Το μεγάλο ΨΕΜΑ των Γ.Ο.Χ.

Τὸ «Κρυφὸ Σχολειὸ» καὶ τὸ «Scripta manent» δημοσίευσαν ἕνα ἄρθρο διάτρητο θεολογικὰ καὶ λογικὰ τοῦ κ. Κ. Γεωργίτση (Κ.Γ.) καί, βέβαια, τὸ ἐπαίνεσαν καὶ υἱοθέτησαν τὶς θέσεις του· καὶ στὴν παρατήρησή μας (ἐδῶ) ὅτι μὲ τὴ δημοσίευσή του ἀποδέχονται τὶς θέσεις του, δὲν τὸ ἀρνήθηκαν, ἁπλῶς ἀπάντησαν μὲ ὕβρεις!

Τὸ συμπέρασμα τοῦ ἄρθρου ἦταν ὅτι γύρω ἀπὸ τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο οἰκοδόμησαν ἕνα πρωτοφανὲς δόγμα περὶ ἑνότητας  στὴν Ὀρθοδοξία. Ἕνα δόγμα ποὺ ἄρχισαν νὰ χτίζουν οἱ ΓΟΧ τὸ 1924. Καὶ μάλιστα τὸ “λανσάρουν” καὶ τοῦ δίνουν τὴν σημασία ὕψιστου δογματικοῦ θέματος ποὺ εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας! Ὡς ἐκεῖ ἔφτασαν!

Παρόμοιες θέσεις μὲ τὸν Κ.Γ. (καὶ τοὺς Γ.Ο.Χ.), τώρα πιὰ «ξεκάθαρα!» διασπείρουν μὲ τὸ βιβλίο τους καὶ ἐξορμήσεις ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὰ Βαλκάνια οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες Σάββας, Χαρίτων, Ἀλύπιος ποὺ συμμάχησαν μὲ τὸν ἐμμένοντα σὲ βασικὲς Γοχικὲς θέσεις Παλαιοημερολογίτη π. Εὐγένιο.

Ὅλα αὐτὰ ὅμως, ποὺ διασπείρουν ὁ Κ.Γ. καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες ἀποτελοῦν ἐσκεμμένο ψεῦδος καὶ διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας. Διότι:

Ἄλλα μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἐκκλησιαστική μας Παράδοση. Ἡ διαφορὰ στὸν ἑορτασμὸ τῶν ἑορτῶν, ἀκόμα καὶ τοῦ Πάσχα, ἀκόμα καὶ ὁ συνεορτασμὸς μὲ τοὺς Λατίνους, λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, δὲν εἶναι ἔγκλημα. Τὸ νὰ κάνεις ὅμως ΣΧΙΣΜΑ γι’ αὐτὴ τὴν διαφορὰ ἑορτασμοῦ, αὐτὸ εἶναι ἔγκλημα ἀσυγχώρητο!!! Οἱ παραπάνω ὑπερασπιστὲς τοῦ ἡμερολογίου ποτὲ δὲν ἀναφέρουν στὶς ὁμιλίες τους αὐτὴ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου. Οἱ δὲ Γ.Ο.Χ. ποὺ κόπτονται γιὰ τὸν «μεγάλο» καὶ «πολὺ» Ἅγιο Νικόδημο, γιατί τὸ ξεχνοῦν αὐτό; Γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος:

«Τὸ νὰ κάνει τις τὸ Πάσχα μετὰ τὴν 21^η Μαρτίου ὡς κάμνομεν ἐμεῖς οἱ Γραικοὶ ἢ μετὰ τὴν 11^ην Μαρτίου ὡς κάμνον οἱ Λατῖνοι δὲν εἶναι ἔγκλημα. Τὸ νὰ σχίση ὅμως τὴν Ἐκκλησίαν εἶναι ἁμάρτημα ἀσυγχώρητον». (Ρίζου Ἰ.–Ἀδ. Τσακίρογλου, «Οὐ βουλόμεθα ζῆν ψευδολογοῦντες», β΄ ἔκδ., σελ. 44-45).

Τὰ ἴδια μὲ τὸν ἅγιο Νικόδημο διδάσκει καὶ ὁ ὁσιακοῦ βίου Φιλόθεος Ζερβᾶκος, γιὰ τὸν ὁποῖο παρομοίως κόπτονται πάλι οἱ Γ.Ο.Χ., παρουσιάζοντας μόνο ὅσα τοὺς συμφέρουν ἀλλὰ «ξεχνώντας» τὴν διδασκαλία του, ποὺ τοὺς καταδικάζει. Γράφει:

 «Ὁ πιστεύσας εἰς τὸν Χριστὸν καὶ εἰς τὸ Εὐαγγέλιον σωθήσεται, ὄχι εἰς τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον. Πλανῶνται δεινὴν πλάνην πολλοὶ τῶν φανατικῶν καὶ ζηλωτῶν παλαιοημερολογιτῶν πιστεύοντες ὅτι χωρὶς τὸ ἡμερολόγιον δὲν σώζεται ὁ ἄνθρωπος... Ἡ λατρεία, τὴν ὁποίαν ἀπονέμουν πολλοὶ τῶν παλαιοημερολογιτῶν εἰς τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον καὶ κατήντησαν ἀληθεῖς χρονολάτραι, ἡ ἔλλειψις τῆς πραγματικῆς, τῆς

εἰλικρινοῦς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον, ἡ ἔλλειψις τῆς ἀγάπης πρὸς ἀλλήλους καὶ αὐτῶν τῶν παλαιοημερολογιτῶν ἀκόμη, ἡ ἀσέβεια… τῶν πλείστων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν νεοημερολογιτῶν, παρατείνουν τὴν διαίρεσιν, τὸ σχίσμα…, ἀπομακρύνουν τὴν μετάνοιαν καὶ πλησιάζομεν, ἐὰν δὲν μετανοήσωμεν, εἰς τὴν ἀπώλειαν» (Ρίζου Ἰ.–Ἀδ. Τσακίρογλου, «Οὐ βουλόμεθα ζῆν ψευδολογοῦντες», β΄ ἔκδ., σελ. 135-136).

