Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Ο Μητρ. Γόρτυνος παραποιεί ασεβέστατα την παράδοση της Εκκλησίας, για να αρέσει στον αιρεσιάρχη.



Σεβασμιώτατος Γόρτυνος δὲν εἶναι μόνον Ἐπίσκοπος, ἀλλὰ εἶναι καὶ Πανεπιστημιακὸς δάσκαλος. Γι’ αὐτὸ εἶναι διπλῆ ἡ αὐθαιρεσία, στὴν ὁποία ἐπιδίδεται μὲ Κυριακάτικο Ἐγκύκλιο κήρυγμά του ποὺ δημοσιεύτηκε στὰ θρησκευτικὰ ἱστολόγια.

Κατὰ πρῶτον ὁ κ. Ἱερεμίας αὐθαιρετεῖ ὡς ἐπιστήμων καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου, λησμονώντας, διαγράφοντας καὶ παραποιώντας ἀνεπίτρεπτα ὡς ἐπιστήμων τὰ Νομοκανονικὰ κείμενα. Ἄραγε αὐτὴ τὴ μέθοδο διδάσκει στοὺς μαθητές του;

Κατὰ δεύτερον αὐθαιρετεῖ κατὰ τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως, τὴν ὁποία (μὲ τὸ ἔνδυμα καὶ τὸ χρίσμα τοῦ Παραδοσιακοῦ) τὴν πλήττει ὕπουλα καὶ τὴν ἀλλοιώνει, διαβεβαιώνοντας ψευδέστατα τὸ ποίμνιό του ὅτι στηρίζεται στοὺς Ἁγίους, τοὺς ὁποίους ὅμως, στὴν πραγματικότητα παρερμηνεύει, κακοποιεῖ σκοπίμως τὴν διδασκαλία τους καί, βέβαια, κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τοὺς ἀτιμάζει. Γι’ αὐτὴ του τὴν αὐθαιρεσία θὰ μιλήσουμε ἀναλυτικὰ παρακάτω.

Παραθέτουμε εἰσαγωγικὰ τμήματα τῶν βαρύγδουπων δηλώσεών του (στὸ τέλος παραθέτουμε ὁλόκληρο τὸ κήρυγμά του), τὶς ὁποῖες ὁ ἴδιος προκλητικὰ παραβαίνει:

«Τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας νά τήν διαφυλάξουμε ἀκριβῶς ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, χωρίς νά τήν ἀλλοιώσουμε οὔτε στό παραμικρό... Δέν πρέπει νά εἴμαστε δειλοί γιά τήν πίστη μας· προπαντός δέ ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι πρέπει νά δίδουμε καλή μαρτυρία γι᾽ αὐτήν, διαμαρτυρόμενοι, μέ ταπείνωση ὅμως καί μέ σωστή θεολογία, ὅταν βλέπουμε νά συμβαίνουν παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

Καί ἐγώ, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ὁ Ἐπίσκοπός σας, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, δέν θέλω νά εἶμαι δειλός, ἀλλά θέλω νά ἐκφράζω σέ σᾶς καί σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τόν πόνο μου καί τήν διαμαρτυρία μου, ὅταν βλέπω πράγματα πού φαίνονται ὡς ὠμές παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ὅταν βλέπω νά παραβιάζονται τά ὅρια, τά ὁποῖα ἔθεσαν οἱ Πατέρες μας»!



Ἂς δοῦμε, ὅμως, τὴν τραγικότητα τοῦ προσώπου του. Αὐτὸς ποὺ δηλώνει «δέν θέλω νά εἶμαι δειλός» καὶ ὅτι «πρέπει νὰ διαμαρτυρόμαστε ὅταν «παραβιάζονται ὠμὰ οἱ Ἱεροὶ κανόνες», καταφέρεται στὴ συνέχεια ἐναντίον ἐκείνων ποὺ ἐφαρμόζουν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ποὺ αὐτός, ἀπὸ δειλία καὶ ἐνοχὴ συνειδήσεως, δὲν ἐφαρμόζει! Καταφέρεται δηλαδὴ ἐναντίον ὅσων ἀντιδροῦν κατὰ τῶν διαστροφέων τῆς Πίστεως Οἰκουμενιστῶν, καὶ ἔχουν διακόψει τὸ Μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν Ἐπισκόπων. Καὶ τὸ κάνει ἀπὸ δειλία καὶ ἐνοχὴ συνειδήσεως, ἐπειδὴ δὲν ἔχει τὸ θάρρος νὰ διακόψει ὁ ἴδιος τὸ μνημόσυνο τοῦ Παναιρετικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Εἶναι γνωστόν, ὅτι ὁ κ. Ἱερεμίας θερμοπαρακαλοῦσε πρὶν λίγο καιρὸ τὸν ἡγέτη τῶν αἱρετικῶν κ. Βαρθολομαῖο νὰ πάει στὴν Μητρόπολή του γιὰ νὰ εὐλογήσει ὁ ἡγέτης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Ποίμνιό του καὶ αὐτόν!!!

