Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, Αγ. Γρηγορίου Παλαμά

Picture «Βλέπετε αυτή τη κοινή για μας εορτή και ευφροσύνη,την οποία ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός εχάρισε με την ανάσταση και ανάληψή του στους πιστούς; Επήγασε από θλίψη. Βλέπετε αυτή τη ζωή,μάλλον δε την αθανασία; Επιφάνηκε σε μας από θάνατο. Βλέπετε το ουράνιο ύψος,στο οποίο ανέβηκε κατά την ανύψωσή του ο Κύριος και την υπερδεδοξασμένη δόξα που δοξάσθηκε κατά σάρκα; Το πέτυχε με τη ταπείνωση και την αδοξία. Όπως λέγει ο απόστολος γι' αυτόν, «εταπείνωσε τον εαυτό του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, και μάλιστα σταυρικού θανάτου, γι' αυτό κι' ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε όνομα ανώτερο από κάθε όνομα,ώστε στο όνομα του Ιησού να καμφθεί κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και να διακηρύξει κάθε γλώσσα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος σε δόξα Θεού Πατρός» (Φιλιπ. 2: 8-11). Εάν λοιπόν ο Θεός υπερύψωσε το Χριστό του για το λόγο ότι ταπεινώθηκε, ότι ατιμάσθηκε, ότι πειράσθηκε, ότι υπέμεινε επονείδιστο σταυρό και θάνατο για χάρη μας, πως θα σώσει και θα δοξάσει και θα ανυψώσει εμάς, αν δεν επιλέξωμε τη ταπείνωση, αν δεν δείξουμε τη προς τους ομοφύλους αγάπη, αν δεν ανακτήσωμε τις ψυχές μας δια της υπομονής των πειρασμών, αν δεν ακολουθούμε δια της στενής πύλης και οδού, που οδηγεί στην αιώνια ζωή, τον σωτηρίως καθοδηγήσαντα σ' αυτήν; «διότι, και ο Χριστός έπαθε για μας, αφήνοντάς μας υπογραμμό (παράδειγμα), για να παρακολουθήσουμε τα ίχνη του» (Α' Πέτρ. 2:21). Η ενυπόστατος Σοφία του υψίστου Πατρός, ο προαιώνιος Λόγος, που από φιλανθρωπία ενώθηκε μ' εμάς και μας συναναστράφηκε, ανέδειξε τώρα εμπράκτως μια εορτή πολύ ανώτερη και από αυτή την υπεροχή. Γιατί τώρα γιορτάζουμε τη διάβαση, της σ' αυτόν ευρισκομένης φύσεώς μας, όχι από τα υπόγεια προς την επιφάνεια της γης, αλλά από τη γη προς τον ουρανό του ουρανού και προς τον πέρα από αυτόν θρόνο του δεσπότη των πάντων.
Σήμερα ο Κύριος όχι μόνο στάθηκε, όπως μετά την ανάσταση,στο μέσο των μαθητών του, αλλά και αποχωρίσθηκε από αυτούς και, ενώ τον έβλεπαν, αναλήφθηκε στον ουρανό και εισήλθε στ' αληθινά άγια των αγίων «και εκάθησε στα δεξιά του Πατρός πάνω από κάθε αρχή και εξουσία και από κάθε όνομα και αξίωμα, που γνωρίζεται και ονομάζεται είτε στον παρόντα είτε στον μέλλοντα αιώνα» (Εφ. 1:20)
Γιατί λοιπόν στάθηκε στο μέσο τους κι' έπειτα τους συνόδευσε; «Τους εξήγαγε, λέγει, έξω έως τη Βηθανία», αλλά «και αφού σήκωσε τα χέρια του,τους ευλόγησε» (Λουκά 24:50). Το έκαμε για να επιδείξει τον εαυτό του ολόκληρο σώο και αβλαβή, για να παρουσιάσει τα πόδια υγιή και βαδίζοντα σταθερά, αυτά που υπέστησαν τα τρυπήματα των καρφιών, τα ομοίως επί του σταυρού καρφωμένα χέρια, την ίδια τη λογχισμένη πλευρά, αν έφεραν πάνω τους, τους τύπους των πληγών, προς διαπίστωση του σωτηριώδους πάθους.
