Δευτέρα 8 Μαΐου 2017

Όχι στο νέο παιδομάζωμα του μαθήματος των Θρησκευτικών.




Φρικτή Αποκάλυψις! Εμπαίζονται οι Αρχιερείς, εκπρόσωποι της Ιεραρχίας και οι τεχνικοί σύμβουλοί των

OXI ΕΙΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Ενώ υποτίθεται ότι γίνεται διάλογος με την Εκκλησίαν, το υπουργείον Παιδείας καλεί αφνιδίως εις διημερίδας απο  8 έως 19 Μαΐου 70 εκπαιδευτικούς, διαŸ ναŸ εκπαιδευθούν ώς ινστρούκτορες των νέων προγραμμάτων σπουδών  διαŸταŸΘρησκευτικά.

Ποιά είναι η ιδεολογική βάση του νέου προγράμματος σπουδών για τα Θρησκευτικά: Απόλυτος σχετικισμός και άρνηση ότι υπάρχει αντικειμενική αλήθεια στο χώρο της θρησκείας.

Αυτήν την περίοδο διεξάγεται συζήτηση με εκπροσώπους της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και ειδικούς που όρισε η Σύνοδος με εκπροσώπους του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής για το θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Επειδή στο χώρο υπάρχει πολλή παραπληροφόρηση η εφημερίδα μας ερευνώντας σε βάθος το θέμα αποκαλύπτει σήμερα κείμενα των ιδίων των εμπνευστών του προγράμματος, τα οποία σαφώς αποκαλύπτουν ποιές είναι οι ιδεολογικές προϋποθέσεις των σχεδιαστών τους. Επιπλέον παρουσιάζουμε για τους αναγνώστες μας απομαγνητοφωνημένα τμήματα της ομιλίας ενός εξ αυτών, ο οποίος μίλησε για το υποτιθέμενο παιδαγωγικό μέρος του μαθήματος. Τα πράγματα έχουν ως εξής:
Ο τότε Λέκτωρ κ. Κουκουνάρας-Λιάγκης, ο οποίος σημειωτέον είναι μέσα στην ομάδα ευθύνης του ΙΕΠ για την επιμόρφωση 70 εκπαιδευτικών, οι οποίοι καλούνται ονομαστικά 2 με 4 Μαΐου να μετεκπαιδευτούν σε αυτό το πρόγραμμα, ενώ υποτίθεται ότι για το περιεχόμενό του γίνεται διάλογος με την Εκκλησία (69511_ΕΓΚΡΙΣΗ_ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ_ΠΣ_ΘΡΗΣΚ_ΥΑ_27_04_2017), σε άρθρο του στο περιοδικό «Επιστημονικό Εκπαιδευτικό Περιοδικό «eκπ@ιδευτικός κύκλος» Τόμος 3, Τεύχος 1, 2015 © eκπ@ιδευτικός κύκλος ISSN: 2241-4576, σελ. 141, παρουσιάζει ένα πίνακα (σελ. 141-142) για τις κατά την άποψή του διαθέσιμες παιδαγωγικές φιλοσοφίες ως προς το μάθημα των Θρησκευτικών, τις οποίες και συγκρίνει.
Τις διαχωρίζει σε κατηγορίες, σε αυτήν του ιδεαλισμού, του ρεαλισμού, του κριτικού

Εναντίον της Θρησκείας, αλλά υπέρ της Κολυμπαρίου Συνόδου που ευοδώνει την ...Πανθρησκεία!!!






      μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως, ὅπως μᾶς ἔχει συνηθίσει, πορεύεται ἕνα δικό του «αἱρετικό» δρόμο. Εἶναι ἐναντίον τῆς Θρησκείας, ἀλλὰ ὑπὲρ τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου ποὺ εὐοδώνει τήν ...Πανθρησκεία!!! Εἶναι ἐναντίον «τῆς θρησκειοποίησης τοῦ Εὐαγγελίου σὲ μορφὴ ἐξουσίας» ἀφοῦ τοῦτο «συνιστᾶ αἵρεση στὴ χείριστη μορφὴ τῆς ἐκκοσμίκευσης καὶ ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία σὲ πνευματικὸ θάνατο», ἀλλὰ στρουθοκαμηλίζει καὶ κάνει πὼς δὲν βλέπει ὅτι ἡ Ἐκκλησία σήμερα καταδυναστεύεται ἀπὸ τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν ὑπερεξουσίες τοῦ Πρώτου Πάπα τῆς Ἀνατολῆς Βαρθολομαίου!
Αὐτὰ κι ἄλλα πολλὰ «αἱρετικά», στὴν ὁμιλία ποὺ ἀκολουθεῖ!

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ

«Ἔχουμε περισσότερη θρησκεία ἀπὸ ὅση χρειαζόμαστε»

    Ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου στο 4ο Συνέδριο Εκπαίδευσης & Έρευνας της Ιατρικής Σχολής του Δ.Π.Θ. Αλεξανδρούπολη, Παρασκευή 5 Μαΐου 2017 – Ξενοδοχείο ASTIR EGNATIA


   δωσα αὐτὸν τὸν τίτλο στὴν ὁμιλία μου, ὄχι γιὰ νὰ κεντρίσω τὸ ἐνδιαφέρον σας. Ἕνας τίτλος ποὺ «κεντρίζει», ἂν δὲν ἀνταποκριθεῖ στὸ περιεχόμενό του, τότε ἀπογοητεύει περισσότερο. Ὁ τίτλος σκοπεύει νὰ μᾶς βοηθήσει -καὶ πρῶτον ἐμένα- νὰ κατανοήσουμε κάποια πνευματικὰ μεγέθη τοῦ πολιτισμοῦ μας μπροστὰ στὰ ὁποῖα στέκεται ἀπορημένος ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, μὴ γνωρίζοντας ποιὸ νὰ ἐπιλέξει. Ὅμως, πρέπει νὰ ἐπιλέξουμε, δὲν γίνεται νὰ τὸ ἀποφύγουμε. Κι ἀπὸ τὴν ἐπιλογή μας αὐτή, θὰ ἐξαρτηθεῖ ἡ συνέχεια καὶ ἡ ποιότητα τοῦ πολιτισμοῦ μας.
Ἂς δοῦμε, λοιπόν, τί λέει ἡ Βίβλος γιὰ τὸ πνευματικὸ μέγεθος τῆς θρησκείας.

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ «ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ» ΣΤΗΝ Π.Δ.

