ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΟΥ ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ» [ΚΕΙΜΕΝΟ & ΒΙΝΤΕΟ]

ΕΝΑΣ ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ἢ ΕΝΑΣ ΠΕΡΙΦΕΡΟΜΕΝΟΣ

ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ;

Ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφεὶμ μᾶς ἔχει ἀπασχολήσει πολλάκις. Ἔχουμε καταγγείλει ἀρκετὲς φορὲς τὶς ἀνακολουθίες του, τοὺς θεατρινισμούς του, τὴν κακόδοξη διδασκαλία του, ἡ ὁποία συνίσταται στὴν ἑξῆς θέση: Ὅσες αἱρετικὲς δοξασίες κι ἂν διαπιστώσουμε νὰ διδάσκουν καὶ νὰ ἐφαρμόζουν ἐντὸς τοῦ Ὀρθοδόξου χώρου οἱ παναιρετικοὶ Οἰκουμενιστές («ὀρθόδοξοι» Πατριάρχες, Ἐπίσκοποι καὶ λαϊκοὶ ἀκαδημαϊκοὶ θεολόγοι), ἐμεῖς θὰ συνεχίσουμε νὰ ἔχουμε κοινωνία μαζί τους, ἕως τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ προχωρήσουν στὸ κοινὸ ποτήριο!

Αὐτὴ ἡ θέση του ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ ὅλους τοὺς Πατέρες, μὲ ὅλη τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀφοῦ οἱ Πατέρες, ὅταν ὑπῆρχε αἵρεση, ἀπεμακρύνοντο ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, χωρὶς ποτὲ καὶ κανένας ἅγιος Πατὴρ νὰ διδάξει τὴν παραπάνω μετα-πατερικὴ διδασκαλία τοῦ Μητροπολίτη Πειραιῶς.

Αὐτῆς τῆς κακόδοξης θέσης ἐξαγωγὴ ἔκανε ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς καὶ στὴν Κωνστάντζα Ρουμανίας, ὅπου μετέβη γιὰ Προσκυνηματική ἐπίσκεψη, προσκεκλημένος ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Τόμιδος.

Ἐξέθεσε σὲ κήρυγμά του ἐκεῖ μὲ καταπληκτικὴ ἐνάργεια καὶ σαφήνεια τοὺς λόγους διὰ τοὺς ὁποίους ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση. Ἐπανέλαβε τὴν διαπίστωση ὅτι συνεχῶς «ἀμβλύνονται τὰ ὀρθόδοξα κριτήρια» τῶν πιστῶν, ὅτι ἀναγνωρίζονται καὶ νομιμοποιοῦνται οἱ αἱρέσεις ὡς Ἐκκλησίες, ἐπιβραβεύεται ἡ Οὐνία, ὑπογράφονται «ἀντορθόδοξα ἀνακοινωθέντα» ἀπὸ κοινοῦ μὲ τοὺς αἱρετικούς, «γκρεμίζονται τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας και αἱρέσεως καί ἐπιδίδονται ἄριστα στό ἀγώνισμα τῆς κατεδαφίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας»!

Καὶ ἐνῶ, ὅταν συνέβαινε ἔστω καὶ μιὰ μόνο ἀπ’ ὅλες αὐτὲς τὶς κακοδοξίες, οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ ὅλων τῶν αἰώνων ἀπομακρύνονταν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ τὶς διέπρατταν, ὁ κ. Σεραφεὶμ προτείνει νὰ ἀποδεχόμαστε τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, ἕως ὅτου συγκληθεῖ  Σύνοδος (ἡ σύνθεση τῆς ὁποίας γνωρίζουμε ὅτι θὰ εἶναι οἰκουμενιστική) γιὰ νὰ καταδικάσει τὸν ἑαυτό της!!!

Καὶ βρῆκε τὴν εὐκαιρία κι ἐκεῖ (στὴ Ρουμανία) ὁ κ. Σεραφείμ, νὰ κατηγορήσει τὴν Διακοπὴ Μνημόνευσης τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, τὴν μόνη ἐκκλησιαστικὴ πράξη ποὺ μπορεῖ νὰ φρενάρει τὴν ἐξάπλωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Ἀκούγοντας αὐτὴ τὴν ὁμιλία τοῦ κ. Σεραφείμ, σκέφτηκα: Ὁ Πειραιῶς εἶναι, ἄραγε, ἕνας τραγικὸς Ἐπίσκοπος, ποὺ ἐνῶ διαπιστώνει καὶ νιώθει στὸ πετσί του ὅτι ἡ φωτιὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατακαίει τὰ πάντα, περιμένει, κατακαιόμενος μετὰ τοῦ ποιμνίου του, ΠΟΤΕ θὰ ἔρθει ἡ πυροσβεστικὴ γιὰ νὰ τὴν κατασβέσει; Τί τὸν ἐμποδίζει νὰ διακόψει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς ἐμπρηστὲς Οἰκουμενιστές;

Ἢ μήπως γίνεται ἄθελά του ἢ καὶ ἠθελημένα ἕνας περιφερόμενος πράκτορας τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὡς νὰ ἔχει ἀναλάβει πλέον ἐργολαβικῶς τὴν κατασπίλωση καὶ κατασυκοφάντηση τῆς Ὀρθόδοξης Παραδόσεως, ποὺ εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς;

Παραθέτουμε παρακάτω τὰ κύρια σημεῖα τῆς ὁμιλίας του, σημειώνοντας ὅτι ξέχασε νὰ σημειώσει ἀνάμεσα στὶς αἱρετικὲς θεωρίες ποὺ ἀναφέρει, τὴν αἱρετικὴ δοξασία περὶ «διηρημένης Ἐκκλησίας» τοῦ μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, τὴν ὁποία κατήγγειλε ἐν Συνόδῳ! Γιατί; Μήπως ἐπειδὴ ἐν τῷ μεταξὺ συμβιβάστηκε μετὰ τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας; (Πρόσφατο ἐνημερωτικὸ ἄρθρο ἐδῶ).