Καὶ ἄρα τὸ «ἔγκλημα τοῦ σχίσματος βαρύνει» ὄχι αὐτοὺς ποὺ ἔκαναν τὸ λάθος τῆς ἀλλαγῆς, ἀλλὰ αὐτοὺς ποὺ προχώρησαν στὸ σχίσμα καὶ «ἔσχισαν τὴν Ἐκκλησία», αὐτοὺς ποὺ «πλανῶνται πιστεύοντες ὅτι χωρὶς τὸ ἡμερολόγιον δὲν σώζεται ὁ ἄνθρωπος». Καὶ ἀντὶ τώρα, ποὺ τοὺς δίδεται  ἡ  εὐκαιρία ἀπὸ τὸ Θεό,  νὰ τὴν ἁρπάξουν καὶ νὰ δεχθοῦν νὰ ἑνωθοῦν μὲ ὅσους ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν Παναίρεση, παραμένουν στὸ σχίσμα καὶ ζητοῦν τὴν ὑποχρεωτικὴ ἀποδοχὴ τοῦ Ἡμερολογίου, ποὺ εἶναι πρᾶγμα ἀδιάφορο, δὲν εἶναι θέμα δογματικό. Δὲν σκέπτονται ὅτι μὲ τοὺς ἀποτειχισμένους ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμὸ δὲν ὑπάρχει πρόβλημα, ἀφοῦ ἀρνοῦνται τὸν Παπισμό, τὴν ἕνωση μὲ τοὺς Παπικούς-Προτεστάντες, τὴν Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, τὸν Οἰκουμενισμό καὶ κάθε τι ποὺ κι αὐτοὶ ἀρνοῦνται.

Οἱ ἀποτειχισμένοι, ἀρνοῦνται ἐπὶ πλέον καὶ τὸ Ἡμερολόγιο ὡς δογματικὸ θέμα! Ἀπόδειξη ὅτι δέχονται νὰ λειτουργοῦνται στὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες τῶν Βαλκανίων μὲ τὸ Παλαιό, στὸ Ἅγιο Ὄρος μὲ τὸ Παλαιό, στὶς Ἐκκλησίες τῶν ἐλάχιστων ἱερέων ποὺ λειτουργοῦν μὲ τὸ Παλαιὸ καὶ δὲν εἶναι ἐντεταγμένοι σὲ παρατάξεις τῶν Γ.Ο.Χ. Κι ὅμως οἱ Γ.Ο.Χ. τελευταῖα ἀντιστρέφουν τὰ πράγματα, καὶ ἰσχυρίζονται γελοίως ὅτι, ἐμεῖς πού, ἂν καὶ ἀνήκουμε στὸ Νέο, δεχόμαστε νὰ λειτουργούμαστε καὶ μὲ τὸ Παλαιό, ἐμεῖς …ἔχουμε δογματοποιήσει  τὸ Ἡμερολόγιο! ( Δεῖτε κι ἐδῶ).

Συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ μέγα ἐσκεμμένο ψεῦδος τῶν παραπάνω:

1. «Οἱ Χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων χρησιμοποιοῦσαν κατὰ τόπους τρία διαφορετικὰ Ἡμερολόγια. Τὸ Ρωμαϊκό, τὸ Ἑλληνικὸ καὶ τὸ Αἰγυπτιακό» (ὅπ. παρ., σελ. 45), καὶ ἄρα ἑόρταζαν σὲ διαφορετικὴ ἡμέρα τὸ Πάσχα. Τί λέγουν οἱ προφέσορες τῶν Γ.Ο.Χ.; Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν εἶχαν δογματική ἑνότητα; Ἀσφαλῶς καὶ εἶχαν. Ἀλλὰ ὁ Κ.Γ. καὶ οἱ Γ.Ο.Χ. θεωροῦν ὑπερδόγμα αὐτὸ ποὺ κατασκεύασαν οἱ ἴδιοι καὶ θέλουν νὰ μᾶς πείσουν πώς, ὅ,τι σχετίζεται μὲ τὶς 13 ἡμέρες τοῦ Ἡμερολογίου ἔχει δογματικὲς ἐπιπτώσεις, καὶ θεωροῦν σχισματο-αἱρετικοὺς ὅσους δὲν τὸ ἀσπάζονται καὶ δὲν ἀποδέχονται αὐτὴν τὴν ἀνοησία ποὺ συντηροῦν καὶ κηρύττουν οἱ παραπάνω.

[Γράψαμε πολλὲς φορὲς ὅτι καὶ ἡ ἡμερολογιακὴ ἑνότητα εἶναι ἐπιθυμητή –ποιός λέει ὄχι– ὅταν αὐτὴ εἶναι κατορθωτὴ καί, ἡ ἐπιδίωξή της, δὲν δημιουργεῖ μείζονα προβλήματα. Κι ἔχουμε ἐξηγήσει, ἐπίσης πολλάκις, ὅτι αὐτὴ τὴν συγκεκριμένη κρίσιμη στιγμή, οἱ καλοδιάθετοι Νεοημερολογῖτες ἀδελφοί μας, οἱ μάνες, οἱ πατεράδες καὶ τὰ παιδιά μας, ποὺ δὲν ἀντέχουν νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, εἶναι δυνατόν -σ’ αὐτὴ τὴ συγκυρία- νὰ τοὺς ζητήσουμε νὰ ἀλλάξουν καὶ Ἡμερολόγιο; Μήπως γιὰ νὰ ἀποτύχουμε καὶ στὰ δύο; Ἀλλὰ «στοῦ κουφοῦ τὴν πόρτα, ὅσο θέλεις βρόντα»! Ἐκεῖνο ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει εἶναι νὰ δικαιώσουν τὶς ἐπιλογές τους, τὸ σχίσμα τους. Οὐδὲ ἴχνος μετανοίας, ἀλλὰ ἐχθρότης καὶ ὕβρεις].

Ὑπ’ ὄψιν ὅτι τὰ διαφορετικὰ αὐτὰ Ἡμερολόγια ἴσχυαν -κατὰ τόπους- μέχρι καὶ τὸν 9^ο αἰῶνα (ὅπ. παρ., σελ. 46).

2. Συνεχίζουμε: Τὸ 150 μ. Χ. συναντήθηκαν ὁ ἅγιος Πολύκαρπος Σμύρνης καὶ ὁ Πάπας Ἀνίκητος. Θέμα τους, πῶς νὰ ξεπεράσουν τὸ πρόβλημα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ποὺ κάθε Ἐκκλησία ἑόρταζε σὲ διαφορετικὲς ἡμερομηνίες, πῶς θὰ ἑόρταζαν ἀπὸ κοινοῦ, ὄχι τὶς ἄλλες ἑορτές, ἀλλὰ κυρίως τὸ Πάσχα. Βρῆκαν λύση; Ὄχι. Συζήτησαν, συζήτησαν, ἀλλὰ λόγοι παραδόσεως, πρακτικοί, δὲν τοὺς ἐπέτρεψαν νὰ συμφωνήσουν γιὰ κοινὴ ἡμέρα ἑορτασμοῦ. Μήπως γι’ αὐτὸ “τὰ ἔσπασαν”, ὅπως ἔκαναν οἱ Παλαιοημερολογῖτες; Μήπως δημιούργησαν δικές τους παρατάξεις-ἐκκλησίες; Μήπως ὀνόμασαν σχισματικοὺς τοὺς μὴ δεχομένους τὸ δικό τους Πασχάλιο; (Προσέξτε, κανένας λόγος γιὰ Ἡμερολόγιο, ΜΟΝΟ γιὰ τὸ Πασχάλιο συζήτησαν. Τίποτα ἀπ’ αὐτά. Εἰρήνευσαν μεταξύ τους, γιατὶ τὸ θέμα αὐτὸ δὲν εἶχε δογματικὲς διαστάσεις. Δὲν ἀπέκλεισαν τῆς κοινωνίας οἱ μὲν τοὺς δέ, ἐπειδὴ ἑόρταζαν σὲ διαφορετικὴ ἡμέρα τὸ Πάσχα (τὴν ὑψηλότερη ἑορτὴ τῆς Χριστιανωσύνης), ὅπως κάνουν σήμερα οἱ Γ.Ο.Χ. κι ὅπως ἐπιμένουν οἱ Ἁγιορεῖτες ὅτι πρέπει νὰ γίνει ὁπωσδήποτε -ἐδῶ). Ἔκαναν λοιπόν, κοινὴ λειτουργία καὶ ὁ ἅγιος Πολύκαρπος ἐπέστρεψε στὴ βάση του.