[1Στὰ 49 βιβλία τῆς Π.Δ., που γράφτηκαν σὲ χρονικὸ διάστημα 10 αἰώνων, ὁ ὅρος «θρησκεία» (καὶ «θρησκεύειν») συναντᾶται μόνο 7 φορές2. Ἐπειδὴ νομίζουμε ὅτι ἡ Π.Δ. εἶναι τὸ ἱερὸ βιβλίο τῆς ἰουδαϊκῆς θρησκείας, θὰ περιμέναμε νὰ ἦταν διάσπαρτη ἀπὸ πλούσιες ἀναφορές, θετικὲς καὶ προτρεπικὲς πρὸς τὸ θρησκευτικὸ γεγονός. Κι ὅμως συμβαίνει τὸ ἀντίθετο. Οἱ μᾶλλον φιλολογικὲς καὶ παιδαγωγικὲς ἀναφορὲς στὰ 7 αὐτὰ χωρία παρουσιάζουν ἀρνητική, ἄκρως ἀπορριπτικὴ καὶ ἀπωθητικὴ ἔννοια, ἀφοῦ ἡ θρησκεία χαρακτηρίζεται ὡς βλαπτικὸ γεγονὸς γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ γι’ αὐτὸ οἱ πιστοὶ καλοῦνται νὰ εἶναι ἐπιφυλακτικοὶ ἀπέναντι σὲ κάθε μορφῆς θρησκευτικότητα, ὅπως πρέπει νὰ κάνουν καὶ ἀπέναντι στὴν εἰδωλολατρεία. Ἡ Π.Δ. συμβουλεύει τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴν παγιδεύονται στὴν «ἀπάτη» τῆς θρησκείας καὶ τῆς θρησκευτικῆς ἐξουσίας. Θεωρεῖ ὅτι οἱ ἄνθρωποι θρησκεύουν ὅταν «πλανηθοῦν» καὶ θρησκευόμενοι ὁδηγοῦνται στὴ λατρεία φθηνῶν εἰδώλων3. Εἶναι «λογικὸ ὄν» ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, τὸ «ἀσεβὲς ἔθος» τῆς θρησκευτικότητος μπορεῖ τελικὰ νὰ τὸν ἐκτρέψει σὲ «πλάνη» καὶ «ἀπάτη». Κι ἐνῶ διὰ μέσου τῆς θρησκευτικότητος ἐπιδιώκει ἕναν ἔντιμο καὶ ἀξιοπρεπῆ βίο μὲ σκοπὸ τὴν πνευματικὴ καλλιέργεια τῆς προσωπικότητός του, μπορεῖ νὰ καταλήξει νὰ βιώσει αἰσθήματα ντροπῆς καὶ «αἰσχύνης»4.
Ἡ θρησκεία περιγράφεται ὡς «ἀρχὴ παντὸς κακοῦ» γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ἐπειδὴ πολλὲς φορὲς θεσμοθετήθηκε νομικά, ἔγινε ἐπίσημο κρατικὸ «ὄργανο» καὶ ἀπολυταρχικὸς «νόμος» γιὰ τὴν ἄσκηση τῆς ἐξουσίας ἀπὸ «τυράννους» ἄρχοντες5. Γι’ αὐτό, ἡ ἀνθρωπότητα στὴν πορεία της, χρειάζεται νὰ ἐπιδιώξει τὸ «τέλος» τῆς θρησκείας καθ’ ὅσον τοῦ φαινομένου αὐτοῦ «πέρας ἐστίν»6.
Κατὰ συνέπεια, γιὰ τὴν Π.Δ., ἡ πρακτικὴ τοῦ «θρησκεύειν», ἀντὶ νὰ θεραπεύει τὸν ἄνθρωπο, ἀντὶ νὰ τὸν ὑψώνει πνευματικὰ καὶ νὰ τὸν ὁδηγεῖ πρὸς τὸ καλὸ καὶ τὸ ἀγαθό, οὐσιαστικὰ τὸν ταπεινώνει καὶ τὸν εὐτελίζει. Λειτουργεῖ στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν λαῶν ἀρνητικά, δὲν συμβάλλει θετικὰ στὴν παιδεία καὶ στὸν πολιτισμὸ καὶ ὁ συντηρητισμὸς τῆς «θρησκείας» σχεδὸν πάντα χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὶς δυνάμεις ἐξουσίας μὲ σκοπὸ τὴν πνευματικὴ δούλωση τῶν ἀνθρώπων].

Ποιοί εἶναι οἱ καρποί τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ;


Γέροντας Κλεόπας Ἡλιέ 



—   Ο πρώτος καρπός της ευχής του Ιησού είναι η αποβολή των νοερών παραστάσεων από τις ματαιότητες του κόσμου, κατά τον άγιο Διάδοχο, ο οποίος λέγει: «Αυτά που είχαν μπει παλαιότερα στην καρδιά του ανθρώπου εξαφανίζονται μαζί με όλες τις ωραιότητες της ζωής».