Σημάτης Παναγιώτης

Ὁ κ. Σεραφεὶμ δηλαδή, ἐπανέλαβε ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς μὲ «τούς συγχρόνους μεθοδευμένους καί ἐπιτηδευμένους ἀτέρμονες οἰκουμενιστικούς θεολογικούς διαλόγους», στοὺς ὁποίους παρατηρεῖται ἀκόμα καὶ «παραποίηση τῶν Γραφικῶν χωρίων», «ἀμβλύνονται τὰ ὀρθόδοξα κριτήρια» τῶν πιστῶν, γίνεται «ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος» (ἀναγνωρίζουμε τοὺς αἱρετικοὺς ὡς Ἐκκλησίες). Μὲ αὐτοὺς «ἀθωώνουμε καὶ ἐπιβραβεύουμε τὴν Οὐνία, συμμετέχουμε στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν ἢ μᾶλλον τῶν αἱρέσεων» καὶ ὑπογράφουμε (οἱ “ὀρθόδοξοι” ἀντιπρόσωποί μας) «ἀντορθόδοξα ἀνακοινωθέντα καὶ κείμενα δίχα Συνοδικῆς διαγνώμης καὶ ἀποφάσεως, (Λίμα Περοῦ 1982..., Πουσὰν Νοτίου Κορέας 2013)». (σ.σ. Ἐφ’ ὅσον ἐπὶ σαράντα χρόνια ἡ Σύνοδος, κ. Σεραφείμ, δὲν τὰ καταδικάζει, παρότι παρεκλήθη πολλὲς φορὲς γι’ αὐτό, δὲν τὰ ἔχει ἀποδεχθεῖ διὰ τῆς σιωπῆς της Συνοδικά; Γνωρίζετε ἄλλη περίοδο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, τέτοια -κραυγαλέως κακόδοξα κείμενα- νὰ τὰ ἀνέχονταν οἱ Ἅγιοι Πατέρες;).

Ἐπανέλαβε ὅτι «ὁ Οἰκουμενισμός υἱοθετεῖ καί νομιμοποιεῖ ὅλες τίς αἱρέ­σεις ὡς “Ἐκκλησίες” καί προσβάλλει τό δόγμα τῆς Μιᾶς, Άγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Άνα­πτύσσει, διδάσκει καί ἐπιβάλλει νέο δόγμα περί Ἐκκλησίας, νέα ἐκκλησιολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία καμμία Ἐκκλησία δέν δικαιοῦται νά διεκδικήση ἀποκλειστικά γιά τόν ἑαυτό της τόν χαρακτήρα τῆς Καθολικῆς καί ἀληθινῆς Ἐκκλησίας... Μέ τόν τρόπο, ὅμως, αὐτό γκρεμίζει τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας και αἱρέσεως καί ἐπιδίδεται ἄριστα στό ἀγώνισμα τῆς κατεδαφίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ Οἰκουμενισμός, διά νά ὑλοποιήση τούς στόχους του, ἐφευρίσκει διάφορες θεωρίες, ὅπως τίς κακοδοξίες περί “Διευρημένης Ἐκκλησίας, ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, βαπτισματικῆς θεολογίας, Παγκοσμίου ἀοράτου Ἐκκλησίας, τῶν κλάδων, τῶν δύο πνευμόνων, τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ καί μαξιμαλισμοῦ, τῆς μεταπατερικῆς, νεοπατερικῆς, συναφειακῆς αἱρέσεως, τῆς μετακανονικῆς αἱρέσεως, τῆς εὐχαριστηριακῆς θεολογίας, τῆς μετασυνοδικῆς θεολογίας, τῶν ἐλλειματικῶν καί μή πλήρων “Ἐκκλησιῶν”, τῆς περιεκτικότητος, τῆς ἐλλειματικῆς καί μή πλήρους μυστηριολογίας, τῆς μετατροπῆς τῆς οἰκονομίας σέ ἀκρίβεια καί δόγμα, τῆς θεωρίας ὅτι ὁ Πατριάρχης Κων/λεως εἶναι πρῶτος δίχως ἴσον (primus sine paribus)”, οἱ ὁποῖες, βεβαίως, τυγχάνουν ξένες καί ἀλλότριες τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς διδασκαλίας καί θεολογίας.

Ὁ Οἰκουμενισμός ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες μέ τήν μοναδική, θεόθεν ἀποκαλυφθεῖσα ἀπό τόν Ἀναστάντα Χριστό θεοσέβεια, θεογνωσία καί κατά Χριστόν ζωή. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ἀναιρεῖ τό δόγμα τῆς μοναδικῆς ἐν τῶ κόσμω σωτηριώδους ἀποκαλύψεως καί οἰκονομίας τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ...
Ὡς ἐκ τούτου συνεπάγεται ἀναμφιβόλως ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός καθίσταται στίς ἡμέρες μας ἡ μεγαλυτέρα ἐκκλησιολογική αἵρεσις ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδή ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες καί τίς πίστεις».

