Τετάρτη 3 Ιανουαρίου 2018

Παναγιώτης Τσαγκάρης: «Λέμε όχι στα νέα θρησκευτικά».


«Θέλουμε να επιστραφούν τα νέα βιβλία των θρησκευτικών γιατί είναι αντισυνταγματικά, αντιπαιδαγωγικά και αντορθόδοξα. Οι μεγαλειώδεις πορείες ήταν μόνον η αρχή» λέει ο κύριος Παναγιώτης Τσαγκάρης.

Ο γ.γ. της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων Παναγιώτης Τσαγκάρης μιλά στον «ΕΚ»: «Λέμε όχι στα νέα θρησκευτικά».


Συνέντευξη στον Γιάννη Δράκο

 Ένα από τα πολλά δεινά τα οποία έχει φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στην χώρα μας, πέραν του οικονομικού, είναι και οι αλλαγές στα βιβλία της διδακτέας ύλης των μαθητών. Οι στόχοι αυτής του της επίθεσης είναι τα βιβλία των θρησκευτικών και της Ιστορίας. Σε αυτό το φύλλο της εφημερίδας μας φιλοξενούμε τον Γ. Γ. της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων κύριο Παναγιώτη Τσαγκάρη ο οποίος μας εξηγεί για την πρωτοβουλία που

«Εγράφη μετά την πλήρη διακοπήν σχέσεων του Σεβαστείας Ευσταθίου με τον Βασίλειον».


«Ουχ ημών επαγόντων τον σίδηρον, αλλ’ εαυτοίς εκπιπτόντων των απαχρειουμένων»
(Μ. Βασίλειος –Επιστολή (151)
προς Ευστάθιον Αρχίατρον)
 Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

«Η πονηρία άμετρος, οι λαοί ανουθέτητοι, οι προεστώτες απαρρησίαστοι»

Σε όλες τις ανειλικρινείς ή ειλικρινείς ερωτήσεις του σύγχρονου κόσμου «τι είναι αλήθεια;», η Εκκλησία απαντά ότι η αλήθεια δεν είναι θεωρία, ιδεολογία, επιστημονική θέση–πραγματικότητα, αλλά μια θεανθρώπινη Υπόσταση, ο Ιησούς Χριστός.
Γι’ αυτό η ορθή ερώτηση είναι «Τις εστίν η Αλήθεια;». Ο ίδιος ο Χριστός έδωσε με σαφήνεια το θεολογικό νόημα της αλήθειας: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια…» (Ιωάν. 14,6).
Για την αληθινή πίστη των Ορθοδόξων ο Μ. Βασίλειος υπογραμμίζει: «Πίστις ηγείσθω των περί Θεού λόγων· πίστις και μη απόδειξις. Πίστις, η υπέρ τας λογικάς μεθόδους την ψυχήν εις συγκατάθεσιν έλκουσα· πίστις, ουχ η γεωμετρικαίς ανάγκαις, αλλ’ η ταις του Πνεύματος (Αγίου) ενεργείαις εγγινομένη» (Ομιλία στον Ριέ Ψαλμό).
Η περίφραξη της πίστεως, παρατηρεί ο Ι. Πατήρ, γίνεται και με τη βοήθεια της Επιστήμης–Φιλοσοφίας:
«Η γαρ της διαλεκτικής δύναμις τείχος εστι τοις δόγμασιν, ουκ εώσα αυτά ευδιάρπαστα είναι και ευάλωτα τους βουλομένοις» (Ερμηνεία στον Προφήτη Ησαΐα, P.G. 30, 269 C.).
Ο Θεός οριοθετεί την αλήθεια–πίστη και στη σφαίρα της εμπειρίας, όπως για παράδειγμα τα θαύματα–σημεία των Αγίων Σπυρίδωνος και Ευφημίας (σε Οικουμενικές Συνόδους).
Η αλήθεια του Θεού είναι ανθρωπίνως αδάμαστη, δηλ. απερινόητη, απόλυτη, απαράλλακτη, και δεν εγκλωβίζεται σε

Ιερά Σύνοδος: Οι ευχές «μυστικώς» και όχι εις επήκοον του λαού!

