Θα τους αφήσουμε;

Καταιγιστικός ο π. Αθανάσιος Μισσός για Σταυρό:   Έρχομαι εγώ να τον φτιάξω

 – Η τοπική Εκκλησία βλέπει χάσκοντας;

«Το τραγικότερο όμως είναι ότι οι Ταγοί της Χώρας μας είναι πρόθυμοι λόγω ηθικής διάβρωσης δικής τους να συμβαδίσουν με την νοοτροπία των φονταμενταλιστών του Ισλάμ»

       

     «Ο λόγος γαρ ο του Σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί» - Δανείζομαι την ρήση αυτή του Αποστόλου Παύλου από την Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του (α΄ 18), αφού τελευταίως όλο και πληθαίνουν τα γεγονότα με τους Χριστομάχους που αρέσκονται στην κατακρήμνιση του τύπου του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου και Θεού μας είτε νοητώς είτε και εμπράκτως.

     Το συμβάν στην Λέσβο ήρθε να αναζωπυρώσει την τακτική των αλλοφρόνων που διαρκώς επιθυμούν την εκρίζωση των χριστιανικών μας συμβόλων από τις ψυχές μας αλλά και από τους οφθαλμούς μας.

Τι και αν οι ξεριζωμένοι λαθρέποικοι διαμαρτύρονται για τις άθλιες συνθήκες διαμονής τους στα hot spots;

Τι και αν έφυγαν πυξ λαξ και άρον άρον εγκαταλείποντας πίσω γονείς, παιδιά, πατρίδα, περιουσία;

Ο πόθος τους ο κρυφός είναι να πλήξουν τον Χριστό και να επιφέρουν «συνεργεία φόβου μαχαίρας» τον εξισλαμισμό στην

«Πνευματικές διαζεύξεις, ερμηνευτικές διαθλάσεις και ευρισιολογία»

 (Προς George Ber: 6/10/2018 – 9.19 π.μ.)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Είναι αλήθεια, ότι σε μια απροσωπόληπτη–αντικειμενική εστίαση σε πνευματικά–εκκλησιαστικά πρόσωπα μεγάλου βεληνεκούς, στα ουσιώδη χαρακτηριστικά τους υπάγεται και το φαινόμενο της διάζευξης. Αυτό φανερώνει ώσμωση πνευματικών προβληματισμών, περιοδικές υιοθετήσεις ιδεών–πρακτικών, συνδυασμός πνευματικών και κοινωνικών αξιών, αυθορμητισμούς αυτοπραγμάτωσης και σε ορισμένες περιπτώσεις φωτισμός Θεού.

Ως παράδειγμα, για τον π. Σεραφείμ Παπακώστα ο π. Ηλίας Μαστρογιαννόπουλος, σημειώνει: «στη μορφή του δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις, αν κυριαρχεί η εσωτερική ζωή ή η προσφορά, η συντήρηση ή ανανέωση, ο ιερομόναχος ή ο κοινωνικός εργάτης. Τέτοιες διαζεύξεις είναι γεφυρωμένες στη σφαιρική του προσωπικότητα. Το μόνο που μπορείς να πεις πιο συγκεκριμένα είναι ότι στην πρώτη περίπου δεκαπενταετία της δημόσιας ζωής του (1920–1935) τον κύριο τόνο στο έργο του έχει η θεμελίωση, ενώ στην δεύτερη δεκαπενταετία (1935–1950) ο τόνος πέφτει στην προσφορά και στην δράση».

Σ’ αυτήν την θέαση–κριτική, ως επιβεβλημένη συνθήκη, υπόκεινται (σχεδόν) όλα τα πρόσωπα καθώς και τα παρακάτω (πιστεύω):

1^ος) π. Αυγουστίνος Καντιώτης: Είχε μέγα εκκλησιολογικό χάρισμα αγωνιστικότητας και ορθόδοξης ομολογίας. Ευαίσθητος στην

Απέρριψε την Πανορθόδοξη για το ουκρανικό το Φανάρι

-Όλες οι νεώτερες εξελίξεις για το θέμα που ρίχνει βαριά σκιά στην Ορθοδοξία

Καταιγιστικές είναι οι εξελίξεις για το ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα. Ενώ σήμερα ξεκινάει στο Φανάρι η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και οι Ουκρανοί πιστεύουν πως θα βγει λευκός καπνός για την αυτοκεφαλία οι διεργασίες συνεχίζονται.

“Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος απέρριψε το αίτημα της Ρωσικής Εκκλησίας για πανορθόδοξη συζήτηση για το θέμα της χορήγησης ενός Τόμου αυτοκεφαλίας στους Ουκρανούς σχίσματικούς”, ανέφερε ο Ευστράτι Ζόρια, από το σχισματικό «Πατριαρχείο Κιέβου», στον προσωπικό του λογαριασμό στοTwitter.
«Το Πατριαρχείο της Μόσχας προσπαθεί να αποτρέψει την παροχή ενός Τόμου προτείνοντας να μετακινήσει το ζήτημα σε μια συζήτηση σε μια συνάντηση των αρχηγών των τοπικών εκκλησιών-με την ελπίδα να καθυστερήσει το θέμα”, γράφει ο Zorya. «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, η Εκκλησία της Ελλάδας και το Βουλγαρικό Πατριαρχείο έχουν ήδη απορρίψει την πρωτοβουλία

Εορτάζοντας έναν Απόστολο, "ψηλαφά κανείς μαζί του τα ίδια τα αποτυπώματα του Χριστού"

Ο άγιος απόστολος Ιάκωβος ο του Αλφαίου

 (†9 Οκτωβρίου)

Του Πρωτοπρ. Γεωργίου Δορμπαράκη 

   «Ο άγιος Ιάκωβος ήταν αδελφός του αποστόλου Ματθαίου, του τελώνη και ευαγγελιστή. Ο απόστολος αυτός βγήκε στο κήρυγμα, πυρπολημένος από θείο ζήλο, και κατέστρεψε όλα τα τεμένη των ειδώλων, ενώ επιτέλεσε και πολλά θαύματα: θεραπείες νόσων και εκδιώξεις πονηρών πνευμάτων.

Γι’  αυτό και το πλήθος των εθνών τον ονόμασε «σπέρμα θείον». Αφού λοιπόν περιόδευσε στον περισσότερο κόσμο ως εραστής του Χριστού, του Οποίου και το πάθος και τον θάνατο ζήλεψε, καρφώνεται σε σταυρό και έτσι παρέδωσε το πνεύμα στον Θεό».

      Κι άλλοτε είχαμε τονίσει: όταν πρόκειται η εορτή ενός από τους Αποστόλους του Κυρίου, η εκκλησιαστική υμνογραφία στέκεται με ένα ιδιαίτερο δέος και με ένα θάμβος απέναντί του. Και δικαιολογημένα. Ένας απόστολος σχετίζεται κατεξοχήν με τον Κύριο, ανήκει σ’  αυτούς που κλήθηκαν από Εκείνον, για να είναι οι μάρτυρες της αποκάλυψης του Θεού, συνεπώς ψηλαφά κανείς μαζί του τα ίδια τα αποτυπώματα του Χριστού και αναπνέει την ατμόσφαιρα  όχι μόνον της χάρης Του, αλλά και της ιστορικής παρουσίας Του. Γι’  αυτό και η κοινωνία με τους αποστόλους

Ι.Μ. Πειραιώς, Μπορεί να υπάρξει ορθόδοξος μοναχισμός χωρίς την ομολογιακή του διάσταση;

          (Π.Π.).  Θὰ συνιστούσαμε σ’ ὅσους διαβάσουν αὐτὸ τὸ ἄρθρο τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς:

ὅπου βλέπετε τη λέξη "μοναχισμὸς" και "μοναχοί",  ἀντικαταστῆστε την μὲ τὴ λέξη "ἐπίσκοπος",  γιὰ νὰ καταλάβετε πόσο παίζουν μὲ τὰ τῆς Πίστεως οἱ ἄνθρωποι τοῦ Γραφείου Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν τῆς μητροπόλεως Πειραιῶς.

Γιὰ νὰ καταλάβετε ὅτι αὐτὰ ποὺ ἀπευθύνει περὶ ὁμολογίας πρὸς τοὺς μοναχοὺς ὁ π. Παῦλος τοῦ Ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου, θὰ ἔπρεπε νὰ τὰ ἀπευθύνει πρὸς τὸν Ἐπίσκοπόν του. Τότε θὰ διαπιστώνατε πόσο Ὁμολογητής εἶναι ὁ προϊστάμενος τοῦ ἀντιαιρετικοῦ γραφείου τῆς μητροπόλεως Πειραιῶς, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι.

Οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι -πρέπει νὰ εἶναι- Ὁμολογητὲς καὶ αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὴν πρώτη εὐθύνη γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς ἀκεραιότητας τῆς Πίστεως, ὥστε νὰ μὴν χρειάζεται κἂν οἱ μοναχοὶ νὰ ἐξέρχονται τῶν κυρίων καθηκόντων τους καὶ νὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν Πίστη.

Ἀντὶ λοιπόν, τὸ ἀντιαιρετικὸ γραφεῖο Πειραιῶς νὰ ψέγει τοὺς μοναχούς, πρῶτα ἔπρεπε νὰ ἐλέγξει καὶ νὰ ψέξει γιὰ τὰ ἴδια ἀκριβῶς πράγματα τοὺς πρώτους καὶ κύριους ὑπεύθυνους: τοὺς Ἐπισκόπους καὶ πρῶτο-πρῶτο τὸν προϊστάμενό τους, τὸν κ. Σεραφείμ.

Ἀλλὰ ποῦ τέτοια ἀνδρεία. Ἂν τὸ κάνουν τὴν ἴδια ὥρα πρέπει νὰ ζητήσουν ἀλλοῦ κατάλυμα!

Πρὶν λοιπὸν μᾶς γράψετε σπαραξικάρδια γιὰ τὸν «πολύ πόνο ψυχής» καὶ τὴν διαπίστωσή σας, γιὰ τὴν

«από γνωστούς μοναστικούς, αλλά και οικουμενιστικούς κύκλους, προσπάθεια παραχαράξεως και κολοβώσεως του ρόλου και της αποστολής του Μοναχισμού»,

θὰ πρέπει νὰ πονέσετε γιὰ τὴν «προσπάθεια παραχαράξεως και κολοβώσεως του ρόλου και της αποστολής του Επισκόπου».

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 8η Οκτωβρίου 2018

Μπορεί να υπάρξει ορθόδοξος μοναχισμός χωρίς την ομολογιακή του διάσταση;

Όπως είναι γνωστό ο Μοναχισμός, ως προφητικός, αποστολικός και μαρτυρικός βίος, ως αγγελομίμητος πολιτεία  συνεχούς μετανοίας και αφιερώσεως, αποτελεί το καύχημα και τη δόξα της Εκκλησίας μας. Ανάγει την αρχή του σ’ αυτό τούτο το Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου μας, ο Οποίος έζησε ως παρθένος, ακτήμων και κατά πάντα υπήκοος στο θέλημα του ουρανίου Πατρός του, ενσαρκώνοντας στο πρόσωπό Του τις τρείς βασικές και θεμελιώδεις αρετές του Μοναχισμού, την  παρθενία, την ακτημοσύνη και την υπακοή και βρίσκει την πλήρη καταξίωσή του στο πρόσωπο της Παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας.

  Ο κύκλος των δώδεκα μαθητών του Κυρίου μας αποτελεί το πρώτο κοινόβιο στην ιστορία και τη ζωή της Εκκλησίας μας, οι δε μακαρισμοί και γενικότερα η επί του Όρους ομιλία αποτελούν τους πρώτους κανόνες του Μοναχισμού. Οι μοναχοί είναι οι «άγγελοι του Θεού» κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, η «διηνεκής βία της φύσεως» κατά τον άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, οι «μάρτυρες τη προαιρέσει» κατά τον Μέγα Αθανάσιο, οι «συνεχιστές της μαρτυρικής Εκκλησίας» κατά τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, «η κόμη που κοσμεί την κεφαλή της Εκκλησίας» κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης, «οι ευαγγελικώς ζώντες» κατά τον Ευάγριο τον Ποντικό.

 Ανεκτίμητη και ανυπολόγιστη η αξία και η προσφορά του και ο ρόλος του στην εκπλήρωση της αποστολής της Εκκλησίας, αφού από τις τάξεις των μοναχών προήλθαν στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, κορυφαίοι επίσκοποι, ποιμένες και διδάσκαλοι του εκκλησιαστικού σώματος, πολυγραφότατοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, φλογεροί ιεραπόστολοι, γενναίοι ομολογητές της πίστεως, που με τους αντιαιρετικούς των αγώνες και με το αίμα τους διεφύλαξαν ανόθευτη και απαραχάρακτη την αλήθεια της πίστεως από τον κίνδυνο των αιρέσεων, μουσουργοί, ποιητές και