Παρακάτω στὸ λόγο του διαπιστώνει ὅτι «ἡ ἐξάρτηση ἀπό τόν Οἰκουμενισμό συνεχίζει νά αὐξάνεται, διότι ὑπάρχει α) ἀπουσία κατηχήσεως τῶν πιστῶν σέ θέματα πίστεως, β) τρομερή ἔλλειψη μέσων γνησίας καί ἀντικειμενικῆς ἐνημερώσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί γ) ἐκκοσμίκευση κλήρου καί λαοῦ.

Ὁ Οἰκουμενισμός ἀμφισβητεῖ ἔμπρακτα τήν ὀρθοδοξοπατερική μας παράδοσι καί Πίστι, σπέρνει τήν ἀμφιβολία καί τήν σύγχυση στίς καρδιές τοῦ ποιμνίου καί κλονίζει πολλούς φιλοθέους ἀδελφούς, ὁδηγώντας σέ διαιρέσεις καί σχίσματα (π.χ. παλαιοημερολογιτισμός, ἀποτείχιση) καί παρασύρει ἕνα μέρος τοῦ ποιμνίου στήν πλάνη καί δι’ αὐτῆς στόν πνευματικό ὄλεθρο.

Ὁ Οἰκουμενισμός ἐντέλει ἀποτελεῖ μέγιστο ποιμαντικό καί σωτηριολογικό πρόβλημα, διότι κλονίζει συνθέμελα, ἀκυρώνει τήν σωτηρία καί τήν κατά Χάρη θέωση τοῦ ἀνθρώπου.... Μέ πόνο καί θλίψη διαπιστώνεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει αἰχμαλωτίσει μέ ἁλυσίδες καί δεσμά ὅλες σχεδόν τίς τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί τίς Ἱεραρχίες τους, οἱ ὁποῖες λατινοφρονοῦν καί οἰκουμενίζουν».

 Σ’ ἕνα ἀκόμα σημεῖο τοῦ λόγου του λέγει: «Τό τραγελαφικόν ὅμως γιά τούς Ὀρθοδόξους οἰκουμενιστάς εἶναι ὅτι ἐνῶ ἀποδίδουν τίτλους ἐκκλησιαστικότητας στούς πρόδηλα κακοδόξους αἱρετικούς δέν τολμοῦν, συνεπεῖς πρός τίς διακηρύξεις τους, τήν μαζί τους μυστηριακή διακοινωνία γιατί γνωρίζουν ὅτι ἀπ’ ἐκείνης τῆς στιγμῆς θά ἀπωλέσουν ἄμεσα τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα. (σ.σ. Ξεχνᾶ σκοπίμως ὁ κ. Σεραφείμ, ὅτι ἡ διακοινωνία ἤδη πραγματοποιεῖται στὰ Πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας καὶ Ἀλεξάνδρειας; Ἀποκρύπτει ὅτι ἡ καθυστέρηση μιᾶς εὐρύτερης διακοινωνίας ὀφείλεται στὶς ἐλάχιστες, ἔστω, ἀκόμα ἀντιδράσεις· ἀποκρύπτει ὅτι μιὰ δυναμικὴ κίνηση ἀποτείχισης, ποὺ θὰ καθοδηγεῖτο ἀπὸ κάποιους Ἐπισκόπους καὶ θὰ ἦταν σύμφωνη κατὰ πάντα μὲ τοὺς Ιεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, θὰ τίναζε στὸν ἀέρα τὴν πραγματοποίηση τῆς Ἑνώσεως ὑπὸ τὸν Πάπα).

 Αὐτό δέν ἀποτελεῖ τήν πλέον κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;». (σ.σ. Καὶ ἐκ παραλλήλου, αὐτὴ ἡ θέση περὶ διακοινωνίας, δὲν ἀποτελεῖ τὴν πλέον κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς κακοδοξίας τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν;).

Καὶ ποιά λύση προτείνει; Τὴν λύση ποὺ γνωρίζει πὼς δὲν πρόκειται νὰ φέρει κανένα ἀποτέλεσμα, ἀκόμα κι ἂν πραγματοποιηθεῖ. Προτείνει «τὴν σύγκληση Ὀρθοδόξου Συνόδου, γιά νά ἐξετάση ...καί νά λάβη καταδικαστική ἀπόφαση ἐναντίον τόσο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅσο καί τῶν ἀκολουθούντων, διδασκόντων καί μεταλαμπαδευόντων τήν παναίρεση αὐτή, ὥστε νά παύσουν τά σκάνδαλα καί ἡ σύγχυση κλήρου καί λαοῦ»!

«Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΟΥ ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ» [ΚΕΙΜΕΝΟ & ΒΙΝΤΕΟ]

Πηγή: "Κατάνυξις"

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΑΤΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014 ΣΤΗ ΜΑΓΓΑΛΙΑ ΜΕ ΘΕΜΑ: «Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΟΥ ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ»

Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Τόμιδος κ.κ. Θεοδόσιε,                                                           Σεβαστοί Πατέρες,                                                                                                            Ἀγαπητοί ἀδελφοί,                                                                                            

Ὅταν ἐμφανίζεται νέα αἵρεσις, πού δημιουργεῖ σύγχυσιν στά τῆς πίστεως, οἱ ποιμένες κάθε ἐποχῆς, ἐπιβεβαιοῦντες ὅσα κατά τήν χειροτονία τους ὑποσχέθηκαν, προβαίνουν στήν ἀντιμετώπισιν αὐτῆς τῆς αἱρέσεως, διά νά περιχαρακώσουν καί ὁριοθετήσουν τήν Ὀρθόδοξο πίστι, ὥστε νά διακρίνεται ἀπό τήν πλάνη τῶν αἱρετικῶν καί μέ τόν τρόπο αὐτό νά προφυλάξουν τούς πιστούς ἀπό τήν λύμη τῆς κακοδοξίας. Στίς ἡμέρες μας ἐμφανίσθηκε ὡς ἕνα ἀπό τά σημεῖα τῶν ἐσχάτων καιρῶν και ὡς «λύκος βαρύς μή φειδόμενος τοῦ ποιμνίου»[1] ἡ παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ Οἰκουμενισμός, ὡς γνωστόν, ἔχει καταγνωστεῖ ὡς παναίρεση ὑπό τοῦ συγχρόνου ἁγίου γέροντος τῆς ἀδελφῆς Ἁγιοσαββιτικῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί καθηγητοῦ τῆς Δογματικῆς καί Οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος στό ἐξαίρετο σύγγραμμά του «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός» σημειώνει: «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις»[2].

Πηγή καί μήτρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τυγχάνει ἡ Μασωνία, πού προωθεῖ δι’ αὐτοῦ τήν παγκόσμια θρησκεία τοῦ Ἐωσφορισμοῦ, ὅπως καί τῆς Μασωνίας πηγή καί μήτρα εἶναι ὁ φρικώδης διεθνής Σιωνισμός[3], ὁ ὁποῖος μετήλλαξε τόν θεϊσμόν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν Προφητῶν σέ αἴσχιστο Ἑωσφορισμό μέ τήν δαιμονική Καμπαλά καί τό χυδαῖο Ταλμούδ, ἔργα τῶν διαμονιώντων Ραββίνων τοῦ ἐκπεσόντος Ἰουδαϊσμοῦ καί τῆς ἰδεοληψίας τους περί τῆς διά τοῦ ἀναμενομένου εἰσέτι ψευδομεσσίου παγκοσμίου κυριαρχίας καί διακυβερνήσης.

Ὁ Οἰκουμενισμός κινεῖται σέ δύο ἐπίπεδα˙ σέ διαχριστιανικό καί σέ διαθρησκειακό. Ἔτσι, διαμορφώνεται ὁ διαχριστιανικός οἰκουμενισμός καί ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν δύο ἀπό τίς βασικές κατευθύνσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ μέν διαχριστιανικός οἰκουμενισμός προωθεῖ τήν ἕνωση τῶν διαφόρων χριστιανικῶν αἱρέσεων (Παπικῶν, Προτεσταντῶν, Ἀγγλικανῶν, Μονοφυσιτῶν) μέ τήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία μέ τό κριτήριο τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ. Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαχριστιανικοῦ δογματικοῦ συγκρητισμοῦ» οἱ δογματικές διαφορές μεταξύ αἱρετικῶν καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἁπλῶς τυπικές παραδόσεις καί πρέπει νά παρακάμπτωνται γιά τό καλό τῆς ἑνότητας τῆς «Ἐκκλησίας», ἡ ὁποία μπορεῖ νά ἐκφράζεται μέ τήν ποικιλία διαφόρων μορφῶν καί θέσεων. Ὁ δέ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός, θεωρώντας ὅτι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες ὑπάρχουν θετικά στοιχεῖα, προωθεῖ τήν ἕνωση μεταξύ αὐτῶν καί κυρίως μεταξύ τῶν λεγομένων τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου, τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Μουσουλμανισμοῦ καί τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, δηλ. προωθεῖ τήν λεγομένη «πανθρησκεία». Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ» πρέπει νά προβάλλωνται τά δῆθεν «κοινά θεολογικά σημεῖα», πού ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς «μονοθεϊστικές θρησκεῖες», ὥστε νά οἰκοδομηθῆ ἡ θρησκευτική ἑνότητα τῆς Οἰκουμένης.

Ὁ Οἰκουμενισμός, διά νά ὑλοποιήση τούς στόχους του, ἐφευρίσκει διάφορες θεωρίες, ὅπως τίς κακοδοξίες περί «Διευρημένης Ἐκκλησίας, ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, βαπτισματικῆς θεολογίας, Παγκοσμίου ἀοράτου Ἐκκλησίας, τῶν κλάδων, τῶν δύο πνευμόνων, τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ καί μαξιμαλισμοῦ, τῆς μεταπατερικῆς, νεοπατερικῆς, συναφειακῆς αἱρέσεως, τῆς μετακανονικῆς αἱρέσεως, τῆς εὐχαριστηριακῆς θεολογίας, τῆς μετασυνοδικῆς θεολογίας, τῶν ἐλλειματικῶν καί μή πλήρων «Ἐκκλησιῶν», τῆς περιεκτικότητος, τῆς ἐλλειματικῆς καί μή πλήρους μυστηριολογίας, τῆς μετατροπῆς τῆς οἰκονομίας σέ ἀκρίβεια καί δόγμα, τῆς θεωρίας ὅτι ὁ Πατριάρχης Κων/λεως εἶναι πρώτος δίχως ἴσον (primus sine paribus)», οἱ ὁποῖες, βεβαίως, τυγχάνουν ξένες καί ἀλλότριες τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς διδασκαλίας καί θεολογίας[4].