Ἐδῶ νὰ ξανατονίσουμε τὴν λεπτομέρεια ποὺ τὴν ἀποσιωποῦν οἱ Γ.Ο.Χ.: Κοινώνησαν μεταξύ τους, παρόλο ποὺ γιόρταζαν σὲ διαφορετικὴ Ἡμερομηνία, ὄχι τὶς ἄλλες ἑορτές, ἀλλὰ αὐτὴ ταύτη τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα! Οἱ ταλαίπωροι Γ.Ο.Χ. μᾶς ψέγουν, ἐπειδὴ δὲν γιορτάζουμε μαζί τους τὶς ἄλλες γιορτές, παρότι γιορτάζουμε μαζί τους τὸ Πάσχα, τὸ μόνο ποὺ ὑποχρεώνει ρητὰ πότε νὰ γιορτάζουμε Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, δηλ. ἡ Πρώτη ἡ ἐν Νικαίᾳ!

Ἄρα, ἡ διαφορὰ στὸ Πασχάλιο, πόσο μᾶλλον ἡ διαφορὰ στὸν ἑορτασμὸ τῶν ἄλλων ἑορτῶν, δὲν θεωρήθηκε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους ὡς αἰτία σχίσματος. Σημαντικότατα αὐτὰ ποὺ γράφει ὁ ἀείμνηστος καὶ κορυφαῖος στὸν τομέα του καθηγητὴς τῆς Λειτουργικῆς Ἰ. Φουντούλης:

«Σημειωτέον ὅμως ὅτι ἡ διάρκεια τοῦ ἑορτασμοῦ κάθε μίας ἀπὸ αὐτὲς τὶς γιορτές, ποίκιλλε σὲ διάφορες ἐποχὲς καὶ κατὰ τὰ διάφορα Τυπικά. Τὸ Τυπικὸ ἐπὶ παραδείγματι τῆς Εὐεργέτιδος (ΙΑ' αἰώνας) τοποθετεῖ τὴν ἀπόδοση τῆς Ὑψώσεως στὶς 15 Σεπτεμβρίου, τῶν Εἰσοδίων στὶς 23 Νοεμβρίου, τῶν Ἐπιφανειῶν στὶς 13 Ἰανουαρίου καὶ τῆς Ὑπαπαντῆς στὶς 6 Φεβρουαρίου. Μεγαλύτερες διακυμάνσεις γνώρισε ἡ διάρκεια τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Στὴν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἀπεδίδετο στὶς 22, στὴ μονὴ τοῦ Στουδίου στὶς 18, σὲ ἄλλες Κωνσταντινουπολίτικες μονὲς στὶς 23, ἀλλὰ καὶ στὶς 28 Αὐγούστου, ὅπως συνέβαινε καὶ στὸ Ἅγιο Ὄρος «διὰ τὸ εἶναι ταύτην (τὴν Θεοτόκον) καὶ γνωρίζεσθαι προστάτιν κατ' ἐξοχὴν αὐτοῦ».

Τέλος, ὁ αὐτοκράτορας Ἀνδρόνικος Β΄ ὁ Παλαιολόγος (1282-1328) ὅρισε νὰ ἑορτάζεται ἡ γιορτή αὐτὴ καθ’ ὅλο τὸν Αὔγουστο ἀπὸ 1^η μέχρι καὶ τῆς 31^η τοῦ μήνα» (Φουντούλη Ι., «Ἡ ἀπόδοσις τῶν ἑορτῶν καὶ ἡ ἱστορία της»). Ἐπὶ Ἰουλιανοῦ δηλαδὴ καὶ 6/7 αἰῶνες μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ μεγάλες ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησίας ἑορτάζονταν σὲ διαφορετικὲς ἡμερομηνίες χωρὶς σχίσματα καὶ διαιρέσεις. Τί ἔχουν νὰ ποῦν περὶ τούτου ἡ ὁμάδα Σάββα;

Πόσο σκοτισμός, Θεέ μου! Νὰ θεωροῦν οἱ Γ.Ο.Χ., ἀθετώντας ὅλους τοὺς Ἁγίους, ὡς αἰτία διακοπῆς κοινωνίας μὲ ὁμόπιστους, τὴν διαφορὰ τοῦ Ἡμερολογίου, παρότι (ὅπως ἔχουμε τονίσει ἐπανειλημμένως), ΟΛΕΣ οἱ Ὀρθόδοξες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὴ δεκαετία τοῦ 1920 -καὶ ἑξῆς βέβαια- κοινωνοῦσαν κατ’ οἰκονομία μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, παρότι εἰσήγαγε τὸ νέο Ἡμερολόγιο. Οἱ μόνοι ποὺ διαφώνησαν ἦσαν οἱ Γ.Ο.Χ., μὲ τοὺς ὁποίους καμιὰ ἀπὸ τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ποὺ ΤΟΤΕ ἀκολουθοῦσαν τὸ Παλαιό, οὔτε μία γιὰ δεῖγμα, δὲν κοινωνοῦσε μὲ τοὺς Γ.Ο.Χ., ἀφοῦ αὐτοβούλως ἀποκόπηκαν ἀπὸ τὴν ΜΙΑ Ἐκκλησία.

3. Τὸ 198 μ.Χ. πάλι τὸ Ἡμερολόγιο ἦλθε νὰ διαταράξει τὶς σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν Ρώμης καὶ Σμύρνης. Στὴ Ρώμη ἦταν Ἐπίσκοπος ὁ Πάπας Βίκτωρ, ὁ ὁποῖος «ἀποπειράθηκε νὰ διακόψει τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν τότε Ἐπίσκοπο Σμύρνης Πολυκράτη…, γιὰ τὸν ἴδιο λόγο, αὐτὸν δηλαδὴ τοῦ διαφορετικοῦ χρόνου στὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα» (ὅπ. παρ., σελ. 48).