Ἐπειδὴ ὅμως εἶχε ὑπογράψει ὁ κ. Ἱερεμίας τὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» ὁ Πατριάρχης τὸν «ἄδειασε» (κατὰ τὴν λαϊκὴ ἔκφραση) καὶ ἐνῶ πῆγε στὴν διπλανὴ πόλη (τὴν Τρίπολη) ἀρνήθηκε νὰ ἐπισκεφθεῖ καὶ τὴν Μητρόπολή του. Καὶ ὁ «θαρραλέος» κ. Ἱερεμίας, προχώρησε σὲ μιὰ ντροπιαστικὴ πράξη: πῆρε πίσω τὴν ὑπογραφή του ἀπὸ τὴν «Ὁμολογία Πίστεως» δικαιολογούμενος —ὡς νὰ ἦτο κάποια ἀγράμματος γραία (αὐτὸς ὁ πανεπιστημιακὸς καθηγητής) — ὅτι δὲν κατάλαβε τί ὑπέγραψε!!!

Ποιά συνέπεια καὶ ἐντιμότητα νὰ περιμένει κανεὶς ἀπὸ ἕνα τέτοιο ἄτομο;

Παραθέτουμε καὶ θὰ ἐξετάσουμε, ἂν εὐσταθοῦν τὰ ὅσα γράφει ἐναντίον τῶν ἀποτειχισμένων, κατὰ τῶν ὁποίων ξιφουλκεῖ:

«Μερικοί, πού φαίνονται ὡς “σοῦπερ” Ὀρθόδοξοι καί πολύ ζηλωτές, μοῦ ἀποστέλλουν προσωπικά γράμματα καί μέ τά γραφόμενά τους τραβοῦν τά πράγματα πρός τά ἄκρα, δηλαδή πρός τήν αἵρεση. Γιατί “αἵρεση”, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ ἀλήθεια τραβηγμένη στά ἄκρα! Στίς ἐπιστολές τους λοιπόν αὐτοί πρός ἐμένα –φαντάζομαι καί σέ ἄλλους– μοῦ γράφουν ὅτι ὅσοι θέλουν νά εἶναι γενναῖοι ἀγωνιστές τῆς Ὀρθοδοξίας πρέπει νά προχωρήσουν σέ “ἀποτείχιση”. Νά ἀποκηρύξουμε δηλαδή τόν Πατριάρχη γιά τίς συμπροσευχές του μέ τόν Πάπα καί μαζί μέ τόν Πατριάρχη νά ἀποκηρύξουμε καί ὅσους ἔχουν κοινωνία μαζί του. Οἱ συγγραφεῖς τῶν ἐπιστολῶν αὐτῶν μοῦ εἶναι ἐπίμονοι στίς προτάσεις τους, ἀκόμη δέ μοῦ τίς γράφουν προκλητικά καί σέ ἱστολόγια κρίνοντές με αὐστηρά. Σ᾽ αὐτούς λοιπόν ὅλους δηλώνω μέ εὐθύτητα στό κήρυγμά μου αὐτό, ἄς μέ φυλάξει ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία νά μήν κάνω τέτοιο κακό πού μοῦ προτείνουν. Γιατί αὐτό πάει γιά τήν αἵρεση τοῦ Προτεσταντισμοῦ, στόν ὁποῖο ὁ καθένας τους εἶναι “ἐκκλησία” καί “ὑπέρ-ἐκκλησία”»!

Αὐτὰ γράφει ὁ σφοδρὸς ἀντι-Οἰκουμενιστής, ὁ πολὺς Γόρτυνος κ. Ἱερεμίας. Ἂς δοῦμε ὅμως, τί διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας κι ἂν ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση συμφωνεῖ μὲ τοὺς ἀφορισμούς του, γιὰ νὰ συμπεράνουμε, ἂν ὁ διδάσκαλος Ἐπίσκοπος ἀποδέχεται καὶ διδάσκει τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας ἢ τὴ δική του κακόδοξη γνώμη, τὰ «ἐντάλματα καὶ τὶς διδασκαλίες τῶν ἀνθρώπων» (Κολ. β΄ 22) καὶ μάλιστα τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι τὰ ἔχουν ὑποβάλλει στοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστὲς καὶ τοὺς ἔχουν πείσει νὰ τὰ ἐφαρμόζουν!

Ἀσφαλῶς θὰ γνωρίζει ὁ Γόρτυνος ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας πορεύεται σύμφωνα μὲ τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐφαρμόστηκαν ἀπὸ τοὺς Προφῆτες, Ἀποστόλους καὶ τοὺς Ἁγίους. Ὅλοι λοιπόν αὐτοὶ μᾶς διδάσκουν νὰ ἀπομακρυνόμαστε καὶ νὰ μὴ ἔχουμε κοινωνία μὲ τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ διδάσκουν παρὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων πατέρων, διότι αὐτοί, ὡς διδάσκοντες κακοδοξίες, εἶναι ψευδεπίσκοποι.

Ἀσφαλῶς καὶ δὲν ὑπάρχει καμία ἀνάγκη νὰ ἀποδείξουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση. Τὸ ἔχει γράψει σὲ πολλὰ κηρύγματά του ὁ Σεβασμιώτατος Γόρτυνος. Καὶ μάλιστα τὰ ἔχει παρουσιάσει μὲ ἐπιτυχία καὶ ἐκλαϊκευμένα, ὥστε νὰ τὰ καταλαβαίνει καὶ ἕνας ἀγράμματος πιστός. Ἔχει ἀκόμα ἐπιτυχῶς καταγράψει τὶς αἱρετικὲς ἀποκλίσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀποδεχόμενος τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι Παναίρεση! Εἶναι λοιπόν γνωστὸν ὅτι τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὴν προωθοῦν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος μὲ τὸν δεξιὸ ἑξαπτέρυγό του Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα, τὸν Δημητριάδος Ἰγνάτιο, τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο, τὸν Σύρου Δωρόθεο, τὸν Καλαβρύτων Ἀμβρόσιο κ.ἄ. Ἐπισκόπους καὶ Ἀκαδημαϊκοὺς συναδέλφους του στὴν Ἑλλάδα (δὲν ἀναφέρουμε τοὺς Οἰκουμενιστὲς τῶν ἄλλων Πατριαρχείων).