Εγώ δε νομίζω ότι δια του «στάθηκε στο μέσο των μαθητών» δεικνύεται και το ότι αυτοί στηρίχθηκαν στη πίστη προς αυτόν, με αυτή τη φανέρωση και ευλογία του. Γιατί δεν στάθηκε μόνο στο μέσο όλων αυτών,αλλά και στο μέσο της καρδιάς του καθενός,γιατί από εκείνη την ώρα οι απόστολοι του Κυρίου έγιναν σταθεροί και αμετακίνητοι.
Στάθηκε λοιπόν στο μέσο τους και τους λέγει, «ειρήνη σε σας», τούτη τη γλυκιά και σημαντική και συνηθισμένη του προσφώνηση.Την διπλή ειρήνη, προς το Θεό που είναι γέννημα της ευσέβειας και αυτή που έχουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας. Και καθώς τους είδε φοβισμένους και ταραγμένους από την ανέλπιστη και παράδοξη θέα, γιατί νόμισαν ότι βλέπουν πνεύμα - φάντασμα, αυτός τους ανέφερε πάλι τους διαλογισμούς της καρδιάς των, και αφού έδειξε ότι είναι αυτός ο ίδιος, πρότεινε τη διαβεβαίωση δια της εξετάσεως και ψηλαφήσεως. Ζήτησε φαγώσιμο, όχι γιατί είχε ανάγκη τροφής, αλλά για επιβεβαίωση της αναστάσεώς του.
Έφαγε δε μέρος ψητού ψαριού και μέλι από κηρύθρα, που είναι και αυτά σύμβολα του μυστηρίου του. Δηλαδή ο Λόγος του Θεού ένωσε στον εαυτό του καθ' υπόσταση τη φύση μας, που σαν ιχθύς κολυμπούσε στην υγρότητα του ηδονικού και εμπαθούς βίου, και την καθάρισε με το απρόσιτο πυρ της Θεότητός του. Με κηρύθρα δε μελισσιού μοιάζει η φύση μας γιατί κατέχει το λογικό θησαυρό τοποθετημένο στο σώμα σαν μέλι στη κηρύθρα. Τρώγει από αυτά ευχαρίστως γιατί καθιστά φαγητό του τη σωτηρία του καθενός από τους μετέχοντας της φύσεως. Δεν τρώει ολόκληρο, αλλά μέρος «από κηρύθρα μέλι» επειδή δεν πίστευσαν όλοι και δεν το παίρνει μόνος του, αλλά προσφέρεται από τους μαθητές, γιατί του φέρνουν μόνο τους πιστεύοντες σ' αυτόν, χωρίζοντάς τους από τους απίστους.
Κατόπιν τους υπενθύμισε τους λόγους του πριν το πάθος, που όλοι πραγματοποιήθηκαν. Τους υποσχέθηκε να τους στείλει το άγιο Πνεύμα,τους είπε να καθίσουν στην Ιερουσαλήμ μέχρι να λάβουν δύναμη από ψηλά. Μετά τη συζήτηση ο Κύριος τους έβγαλε από το σπίτι και τους οδήγησε έως τη Βηθανία και αφού τους ευλόγησε, όπως αναφέραμε, αποχωρίσθηκε από αυτούς και ανυψώθηκε προς τον ουρανό, χρησιμοποιώντας νεφέλη σαν όχημα και ανήλθε ενδόξως στους ουρανούς, στα δεξιά της μεγαλοσύνης του Πατρός, καθιστώντας ομόθρονο το φύραμά μας. Καθώς οι Απόστολοι δεν σταματούσαν να κοιτάζουν τον ουρανό, με τη φροντίδα των αγγέλων πληροφορούνται ότι έτσι θα έλθει πάλι από τον ουρανό και «θα τον ιδούν όλες οι φυλές της γης,να έρχεται πάνω στις νεφέλες του ουρανού» (Ματθ. 24: 30). Τότε οι μαθητές αφού προσκύνησαν από το Όρος των Ελαιών, από όπου αναλήφθηκε ο Κύριος, επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ χαρούμενοι, αινώντας και ευλογώντας το Θεό και αναμένοντες την επιδημία του θείου Πνεύματος.