—   Ο δεύτερος καρπός της ευχής είναι η φοβερά θέα της ασω­τίας της ψυχής, η οποία εκδηλωνόταν με τις σωματικές αισθήσεις και τους κακούς λογισμούς. Απ' αυτή την θέα αποκτά ο άνθρωπος ταπείνωσι, πένθος, δάκρυα, όπως λέγη ο άγιος Γρηγόριος ο Παλα­μάς.

—   Ο τρίτος καρπός της καρδιακής προσευχής είναι ότι, με την επιστροφή του νου στην καρδιά, τόσο ο νους όσο και η καρδιά του ανθρώπου, γίνονται σαν ένας καθαρός καθρέπτης στον οποίον ο ίδιος ο αγωνιστής γνωρίζει τις πονηρές κινήσεις των σκέψεών του και καλεί τον Ιησού σε βοήθεια.

—   Ο τέταρτος καρπός είναι η αγνότης της φύσεως, καθότι το έργο της καθαρότητος της φύσεως είναι υπεράνω αυτής της φύσε­ως, ως δοσμένο από την Θεία Χάρι του Παναγίου Πνεύματος.

—   Ο πέμπτος καρπός της προσευχής είναι ότι, μπαίνοντας ο νους στην καρδιά για να μιλήση εκεί με τον ενδιάθετο λόγο, κατα­κλύζεται από μεγάλη χαρά και πνευματική ευφροσύνη, όπως δηλώνη γι' αυτά ο Ιωσήφ Βρυένιος.

—   Ο έκτος καρπός της ευχής είναι ότι με αυτή την προσευχή κατασκηνώνει η Χάρις του Θεού μυστικά μέσα στην καρδιά.

—   Ο έβδομος καρπός είναι ότι με την αδιάλειπτη μνήμη του Ονόματος του Ιησού, γεννάται στην ψυχή η αγάπη προς τον Χρι­στό. (Βλέπε «Φυλακή των πέντε αισθήσεων» του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου).

—  Άλλοι καρποί της προσευχής είναι: Η συμμάζωξις των λο­γισμών, η ευλάβεια, η προσοχή επί του εαυτού μας, η ταπείνωσις, ο φόβος του Θεού, η μνήμη του θανάτου, η ειρήνη της καρδιάς και των λογισμών, η συγκέντρωσις της προσοχής στην καρδιά και η πνευματική θερμότης.

Ιερομονάχου Κλεόπα Ηλιέ
«Πνευματικοί Λόγοι»
Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη»
Θεσσαλονίκη 1992

«Ἐμεῖς δέκα ἡμέρες ἄν μείνωμε κάπου καί παρακαλέσωμε γιά κάτι χωρίς νά πετύχουμε, στό τέλος βαρυόμαστε νά δείξωμε ζῆλο»




Ἁγίου ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Στό χρυσωρυχεῖο οὔτε τήν πιό ἀσήμαντη φλέβα δέν θά δεχόταν νά περιφρονήση κανένας κι ἄς προξενῆ πολύν κόπο ἡ ἔρευνά της. Ἔτσι καί στίς θεῖες Γραφές δέν εἶναι χωρίς βλάβη νά προσπεράσης ἕνα γιῶτα ἤ μιά κεραία. Ὅλα πρέπει νά ἐξετάζωνται. Τό ἅγιο Πνεῦμα τά ἔχει πεῖ ὅλα καί τίποτα δέν εἶναι ἀνάξιο σ̉ αὐτές.
Πρόσεξε λοιπόν τί λέει ὁ Εὐαγγελιστής κι ἐδῶ: Αὐτό πάλι ἦταν τό δεύτερο σημεῖο πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς, πηγαίνοντας ἀπό τήν Ἰουδαία στήν Γαλιλαία. Καί δέν πρόσθεσε βέβαια ἔτσι ἁπλᾶ τή λέξη «δεύτερο», ἀλλά τονίζει ἀκόμα περισσότερο τό θαῦμα τῶν Σαμαρειτῶν. Δείχνει ὅτι, μόλο πού ἔγινε καί δεύτερο σημεῖο, δέν εἶχαν φτάσει ἀκόμα στό ὕψος ἐκείνων πού τίποτα δέν εἶδαν (τῶν Σαμαρειτῶν) αὐτοί πού ἔχουν δεῖ πολλά καί θαυμάσει. Ὕστερ̉ ἀπ̉ αὐτά ἦταν ἑορτή τῶν Ἰουδαίων. Ποιά ἑορτή; Ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, νομίζω, καί ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς στά...
Ἱεροσόλυμα.