Καὶ ποιά ἦταν ἡ κατάληξη; Μήπως οἱ Ἐπίσκοποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τοὺς προέτρεψαν νὰ προχωρήσουν σὲ σχίσμα, ὅπως ἔκανε ὁ ἁγιοποιηθεὶς ἀπὸ τοὺς Γ.Ο.Χ. πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος κι ὅπως ὑποστηρίζει ὁ Κ.Γ. καὶ οἱ Γ.Ο.Χ.; Μήπως ὀνόμασαν καινοτόμους οἱ μὲν τοὺς δέ, ἐπειδὴ ἑόρταζαν μὲ ἄλλο Ἡμερολόγιο, ὅπως ὀνομάζουν τοὺς Νεοημερολογῖτες οἱ π. Σάββας, Χαρίτων, Ἀλύπιος καὶ Ἐπιφάνιος; Ὄχι βεβαίως, Τίποτ’ ἀπ’ αὐτά. Ἀντίθετα· «ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος ἐπίσκοπος στὴ Γαλλία, ἐπενέβηκε νουθετώντας τὸν Βίκτωρα νὰ μὴ προβεῖ σὲ διακοπὴ τῆς κοινωνίας» (ὅπ. παρ., σελ. 48)· καὶ ἔτσι δὲν ἔγινε σχίσμα.

Συμπεραίνει μετὰ τὴν παράθεση τῶν παραπάνω γεγονότων τὸ βιβλίο: «Ἡ αἰτία αὐτῆς τῆς διαφοροποίησης στὴν ἡμέρα ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ἦταν διαφορετικὸς τρόπος ὑπολογισμοῦ, κι ὄχι θεολογικῆς ἢ ἐκκλησιολογικῆς φύσεως διαφωνία» (ὅπ. παρ., σελ. 48) μιᾶς κι ἀκόμα δὲν εἶχε γίνει ἡ πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ποὺ ὅρισε συγκεκριμένα, πότε νὰ ἑορτάζεται τὸ Πάσχα. Καὶ παρότι χρειάσθηκε καιρὸς νὰ ἐφαρμοστεῖ ἀπ’ ὅλους αὐτὴ ἡ ἀπόφαση, ΣΧΙΣΜΑ δὲν ὑπῆρξε.

Ἄρα δὲν ὑπάρχει θέμα δογματικῆς ἑνότητας σὲ καμιὰ περίπτωση, ὅπως λένε οἱ Γ.Ο.Χ., παραπλανώντας τοὺς ἀδαεῖς ὀπαδούς τους (ἀποκρύπτοντάς τους ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ τοὺς ποδηγετοῦν) καὶ ὑβρίζοντας ὅσους τοὺς ὑποδεικνύουν τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων.

Καὶ μὴν ποῦν ὅτι τώρα τὸ θέμα συνδέεται μὲ τοὺς δόλιους σκοποὺς τῶν Μασώνων καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι θέλουν διὰ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα καὶ στὴν ἕνωση μὲ τοὺς Παπικούς. Αὐτὸ εἶναι ἄλλο θέμα καὶ δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν δογματικὴ ἑνότητα. Γιὰ τὸ μασωνικό-οἰκουμενιστικὸ δάκτυλο δὲν διαφωνοῦμε. Καὶ συμφωνοῦμε πὼς σήμερα ἔχει πλήρως ἀποκαλυφθεῖ ὅτι αὐτὸ ἦταν λάθος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σκόπιμο λάθος δὲ γιὰ τοὺς ἕνας, δύο, πέντε(;) Ἐπισκόπους ποὺ γνώριζαν –ἂν γνώριζαν τὶς ὑπόγειες καὶ καλὰ κρυμμένες στὰ σκοτεινὰ καταγώγια τῶν μασωνικῶν στοῶν σκοπιμότητες τῶν Μασώνων. Ἦταν λοιπὸν λάθος, ἀλλ’ ὄχι αἵρεση.

Καὶ ἐπίσης· ἔκαναν σχίσμα μὲ τὴν ὑπόνοια ὅτι ἡ ἀλλαγὴ Ἡμερολογίου θὰ ἔφερνε τὴν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν. Οὐδέποτε ὅμως ἡ Ἐκκλησία ΕΥΛΟΓΗΣΕ τὸ σχίσμα ποὺ στηρίζεται σὲ ὑπόνοιες. Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Ἰωσήφ, ἀλλὰ καὶ ὁ Μιχαὴλ Παλαιολόγος ξεκίνησαν νὰ πᾶνε γιὰ τὴν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν στὴ Λυὼν καὶ στὴ Φερράρα, δὲν ἔκαναν ἀπὸ  πρὶν σχίσμα οἱ πιστοί· οὔτε μετά! Ἀκολουθώντας τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἔκαναν ἁπλῶς ἀποτείχιση.

Οὔτε ἐπιτρέπεται νὰ ἐπαναλαμβάνουν τοὺς ψευδεῖς ἰσχυρισμοὺς τῶν Γ.Ο.Χ. (οἱ σύγχρονοι προμνημονευθέντες Ἁγιορεῖτες πατέρες) περὶ τῶν Συνόδων τοῦ 16^ου αἰῶνος. Ὅτι δηλαδὴ τὸ Ἡμερολόγιο ἔχει καταδικαστεῖ ἀπὸ τὶς Συνόδους ἐκεῖνες. Τὰ ψέματά τους ἔχουν ἀποδειχθεῖ πολλάκις καί, μάλιστα, τὰ ἔχουν ἀποδεχτεῖ ὡς …ψέματα, οἱ Γ.Ο.Χ. Κυπριανῖτες! Οἱ Σύνοδοι αὐτοὶ κατεδίκασαν τὸ Πασχάλιο κι ὄχι τὸ Ἡμερολόγιο.

«Πράξις συνοδικὴ ἐν ᾖ καὶ ἀποβολὴ τοῦ νέου καλενταρίου, ἤτοι τῆς περὶ τὸ πάσχα λατίνων καινοτομίας»... Κανὼν 8ος: Ἀσάλευτον διαμένειν βουλόμεθα τὸ τοῖς πατράσι διορισθὲν περὶ τοῦ ἁγίου καὶ σωτηρίου πάσχα. Ἔχει δὲ οὕτως: ἅπαντας τοὺς τολμῶντας παραλύειν τοὺς ὅρους τῆς ἁγίας καὶ οἰκουμενικῆς μεγάλης συνόδου τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης… περὶ τῆς ἁγίας ἑορτῆς τοῦ σωτηριώδους Πάσχα, ἀκοινωνήτους καὶ ἀποβλήτους εἶναι τῆς Ἐκκλησίας εἰ ἐπιμένοιεν…κλπ» (ὅπ. παρ., σελ. 81-82).

