Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή, Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς


Εν πάρχει μι λήθεια στν ποία θ μποροσαν ν συνοψισθον λες ο εαγγελικς λήθειες, λήθεια ατ θ ταν νάσταση το Χριστο. Κα κόμη, ἐὰν πάρχει μι πραγματικότητα στν ποία θ μποροσαν ν συνοψισθον λες ο καινοδιαθηκικς πραγματικότητες, πραγματικότητα ατ θ ταν νάσταση το Χριστο. Μόνο στν νάσταση το Χριστο ξηγονται λα τ θαύματά Του, λες ο λήθειές Του, λα τ λόγια Του, λα τ γεγονότα τς Καινς Διαθήκης.
 Μέχρι τν νάστασή Του Κύριος δίδασκε γι τν αώνια ζωή, λλ
μὲ τὴν νάστασή Του δειξε τι διος ντως εναι αώνια ζωή. Μέχρι τν νάστασή Του δίδασκε γι τν νάσταση τν νεκρν, λλ μ τν νάστασή Του δειξε τι διος εναι πράγματι νάσταση τν νεκρν. Μέχρι τν νάστασή Του δίδασκε τι πίστη σ’ Ατν μεταφέρει κ το θανάτου ες τν ζωήν, λλ μ τν νάστασή Του δειξε τι διος νίκησε τ θάνατο κα τσι ξασφάλισε στος θανατωμένους νθρώπους τ μετάβαση κ το θανάτου στν νάσταση.

 Μ τν μαρτία νθρωπος γινε θνητς κα πεπερασμένος· μ τν νάσταση το Θεανθρώπου γίνεται θάνατος κα αώνιος. Σ’ ατ δ κριβς γκειται δύναμη κα τ κράτος κα παντοδυναμία τς το Χριστο ναστάσεως. Κα γι ατ χωρς τν νάσταση το Χριστο δν θ πρχε κν Χριστιανισμός. Μεταξ τν θαυμάτων νάσταση το Κυρίου εναι τ μεγαλύτερο θαμα. λα τ λλα θαύματα πηγάζουν π ατ κα συνοψίζονται σ’ ατό. π’ ατ πηγάζουν πίστη κα γάπη κα λπίδα κα προσευχ κα θεοσέβεια. Ατ εναι κενο τ ποο καμία λλη θρησκεία δν χει· ατ εναι κενο τ ποο νυψώνει τν Κύριο περάνω λων τν νθρώπων κα τν θεν. Ατ εναι κενο τ ποο κατ τρόπο μοναδικ κα ναμφισβήτητο δείχνει κα ποδεικνύει τι ησος Χριστς εναι μόνος ληθινς Θες κα Κύριος σ λους τος ρατος κα όρατους κόσμους.
 Τ τι νθρωπος πιστεύει ληθιν στν ναστάντα Κύριο τ ποδεικνύει μ τ ν γωνίζεται κατ τς μαρτίας κα τν παθν κα ἐὰν μν γωνίζεται, πρέπει ν γνωρίζει τι γωνίζεται γι τν θανασία κα τν αώνια ζωή. Ἐὰν μως δν γωνίζεται, τότε μάταιη πίστη του! Διότι, ἐὰν πίστη το νθρώπου δν εναι γώνας γι τν θανασία κα τν αωνιότητα, τότε τί εναι; Ἐὰν μ τν πίστη στ Χριστ δν φθάνει κανες στν θανασία κα τν π το θανάτου νίκη, τότε πρς τί πίστη μας; Ἐὰν Χριστς δν ναστήθηκε, τοτο σημαίνει τι μαρτία κα θάνατος δν χουν νικηθε. Ἐὰν δ δν χουν ατ τ δύο νικηθε, τότε γιατί ν πιστεύει κανες στ Χριστό; κενος μως ποος μ τν πίστη στν ναστάντα Χριστ γωνίζεται ναντίον κάθε μαρτίας του, ατς νισχύει σιγ-σιγ μέσα του τν ασθηση τι Κύριος πραγματικ ναστήθηκε, μβλυνε τ κέντρο το θανάτου, νίκησε τ θάνατο σ λα τ μέτωπα τς μάχης.
 Χωρς τν νάσταση δν πάρχει οτε στν οραν οτε κάτω π τν οραν τίποτε πι παράλογο π τν κόσμο ατ οτε μεγαλύτερη πελπισία π τ ζω ατή, δίχως θανασία. Σ’ λους τος κόσμους δν πάρχει περισσότερο δυστυχισμένη παρξη π τν νθρωπο, πο δν πιστεύει στν νάσταση τν νεκρν. Γι’ ατό, γι τν νθρώπινη παρξη, ναστημένος Κύριος εναι τ «πάντα ν πσιν» σ’ λους τος κόσμους: ,τι τ ραο, τ Καλό, τ ληθινό, τ Προσφιλές, τ Χαρμόσυνο, τ Θεο, τ Σοφό, τ Αώνιο. Ατς εναι λη γάπη μας, λη λήθειά μας, λη Χαρά μας, λο τ γαθό μας, λη Ζωή μας, Αωνία Ζω σ λες τς αωνιότητες κα περαντοσύνες.
Πηγή: «λλη ψις»

Αυγουστίνου Καντιώτη: Η ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΒΑΒΥΛΑ --Και η δειλία κι ο συμβιβασμός των συγχρόνων Επισκόπων, που υποδεχονται τον πανοικουμενιστή Βαρθολομαίο στις Σέρρες!



 Ἡ γενναιότητα τοῦ Ἐπισκοπου Βαβύλα

AYTOI EINAI EΠΙΣΚΟΠΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!!!

Τοῦ μητροπολίτη Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη
Πηγή: «augoustinos-kantiotis.g»
Τν τρίτο μ.Χ. αἰῶνα πίσκοπος τς ντιοχείας ταν Βαβύλας. π τν μερν του ς πισκόπου συνέβη να κτακτο γεγονός. νας βασιλις πέγραψε σύμφωνο ερήνης μ τ βασιλι τν Περσν, κα γι ν τν δεσμεύσ στν τήρησι τς συμφωνίας ζήτησε κα πρε ς μηρο τ γυι το Πέρσου μονάρχου· λλ τν μηρο ατόν, χωρς καμμιά φορμή, παραβαίνοντας κάθε θεο κα νθρώπινο νόμο, τν κατέσφαξε πάνθρωπα! Μεγάλο σκάνδαλο. Κα ν διέπραξε τέτοιο γκλημα, εχε τν ναίδεια βασιλις ατός, σταθμεύοντας στν ντιόχεια, μ μεγάλη πομπ κα πίδειξι, ν πά στν ερ να που λειτουργοσε σεβάσμιος πίσκοπος. λλ Βαβύλας στάθηκε στν θύρα το ναο κα μ παρρησία λεγξε τ βασιλι γι τ πρωτοφανς γκλημα κα μπόδισε τν εσοδό του στ ναό.
γκωμιάζοντας τ Βαβύλα γι τν πέροχη στάσι του ωάννης Χρυσόστομος λέει τ ξς ξιομνημόνευτα πο συνιστον ριστο πόδειγμα τέτοιων φοριστικν ποφάσεων τς κκλησίας:
«Ατς λοιπν Βαβύλας τότε, φο χάρις το γίου Πνεύματος το μπιστεύθηκε τν δ στν ντιόχεια κκλησία το Χριστο, δν θ λεγα μν τι περέβη τν προφήτη λία κα τν μιμητή του ωάννη τν βαπτιστή, μήπως κα λόγος μου ενε πολ σεβής, πάντως τος φτασε τόσο, στε ν μ στερήσ στ λάχιστο π τ λεύθερο φρόνημα τν γενναίων κείνων νδρν. Γιατ χι να τετράρχη λίγων πόλεων (πως ταν ρδης πο λεγξε βαπτιστής) οτε τ βασιλι νς θνους (πως ταν χαβ πο λεγξε λίας), λλ κενον πο κατεχε τ μεγαλύτερο μέρος λης τς οκουμένης, ατν κριβς τ φονι, κα πο διοικοσε πολλ θνη κα πολλς πόλεις κα πειρα στρατεύματα, κα πο π κάθε πλευρ ταν φοβερός, κα π τ μέγεθος το ξιώματος κα π τ θράσος το χαρακτήρα, σ νά ταν κανένας τιποτένιος δολος κα τελείως νυπολόγιστος, τσι τν πέταξε ξω π τν κκλησία, μ τόση ταραξία κα φοβία, μ ση νας τσοπνος θ ποχώριζε π τ κοπάδι κάποιο πρόβατο γεμτο ψώρα κι ρρωστημένο, μποδίζοντας τσι τν σθένεια το ρρώστου ν μεταδοθ στ πόλοιπα. Κι ατ τ κανε βεβαιώνοντας μπράκτως τ λόγο το Σωτρος, τι δολος ενε μόνο ατς πο κάνει τν μαρτία, στω κι ν χ πάνω στ κεφάλι του μύρια στέμματα, στω κι ν φαίνεται πς ξουσιάζει λους τος νθρώπους πο ενε πάνω στ γ· ν ατς πο νιώθει τι γι κανένα κακ δν τν λέγχει συνείδησί του, κι ν συγκαταλέγεται στν τάξι τν πηκόων, βασιλεύει περισσότερο π λους τος βασιλιδες».
* * *
κοτε γλσσα θαρραλέου πισκόπου; Μεγαλειότατοι κατ τν χριστιανικ θικ ενε ατο πο στέκουν στ ψος τς ποστολς τους ς Χριστιανο μέσα στν κόσμο, στω κα ν κατ κόσμον ενε ο κατώτεροι π λους. Ατο ενε τ λάτι κα τ φς το κόσμου. Ατο χουν τν σωτερικ μεγαλοπρέπεια, τν κτινοβολία, τ φθαρτο στέμμα τς γιότητος, γεμονεύουν κα βασιλεύουν στος αυτούς των. ν ατο πο βρίσκονται κάτω π τ φοβερ κυριαρχία φρικτν λαττωμάτων κα παθν, στω κα ν ενε πλούσιοι, στω κα ν ενε στρατηγοί, στω κα ν ενε βασιλες, στω κα ν ενε πιστήμονες κα σοφοί, ενε ντροπιασμένοι δολοι τς μαρτίας. Μεγαλειότης ενε μία, ρετή· θλιότης ενε μία, κακία.
Βαβύλας, γι τν λεγχο πο ξήσκησε χι μόνο γι τ δολοφονία λλ κα γι λλες κδηλώσεις τν εδωλολατρν, τν συνέλαβαν, τν δεσαν μ λυσίδες, τν συραν, τν διαπόμπευσαν δι μέσου τν δρόμων κα πλατειν, τν ρριξαν στς φυλακές, κι φο τέλος τν βγαλαν π κε τν κτέλεσαν. Δν κάμφθηκε. Δν λιγοψύχησε. Δν γκατέλειψε, δν πρόδωσε τ θέσι στν ποία τν βαλε Βασιλεύς του, Χριστός, λλ σν πιστς στρατιώτης γωνίστηκε πρ τς ληθείας «ως το θανάτου» κα ντιστάθηκε κατ τς μαρτίας μαχόμενος «μέχρις αματος» (βρ. 12,4). ναδείχθηκε ρωας, ριστοχος στ πνευματικ τς κκλησίας. Κρατστε τν κκλησία λεύθερη κα δούλωτη, «μ γίνεσθε δολοι νθρώπων» (Α΄ Κορ. 7,23).
* * *
Τέτοιους πισκόπους χει νάγκη περισσότερο π κάθε λλη φορ κκλησία... Ο Βαβύλες, ποθέτω, δν διορίζονται μ πολιτικ διατάγματα κα προκειμένου ν ναλάβουν καθήκον­τα δν ρκίζονται νώπιον πιγείων ρχόν­των. Μι κκλησία δούλη, πως ποδεικνύουν τ γεγονότα, πο κολακεύει κα κολακεύεται, πο δίνει κα παίρνει κίβδηλα παράσημα ματαίας δόξης, πο ναπαύεται μακαρίως πάνω σ μαλακ νάκλιντρα κα χρυσοστόλιστους θρόνους, ποιά, παρακαλ, νικηφόρο μάχη μπορε ν δώσ κατ το συγχρόνου κόσμου, ποος νασταυρώνει τν Θεάνθρωπο σ τοτο τν αἰῶνα τν φώτων κα πιστημν;
(†) πσκοπος Αγουστνος

ἅγιος Ἐπίσκοπος Βαβύλας ὄρθωσε τὸ χριστιανικὸ ἀνάστημά του καὶ ἀρνήθηκε τὴν εἴσοδο στὴν Ἐκκλησία τοῦ Βασιλιᾶ ποὺ εἶχε ἐγκληματίσει.
Οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι, ὄχι μόνο δὲν ἐμποδίζουν τὴν εἴσοδο στὸ Ἱ. Ναὸ ψυχοκτόνων Ἐπισκόπων, ἀλλὰ τοὺς προσκαλοῦν στὴν Μητρόπολή τους καὶ τοὺς ὑποδέχονται μετὰ «βαΐων καὶ κλάδων», συντελοῦντες στὸν πνευματικὸ θάνατο ψυχῶν καὶ παραδίδοντες τὴν νύμφη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία στὰ χέρια τοῦ Παναιρετικοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ τῆς ὁμάδος του. Ἄρχισαν δὲ νὰ δημοσιεύονται γιὰ τὴν παρουσία τοῦ αἱρεσιάρχη κείμενα, ὅπως τὸ παρακάτω:
«Η σεπτή παρουσία του Παναγιωτάτου Οἰκουμενικου Πατριάρχου ἀποτελει εκκλησιαστικό γεγονός υψίστης σπουδαιότητος γιά τήν τοπική μας Εκκλησίαν καί τήν περιοχήν μας και πηγή εξαιρετικης ευλογίας καί χαρας γιά τον φιλόχριστο και φιλογενη λαό μας»!!!