«Οὐαὶ ὑμῖν γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί»!

«Βαρυσήμαντο ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου για τα γεγονότα στο Ιερό Ίδρυμα της Τήνου»

Η Ιερά Σύνοδος εξέφρασε την απορία της γιατί το τελευταίο διάστημα «Ρωμαιοκαθολικοί της Τήνου συμμετέχουν, ως μη όφειλαν, σε αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου» σχετικές με «θέματα του Ιδρύματος της Παναγίας Τήνου, παραβλέποντες ότι πρόκειται για θρησκευτικό, ορθόδοξο Ιερό Ίδρυμα»!

Ώστε, «Άγιοι Συνοδικοί Πατέρες», εκπλήσσεστε γιατί συμμετέχουν σε «αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου» Ρωμαιοκαθολικοί!!!

                 Αλλά δεν διαμαρτύρηθηκατε που συμμετέσχε το μέλος της «Ιεράς» σας Συνόδου, ο μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος, σε χειροτονία Παπικού ιερωμένου!!!

             Δεν διαμαρτυρηθήκατε που ο Πατριάρχης συμμετείχε σε Παπική Λειτουργία στην Κων/πολη, οὔτε που ο Πάπας συμμετεῖχε σε ορθόδοξη Λειτουργία και είπε το «Πάτερ ἡμῶν» στο Φανάρι!!! Οι Ρωμαιοκαθολικοί σας ενοχλούν, όταν ανακατεύονται σε θέματα που έχουν σχέση με ...χρήματα και κτήματα! Αντιμετωπίζετε, δηλαδή, την Εκκλησία, ως "οικον εμπορίου"! (Ιωάν. β΄ 16). Ουδόλως σας ενδιαφέρει το ξεπούλημα της Πίστεως! Ή μάλλον επενδύετε πάνω σε αυτό!

      

              Οὐαὶ ὑμῖν γραμματεῖς καὶ Φαρισαίοι ὑποκριταί»!

Πηγή: «Amen»

«Βαρυσήμαντο ανακοινωθέν της Ι. Συνόδου για τα γεγονότα στο Ιερό Ίδρυμα της Τήνου»

«Με ανακοινωθέν της η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος έλαβε σαφή θέση για τα θλιβερά γεγονότα που σημειώθηκαν στην Τήνο σε βάρος του Μητροπολίτη Σύρου Δωροθέου κατά τη διάρκεια της ανάδειξης της νέας Διοικούσας Επιτροπής του Π.Ι.Ι.Ε.Τ. Ακολουθεί το ανακοινωθέν της Ι. Συνόδου με το οποίο εκφράζεται και η συμπαράσταση της προς τον Μητροπολίτη Δωρόθεο:

Η Ιερά Σύνοδος έλαβε γνώση μέσω των Μ.Μ.Ε. για τις οργανωμένες πράξεις κατατρομοκρατήσεως και προπηλακισμών σε βάρος του Σεβ. Μητροπολίτη Σύρου και Τήνου κ. Δωροθέου Β΄ και των άλλων εκλεκτόρων κατά την προσέλευσή τους την Κυριακή, 7 Δεκεμβρίου 2014, στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού του Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου (Π.Ι.Ι.Ε.Τ.), προκειμένου να ψηφίσουν για την ανάδειξη της νέας Διοικούσας Επιτροπής του Π.Ι.Ι.Ε.Τ. βάσει του Νόμου 349/1976. Ο Σεβ. Μητροπολίτης Σύρου και Τήνου δέχθηκε σωματική βία, εξυβρίσεις και απειλές από το συγκεντρωμένο πλήθος, που είχε προσκληθεί εκεί από τον Δήμαρχο Τήνου...

Επιπλέον η Ιερά Σύνοδος διαπιστώνει με απορία ότι το τελευταίο διάστημα Ρωμαιοκαθολικοί της Τήνου, Δημοτικοί Σύμβουλοι και δημότες, συμμετέχουν, ως μη όφειλαν, σε αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, καθώς και σε οργανωμένες δράσεις υπό την ηγεσία του Δημάρχου σχετικά με θέματα του Ιδρύματος της Παναγίας Τήνου, παραβλέποντες ότι πρόκειται για θρησκευτικό, ορθόδοξο Ιερό Ίδρυμα και όχι για δημοτικό Ίδρυμα...».