Ἐδῶ δυὸ σημειώσεις:

1. Γιατί, ἐνῶ γνώριζε ὁ κ. Ἱερεμίας ὅτι ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας «καταγγέλλεται γιὰ τὰ αἱρετικά του φρονήματα, ἐπέλεξε νὰ παραστεῖ στὴν κηδεία τοῦ ὑπουργοῦ τῆς Χούντας Ἰωάννη Λαδά στὴν Καλαμάτα, καὶ νὰ πλέξει τὸ ἐγκώμιο τοῦ Μητροπολίτη Μεσσηνίας λέγων: “τῇ ἀδείᾳ τοῦ ἀθλητοῦ τῶν ἀθλητῶν καὶ τοῦ καθηγητοῦ τῶν καθηγητῶν κ. κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, Μητροπολίτου Μεσσηνίας προΐσταμαι τῆς νεκρωσίμου ταύτης ἀκολουθίας”»! Ἔτσι ἐννοεῖ τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστῶν;

(Πηγή: klassikoperiptosi.blogspot.gr/2010/10/blog-post_6882.html).

2. Ἀπορίας ἄξιον εἶναι, γιατί μᾶς λέγει ὅτι οἱ ἐπιστολογράφοι του τοῦ ζητοῦν «νά ἀποκηρύξουμε τόν Πατριάρχη γιά τίς συμπροσευχές του μέ τόν Πάπα»; Γιατί, μιλώντας γιὰ διαμαρτυρία, γράφει ὅτι  «πρέπει νὰ διαμαρτυρόμαστε ὅταν παραβιάζονται ὠμὰ οἱ Ἱεροὶ κανόνες», ἀλλὰ «ξεχνάει» νὰ γράψει ὅτι στὴν περίπτωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχουμε ἁπλὰ παράβαση Ἱερῶν Κανόνων, ἀλλὰ προσθήκη αἱρετικῶν δοξασιῶν; Μήπως γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸ χαρακτηρισμὸ τοῦ Πατριάρχη ὡς αἱρετικοῦ; Μήπως ἀναφέρεται μόνο στὶς συμπροσευχές, γιὰ νὰ ἁπαλύνει τὴν κατάσταση καὶ νὰ κρύψει τὶς αἱρέσεις του κ. Βαρθολομαίου; Δὲν ὑπάρχει κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἐπιστολογράφους ποὺ τοῦ ἀπέστειλαν τὶς ἐπιστολὲς ποὺ ἰσχυρίζεται, ὁ ὁποῖος νὰ τοῦ ἐπισημαίνει τὶς αἱρέσεις ποὺ υἱοθετεῖ καὶ καλύπτει ὁ Πατριάρχης; (Ἐμεῖς δὲν τοῦ στείλαμε καμία ἐπιστολή, ἀγνοοῦμε δὲ παντελῶς τὰ περὶ τῶν ἐπιστολῶν στὶς ὁποῖες ἀναφέρεται).

Ἐπανερχόμαστε.

Ἐφόσον ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι Παναίρεση, ὀφείλουμε κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ αὐτούς. Ἔστω ἐκεῖνοι ποὺ τὸ ἐπιθυμοῦν καὶ τὸ ἀντέχουν (γιὰ νὰ μὴν μπλέξουμε τώρα στὸ προαιρετικὸ ἢ τὸ ὑποχρεωτικὸ αὐτῆς τῆς στάσεως). Ἔχουμε τὴν εὐλογία ἀπὸ τοὺς Ἁγίους, ὅταν προβαίνουμε σὲ μιὰ τέτοια ἐνέργεια ἀπομακρύνσεως ἀπὸ αἱρετικούς. Γιατὶ οἱ κηρύττοντες κακοδοξίες εἶναι ψευδεπίσκοποι καὶ ἡ Ἐκκλησία διδάσκει νὰ ἀποφεύγουμε τὴν κοινωνία μὲ ψευδεπισκόπους, νὰ μὴν τοὺς μνημονεύουμε. Μάλιστα, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχει ἀμφισβήτηση καὶ διαφορετικὲς ἑρμηνεῖες, ἡ Ἐκκλησία, τῇ ἐπιστασίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φρόντισε νὰ διατυπωθεῖ αὐτὴ ἡ διδασκαλία καὶ νὰ περιληφθεῖ σὲ συγκεκριμένο Ἱερὸ Κανόνα, τὸν γνωστὸ πλέον ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ποὺ συνῆλθε ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μ. Φωτίου.