Όπως λοιπόν εκείνος έζησε και απεβίωσε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε, έτσι κι' εμείς ζούμε και πεθαίνουμε και θα αναστηθούμε όλοι. Την ανάληψη όμως δεν θα πετύχουμε όλοι, αλλά μόνο εκείνοι για τους οποίους ζωή είναι ο Χριστός και ο θάνατος είναι κέρδος, όσοι προ του θανάτου σταύρωσαν την αμαρτία δια της μετανοίας,μόνο αυτοί θα αναληφθούν μετά την κοινή ανάσταση σε νεφέλες προς συνάντηση του Κυρίου στον αέρα. (Α' Θεσ. 4:17).
Ας έρθουμε στο υπερώο μας,στο νου μας προσευχόμενοι,ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας για να πετύχουμε την επιδημία του Παρακλήτου και να προσκυνήσουμε Πατέρα και Υιό και άγιο Πνεύμα,τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων.Γένοιτο».

Απολυτίκιο
Ἦχος δ΄.
Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τὴ ἐπαγγελία τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας,ὅτι σὺ εἰ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ,ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου 

 http://www.toxeiropoihto.com/

«Ήθος άηθες»! Τα 40 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΑΣ του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ Χαρκιανάκη


ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΣΥΔΝΕΫ

ΓΙΑ ΤΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ

  ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΧΑΡΚΙΑΝΑΚΗ

 «Ἦθος ἄηθες» διατρέχει τὸν ἑορτασμὸ καὶ τὸ «Μήνυμα» τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου γιὰ τὰ 40 χρόνια Ποιμαντορίας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας Στυλιανοῦ, ποὺ ἑορτάστηκε μὲ «κάθε επισημότητα στην πολυτελέστατη αίθουσα του Le Montage στο Λίλιφιλντ του Σύδνεϋ».

Κι ἀναρωτιέται κανείς: Αὐτὸ τὸ ἦθος ἀπεκόμισαν οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ σήμερα, διαβάζοντας τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ «Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου», τοῦ μὴ ἔχοντος «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ»; (Ματθ. 8, 20).

Ὅσοι γνωρίζουν τὸν βίον καὶ την πολιτεία τοῦ κ. Στυλιανοῦ, τὶς ποιητικὲς καὶ θεολογικές του ἀθυροστομίες καὶ κακοδοξίες, τὶς σκληρὲς κόντρες του μὲ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο (καὶ τὰ κρύφια αἴτιά τους), ἀλλὰ καὶ τὶς λοιπὲς Ἀρχιεπισκοπικὲς ἀσχήμιες, διαβάζοντας τὸ «Μήνυμα» αὐτό, ἀντιλαμβάνονται γιὰ ποιό λόγο ἐξωραΐζεται ὁ κ. Στυλιανὸς καὶ ποιές σκοπιμότητες τὸ ὑπαγόρευσαν καί, ἐπίσης, ὅτι ἡ νέα Ἐκκλησία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ λειτουργεῖ σὰν μιὰ Ἀνώνυμη Ἑταιρεία ποὺ τὴν ἐνδιαφέρει τὸ κουκούλωμα τῶν ἐσωτερικῶν ἀθλιοτήτων καὶ ἡ ἐπίδειξη ἐξωτερικοῦ ἔργου βιτρίνας καὶ ὄχι ἡ Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι τὸ ἔργο τοῦ κ. Στυλιανοῦ, στὸ «Μήνυμα» τοῦ Πατριάρχη, ἐξαγιάζεται. Παρουσιάζεται ὡς «ἀμύντωρ καὶ προασπιστὴς διορθοδόξως καὶ διαχριστιανικῶς τῶν δικαίων καὶ προνομίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου», ὡς ἀγωνιζόμενος «ἐπὶ διαχριστιανικοῦ πεδίου ὑπὲρ τῆς προωθήσεως τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου», ὡς ἔχων «πυξίδα καὶ ὁδηγὸν τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν» κ.λπ., καὶ διὰ τοῦτο ἀποτελεῖ «πρότυπον ποιμένος, διδασκάλου, λειτουργοῦ …καὶ προασπιστοῦ τῶν δικαίων τῆς Ὀρθοδοξίας»!

Αὐτὸ εἶναι τὸ ἦθος τῆς νέας Ἐκκλησίας, κι αὐτὸ τὸ ἦθος ἐπικρατεῖ ἢ διαδίδεται σταδιακὰ σὲ ὅλες τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες, τῶν Ποιμένων καὶ τῶν Πιστῶν ἀκολουθούντων ἐν ὑπακοῇ τὰ κελεύσματα τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ κοινωνούντων μετ’ αὐτοῦ.

Ἀθλιότης καὶ μεγαλεῖο! (Τῆς Ἀναλήψεως). π. Αυγουστίνου Καντιώτου



Ἀθλιότης καὶ μεγαλεῖο

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΕΟΡΤΗ, ἀγαπητοί μου, σήμερα. Δεσποτικὴ ἑορτή, ὅπως καὶ τὰ Χριστούγεννα, ἡ Ὑ­παπαντή, ἡ Βάπτισις, ἡ Μεταμόρφωσις, ἡ Σταύρωσις καὶ κατ᾽ ἐξοχὴν ἡ Ἀνάστασις.
Τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ οἱ Ἑβραῖοι σταύρωσαν τὸ Χριστὸ καὶ νόμιζαν ὅτι ἔτσι θὰ σβήσουν πιὰ τὸ ὄνομά του. Ἀλλὰ δὲν πέρασαν τρεῖς μέρες κ᾽ ἐκεῖνος, ὡς Θεάνθρωπος, ἀναστήθη­κε ἀπὸ τὸν τάφο. Τὸ ὅτι ἀναστήθηκε εἶνε ἱ­στορικὸ γεγονὸς μαρτυ­ρη­μένο καὶ βεβαιωμένο. Τὸν εἶδαν, τὸν ἄκουσαν, τὸν ψηλάφησαν.
Μετὰ τὴν ἀνάστασί του ὁ Χριστὸς ἔμεινε 40 μέρες ἐπάνω στὴ γῆ καὶ ἐμφανίστηκε κατ᾽ ἐπανάληψιν σὲ πολλούς. Τὴν τελευταία ἡμέρα βγῆκε ὣς τὴ Βηθα­νία, προάστιο τῶν Ἰερο­σολύμων, κ᾽ ἐ­κεῖ, στὸ λόφο τῶν Ἐλαιῶν, ἀποχαιρέτισε τοὺς μαθητάς του. Τοὺς ἔδωσε τὶς τε­λευταῖες ὁδη­γίες γιὰ τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγε­λίου στὸν κόσμο καὶ τὴν ἐντολὴ νὰ μὴ φύγουν ἀπ᾽ τὰ Ἰεροσόλυμα ἕως ὅτου ἐνδυθοῦν «δύναμιν ἐξ ὕ­ψους» (Λουκ. 24,49-50), τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο.
Καὶ ὕστερα; Ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐμεῖς πιστεύουμε. Τὰ ἅ­για πόδια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ περπάτησαν καὶ κουρά­στηκαν γιὰ νὰ μεταδοθῇ τὸ εὐαγγέλιο καὶ τέλος οἱ Ἑβραῖοι τὰ κάρφωσαν στὸ σταυρό, ἔ­παυσαν πιὰ νὰ πατοῦν τὴ γῆ! Ἀνάλαφρος ὁ Χριστός, ὑψώθηκε. Ἂν ὁ ἄνθρωπος κατώρθω­σε νὰ ὑψώνῃ ἀεροπλάνα καὶ πυραύλους, ὁ παντοδύ­ναμος Θεὸς δὲν μπορεῖ νὰ κάνῃ κάτι ἀνώτερο;
Κατάπληκτοι οἱ μαθηταὶ κοίταζαν τὸν Θεάνθρωπο ν᾽ ἀνεβαίνῃ μὲ τὸ σῶμα του πρὸς τὰ ἐ­πάνω, καὶ διαρκῶς νὰ μικραίνῃ μέχρις ὅτου ἐξαφανίστηκε στοὺς αἰθέρες τοῦ οὐρανοῦ.
Ἀλλὰ καὶ ὁ οὐράνιος κόσμος, οἱ ἄγ­γελοι καὶ ἀρχάγγελοι, τὰ Χερουβὶμ καὶ τὰ Σεραφίμ, ὅταν ὁ Χριστὸς πέρασε τὸν τρίτο οὐρανό, κα­θὼς ἔβλεπαν ἄν­θρωπο νὰ φθάνῃ στὸ θρόνο τῆς Θεότητος, κατάπληκτοι ἔ­λεγαν· «Ποιός εἶν᾽ αὐτός;…» (Ἠσ. 63,1). Πράγματι, ἐκτὸς τοῦ Ἠ­λία ―ποὺ κι αὐτὸς δὲν ἔφθασε στὸν θεῖο θρόνο―, κανένας δὲν ἀνέβηκε στὸν οὐρανό. Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ μόνος, δὲν ὑπάρχει ἄλλος. Ἀ­νέβηκε καὶ κάθησε «ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός», ὅ­πως λέει τὸ Σύμβολο τῆς πίστεως, καὶ ἀπὸ ᾽κεῖ πρόκειται στὴ συντέλεια τοῦ κόσμου νὰ ἔρθῃ πά­λι «μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς».
Αὐτὸ μὲ συντομία εἶνε τὸ γεγονὸς ποὺ ἑ­ορτάζουμε σήμερα, ἡ Ἀνάληψις τοῦ Κυρίου.
* * *
Θέλω, ἀγαπητοί μου, νὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή σας στὸ ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέβηκε στοὺς οὐ­ρανοὺς καὶ ὡς ἄνθρωπος. Τί μεγαλεῖο περικλείεται ἐδῶ! Ἐὰν θαυμάζουμε τοὺς ἀστροναῦ­τες, πόσῳ μᾶλλον τὸ Χριστό, ποὺ ἔφερε τὴν ἀνθρώπινη φύσι ὄχι μέχρι τὸ διάστημα μεταξὺ γῆς καὶ σελήνης ἀλ­λὰ μέχρι τὸ θρόνο τοῦ Ὑ­ψίστου! Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει, ὅτι ἡ φύσις μας ἔφθασε στὸ ἀκρότατο σημεῖο τῶν δυνατοτήτων της. Ὁ ἄνθρωπος ἔξω ἀπὸ τὸ Χριστὸ εἶνε μία ἀθλιότης, μαζὶ μὲ τὸ Χριστὸ εἶνε ἕνα μεγαλεῖο ἀπερίγραπτο. Ἀθλιότης καὶ μεγαλεῖο συγκρούονται μέσα στὴν καρδιά του. Παρακαλῶ προσέξτε τὰ λίγα λόγια ποὺ θὰ σᾶς πῶ, γιὰ νὰ διασαφηνίσω αὐτὴ τὴν πρότασι.
