Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Ο Μ. Αντώνιος έναντι των αιρετικών



(Οἱ ὑπογραμμίσεις τοῦ ἄρθρου δικές μας)

Ατ πο πιθυμομε τρα ν κνουμε δ εναι ν παρουσισουμε πς ντιμετπισε γιος ντνιος τν αρεση το ρεου, ποα πειλοσε σωτερικ τν κκλησα, χουσα τν ποστριξη ατοκρατρων, γεμνων, πατριαρχν κα πισκπων, πως συμβανει κα σμερα μ τς παναιρσεις το Παπισμο κα το Οκουμενισμο, πο εναι πολ πι πικνδυνες, γιατ ναιρον τ σνολο τν δογμτων τς πστεως κα μεταβλουν τν θεϊκ διδασκαλα το Εαγγελου σ συνθη νθρπινη διδασκαλα, ποσρουν τν Θενθρωπο Χριστ, τος γους κα τος Πατρας, κα γκαθιστον τν λθητο ππα τς Ρμης κα τν πανσπερμα τν αρσεων το Παγκοσμου Συμβουλου τν δθεν κκλησιν. παρουσαση ατ εναι πολ διδακτικ κα γι σους καμνονται πς δν βλπουν τν κνδυνο, γι "σοβαρος" πνευματικος πο παρασρουν φρνουν σ πολ δσκολη θση τ πνευματικ τους παιδι, πο βλπουν καλτερα μ τ μτια τν γων κα ρχζουν ν μφιβλλουν γι τν ξιοπιστα τς πνευματικς καθοδγησης. Κα σφαλς ο γιοι εναι πι ξιπιστοι π τος οποιουσδποτε Γροντες κα πνευματικος, ταν δν ργζονται γι τν αρεση κα δν γωνζονται ν τν φανερσουν κα ν τν ποδιξουν.
φησε λοιπν γι δετερη φορ Μγας ντνιος τν ρημο κα κατβηκε στν λεξνδρεια, τς ποας ρθδοξος πσκοπος κα πατριρχης, Μ. θανσιος, βρισκταν π συνεχ διωγμ κα διαδοχικς ξορες κα τ ρθδοξο πομνιο π τν διαπομανση ρειανν αρετικν, πως τρα π τν διαπομανση οκουμενιστν φιλοοικουμενιστν πατριαρχν κα πισκπων.
Μ. Αντνιος, πως μς παραδδει «Βος» του, κα στ θματα τς πστεως «πνυ θαυμαστς ν κα εσεβς». Δν εχε καμμα κοινωνα μ τος σχισματικος Μελιτιανος, γιατ γνριζε π τν ρχ τν πονηρα κα τν ποστασα τους. λλ κα μ τος Μανιχαους κα λλους αρετικος δν μλησε ποτ φιλικ, παρ μνο γι ν τος νουθετσ κα ν τος μεταβλ σ εσεβες κα ρθοδξους. Πστευε κα δδασκε τι φιλα κα συναναστροφ μαζ τους εναι βλβη κα πλεια τς ψυχς. σιχανετο κα τν αρεση τν ρειανν κα παργγελε σ λους οτε ν τος πλησιζουν οτε ν δχονται τν κακ τους πστη.
ταν τν πισκφθηκαν κποτε κτι φανατικο ρειανο, φο συζτησε μαζ τους κα κατλαβε πς εναι σεβες, τος διωξε π τ ρος πο σκτευε, λγοντας τι τ λγια τους εναι χειρτερα κα π τ δηλητριο τν φιδιν(*).
Τ κεμενο ατ ποτελε θ λγαμε καννα, ποος λοκθαρα μς παρουσιζει, ψευδστατα κα πλανστατα, πς πρπει ν γνονται ο διλογοι μ τος αρετικος, κα πς πρπει νθρπινα κα κοινωνικ ν ρυθμζουμε τ σχση μας μαζ τους, λλ συγχρνως δεχνει πς σμερα γκρεμζονται λα τ ρια πο θεσαν ο Πατρες π τος Οκουμενιστς, ο ποοι γκαλιζουν τος αρετικος κα τος σπζονται ς εσεβες κα μοπστους   κα οτε διανοονται χι ν τος διξουν κα ν τος πομακρνουν, λλ οτε ν τος νουθετσουν ν πιστρψουν στν ρθοδοξα.
Ο διλογοι γνονται π σοις ροις. ξσωση το ψεδους κα τς λθειας, τς αρσεως κα τς πλνης. ταν διαλγεσαι π «σοις ροις», ατ σημανει τι δνεις τς διες πιθαντητες ν πικρατσ τ ψεδος π τς λθειας, τι μφιβλλεις γι τν λθεια κα ψχνεις ν τν βρς. διλογος μως τν γων κα τν Πατρων, εναι πως διλογος το Χριστο πρς τν Σαμαρετιδα, τν ποστλων πρς τος ουδαους κα τος θνικος, τν Πατρων πρς τος αρετικος, πρσκληση κα νουθεσα ν πανλθουν στν λθεια, ν συναχθον μσα στν Μα, γα, Καθολικ κα ποστολικ κκλησα, ατ εναι ληθιν νωση κα ερνη, τ λλα εναι ψευδοενσεις, ψευδοειρνες κα ψευδοδιλογοι».
* * *
τσι, πατερικά–ἀγωνιστικά  μιλοῦσε ὁ π. Θεόδωρος τὸ 2007, καταθέτοντας τὴν ποιμαντικὴ στάση τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅταν ἐπρόκειτο γιὰ τὴν στάση μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν. Καὶ αὐτὴ τὴν στάση περὶ ἀπομακρύνσεωςἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἐπικροτοῦσαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι πατέρες· τότε.
Σήμερα, ὅμως, ἄλλαξαν θέση, χωρὶς νὰ αἰσθανθοῦν τὴν ἀνάγκη νὰ δικαιολογήσουν αὐτὴν τὴν ἀλλαγὴ μὲ θεολογικὸ λόγο. Ἡ στάση, ὅμως, τῶν Ἁγίων Πατέρων παραμένει ἡ ἴδια, παράδειγμα γιὰ μᾶς ποὺ σήμερα μὲ ἄφατη θλίψη βλέπουμε νὰ ἐπιβάλλεται ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐπειδὴ οἱ σύγχρονοι ποιμένες ἀρνοῦνται νὰ ἐφαρμόσουν στὴν πράξη, ὅσα ἔχουν διαπιστώσει, ὡς διδασκαλία τῶν Ἁγίων, στὴ θεωρία.