Τα Μέλη της Ι. Συνόδου  είναι οι Μητροπολίτες:
Σταγῶν καί Μετεώρων Σεραφείμ
Περιστερίου Χρυσόστομος
Κεφαλληνίας Σπυρίδων
Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος
Τρίκκης καί Σταγῶν Ἀλέξιος
Καρπενησίου Νικόλαος
Λήμνου καί Ἁγίου Εὐστρατίου Ἱερόθεος
Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου Δημήτριος
Βεροίας καί Ναούσης Παντελεήμων
Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου Δαμασκηνός
Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης Ἀνδρέας
Ξάνθης καί Περιθεωρίου Παντελεήμων

Οι αθλιότητες περί τον ΠΡΩΤΟΝ κακόδοξο της Ορθοδοξίας συνεχίζονται!

Ὡς ἀνεύθυνοι πνευματικοὶ Πατέρες φέρονται πλέον οἱ «ὀρθόδοξοι» Μητροπολίτες, ἔχοντες διαγράψει τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ὡς πρὸς τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς.

Ὁ Πατριάρχης διδάσκει «ἔργοις καὶ λόγοις» τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀποδέχεται ἱερωσύνη στὸν ἀρχιαιρεσιάρχη Πάπα, ἀποδέχεται ὅτι τὸ Βατικανὸ εἶναι ἀδελφὴ Ἐκκλησία, ἀποδέχεται ὅτι οἱ αἱρετικοὶ τῆς Δύσεως ἔχουν Βάπτισμα.

Καὶ οἱ ἐπίσκοποι, ἀντὶ διακόψουν τὴν ἐπικοινωνία μαζί του, ἔστω νὰ τὸν ἐλέγξουν γιὰ τὴν αἵρεση, ἢ ἔστω νὰ τὸν ἐρωτήσουν, τί συμβαίνει μὲ ὅσα καταμαρτυροῦν ἐναντίον του οἱ Ὀρθόδοξοι, κάνουν τὰ ἀντίθετα!

Ὄχι μόνο δὲν ἀποφεύγουν νὰ παρίστανται στὴν ὑποδοχὴ τοῦ ἡγέτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου, ἀλλὰ ξοδεύουν σὲ καιρὸ λιτότητας σκανδαλωδῶς χρήματα γιὰ τὴν ὑποδοχή του, τὸν ραίνουν μὲ ἄνθη (κάτι ποὺ τελευταῖα μόνο στὶς τραγουδίστριες, ἀκόμα, στὰ κέντρα διασκεδάσεως συμβαίνει), καὶ προσφεύγουν γιὰ νὰ ἀποδείξουν τὴν παλαϊκότητα τῆς ὑποδοχῆς, στὴν στρατολόγησει καὶ τῶν ...μαθητῶν τῶν σχολείων!

Ἐποχὲς χούντας, μιᾶς ἄλλης οἰκουμενιστικῆς χούντας, μὲ ἀρχηγό της τὸν ΠΡΩΤΟΝ τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Καὶ ὅλα αὐτὰ στὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, ποὺ ἔδιωξε κακὴν κακῶς μὲ τὸ γνωστὸ θαῦμα, τοὺς αἱρετικοὺς ἀπὸ τὸ Ναό!

Οὔτε τοὺς ἀνθρώπους φοβοῦνται, οὔτε τοὺς Ἁγίους φοβοῦνται, οὔτε τὸν Θεό!

Κερκύρας Νεκτάριος:

«Σας υποδεχόμαστε ως τον Πατέρα και Πρώτο συμπάσης της Ορθοδοξίας»

Πηγή: Romfea

Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης

Με πομπή και παρουσία εκατοντάδων πιστών έφτασε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνα, ο οποίος σήμερα πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στο Νησί.

Ο Πατριάρχης κατά την είσοδο στον Ιερό Ναό προσκύνησε το άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνα, και προσευχήθηκε για λίγα λεπτά.

Αμέσως μετά τελέστηκε επίσημη Δοξολογία με αφορμή την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου.

Μετά το πέρας της Δοξολογίας τον Οικουμενικό Πατριάρχη προσφώνησε ο Περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων κ. Θεόδωρος Γαλιατσάτος, ο οποίος καλωσόρισε τον Πατριάρχη στο Νησί.