Καὶ τὸ Πασχάλιο ἐμεῖς τὸ τηροῦμε, ἀκριβῶς ὅπως οἱ ἀκολουθοῦντες τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, κι ὅπως καὶ οἱ Γ.Ο.Χ.

4. Τὸ ὅτι ἀποτελοῦν ἐσκεμμένο ψεῦδος οἱ ἰσχυρισμοὶ τῶν ΓΟ.Χ. περὶ «Πασχαλίου Πίνακα», ὅτι δηλ. ὁ «Πασχάλιος πίνακας, ὁ ὁποῖος καταγράφει τὶς διάφορες ἡμερομηνίες τῶν κινητῶν ἑορτῶν μὲ βάση τὴν ἡμέρα ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα… ἀποτελεῖ μύθευμα, καθότι ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ στὴν ἀπόφασή της περὶ τῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα» δὲν τὸν δημιούργησε οὔτε τὸν ἐνέκρινε. Τὸ μόνο ποὺ ἔκανε ἦταν νὰ θέσει τοὺς τέσσερις γνωστοὺς Ὅρους (ὅπ. παρ., σελ. 50).

5. Ἔχει ὑποστηριχτεῖ ὅτι ἡ Σύνοδος τῆς Σαρδικῆς τὸ 347 ἀνέτρεψε τὴν ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς περὶ τοῦ «ὑπολογισμοῦ τοῦ Πασχάλιου Πίνακα ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια» (ὅπ. παρ., σελ. 51) καὶ ὡς ἐκ τούτου ἑόρταζε κάθε τόσο σὲ διαφορετικὸ χρόνο τὸ Πάσχα καὶ φυσικὰ καὶ ἄλλες ἑορτές, χωρὶς αὐτὸ νὰ δημιουργήσει σχίσμα, ὅπως ἔκαναν οἱ Γ.Ο.Χ. Δὲν εἶχαν λοιπόν, τὸ διάστημα αὐτὸ λειτουργικὴ ἑνότητα οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί;

6. Ὁ Μ. Ἀθανάσιος, μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ τὸν καθορισμὸ τῶν Ὅρων γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα, ἐπειδὴ οἱ ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες εἶχαν ἄλλα ἡμερολόγια (ὅπως τώρα τὸ Παλαιὸ καὶ τὸ Νέο) «ἔστελνε ἐπὶ 45 χρόνια στὶς Ἐκκλησίες αὐτὲς ἑορταστικὲς ἐπιστολές», μὲ τὶς ὁποῖες καθόριζε «τὴν ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα», ὥστε νὰ γιορτάζουν ὅλες μαζὶ οἱ Ἐκκλησίες -ποὺ εἶχαν διαφορετικὸ ἡμερολόγιο- ἀπὸ κοινοῦ τὸ Πάσχα. Δηλαδή, ἡ ἐπιδίωξη ἦταν νὰ ἑορτάζουν ΜΑΖΙ τὸ Πάσχα, ὅπως ἀκριβῶς γίνεται καὶ σήμερα· Παλαιὸ καὶ Νέο γιορτάζουν ΜΑΖΙ τὸ Πάσχα. Παρὰ ταῦτα οἱ Γ.Ο.Χ. ἀρνοῦνται τὴν κοινωνία μὲ τοὺς ἀδελφούς τους καὶ ἐπιμένουν στὸ σχίσμα! Ἐκεῖνοι ὅμως, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Μ. Ἀθανασίου, καὶ χωρὶς νὰ ἀλλάξουν Ἡμερολόγιο, παραμένοντας δηλαδὴ στὸ δικό τους, γιόρταζαν σὲ διαφορετικὸ χρόνο κάποιες γιορτές (σύμφωνα μὲ τὸ Ἡμερολογιό τους) καὶ τὴν ἴδια μέρα ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὴν καθοδήγηση τοῦ Μ. Ἀθανασίου, τὸ Πάσχα.
Μάλιστα ὁ ἴδιος ὁ Μ. Ἀθανάσιος «γράφει τὸ 359 μ.Χ. ὅτι οἱ Σύριοι εἶναι οἱ μόνοι ποὺ ὑπάκουσαν στὴν ἀπόφαση τῆς Νικαίας. Οἱ ἐνορίες τῆς Μεσοποταμίας ὅμως καὶ τῆς Κιλικίας δὲν ἀκολούθησαν τὴν ἀπόφαση αὐτή» (ὅπ. παρ., σελ. 51).

Ἀλλὰ καὶ τὸ 387 δὲν ἐτηρεῖτο ὁ Κανόνας τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς καὶ ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα, γι’ αὐτὸ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος διδάσκει στὸ ποίμνιό του «τὸν σωστὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα». Τὸ ἴδιο ἔκαναν καὶ ὁ ἅγιος Μελέτιος (379 μ.Χ.) καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Γαβάλου τῆς Συρίας Σεβηριανός· μὲ κηρύγματα προσπαθοῦσαν νὰ πείσουν τοὺς πιστοὺς νὰ γιορτάζουν σύμφωνα μὲ τὴν ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς τὸ Πάσχα (ὅπ. παρ., σελ. 52-53).

ΟΛΟΙ οἱ Ὀρθόδοξοι, λοιπόν, εἴτε μὲ τὸ Παλαιὸ εἶτε μὲ τὸ Νέο, ἑορτάζουμε σήμερα ἀπὸ κοινοῦ τὸ Πάσχα. Παρὰ ταῦτα οἱ Γ.Ο.Χ. μᾶς κατηγοροῦν ὡς σχισματικούς καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες τῆς ὁμάδας Σάββα ὡς καινοτόμους! Προτιμᾶμε νὰ μᾶς ἀποκαλοῦν “ἔτσι καὶ χειρότερα” καὶ νὰ μᾶς ὑβρίζουν αὐτοί, ἀρκεῖ νὰ μὴν ἀθετοῦμε τὴν ἐκκλησιαστικὴ Παράδοσι, ὅπως παρουσιάστηκε παραπάνω. Μᾶς ἀρκεῖ ποὺ ὅ,τι κάνουμε, δὲν διαφέρει ἀπ’ ὅ,τι γινόταν στὶς διάφορες ἱστορικὲς στιγμὲς τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ὅτι δηλαδή, ΠΟΤΕ δὲν τέθηκε ὡς δογματικὴ διαφορὰ ὁ,τιδήποτε σχετιζόταν μὲ τὸ ἑορτολόγιο, ἀκόμα καὶ μὲ τὸ Πασχάλιο. Ὡς πρὸς τὸ τελευταῖο, μόνο ὡς ἀνυπακοὴ στὴν Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ ἰδωθεῖ, κάτι ποὺ δὲν ἰσχύει στὴν περίπτωση τοῦ Νέου, ἀφοῦ ἡ ΟΛΗ Ἐκκλησία τὸ ἀποδέχτηκε τότε καὶ τὸ ἀνέχεται, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Γ.Ο.Χ. οἱ ὁποῖοι ὡς Ὑπερεκκλησία τὸ ἀπορρίπτουν.

