(Ματθ. 21, 33-42)
Εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Το σημερινό Ευαγγέλιο, μετά από
μια σειρά από ευχάριστα αναγνώσματα, είναι, να το πω έτσι, τρομαχτικό:
είναι η ιστορία των εργατών του αμπελώνος που γίνονται προδότες. Και
πράγματι τούτη η παραβολή αντικατοπτρίζει όλη την ιστορία του ανθρώπινου
γένους, αλλά στο πλαίσιο όλων των κειμένων που προηγήθηκαν, μας μιλάει
επίσης για την τρομερή, με όλη τη σημασία του όρου, αγνωμοσύνη της
ανθρωπότητας προς τον Θεό. Απέναντι στην αγάπη Του, τα θαύματα Του, σε
όλα όσα έκανε για εμάς, παραμένουμε ασυγκίνητοι και εγωκεντρικοί·
σκεφτόμαστε τον εαυτό μας, δεν σκεφτόμαστε τον πλησίον μας, ακόμα
λιγότερο σκεφτόμαστε τον Θεό· αχαριστία, αγάπη προς τον εαυτό μας,
εγωκεντρισμός, συγκέντρωση σε αυτό που θέλουμε, που μας γοητεύει, σ’
ο,τι μας φαίνεται απαραίτητο.
Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα μας
λέει ότι ο Θεός δημιούργησε έναν όμορφο, υπέροχο κόσμο, τον περιέβαλλε
με την δύναμη και την πρόνοια Του, προετοίμασε τα πάντα ώστε να γίνουν
τόπος της Βασιλείας Του, του Βασιλείου της αμοιβαίας αγάπης, της χαράς.
Αλλά γνωρίζουμε τι κάναμε σ’ αυτόν τον κόσμο· φτιάξαμε έναν κόσμο όπου
οι άνθρωποι φοβούνται να ζήσουν, όπου υπάρχει αιματοχυσία, όπου
διαπράττονται απάνθρωπες, σκληρές πράξεις όχι μόνο σε σε παγκόσμια
κλίμακα, αλλά σε επίπεδο οικογενειακό, ενοριακό, και μεταξύ των πιο
κοντινών φίλων.