Μὲ ποιό δικαίωμα ὁ κ. Ἱερεμίας Φούντας νομοθετεῖ διαφορετικὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀπαγορεύει ὅ,τι ἐπιτρέπει ἡ Ἐκκλησία; Μήπως εἶναι «ὑπερ-Ἐκκλησία»; Ὁ Ἱερὸς Κανόνας τιμᾶ ὅσους ἀποτειχίζονται ἀπὸ ἐκείνους τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ διδάσκουν κακοδοξίες, πρὶν οἱ κακοδοξοῦντες καταδικαστοῦν ἀπὸ Σύνοδο, καὶ ὁ κ. Ἱερεμίας διαστρέφει τὸν Ἱ. Κανόνα καὶ μᾶς λέει ὅτι οἱ ἀποτειχισμένοι εἶναι αἱρετικοί; Ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἐφαρμόζουν ἕνα Ἱ. Κανόνα βρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας; Τότε, ποῦ βρίσκεται αὐτὸς ὁ ἴδιος ποὺ διαστρέφει τὸν Ἱ. Κανόνα. Εἶναι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας;

Γιατί διδάσκετε κ. Ἱερεμία Φούντα τὰ ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ διδάσκει ἡ ἐκκλησιαστική μας Παράδοση;


Παρουσιάζουμε σὲ δύο στῆλες ἐποπτικὰ τὶς δύο διαφορετικὲς διδασκαλίες.








































Ἂς δοῦμε ὅμως καὶ τὴν ἑρμηνεία τῶν Κανονολόγων, τῶν ὁποίων τὴν ἑρμηνεία ὁ κ. Ἱερεμίας διαγράφει ἐτσιθελικὰ καὶ ἀσεβέστατα:

Καὶ πρῶτον:

Ὅ ἅγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει στὸ Πηδάλιον (σελ. 292): «εάν δε οι ρηθέντες πρόεδροι ήναι αιρετικοί, και την αίρεσιν αυτών κηρύττουσι παρρησία, και διά τούτο χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι, και προ του να γένη ακόμη συνοδική κρίσης περί της αιρέσεως ταύτης, οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον διά τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής της πρεπούσης ως ορθόδοξοι, είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ελευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών. Όρα και τον λα'. Αποστολικόν».

Ὁ Βαλσαμών ἑρμηνεύει (P. G. 137, σελ. 1068-1069): «Εάν δε εξ ευλόγου αιτίας τυχόν προφάσει αιρέσεως, αποστή τις από της του οικείου αρχιερέως κοινωνία, διά τι κολασθήσεται; Επάγουσιν οι Πατέρες ως ταύτα πάντα τότε γίνονται, όταν προφάσει εγκληματικής τινός υποθέσεως καθ’ εαυτόν τις του οικείου ποιμένος καταγνώσεται, και αποσχίση εαυτόν εκ τούτου, και τοιουτοτρόπως διαρρήξη την ένωσιν της Εκκλησίας. Ει γαρ μη δι’ εγκληματικήν αιτίασιν, αλλά δι’ αίρεσιν χωρίση τις εαυτόν από του επισκόπου αυτού ή του μητροπολίτου ή του πατριάρχου, ως επί εκκλησίας διδάσκοντος ανερυθριάστως διδάγματα τινά απηλλοτριωμένα του ορθού δόγματος, ο τοιούτος και προ εντελούς διαγνώσεως, πολλώ δε πλέον και μετά διάγνωσιν, εάν εαυτόν αποτειχίση, ήγουν χωρίση εκ της κοινωνίας του πρώτου αυτού, ου μόνον ου τιμωρηθήσεται, αλλά και τιμηθήσεται, ως ορθόδοξος. Ου γαρ απέσχισεν εαυτόν από επισκόπου, αλλά από ψευδεπισκόπου και ψευδοδιδασκάλου. Και το παρά τούτου γεγονός επαίνου άξιον εστίν, ως μη κατατέμνον την Εκκλησίαν, αλλά μάλλον συνάπτον αυτήν και του μερισμού απαλλάττον».

 Ὁ Ζωναράς ἐπίσης (P. G. 137, σελ. 1069): «Ει δ’ ο πατριάρχης τυχόν ή μητροπολίτης, ή ο επίσκοπος αιρετικός είη, και τοιούτος ως δημοσία, κηρύττειν την αίρεσιν, και γυμνή τη κεφαλή, αντί του, ανυποστόλως και μετά παρησιάς, διδάσκει τα αιρετικά δόγματα, οι αποσχίζοντες αυτού, όποιοι αν είεν, ου μόνον κολάσεως άξιοι ουκ έσονται διά τούτο, αλλά και τιμής, ως ορθόδοξοι, αξιωθήσονται, χωρίζοντες εαυτούς της των αιρετικών κοινωνίας. Τούτο γαρ δηλοί το αποτειχίζοντες. Το γαρ τείχος των εντός αυτού προς τους εκτός χωρισμός εστίν. Ου γάρ επισκόπου απέστησαν, αλλά ψευδεπισκόπου και ψευδοδιδασκάλου. Ουδέ σχίσμα τα της Εκκλησίας εποίησαν, αλλά μάλλον σχισμάτων την Εκκλησίαν απήλλαξαν όσον το επ’ αυτοίς».

 Καὶ ὁ Ἀριστηνός (P. G. 137, σελ. 1070): «Ει δε τινές, αποσταίεν τινός, ου διά πρόφασιν εγκλήματος, αλλά διά αίρεσιν, υπό   συνόδου ή αγίων Πατέρων κατεγνωσμένην, τιμής και αποδοχής άξιοι, ως ορθόδοξοι».

Τέλος (γιὰ νὰ ἀναφέρουμε καὶ ἕνα ἅγιο Πατέρα, ὁ Μέγας Αθανάσιος ἐκφράζοντας αὐτὸ ποὺ ἀποτελεῖ τὴν διαχρονικὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας λέγει ξεκάθαρα: «’Εάν ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα, εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός» (P. G. 27, σελ. 1369).



ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

Δημητσάνα-Μεγαλόπολη, Κυριακή 15 Ἰουνίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ! ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΕΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΙ ΚΑΙ ΟΡΘῌ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙᾼ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΝ


Ἀδελφοί μου χριστιανοί

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως!

1. Νά τό ἔχουμε χαρά καί νά δοξάζουμε τόν Θεό γιατί εἴμαστε Ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας νά τήν διαφυλάξουμε ἀκριβῶς ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, χωρίς νά τήν ἀλλοιώσουμε οὔτε στό παραμικρό. Ἀκόμη κι ἄν μᾶς διώξουν καί ἄν μᾶς φυλακίσουν καί μᾶς θανατώσουν ἀκόμη, νά ὁμολογοῦμε τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως αὐτή διατυπώθηκε στίς Ἅγιες καί Οἰκουμενικές Συνόδους ἀπό τούς θεοφόρους Πατέρες. Δέν πρέπει νά εἴμαστε δειλοί γιά τήν πίστη μας· προπαντός δέ ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι πρέπει νά δίδουμε καλή μαρτυρία γι᾽ αὐτήν, διαμαρτυρόμενοι, μέ ταπείνωση ὅμως καί μέ σωστή θεολογία, ὅταν βλέπουμε νά συμβαίνουν παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. 


Καί ἐγώ, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ὁ Ἐπίσκοπός σας, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, δέν θέλω νά εἶμαι δειλός, ἀλλά θέλω νά ἐκφράζω σέ σᾶς καί σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τόν πόνο μου καί τήν διαμαρτυρία μου, ὅταν βλέπω πράγματα πού φαίνονται ὡς ὠμές παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ὅταν βλέπω νά παραβιάζονται τά ὅρια, τά ὁποῖα ἔθεσαν οἱ Πατέρες μας. Παρακαλῶ τήν Κυρία Θεοτόκο νά μέ φωτίζει καί νά μέ ἐνισχύει νά εἶμαι σωστός ὁμολογητής τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας καί νά ἐκφράζω παρρησίᾳ, καί προφορικῶς καί γραπτῶς, τήν ὁμολογία μου αὐτή.

2. Προσέξτε ὅμως, ἀδελφοί μου, πολύ νά προσέξετε ἕνα σοβαρό πού θέλω νά σᾶς πῶ τώρα: Μερικοί, πού φαίνονται ὡς «σοῦπερ» Ὀρθόδοξοι καί πολύ ζηλωτές, μοῦ ἀποστέλλουν προσωπικά γράμματα καί μέ τά γραφόμενά τους τραβοῦν τά πράγματα πρός τά ἄκρα, δηλαδή πρός τήν αἵρεση. Γιατί «αἵρεση», ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ ἀλήθεια τραβηγμένη στά ἄκρα! Στίς ἐπιστολές τους λοιπόν αὐτοί πρός ἐμένα – φαντάζομαι καί σέ ἄλλους – μοῦ γράφουν ὅτι ὅσοι θέλουν νά εἶναι γενναῖοι ἀγωνιστές τῆς Ὀρθοδοξίας πρέπει νά προχωρήσουν σέ «ἀποτείχιση». Νά ἀποκηρύξουμε δηλαδή τόν Πατριάρχη γιά τίς συμπροσευχές του μέ τόν Πάπα καί μαζί μέ τόν Πατριάρχη νά ἀποκηρύξουμε καί ὅσους ἔχουν κοινωνία μαζί του. Οἱ συγγραφεῖς τῶν ἐπιστολῶν αὐτῶν μοῦ εἶναι ἐπίμονοι στίς προτάσεις τους, ἀκόμη δέ μοῦ τίς γράφουν προκλητικά καί σέ ἱστολόγια κρίνοντές με αὐστηρά. Σ᾽ αὐτούς λοιπόν ὅλους δηλώνω μέ εὐθύτητα στό κήρυγμά μου αὐτό, ἄς μέ φυλάξει ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία νά μήν κάνω τέτοιο κακό πού μοῦ προτείνουν. Γιατί αὐτό πάει γιά τήν αἵρεση τοῦ Προτεσταντισμοῦ, στόν ὁποῖο ὁ καθένας τους εἶναι «ἐκκλησία» καί «ὑπέρ-ἐκκλησία».