 

Ἄλλα κάνει, ὅμως, ὁ "λέων" ἀντι-Οἰκουμενιστὴς" Πειραιῶς Σεραφείμ: Θεατρινίζει τὶς μυστικὲς εὐχὲς μὲ τὴν ἀνάλογη ψαλτικὴ ὑπόκρουση (ὅπως ἔκανε τὴν Πρωτοχρονιά)!


Ὅταν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος μὲ ἐγκύκλιο εἶχε διατάξει τοὺς κληρικοὺς νὰ διαβάζουν τὶς εὐχὲς «μυστικῶς» καὶ ὄχι εἰς ἐπήκοον τοῦ λαοῦ!




Ἀνάγνωσις Εὐχῶν, Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελίου

Διά τῆς ἀπὸ 9ης Ἰουνίου 1956, ὑπ΄ ἀριθ. Πρωτ. 1353 Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου πρὸς τοὺς Σεβ. Ἱεράρχας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁρίζονται τὰ κάτωθι·
   «...Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ἐπέστησε τὴν προσοχὴν αὐτῆς ἐπὶ τῆς ἀρτιφανοὺς συνηθείας κληρικῶν τινῶν, ἀναγινωσκόντων μεγαλοφώνως τὰς εὐχὰς τῆς θείας Λειτουργίας, καὶ λοιπῶν ἱερῶν Μυστηρίων, παρὰ τὰ ἐν τοῖς λειτουργικοῖς οἰκείοις βιβλίοις σημειούμενα καὶ διατασσόμενα περὶ "μυστικῆς" αὐτῶν ἀναγνώσεως.
     Τούτου ἕνεκεν, ἤχθη εἰς τὴν ἀπόφασιν νὰ παρακαλέση Ὑμᾶς, διὰ τῆσδε τῆς Ἐγκλυκλίου αὐτῆς, ἵνα, δι' Ἐγκυκλίου Ὑμῶν, αὐστηρῶς διατάξητε τοῖς παρ' Ὑμὶν κληρικοῖς, ἵνα ποιῶνται τὴν ἀνάγνωσιν τῶν ὡς εἴρηται εὐχῶν "μυστικῶς" καὶ οὐχὶ εἰς ἐπήκοον τοῦ ἐκκλησιάσματος.
     Θεωροῦσα δὲ τὸ ζήτημα τοῦτο, ἀφ' ἑνὸς μὲν ὡς ζήτημα εὐταξίας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ σεβασμοῦ πρὸς τὴν λειτουργικὴν παράδοσιν, ἀφ' ἑτέρου δὲ ὡς θέμα πειθαρχίας ἐν τοῖς ἀφορῶσιν εἰς τὰς θείας λατρείας, ἀξιοῖ τὴν πιστὴν παρακολούθησιν τῆς Συνοδικῆς ταύτης

ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ


"... Ἀλλά τό πρῶτο, τό πανσωστικό θέλημα τοῦ Θεοῦ, συνίσταται στήν ἐκτέλεση τοῦ καλοῦ μόνον γιά νά ἀποκτήσει κανείς τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὡς ἕναν αἰώνιο, ἀνεξάντλητο θησαυρό ὁ ὁποῖος δέν μπορεῖ νά ἐκτιμηθεῖ σωστά. Ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι, ἄς

Με τον Χριστό ή με τον διάβολο;

 Η Σύρος σέρνει το χορό του Οικουμενιστικού Ζαλόγγου


katanixis.gr: Κάθε που δημοσιεύονται ανακοινώσεις από τελετές στην Μητρόπολη Σύρου, με σφιγμένη την καρδιά σπεύδουμε να τις διαβάσουμε. Δεν χάνει ευκαιρία ο οικείος Μητροπολίτης, πατώντας στη δικαιολογία της αρμονικής συνύπαρξης δύο κοινοτήτων (Ορθοδόξων και Παπικών) στα νησιά της Μητροπολιτικής του περιφέρειας, έχει εξορίσει τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας, έχει ποδοπατήσει τους Ιερούς Κανόνες που απαγορεύουν με την ποινή της καθαιρέσεως τις συμπροσευχές με αιρετικούς και έχει το θράσος να καμαρώνει κιόλας.
Το ψέμα της αγαπολογίας με τους παπικούς, που έχουν δείξει διαχρονικά την αμετανοησίας τους, έχει κοντά ποδάρια.
    Με τον Χριστό ή με τον διάβολο είμαστε Σεβασμιότατε;
    Με την Ορθοδοξία ή με την αίρεση ;

                                                                            Καλή φώτιση

Δείτε ΚΑΙ φέτος:  

Ο Οικουμενιστές προχωρούν, επειδή οι αντιδράσεις μας είναι χλιαρές ή ανύπαρκτες!