Στη συνέχεια τον Πατριάρχη του Γένους προσφώνησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, ο οποίος ξεκίνησε ως εξής: «Η Κέρκυρα σήμερα λαμπρά λαμπρώς εορτάζει» (Οίκος της εορτής του Αγίου Σπυρίδωνος).»

«Πενήντα και ένα χρόνια, μετά την ιστορική επίσκεψη του από Κερκύρας και Αμερικής προκατόχου σας, του οραματιστή, ηγετικού και αρχοντικού Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρου του Πρώτου, η νήσος μας αξιούται της σεπτής υμετέρας Πατριαρχικής επισκέψεως, παρουσίας, ευλογίας. Είναι μεγίστη η τιμή για όλους μας, τον Επίσκοπο, τον κλήρο, τους άρχοντες, τον λαό του Θεού. Είναι μεγίστη η τιμή για τον τόπο μας. Αυτόν που συνδέεται με την Βασιλίδα των Πόλεων και με την Μητέρα Εκκλησία δια πολλών δεσμών», ανέφερε ο Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος.

Ο Σεβασμιώτατος ακόμη πρόσθεσε: «Εκ της Βασιλίδος των Πόλεων και εκ του Οικουμενικού Πατριαρχείου προέρχονται οι πολυτίμητοι θησαυροί του τόπου μας, οι προστάτες άγιοί μας. Σπυρίδων ο της Τριμυθούντος επίσκοπος, ο θαυματουργός, ο φέρων δια της εν τω σώματι αφθαρσίας τον τύπον της Αναστάσεως και ο δειχθείς πύλη δια της οποίας οι προπάτορές μας εσπούδασαν την σημασία της πίστεως, της ακεραίου και ακαινοτομήτου, τον σύνδεσμο της αγάπης Θεού και ανθρώπου, ο οποίος εις άπαντας μένει αδιαλώβητος ως παράδοση πνευματική, αλλά και σε σκεύη εκλογής -Κύριος οίδεν για ποιούς ξεχωριστούς λόγους- και στον τρόπο του σώματος.»

«Σας υποδεχόμαστε λοιπόν σήμερα, Παναγιώτατε, ως τον Πρώτο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Σε μία εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι, επηρεασμένοι από την οίηση του ορθολογισμού, διακηρύσσουν ότι δεν θέλουν αυθεντίες και θεσμούς να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην ζωή τους, η Ορθόδοξη Εκκλησία στο πρόσωπο και τον θεσμικό ρόλο της Σεπτής Υμετέρας Κορυφής δεν διαβλέπει απλώς την ιστορική συνέχεια της εμπειρίας και της διακονίας της, δηλαδή μία ανάμνηση από το παρελθόν, απαραίτητη για να μην απολεσθή αυτό στον κυκεώνα της συγχύσεως», συμπλήρωσε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Κερκύρας.

Επιτρέπεται η συμπροσευχὴ και η κοινωνία με αιρετικούς;

«Πότε θὰ κατανοήση ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὅτι ἡ πιστὴ τήρηση τῶν ὅσων διακελεύουν οἱ ἱεροὶ Κανόνες εἶναι μαρτυρία ὑπακοῆς στὴν ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ἀλλὰ καὶ σημεῖο ὑποταγῆς στὴν ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια;» (π. Κύριλλος Κωστόπουλος).

Καὶ πότε θὰ καταλάβουν οἱ Ποιμένες μας (ὅπως ὁ π. Κύριλλος, ὁ π. Ἀναστάσιος κ.ἄ.) ὅτι ἡ «πιστὴ τήρηση τῶν ὅσων» δίδαξε ὁ Κύριος, οἱ Ἅγιοι καὶ «διακελεύουν οἱ ἱεροὶ Κανόνες» δὲν ἰσχύει μόνο γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές –ποὺ συνειδητὰ καταπατοῦν τοὺς Ἱεροὺς κανόνες καὶ ὡς αἱρετικοὶ ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία– ἀλλὰ ἰσχύει πρωτίστως γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὑποχρέωση νὰ ἀπομακρύνονται καὶ νὰ μὴ «κοινωνοῦν μὲ τοὺς ἀκοινώνητους»;

