχα,τὸν ἐχτυπη­σαν καὶ τὸν πα­ράτησαν μισοπεθα­μένο. Ἕνας ἱερεὺς κι ἔνας Λευΐτης περνώντας ἀπὸ κεῖ τὸν εἶδαν ἀλλὰ συνέχισαν τὸ δρόμο τους. Ἕνας Σαμαρείτης ὅμως ποὺ ἦθρε στὸ μέρος αὐτὸ τὸν εἶδε καὶ τὸν λυπήθηκε. Ἀνακάτεψε λοιπὸν κρασὶ καὶ λάδι κι ἔβαλε στὶς πληγὲς, τὶς ἔδεσε κι’ ἀφοῦ τὸν ἔβαλε πάνω στὸ ζῶο του, τὸν ἔφερε στὸ πανδοχεῖο. Ἔδωσε στὸν πανδοχέα δυὸ δηνάρια καὶ τοῦ εἶπε. Περιποιήσου τὸν ἄνθρω­πο κι ἄν ξοδέψης περισ­σότερα, στὴν ἐπιστροφή θὰ σοῦ τὰ δώ­σω ἐγώ». Ἄς δοῦμε λοι­πὸν τὸ νόημα τῆς παραβολῆς καὶ μὲ γνωστικὴ ψυχὴ κατανοῶντας το, ἄς γνωρίσωμε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ.


Ἄνθρωπος εἶναι ὁ Ἀδάμ, Ἱερουσαλήμ ἡ πολιτεία τῶν οὐρανῶν καὶ ἡ σύνεση, Ἰεριχῶ ὁ κόσμος. Ὅσο λοιπόν ὁ Ἀδάμ, πρὶν ἀπὸ τὴν παρακοή, εἶχε φρόνημα τῶν οὐρανῶν καὶ ἀγγελικὴ ζωή, εἶχε ἀνεμπόδιστη εἴσοδο στὴν ἐπουράνια πόλη Ἱερουασαλήμ. Κατοικῶντας, ζῶντας μέσα στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ τίποτα δὲν τὸν νικοῦσε οὔτε τὸν τραυμάτιζε. Ὅταν ὅμως παράκουσε στὸ Θεὸ καὶ δὲν φύλαξε τὶς ἐντολὲς του, ἀλλὰ παρασύρθηκε ἀπὸ τό φίδι, τότε κατέβηκε στὴν Ἱερι­χὼ δηλαδή στὴ γῆ, κι’ ἀσχολή­θηκε μὲ τὰ ἔργα τῆς γῆς. Γιατὶ Ἱερουσαλήμ σημαίνει ἀνάβαση, ἐνῶ Ἱεριχὼ κατακλυσμός. Κα­τέ­βηκε λοιπόν ἀπό τὴν Ἰερου­σαλήμ στὴν Ἱεριχώ,