Ἀφοῦ λοιπόν, δὲν ἀποτελεῖ δογματικὸ λόγο, καὶ ἀφοῦ ἐμεῖς δεχόμαστε ὡς κοινωνικοὺς ὅσους ὀρθόδοξους τοῦ Παλαιοῦ μᾶς ἀποδέχονται, τὸ λάθος τὸ ἔχουν οἱ Γ.Ο.Χ. ποὺ δὲν ἀποδέχονται ὅσους δὲν ὑποτάσσονται στὴν ἀντιεκκλησιαστική τους καινοτομία, ποὺ διδάσκει ὅτι δὲν εἶναι κοινωνικοί, ὅσοι δὲν ὑπάγονται ὑποχρεωτικὰ στοὺς Γ.Ο.Χ. Μὲ αὐτὴ τὴν στάση τους τορπιλίζουν τὴν ἑνότητα γιὰ ἕνα κοινὸ ἀγώνα κατὰ τῆς Παναιρέσεως, καὶ κάνουν τοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ πανηγυρίζουν, γιατὶ βλέπουν ὅτι ἀποκλείεται νὰ δημιουργηθεῖ ἕνα κοινὸ μέτωπο, τῶν πιστῶν ποὺ δὲν εἶναι Οἰκουμενιστές, ἐναντίον τους!

Νὰ τελειώσουμε μὲ τὴν παράθεση τῶν συμπερασμάτων ὡς πρὸς τὸ σημεῖο αὐτό, ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν κ. Ρίζου καὶ Τσακίρογλου (ὅπ. παρ., σελ. 55-57):

Και πως αντέδρασαν οι άγιοι Πατέρες και οι επόμενες Οικουμενικές Σύνοδοι σε όλη αυτή τη κατάσταση; Είναι πολύ σημαντικό να πούμε ότι δεν αντέδρασαν καθόλου! Συνέχισαν να σώζουν, να σώζονται, να θαυματοποιούν, να ομολογούν, να μαρτυρούν και να διδάσκουν αγνοώντας αυτή την εορτολογική αταξία! Και συνέχιζαν να παραμένουν ενωμένοι, παρά την ημερολογιακή διαφορά!

Η ανυπακοή αυτή διήρκεσε επί 5 αιώνες με ένα ελά-χιστο διάλυμα 17 ετών, καθότι ο πάπας Λέων Α΄ το 444 μ.Χ. ήλθε σε συνεννόηση με τον Αλεξανδρείας Κύριλλο και αποδέχτηκε τον αλεξανδρινό κανόνα, αλλά αυτό μέχρι το 461, οπότε ο νέος πάπας Ιλάριος και οι μετά αυτόν πάπες επανήλθαν στον κανόνα του Ιππόλυτου τον οποία τήρησαν σχεδόν μέχρι τον 6^ο αιώνα. Έκτοτε υπήρξαν προσπάθειες από τον Σεβίλλης Ισίδωρο, τον ηγούμενο Διονύσιο το Μικρό, τον άγγλο μοναχό Βέδα το Σεβαστό (675-735) και τελικά τον Καρλομάγνο (742-814), ο οποίος και επέβαλε τον Αλεξανδρινό κανόνα στη Δύση και έτσι επιτεύχθηκε η ενότητα στην Εκκλησία στο θέμα αυτό μέχρι το 1582.

Από τα παραπάνω εμφανίζεται μία σοβαρή παρατη-ρηση. Στις Οικουμενικές Συνόδους Α΄, Γ΄, Ε΄, ΣΤ΄, Ζ΄ (δηλ. σε όλες πλην της Β΄ και Δ΄), οι Πατέρες Ανατολής και Δύσης παρακάθονταν και συναποφάσιζαν ώς μέλη της ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ και ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ενώ εόρτα-ζαν την μεγάλη εορτή του Πάσχα σε διαφορετικές ημερομηνίες και προφανώς οι κινητές εορτές που συνδέονται με το Πάσχα, εορτάζονταν και αυτές σε διαφορετικές ημερομηνίες!

Πώς λοιπόν οι θεοφόροι Πατέρες δεν αλληλοκατηγορήθηκαν λόγω αυτής της εορτολογικής διαφοροποίησης που, μάλιστα, ελεγχόταν ευθέως από  Αποστολικό Κανόνα και Οικουμενική Σύνοδο; Γιατί κανείς από τους αγίους Πατέρες των 5 Οικουμενικών Συνόδων δεν μίλησε καν για αθέτηση του περί της ενότητας δόγματος, και  περί της αθέτησης του Συμβόλου της Πίστεως που κατά τους παλαιοημερολογίτες επισυμβαίνει με τον μη εορτολογικό συντονισμό; Και πώς δεν κατάλαβαν οι άγιοι μας ότι: «Δια της επελθούσης ημερολογιακής μεταβολής ενηργήθη ιεροσυλία και βλασφημία του Αγ. Πνεύματος, του όλου ζητήματος αναγομένου πλέον εις την περιοχήν όχι της ακριβείας ή της οικονομίας αλλά της σωτηρίας» σύμφωνα με τις εντυπωσιακές ρήσεις του Χρυσοστόμου Καβουρίδη που υιοθετήθηκαν από όλους τους επόμενους υποστηρικτές της απόσχισης;

Καὶ τὸ συμπέρασμά τους (σελ. ὅπ. παρ., 66):

Άν προσθέσουμε τα τριακόσια χρόνια της Εκκλησίας μέχρι την Α΄Οικουμενική Σύνοδο και τα τετρακόσια χρόνια που χρειάστηκαν ώστε ο Πασχάλιος Κανόνας της Α΄ Οικου-μενικής να καθιερωθεί σε όλη την Εκκλησία, συμπεραί-νουμε ότι επί επτακόσια χρόνια ανάμεσα στις Εκκλησίες σποραδικά υπήρχε ταυτόχρονος εορτασμός στην εορ-τή του Πάσχα. Από την Α΄ Οικουμενική έως περίπου το 800 μ.Χ., έλαβαν χώρα άλλες 6 Οικουμενικές Σύνοδοι και πολλές Τοπικές. Ποτέ δεν τέθηκε θέμα ότι τάχα έχει διασπαστεί η ενότητα της Εκκλησίας και μάλιστα να προκύψει και σχίσμα.

Σε αυτούς τους αιώνες όχι μόνο κανείς από τους μεγάλους αγίους και διδασκάλους της Εκκλησίας δεν θεώρησε το ζήτημα δογματικό, ή μια θανατηφόρα αθέτηση του δόγματος της ενότητας και αθέτηση των αποφάσεων της Α΄ Οικουμενικής, άλλα αντιθέτως αδιαφόρησαν για αυτήν την «λειτουργική αταξία» που για τους παλαιοημερολογίτες ήταν και είναι ζήτημα σωτηρίας.

Π.Σ.

Βίντεο στη Ρουμανία  (3 Φεβρ. 2019):

Σχετικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ

Ομιλίες-συζήτηση με π. Σάββα, Χαρίτωνα, Ευγένιο κ.λπ.

π. Σάββα:  02:16. Η εισαγωγή Ημερολογίου ήταν σχέδιο αντίχριστων δυνάμεων γιὰ να διχάσουν τον ορθόδοξο Λαό. Θα ξαναπούμε· οι 13 μέρες δεν είναι δογματικό θέμα. Έχουμε κατηγορηθεί ότι θέλουμε να πάμε τον κόσμο στους Στιλίστες (Γ.Ο.Χ.)… Γι’ αυτό θα πρέπει όλοι οι ορθόδοξοι να ακολουθούν ένα ημερολόγιο κανονικά, και δεν θα έπρεπε να γίνει αυτός ο διχασμός... Εμείς είπαμε ότι δεν κόβουμε κοινωνία λόγω του ότι δεν υπάρχουν μυστήρια, αλλά λόγω της αιρέσεως του Οικουμενισμού.

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν 3 Πανορθόδοξοι Σύνοδοι, οι οποίοι έχουν αναθεματίσει το Γρηγοριανό Ημερολόγιο και αυτούς που τους ακολουθούν. Γι’ αυτό το λόγο και το Γρηγοριανό Ημερολόγιο πηγαίνει με το παλιό-Ιουλιανό, όταν πρόκειται για το Πάσχα. Δεν μπορεί να κάνει Πάσχα το Νέο Ημερολόγιο με το δικό του Πάσχα…(!) κι αυτό αποδεικνύει ότι είναι το σωστό, διότι το Πασχάλιο θεσπίστηκε από την Α΄ Οικ. Σύνοδο και δεν μπορεί να αλλάξει. Αν το Πασχάλιο θεσπιζόταν από την Α΄ Οικ. Σύνοδο με άλλο Ημερολόγιο, θα κάναμε υπακοή πάλι στην Α΄ Οικουμ. Σύνοδο. Ξαναλέμε πάλι για να μη παρεξηγηθούμε: Δεν είναι δογματικό θέμα οι 13 μέρες, αλά το θέμα είναι, αν αλλάξουμε το Ημερ. αλλάζουμε και το Πασχάλιο και αλλάζει και όλη η Παράδοση της Εκκλησίας(!!!). Εκεί είναι το πρόβλημα και κάποια στιγμή θα πρέπει οι πιστοί να το καταλάβουν· και ένα πράγμα που πρέπει να διορθωθεί, είναι να υπάρχει ένα Ημερολόγιο στην Εκκλησία μας. Εμείς είπαμε εξ αρχής, αν μια Πανορθόδοξη Σύνοδος έλεγε να ακολουθούμε το Νέο Ημερόγιο δεν θάχαμε καμία αντίρρηση. Την στιγμή όμως που δεν υπάρχει αυτό, εμείς λέμε ότι το σωστό Ημερολόγιο είναι το Ιουλιανό και ότι η αλλαγή έγινε για να διχαστεί ο ορθόδοξος Λαός.

π. Χαρίτων: 02:22 Την Εκκλησία δεν ενδιαφέρουν τα Ημερολόγια, την ενδιαφέρει η ενότητα του σώματος της Εκκλησίας. Αλλά με την αλλαγή του Ημερολογίου έκανε διάσπαση της ενότητος. Π.Χ. με το Νέο έχουνε  Χριστούγεννα, και στο Άγιο Όρος γιορτάζουμε Άγιο Σπυρίδωνα. Άλλοι τρώνε και πανηγυρίζουνε, κι άλλοι νηστεύουν. Η Εκκλησία είναι ένα σώμα και πρέπει όλοι να γιορτάζουνε, όλοι να νηστεύουν την ίδια περίοδο. Ο σκοπός ήταν να μας διχάσουνε κι ήταν το πρώτο χτύπημα του Οικουμενισμού. Και μη ξεχνάμε ότι το Νέο Ημερολόγιο το επέβαλε ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ το 1582 κι ήθελε να το επιβάλλει παντού, σαν ένδειξη παπικής ισχύος. Τότε ξεκινάει ακριβώς ο Οικουμενισμός με τον Ιωακείμ τον Γ΄ επειδή αυτόν τον είχαν βοηθήσει οι Αγγλικανοί να γίνει πατριάρχης για 2 φορά, αρχίζει τον Οικουμενισμό, τη σχέση δηλ. της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τις αιρέσεις με σκοπό την ενότητα. Και το πρώτο βήμα γι’ αυτή την ενότητα ήταν να έχουν Ημερολόγιο όλοι. Και το δέχτηκε αυτό μόνο η Ελλάδα, η Κύπρος και η Ρουμανία. Όλοι οι άλλοι ακολουθούν το παλιό. Αυτό σημαίνει ότι δεν έγινε σωστά… το επέβαλαν δια της βίας. Για να μη μας κατηγορήσουν ότι είμαστε Παλαιοημερολογίτες, θα πούμε ένα παράδειγμα. Τα Ιεροσόλυμα πηγαίνουν με το Παλαιό. Στα Ιεροσόλυμα γίνονται θαύματα, κι όχι για το Ημερολόγιο. Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων βγάζει το Άγιο Φως. Τι τον ωφελεί που ακολουθεί το Παλαιό Ημερολόγιο; Άρα εμείς δεν κολλάμε στο Παλαιό. Θέλουμε να κρατήσουμε την αλήθεια, την Παράδοση της Εκκλησίας. Δεν μας σώζει δηλ. μόνο το Π.Η.

Το βίντεο 3 ωρών εδώ:

https://www.youtube.com/watch?time_continue=4607&v=a9faubW1mm8

Ἀποσπάσματα ἀπὸ

Ομιλίες-συζήτηση με π. Σάββα, Χαρίτωνα, Αλύπιο, Ευγένιο

 (Βἰντεο ἀπὸ Πτολεμαΐδα) 25-1-2019 

  

Στὴν ἐρώτηση: «Ποιά ἦταν ἡ ἀπαρχὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κι ἂν ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου εἶναι καινοτομία», ἀπάντησε ὁ π. Εὐγένιος:

«Ἡ ἀπαρχὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1902-1904 τοῦ Ἰωακεὶμ τοῦ Γ΄… Αὐτὸ δὲν ἔμεινε ἐκεῖ· εἴχαμε συνέχεια ἔκτοτε… Τώρα, ὅσον ἀφορᾶ ἂν τὸ Ἡμερολογιακὸ ἦταν καινοτομία. Χρειάζεται καὶ ρώτημα; Βεβαίως καὶ εἶναι καινοτομία. Ποῦ ἦταν ἡ καινοτομία; Ἦταν στὸ Ἡμερολόγιο ἢ στὸν συνεορτασμό; Δηλαδή, ἔχουμε μιὰ παράδοση 2000 χρόνων στὸ συνεορτάζει ἡ Ἐκκλησία κι αὐτὸ ἀποτυπώθηκε μέσα στὰ Μηναῖα. Ὅταν ἔρχεται τὸ Μηναῖο, στὶς 1 Ἰανουαρίου ἐπὶ παραδείγματι καὶ ὁρίζει ὅτι πρέπει νὰ ἑορτάσουμε τὴν ἑορτὴ τοῦ Μ. Βασιλείου. Μπορεῖ κάποιος νὰ διανοηθεῖ νὰ τὴν ἑορτάσει 2 Ἰανουαρίου ἢ 3; Χωρὶς νὰ πᾶμε 13 μέρες. Τὸ θέμα λοιπὸν εἶναι ὁ συνεορτασμὸς τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶναι τὰ Ἡμερολόγια. Ἔτυχε νὰ εἶναι αὐτὸ τὸ Ἡμερολόγιο. Θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι κάποιο ἄλλο. Ὁ σκοπὸς καὶ ὁ στὸχος τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου, ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὸ 1920 μὲ τὴν Ἐγκύκλιο… Ἐμᾶς μᾶς ἐνδιαφέρει ὁ δόλιος σκοπὸς ὁ ὁποῖος ἐπετεύχθη μέσῳ αὐτῆς τῆς κινήσεως. Δηλ., εἶχε λόγο ἡ Ἐκκλησία νὰ ἀλλάξει τὸ Ἡμερόγιο σ’ αὐτὴ τὴ φάση; Αὐτοὶ προφασίστηκαν ὅτι γιὰ ἐπιστημονικοὺς λόγους, κι ἔχει μιὰ καλυτέρευση. Ἀλλὰ δὲν εἶναι τὸ θέμα τῶν ἡμερῶν. Τὸ θέμα εἶναι νὰ συνεορτάζει ἡ Ἐκκλησία. Ὁ σκοπός τους ἦταν νὰ σχίσουν τὴν Ἐκκλησία στὰ δύο…

π. Σάββας: Ἐμεῖς δὲν μιλᾶμε γιὰ τὸ Ἡμερολόγιο, γιατὶ δὲν θεωροῦμε ὅτι οἱ 13 μέρες εἶναι δογματικὴ διαφορά, δὲν εἶναι δόγμα πίστεως. Ἄσχετα ἂν ὑπάρχουν 3 πανορθόδοξες Σύνοδοι, οἱ ὁποῖες καταδικάζουν κι ἀναθεματίζουν αὐτοὺς ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ νέο ἡμερολόγιο(!!!)

Ὁπότε ἐμεῖς, δὲν εἶναι δικό μας αὐτὸ ποὺ λέμε… Τώρα πρέπει νὰ ἀφυπνισθεῖ ὁ κόσμος γιὰ νὰ γίνει διακοπὴ μνημοσύνου, εἴτε εἶναι ἀπὸ τὰ Παλαιό (δηλ. ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε Ἁγιορεῖτες), εἴτε εἶναι ἀπὸ τὸ Νέο, νὰ ἀντισταθοῦμε στὸν Οἰκουμενισμό… Ἐμεῖς λέμε ὅτι κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ γυρίσουμε πρὶν τὸ 1924. Γιατί; Πρὶν τὸ 24 δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀλλαγὴ Ἡμερολογίου, ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτό· δὲν ὑπῆρχε ὁ διχασμὸς τῶν Ὀρθοδόξων, ὑπῆχε Μία Ἐκκλησία, δὲν εἶχε εἰσέλθει ὁ Οἰκουμενισμὸς στὴν Ἐκκλησία κι ὅλα ἦταν καλύτερα [σ.σ.: Παραπλάνηση καὶ διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας γιὰ νὰ ἐνισχύσει καὶ στηρίξει τὴν πλάνη τῶν Γ.Ο.Χ. Ὥστε τὸ Ἡμερολόγιο καὶ ὄχι ἡ Ἐγκύκλιος (καὶ ἄλλα προγενέστερα γεγονότα)  εἰσήγαγε τὸν Οἰκουμενισμό στὴν Ἐκκλησία!!!]

π. Χαρίτων πρὸς ἐρωτῶντα ἀκροατή: Μιὰ ἁπλὴ ἐρώτηση. Ἐσὺ ἀναπαύεσαι, ποὺ ἐσεῖς ἔχετε Χριστούγεννα κι ἐμεῖς ἔχουμε τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος; Ἐμεῖς νηστεύουμε κι ἐσεῖς τρῶτε; Αὐτὸς δηλ. ὁ διχασμός...

π. Σάββας: Εἶναι καινοτομία ἡ ἀλλαγὴ Ἡμερολογίου· γιατί; Γιατὶ ἔγινε σχίσμα στὴν Ἐκκλησία [σ.σ.: Γιατὶ δὲν λέτε π. Σάββα ὅτι τὸ ἔκαναν οἱ Γ.Ο.Χ.;]. Οἱ Ἁγιορεῖτες στὸ βιβλίο τους τὸ ἔχουν ἐξηγήσει καὶ δὲν τὸ καταλαβαίνετε αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Εἶναι ὅτι δὲν μιλᾶμε γιὰ Ἡμερολόγια. Ἐσεῖς -κι ὄχι ἐμεῖς- μιλᾶτε γιὰ Ἡμερολόγια. [!!!]

Ἀκροάτρια: Ποὺ λέτε σκοτίζονται. Οἱ ἱερεῖς π.χ. σκοτίζονται, ἀφοῦ δὲν εἶναι σωστοί. Κάποια στιγμὴ ἔχουν γνωρίζει καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Δὲν μπορεῖ αὐτὴ τὴ χαρά τώρα, ποὺ ἔχουνε, κάποια στιγμὴ νὰ σκοτίστηκε ὁ νοῦς μέσα τους, νὰ βλέπουν αὐτὴ τὴ διαφορά καὶ νὰ ποῦνε π.χ. ὅτι θὰ ἀκολουθοῦμε αὐτὸ τὸ σκοτισμό. Θὰ ποῦνε· τὸ παληὸ θὰ ἀκολουθήσουμε ποὺ ἦταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

π. Χαρίτων: Ἔτσι θὰ ἔλεγε ἕνας φυσιολογικὸς ἄνθρωπος.

π. Σάββας: Ἕνας φυσιολογικὸς ἄνθρωπος. Ἀλλὰ ὅταν εἶναι σκοτισμένος ὁ ἄνθρωπος δὲν καταλαβαίνει...

     Ἐδῶ: https://www.youtube.com/watch?time_continue=1831&v=mCZRK-vEOXY