Ὁ Οἰκουμενισμός προβάλλει τούς συγχρόνους μεθοδευμένους καί ἐπιτηδευμένους ἀτέρμονες οἰκουμενιστικούς θεολογικούς διαλόγους, στούς ὁποίους κυριαρχεῖ ἡ ἔλλειψη ὀρθοδόξου ὁμολογίας, ἡ ἔλλειψη εἰλικρινείας τῶν ἑτεροδόξων, ὁ ὑπερτονισμός τῆς ἀγάπης καί ὁ ὑποτονισμός τῆς ἀληθείας ἡ ἀπόκρυψη καί ἡ παραποίηση τῶν Γραφικῶν χωρίων ἰδίᾳ τῶν κατά Ἰωάννην «ἵνα ἕν ὧσιν καθώς ἡμεῖς»[5] καί «τό Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ»[6], ἡ πρακτική τοῦ νά μή συζητοῦνται αὐτά, πού χωρίζουν, ἀλλά αὐτά, πού ἑνώνουν, ἡ ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, ἡ ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος, ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἱερωσύνης, Χάριτος, μυστηρίων, ὁ διάλογος ἐπί ἴσοις ὅροις, ἡ ἀμνήστευση, ἀθώωση καί ἐπιβράβευση τοῦ Δούρειου Ἴππου τοῦ Παπισμοῦ, τῆς ἐπαράτου καί δαιμονικῆς Οὐνίας, ἡ συμμετοχή στό παμπροτεσταντικό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» ἤ μᾶλλον τῶν αἱρέσεων, ἡ ὑπογραφή κοινῶν ἀντορθοδόξων ἀνακοινωθέντων, δηλώσεων καί κειμένων δίχα Συνοδικῆς διαγνώμης καί ἀποφάσεως, (π.χ. Λίμα Περοῦ Νοτίου Ἀμερικῆς 1982, Balamand Λιβάνου 1993, Σαμπεζύ Ἐλβετίας 1994, PortoAlegre Βραζιλίας 2006, Ραβέννας 2007, Πουσάν Νοτίου Κορέας 2013 κ.ἄ.) καί οἱ παράνομες καί ἀντικανονικές συμπροσευχές[7].

Ὁ Οἰκουμενισμός υἱοθετεῖ καί νομιμοποιεῖ ὅλες τίς αἱρέ­σεις ὡς «Ἐκκλησίες» καί προσβάλλει τό δόγμα τῆς Μιᾶς, Άγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Άνα­πτύσσει, διδάσκει καί ἐπιβάλλει νέο δόγμα περί Ἐκκλησίας, νέα ἐκκλησιολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία καμμία Ἐκκλησία δέν δικαιοῦται νά διεκδικήση ἀποκλειστικά γιά τόν ἑαυτό της τόν χαρακτήρα τῆς Καθολικῆς καί ἀληθινῆς Ἐκκλησίας. Κάθε μία εἷναι ἕνα κομμάτι, ἕνα μέρος, ὄχι ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία. Ὅλες μαζί ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία. Μέ τόν τρόπο, ὅμως, αὐτό γκρεμίζει τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας και αἱρέσεως καί ἐπιδίδεται ἄριστα στό ἀγώνισμα τῆς κατεδαφίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ Οἰκουμενισμός ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες μέ τήν μοναδική, θεόθεν ἀποκαλυφθεῖσα ἀπό τόν Ἀναστάντα Χριστό θεοσέβεια, θεογνωσία καί κατά Χριστόν ζωή. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ἀναιρεῖ τό δόγμα τῆς μοναδικῆς ἐν τῶ κόσμω σωτηριώδους ἀποκαλύψεως καί οἰκονομίας τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὡς καί τῆς ἐν συνεχεία πραγματώσεως τοῦ σωτηριώδους Αὐτοῦ ἔργου ἀπό τήν Μία καί Μοναδική, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, διά τοῦ ἐνεργοῦντος σέ Αὐτή Ἁγίου Πνεύματος. Ὡς ἐκ τούτου συνεπάγεται ἀναμφιβόλως ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός καθίσταται στίς ἡμέρες μας ἡ μεγαλυτέρα ἐκκλησιολογική αἵρεσις ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδή ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες καί τίς πίστεις[8].

Μέ πόνο καί θλίψη διαπιστώνεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει αἰχμαλωτίσει μέ ἁλυσίδες καί δεσμά ὅλες σχεδόν τίς τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί τίς Ἱεραρχίες τους, οἱ ὁποῖες λατινοφρονοῦν καί οἰκουμενίζουν μέ φωτεινές ἐξαιρέσεις τά Σεπτά Πατριαρχεῖα τῆς Γεωργίας καί τῆς Βουλγαρίας, ὅπως ἐν τοῖς πράγμασι ἀποδεικνύουν ἀνήκουστες, ἀνιστόρητες, πρωτοφανεῖς καί καινοφανεῖς οἰκουμενιστικές πράξεις καί ἐνέργειες, πραχθέντα καί λεχθέντα τους[9].

