Ατυχέστατος ο παραλληλισμός της παραβολής του ασώτου με το Ουκρανικόν ζήτημα

     ["Π.Π.":  Τὸν Τελεβάντο τὸν κατάλαβαν κι οἱ συνεργάτες του καὶ τὸν ἐγκατέλειψαν στὴν προσπάθειά του νὰ ὑποστηρίξει τὸν σχισματικὸ καὶ αἱρετικὸ Πατριάρχη!  Ὁ μόνος «ἀντι-Οἰκουμενιστὴς» ποὺ ὑποστηρίζει τὸν κ. Βαρθολομαῖο, εἶναι πλέον ὁ Τελεβάντος! ...Κατάντημα!].

Του κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

     Όπως διαβάσαμε σε σχολιασμό στο διαδικτυακό ιστότοπο “Χριστιανική Βιβλιογραφία” (christianvivliografia.wordpress.com), (σ.σ. "Π.Π.": καὶ στὸ "Τελεβάντος" ποὺ τὸ ἀναπαρήγαγε) που τιτλοφορείται «Μ’ αυτόν τον τρόπο, οργισμένοι, μιλούν κάποιοι “δίκαιοι” άνθρωποι της Εκκλησίας», ο οποίος προστέθηκε ατυχέστατα σε ομιλία του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, για την Κυριακή του Ασώτου, έγινε παραλληλισμός με το ζήτημα της εκχώρησης Αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας.

   Το σχόλιο στο διαδικτυακό ιστότοπο “Χριστιανική Βιβλιογραφία” είχε ως εξής: «Μ’ αυτόν τον τρόπο, οργισμένοι, μιλούν κάποιοι δίκαιοι άνθρωποι της Εκκλησίας, όταν Εκείνη υποδέχεται με ιλαρότητα και επιείκεια τους μετανιωμένους αμαρτωλούς και τους οδηγεί στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας”. Αυτά τα λόγια του Αγίου Νικολάου επ. Αχρίδος πάνω στην παραβολή του Ασώτου, παρακινούν τη σκέψη να ταξιδέψει σε όλη εκείνη την ιεροκανονική επιχειρηματολογία, που τον τελευταίο καιρό επιστρατεύεται, με σκοπό να καταδειχθεί ότι οι πρώην σχισματικοί της Ουκρανίας ήταν καταδικασμένοι να παραμείνουν εσαεί στο σχίσμα, δηλαδή έξω από την, Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, έξω από τον Οίκο του Ευσπλάγχνου Πατρός».

    Ο ενθουσιαστικός τρόπος επαναπροβολής του σχολιασμού αυτού από κάποιους διαδικτυακούς ιστότοπους, κατέδειξε και το είδος της “αντικειμενικότητας” που επέδειξαν για το Ουκρανικό ζήτημα, αλλά και κατά πόσο η στάση τους ήταν υπηρετική της εκκλησιαστικής ενότητας. Ο παραλληλισμός της ωραιότατης παραβολής του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, με το Ουκρανικό ζήτημα είναι ατυχέστατος. Ο ενθουσιαστικός τρόπος αποδοχής και επαναπροβολής του σχολιασμού αυτού από κάποιους διαδικτυακούς ιστότοπους, φανέρωσε για ακόμα μία φορά το μόνιμο πλέον ολίσθημα στο διαδικτυακό ύφος των “νικητών”, ένα ύφος που επιβάλλει ο “δημοσιογραφικός” τρόπος αντιμετώπισης των εκκλησιαστικών ζητημάτων, ένα ύφος τόσο ξένο στο εκκλησιαστικό ύφος, το οποίο κάποτε δεν φείδεται και ύβρεων που μόνο ταραχή προκαλούν.

    Την Παραβολή του Ασώτου βρήκαν ως παράδειγμα για το Ουκρανικό ζήτημα; Ο άσωτος υιός μετανοημένος για όλα τα φαύλα που έπραξε, πήρε τη μεγάλη απόφαση, να εγκαταλείψει τον άσωτο βίο και να επιστρέψει στην πατρική οικία. Κάτι ανάλογο έγινε και στο Ουκρανικό πρόβλημα; Δεν ήταν άσκοπο που ο Μητροπολίτης Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας Σάββας, αναφερόμενος στο Ουκρανικό ζήτημα, τόνισε την βασικότατη αυτή προϋπόθεση της μετάνοιας, για “το έγκλημα της διαιρέσεως και του σχίσματος’, σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου, από τις δύο Σχισματικές Εκκλησίες. Το προηγούμενο της άρσης του Βουλγαρικού σχίσματος, υποδεικνύει και τον τρόπο επιστροφής. Η προϋπόθεση της εκζήτησης συγγνώμης από την Εκκλησία της Βουλγαρίας, καταγράφεται στο Πρωτόκολλο των Όρων της άρσης του Σχίσματος το έτος 1945 ως εξής : “Α) Ἵνα η Αγιωτάτη Σύνοδος της Ορθοδόξου Βουλγαρικής Εκκλησίας δια γραμμάτων αυτής προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην δηλώση ότι, θλιβομένη δια τον χωρισμόν…”*. Προς τι ο παραλληλισμός της Παραβολής του Ασώτου με το Ουκρανικό ζήτημα; Αν δεν διδόταν ο Τόμος Αυτοκεφαλίας, δεν θα παρατηρούσαμε την επιμονή στο “έγκλημα της διαιρέσεως και του σχίσματος”;

   Το μεγαλείο της Παραβολής αυτής, την άκρα μετάνοια καταδεικνύει του ασώτου υιού. Η επιστροφή του ασώτου, ο καρπός του κάλλους της μετάνοιας, που καταγράφει η ωραιότατη αυτή παραβολή του Χριστού μας, δεν μπορεί να αλλοιώνεται. “Εις εαυτόν δε ελθών” (Λουκ. 15,17), αναφέρεται στην παραβολή του ασώτου. Ποιός παραλληλισμός μπορεί να γίνει; Απαίτησαν την Αυτοκεφαλία και τους εκχωρήθηκε Τόμος Αυτοκεφαλίας, με επακόλουθο αποτέλεσμα τη σχισματική κατάσταση που βιώνουμε τις μέρες τούτες. Το “εις εαυτόν δε ελθών” (Λουκ. 15,17), πως μπορούμε να το παραλληλίσουμε στην περίπτωση του Ουκρανικού ζητήματος; Αν δεν εκχωρείτο ο Τόμος Αυτοκεφαλίας, οπωσδήποτε θα παρέμενε η ίδια κατάσταση. Προς τι ο παραλληλισμός με την Παραβολή του Ασώτου;

    Μπορεί να γίνει έστω και ακροθιγώς παραλληλισμός με το χωρίο “αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ· πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου” (Λουκ. 15,18); Για ποιό είδος επιστροφής μιλούμε, όταν αυτή πραγματοποιήθηκε μετά από την σχισματική επιμονή η ικανοποίηση του αιτήματός των; Αν δεν ικανοποιείτο το αίτημά τους, δεν θα είχαμε την ίδια σχισματική επιμονή; Μπορεί να επιχειρηθεί παραλληλισμός με την επιστροφή του ασώτου; Δεν αποτελεί ο παραλληλισμός αυτός στρέβλωση της Παραβολής του Ασώτου;

    Ποιός αναπαύεται με τη σημερινή σχισματική κατάσταση, η οποία ήταν εκ των προτέρων ολοφάνερη; Ποιός Ορθόδοξος Χριστιανός θα λυπόταν για την επιστροφή εν μετανοία στην Εκκλησία Σχισματικών Εκκλησιών, χωρίς φυσικά το συνεπακόλουθο μεγαλύτερου σχίσματος; Σίγουρα κανένα Ορθόδοξο δεν χαροποιεί η παρούσα σχισματική κατάσταση που δημιουργήθηκε. Αν το ζήτημα της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας συζητείτο στα πλαίσια Πανορθόδοξης Συνόδου, δεν θα είχαμε τη σημερινή μορφή σχισματικής κατάστασης και θα αποτελούσε όντως η πράξη αυτή διακονία στην εκκλησιαστική ενότητα και ειρήνη.

     Όσον αφορά τον χαρακτηρισμό οι “δίκαιοι”, με τα σημεία στίξης να καταγράφουν την επικριτική ειρωνεία, κάτι που προκάλεσε και τον “νικητήριο” ενθουσιασμό, καταδεικνύει την τοποθέτηση υπέρ της μονομερούς εκχώρησης Αυτοκεφαλίας, ανεξαρτήτως των σχισματικών συνεπειών που θα ακολουθούσαν. Για ποιά χαρά μιλούμε, όταν εδώ και καιρό ήταν γνωστό το διαγραφόμενο σχίσμα λόγω της εκχώρησης Τόμου Αυτοκεφαλίας; Η λύπη για το μεγάλο σχίσμα που καραδοκεί, ποιά χαρά επιτρέπει;

Με το ίδιο τρόπο που επιχειρήθηκε αλλοίωση της Παραβολής του Ασώτου στην περίπτωση του Ουκρανικού ζητήματος, θα επιχειρηθεί παρόμοια αλλοίωση και σε περίπτωση ανάλογου χειρισμού για τη Σχισματική Εκκλησία που αυτοαποκαλείται “Μακεδονική Εκκλησία” η θα συνηγορήσουν αυτή τη φορά στο να παραμείνουν οι Σχισματικοί “καταδικασμένοι εσαεί στο σχίσμα”;

    Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Οικουμενικός Πατριάρχης, που παραχώρησε στο σερβικό “Politica” και στον δημοσιογράφο Ζιόβιν Ρακότσεβιτς, ανέφερε μεταξύ άλλων τα εξής : “Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν προτίθεται να τροποποιήσει το Σύνταγμα της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ούτε κανένα από τα σύνορά της, εάν δεν ακολουθηθεί συμφωνία και συνεργασία” (katanixis.gr).

     Θα επιχειρηθεί παρόμοια σχολιαστική αλλοίωση της Παραβολής του Ασώτου; Θα συνηγορήσουν όσοι προτίμησαν τον υπερβάλλοντα ενθουσιασμό για τον χαρακτηρισμό οι “δίκαιοι”, στο να παραμείνουν οι Σχισματικοί της αυτοκαλούμενης Μακεδονικής Εκκλησίας “καταδικασμένοι εσαεί στο σχίσμα”; Σε ποιούς τότε θα αποδοθεί ο χαρακτηρισμός “δίκαιοι”, με τα σημεία στίξης να καταγράφουν την επικριτική ειρωνεία; Με το δεδομένο αυτό θα τηρηθεί παρόμοια συμπεριφορά η θα αφήσουν τους σχισματικούς της αυτοαποκαλούμενης “Μακεδονικής Εκκλησίας”, “να παραμείνουν καταδικασμένοι εσαεί στο σχίσμα”;

* Ιστορία των Σλαβικών Ορθοδόξων Εκκλησιών. Α. Ιστορία της Βουλγαρικής Εκκλησίας. Ιωάννη Ταρνανίδη (Εκδόσεις Αδελφών Κυριακίδη α.ε.).

Πηγή