Τοῦ ἀειμνήστου Ἰωάννου Κορναράκη
   Νά, τί ἔγγραφαν πρὶν ἀπὸ μιὰ δεκαπενταετία, οἱ Ποιμένες ποὺ δυστυχῶς ἀκόμα κοινωνοῦν μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές:
«Το μόνο, που θα ευφράνει τους Ορθοδόξους και θα καταισχύνει τους κακόδοξους, είναι η διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχου και των απανταχού συμφωνούντων ή σιωπούντων επισκόπων»!

Πως εννοούν άραγε την Εκκλησία οι κ.κ. Ηγούμενοι;
Και αιρετική και Εκκλησία;
Ποιος πρέπει να αποκοπεί από ποιόν;



    Ο εναγκαλισμός του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου με την παπική αίρεση, στο Φανάρι, γεγονός απρόσμενο, στις διαδικασίες στις οποίες εκδηλώθηκε, ως πτώση της κεφαλής της Ορθοδοξίας στα χέρια του Ρωμαίου Ποντίφικα, προκάλεσε ορισμένες αντιδράσεις όπως ήταν φυσικό στο αγιώνυμο όρος της παλαίφατης ορθόδοξης μοναχικής πολιτείας, αλλά διχασμένες, ως προς το πρακτέο! Δύο αγιορείτικα κείμενα, τα οποία είδαν, μέχρι σήμερα, το φως της δημοσιότητος, χρωματίζουν με διαμετρικά αντίθετες τάσεις, το μοναχικό δυναμικό της πολιτείας αυτής, σε σχέση με τη στάση των μοναχών απέναντι στον Πατριάρχη!
   Το κείμενο που προηγήθηκε χρονικώς αντανακλά το αγωνιστικό μοναχικό πνεύμα, που κυριαρχεί σε μία μεγάλη μερίδα του Όρους, ιερομόναχων και μοναχών, στις φλέβες των οποίων φαίνεται να ρέει ο αγιοπνευματικός δυναμισμός της μαρτυρίας! Ιερομόναχοι και μοναχοί, οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονται, με ειλικρινή ταπείνωση ως «αμαθείς και ταλαίπωροι αμαρτωλοί» απευθύνονται στους είκοσι ηγουμένους της Ι. Μ. του Αγίου Όρους, «σοφότερους και λογιότερους» από αυτούς και τους ζητούν, μάλλον τους εκλιπαρούν, να ενεργοποιηθούν δυναμικά κατά των γεγονότων, που συνέβησαν στο Πατριαρχείο, κατά την επίσκεψη του Πάπα, και με ορθόδοξο ήθος να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην προάσπιση της αλήθειας της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας!
  «Δεν είναι πλέον καιρός λόγων αλλά έργων», επισημαίνουν, οι εν λόγω αγιορείτες. «Αναλάβετε τον καλόν αγώνα της πίστεως», προτρέπουν τους ταγούς του Όρους και συμπληρώνουν, ότι «Εκτιμούμε με πολύ μεγαλύτερη λύπη, ότι η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους τα τελευταία έτη δεν αντιμετωπίζει με σθένος και γενναιότητα ομολογητική τα φαινόμενα της αποστασίας όπως έπραττον παλαιότερα οι Αγιορείτες πατέρες. Ο Πατριάρχης έχει μετρήσει τις αντιδράσεις μας και επειδή είναι χλιαρές και πολλές φορές ανύπαρκτες, προχωρεί χωρίς εμπόδια στην ένωση με τον αμετανόητο και παραμένοντα στις αιρέσεις του, πάπα. Μας εμέτρησε και χάρηκε σφόδρα και κατά την τελευταία επίσκεψή του στο Άγιο Όρος, στο οποίο λες και ήλθε, για να πάρει την συγκατάθεση και ευλογία των Αγιορειτών για όσα είχε σχεδιάσει να πράξει με τον πάπα λίγες ημέρες αργότερα»!
     Και πιο κάτω «Εμείς οι ταπεινοί ιερομόναχοι και μοναχοί, εξομολογητικά σας αποκαλύπτουμε ότι έχουμε σκανδαλισθεί με την σιωπή και απραξία της πνευματικής ηγεσίας στο Άγιο Όρος, και μαζί με μας και το απανταχού της Ελλάδος και της Οικουμένης ορθόδοξο και φιλομόναχο πλήρωμα. Περιμένουν όλοι να ακούσουν την φωνή του Αγίου Όρους… πιστεύουμε… το μόνο, που θα ευφράνει τους Ορθοδόξους και θα καταισχύνει τους κακόδοξους, είναι η διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχου και των απανταχού συμφωνούντων ή σιωπούντων επισκόπων»!
    Γενικώς, το πρώτο αυτό κείμενο είναι μακροσκελές και πλήρες με θαρραλέες αλήθειες της πίστεως και της παραδόσεως της Εκκλησίας! Υπογράφεται δε από πενήντα και πλέον ιερομόναχους και μοναχούς, αλλά σε αυτούς θα προστεθούν και πολλοί άλλοι, εφόσον η συλλογή υπογραφών στο Όρος, όπως λέγεται συνεχίζεται! 
    Το δεύτερο κείμενο, το οποίο υπογράφουν «άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους, Άθω», είναι γραμμένο με διαφορετικό σκεπτικό, από το πρώτο. Αναφέρεται σε γνωστά γεγονότα, χωρίς καμία νευρώδη αντίδραση, ανάλογη του ύψους του εγκλήματος της παραδόσεως του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στην αγκαλιά και στην προστασία του Πάπα! Φαίνεται μάλλον σαν ένα καθησυχαστικό, σε πιθανές ανησυχίες του Πατριάρχου, για δυναμικές αντιδράσεις από το Άγιο Όρος, κείμενο! Μάλλον δηλώνει, και μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα του Φαναρίου, υπακοή και σεβασμό στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου! Το περιεχόμενο δηλαδή του εν λόγω κειμένου δικαιώνει τη θέση των Ιερομόναχων και μοναχών του πρώτου κειμένου, περί της σκανδαλώδους σιωπής και απραξίας και επιδείξεως χλιαρότητος της ηγεσίας του Αγίου Όρους σε θέματα παραβιάσεως και αθετήσεως των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας. Ισχυρίζεται βέβαια το επίμαχο κείμενο, δηλ. οι συγγράψαντες αυτό, ότι «Περιφρουρούμε ως κόρην οφθαλμού την δογματικήν μας συνείδηση, την οποία οικοδομεί η εντρύφησις στους φιλόθεους αγώνες και τα κατά των ποικιλώνυμων αιρέσεων κατορθώματα των αγίων ομολογητών πατέρων…».
   Πως αισθάνεται, όμως, άνετα, δηλ. χλιαρά η δογματική συνείδηση των ηγουμένων των είκοσι Ιερών Μονών του Αγίου Όρους και δεν εξεγείρεται δυναμικά, όπως η συνείδηση των «αμαθών και ταλαιπώρων και αμαρτωλών» αδελφών τους, του πρώτου κειμένου; Πρόκειται άραγε για απλό πρόβλημα εκκλησιαστικής ευταξίας σε λεπτομέρειες ασήμαντες της ζωής της Εκκλησίας, το γεγονός της παραδόσεως του Πατριάρχου στην Παπική αίρεση; Δεν συγκλονίστηκε η δογματική συνείδηση της πνευματικής ηγεσίας του Όρους, απ’ όσα, καταλυτικά της Ορθοδόξου πίστεως και διδασκαλίας, συντελέστηκαν και συνέβησαν στο κέντρο της Ορθοδοξίας, χάριν του οικουμενικού κύρους του κ. Βαρθολομαίου;