Συστηματικά τίς γιορτές βρίσκεται στήν πόλη. Ἀπ̉ τή μιά γιά νά φανῆ πώς ἑορτάζει μαζί τους, ἀπ̉ τήν ἄλλη γιά νά τραβήξη κοντά του τόν ἁπλό λαό. Γιατί αὐτές τίς μέρες γινόταν περισσότερη συρροή τῶν πιό ἁπλῶν. Ὑπάρχει στά Ἱεροσόλυμα ἡ προβατική κολυμβήθρα, Βηθεσδά μέ τό Ἑβραϊκό ὄνομά της, μέ πέντε στοές. Σ̉ αὐτές ἦσαν πεσμένοι ἄρρωστοι πλῆθος – κουτσοί, τυφλοί, ξηροί, πού περίμεναν τήν ταραχή τοῦ νεροῦ. Τί σημαίνει αὐτός ὁ τρόπος τῆς θεραπείας; Τίνος μυστηρίου κάνει ὑπαινιγμό; Αὐτά δέν ἔχουν γραφῆ ἁπλᾶ καί τυχαῖα ἀλλά εἰκονίζει καί ὑποτυπώνει ὅσα ἀνάγονται στό μέλλον.

«Προς Εμμαούς»


ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΕΩΘΙΝΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ


Θεοφάνους ΚΕΡΑΜΕΩΣ

     «Οἱ δύο Μαθητές πρός Ἐμμαούς. Ποιός εἶναι αὐτὸς πού δὲν κατονομάζεται;» (Λουκ. κδ΄, 12-13).
«Ὁ Πέτρος σηκώθηκε καὶ ἔτρεξε στὸ μνῆμα· καὶ ἀφοῦ ἔσκυψε εἶδε τά σάβανα μόνα τους (χωρὶς τὸ σῶμα) καὶ ἐπέστρεψε στὸ σπίτι του θαυμάζοντας τὸ γεγονός. Τὴν ἴδια ἡμέρα, δύο ἀπὸ αὐτοὺς (τοὺς μαθητὲς) πήγαιναν σὲ κάποιο χωριό, πού ἀπεῖχε ἕνδεκα περίπου χιλιόμετρα ἀπό τήν Ἱερουσαλὴμ καὶ λεγόταν Ἐμμαούς».
Ἡ ζωηφόρος ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, δὲν ἀποδεικνύεται στοὺς ἐκλεκτοὺς μαθητές του ἀπὸ τὸ παραπάνω σημεῖο, ἀλλὰ πρῶτα ἀξιώθηκαν νὰ δοῦν αὐτὴν οἱ μαθήτριες πού μετέφεραν τὰ ἀρώματα. Ὕστερα δὲ ἀπὸ αὐτὲς οἱ μαθητὲς τῶν μαθητῶν, δύο ἀπό τούς ὁποίους ἦταν αὐτοὶ πού βάδιζαν πρὸς τὸ χωριὸ Ἐμμαούς τὴν ἴδια ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐνεργήθηκε τὸ μεγάλο μυστήριο τῆς ἀναστάσεως.
Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ εὐαγγελιστὴς ἀνέφερε τὸ ὄνομα τοῦ ἑνός, ἐνῶ ἀπέκρυψε τὸ ὄνομα τοῦ ἄλλου, ἔκανε πολλοὺς νὰ κάνουν διαφόρους συλλογισμοὺς γιὰ τὸ ὄνομα. Ἄλλοι ὑποστήριξαν μὲ βεβαιότητα ὅτι εἶναι ὁ Ναθαναὴλ ὁ Κανανίτης, ἄλλοι ὁ Σίμωνας καὶ ἄλλοι ἄλλος. Φαίνεται ὅμως ὡς πιὸ πιθανό, ὅτι εἶναι ὁ Λουκᾶς (τὸ πρόσωπο πού ἀποκρύβεται), ὁ συγγραφέας αὐτῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπὸ συστολὴ ἀπέκρυψε τὸ ὄνομα. Καὶ γιὰ νὰ μὴ φανοῦμε ὅτι μαντεύουμε κάτι παράλογο, ἂς φέρουμε ἐδῶ ὡς ἀξιόπιστο μάρτυρα τὸν Συμεών, ὁ ὁποῖος συνέθεσε τὶς μεταφράσεις μὲ μεγάλη ἐπιτυχία. Αὐτὸς λοιπὸν ἀναφέρει αὐτὸ στὸ ὑπόμνημά του στὸν ἱερὸ Λουκᾶ.