3. Ἀκοῦστε, ἀδελφοί μου χριστιανοί, καί προσέξτε ἰδιαίτερα τό σημερινό μου κήρυγμα, γιατί εἶναι ἕνα σύντομο καί ἁπλό μάθημα Ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας. Ακοῦστε: Γιά νά σωθοῦμε πρέπει νά ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ἔξω ἀπό αὐτήν δέν ὑπάρχει σωτηρία. Στήν Ἐκκλησία ὅμως ὑπάρχει ἑνότητα. Γι᾽ αὐτό, κατά μία ἑρμηνεία, τήν Ἐκκλησία τήν λέγουμε «ΜΙΑ» καί ὁμολογοῦμε πίστη εἰς «ΜΙΑΝ... Ἐκκλησίαν». Εἶναι ΜΙΑ καί γιά τήν ἐσωτερική της ἑνότητα. Ἡ ἑνότητα αὐτή τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται ὡς ἑξῆς: Οἱ ἱερεῖς μνημονεύουν τό Ἐπίσκοπο. Τό ἀκοῦτε αὐτό κάθε φορά ἀπό τόν Ἱερέα σέ κάθε ἱερή Ἀκολουθία καί προπαντός τό ἀκοῦτε στήν θεία Λειτουργία, ὅταν ὁ Ἱερέας λέει «Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (τάδε)...». Ὁ Ἐπίσκοπος πάλι μνημονεύει τήν Ἱερά Σύνοδο. Ἡ δέ Ἱερά Σύνοδος μνημονεύει ὅλους τούς Ἀρχιεπισκόπους, ὅλα τά Πατριαρχεῖα καί ἰδιαιτέρως μνημονεύει τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη. Ἔτσι, μέ τήν μνημόνευση αὐτή ὑπάρχει ἑνότητα σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία. Ἐσεῖς οἱ λαϊκοί γιά νά ἀνήκετε στήν Ἐκκλησία πρέπει νά μνημονεύετε κάποιον Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος ὅμως πρέπει νά εἶναι ἑνωμένος μέ ὅλο τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Καί τό ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι ἑνωμένος μέ ὅλο τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τό λέει φανερά σέ ὅλο τό πλῆθος τῶν πιστῶν στήν θεία Λειτουργία. Ἐμένα, γιά παράδειγμα, μέ ἀκοῦτε στά «Ἅγια» πού μνημονεύω «τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου». Καί ἀργότερα, μετά τόν καθαγιασμό τῶν Τιμίων Δώρων, μέ ἀκοῦτε μπροστά στήν Ἁγία Τράπεζα νά λέγω πάλι, «Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου». Ἐσεῖς λοιπόν οἱ λαϊκοί τῆς Μητροπόλεώς μας, γιά νά ἀνήκετε στήν Ἐκκλησία, πρέπει νά εἶστε ἑνωμένοι μέ ἐμένα τόν Ἐπίσκοπό σας. Καί εἶστε ἑνωμένοι μαζί μου, ἐπειδή μέ βλέπετε καί μέ ἀκοῦτε ὅτι εἶμαι ἑνωμένος μέ τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἑλλαδικῆς μας Ἐκκλησίας. Ἀλλά καί ἐγώ μνημονεύω τήν Ἱερά Σύνοδο, ἐπειδή βλέπω ὅτι Αὐτή μνημονεύει ὅλα τά Πατριαρχεῖα καί τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη. Ἔτσι ἀνήκω στήν καθόλου Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί εἶμαι ἑνωμένος μαζί Της. Ἄν ὅμως τώρα ἐγώ, ὁ Ἐπίσκοπός σας, παύσω νά μνημονεύω τήν Ἱερά Σύνοδο, κόβομαι ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀλλά αὐτόματα καί ἐσεῖς, πού εἶστε ἑνωμένοι μαζί μου, ἀποκόπτεστε καί ἐσεῖς ἀπό τήν Ἐκκλησία καί βρίσκεσθε ἔξω ἀπ᾽ Αὐτήν. Τό ξαναλέγω, χριστιανοί μου: Ὅταν ἕνας Δεσπότης, μόνος του αὐτός, χωρίς νά τό ποῦν καί νά συμφωνήσουν καί οἱ ἄλλοι πατέρες Ἱεράρχες, παύει τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου, αὐτός ἀποκόπτεται ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἔκανε τόν ἑαυτό του ὑπέρ-Ἐκκλησία καί ἔκανε σχίσμα, τό ὁποῖο σχίσμα εἶναι φοβερό ἁμάρτημα, τό φοβερώτερο, πού δέν τό ξεπλένει οὔτε αἷμα μαρτυρίου.