Καὶ μιὰ ἐρώτηση σὲ κάποιο μητροπολιτικὸ «Γραφεῖο ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν».
Ποιά σύνοδος, ἄραγε προηγήθηκε, καὶ καταδίκασε τοὺς σχισματικοὺς Μελιτιανούς, καὶ τοὺς αἱρετικούς Μανιχαίους ἀλλὰ καὶ ἄλλους αἱρετικούς, ὥστε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος (στηριζόμενος στὴν Σύνοδο αὐτή) νὰ διακόψει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς σχισματικοὺς καὶ αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του; Δὲν τὸ ἔκανε αὐτό, χωρὶς κάποια Σύνοδος νὰ τοὺς καταδικάσει, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ οἱ θέσεις τους ἀντιστρατεύονταν τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας;
Γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσουμε ἀκόμα περισσότερο νὰ καταλάβουν τὴν ἀθεολόγητη στάση τους, τοὺς προσφέρουμε ἄλλο ἕνα κείμενο (ἀπὸ τὴ γραφίδα συμπρεσβυτέρου τους, πανεπιστημιακοῦ ἱερωμένου):
«Ἡ εἰσαγωγὴ τῆς αἱρέσεως,  ἀντίκειται μεγίστως καὶ οὐσιαστικῶς στὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ καταργεῖ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῶν αἱρεσιαρχῶν καὶ τῶν ὀπαδῶν τους καὶ διαρρήσσει τὴν προσωπική τους σχέση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἑνότητα μὲ τοὺς ὑπολοίπους πιστούς.
      Αὐτὸ εἶναι φανερὸ τοὐλάχιστον καὶ ἀπὸ τρία γνωστὰ σὲ ὅλους μας περιστατικά. Ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου μὲ σχισμένο χιτῶνα στὸν Ἅγιον Πέτρον Ἀλεξανδρείας, πρὸ τῆς συνοδικῆς καταδίκης τοῦ Ἀρείου, διὰ τῆς ὁποίας ἐμφανίσεως ὁ Κύριος προειδοποιεῖ τὴν Ἐκκλησία ἐναντίον τοῦ αἱρεσιάρχου. Ὅπως λέγει ἡ σχετικὴ διήγηση Κύριος προειδοποίησε τὸν Ἅγιον Πέτρον Ἀλεξανδρείας νὰ μὴ δεχθῇ οὔτε ὁ ἴδιος τὸν Ἄρειο σὲ κοινωνία, οὔτε οἱ διάδοχοί του, Ἀχιλλᾶς καὶ Ἀλέξανδρος». (“Μελενικιώτης”, Οἱ Οἰκουμενιστὲς θέτουν ὄντως ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας).
___________________
(*) «Κα τ πστει δ πνυ θαυμαστς ν κα εσεβς. Οτε γρ Μελιτιανος τος σχισματικος ποτε κεκοιννηκεν, εδς ατν τν ξ ρχς πονηραν κα ποστασαν, οτε Μανιχαοις λλοις τισν αρετικος μλησε φιλικ, μνον χρι νουθεσας τς ες εσβιαν μεταβολς, γομενος κα παραγγλλων τν τοτων φιλαν κα μιλαν βλβην κα πλειαν εναι ψυχς. Οτω γον κα τν τν ρειανν αρεσιν βδελσσετο, παργγελ τε πσι μτε γγζειν ατος μτε τν κακοπισταν ατν χειν. πελθντας γον ποτ τινας πρς ατν τν ρειομανιτν, νακρνας κα μαθν σεβοντας, δωξεν π το ρους λγων φεων ο χερονας εναι τος λγους ατν».