«Οἱ δύο Μαθητές συζητοῦν λυπημένοι» (Λουκ. κδ΄, 14).
Αὐτοὶ λοιπὸν βάδιζαν τὸ δρόμο πρὸς τὴν Ἐμμαούς. Ἦταν θορυβημένοι γι’ αὐτὸ πού εἶχε συμβεῖ στὸν Κύριο, γεμάτοι ἀνήσυχες σκέψεις καὶ βυθισμένοι στὴ λύπη. Συνηθίζει δέ, σὲ παρόμοιες περιστάσεις, ἡ διήγηση ὅσων ἔχουν συμβεῖ νὰ καταπραΰνει τὴ σφοδρότητα τῆς λύπης, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ φυγαδεύεται (ἡ λύπη) κάπως, ὅταν φέρνουμε στὴ μνήμη καὶ διηγούμαστε αὐτὰ πού ἔχουν συμβεῖ, πράγμα πού καὶ αὐτοὶ ἔκαναν καθὼς βάδιζαν, ζωντανεύοντας τὰ γεγονότα στὴ μνήμη τους καὶ μετριάζοντας τὸ βάρος τῆς λύπης συζητώντας γι’ αὐτά. «Καί αὐτοί», λέει, «μιλοῦσαν μεταξύ τους, γιὰ ὅλα αὐτὰ πού εἶχαν συμβεῖ».

«Ὁ Ἰησοῦς πλησιάζει τους δύο Μαθητὲς καὶ συνομιλεῖ μαζί τους» (Λουκ. κδ΄, 15· 16· 17· 18)
Ἀλλ’ αὐτὸς πού βρίσκεται παντοῦ πορευόταν συγχρόνως μαζὶ μὲ αὐτοὺς χωρὶς νὰ φαίνεται, ἀκούγοντας προσεκτικὰ τὰ λόγια πού προέρχονταν ἀπὸ ὀλιγοψυχία. Ἔπειτα ἀποκαλύπτει σ’ αὐτοὺς τὸν ἑαυτό του μὲ τὸ νὰ γίνει θεατός. Δὲν ἀποκαλύφθηκε, βέβαια, ὥστε νὰ τὸν γνωρίζουν ποιὸς ἀκριβῶς ἦταν, ἀλλ’ ἀφοῦ πλησίασε σὰν κάποιος ξένος ὁδοιπόρος βάδιζε μαζί τους ἀπὸ κοντά. «Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς τοὺς πλησίασε καὶ βάδιζε μαζί τους», καὶ, σὰν νὰ ἀγνοοῦσε, ζητοῦσε νὰ μάθει τὴν αἰτία τῆς λύπης.