Παρακαλοῦμε τὸν π. Κύριλλο, νὰ τολμήσει νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς ἀκοινώνητους. Ποιοί θεωροῦνται ἀκοινώνητοι; Γιατί κανεὶς δὲν ἀγγίζει αὐτὸ τὸ θέμα;

Ἐπιτρέπεται  ἡ  συμπροσευχὴ  μετὰ  αἱρετικῶν;

Τοῦ Ἀρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου

Ἱεροκήρυκος Ἱ. Μ. Πατρῶν, Δρος Κανονικοῦ Δικαίου

Ὁ Ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἀποδίδει ὑψίστη σημασία στὴν προσευχή. Ἡ τεσσαρακονθήμερος προσευχή Του στὴν ἔρημο ἦταν ἡ εἰσαγωγὴ στὸν δημόσιο βίο Του (Ματθ. 4, 1κ.ἑξ.). Οἱ Ἱεροὶ Εὐαγγελιστὲς μᾶς πληροφοροῦν ὅτι πρὸ παντὸς σημαντικοῦ γεγονότος τῆς ζωῆς Του προηγεῖτο ἡ προσευχή (Ματθ. 14, 23. 26, 36. Μάρκ. 6, 36. 14, 32. Λουκ. 5, 16. 6, 12. 9, 28).

Οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐντοπίζουν τὴν σημασία ποὺ προσδίδει ὁ Ἴδιος ὁ Ἐνανθρωπήσας Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρὸς στὴν προσευχὴ, στὴν προσπάθεια τοῦ πλάσματος νὰ ὑποστασιάση μέσῳ αὐτῆς τὸν διάλογο μετὰ τοῦ Δημιουργοῦ του Θεοῦ, ἐπειδὴ ὁ ἀνθρώπινος λόγος εἶναι ὁ τρόπος τῆς ἐκστατικῆς ἀναφορᾶς τοῦ προσώπου. Καὶ τοῦτο γιατὶ ἡ ὑπέρβαση τῆς ἀτομικότητος καὶ ἡ κατ᾽ ἐξοχὴν φανέρωση τοῦ προσώπου συντελοῦνται μέσῳ τῆς προσευχῆς. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ἐκφράζοντας τὴν πεποίθηση τῆς Ἐκκλησίας, λέγει: «Οὐ γὰρ ἐστιν, οὐκ ἔστιν οὐδὲν εὐχῆς δυνατώτερον, οὐδὲ ἴσον» (PG 48, 766).

Ἀλλὰ καὶ τὴν κοινὴ – ὁμαδικὴ προσευχὴ ὁ Ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος τὴν θεσπίζει, ὅταν μᾶς διαβεβαιοῖ: «Οὗ γὰρ εἰσὶν δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18, 20). Οἱ συμπροσευχόμενοι διαλέγονται μετὰ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ὡς υἱοὶ Αὐτοῦ κατὰ χάριν. Ὁ προσευχόμενος κοινωνεῖ ἐσωτερικῶς μετὰ τῆς κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου, ὅπως καὶ ὁ συμπροσευχόμενος, σὲ ἕναν κοινὸ διάλογο ἀληθείας καὶ γνώσεως «ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι». Ἄλλωστε, αὐτὸ τὸ νόημα ἐμπεριέχει ἡ φράση τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου «εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα». «Ἡ συμφωνία πολλὴν ἔχει τὴν ἰσχύν» (PG 62, 461), ὑπογραμμίζει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος.

 Τὸ περιεχόμενο ἑπομένως τῆς συμπροσευχῆς εἶναι ἡ καθολικὴ ἀλήθεια τῆς μιας αγιας καθολικης καὶ αποστολικης εκκλησιας, ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ὅταν ἕνα ἢ περισσότερα μέλη ἀμφισβητοῦν ἢ ἀλλοιώνουν ἢ ἀπορρίπτουν τὴν ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια, ὅπως αὐτὴ ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ παράδοση, διασπᾶται ἡ κοινωνία τῶν συμπροσευχομένων, γιὰ τὸν λόγο ὅτι ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁ τρόπος ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας, πέρα ἀπὸ κάθε συμβατικὴ ἔννοια καὶ σκέψη. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ προηγεῖται τῆς συμπροσευχῆς ἡ ὁμολογία πίστεως. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξη συμπροσευχή, ἐὰν δὲν προϋπάρχη ὁμοφωνία στὴν Ὀρθόδοξη Ἁγιοπατερικὴ πίστη.

