Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Ιδιάζειν κατά την οίκησιν και Οικουμενιστικός Μιθριδατισμός





ποιος θέλει νὰ ἀντιληφθεῖ, μὲ ἁγιοπατερικὰ κριτήρια, τὴν τεράστια ἐπίδραση ποὺ ἐξασκεῖ στὴ ζωή μας καὶ τὴ σημασία ποὺ ἔχει γιὰ τὴ σωτηρία μας τὸ κοινωνικὸ περιβάλλον, ἂς διαβάσει τὸ παρακάτω κείμενο τοῦ Μ. Βασιλείου. Βέβαια τὸ κείμενο αὐτὸ ἀπευθύνεται σὲ ἀσκητές, ἀλλὰ δίνει τὸ μέτρο, τοῦ τί σημαίνει τὸ χωρίο τῆς Ἁγ. Γραφῆς «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε», ὥστε κατὰ τὸ δυνατὸν νὰ τὸ ἐφαρμόσουν καὶ οἱ ἐν τῷ κόσμῳ πιστοί, ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἐφαρμόσουν τὶς θεῖες Ἐντολές.

«Συντελεῖ δὲ πρὸς τὸ ἀμετεώριστον τῇ ψυχῇ καὶ τὸ ἰδιάζειν κατὰ τὴν οἴκησιν. Τὸ γὰρ ἀναμεμιγμένην ἔχειν τὴν ζωὴν τοῖς ἀφόβως καὶ καταφρονητικῶς πρὸς τὴν ἀκριβῆ τήρησιν τῶν ἐντολῶν διακειμένοις βλαβερὸν καὶ ὁ τοῦ Σολομῶντος ἀποδείκνυσι λόγος, διδάσκοντος ἡμᾶς, ὅτι Μὴ ἴσθι ἑταῖρος ἀνδρὶ θυμώδει· φίλῳ δὲ ὀργίλῳ μὴ συναυλίζου, μήποτε μάθῃς τῶν ὁδῶν αὐτοῦ, καὶ λάβῃς βρόχους τῇ σῇ ψυχῇ, καὶ τό, Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, πρὸς τὸ αὐτὸ φέρει.
Οὐκοῦν ἵνα μήτε διὰ ὀφθαλμῶν μήτε διὰ ὤτων ἐρεθισμοὺς εἰς ἁμαρτίαν δεχώμεθα, καὶ κατὰ τὸ λανθάνον

«Χωρίς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται» και «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου»



Η βοή των πλησιαζόντων γεγονότων

Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές

Πανεπιστήμιο Πειραιώς
Τμήμα Διεθνών-Ευρωπαϊκών Σπουδών



«Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον». Εκεί κλεισμένος ο Αντώνης μέσα στον κήπο των Χρυσανθέμων, δεν ακούει την βοή των πλησιαζόντων γεγονότων. Είπα να αναπνεύσω ιώδιο περπατώντας καμιά ώρα παραλιακά στην Βάρκιζα. Είναι ο κόσμος μου, αυτό το θεσπέσιο μέρος. Εδώ ζω το τελευταίο τέταρτο του αιώνα. Μια ώρα προγραμμάτισα, έγιναν έξη. Συνάντησα φίλους, κάθισα στους συλλόγους εκεί στο λιμανάκι, μετά μου φώναξαν για ένα ποτό σε παρακείμενο καφέ και μέχρι να πάω και να έλθω από την πλαζ μέχρι την άλλη άκρη, μίλησα με δεκάδες φίλους, γνωστούς και άλλους που τους συνόδευαν. Αποτυπώνω μερικά που άκουσα.

Όλοι –μα κυριολεκτικά όλοιλέγανε τα ίδια ή παρόμοια. Αίσθηση ήττας, απογοήτευση, απόγνωση, αγωνία για το αβέβαιο μέλλον, το δικό τους και των παιδιών τους. Ψυχική εξουθένωση, αίσθηση απώλειας της ελευθερίας και αίσθηση ταπείνωσης του πνεύματος. Για όποιον κατανοεί τι σημαίνει ταπείνωση του πνεύματος είναι το ισοδύναμο του θανάτου για τον άνθρωπο και του συλλογικού θανάτου για τα έθνη.

Ακόμη και υπό ξένη κατοχή το πνεύμα μένει ελεύθερο. Όταν όμως το καταστέλλουν εγχώριοι το πνεύμα αρρωστά και πεθαίνει. Το νόημα και οι σκοποί της ζωής χάνονται. Εξατμίζονται μέρα με την μέρα. Σκοποί και νοήματα βουλιάζουν μέσα στην καταστολή τους από την υποτακτική