Ἡ ἀθλιότης ποιά εἶνε; Αὐτὸ ποὺ ἔπαθε ὁ Ἀδάμ. Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο ὡς τὸ τελειότερο δημιούργημα τῆς ὁρατῆς κτί­σε­ως, διπλό, μὲ σῶμα καὶ ψυχή, ὕλη καὶ πνεῦμα.
Τὸ σῶμα εἶνε ἕνα μεγαλούργημα μέχρι καὶ τὸ ἐλάχιστο μόριό του, σύνολο ὀργάνων καὶ αἰ­σθήσεων, τὸ τελειότερο ἐργοστάσιο. Τὰ μάτια τέλεια φωτογραφικὴ μηχανή, τὰ αὐτιὰ ῥαν­­τάρ, τὸ στομάχι, τὰ πνευμόνια, ἡ καρδιά, οἱ νε­φροί, ὅλα τέλεια. Πῶς παίρνει τὴν τροφή, πῶς τὴν κά­νει αἷμα, πῶς αὐτὸ διοχετεύεται καὶ ποτίζει ὅλο τὸ σῶμα, καὶ πῶς τὸ αἷμα γίνεται ἀλ­λοῦ μυϊ­κὸς ἱστός, ἀλλοῦ κόκκαλο, ἀλλοῦ νύχι, ἀλ­λοῦ τρίχα, ἀλλοῦ ἐγκέφαλος, ἀλλοῦ…; Ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα ὑδραυλικὸ σύστημα, μὲ ἀν­τλία τὴν καρδιὰ καὶ σωληνώσεις μήκους χιλιομέτρων. Ποιός τά ᾽φτειαξε ὅλα αὐτά;…
Κι ἂν εἶνε θαυμαστὸ τὸ σῶμα, πόσῳ μᾶλ­λον ἡ ψυχή; Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶνε μόνο κόκκαλα φλέβες στομάχι κοιλιά, ὅπως λένε οἱ ὑ­λισταί. 99% εἶ­νε πνεῦμα, καὶ 1% εἶ­νε ὕλη. Τὸ πνεῦμα κυριαρχεῖ· ἡ σκέψις, τὸ αἴσθημα, ἡ θέ­λησις. Ἡ ψυχὴ εἶνε εἰκόνα τοῦ θείου Δημιουργοῦ μας.
Ὕψος λοιπόν, κάλλος, ἄγγελος σχεδόν· ἔτσι βγῆκε ὁ Ἀδὰμ ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Ἁλλὰ δυστυχῶς ἁμάρτησε, γλίστρησε, ἐξέπεσε ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο αὐτό. Πόσο ἔπεσε; Ἔγινε ἀγνώρι­στος. «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε», ἀνα­στενάζει ὁ Δαυΐδ, «παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνε­σι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48,13)· ἔγινε σὰν τὰ ζῷα. Πῶς νὰ σὲ πῶ ἄν­θρωπο, λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὅταν εἶ­σαι πονη­ρὸς σὰν ἀλεποῦ, αἱμοβόρος σὰν λύκος, ἐπιθετι­κὸς σὰν τίγρις, ἐκδικητικὸς σὰν