Ἡ Ἐκκλησία ἀντέδρασε στὸ ἀλλόκοτο εἶδος συμπροσευχῆς, τοῦ ὀρθοδόξου μετὰ αἱρετικοῦ, ἐπισημαίνουσα τὰ ὅρια τῆς ἀληθείας ἀφ᾽ ἑνὸς καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου τὸ ἀνεπίτρεπτο τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ συμπροσευχῆς τοῦ ὀρθοδόξου μέλους της μετὰ τοῦ αἱρετικοῦ.

Αὐτὴ ἡ ἀντίδρασή της ἐξεφράσθη μέσα ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου, τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλὰ καὶ τῶν Τοπικῶν, οἱ ὁποῖες ἔλαβον οἰκουμενικὸ κῦρος.

Συγκεκριμένα ὁ ΜΕ´ κανόνας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων διαλαμβάνει τὰ ἑξῆς: «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω» (Ράλλη – Ποτλῆ, Σύνταγμα, τ. 2, σ. 60).

Ἡ συμπροσευχὴ τοῦ κληρικοῦ μετὰ αἱρετικοῦ ἐπιφέρει τὸν ἀφορισμό, ἀκόμη κι ἂν συμβῇ ἐκτὸς ἱεροῦ ναοῦ καὶ ἱερᾶς Ἀκολουθίας, βάσει τοῦ Ι´ Ἀποστολικοῦ κανόνος: «Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ,  κἂν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω» (Ράλλη – Ποτλῆ, Σύνταγμα, τ. 2, σ. 14). Ἐὰν, ὅμως, διενεργηθῆ συμπροσευχὴ ἐν τῷ Ναῷ καὶ ἐπιτραπῆ στὸν αἱρετικὸ νὰ διενεργήση κάτι ὡς κληρικὸς, τότε  ἐπιβάλλεται ποινὴ καθαιρέσεως, κατὰ τὸν προαναφερθέντα ΜΕ´κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Κατηγορηματικὸς ὡς πρὸς τὴν συμπροσευχὴ σὲ αἱρετικὸ ναὸ εἶναι καὶ ὁ ΞΔ´ Ἀποστολικὸς κανόνας, ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ ἑξῆς: «Εἴ τις κληρικός, ἢ λαϊκός, εἰσέλθῃ εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων, ἢ αἱρετικῶν, προσεύξασθαι, καὶ καθαιρείσθω, καὶ ἀφοριζέσθω» (Ράλλη – Ποτλῆ, Σύνταγμα, τ. 2, σσ. 81-82). Ἐδῶ σαφῶς ἀπαγορεύεται ἡ συμπροσευχὴ κληρικῶν καὶ λαϊκῶν μετὰ Ἰουδαίων –σήμερα θὰ λέγαμε μετὰ ἀλλοθρήσκων– καὶ αἱρετικῶν. Ἡ ἐπιβαλλομένη δὲ ποινὴ στοὺς συμπροσευχηθέντες εἶναι γιὰ μὲν τοὺς κληρικοὺς ἡ καθαίρεση, γιὰ δὲ τοὺς λαϊκοὺς ὁ ἀφορισμός.

Ἀκόμη καὶ ὁ συνεορτασμὸς καὶ ἡ ἀνταλλαγὴ δώρων μετὰ ἀλλοθρήσκων καὶ αἱρετικῶν ἀπαγορεύεται ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες: «Ὅτι οὐ δεῖ παρὰ τῶν Ἰουδαίων, ἢ αἱρετικῶν, τὰ πεμπόμενα ἑορταστικὰ λαμβάνειν, μηδὲ συνεορτάζειν αὐτοῖς» (ΛΖ´ καν. Λαοδικείας, Ράλλη – Ποτλῆ, Σύνταγμα, τ. 3, σ. 206. Βλ. ἐπίσης ΛΒ´, ΛΔ´, ΛΗ´, ΛΘ´τῆς ἰδίας Συνόδου). Ὁ δὲ ΛΓ´τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου διακελεύει: «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς, ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι» (ὅπ. π., σ. 198. Βλ. καὶ Θ´κανόνα Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας, Ράλλη – Ποτλῆ, Σύνταγμα, τ. 4, σ. 336).

Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως διαπιστώνουμε, μᾶς διδάσκει ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ ἀποδεχόμενος τὴν ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια περὶ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ νὰ συνυπάρξη μὲ τὸν μὴ ἀποδεχόμενο τὴν προαναφερθεῖσα ἀλήθεια σὲ κοινὴ στάση προσευχῆς –ὁμολογίας τῆς ἀποδοχῆς αὐτῆς, πολλῷ δὲ μᾶλλον σὲ εὐχαριστιακὴ κοινωνία ἐν τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ.

Δυστυχῶς, αὐτὲς τὶς ἡμέρες βιώσαμε συνταρακτικὲς καταστάσεις στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μας.

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ἄμεσος συνεργάτης του Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας καὶ ἄλλοι Πατριαρχικοί, ἀνώτεροι καὶ κατώτεροι, κληρικοὶ προέβησαν σὲ καθημερινὲς συμπροσευχὲς μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα Φραγκῖσκο (τὸν ἀποδεχόμενο καὶ κηρύσσοντα δεκαπέντε καὶ πλέον αἱρέσεις), κινούμενοι στὸν χῶρο τῆς διανοητικῆς Θεολογίας καὶ ὄχι στὸν Ἁγιοπατερικὸ χῶρο τοῦ «λάλει Ἐκκλησία  μου καὶ ὁ δοῦλος σου (κληρικὸς ἢ λαϊκὸς) ἀκούει».

Εἶναι ἀδιανόητο καὶ ἐν ταὐτῷ ἀντικανονικὸ ὁ Ὀρθόδοξος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης νὰ ἀποκαλῆ  ἀπερίφραστα τὸν Παπισμὸ «Ἐκκλησία», τὴν αἱρετικὴ αὐτὴ ὀργάνωση, ἡ ὁποία ἀπεκόπη γιὰ τὶς πολλές αἱρέσεις της ἀπὸ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν μια εκκλησια καὶ νὰ δηλώνη ὅτι ἀποσκοπεῖ νὰ «ἐπανεύρωμεν τὴν πλήρη μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν κοινωνία».

Δυστυχῶς, οἱ προαναφερθέντες δὲν ἔλαβαν ὑπ᾽ ὄψιν τὴν ὁδό, τὴν ὁποία ὑποδεικνύει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἡ μια εκκλησια, ποὺ εἶναι ἡ ὑπακοὴ στοὺς ἱεροὺς Κανόνες, ἡ Θεανθρώπινη ὁδός. Δὲν ἐνήχησε στὰ ὦτα τους τὸ «ἔδοξεν τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν», τὸ ὁποῖο δεσπόζει σὲ ὅλες τὶς Συνόδους, Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικές, μὲ τὸ ὁποῖο ἐκφράζεται «ἐν λόγῳ καὶ χρόνῳ» ἡ Θεανθρώπινη βούληση τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

Ἡ φωνὴ τοῦ Μ. Βασιλείου ἀκούγεται καὶ πάλι τὶς θλιβερὲς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία αὐτὲς ἡμέρες: «Πάνυ με λυπεῖ ὅτι ἐπιλελοίπασι λοιπὸν οἱ τῶν Πατέρων κανόνες καὶ πᾶσα ἀκρίβεια τῶν Ἐκκλησιῶν ἀπελήλαται, καὶ φοβοῦμαι μή, κατὰ μικρὸν τῆς ἀδιαφορίας ταύτης ὁδῷ προϊούσης, εἰς παντελῆ σύγχυσιν ἔλθῃ τὰ τῆς Ἐκκλησίας πράγματα» (Ράλλη – Ποτλῆ, Σύνταγμα, τ. 4, σ. 275).

Πότε, λοιπόν, θὰ κατανοήση ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, οἱ περὶ αὐτὸν καὶ ὅλοι μας ὅτι ἡ πιστὴ τήρηση τῶν ὅσων διακελεύουν οἱ ἱεροὶ Κανόνες εἶναι μαρτυρία ὑπακοῆς στὴν μια, αγια, καθολικη καὶ αποστολικη εκκλησια, τὴν ορθοδοξο εκκλησια, ἀλλὰ καὶ σημεῖο ὑποταγῆς τῆς ἀτομικότητος στὴν κοινὴ μετοχὴ ὅλων τῶν πιστῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, στὴν ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια;