π. Διονυσίου Ταμπάκη

«ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ»

ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

ΑΠΟ ΤΑ πρωτοχριστιανικά χρόνια απασχολούσε έντονα τους πιστούς το θέμα των εσχάτων, της ελεύσεως του Αντιχρίστου και του τέλους της ανθρώπινης ιστορίας, ως εισαγωγής στην ανατέλλουσα Βασιλεία Του Θεού.

Κάποιοι μονοπώλησαν σε αυτήν την σκέψη αναμένοντας τα έσχατα και το τέλος του κόσμου ως μία λύτρωση στο δικό τους αδιέξοδο, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στον Αντίχριστο παρά στον Χριστό, στο σκοτάδι παρά στο φώς.(βλ. Καβάφη «Περιμένοντας τους Βαρβάρους»)

Κάποιο άλλοι προσχώρησαν σε μία εγκόσμια και ενδοϊστορική εσχατολογία, νομίζοντας πως η Βασιλεία του Θεού είναι ένα επίγειο γεγονός που πρέπει με κάθε ισχύ και δύναμη να κατακτήσει αυτοκρατορικά την οικουμένη (βλ. Παπική εκκλησία).

Όπως επίσης ορισμένοι άλλοι στρουθοκαμηλίζουν περί του θέματος θέλοντας τους χριστιανούς απροβλημάτιστους σαν υπνωτισμένο κοπάδι, που να τρώει σανό και να αντιμετωπίζει παθητικά κάθε παγκόσμια εξέλιξη που εξανδραποδίζει το ανθρώπινο πρόσωπο και επιταχύνει την επικράτηση του πονηρού στον κόσμο.

Εδώ όμως, πέρα από υποκειμενικές απόψεις και ιδέες, ας παραθέσουμε την θέση που έχουν πλέον «τα έσχατα» στην λειτουργική συνείδηση της Εκκλησίας μας, μέσα από το θεόπνευστο και υπό της Εκκλησίας μας εγκεκριμένο λειτουργικό γεγονός των ύμνων και ο καθένας ας κάνει τις διαπιστώσεις του:

(Κατά περίεργο τρόπο η λέξη των εσχάτων κυριαρχεί στους νέους μας Αγίους κάτι που δεν βλέπουμε να συνηθίζεται στην λειτουργική πρακτική των παλαιών χρόνων, όπως σε μεγάλους Αγίους: του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Αθανασίου, της Αγ. Ευφημίας κ.α. έστω αν και τότε υπήρχε έντονο το εσχατολογικό πνεύμα).

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ (20^Ος αιών)

Τῆς ἐρήμου πολίτης

Σηλυβρίας τον γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ· ἀναβλύζεις γὰρ ἰάσεις παντοδαπὰς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.

Μέγας ὡς ἀληθῶς, θεράπων τοῦ Κυρίου ἐν τοῖς ἐσχάτοις χρόνοις, Νεκτάριε ἐδείχθης, καὶ τοὺς Πιστοὺς ἐστήριξας.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΝΑ (20^ος αιών)

"Τον της εγκρατείας μύστην τρανόν. και της αγρυπνίας τον ωραίον μυσταγωγόν. Τον εν εσχάτοις χρόνοις βιώσαντα αμέμπτως. Νικόλαον τον θείον ανευφημήσωμεν...

ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΥΣ ΑΡΓΥΡΙΟΣ Ο ΕΠΑΝΟΜΙΤΗΣ

(19^Ος αιών)

 Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον.

Ὡς ἀθλήσας Ἅγιε ἐσχάτοις χρόνοις, τὸν Χριστὸν ἐδόξασας, θανατωθεὶς ὑπὲρ Αὐτοῦ· διὸ πιστῶς σε γεραίρομεν, ὡς Ἀθλοφόρων Ἀργύριε σύσκηνον.

ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΝΙΚΗΤΑ ΤΟΥ ΝΙΣΥΡΙΟΥ

(18^ος αιών)

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Ξίφει τὸν αὐχένα σου τμηθείς, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις Νικήτα, ὑπὲρ τῆς δόξης Χριστοῦ, τῶν τυράννων ᾔσχυνας, τὴν ματαιότητα, καὶ ἀξίως ἀπέλαβες, χειρὶ τῇ ἀκτίστῳ, στέφανον τὸν ἄφθαρτον, τῆς νίκης ἔνδοξε. Ὅθεν παῤῥησίαν ὡς ἔχων, πρέσβευε ἀπαύστως σωθῆναι, τὰς ψυχὰς τῶν πίστει εὐφημούντων σε.

ΟΣΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ (20^ος αιών)

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῶν Ὁσίων τὸν βίον ἐκμιμησάμενος, ἐν ἐσχάτοις τοὶς χρόνοις, Πάτερ Ἀρσένιε, ἐπληρώθης δωρεῶν τοῦ θείου Πνεύματος, καὶ θαυμάτων γεγονός, θεοφόρε αὐτουργός, παρέχεις ἐνὶ ἐκάστω, τᾶς ἐκ Θεοῦ χορηγίας, ταὶς ἰκεσίαις σου πρὸς Κύριον.

ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ (20^ος αιών)

Χριστοκτόνων οἱ ἔκγονοι ἀπηνῶς σε ἀπέκτειναν ἐν ἐσχάτοις χρόνοις, σεπτὲ Φιλούμενε, παρὰ τὸ Φρέαρ τὸ ἅγιον, παρ’ ᾧπερ ὑπήντησε Σαμαρείτιδι Χριστός, ὁ θεάνθρωπος Κύριος, ὃς παρέλαβε, τὴν ἁγίαν ψυχήν σου εἰς σκηνώσεις οὐρανίου εὐφροσύνης καὶ θείας μακαριότητος.

ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ (20^ος αιών)

(Μητρ. Εδέσσης Ιωήλ)

Ἦχος δ΄. Ἔδωκας σημείωσιν.

Ὅσιε Παΐσιε, Φαράσων δένδρον πολύκαρπον, τῶν τοκέων σου καύχημα, Ἄθωνος τὸ κλέϊσμα, καὶ τῆς Ἐκκλησίας, στύλος ἐγκρατείας, ἐν τοῖς ἐσχάτοις τοῖς καιροῖς, σημείοις ὄντως τοῖς θαυμασίοις σου, ἐφάνης ἀξιάγαστε, διὸ πιστῶν τὰ ἀθροίσματα, κατὰ χρέος τὸν βίον σου, εὐφημοῦμεν τοῖς ᾄσμασιν.

Και ας κλείσουμε με τα θεϊκά λόγια του Χριστού μας:

«Ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι; (Ματθ. ιστ΄-3)

ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΛΕΫΙΤΗΣ

"Βαρείς και λοιμώδεις λύκοι" θα συγκαλέσουν την Πανορθόδοξη Σύνοδο!

Κάθε γιορτὴ τῶν Πατέρων μᾶς βοηθᾶ νὰ ἐξετάζουμε κατὰ πόσον ἀκολουθοῦμε τὸ παράδειγμά τους. Ἂν ὁ τρόπος ποὺ ζοῦμε μᾶς πλησιάζει ἢ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Χριστό, εἰδικὰ σὲ καιρὸ αἱρέσεως.

Ἕνα ἀπὸ τὰ τροπάρια τοῦ Ὄρθρου τῆς σημερινῆς ἑορτῆς, γνωστότατο, λέγει:

Ὅλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικὴν ἐπιστήμην, καὶ θυμὸν κινήσαντες, νῦν τὸν δικαιότατον ἐνδικώτατα, τοὺς βαρεῖς ἤλασαν, καὶ λοιμώδεις λύκους, τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος, ἐκσφενδονήσαντες, τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος, πεσόντας ὡς πρὸς θάνατον, καὶ ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας, οἱ θεῖοι Ποιμένες, ὡς δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ, καὶ τοῦ ἐνθέου κηρύγματος, μύσται ἱερώτατοι.

Δηλαδή, οἱ Ἅγιοι Πατέρες, μελετώντας καὶ ἐφαρμόζοντας τὴν ποιμαντικὴ Παράδοση τῶν προγενεστέρων, μὲ ἱερὴ ἀγανάκτηση ἀγωνίστηκαν γιὰ νὰ διώξουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοὺς αἱρετικοὺς Ἐπισκόπους καὶ κληρικούς –«λοιμώδεις λύκους»– οἱ ὁποῖοι, ὡς «λοιμώδεις», ἐμόλυναν τὸ ποίμνιο.

Τί γίνεται, ὅμως, σήμερα;

Σήμερα, ἡ πλειονότητα τῶν Ποιμένων (Ἐπισκόπων καὶ πνευματικῶν) βεβαίως καὶ ἀναγνωρίζουν, καὶ μάλιστα εὐκαίρως ἀκαίρως βεβαιώνουν ὅτι ὑπάρχει Παναίρεση, ἡ ἐσχάτη αἵρεση τῆς ἱστορίας, ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα Οἰκουμενισμός.

Ἐπίσης, ὅλοι παραδέχονται (καὶ ἐκεῖνοι οἱ λίγοι ποὺ τὸ διακηρύσσουν δημόσια, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἀπὸ φόβο σιωποῦν)  ὅτι οἱ ἀρχηγοὶ τῆς αἱρέσεως εἶναι ἐλάχιστοι καὶ συγκεκριμένοι, ἔχοντας δίπλα τους κάποια ἀνθρωπάκια ποὺ ἀπὸ συμφέρον τοὺς ἐξυπηρετοῦν. Ὅλοι οἱ ἄλλοι συμπορεύονται ἢ ἁπλῶς δὲν ἐναντιώνονται στὴν αἵρεση ἀπὸ δειλία καὶ φόβο.

Παραθέτουμε μερικὰ ὀνόματα τῶν θεωρητικῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἢ τῶν προωθούντων καὶ ὑποβοηθούντων ἐμπράκτως τὸ ἔργο τους (ἐδῶ κατονομάζουμε μόνο κληρικούς, ποὺ πνευματικοὶ πατέρες κατονομάζουν). 

Πατριάρχες: Βαρθολομαῖος, Εἰρηναῖος, Θεόδωρος· Ἀρχιεπίσκοποι: Ἀμερικῆς Δημήτριος, Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, Ἑλλάδος Ἱερώνυμος· Μητροπολίτες: Περγάμου Ἰωάννης, Καναδᾶ Σωτήριος, Βελγίου Ἀθηναγόρας, Γαλλίας Ἐμμανουήλ, Γερμανίας Αὐγουστῖνος, Ἰταλίας Γεννάδιος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Δημητριάδος Ἰγνάτιος, Σύρου Δωρόθεος.

(Σημείωση: Ὅποιος ἀμφισβητεῖ τὴν αἱρετικὴ δράση τῶν παραπάνω, ἂς ρωτήσει τοὺς “εἰδικοὺς” καὶ ἂς μᾶς πεῖ αὐτός, ποιοί εἶναι οἱ φορεῖς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· γιατὶ ἡ αἵρεση ὑπάρχει. Καὶ οἱ Πατέρες μᾶς διδάσκουν νὰ ἀποφεύγουμε τοὺς αἱρετικούς).

Ἡ μεγάλη ἀπορία, λοιπόν, κάθε πιστοῦ:

Ἀφοῦ ὑπάρχει ἐπὶ δεκαετίες ἡ αἵρεση, ἀφοῦ πάνω-κάτω εἶναι γνωστὰ τὰ ὀνόματα, γιατί ἀνεχόμαστε, Ποιμένες καὶ Ποίμνιο, τὴν δράση τους; Γιατί ἐπικοινωνοῦμε μαζί τους; Γιατί φτάσαμε στὸ ἔσχατο σημεῖο τῆς ἀνοησίας, νὰ ἐμπιστευόμαστε στὰ ἄτομα αὐτά (τοὺς «βαρεῖς καὶ λοιμώδεις λύκους», σύμφωνα μὲ τὸ τροπάριο) τὴν διενέργεια τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, ἡ ὁποία θὰ συγκληθεῖ καὶ παρὰ πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν, δὲν θὰ ἐξετάσει πρωτίστως τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ πρῶτο καὶ ἐπεῖγον θέμα Πίστεως τοῦ αἰῶνα μας;

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ περιμένουμε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς νὰ καταδικάσουν τὴν αἵρεση ποὺ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι διδάσκουν, προωθοῦν καὶ ὑποβοηθοῦν;

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου –καὶ κάθε Συνόδου– εἶναι ἐδῶ. Καὶ σήμερα μᾶς δείχνουν τὸ δρόμο. Μὲ ὁδηγὸ κι ἐμεῖς τὸ φωτεινὸ παράδειγμά τους ποὺ φωτισμένοι ἀπὸ τὸ Θεὸ μᾶς ἄφησαν κληρονομιά, μὲ ἱερὴ ἀγανάκτηση κατὰ τῶν σημερινῶν “ὀλετήρων” καὶ “προβατόσχημων λύκων”, ἂς τοὺς ἐκσφενδονήσουμε μακρυὰ ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας «τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος». Ἂς παύσουμε νὰ ἐπικοινωνοῦμε μαζί τους.

Ἐκτὸς πιά, ἂν δὲν πιστεύουμε ὅτι μαζί μας θὰ ἔχουμε τὴν πανσθενῆ βοήθεια τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος· ἐκτὸς ἂν περιμένουμε (ὅπως κάποιοι ἀντιΟἰκουμενιστὲς πατέρες μᾶς προτρέπουν) νὰ ἐνεργήσει ἀπὸ μόνος του ὁ Θεός, ἀρνούμενοι καὶ τὸ δόγμα τῆς συνεργίας!

Ὅλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικὴν ἐπιστήμην, καὶ θυμὸν κινήσαντες, νῦν τὸν δικαιότατον ἐνδικώτατα, τοὺς βαρεῖς ἤλασαν, καὶ λοιμώδεις λύκους, τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος, ἐκσφενδονήσαντες, τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος, πεσόντας ὡς πρὸς θάνατον, καὶ ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας, οἱ θεῖοι Ποιμένες, ὡς δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ, καὶ τοῦ ἐνθέου κηρύγματος, μύσται ἱερώτατοι.

"Περασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγώντας νὰ κλαῖς"!

Ὁ Λέων τῆς Ρώμης σὲ καιροὺς οἰκουμενισμοῦ

Ἦταν τότε· τὸν φοβερὸ 5ο αἰώνα, ποὺ δύο αἱρέσεις, ἀχόρταγες σὰν τὰ μυθικὰ τέρατα Σκύλλα καὶ Χάρυβδη, καταξέσχιζαν τὸν ἄρραφο χιτώνα τοῦ Κυρίου.

Ὁ Νεστοριανισμὸς ποὺ χώριζε τὸν Χριστό μας στὰ δύο: ἄλλος, ἔλεγε, εἶναι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλος ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Ἰησοῦς. Τὸν κατεδίκασε τὸ ἔτος 431 ἡ Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ὑπὸ τὴν προεδρία τῆς τιτάνιας θεολογικῆς μορφῆς τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας. 

Ἀμέσως σχεδὸν μετὰ ἔκανε ἀπειλητικὴ τὴν ἐμφάνισή του ὁ Μονοφυσιτισμὸς ποὺ ἐξαφάνιζε τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Οἱ αἱρέσεις δημιουργοῦσαν φοβερὴ ἀναταραχή, ποὺ μεταβαλλόταν σὲ χάος καὶ σάρωνε ἀπ᾿ ἄκρου σ᾿ ἄκρο τὴν αὐτοκρατορία.

Τότε ἔγινε τὸ θαῦμα τῆς Χαλκηδόνας. Τὸ 451 συνῆλθε στὴ Χαλκηδόνα, προάστιο τῆς Κων/πόλεως στὴν ἀπέναντι πλευρὰ τοῦ Βοσπόρου, ἡ μέγιστη σὲ ἀριθμὸ ἐπισκόπων Σύνοδος. Ἡ Δ΄ Οἰκουμενική! Ἑξακόσιοι τριάντα θεοφόροι Πατέρες ­συνέρρευσαν ἐναγώνιοι ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς αὐτοκρατορίας γιὰ νὰ πατάξουν τὴ δι­πλὴ πλάνη.

Σὲ κείνη τὴν κρίσιμη περίσταση ἕνα λιοντάρι βρυχήθηκε δυνατὰ ἀπὸ τὴ Ρώμη, καὶ ὁ βρυχηθμός του ἔφθασε στὴ Χαλκηδόνα καὶ σκόρπισε τρό­μο στοὺς ἀσεβεῖς αἱρετικούς. Ἦταν ἡ στιγμὴ ποὺ ἀναγνώσθηκε στὴ μεγάλη Σύνοδο ἡ ἐπιστολὴ ποὺ εἶχε ἀποστεί­­λει δύο χρόνια νωρίτερα ὁ ­Πάπας Λέων τῆς Ρώμης στὸν Πατριάρχη Κων­σταντινουπόλεως Φλαβιανὸ καὶ ἡ ὁ­­ποία εἶναι γνωστὴ στὴ θεολογία ὡς ὁ «Τόμος τοῦ Λέοντος».

Μὲ τὸ κύρος τῆς τιμητικῶς πρωτόθρονης Ἐκκλησίας ὁ Λέων συνέτριψε τὴν πλάνη τῶν αἱρετικῶν. «Λέων τὰ Κυ­ρίλλου φρονεῖ», ἀνεφώνησαν οἱ Πατέ­ρες, μετὰ ἀπὸ ἀντιπαραβολὴ τοῦ Τόμου μὲ τὰ κείμενα τοῦ ἁγίου Κυρίλλου.

Ἔτσι, μὲ βάση τὴ διδασκαλία τῶν δύο μεγάλων Ἁγίων καὶ τὸ περίφημο κείμενο «τῶν διαλλαγῶν» τῆς Ἀντιοχειανῆς Σχολῆς, οἱ θεοφόροι Πατέρες συνέτα­ξαν τὸν δογματικὸ ὅρο τῆς Συνόδου, γνωστὸ ὡς «Δόγμα τῆς ­Χαλκηδόνος», στὴν καρδιὰ τοῦ ὁποίου βρίσκεται ἡ θαυμαστὴ διατύπωση ὅτι ὁ Κύριος εἶ­ναι: «Εἷς ἐν δύο φύσεσιν»· Ἕνας μὲ δύο φύσεις.

Πέρασαν αἰῶνες. Στὸ θρόνο τοῦ λιον­ταριοῦ τῆς Ρώμης Λέοντος ἄρχισαν νὰ κάθονται «ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα» (Πράξ. κ΄ 30) καὶ νὰ ὁδηγοῦν σταδιακὰ στὴν πλάνη καὶ τὴν ἀποστασία τὴν πρωτόθρονη ἐν Ρώμῃ Ἐκκλησία. Ἡ ἄλλοτε «προκαθημένη τῆς ἀγάπης» ἔγινε στυγνὸ δικτατορικὸ καθεστὼς καὶ πρόδωσε τὴν πίστη. Αἰῶνες τώρα λυμαίνεται τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Στοὺς καιρούς μας γίνονται κινήσεις πρωτοφανεῖς, ὥστε νὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ ἕνωση μὲ τὴν «ἁμαρτωλὴ Ἐκκλησία», τῆς Ρώμης. Τάχα γίνεται καὶ θεολογικὸς διάλογος!

Ὅμως φθάνει ἡ ξεκάθαρη δήλωση, μετὰ τὴ συνάντησή του μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη στὰ Ἱεροσόλυμα, τοῦ σημερινοῦ Πάπα Φραγκίσκου, κορυφαίου ἠθοποιοῦ τῆς παγκόσμιας πολιτικῆς σκηνῆς, γιὰ νὰ διαλύσει κάθε ἀμ­­φιβολία γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο μεθοδεύεται νὰ ἐπιτευχθεῖ τὸ ἐπιδιωκόμενο ἀποτέλεσμα. Εἶπε σὲ συνέντευξή του στὴν ἐφημερίδα «La Stampa», ἐπιστρέφοντας στὴ Ρώμη: «Μὲ τὸν Βαρθολομαῖο συζητήσαμε γιὰ τὴν ­ἕνωση ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ τὴν ἀπὸ κοινοῦ πορεία· δὲν θὰ ­μπορέσουμε ποτὲ νὰ τὴν πετύχουμε μὲ μιὰ Διάσκεψη θεολόγων…»!

Μάλιστα θύμισε τὰ λό­για ποὺ εἶχε πεῖ παλαιότερα ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας στὸν Πάπα Παῦ­λο τὸν ΣΤ΄: «Ἐμεῖς πᾶμε μαζί, μὴν ἀνησυχεῖτε, ὅλους τοὺς θεολόγους θὰ τοὺς κλείσουμε σὲ ἕνα νησὶ νὰ ­συζητοῦν με­ταξύ τους». «Καὶ ἐμεῖς», συνέχισε ὁ Πάπας, «ἂς περπατοῦμε μαζί, ἂς προσ­ευ­­χόμαστε μαζί, ἂς ἐργαζόμαστε μα­ζὶ καὶ θὰ μᾶς βοηθήσει»...

Ἂς μὴ ζοῦμε λοιπὸν ἄλλο μὲ ψευδαισθήσεις. Ὁδηγούμαστε σὲ ἕνωση ἐν τῇ πράξει, καὶ ὁ λεγόμενος θεολογικὸς διάλογος δὲν εἶναι παρὰ ἐμπαιγμὸς καὶ χρησιμοποιεῖται μόνο ὡς ­πρόσχημα γιὰ ἐξαπάτηση τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν.

Ξαναγυρίζουμε ἔτσι στὸν 5ο αἰώνα, σὲ ἀνάλογες κρίσιμες ὧρες μὲ ἐκεῖνες τῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνας. Ἴσως κλη­­θοῦμε καὶ στὴν τελικὴ ἀναμέτρηση μὲ τὴν ἀποστατημένη Βατικανὴ αὐτοκρα­τορία. Τὸ παγκόσμιο ­ἐκκλησιαστι­κὸ περιβάλλον μεταβάλλεται σὲ παν­θρη­σκει­ακὴ ζούγκλα. Μὰ μέσα σ᾿ αὐτὴ τὴ ζούγκλα ξανακούγεται ὁ βρυχηθμὸς τοῦ λιονταριοῦ τῆς Ρώμης ἁγίου Πάπα Λέ­­οντος ποὺ τονίζει: «τί ἂν ἀδικώτερον εἴη τοῦ τὰ ἀσεβῆ φρονεῖν;». Ἡ μεγαλύτερη ἀδικία εἶναι ἡ ἀσέβεια στὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως.

Ἀλλὰ μιὰ τέτοια ἀδικία ὁ Ὀρθόδοξος πιστὸς λαὸς τοῦ Κυρίου δὲν πρόκειται νὰ τὴν ἀνεχθεῖ ποτέ!

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Ὁ Ἅγιος Λέων πάπας Ρώμης

synaxarion

Ὁ Ἅγιος Λέων γεννήθηκε στὴ Ρώμη περὶ τὰ τέλη τοῦ 4^ου αἰῶνος μ.Χ. καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Μαρκιανοῦ καὶ Πουλχερίας (450 – 457 μ.Χ.). Διετέλεσε διάκονος τῶν Ἐπισκόπων Ρώμης Καλλίστου καὶ Σίξτου (432 – 440 μ.Χ.) καὶ ἐξαιτίας τῆς πολλῆς ἀρετῆς, τῆς συνέσεως καὶ τῆς καθαρότητας τοῦ βίου του χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Ρώμης στὶς 29 Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 440 μ.Χ.

Κατὰ τὴν Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ συνῆλθε στὴ Χαλκηδόνα, τὸ ἔτος 451 μ.Χ., προσέφερε μεγάλη ὑπηρεσία στὴν ὀρθόδοξη ἀλήθεια διὰ τῆς ἐνεργοῦ καὶ φωτισμένης συμβολῆς του. Ἀπέστειλε σὲ αὐτὴν τέσσερις ἀντιπροσώπους του, ἡ δὲ ἐπιστολὴ τὴν ὁποία ἀπηύθυνε πρὸς τὴ Σύνοδο καθόριζε μὲ ὅλη τὴν ἀκρίβεια καὶ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περὶ τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὶς δύο φύσεις τοῦ Κυρίου, τὴ θεία καὶ τὴν ἀνθρώπινη.

Ὁ Ἅγιος Λέων κοιμήθηκε σὲ βαθὺ γῆρας στὶς 10 Νοεμβρίου 460 μ.Χ. μὲ εἰρήνη καὶ ἡ Σύναξή του ἐτελεῖτο στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, ὀρθοδοξίᾳ, ὑπεστήριξας, τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς πολύφωνον τοῦ πνεύματος ὄργανον· ἐκ γὰρ Δυσμῶν ἀναλάμψας ὡς ἥλιος, αἱρετικῶν τὴν ἀπάτην ἐμείωσας· Λέων Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

 

Ἕτερο Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.

Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας Διδάσκαλε καὶ σεμνότητος, τῆς οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν ὀρθοδόξων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, Λέον σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώτισας, λύρα τοῦ Πνεύματος, Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθήναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἐπὶ θρόνου ἔνδοξε, ἱερωσύνης καθίσας, καὶ λεόντων στόματα, τῶν λογικῶν ἀποφράξας, δόγμασιν, ἐν θεοπνεύστοις σεπτῆς Τριάδος, ηὔγασας, φῶς τῇ σῇ ποίμνῃ θεογνωσίας· διὰ τοῦτο ἐδοξάσθης, ὡς θεῖος μύστης Θεοῦ τῆς χάριτος.

Μεγαλυνάριον.

Βρυχήματι Λέον βασιλικῷ τῶν θεοτυπώτων, καὶ σοφῶν σου ὑποθηκῶν, ὡς θῶας καὶ λύκους, αἱρετικῶν τὰ σμήνη, τῆς θεολέκτου ποίμνης, σκορπίζεις πάντοτε.

 Πηγή: "Ακτίνες"

Σχόλιο:

Ἡ ἱστορία, Πατέρες καὶ ἀδελφοὶ τοῦ «Σωτῆρος» δὲν γράφεται ΜΟΝΟ ἀπὸ κάποια ἐπιφανῆ πρόσωπα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἀνώνυμο Λαὸ τοῦ Θεοῦ (κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς)! Τὸν ὁποῖο ἐσεῖς τὸν ξεχνᾶτε!

Ξεχνᾶτε, δηλαδή, τί δίδασκαν οἱ Ποιμένες στὸν Λαό («οὔτε κἂν μία ὥρα ἐπικοινωνία μαζί των, ἐὰν χωλαίνουν ὡς πρὸς τὴν πίστιν», Μ. Βασίλειος)· ξεχνᾶτε τὴν πίεση ποὺ ἐξασκοῦσε τότε ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ στοὺς Ποιμένες, ὅταν πρὶν αὐτοὶ πάρουν ὁποιαδήποτε ἀπόφαση, πρὶν ἀνταλλάξουν Ἐπιστολές καὶ γράψουν τὸν «Τόμο», ὁ Λαὸς Ἀποτειχιζόταν, ἀπέφευγε νὰ συμπροσεύχεται μὲ τοὺς μὴ καταδικασθέντας ἀκόμα αἱρετικοὺς καὶ πίεζε τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ δυὸ χρόνια πρίν εἶχαν συμμετάσχει τὴν Ληστρικὴ Σύνοδο (449) πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση.

Καὶ πίεζε ὁ Λαός, τότε, ποὺ ἡ αἵρεση εἶχε παρουσία ἐλάχιστα χρόνια, τότε ποὺ οἱ πληροφορίες μεταδίδονταν ἀργά.

Τί συμβαίνει, ὅμως, σήμερα; Σήμερα, ὁμολογεῖτε ὅτι ὑπάρχει Παναίρεση, γνωρίζετε ὅτι αὐτὴ διδάσκεται δεκαετίες καὶ τὸ μόνο ποὺ κάνετε, εἶναι νὰ μᾶς παρουσιάζετε τὸ μεγαλεῖο τῶν Πατέρων ("περασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγώντας νὰ κλαῖς"!) καὶ νὰ μᾶς λέτε πὼς «ὁ Ὀρθόδοξος πιστὸς λαὸς τοῦ Κυρίου δὲν πρόκειται νὰ τὴν ἀνεχθεῖ ποτέ»!!!

Μὲ ποιούς Ἐπισκόπους μπροστάρηδες; Τότε γράφετε «συνέρρευσαν ἐναγώνιοι ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς αὐτοκρατορίας γιὰ νὰ πατάξουν τὴ διπλὴ πλάνη». Σήμερα τὴν πολλαπλῆ πλάνη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πόσοι Ἐπίσκοποι εἶναι ἕτοιμοι νὰ πατάξουν; Ὅσοι δὲν ἔχουν συμβιβασθεῖ, φοβοῦνται. Ρωτῆστε τὸν καθηγούμενο π. Μάξιμο καὶ τὸν πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο, τί εἶπε ὁ μητροπολίτης Φλωρίνης: «Φοβούμαστε τὸν Βαρθολομαῖο, μὴ μᾶς καθαιρέσει»!

Δυστυχῶς, ἀδελφοί μου, ὁ Λαὸς τόσες δεκαετίες, τί ἄλλο κάνει; Δέχεται τὶς Οἰκουμενιστικὲς κακοδοξίες, γιατί εἴτε ἀγνοεῖ, εἴτε καθοδηγεῖται νὰ κάνει ὑπακοὴ στοὺς αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους; Ἔχει ὑποστεῖ «οἰκουμενιστικὸ Μιθριδατισμὸ» ὑπὸ τὶς εὐλογίες σας;

Π.Σ.

Ένα χρόνο ἀπὸ τὴν κοίμηση του Ιωάννη Κορναράκη (12.7.2014)

Προς τους σεβαστούς κληρικούς

της Συντακτικής Επιτροπής του κειμένου

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ κατά του οικουμενισμού

Του ομότιμου Καθηγητού

της Θεολογικής Σχολής

κ. Ιωάννου ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ

Πηγή: http://misha.pblogs.gr/2009/06/o-omotimos-kathhghths-iwan-kornarakhs-peri-ths-antistasews-ston-.html

προς Γέροντα Ιωσήφ, Αγίου Ορους, π. Γ. Μεταλληνό, π. Θ. Ζήση, π. Μάρκον Μανώλη και π. Σαράντη Σαράντο.

Έλαβα και ανέγνωσα με ιδιαίτερη προσοχή, τόσο το κείμενο τής παρακλήσεώς σας να συμμετάσχω στην αντιοικουμενιστική σας προσπάθεια, όσο και εκείνο τής διακηρύξεώς σας.

Στο κείμενο της παρακλήσεώς σας, απευθύνεσθε προσωπικώς και ονομαστικώς στον υποφαινόμενο, και σημειώνετε:

«Σας παρακαλούμε θερμά, εφ' όσον συμφωνείτε με το περιεχόμενο της ομολογίας, να προσυπογράψετε το κείμενο, προκειμένου να χαροποιήσουμε έτσι και να καθησυχάσουμε τούς πιστούς, πού αγωνιούν για τα τεκταινόμενα και αναμένουν λόγους αληθείας».

Σκοπός, λοιπόν, της αντιοικουμενιστικής σας προσπάθειας είναι η καθησύχαση των πιστών για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και η καθησύχασίς τους ότι, εσείς εγγυάσθε την προστασία της Εκκλησίας από τις καταστροφικές, γι' αυτήν, συνέπειες της οικουμενιστικής δραστηριότητος των Ορθοδόξων ταγών της.

Δυστυχώς, σας δηλώνω ότι, δεν μπορώ να προσυπογράψω το κείμενο, το οποίο εσείς χαρακτηρίζετε ως «Ομολογία Πίστεως», επειδή η ομολογία αυτή δεν γίνεται με τούς όρους και τις απαιτήσεις του Ταμείου των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, αλλά και της αγιοπνευματικής πατερικής παραδόσεως του μαρτυρίου αίματος και ψυχής, με το οποίο, και μόνον, οι θείοι Πατέρες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, «όλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν ιερόν κινήσαντες, τους βαρείς εξεδίωξαν και λοιμώδεις λύκους των αιρέσεων, εκσφενδονήσαντες αυτούς, με την σφενδόνα του πνεύματος, έξω του της Εκκλησίας πληρώματος», κατά τον υμνογράφον της Εκκλησίας!

Οι βαρείς λύκοι, λοιπόν, των αιρέσεων, και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί στην ζωή της Εκκλησίας!

Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει μεγάλος αριθμός τέτοιων κειμένων, από την ηγουμενική διοίκηση του Αγίου Όρους, από την δική σας ομάδα κληρικών και μοναχών, αλλά και από άλλες αντιοικουμενιστικές προσπάθειες.

Έχει χυθεί πολύ μελάνι και έχει ξοδευθεί πολύ χαρτί, για τα ίδια θέματα, το ίδιο μοτίβο, το δήθεν «μαχητικό», χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εις βάρος των εκκλησιαστικών οικουμενιστών.

Ο Οικουμενισμός προχωρεί στον χώρο της Εκκλησίας και συνεχώς ισχυροποιείται, επειδή ακριβώς δεν θίγονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, αφού δεν αποκαλύπτονται τα ονόματά τους.

Γι' αυτό και δεν ανησυχούν και είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τους στόχους τους, χάρη στη δική σας ανημποριά να αγωνισθείτε θεοφιλώς με το πνεύμα της θυσιαστικής σταυρώσιμης μαρτυρίας.

Στην προς εμέ πρόσκλησή σας, γράφετε:

«Υπέρ της Ορθοδοξίας αγωνίσθηκαν και ομολόγησαν, πολλά παθόντες, Αγιοι Μάρτυρες, Ιεράρχαι, Όσιοι και Ομολογηταί».

Εσείς, τι πάθατε, μέχρι σήμερα;

Η αντιοικουμενιστική σας προσπάθεια περιορίζεται στα όρια της ασφαλείας σας, ώστε να μείνετε ανέγγιχτοι από συνέπειες δυσάρεστες για σας.

Παράδειγμα: στην σ. 17 του κειμένου σας, γράφετε:

«Αυτήν την παναίρεση (του Οικουμενισμού) έχουν αποδεχθεί εκ των Ορθοδόξων πολλοί πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί».
Ποιοι είναι αυτοί;

Δεν τους κατονομάζετε, όπως οφείλατε να το κάνετε. Σύμφωνα, μάλιστα, με ειλημμένη απόφαση της συνάξεως των κληρικών και μοναχών.

Σας υπενθυμίζω τα γεγονότα:

Μετά από κάποιο χρόνο από το ανοσιούργημα της παπικής εισβολλής στο Φανάρι, με τις ευλογίες και την σύμπραξη του Πατριάρχου, συνήλθε η Ομάδα, παρόντος του υποφαινομένου, στο Πήλιο, στο Μετόχι της αγιορείτικης Μονής της Λαύρας, για να μελετήσει τους νέους στόχους της.

Στην όλη σύναξη, κυριάρχησε ομοφώνως η πρόταση να συνταχθεί ένα κείμενο, στο οποίο, επιτέλους, να αποκαλύπτονται όλα τα ονόματα των Οικουμενιστών Ορθοδόξων.

Στην σύναξη αυτή, επιτρέψατε και σε πολλούς λαϊκούς να παραστούν, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι ενθουσιάσθηκαν με την πρόταση αυτή και την επικρότησαν, όλοι οι παρόντες.

Απήλθαμε από τον χώρο της συνάξεως εκείνης, τελούντες εν αναμονή λήψεως του κειμένου αυτού, προκειμένου να το υπογράψουμε, για να κυκλοφορήσει το συντομώτερον.

Όμως, ο καιρός περνούσε και καμμία κίνηση δεν εφαίνετο πουθενά, για την συνέχεια τής ζωής της Ομάδος κληρικών και μοναχών.

Ούτε κάποιο κείμενο είχε αποσταλεί.

Έτσι, η δραστηριότητα της Ομάδος περιήλθε στην αβεβαιότητα και στην ακινησίαν για μακρό χρονικό διάστημα.

Το μάκρος αυτής της ακινησίας και της σιωπής, και ήδη, η ματαίωση της κυκλοφορίας του αναμενομένου κειμένου με τα ονόματα των οικουμενιστών ταγών της Εκκλησίας, έδειχνε πειστικώς ότι, ήδη έληγε πλέον η δραστηριότητα της Ομάδος!

Τι μπορεί να συνέβη;

Η απορία αυτή λύθηκε στον υποφαινόμενο, όταν, τον Σεπτέμβριο του περασμένου έτους (8.8.200, δημοσιεύθηκε, στον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ, πρωτοσέλιδο άρθρο ενός εξ υμών, με θέμα «Ορθόδοξοι Αντιστάσεις».

Στην πρώτη παράγραφο του άρθρου αυτού με τίτλο «1. Αποδυναμώθηκαν οι αγωνιστές», γράφει:

«Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι οι ορθόδοξες αντιστάσεις στην συνεχιζόμενη λαίλαπα του συγκρητιστικού Οικουμενισμού έχουν μειωθεί" ελάχιστες φωνές ακούγονται πλέον. Δυναμικά και συγκροτημένα σύνολα, αποτελούμενα από παραδοσιακούς κληρικούς και μοναχούς, τα οποία αγωνίσθηκαν με σθένος, παρρησία και ομολογιακή διάθεση, και τα οποία με υπογραφές κειμένων, διοργάνωση συνεδρίων, ομιλίες και άλλες εκδηλώσεις, προσπάθησαν να κρατήσουν άγρυπνη την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία, δεν εμφανίζονται στο προσκήνιο" μοιάζει σαν να έχουν αποδυναμωθεί εσωτερικά, σαν να έχουν παραιτηθεί από τον αγώνα».

Ήταν φανερό για τι μιλούσε το άρθρο:

για την «κηδεία» της Ομάδος.

Αποδίδοντας την ευθύνη για την σιωπή, στα μέλη της.

Έπρεπε η Ομάδα να διαλυθεί, για να ησυχάσουν οι οικουμενιστές εκκλησιαστικοί ταγοί!

Αν ξαναζωντάνευσε η δραστηριότητα της Ομάδος κληρικών και μοναχών, με νέο χαρτοπόλεμο, αυτό οφείλεται σε λόγους τους οποίους πρέπει, προς το παρόν, να αποσιωπήσω! (σ.σ. Ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους –ὅπως μᾶς ἐκμυστηρεύτηκε ὁ ἀείμνηστος καθηγητής– ποὺ «ξαναζωντάνεψε» ἡ ὁμάδα, ἦταν καὶ μιὰ ἐπιστολή του πρὸς τὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο», ἡ ὁποία δὲν ἐδημοσιεύθη ἀπὸ τὸν τότε ὑπεύθυνο π. Μᾶρκο Μανώλη. Ἔλαβε μάλιστα παρακλητικὴ ἐπιστολὴ ἀπὸ πρωτοπρεσβύτερο καθηγητή –τὴν ὁποία τὸν παρακαλέσαμε νὰ μᾶς τὴν ἀποστείλει– νὰ μὴν ἐπιμείνει στὴ δημοσίευση αὐτῆς του τῆς ἐπιστολῆς!).

Αυτό, πάντως, το πνεύμα, που επικρατεί στο σύνολο των υπευθύνων της Ομάδος αυτής, αποκαλύπτεται στην ανουσιότητα της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας. Στην κενότητα της μαρτυρίας της και στο ατελεσφόρητο, γενικά, του αγώνος της. Χαρτοπόλεμος και τίποτε άλλο! (σ.σ. Πρόσφατα ἡγετικὸ στέλεχος τῆς Συνάξεως, ἐπιβεβαίωσε αὐτὸ ποὺ ἀπὸ τὸ 2009 εἶχε καταλάβει ὁ ἀείμνηστος καθηγητής· εἶπε: μιλούσαμε γιὰ ἀποτείχιση, γιὰ νὰ λειτουργεῖ ὡς φόβητρο, ἄσχετα ἂν θὰ τὴν κάναμε!)

Για το θεαθήναι μόνον!

Το γεγονός επιβεβαιώνεται και από την σ. 17 της διακηρύξεως.

Γράφετε, σεβαστοί πατέρες, ότι οι οικουμενιστές πατριάρχες και λοιποί, αυτήν την παναίρεση του οικουμενισμού:

«την διδάσκουν "γυμνή τη κεφαλή", την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στήν πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως μέ τούς αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων και ποιμαντικές συνεργασίες»!

Με το κείμενο αυτό, περιγράφετε κατά λέξη τον ΙΕ΄ κανόνα της πρωτοδευτέρας, ο οποίος σας δίνει το δικαίωμα να διακόψετε το μνημόσυνο των πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων.

Δεν το κάνετε όμως, και δεν θα το κάνετε ποτέ!

Εν τούτοις, με την στάση σας αυτή, παραλογίζεσθε.

Διότι αποφαίνεσθε ότι, οι οικουμενιστές «θέτουν εαυτούς εκτός της Εκκλησίας», εφ' όσον παραβαίνουν κανόνες της Εκκλησίας.

Αλλά, άραγε, είναι εντός της Εκκλησίας οι ιερείς εκείνοι, οι οποίοι καταγγέλλουν ανωνύμως, απλώς με χαρτοπόλεμο -ανιαρό και ανίερο-, πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους;

Επιπλέον, τους αναγνωρίζουν, τους κάνουν, κάποτε, και δώρα, και δημοσίως τούς χαρακτηρίζουν ορθοδόξους θεολόγους;

Την στιγμή πού δεν κάνουν οι ίδιοι χρήση του κανόνος που γνωρίζουν, αλλά συμπορεύονται με αυτούς, τους οποίους αναγνωρίζουν και καταγγέλλουν ως οικουμενιστές, πρέπει να μην είναι, και αυτοί, μέλη της Εκκλησίας.

Θα ήσαν μέσα στην Εκκλησία, εφ' όσον θα διέκοπταν το μνημόσυνο των οικουμενιστών προϊσταμένων τους" και, τότε, σύμφωνα με τον κανόνα αυτόν, θα ήσαν «ορθόδοξοι μετά τιμής της πρεπούσης», επειδή:

«ουχί σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτό, αλλά μάλλον ελευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδοεπισκόπων αυτών» (Πηδ. σ. 35).

Σεβαστοί Πατέρες!

Το βασικό πρόβλημα της υπάρξέως μας είναι σε ποιο μέτρο αληθεύει η ζωή μας εν Χριστώ Ιησού.

Ο Χριστός, η κατ' εξοχήν ανυπέρβατη αλήθεια, μας υποχρεώνει, εφ' όσον θέλουμε «οπίσω αυτής περιπατείν», να αληθεύουμε εν παντί.

Όταν δεν το κάνουμε, «παίζουμε εν ου παικτοίς», στο τραπέζι των ευαγγελικών αληθειών.

Οι σκοτεινές μεθοδεύσεις, η κάλυψη της αληθείας με το καπέλο του ψεύδους, οι διπλωματίες και οι ποικίλες σκοπιμότητες αυτοπροστασίας, δεν εξαγιάζονται μ' έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων, μονόδρομο, στον αγώνα της Ομολογίας!

Αυτόν το μονόδρομο αδυνατώ να προσυπογράψω στην προχωρημένη ώρα της ζωής μου, που με πλησιάζει στην κρίση του Θεού!

Ιωάννης Κορναράκης