Στὴν σημερινὴ ἀνάρτηση παρουσιάζουμε κάποια
κείμενα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου, κυρίως ἀπὸ σχετικὸ βιβλίο ποὺ ἔχει ἐκδώσει ἡ Ἱ. Μ.
Γρηγορίου ἐπὶ Ἡγουμένου π. Γεωργίου Καψάνη.
Διαβάζουμε ἐκεῖ ὅτι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ
Παλαμᾶς «ἀναίρεσε τὰ συγγράμματα τοῦ Πατριάρχου (Καλέκα). Στὶς “Ἀναιρέσεις” του λέγει ὅτι ἐλέγχει δίκαια τὸν “λαμπρότατον ψεύστη καὶ συκοφάντη προφανέστατο” Καλέκα.
Ὁ Καλέκας μὲ ὅσα ἔχει κάνει κι ἔχει γράψει «ὑποβάλλει πολλαπλασίως τὸν ἑαυτό του σ’ αὐτὲς τὶς ἀποκηρύξεις, ἀποχωρίζοντας
πολλαπλῶς τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁλόκληρο τὸ σύστημα τῶν
Ὀρθοδόξων» ἔστω κι ἂν
ὁ Καλέκας καὶ οἱ δικοί του «Ἐκκλησία ἑαυτοὺς
ὀνομάζωσι.
Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ
Παλαμᾶς διδάσκει τὴν ἀπομάκρυνσι, ἀπὸ
τὸν αἱρετικὸ Καλέκα, ὁ ὁποῖος μάλιστα δὲν
εὑρισκόταν σὲ συνεργασία μὲ ἄλλους ἤδη
καταδικασμένους αἱρετικούς, ὅπως οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάνες, μετὰ τῶν ὁποίων
ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος, ὁ Περγάμου Ἰωάννης (Ζηζιούλας) καὶ ἡ φατρία τους, ἐργάζονται
δόλια καὶ προδοτικὰ γιὰ τὴν ὁλικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας στὰ χέρια τῶν αἱρετικῶν. Δὲν δίδασκε (ὅπως θὰ ἤθελαν κάποιοι σιγονταροΟικουμενιστές) τὴν ἀντίδραση καὶ ἀπομάκρυνση κατόπιν ἑορτῆς.
Παρότι λοιπόν, δὲν ἔχει ἀπέναντί του τὴν ἐσχάτη Παναίρεση τῆς Ἱστορίας, τὸν Οἰκουμενισμό,
παρομοιάζει τοὺς τότε αἱρετικοὺς μὲ φίδια καὶ παρακινεῖ (γιὰ τὴν σωτηρία μας) νὰ
φύγουμε ἀπὸ αὐτούς, γιατὶ μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὸν Θεό. Ἀναφέρει λοιπὸν ὁ ἅγιος τὰ
ἑξῆς:
«Φύγωμεν οὖν τούς τάς πατρικάς ἐξηγήσεις μή
παραδεχομένους, ἀλλά παρ’ ἑαυτῶν πειρωμένους
εἰσάγειν τά ἐναντία, καί τάς μέν ἐν τῷ γράμματι λέξεις περιέπειν
ὑποκρινομένους, τήν δέ εὐσεβῆ διάνοιαν ἀπωθουμένους· καί φύγωμεν
μᾶλλον ἤ φεύγει τις ἀπό ὄφεως. Ὁ μέν
γάρ ἐνδακών τό σῶμα θανατοῖ πρόσκαιρα, τῆς ἀθανάτου ψυχῆς χωρίσας· οἱ δέ τῆς ψυχῆς αὐτῆς λαβόμενοι τοῖς ὀδοῦσι χωρίζουσιν αὐτήν τοῦ Θεοῦ,
ὅπερ ἐστί θάνατος αἰώνιος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς. Φεύγωμεν οὖν τούς τοιούτους πάσῃ
δυνάμει, καί προσφεύγωμεν τοῖς ὑποτιθεμένοις τά εὐσεβῆ καί σωτήρια, ὡς
συνάδοντα ταῖς πατρικαῖς παραδόσεσι» (ΕΠΕ, 10,356).
Καὶ ἀλλοῦ γράφει: «Οἱ µὴ τῆς Ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί· καὶ
τοσοῦτο µᾶλλον, ὅσον ἄν καὶ σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιµένας καὶ ἀρχιποιµένας
ἱεροὺς ἑαυτοὺς καλοῦντες καὶ ὑπ’ ἀλλήλων καλούµενοι»!
Τέλος καταλήγει στὸ ἑξῆς συμπέρασμα: 
«“Ἐφόσον ὁ Καλέκας
εἶναι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ τόσες φορὲς ἀποκομμένος ἀπὸ ὁλόκληρο τὸ πλήρωμα τῶν
Ὀρθοδόξων, εἶναι κατὰ συνέπεια ἀδύνατο νὰ ἀνήκῃ στοὺς εὐσεβεῖς, ὅποιος δὲν ἔχει
ἀποχωρισθῇ ἀπ’ αὐτόν. Ἀντιθέτως, ὅποιος γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς εἶναι
ἀποχωρισμένος ἀπὸ τὸν Καλέκα, τότε ἀνήκει πράγματι στὸν κατάλογο τῶν
Χριστιανῶν καὶ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Θεὸ κατὰ τὴν εὐσεβῆ πίστι”».
(«Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας»,
Ἔκδ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους, σελ. 268).
Στὴν ἴδια γραμμὴ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου,
κινοῦνται καὶ οἱ μαθητές του, ὅπως ὁ μοναχὸς Ἰωσὴφ Καλόθετος:
(«Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν..., ὅπ. παρ., σελ.
273).
Γιὰ τὸ ὅτι δέ, ὅσους καθαιροῦν ἢ ἀφορίζουν
οἱ αἱρετικοὶ ἢ ὅσοι ἀποτειχίζονται ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Ἐπισκόπους καὶ Πατριάρχες
τύπου Καλέκα (τότε καὶ ἀπὸ τοὺς Βαρθολομαίους σήμερα) οὔτε εὑρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας (ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ Οἰκουμενιστὲς
καὶ οἱ καλοθελητὲς ἀντι-Οἰκουμενιστὲς) οὔτε δημιουργοῦν ἀλλη, δική τους Ἐκκλησία. Ἀντίθετα, παραμένουν στὴν «ΜΙΑ,
Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, φαίνεται ἀπὸ τὰ παρακάτω ποὺ λέγει ὁ Ἰωσήφ
Καλόθετος:
(«Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν..., ὅπ. παρ., σελ.
274).