Μητρ. Σερβίων καὶ Κοζάνης κυρὸς Διονύσιος

 
   Ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μᾶς ὁρίζει τὸ περιεχόμενο τοῦ λόγου. Ἀλλὰ τὸ πιὸ δύσκολο πάντα, καὶ μάλιστα στὸν καιρό μας, εἶναι νὰ ὁμιλήση κανεὶς γιὰ τὸ σταυρό.
   Ὄχι γιὰ κάθε σταυρό, γιατὶ ὑπάρχουν πολλοὶ σταυροὶ στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ γιὰ τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Γιατὶ ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου εἶναι χρέος, εἶναι ἀπάρνηση ἑαυτοῦ καὶ θυσία.
   Μὰ εἶναι ἀλήθεια πὼς οἱ ἄνθρωποι σήμερα μόνο γιὰ τέτοια πράγματα δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν. Στὸν καιρό μας ὅλοι ἔμαθαν νὰ ὁμιλοῦν γιὰ τὰ δικαιώματά τους καὶ ξέχασαν ὁλωσδιόλου αὐτὸ ποὺ λέγεται χρέος. Δὲν θέλουν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀνήκουν σὲ κανέναν παρὰ μόνο ὁ καθένας στὸν ἑαυτό του. Γιατὶ τὸ χρέος εἶναι νὰ βγαίνης ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου, ἀπ’ ὅ,τι ἀφορᾶ ἀποκλειστικὰ σὲ σένα καὶ νὰ προσφέρεται στὸν ἄλλο, νὰ ἀγαπᾶς τὸν πλησίον σου σὰν τὸν ἑαυτό σου, καθὼς εἶναι ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ.
    Ἔτσι συμβαίνει, ἐνῷ ὅλοι ὁμιλοῦν γιὰ κάποια κοινωνία καὶ γιὰ κοινωνικὲς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, ὅμως κοινωνικοὶ δεσμοὶ δὲν ὑπάρχουν. Ὁ καθένας εἶναι κλεισμένος στὸν ἑαυτό του καὶ ἀμύνεται γιὰ τὰ δικαιώματά του⋅ ἀκόμα καὶ οἱ σύζυγοι, ὅταν οἱ γυναῖκες ὁμιλοῦν γιὰ ἐξίσωση, ἀκόμα καὶ τὰ παιδιὰ μέσα στὸ σπίτι, ὅταν κι αὐτὰ ἔμαθαν σὲ κάθε συμβουλὴ τῶν γονέων τους νὰ προβάλλουν τὴ διαμαρτυρία τῆς καταπίεσης.
     Δὲν βοηθάει λοιπὸν τὸ κλίμα γιὰ νὰ ὁμιλήσουμε σήμερα γιὰ τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶναι τὸ ὄργανο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, τὸ σημεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ κι ὁ «σύνδεσμος τῆς τελειότητος»(1) μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους σήμερα μπορεῖ νὰ εἶναι σταυροφόροι, νὰ φαίνωνται καὶ νὰ λέγωνται χριστιανοί, μὰ πολὺ λίγοι δέχονται νὰ εἶναι σταυρωμένοι. Γιατὶ χριστιανὸς θὰ πῆ σταυρωμένος ἄνθρωπος μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἔτσι καθὼς τὸ ζοῦσε καὶ τὸ ἔγραφε ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Χριστῷ συνεσταύρωμαι...»2.
   Χριστιανὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ζῆ μὲ τὴν προσδοκία τῆς Ἀνάστασης καὶ πορεύεται πρὸς τὴν Ἀνάσταση, σηκώνοντας τὸ Σταυρό του, μὲ τὴ βαθειὰ πίστη πὼς ἡ Ἀνάσταση ἔρχεται μόνο μετὰ τὸ θάνατο στὸ Σταυρό. Ἀλλὰ βέβαια ὅλα αὐτὰ κινδυνεύουν νὰ εἶναι φιλολογία στὴ σημερινὴ ἑορτή, ὅταν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ τὸ Σταυρό. Καὶ δὲν ὑπάρχει, ἀλήθεια, χειρότερο παρὰ τὸ κήρυγμα νὰ καταντᾶ φιλολογία. Γιατὶ τὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάντα ὁμολογία τῆς πίστεως, λόγος ἐμπράγματος «ἐν εἰλικρινείᾳ συνειδήσεως»3.
    Πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς πιστέψουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι, ὅταν κηρύττωμε τὸ λόγο, ὁμιλοῦμε «ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας»4; Ὅσο λιγώτερο ρητορεύομε, ὅσο λιγώτερο παραθέτομε λογικὲς ἀποδείξεις καὶ διαλεκτικὰ ἐπιχειρήματα. Ἡ ρητορεία καὶ ἡ διαλεκτικὴ εἶναι ὁ χειρότερος τρόπος τοῦ κηρύγματος, γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν θέλει δικηγόρους τῆς ἀλήθειας, ἀλλὰ ὁμολογητές· οἱ ὁμολογητὲς σηκώνουν τὸ σταυρό τους καὶ σιωποῦν. Ἡ σημερινὴ ἑορτὴ εἶναι μιὰ ἑορτὴ χαρμόσυνη μαζὶ καὶ πένθιμη· μιὰ ἡμέρα σὰν