καμήλα, ἀ­σελ­γὴς σὰν τράγος, φαρμακερὸς σὰν φίδι; Σὲ μερικὲς περιπτώσεις ὁ ἄνθρωπος ἔγινε χειρότερος κι ἀπὸ τὰ ζῷα· πράγματα ποὺ δὲν κάνουν ἐκεῖνα, τὰ κάνει αὐτός. Στὴ φύσι ἀρσενικὸ μὲ ἀρσενικὸ ζῷο δὲν σμίγει· ἄνθρωποι ὅ­μως πέφτουν καὶ στὸ παρὰ φύσιν αὐτὸ ἁμάρτημα, ἑτοιμάζουν δὲ καὶ νόμο γιὰ νὰ παντρεύ­ωνται οἱ ὁμοφυλόφιλοι! Ἐκεῖ φθάσαμε. Ζούγκλα καὶ χειρότερα καταντήσαμε. Τί νὰ σὲ κάνω νὰ ἔχῃς λεφτά, σπίτια, ῥαδιόφωνα καὶ τηλεοράσεις, ἐργοστάσια καὶ πλοῖα, ὅταν δὲν εἶσαι ἄνθρωπος; «Ὁ ἄνθρωπος εἶνε ὄντως χα­ριτωμένο πλάσμα, ὅταν εἶνε ἄνθρωπος», ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας (Μένανδρος παρὰ Στοβαίῳ 5,11· Μιχ. Ἰατροῦ, Πόθεν καὶ διατί, σ. 216). Στὴ γενεά μας ὅμως ὁ ἄν­θρωπος κατρακυλᾷ καὶ γίνεται κάποτε χειρότερος κι ἀπὸ τὸ διάβολο ἀκόμα· γιατὶ ὁ διάβο­λος δὲν βλαστημάει, ἀκούει τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ τρέμει, ἐνῷ ὁ ἄνθρωπος προσβάλλει καὶ «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9). Τέτοια πλάσματα δὲν εἶνε ἄνθρωποι. Καλύτερα νὰ μὴ ἐ­γεννῶν­το, ὅπως εἶπε ὁ Χριστὸς γιὰ τὸν Ἰούδα (βλ. Ματθ. 26,24), ὅταν φτάνουν σὲ τέτοιο κατάν­τη­μα ἀγριότη­τος. Λένε, ὅτι στὶς Ἰνδίες ἕνα λιον­τάρι ἔφαγε 355 ἀνθρώπους. Ἐ­δῶ ὅμως βλέπεις τὸν «πολιτισμένο» ἄνθρωπο νὰ κάθεται σὲ ἀεροπλάνο ἕτοιμος νὰ πιέσῃ τὸ κουμπὶ καὶ νὰ ῥίξῃ πυρηνικὴ βόμβα, νταμιτζάνα θανάτου – «φιάλην» τῆς Ἀ­ποκαλύψεως (15,7· 21,9), καὶ νὰ σβήσῃ πόλεις μὲ ἑκατομμύρια κατοίκων. Ὀρθὰ εἶπαν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε τὸ ἀγριώτερο θηρίο ἀπ᾽ ὅσα γεννᾷ ἡ γῆ.
Ἰδοὺ λοιπὸν ἡ ἀθλιότης, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἔξω ἀπὸ τὸ Χριστό.
* * *
Ἀλλ᾽ ἂς παρηγορηθοῦμε, ἀδελφοί μου· διότι ὅ­ταν ὁ ἄνθρωπος εἶνε μαζὶ μὲ τὸ Χριστό, τότε γνωρίζει ἀφάνταστο μεγαλεῖο.
Ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ, μυ­στικὴ καὶ ἀόρατη, διαχέεται παντοῦ σὰν ἠ­λεκτρικὸ ῥεῦμα. Αὐτὴ βρῆκε τὸν ἁμαρτωλὸ ἐκεῖ ποὺ ἦταν, χαμηλὰ πολὺ χαμηλά, στὴ δαιμονικὴ κατάστασι τοῦ κτήνους καὶ τοῦ ἀγρίου θηρίου καὶ τοῦ ῥάκους τῆς ἁμαρτίας, καὶ τὸν ἀνύψωσε. Ὅ­πως ὁ γερα­νὸς παίρνει βάρη καὶ τὰ σηκώνει στὸν ἀέρα, ἔτσι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, σὰν οὐράνιος γερα­νός, πῆρε τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ὕψωσε σὲ ὕψος ἀσύλληπτο. Δὲν εἶνε αὐτὰ ὡ­ραῖα λόγια, δὲν εἶ­νε παραμύθι. Κον­τὰ στὸ Χριστὸ βλέπεις ἀνθρώ­πους νὰ μεταβάλλων­ται ῥιζικῶς. Ἂν σᾶς ποῦν ὅτι ἕνας λύκος ἔγινε ἀρνί, θὰ τὸ πιστέψετε; Ὁ λύκος δὲν ἐξη­μερώνεται· τὸ μαλλί του ἀλλάζει, τὴ γνώμη του δὲν τὴν ἀλλάζει. Ὁ ἄνθρωπος ὅ­μως ἀλλάζει μὲ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ. Τὸν βλέ­πεις ἀπὸ λύκος γίνεται ἀρνί. Σκληροκάρδιοι γίνονται εὔσπλαχνοι, διεφθαρμένοι σώφρονες, πλεονέκτες ἐλεήμονες, ἀπατεῶνες τίμιοι.
Ἀλλάζει τὴ φύσι μας ὁ Χριστός, ἀ­φοῦ μὲ τὴν ἔνδοξο ἀνάληψί του τὴν ὕψωσε ὣς τὸν οὐρανὸ καὶ «ἐθέωσε τῆς σαρκὸς τὸ πρόσ­­λημμα», ἐθέωσε κατὰ χάριν τὴν ἀνθρώπινη σάρκα ποὺ προσέλαβε μὲ τὴν ἐνανθρώπησί του, καὶ τὴν ἐ­τίμησε καθίζοντάς την στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός (θ. Μετάλ., εὐχ. Η΄). Σ᾽ αὐτὸ τὸ ὕψος ἀξιώνεται νὰ φθάσῃ ὁ πιστὸς Χριστιανός, ὅταν ἑ­νώνεται ἀ­ξίως μὲ τὸ Χριστὸ διὰ τῆς θείας κοινωνίας.
* * *
Τέτοια διδάγματα, ἀγαπητοί μου, μᾶς προσ­φέρει σήμερα ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως. Ἐπαναλαμβάνω· ἔξω ἀπὸ τὸ Χριστὸ ὁ ἄνθρωπος εἶνε μία ἀθλιότης, μαζὶ μὲ τὸ Χριστὸ εἶνε ἕνα μεγαλεῖο, παίρνει μεγαλειώδεις διαστάσεις. Ψάξτε μέσα σας· θὰ βρῆτε ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τὴν ἀθλιότητα, ἀλλ᾽ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος τὴν χά­ρι τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀνυψώνει μέχρι τὴν θέωσι.
Κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑπάρχει ἄλλο ὄνομα ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς σώσῃ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Χριστό (πρβλ. Πράξ. 4,12). Αὐ­τὸν πιστεύουμε, αὐτὸν λατρεύουμε, αὐτὸν προσκυνοῦμε, αὐτὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς πάρῃ κοντά του.
Ὅπου εἶνε ὁ Χριστός, ἐκεῖ ἡ ἀλήθεια, ἡ δικαιοσύνη, ἡ εἰρήνη, ἡ ἀγάπη, τὸ φῶς, ὁ παρά­δεισος· ὅπου λείπει ὁ Χριστός, ἐκεῖ τὸ ψέμα, ἡ ἀδικία, ὁ πόλεμος, τὸ μῖσος, τὸ σκοτάδι, ἡ κόλασι.
Αὐτά, ἀγαπητοί μου, εἶχα νὰ πῶ. Καὶ εὔχομαι ὅλοι, μὲ φτερὰ ἀετοῦ, νὰ πετάξουμε πάνω ἀπὸ τὴν ὕλη, γιὰ νὰ βρεθοῦμε ἐκεῖ ποὺ εἶνε ὁ Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου Περδίκα – Ἑορδαίας 16-6-1983)
Πηγή: "Αυγουστίνος Καντιώτης"