4. Τό κακό αὐτό, ἀδελφοί μου, τό ἔκαναν οἱ Παλαιοημερολογῖτες. Κακῶς ἄλλαξε τό Ἡμερολόγιο. Ὅταν ὅμως ἡ Ἑλλαδική μας Ἐκκλησία δέχτηκε τό Νέο Ἡμερολόγιο, ἀλλάζοντάς το μέ τό Παλαιό, τότε οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες καί τά Πατριαρχεῖα, πού ἀκολουθοῦσαν τό Παλαιό Ἡμερολόγιο, ἀνέχτηκαν τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία γιά τήν ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου καί δέν ἔπαυσαν νά ἔχουν κοινωνία μαζί της. Πολλοί ὅμως χριστιανοί τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, πού κράτησαν τό Παλαιό Ἡμερολόγιο, ἀποκήρυξαν τήν Ἐκκλησία μας, ἐπειδή αὐτή προσχώρησε στό Νέο Ἡμερολόγιο, καί ἀποκόπηκαν ἀπό αὐτήν. Ἀποκοπέντες ὅμως αὐτοί ἀπό τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία ἀποκόπηκαν αὐτομάτως καί ἀπό ὅλες τίς ἄλλες τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί ἀπ᾽ αὐτές ἀκόμη πού ἀκολουθοῦσαν τό Παλαιό Ἡμερολόγιο. Γιατί καί αὐτές οἱ Ἐκκλησίες, πού ἀκολουθοῦσαν τό Παλαιό Ἡμερολόγιο, εἶχαν κοινωνία μέ ἐμᾶς, τούς Νεοημερολογῖτες, καί ὄχι μέ αὐτούς, τούς Παλαιοημερολογῖτες, ἀκριβῶς γιά τόν λόγο ὅτι ἀποκόπησαν ἀπό τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία. Ἔτσι οἱ Παλαιοημερολογῖτες βρέθηκαν ξεκρέμαστοι, γιατί καταδίκασαν ὅλες τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τοῦ κόσμου καί θεώρησαν ὡς μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία τήν δική τους παράταξη!.. Οἱ Παλαιοημερολογῖτες λοιπόν δέν εἶναι Ἐκκλησία καί τά μυστήριά τους δέν εἶναι ἔγκυρα. Τό κακό τους ξεκίνησε ὄχι ἀπό τό ὅτι κράτησαν τό Παλαιό Ἡμερολόγιο – πολύ καλά ἔπραξαν σ᾽ αὐτό – ἀλλά ἀπό τό ὅτι ἀποκόπηκαν ἀπό τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία, ἔστω καί ἄν αὐτή ἔκανε τό λάθος καί ἀκολούθησε τό Νέο Ἡμερολόγιο. Ἔτσι, ἀπό ἕναν ἄκριτο καί ἀθεολόγητο ζηλωτισμό χωρίς ἐκκλησιολογία, οἱ Παλαιοημερολογῖτες τῆς Ἑλλάδος ἔχασαν τήν ἑνότητά τους μέ τήν Ἐκκλησία. Ἀξίζει ἐδῶ νά ἀναφέρουμε ἕνα πολύ ὡραῖο λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού εἶπε πρός τούς Ἰουδαΐζοντες τῆς ἐποχῆς του, ὅτι καί λάθος ἀκόμη νά κάνει ἡ Ἐκκλησία (ὄχι ὅμως δογματικό λάθος ἤ παραβάσεις ἱερῶν Κανόνων), νά μήν δίνουμε σημασία σ᾽ αὐτό, ἀλλά νά προσέχουμε μόνο στό νά μήν χαθεῖ ἡ μεταξύ μας ἑνότητα. Αὐτό εἶναι τό κύριο. Λέγει ἐπί λέξει ὁ ἅγιος πατέρας: «Πανταχοῦ τῇ Ἐκκλησίᾳ μετ᾿ ἀκριβείας ἑπώμεθα, τήν ἀγάπην καί τήν εἰρήνην προτιμῶντες ἁπάντων. Εἰ γάρ καί ἐσφάλλετο ἡ Ἐκκλησία, οὐ τοσοῦτον κατόρθωμα ἀπό τῆς τῶν χρόνων ἀκριβείας ἦν, ὅσον ἔγκλημα ἀπό τῆς διαιρέσεως καί τοῦ σχίσματος...Τό μέν γάρ τῷδε ἤ τῷδε χρόνῳ νηστεῦσαι οὐκ ἔγκλημα, τό δέ σχίσαι Ἐκκλησίαν καί φιλονεικῶς διατεθῆναι καί διχοστασίας ἐμποιεῖν, καί τῆς Συνόδου διηνεκῶς ἑαυτόν ἀποστερεῖν ἀσύγγνωστον καί κατηγορίας ἄξιον καί πολλήν ἔχει τήν τιμωρίαν» (Εἰς Ἅπαντα Ἁγίων Πατέρων, Ἱεροῦ Χρυσοστόμου ἔργα, τόμ. 4, 615 A.DE).

Ἀπαντώντας λοιπόν μέ τό κήρυγμά μου αὐτό στούς συγγραφεῖς τῶν ἐπιστολῶν καί μηνυμάτων πρός ἐμένα καί σέ ἄλλους Ἱεράρχες νά προχωρήσουμε σέ «ἀποτείχιση», τούς λέγω ὅτι δέν εἶμαι καθόλου σύμφωνος μέ τήν πρότασή τους αὐτή. Καί ὄχι μόνο δέν εἶμαι σύμφωνος, ἀλλά θά εἶμαι καί πολέμιος. Καλύτερα «νά πάω νά πνιγῶ», ὅπως τό λένε στήν πατρίδα μου (πρβλ. Λουκ. 17,2), παρά νά γίνω αἰτία ἀποσχισμοῦ ἐμοῦ καί ἄλλων χριστιανῶν ἀπό τήν Ἐκκλησία.

5. Τέλος καί συμπέρασμα: Χριστιανοί μου, προσοχή! Θά εἴμαστε στενά ἑνωμένοι μέ τήν Ἑλλαδική μας Ἐκκλησία, ἐπειδή αὐτή εἶναι ἑνωμένη μέ ὅλες τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τοῦ κόσμου. Καί ἔτσι θά ἀνήκουμε στήν καθόλου Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὅ,τι κάνουμε θά τό κάνουμε μέσα στήν Ἐκκλησία καί γιά τήν δόξα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν βλέπουμε παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων μας (γιά παράδειγμα, συμπροσευχές μέ τούς Παπικούς καί Οἰκουμενιστικές κινήσεις) δέν θά σιωποῦμε, ἀλλά θά διαμαρτυρόμαστε. Καί ἄν ἀκόμη μᾶς διώξουν, πρόθυμα θά ἀκολουθήσουμε τόν δρόμο τοῦ διωγμοῦ, χωρίς νά σιγάσουμε μάλιστα καθόλου τήν διαμαρτυρία μας. Ἀλλά αὐτή τήν διαμαρτυρία μας, ἐπαναλαμβάνω, θά τήν κάνουμε ὄντας μέσα στήν Ἐκκλησία, μνημονεύοντες τήν Ἱερά μας Σύνοδο καί τόν Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη. Ἀκόμη δέ προσοχή καί στό ἄλλο: Τούς ἀγῶνες μας γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη νά τούς κάνουμε μέ ταπείνωση, μέ φόβο Θεοῦ καί μέ ἀγάπη καί πρός αὐτούς τούς αἱρετικούς ἀκόμη (τούς Παπικούς, γιά παράδειγμα), γιά τούς ὁποίους ἐπιθυμοῦμε τήν ἐπιστροφή τους ἀπό τήν πλάνη καί γι᾽ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο κάνουμε τούς διαλόγους μαζί τους.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι βλέπουμε παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ἀλλά δέν θά γίνει ὁ κάθε Ἐπίσκοπος Σύνοδος γιά νά τιμωρεῖ τούς παραβάτες. Ἀφοῦ τούς παραβάτες τῶν Ἱερῶν Κανόνων τούς ἀνέχονται (πρός καιρόν ἴσως) ὅλοι οἱ Ἱεράρχες, ὑποχρεούμεθα ὅλοι νά ἀκολουθοῦμε τήν γραμμή τῶν Ἱεραρχῶν τῆς καθόλου Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως! Ἐπιθυμῶ νά εἶστε ζηλωτές τῶν πατρώων παραδόσεων, ἀλλά ὁ ζῆλος σας γιά τήν πίστη μας νά ἐνεργεῖται ταπεινά καί ἐκκλησιολογικά, ὅπως σᾶς τό εἶπα στό σημερινό μου κήρυγμα. Μήν ἀκοῦτε τούς ἀκραίους πού σᾶς λένε γιά «ἀποτείχιση», γιά διακοπή δηλαδή ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τό θρυλικό μας Πατριαρχεῖο γιά τίς παρατηρούμενες συμπροσευχές του μέ τούς παπικούς. Εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ οἱ φωνές αὐτές. Θά μείνουμε μέσα στήν Ἐκκλησία μας, ἀγωνιζόμενοι γιά τήν σωτηρία μας, κλαίοντες μαζί μέ τά ἁμαρτήματά μας καί γιά τίς παρατηρούμενες παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀπό ἐκεῖ μάλιστα πού δέν τό περιμέναμε, καί ὡς τέκνα πιστά καί ζωντανά τῆς  Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας θά διακηρύσσουμε, μαζί μέ τόν τελευταῖο ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς (βλ. βιβλίο του ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ), ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεση καί ὁ Οἰκουμενισμός παναίρεση!

Γιά καλή μαθητεία σέ ὅσα σᾶς εἶπα παραπάνω σᾶς συνιστῶ νά διαβάσετε ἕνα ὡραῖο βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος πατρός Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ («Οἰκουμενισμός» καί «Ζηλωτισμός»). Εἶναι καί τοπικά δικός μας ὁ θεολόγος αὐτός πατέρας, γιατί κατάγεται ἀπό ἐδῶ κοντά μας, ἀπό τήν Καλαμάτα.

Μέ πολλές εὐχές,


Ἕνας-ἕνας οἱ Ποιμένες δίδουν «γῆν καὶ ὕδωρ» στὸν νέο Βέκκο!



"Πλήθος ευχών για τον Πατριάρχη του Γένους
Τις θερμές ευχές κλήρου και λαού δέχθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος για τα ονομαστήριά του που εόρτασε την Τετάρτη...
Με τον Οικουμενικό Πατριάρχη συγχοροστάτησαν οι Ιεράρχες ...Υδρας, Σπετσών και Αιγίνης ΕφραίμΝέας Σμύρνης Συμεών, Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης Ιωάννης...".


νέα Οἰκουμενιστικὴ Ἐκκλησία ἐξελίσσεται καὶ προοδεύει, κατὰ τὰ σχέδια τοῦ σκοτεινοῦ ἐμπνευστοῦ της.
Τί κι ἂν ἀποκαλύπτεται στὰ ἔκπληκτα μάτια τους ἡ ἀντίχριστη δράση του; Ἀντὶ νὰ καταληφθοῦν ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση, καταλαμβάνονται ἀπὸ φόβο καὶ δειλία. Κι ἕνας ἕνας -οἱ θεωρούμενοι παραδοσιακοὶ καὶ εὐσεβεῖς ἱερεῖς καὶ Ἐπίσκοποι- δίδουν «γῆν καὶ ὕδωρ» στὸν νέο Βέκκο τῆς Ἐκκλησίας. Ἀρνοῦνται νὰ ἀντισταθοῦν καὶ νὰ ἐνημερώσουν τὸ Ποίμνιο γιὰ τὸν βαρὺ λύκο πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ποὺ λυμαίνεται τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ κοινωνοῦν μαζί του!
Κι ἐκεῖνος ὁ «λέων» τοῦ Πειραιῶς χάθηκε πρὸς ταπείνωση τῶν ὑμνητῶν του, οἱ ὁποῖοι θέλησαν νὰ στηρίξουν τὸν «ἀγῶνα» τους, ὄχι στὸν Θεό, τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ τὴν Παράδοσή μας, ἀλλὰ σὲ θεσμικοὺς παράγοντες περίεργους καὶ περιπετειωδῶς ἀναρριχηθέντας στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο.
Ὑπάρχουν ἄραγε πιστοὶ ποὺ περιμένουν ἀκόμα ἀπ’ αὐτοὺς φῶς;
Ὁ σώζων ἑαυτὸν σωθήτω!