     Πάντως οι ηγούμενοι των είκοσι Ιερών Μονών του Αγίου Όρους, παρηγορούν τον Πατριάρχη και τον καθησυχάζουν «Οι  Αγιορείτες Μοναχοί σεβόμεθα το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπό την κανονικήν δικαιοδοσίαν του οποίου υπαγόμεθα. Τιμώμεν και ευλαβούμεθα τον Παναγιώτατον Οικουμενικόν μας Πατριάρχην κ. Βαρθολομαίον και χαιρόμεθα για τα όσα θεοφιλώς και με πολλούς κόπους εργάζεται υπέρ της Εκκλησίας».
   Αντιθέτως, εντούτοις, ο μοναχικός σύλλογος των «αμαθών» και «ασόφων», γνωρίζει αυτά, τα οποία και οι σοφοί ηγούμενοι γνωρίζουν αλλά τα αποσιωπούν, δηλ. την εμπλοκή του Πατριάρχου στην παναίρεση του οικουμενισμού και τις παραχωρήσεις στους αιρετικούς, οι οποίες ακυρώνουν την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας. Γράφουν λοιπόν στους ηγουμένους:
   «Γνωρίζετε, σεβαστοί Πατέρες, καλύτερα από εμάς τις αντορθόδοξες και βλάσφημες ενέργειες, δηλώσεις και αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου και άλλων προκαθημένων και επισκόπων, που συνιστούν κραυγαλέα και εμφανή -γυμνή τη κεφαλή- αποδοχή και διδαχή της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, της μεγαλύτερης εκκλησιολογικής αιρέσεως όλων των εποχών, που αθετεί την μοναδικότητα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και την ταυτίζει με τις αιρέσεις, των οποίων δέχεται τα μυστήρια ως έχοντα και μεταδίδοντα αγιαστική και σώζουσα Χάρη. Εκτός της αναγνωρίσεως του Βαπτίσματος των Παπικών και Λουθηριανών έχουμε και μετοχή στο κοινό ποτήριο με τους Μονοφυσίτες, και σε πολλές περιπτώσεις με τους Παπικούς στις Κυκλάδες και στη Διασπορά.
    Τέλος, οι αγιορείτες ηγούμενοι προβλέπουν ενδεχόμενη δημιουργία σχισμάτων στην Εκκλησία, «…. Οι φιλόφρονες εκδηλώσεις, όπως αυτές των επισκέψεων του Πάπα στο Φανάρι και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών στο Βατικανό, χωρίς την προϋπόθεση της ενότητος στην πίστη επιτυγχάνουν αφ’ ενός…. και αφ’ ετέρου να αμβλύνουν το δογματικό αισθητήριο πολλών Ορθοδόξων, επί πλέον δε να εξωθήσουν μερικούς από τους πιστούς και ευλαβείς Ορθοδόξους, που ανησυχούν για όσα ακαίρως και παρά τους  Ιερούς Κανόνες γίνονται, σε αποκοπή τους από το σώμα της Εκκλησίας και τη δημιουργία νέων σχισμάτων»!
    Το ερώτημα, όμως, που προκύπτει από το τελευταίο αυτό μέρος του κειμένου των ηγουμένων είναι:

    -- Ποιος φωτισμός, τους πληροφορεί ότι «οι μερικοί (έστω) πιστοί και ευλαβείς Ορθόδοξοι», υπερασπιστές των Ιερών Κανόνων και της Πατερικής Παραδόσεως, στην περίπτωση, που ο μη γένοιτο, δημιουργηθεί σχίσμα, αυτοί θα πρέπει να αποκοπούν από το σώμα της Εκκλησίας;
   Γιατί θέλουμε κάποιους και ευλαβείς και Ορθοδόξους, αλλά έξω από το σώμα της Εκκλησίας;
   Αν η Διοικούσα Εκκλησία εμμένει στις αιρέσεις, που καταδικάζουν οι Πατέρες και οι Ιεροί Κανόνες, και άρα, στην περίπτωση αυτή, δεν είναι πλέον Εκκλησία αλλά «εκκλησία», δεν θα πρέπει να αποκοπεί η αίρεση από την Εκκλησία;
  Πως εννοούν άραγε την Εκκλησία οι κ.κ. Ηγούμενοι; Και αιρετική και Εκκλησία; Ποιος πρέπει να αποκοπεί από ποιόν;