Τό τραγελαφικόν ὅμως γιά τούς Ὀρθοδόξους οἰκουμενιστάς εἶναι ὅτι ἐνῶ ἀποδίδουν τίτλους ἐκκλησιαστικότητας στούς πρόδηλα κακοδόξους αἱρετικούς δέν τολμοῦν, συνεπεῖς πρός τίς διακηρύξεις τους, τήν μαζί τους μυστηριακή διακοινωνία γιατί γνωρίζουν ὅτι ἀπ’ ἐκείνης τῆς στιγμῆς θά ἀπωλέσουν ἄμεσα τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ τήν πλέον κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἄν πράγματι πιστεύουν τίς ἀπαράδεκτες καί προκλητικές τους διακηρύξεις ἄς τό τολμήσουν λοιπόν γιατί ἄλλως ἀποδεικνύουν μέ τήν στάση τους τήν ἀνυπαρξία τῶν τίτλων ἐκκλησιαστικότητος, πού ἀποδίδουν στούς ψευδεπισκόπους τῶν κακοδόξων.

Ὁ Οἰκουμενισμός, δυστυχῶς, ἐπέτυχε ἐσχάτως τήν ἀθρόα μεταβολή τῆς μακραίωνης καί δισχιλιετοῦς ἁγιοπατερικῆς καί ἱεροκανονικῆς πορείας τόσο τῆς Μητρός ἡμῶν Ἐκκλησίας, τοῦ Σεπτοῦ Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου[10] (ἀπό τό 1964), ὅσων καί ἄλλων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν σέ οἰκουμενιστική στάση ζωῆς. Ἀλλά, καί ἡ Κιβωτός τῆς Ὀρθοδοξίας, τό Περιβόλι τῆς Παναγίας, τό Ἅγιον Ὄρος δέν παρέμεινε ἀλώβητο καί ἀνεπηρέαστο.

Ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει διαβρώσει καί τίς Θεολογικές Σχολές, στίς ὁποίες δέν διδάσκεται πλέον ἡ Ὀρθοδοξοπατερική Θεολογία, ἀλλά ἑδραιώνεται ἀνοικτά, πλέον, μέ τόν πιό πανηγυρικό καί ἐπίσημο τρόπο ἡ οἰκουμενιστική θεολογία.

Ἡ ἐξάρτηση ἀπό τόν Οἰκουμενισμό συνεχίζει νά αὐξάνεται, διότι ὑπάρχει α) ἀπουσία κατηχήσεως τῶν πιστῶν σέ θέματα πίστεως, β) τρομερή ἔλλειψη μέσων γνησίας καί ἀντικειμενικῆς ἐνημερώσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί γ) ἐκκοσμίκευση κλήρου καί λαοῦ[11].

Ὁ Οἰκουμενισμός ἀμφισβητεῖ ἔμπρακτα τήν ὀρθοδοξοπατερική μας παράδοσι καί Πίστι, σπέρνει τήν ἀμφιβολία καί τήν σύγχυση στίς καρδιές τοῦ ποιμνίου καί κλονίζει πολλούς φιλοθέους ἀδελφούς, ὁδηγώντας σέ διαιρέσεις καί σχίσματα (π.χ. παλαιοημερολογιτισμός, ἀποτείχιση) καί παρασύρει ἕνα μέρος τοῦ ποιμνίου στήν πλάνη καί δι’ αὐτῆς στόν πνευματικό ὄλεθρο[12].

Ὁ Οἰκουμενισμός ἐντέλει ἀποτελεῖ μέγιστο ποιμαντικό καί σωτηριολογικό πρόβλημα, διότι κλονίζει συνθέμελα, ἀκυρώνει τήν σωτηρία καί τήν κατά Χάρη θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ κίνδυνος, βεβαίως δέν ἀφορᾶ στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν πρόκειται νά καταστραφῆ, ἀφοῦ εἷναι Σῶμα Χριστοῦ, ἔχει Κεφαλή τόν Χριστό, εἶναι ὁ Χριστός ὁ εἰς τούς αἰώνας ἐπεκτεινόμενος «καί πύλαι Ἅδου, οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»[13], ἀλλά στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, στούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι κινδυνεύουν νά χαθοῦν, ὅταν χαθεῖ ἡ ὀρθή πίστη, ἡ Ὀρθοδοξία, καί ἐπικρατήσουν ἡ αἵρεση καί ἡ πλάνη[14].

Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Τόμιδος κ.κ. Θεοδόσιε,                                                               Σεβαστοί Πατέρες,                                                                                                            Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Μετά τήν ἀνωτέρω παρουσίαση τοῦ φαινομένου τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῶν κινδύνων καί τῶν τραγικῶν συνεπειῶν του τόσο στήν δογματική ὅσο καί στήν σωτηριολογική διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διαπιστώνομε ὅτι ὄντως τώρα κινδυνεύει σοβαρά ἡ Ὀρθοδοξία. Ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι ἐπιβάλλεται ἡ ὅσο τό δυνατόν συντομότερα σύγκληση Ὀρθοδόξου Συνόδου, γιά νά ἐξετάση καί ἐρευνήση τά ἀνωτέρω καυτά καί φλέγοντα θέματα, πάντοτε ὑπό τό φῶς τῆς Ἁγιογραφικῆς, Ἁγιοπατερικῆς καί Ἱεροκανονικῆς διδασκαλίας καί παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, καί νά λάβη καταδικαστική ἀπόφαση ἐναντίον τόσο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅσο καί τῶν ἀκολουθούντων, διδασκόντων καί μεταλαμπαδευόντων τήν παναίρεση αὐτή, ὥστε νά παύσουν τά σκάνδαλα καί ἡ σύγχυση κλήρου καί λαοῦ.

Ἄς τολμήσουμε νά σπάσωμε τά οἰκουμενιστικά δεσμά, νά βγοῦμε ἀπό τήν οἰκουμενιστική φυλακή καί νά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆ θεία δυνάμει καί Χάριτι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι». Δι’εὐχῶν Σας, Σεβασμιώτατε.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ

[1] Πράξ. 20, 29.

[2] ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 224.

[3] Ἡμετέρα Ποιμαντορική ἐγκύκλιος ἐπί τῆ Κυριακῆ τῆς Ὀρθοδοξίας 2013, ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ὁ Οἱκουμενισμός χωρίς μάσκα, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1988, σσ. 43-45, 107-108, ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Διακήρυξις διά τήν Μασονίαν, http://www.impantokratoros.gr/67D9F5DF.el.aspx.

[4] Ἡμετέρα Ποιμαντορική ἐγκύκλιος ἐπί τῆ Κυριακῆ τῆς Ὀρθοδοξίας 2013.

[5] Ἰω. 17, 11

[6] Ιω. 3, 8

[7] Ὁ Οἰκουμενισμός, ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2004, σσ. 11-18.

[8] ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Ἰούλιος 2009, σσ. 23-24.

[9] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Κινδυνεύει τώρα σοβαρά ἡ Ὀρθοδοξία», Θεοδρομία Θ1 (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2007) 94-98

[10] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, «Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί Οἰκουμενισμός», ἐν Οἰκουμενισμός˙ Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις, Πρακτικά διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου, Αἴθουσα Τελετῶν ΑΠΘ, τ. Α΄, ἐκδ. Θεοδρομία, σσ. 233-250.

[11] Ὅ.π. σσ. 124-126.

[12] ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Ἰούλιος 2009, σσ. 25-26.

[13] Ματθ. 16,18

[14] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Κινδυνεύει τώρα σοβαρά ἡ Ὀρθοδοξία», Θεοδρομία Θ1 (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2007) 89-94.

μεταφραζει π. Ματθαιος Βοθλκανεσκος

Να φιλούμε το χέρι των Οικουμενιστών Επισκόπων και ιερέων ή όχι;

τοῦ θεολόγου Νικολάου Πανταζῆ

Δεν θα πω "τη γνώμη μου" αλλά τί λέγει η Αγία Γραφή και οι Άγιοι Πατέρες.

Πριν πάμε σ' αυτό όμως,  θα πρέπει πρωτίστως να προσδιορίσουμε τί σημαίνει το φίλημα της χειρός του ιερέως. Δυστυχώς οι περισσότεροι νομίζουν πως αποτελεί απλή (συχνότατα μηχανική) ένδειξη σεβασμού στο πρόσωπο και (αφηρημένη) απόδοση τιμής στην ιεροσύνη.

Στην ουσία όμως συνιστά κοινή ομολογία Δόγματος και Πίστεως αποδοχή μέσω της Κανονικής (υποτίθεται) Ορθοδόξου Ιεροσύνης που κατέχει και δημοσίως "διακυματίζει" διά του εμφανούς εξ' αποστάσεως Ορθοδόξου Ράσου.

Το Ράσο είναι και χιτώνας. Ο Απόστολος Ιούδας, μας προειδοποιεί εκ Θεού στην Αγία Επιστολή του, όχι μόνο να μη φιλούμε το χέρι τους ή τα μάγουλά τους αλλά, χρησιμοποιεί έναν ΒΑΡΥΤΑΤΟ όρο του μίσους Θεϊκού: "ΜΙΣΟΥΝΤΕΣ και τον από της σαρκός εσπιλωμένον χιτώνα!" (Ιουδα Α' 23). Ακόμα και τα ρούχα τους και τα ράσα τους πρέπει να απεχθανόμαστε και να αποφεύγουμε!

Για αυτό και ο Απόστολος Παύλος απαγορεύει τον χαιρετισμό προς τους αιρετικούς. Το φίλημα της χείρας είναι μία μορφή χαιρετισμού και ο λέγων "χαίρε" σε αιρετικούς κοινωνεί με τα έργα τους τα πονηρά!" (Β' Ιωάν. α', 11).

Μία άλλη μορφή ασπασμού και αποδόσεως τιμής είναι το φίλημα όχι μόνο της δεξιάς αλλά και του μετώπου, πράξη που κάνουμε όχι μόνο στους ζώντες αγαπητούς αλλά και στους κεκοιμημένους! Για αυτό το λόγο και Αντίχριστος θα επιδιώξει να σφραγιστούν όλοι, ή στο δεξί χέρι, ή στο μέτωπο!

Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος, ομολογεί:

"Όταν φιλάτε το χέρι του παπά σας, φιλάτε ολόκληρη την αλυσίδα των Οσίων και Αγίων Ιερέων και Ιεραρχών, από τους Αποστόλους μέχρι σήμερα. Ασπάζεστε και προσκυνάτε τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, τον Άγιον Νικόλαο, τον Άγιον Βασίλειο, τον Άγιον Σάββα και όλους τους «επίγειους αγγέλους και ουρανίους ανθρώπους», που, όταν ήταν στη γη, κοσμούσαν την Εκκλησία και τώρα στολίζουν τον ουρανό.

"Ο της δεξιάς χείρας του ιερέως ασπασμός, φιλήματι αγίω ισούται, παρατεινόμενος τοις Αγίοις πάσι, τοις Πατράσι, τοις Αποστόλοις, και τί λέω, τω Ιδίω τω Χριστώ! Τούτο τούτο εστί θαρρώ, αληθής Αρχιερέως προσκύνησις κατά την τάξιν Μελχισεδέκ".

Έτσι και το φίλημα της χείρας των οικουμενιστών, όπως ακριβώς και το φίλημα των ποδιών των αιρετικών επεκτείνεται ως το βλάσφημο δόγμα και τη σατανική τους πλάνη! Το αντίστοιχο φίλημα της παντόφλας του Πάπα, αυτό ακριβώς δηλώνει, την υποταγή στο Πρωτείο και το Αλάθητο, για αυτό και ο Πάπας είχει την σατανική αξίωση άπαντες οι της Πατριαρχικής εκπροσωπείας με τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, Επίσκοπο Εφέσου, να προσκυνήσουν την παντούφλα του, πράγμα που αρνήθηκαν! Ω της τραγικής ειρωνείας πως άπαντες έπειτα έκαναν κάτι χειρότερο, υπέγραψαν την ένωσιν, ΠΛΗΝ του Αγίου Μάρκου!

Όταν λοιπόν φιλούμε το χέρι Λατινοφρόνων Οικουμενιστών, προδίδουμε ασυνείδητα την πίστη, αποδεχόμαστε την Παναίρεση, υποτασσόμαστε στο Πρωτείο και έμμεσα προσκυνούμε τον Πάπα! Είναι τόσο μεγάλο και φρικτό το κακό που οι Άγιοι Πατέρες διά στόματος του Αγίου Πατριάρχου Γερμανού Κωνσταντινουπόλεως, εκφράζει την ομόφωνη διδασκαλία των Προκατόχων του, λέγει επί τούτου:

"Εξορκίζω όλους τους λαϊκούς, όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από τους ιερείς που υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους, και ΜΗΤΕ ΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ να συγκεντρώνεστε μαζί τους, ΜΗΤΕ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΕΥΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ. Είναι καλύτερα να προσεύχεσθε στο Θεό ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ μόνοι, παρά να συγκεντρώνεσθε στην εκκλησία μαζί με τους Λατινόφρονες. Ει’ δ’ άλλως, θα υποστήτε την ίδια κόλασι μ’ αυτούς".
(Αγιος Γερμανός Β΄ Κωνσταντινουπόλεως  1222-1240).

Αυτά δεν είναι αστεία ούτε φανατισμοί. Δεν επιτρέπεται όχι μόνο το χέρι τους να φιλάμε, ούτε στους Ναούς τους να πάμε, ούτε την αφεντιά τους να προσκυνάμε! Η συμπόρευσή μας σημαίνει παράταση και διαιώνιση της αιρέσεως και πρέπει τουλάχιστον με την στάση μας να αρνηθούμε οποιαδήποτε κοινωνία ή συμμετοχή στην ενοχή και τον μολυσμό συνειδήσεως.

Αυτό δεν ισχύει βέβαια, για αυτούς που δεν γνωρίζουν. Υπάρχουν όμως και οι "σκληροκέφαλοι" οι πεισματάρηδες και ισχυρογνώμονες, οι οποίοι, ενώ διαβάζουν τί λένε οι Πατέρες, γυρίζουν τη πλάτη και λέγοντας το περιφρονητικό, υπερήφανο "ακουσόμεθά σου και πάλιν", επιστρέφουν στην ίδια πλάνη.

Η γυναίκα θεωρείται νομικώς ακάθαρτη κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσεώς της (Λευϊτικόν 15, 19-33) και δεν επιτρέπεται να φιλήσει Εικόνες, ούτε το χέρι του Ιερέως. Ο Άγιος Νεκτάριος για παράδειγμα, όταν με το χάρισμά του έβλεπε κάτι τέτοιο σε μοναχές που πλησίαζαν να του φιλήσουν το χέρι, το αποτραβούσε απότομα, να δείξη την άρνηση μολυσμού. Εάν ο μολυσμός αυτός ισχύει για κάτι φυσιολογικό στο ανθρώπινο σώμα, πόσο μάλλον ισχύει και κατισχύει για κάτι βρώμικο και σιχαμερό, αφύσικο και μολυσματικό, βλάσφημο και αποξενωτικό από το Θεό, όπως είναι η ΑΙΡΕΣΗ.

Ακόμη και για μη καταδικασμένους αιρετικούς αρχιερείς, επειδή συνευδοκούν, συμφωνούν και γίνονται, έστω και θεωρητικώς, συναντιλήπτορες, η Αγία Ζ' Οικουμενική Σύνοδος τους ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙ!