Μνήμη του αγίου Κελεστίνου, Πάπα
Ρώμης
(8 Απριλίου)
Εἶναι γνωστὸν ὅτι ὁ ἅγιος
Κελεστίνος (ποὺ σήμερα ἑορτάζουμε), πολέμησε τὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς του, τὸν
Νεστοριανισμό, μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Κύριλλο. Σὲ μία ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς ποὺ ἀπηύθυνε
στὸν ἅγιο Κύριλλο, μεταξὺ ἄλλων διακρίνουμε τὴν ἀγάπη καὶ φροντίδα του γιὰ τὴν
σωτηρία τοῦ αἱρετικοῦ Νεστορίου, ὁ ὁποῖος ὅμως, δὲν ἀνταποκρίθηκε στὴν
προσπάθεια τῶν Πατέρων τῆς ἐποχῆς του, στὴν θέλησή τους νὰ τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ βάραθρο τῆς
κακοδοξίας στὸ ὁποῖο εἶχε πέσει.
Ὅμως ὁ Ἅγιος ἐνδιαφέρεται ὡς «καλὸς
ποιμήν» καὶ μιμητὴς τοῦ Ἀρχιποίμενος Ἰησοῦ, γιὰ τὰ πρόβατα ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε
ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ ἄλλα πρόβατα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως,
τῆς ὁποίας ὁ αἱρετικὸς Νεστόριος εἶχε ἀποδειχθεῖ ἀντὶ γιὰ ποιμήν, λύκος.
Γράφει λοιπόν στὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ πρὸς τὸν ἅγιον Κύριλλο καὶ τὰ ἑξῆς:
Ὁ Νεστόριος ἔχει πέσει σὲ
γκρεμοὺς κακοδοξιῶν. Ἐμεῖς ὅμως, ὀφείλουμε (ὅσο μποροῦμε) νὰ τὸν βοηθήσουμε νὰ ἐπανεξετάσει
τὰ πράγματα καὶ νὰ μὴν τὸν σπρώξουμε μὲ τὴν στάση μας πιὸ βαθειὰ στὸν γκρεμό. Αὐτὸς
μᾶς τὸ δίδαξε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, νὰ φροντίζουμε γιὰ νὰ μὴ κατασπαράξει ὁ αἱρετικὸς λύκος κάθε
πρόβατο, πόσο μᾶλλον, ὅταν τὸ πρόβατο εἶναι ποιμένας ἄλλων προβάτων!
Αὐτὸς ὁ ποιμένας, ὅμως, ὁ Νεστόριος,
λησμόνησε ὅτι εἶναι ποιμένας προβάτων, ξέχασε τὸ «ἐπάγγελμά» του, καὶ ἔγινε, ἀντὶ
ποιμὴν τῶν προβάτων, ἁρπακτικὸς λύκος, καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ καταστρέψει τὴν ποίμνη,
ποὺ ἔπρεπε νὰ συντηρεῖ καὶ νὰ προστατεύει. Αὐτὸν λοιπόν ἐμεῖς, πρέπει νὰ ἀπομακρύνουμε
ἀπὸ τὴν ποίμνη, ἐὰν δὲν κατορθώσουμε (πρᾶγμα τὸ ὁποῖο θέλουμε) νὰ τὸν ἐπαναφέρουμε
στὴν ὀρθὴ πίστη. Ὑπάρχει ἀκόμα ἐλπίδα, ἐὰν διορθωθεῖ, νὰ τὸν συγχωρήσουμε. Ἐπιθυμοῦμε
ἀσφαλῶς νὰ ἐπιστρέψει στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἔτσι, ἀντὶ νὰ χαθεῖ καὶ νὰ πεθάνει
πνευματικά, νὰ ζήσει· κι ὄχι βέβαια, νὰ παραμείνει ὡς ποιμὴν κακόδοξος καὶ νὰ
γίνει ἀφορμὴ ἀπώλειας τῶν πιστῶν.
Ἐὰν ἐμμείνει στὴν πλάνη του ἡ ἀπόφασή μας εἶναι
φανερή· πρέπει νὰ ἀποκοπεῖ αὐτὸς ποὺ ἀποτελεῖ μεγάλη πληγὴ στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα,
ἀφοῦ ἐξ αἰτίας του ὄχι μόνο ἕνα μέλος τῆς Ἐκκλησίας βλάπτεται, ἀλλὰ ὁλόκληρο τὸ
σῶμα τῆς Ἐκκλησίας χάνεται. Διότι ποιά θέση ἔχει μεταξὺ τῶν ὁμόπιστων αὐτός, ποὺ
διαφωνεῖ μαζί μας στὴν πίστη;
Λοιπόν, ἂς ἔχουμε κοινωνία ἐμεῖς μὲ ἐκείνους, ποὺ
αὐτὸς ἀπέκοψε τῆς κοινωνίας-«ἀφόρησε», ἐπειδὴ ἐναντιώθηκαν-ἀποτειχίστηκαν ἀπ’ αὐτόν·
καὶ ἂς γνωρίζει ὅτι αὐτὸς ὡς αἱρετικός (καίτοι μὴ καταδικασμένος ἀκόμα ἀπὸ
Σύνοδο) δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει κοινωνία μαζί μας, ἐὰν παραμείνει ἀμετανόητα στὴν
διαστροφή του, ποὺ ἐναντιώνεται στὴν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων…
Σὲ ἐξουσιοδοτῶ λοιπόν,
(λέγει στὸν Ἀλεξανδρείας Κύριλλο) νὰ τοῦ διαβιβάσεις τὴν ἀπόφασή μας: ἐντὸς 10 ἡμερῶν
ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ λάβει τὴν ἀπόφασή μας πρέπει ἐγγράφως νὰ ἀποκηρύξει τὶς
κακοδοξίες του καὶ νὰ διαβεβαιώσει ὅτι πιστεύει ὀρθόδοξα περὶ τῆς γεννήσεως τοῦ
Χριστοῦ καὶ περὶ τῆς Θεοτόκου, διαφορετικά, ἐὰν δὲν κάνει αὐτό, θὰ ἀπομακρυνθεῖ
τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ δὲν καταδέχθηκε τὶς θεραπευτικὲς συμβουλές μας καὶ ὁδηγήθηκε
στὴν ἀπώλεια αὐτός, καὶ μαζί του θὰ ὁδηγήσει καὶ τὸ ποίμνιο στὴν ἀπώλεια.
Τὸ κείμενο:
