ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ

Του αείμνηστου π. Ευσεβίου Γιαννακάκη

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ

π. Ευσεβίου Γιαννακάκη

* Όποιος αγωνίζεται κατά της αμαρτίας, γράφει τις ωραιότερες σελίδες στο βιβλίο του Θεού. Γιατί όλα γράφονται εκεί.

Όσοι έφυγαν με αρετή, τους έτυχε μεγάλη υποδοχή στον ουρανό.
Μόνιμος υπάλληλος, σου λέει, στο Δημόσιο. Τί είναι αυτό μπροστά στην αιωνιότητα; Έχουμε εξασφαλίσει θέση μονιμότητας Εκεί;
Όλο και να προσθέτουμε ένα κομμάτι στη γέφυρα της αγιότητος που θα μας οδηγήσει στον ουρανό.

* Ο πονηρός ψιθυρίζει την απιστία. Ούτε ένα γιώτα δεν θα παραλειφθεί από όσα είπε ο Κύριος. Υπάρχει κόλαση και Παράδεισος. Και μάλιστα εμείς οι πιστοί θα κριθούμε αυστηρότερα.

Πνευματικά συνεργεία οι ακολουθίες.

*   Η νοερά προσευχή πρέπει να γίνεται ανά πάσαν στιγμή. Δεν έχει σημασία αν είναι εντατική ή αδύνατη. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο πού ξέρει ο καθένας τί κάνεις, αν είσαι προσηλωμένος στο Θεό; Νους, στόμα, καρδιά κύκλο ή νοερά προσευχή. Χάνεται ο λογισμός. Απομονώνεται, εξαφανίζεται.

*  Η προσευχή να γίνεται. Έστω και τυπική, που σου ψιθυρίζει ο διάβολος ότι είναι ξηρή και τυπική.

* "Είσελθε εις το ταμιείον σου, όταν προσεύχη, και... αποδώσει σοι εν τω φανερώ". (Ματθ. 6, 6). Να κλείσουμε όχι μόνο την πόρτα του δωματίου μας, όταν θέλουμε να προσευχηθούμε, αλλά να κλείσουμε και τα αυτιά μας και τη σκέψη και όλες τις αισθήσεις του εαυτού μας. Να τα ξεχάσουμε όλα, να είναι νεκρά τη στιγμή εκείνη και μόνο με το Θεόν τον Άπειρο, τον Ένα, τον Πολυέλεο, τον Πολυεύσπλαγχνο Θεό να μιλούμε. Εκείνη τη στιγμή να ζούμε μόνο τον Θεό. Κατά το σώμα να μη ζούμε. Αυτό ζητά, όταν λέει "κλείσας την θύραν σου"' τη θύρα των αισθήσεών μας εννοεί.

Να προσευχώμεθα, να προσευχώμεθα, να προσευχώμεθα. Στην εργασία μας, στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, παντού. Το πρωί, όταν ξυπνήσουμε, πρώτα προσευχή, πάντα προσευχή. Την ευχή να λέμε πολλές φορές, στο δρόμο, στο σχολείο, στην εργασία μας. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλόν. Τότε νιώθουμε τον εαυτό μας γεμάτο και ο Θεός δίνει πλούσια τη Χάρη Του...

Περιέργεια: Προσπαθούμε να δούμε, ν’ ακούσουμε τί κάνει ο α, πώς κινείται ο β, κ.λπ. Και ύστερα απ’ αυτό σχηματίζονται στο μυαλό μας τόσες άσχημες εικόνες, που δεν μπορούμε να προσευχηθούμε.

Αργολογία: "Παν ρήμα αργόν ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, αποδώσουσι λόγον εν ημέρα κρίσεως" (Ματθ. 12, 36). Η αργολογία συνορεύει με την κατάκριση, με τη συκοφαντία. Λέμε - λέμε, αραδιάζουμε, ψάχνουμε να βρούμε το κουσούρι του καθενός και είμαστε έτοιμοι να εξαπολύσουμε φαρμακερές, καυτές, δαγκωτές κουβέντες εναντίον του.

Από κάθε γωνιά της γης τόσες άσχημες αναθυμιάσεις ανεβαίνουν στο θρόνο Του... Κι όμως ο Θεός α­γαπάει, ανέχεται, μακροθυμεί. Με τον πόνο, με τη δοκιμασία επισκέπτεται τους ανθρώπους, και όσοι έχουν καλή διάθεση ομολογούν τα σφάλματά τους ενώπιον του Πνευματικού, χύνουν δάκρυα, γίνονται άλλοι άνθρωποι^. αυτοί, που, αν τους γνωρίζαμε λίγα χρόνια πριν, θα τους βομβαρδίζαμε με τα λόγια μας.

Πηγή

Όταν η Παναγία καθόταν στο τραπέζι μας

π. Δημητρίου Μπόκου

Κατά το Μάιο του 1929, τα λίγα χωράφια του χωριού και τα αμπέλια του κινδύνευαν να καταστραφούν τελείως από την επιδρομή αμέτρητων παμφάγων ακρίδων. Τρόπος να τις διώξουν δεν υπήρχε, ούτε μέσο να τις καταστρέψουν. Τα χτήματα ήταν στην απόλυτη κυριαρχία της φοβερής ακρίδας. Όλοι οι χωρικοί έβλεπαν με δέος, πόνο και απελπισία την επικείμενη καταστροφή. Μόνο ο πανάγαθος Θεός μπορούσε να βοηθήσει με το άπειρο έλεός του και με τις ικεσίες της προστάτιδάς μας Παναγίας της Πυρσόγιαννης. 

Το ίδιο απόγευμα οι κάτοικοι του χωριού, με πρώτο τον ιερέα παπα-Ηλία Παπακώστα, πηγαίνουν ασθμαίνοντας να φέρουν τη θαυματουργό εικόνα της Παναγίας για να γλυτώσει η Χάρη της τα χτήματα από την ολική καταστροφή και εξαφάνιση.

Όλο το βράδυ έψαλαν με κατάνυξη και με ιδιαίτερη προσοχή τη μεγάλη

Απάντηση στον κ. Νικ. Πανταζή, περί ακύρων Μυστηρίων

Του Ιωάννου Ρίζου

       Αφορμή για να επανέλθουμε στο θέμα της ακυρότητας ή μη των μυστηρίων των οικουμενιστών και των μνημονευόντων αυτούς, μετά τη ψευδοσύνοδο του Κολυμβαρίου, αποτέλεσε η δημοσίευση σε διάφορα sites, μιας μακροσκελούς επιστολής του θεολόγου κ. Ν. Πανταζή εξ Αυστραλίας, στην οποία καταφέρεται εμμέσως εναντίον μου, αλλά  και συνολικά κατά της «Πατερικής Παράδοσης».

Στην επιστολή του ο κ. Πανταζής θέτει πολλά ερωτήματα τα οποία περιστρέφονται ουσιαστικά γύρω την βασική του θέση η οποία είναι:

O οικουμενισμός είναι καταδικασμένη αίρεση εφόσον αποτελείται από επί μέρους καταδικασμένες αιρέσεις. Συνεπώς, ο πατριάρχης Βαρθολομαίος και οι λοιποί επίσκοποι δεν έχουν ιεροσύνη και έγκυρα μυστήρια αφού όχι μόνο δεν απομακρύνονται εκκλησιαστικά από αυτόν, αλλά «ασπάζονται και ακολουθούν ήδη καταδικασμένη αίρεση». Ορίζει  μάλιστα ότι η ακυρότητα της ιεροσύνης και των μυστηρίων  επήλθε με την

Περί Οικονομίας στις περιπτώσεις Νεστορίου και Θ. Μοψουεστίας και σκέψεις για την ανάγκη σύναξης Ορθοδόξων

Παρέμβασις τρίτη (τελευταία) εἰς τὴν εἰσήγησιν τοῦ π. Σεραφεὶμ Ζήση τῆς Ἡμερίδος εἰς τὴν Θεσ/νίκη μὲ θέμα:

«Περιπτώσεις Οἰκονομίας στοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία» (Δεῖτε ἐδῶ, ἐδῶ κι ἐδῶ) 

              

Τοῦ ἱερομονάχου Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

    Εἰς τὴν παρέμβασι αὐτὴ εἰς τὴν εἰσήγησι τοῦ π. Σεραφεὶμ Ζήση θὰ ἀναφερθοῦμε σὲ διάφορα θέματα, τὰ ὁποῖα θίγει, καὶ εἶναι ὄντως πολὺ σημαντικά, τὰ ὁποῖα ὅμως κατὰ τὴν γνώμη μας ἀντιμετωπίζονται μὲ τὸν πλέον ἀκατάλληλο καὶ ἀνορθόδοξο τρόπο καὶ φυσικὰ πέρα τῆς ἀκαδημαϊκῆς ἀναφορᾶς, οὐδεμία λύσι δίδεται εἰς αὐτά.

    Στὴν ἀρχὴ τῆς εἰσηγήσεώς του ὁ π. Σεραφεὶμ κάνει μιὰ περιγραφὴ τῆς καταστάσεως στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο λόγῳ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁμιλεῖ γιὰ τὰ θολὰ ὕδατα τῆς ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας εἰς τὰ ὁποῖα ἔχουν βαπτιστεῖ καὶ θὰ ταφοῦν οἱ καρδιὲς τῶν Ἑλλήνων Ἐπισκόπων, ἱεροκηρύκων, θεολόγων κ.λπ., καὶ ὅτι αὐτὰ καὶ μόνον «ἀρκοῦν γιὰ νὰ δείξουν τὸν ἀνθρωπίνως ἀδιέξοδο τάρταρο τοῦ συγχρόνου ἑλλαδικοῦ Οἰκουμενισμοῦ».

     Πέραν τοῦ ὅτι ἐμεῖς δὲν περιμένουμε κανένα καλὸ ἀπὸ τὴν ἀκαδημαϊκὴ θεολογία, διότι τὰ πρότυπά της καὶ ἡ γραμμή της εἶναι ἀκραιφνῶς δυτικά, καὶ διότι μέχρι τώρα ὄχι μόνο δὲν ἔλυσε κανένα σοβαρὸ πρόβλημα, ἀλλὰ μᾶλλον ἐδημιούργησε διὰ τοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ τῆς ἀμφισβητήσεως τῶν πάντων, καὶ βέβαια, διότι ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία δὲν μαθαίνεται στὰ πανεπιστήμια, ἀλλὰ στὰ μοναστήρια καὶ στὴν ἔρημο τῶν παθῶν, πέραν λέγω αὐτῶν, τὰ ὁποῖα ὡς ἐν παρόδῳ ἀνέφερα, αὐτὴ ἡ περιγραφὴ τὴν ὁποία κάνει ὁ π. Σεραφείμ, δημιουργεῖ τὴν ἀναγκαιότητα της Ἀποτειχίσεως καὶ ἀποκλείει οἱαδήποτε μορφὴ δυνητικότητας.

      Διότι ἂν ὑπάρχη αὐτὴ ἡ κατάστασις (καὶ ὄντως ὑπάρχει) καὶ συγχρόνως ἐμεῖς δίνουμε τὴν δυνατότητα νὰ παραμένη κάποιος εἰς αὐτήν, χωρὶς ἐπιπτώσεις μολυσμοῦ, συμμετοχῆς καὶ συνοδοιπορίας μὲ αὐτήν, τότε ἀκολουθοῦμε ἄλλη θεολογία ἀπὸ αὐτὴν τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τὸ κάθε μέλος τοῦ σώματος τὸ ἐκάμαμε ἀνεξάρτητο καὶ αὐτόνομο, σὰν ἐπιμέρους σῶμα, τὸ ὁποῖον μάλιστα δύναται νὰ ζῆ αὐτοτελῶς μέσα στὸν τάρταρο (Τάρταρος=τὸ βαθύτερον μέρος τοῦ ἅδου ἢ τῆς κολάσεως) χωρὶς ἐπιπτώσεις καὶ μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας. Νομίζω εἰς τὸ σημεῖο αὐτό, ὅτι οἱαδήποτε δυνητικὴ ἑρμηνεία πέραν τῆς Ὀρθοδόξου, ἡ ὁποία ὁμιλεῖ γιὰ ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν αἵρεσι καὶ τοὺς αἱρετικούς, ὁδηγεῖ ὄχι μόνο σὲ ἀδιέξοδο, ἀλλὰ καὶ σὲ ἕναν παραλογισμό, καὶ ἴσως καὶ αὐτὸ νὰ εἶναι ἕνα προϊὸν τῆς ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας «στὰ θολὰ ὕδατα τῆς ὁποίας ἔχουμε βαπτιστεῖ», ὅπως ὁμολογεῖ στὴν εἰσήγησή του ὁ π. Σεραφείμ.

    Δεδομένου λοιπὸν τοῦ ταρτάρου τῆς συγχρόνου αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπικεντρωθοῦμε στὸν Ὀρθόδοξο τρόπο ἐξόδου ἀπὸ τὸν τάρταρο, στὶς ἐπιπτώσεις τὶς ὁποῖες δημιουργεῖ ἡ παραμονὴ ἑκάστου εἰς αὐτὸν καὶ βέβαια, στὸν ἐσχατολογικὸ χαρακτῆρα ὅλων αὐτῶν τῶν γεγονότων, διότι ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὅταν ἔβλεπε τὴν αἵρεσι νὰ ἐπικρατῆ καὶ νὰ ἐπεκτείνεται, ὀνόμαζε αὐτὴν τὴν κατάστασι «προεισόδια τοῦ Ἀντιχρίστου». Εἶναι σημαντικὸ στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ἰδοῦμε τὴν σκέψιν τῶν Ἁγίων καὶ νὰ διαπιστώσουμε, ἐκ τοῦ ἀντιθέτου, τὴν ἰδική μας ἀκαδημαϊκὴ νοοτροπία, ἡ ὁποία ἐξαντλεῖται σὲ ἡμερίδες καὶ εἰσηγήσεις, σὲ ὁμολογίες καὶ χαρτοπόλεμο καὶ ἀφήνουμε κατὰ τὰ ἄλλα τοὺς ἀνθρώπους στὰ τάρταρα καὶ στὸ στόμα τοῦ λύκου, δίνοντάς τους αὐτὴ τὴν διέξοδο μὲ αὐτοσχέδιες δυνητικὲς ἑρμηνεῖες καὶ μὲ ὁμολογιακὲς πομφόλυγες (σαπουνόφουσκες).

     Θὰ ἀναφέρωμε πρὸς τὸν σκοπὸ αὐτὸ δύο μόνο τμήματα ἀπὸ ἐπιστολὲς τοῦ Ὁσίου, ἕνα ἀπὸ κάθε αἵρεσι τῆς ἐποχῆς του, διὰ νὰ διαπιστώσουμε τὴν σκέψι τῶν Ἁγίων καὶ τὴν ἰδική μας ἀπερισκεψία.

Σιγά-σιγά σ' όλους τους τομείς μας συνηθίζουν στην Πανθρησκεία!

Δωρεάν το ΟΑΚΑ και το ΣΕΦ για την τέλεση προσευχής για την μουσουλμανική εορτή της Θυσίας του Αβραάμ

  Για τη διευκόλυνση της προσευχής των μουσουλμάνων συμπολιτών μας επί τη ευκαιρία της εορτής της Θυσίας του Αβραάμ (Eid al Adha) που θα λάβει χώρα την 21/8/2018, παραχωρούνται δωρεάν, όπως κάθε χρόνο, σε όσους μουσουλμάνους της περιοχής της πρωτευούσης το επιλέξουν, κατάλληλοι χώροι εντός του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας (Σ.Ε.Φ.) και του Ολυμπιακού Αθλητικού Κέντρου Αθηνών (Ο.Α.Κ.Α.).

Μετά τον π. Παΐσιο Παπαδόπουλο τη σκυτάλη πήρε ο π. Σάββας!

Σήμερα ὁ π. Σάββας Λαυριώτης  ἔβγαλε μιὰ ἀνακοίνωση στὴν ὁποία ἀπάντησε ὁ κ. Ρίζος (ἐδῶ). Σ' αὐτὴ μὲ μεγάλη εὐκολία ἀλλὰ καὶ χωρὶς τεκμηρίωση μιλᾶ περὶ «δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως συκοφαντία» τῆς “Π.Π.”  καὶ δηλώνει ὅτι «οἱ κατηγορίες ποὺ κυκλοφοροῦν εἰς βάρος μας, τὸ ὅτι ὁδηγοῦμε τόν ἀγῶνα πρὸς τὶς παρατάξεις τῶν Γ.Ο.Χ., κυρίως ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ ἰστολογίου “Πατερικὴ Παράδοση”, εἶναι ὅπως εἴπαμε παραπάνω, μία δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως συκοφαντία».

Ὁ π. Σάββας ὀφείλει νὰ μᾶς παρουσιάσει καὶ νὰ στοιχειοθετήσει τὴν κατηγορία του κι ὄχι «απλῶς –γενικὰ καὶ ἀόριστα– νὰ καταγγέλλει. Ἐμεῖς, μιᾶς καὶ σχολιαστὴς μᾶς τὸ ζήτησε μὲ σχόλιο νὰ δημοσιεύσουμε παλαιότερες δημοσιεύσεις, παρουσιάζουμε δύο ἄρθρα ποὺ ἐπώνυμα γράψαμε μὲ τίτλο «Δυστυχώς, προωθείται από Αγιορείτες ο Παλαιοημερολογιτισμός!» καὶ «ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ». Σ’ αὐτὰ δὲν ἀκολουθοῦμε τὸ δρόμο τῆς ἐμπάθειας, ἀλλὰ τεκμηριώνουμε καὶ δικαιολογοῦμε τὴ στάση μας στὶς βασικὲς θέσεις τῶν τριῶν Ἁγιορειτῶν μὲ συγκεκριμένα στοιχεῖα. (Γράψαμε τῶν τριῶν Ἁγιορειτῶν, γιατὶ ὡς γνωστὸν οἱ περισσότεροι ἀποτειχισμένοι Ἁγιορεῖτες δὲν συμφωνοῦν μὲ τὶς θέσεις τους).

«Τοιαύται των αγίων αι ψυχαι· φιλόστοργοι, κηδεμονικαί,…»

 (Ι. Χρυσόστομος – P.G. 56, 271-279)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

    Ερωτήματα για τις ιδιόμορφες για τις ιδιόμορφες «Οικονομίες» του π. Θ. Ζήση και π. Ν. Μανώλη!

Αναμφίβολα, πολλοί κίνδυνοι καιροφυλακτούν τους πιστούς Ορθοδόξους στους έσχατους καιρούς μας, που έχουν πλημμυρίσει από αθεΐα και αίρεση. Θεμελιώδες το (ανήσυχο) ερώτημα: πως θα δαμασθεί η οικουμενιστική ροπή του παρόντος;

Το εσχατολογικό περιβάλλον προαναγγέλλεται στην Αγία Γραφή και αναλύεται από την Πατερική θεολογία.

Σε εσχατολογική προοπτική είναι και η ομιλία του Ι. Χρυσοστόμου στο τόμο 56 της Ελληνικής Πατρολογίας, όπου αναλύει το Αποστολικό ρητό: «Τούτο δε γίνωσκε, ότι εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί» (Β΄ Τιμ. 3,1).

Στην ομιλία αυτή επικεντρώνεται (κυρίως) στους «χαλεπούς καιρούς» και όχι στα όρια των εσχάτων χρόνων, αναφέρεται δηλ. περισσότερο στους κινδύνους των ημερών αυτών.

Αναφέρεται, επίσης, και στα φαινόμενα που θα σημαδέψουν την Εκκλησιαστική πραγματικότητα, όπως για παράδειγμα οι «Λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του Ποιμνίου». Εισάγει τον πιστό (στα νοήματα) ο Ι. Πατήρ με επικέντρωση της νήψεως – προσοχής στο κεφάλαιο της Πίστεως, στην πέτρα της ορθής Πίστεως, ως διαχρονική σταθερά μέσα στον χρόνο, επί της οποίας θρυμματίζονται, υποχωρούν και νικώνται οι πειρασμοί. Τονίζει ο Ι. Πατήρ: «Βακτηρία γαρ τις εστιν ισχυρά η πίστις, και λιμήν ασφαλής, της των λογισμών απαλλάτουσα πλάνης και εν ησυχία πολλή την ψυχήν αναπαύουσα».

Αποδέχτηκε, άραγε, ο π. Νικόλαος την Ορθόδοξη θέση της υποχρεωτικής απομακρύνσεως από τους Οικουμενιστές;

Περί μνημόνευσης του επισκόπου στις ιερές ακολουθίες

                π. Ιωάννης Καρασακαλίδης: 

(Στὸ βίντεο 12:00 καὶ ἑξῆς)

Γράφει ὁ π. Νικόλαος Μανώλης

     

      Ὁ π. Ἰωάννης Καρασακαλίδης μᾶς ἐξηγεῖ τό θέμα τῆς μνημόνευσης τοῦ ἐπισκόπου στίς ἱερές ἀκολουθίες σέ σχέση μέ τή διακοπή αὺτῆς τῆς μνημόνευσης.

[ΒΙΝΤΕΟ 2018]

Πηγή

Σχόλιο σε πρόσφατη δήλωση του μοναχού Σάββα Λαυριώτου

 Του Ιωάννου Ρίζου

          Σε δήλωση της   16^ης Αυγούστου 2018,  (εδώ) ο  μοναχός Σάββας Λαυριώτης ανέφερε τα εξής:

      «Ὡς ἐκ τούτου, βρισκόμαστε στὴν δυσάρεστη θέση, νὰ διαχωρίσουμε τὴν θέσιν μας περὶ προσαρτήσεως τοῦ ἀγῶνος τῆς ἀποτειχίσεως στὶς παρατάξεις τῶν Γ.Ο.Χ., ἐπαναλαμβάνοντας πὼς τὸ φλέγον θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἠμερολογίου, τῆς δημιουργίας τῶν παλαιοημερολογιτικῶν παρατάξεων, καθὼς καὶ τὴν ἐπίλυση ὄλων αὐτῶν, θὰ ἐπιληφθεῖ μία Ὀρθόδοξη Σύνοδος, καὶ ὄχι ἐμεῖς. Παραμένουμε στοιχούμενοι τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀκολουθώντας κατὰ γράμμα τό ψήφισμα τοῦ Ὡραιοκάστρου, καὶ δηλώνουμε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ, ὅτι οἱ κατηγορίες ποὺ κυκλοφοροῦν εἰς βάρος μας, τὸ ὅτι ὁδηγοῦμε τόν ἀγῶνα πρὸς τὶς παρατάξεις τῶν Γ.Ο.Χ., κυρίως ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ ἰστολογίου «Πατερικὴ Παράδοση», εἶναι ὅπως εἴπαμε παραπάνω, μία δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως συκοφαντία, γιὰ νὰ σπιλώσουν τὸν ἁγνὸ ἀγῶνα τῶν ἁγιορειτῶν».

Θέλω να επισημάνω λοιπόν ότι, η εξέλιξη,  η επιτυχής ή όχι κατάληξη  των διαπραγματεύσεων που έγιναν, γίνονται ή θα γίνουν, με παρατάξεις του Ζηλωτικού Παλαιοημερολογιτισμού ή με ανεξάρτητους (ακέφαλους) ζηλωτές ή οποιονδήποτε άλλον, εντός ή εκτός Ελλάδος, από τους αγιορείτες ιερομόναχο Χαρίτωνα, μοναχό  Σάββα, μοναχό Επιφάνειο  θα μας βρίσκει αντίθετους.

Σε όποιο σχήμα κι αν καταλήξουν αυτές οι διαδικασίες (δηλ. σε κάποια υφιστάμενη παράταξη  ή σε κάποιο καινούριο παραταξιακό σχήμα) οι βάσεις τις κακόδοξης εξέλιξης τους έχουν στερεοποιηθεί και έχουν περιγραφεί από τους ιδίους στην περίφημη διακήρυξη τους της 12 Οκτωβρίου 2017 (ἐδῶ). 

Εκεί δήλωσαν ότι μέχρι να γίνει Οικουμενική Σύνοδος που θα επιλύσει το Ημερολογιακό Ζήτημα:

«Ἕως τότε δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται (ἐάν ἔχουμε τὸν στοιχειώδη φόβο Θεοῦ, καὶ δὲν θέλουμε νὰ βλασφημοῦμε), νὰ κηρύττουμε πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης ἄκυρα μυστήρια σὲ Νέο ἤ Παλαιό».

Αυτή η δήλωση αποτελεί μια νέα αιρετική «εκκλησιολογία», πρωτοφανή στην ιστορία της Ορθοδοξίας. Σύμφωνα με αυτήν δεν γνωρίζουμε που είναι έγκυρα τα μυστήρια μέχρι να γίνει Οικουμενική Σύνοδος! 

Δηλαδή,   οι νεοημερολογίτες από το 1924 και μετά δεν ξέρουμε αν είναι βαπτισμένοι ή αβάπτιστοι, αν στην «εκκλησία» παίρνουν Θεία Κοινωνία ή κρασί και ψωμί, αν έχουν ιερείς κ.λ.π. Το ίδιο ισχύει και για τους Παλαιοημερολογίτες.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να μάθουμε, αν προσχωρήσετε σε κάποια παράταξη ή φτιάξετε μια νέα δικιά σας. Μας αρκεί που μάθαμε την κακοδοξία που θα την διέπει.

Αν θέλετε λοιπόν να προχωρήσουμε μαζί, ευχόμαστε να προβείτε  στην ανασκευή αυτής της κακοδοξίας, η οποία άλλωστε ήταν το μόνο που μας χώρισε.

Ένας λαός που έχει ξεχάσει τις παραδόσεις του μοιάζει με άνθρωπο που έχει χάσει τη μνήμη του.

                                                                                       Φώτης Κόντογλου

Πηγή

Η Υπεραγία Θεοτόκος μέσα από τόν 44ο ψαλμό.

Μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

 

   Η εορτή μνήμης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αγαπητοί μου, μας δίδει την αφορμή να δούμε εγκατάσπαρτη μέσα στην Αγία Γραφή την παναγία μορφή της και το ουρανόμηκες μεγαλείο της.

    Ο 44^ος Ψαλμός θα λέγαμε ότι είναι το θαυμάσιο εκείνο ποίημα, που αναφέρεται στον Μεσσία και την Κυρία Θεοτόκο. Στο πρώτο ήμισυ του ποιήματος εξυμνείται ο Υιός του Θεού, με όλα τα θεανθρώπινα γνωρίσματά Του και στο δεύτερο ήμισυ του ίδιου ποιήματος εξυμνείται η Εκκλησία, που η επιτομή της Εκκλησίας είναι η Παναγία Θεοτόκος. Με όλα εκείνα τα θαυμάσια γνωρίσματά της, σαν άμεσος κτίσις του Θεού.

Ο Ψαλμός ο 44^ος έχει ως εξής- θα σας διαβάσω μόνο το κείμενο: «Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν, λέγω ἐγὼ τὰ ἔργα μου τῷ βασιλεῖ, ἡ γλῶσσά μου κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου. ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, ἐξεχύθη χάρις ἐν

Η αόρατη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου

Γέροντος Κλεόπα Ηλιέ

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

~ Ἦταν κάποτε ἕνας ἄνθρωπος εὐλαβής πού ὠνομαζόταν Ἀγαθόνικος. Αὐτός εἶχε διδαχθῆ, ἀκόμη ἀπό τήν παιδική του ἡλικία, νά λέγη μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, τόν ὕμνο αὐτό:
«Θεοτόκε, Παρθένε, χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ. Εὐλογημένη, σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου. Ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες, τῶν ψυχῶν ἡμῶν».
Ἀργότερα ἔκανε μιά ζωή μέ πολλές φροντίδες καί ἔλεγε σπανιώτερα αὐτόν τόν ὕμνο τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Κατόπιν σιγά σιγά ἔπαυσε νά τόν λέγη.
Ὁ Θεός ὅμως, ὁ Ὁποῖος δέν θέλει τόν θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ,

Οικουμενιστές και "ευσεβείς" αντι-Οικουμενιστές μαζί-μαζί στον "αγώνα" ...επικράτησης του Οικουμενισμού!!!

    Οἱ «εὐσεβεῖς» καὶ «λέοντες» τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν δὲν σταματοῦν οὔτε τῆς Παναγιᾶς νὰ μᾶς θυμίζουν τὸν «ἀντι-Οἰκουμενιστικό» τους οἶστρο, δηλαδὴ τὴν ἀπύθμενη ὑποκρισία τους.

    Ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, 

   α) ἀφοῦ πρῶτα δέχτηκε στὸν Πειραιᾶ τὸν Οἰκουμενιστὴ μητροπολίτη Βεροίας, συνεχίζει τὴν «ἀντι-Οἰκουμενιστική του δράση, πρὸς χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν (ἰδίως τῆς Θεσσαλονίκης καὶ τῆς Πτολεμαΐδος), 

    β) Χθές, στὸν ἑσπερινὸ τῆς Παναγίας συλλειτούργησε μὲ τὸν Βεροίας Παντελεήμονα, ποὺ ἐκδίωξε "κακὴν κακῶς" ἀπὸ τὴν Μητρόπολή του δύο ἱερεῖς γιὰ τὸν ἀντι-Οἰκουμενιστικό τους (ὁ Θεὸς νὰ τὸν κάνει) ἀγώνα καὶ ἀλληλοεγκωμιάστηκαν ἐμετικὰ μὲ τὸν Βεροίας!

Θεαρχίω νεύματι --Δοξαστικό Εσπερινού Κοιμήσεως Θεοτόκου

(Οκτάηχο Δοξαστικό Εσπερινού Κοιμήσεως Θεοτόκου)

Ἦχος α'

Θεαρχίῳ νεύματι, πάντοθεν οἱ θεοφόροι Ἀπόστολοι, ὑπὸ νεφῶν μεταρσίως αἰρόμενοι.

Ἦχος πλ. α'

Καταλαβόντες τὸ πανάχραντον, καὶ ζωαρχικόν σου σκῆνος, ἐξόχως ἠσπάζοντο.

Από την υμνολογία της εορτής

Το πρόβλημα περί του κύρους του δυτικού βαπτίσματος

Ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα, π. Γ. Μεταλληνού

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ Ζ΄ ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΗΣ Β΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΩΝ/ΝΟ ΟΙΚΟΝΟΜΟ (συμβολή στην ιστορικοκανονική θεώρηση του προβλήματος περί του κύρους του δυτικού βαπτίσματος)

 (Ἀπόσπασμα)

Β΄ Εφαρμογή του Κανόνος

Ελέχθη ήδη στην αρχή της παρούσας μελέτης, ότι η ερμηνευτική προσέγγιση του Ζ΄ Κανόνος της Β΄ Οικουμενικής κατά τον ΙΗ΄  αιώνα πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο αναζητήσεως λύσεως στο πρόβλημα περί του τρόπου αποδοχής των επιστρεφόντων Δυτικών, και βεβαίως και των Λατίνων. Ήδη είχε προηγηθεί μακρά περίοδος αμφιταλαντεύσεως των Ορθοδόξων επί του θέματος τούτου, η δε λύση του Πατριάρχου Κυρίλλου Ε΄ (1755) δεν γινόταν δεκτή από όλους ως η μόνη ενδεδειγμένη και ορθή. Το ερώτημα, το οποίο κι απ΄ τις δυο πλευρές διατυπωνόταν, ήταν, αν η «οικονομική» διάκριση των αιρετικών, που εφαρμόσθηκε από την Β΄ Οικουμενική, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και στην περίπτωση των Λατίνων. Άλλωστε στον κανόνα αυτό (και βεβαίως και τον 95^ο της Πενθέκτης) είχαν στηριχθεί όσοι εφάρμοσαν αυτή την λύση κατά το παρελθόν. Η παρατηρουμένη όμως ασυμφωνία ως προς το παρόν ζήτημα επιτεινόταν από την διαφωνία των Ορθοδόξων ως προς την κατάταξη των Λατίνων, δηλαδή μεταξύ των αιρετικών ή των σχισματικών.  Διότι, βεβαίως, μόνον οι δεχόμενοι τους Λατίνους ως αιρετικούς αντιμετώπιζαν το πρόβλημα της εφαρμογής σ΄ αυτούς του ζ΄ της Β΄.  Σ΄ αυτούς ανήκουν και οι συγγραφείς μας, των οποίων την σχετική διδασκαλία εκθέτουμε στη συνέχεια.

1. «Αιρετικοί» οι Λατίνοι και «αβάπτιστοι»

Έχοντας βαθύτατη γνώση της εκκλησιαστικής ιστορίας μετά το σχίσμα και της διαφωνίας των Ορθοδόξων ως προς τον χαρακτηρισμό των Λατίνων ως αιρετικών ή σχισματικών οι συγγραφείς μας, εκφράζοντας δε την θεολογική

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 Τώρα μὲ τὴν Χάριν της θὰ μιλήσωμε περὶ τῆς ἐξόδου καὶ τῆς Μεταστάσεως αὐτῆς ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμον εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ της. Εἶναι ὄντως φαιδρὰ καὶ χαρμόσυνος γιὰ τὴν ἀκοὴν τῶν φιλοθέων ἡ τοιαύτη διήγησις.

Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας, εὐδόκησε νὰ μεταθέση τὴν παναγίαν καὶ πανάμωμον μητέρα του ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτὸν εἰς τὴν Βασιλείαν του, προκειμένου νὰ λάβη τὸν ἄφθαρτον στέφανον τῶν ὑπερφυῶν ἀγώνων καὶ ἀρετῶν της, νὰ τὴν τοποθετήση θεομητροπρεπῶς «ἐκ δεξιῶν του, περιβεβλημένην μὲ πορφύραν καὶ πεποικιλμένην ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ» (Ψαλμ. μδ ́, 12) καὶ νὰ τὴν ἀνακηρύξη Βασίλισσαν πάντων τῶν κτισμάτων, ὁδηγῶν αὐτὴν εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος καὶ ἐγκαθιστῶν εἰς τὰ ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων, τῆς ἐγνωστοποίησε ἐκ τῶν προτέρων τὴν ἔνδοξον αὐτῆς μετάστασιν. Ἀπέστειλε πάλιν εἰς αὐτὴν τὸν ἀρχάγγελον Γαβριὴλ γιὰ νὰ τῆς ἀναγγείλη τὴν ἔνδοξον ἐκδημίαν της, καθὼς ἄλλοτε τὴν θαυμαστὴν αὐτῆς σύλληψιν. Τὴν
ἐπεσκέφθη λοιπὸν ὁ ἀρχάγγελος καὶ τῆς ἐπέδωσε ἕνα κλάδον φοίνικος, σύμβολον τῆς νίκης, τὸ ὁποῖον εἶχε ἄλλοτε χρησιμοποιήσει ὁ λαὸς ὑποδεχόμενος εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ τὸν Υἱόν της, τὸν νικητὴν τοῦ θανάτου καὶ ἐξολοθρευτὴν τοῦ Ἅδου.

ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΣ-ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ της Θεοτόκου

 Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

Τὸ κείμενο τῆς ὁμιλίας τοῦ π. Ἀθανασίου,

μὲ κάποιες συντομεύσεις:

    Ἀπὸ τὰς θεομητορικὰς ἑορτάς, ἀγαπητοί, ξεχωρίζει ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ποὺ περιλαμβάνει, πρῶτον, τὸν θάνατον καὶ τὴν ταφήν της καὶ δεύτερον, τὴν Ἀνάστασίν της καὶ τὴν Μετάστασίν της εἰς τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅλα αὐτά, τῆς ἑορτῆς, περιλαμβάνονται κατὰ ἕναν θαυμαστὸν τρόπον εἰς τὸ πρῶτον τροπάριον τῆς Λιτῆς, τὸ ὁποῖον ἔχει ὡς ἑξῆς:

    «Ἔπρεπε τοῖς αὐτόπταις τοῦ Λόγου καὶ ὑπηρέταις, καὶ τῆς κατὰ σάρκα Μητρὸς αὐτοῦ, τὴν Κοίμησιν ἐποπτεῦσαι…»: Ἔπρεπε, λέγει, εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι στάθηκαν αὐτόπται τοῦ Θεοῦ Λόγου, ...οἱ περιγράψαντες τὴν ζωήν του, ἔπρεπε νὰ σταθοῦν καὶ αὐτόπται καὶ τῆς μητρὸς αὐτοῦ καὶ νὰ ἐποπτεύσουν τὴν δικήν της τὴν Κοίμησιν·

Μικρό αντίδωρο αγάπης προς αμφιβάλλοντας

Τὰ κείμενα τοῦ ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου ποὺ ἀκολουθοῦν, εἶναι ἀντίδωρο ἀγάπης στοὺς ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι ἀγνοοῦντες τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐκφράζει ὁ Ὅσιος, προβαίνουν σὲ ὑποθέσεις, ἢ παρουσιάζουν δικές τους ἑρμηνεῖες ἤ, ἀκόμα, ἐπικαλοῦνται γνῶμες συγχρόνων γερόντων, τὶς ὁποῖες ὅμως, ἀφοῦ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν διαχρονικὴ συνείδηση καὶ πρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν μποροῦμε νὰ τὶς υἱοθετήσουμε.

Οἱ θέσεις τοῦ Ἁγίου εἶναι σαφεῖς: ἀπαιτεῖται ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ ὁποιαδήποτε αἵρεση ἢ αἱρετικὸ ἔρχεται σὲ σαφῆ ἀντίθεση μὲ τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε ἡ συγκεκριμένη αἵρεση ἔχει καταδικαστεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, εἴτε ὄχι.

Παράδειγμα ἡ Διακοπὴ μνημοσύνου (στὴν ὁποία προέβη ὁ Ὅσιος Θεόδωρος) τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν Ταρασίου καὶ Νικηφόρου, οἱ ὁποῖοι γιὰ λόγους «οἰκονομίας» ἐπικοινώνησαν μὲ ἐκείνους ποὺ ἐξέφραζαν τὴν μοιχειανή αἵρεση. Τὸ πρόβλημα ἔληξε ἀργότερα, μὲ δικαίωση τῶν ἁγιοπατερικῶν θέσεων ποὺ ὑποστήριξε ὁ ὅσιος Θεόδωρος.

Λόγος στην Κοίμηση της Θεοτόκου (Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη)

    Τώρα λοιπόν, ενώ έκλεισε τους αισθητούς οφθαλμούς η Θεοτόκος, υψώνει για χάρη μας τους νοητούς, σαν λαμπρούς και μεγάλους φωστήρες που ποτέ ως τώρα δεν βασίλεψαν, για να αγρυπνούν και να εξιλεώνουν τον Θεό υπέρ της σωτηρίας του κόσμου. Τώρα, ενώ στα θεοκίνητα χείλη της σίγησε ο έναρθρος λόγος, αείλαλο ανοίγει το πρεσβευτικό της στόμα υπέρ όλου του γένους. Τώρα, ενώ συνέστειλε τις σωματικές και θεοφόρες της παλάμες, τις υψώνει άφθαρτες προς το Δεσπότη υπέρ ολόκληρης της οικουμένης. Τώρα, ενώ μας απέκρυψε τα ηλιοειδή και φυσικά χαρακτηριστικά της, ακτινοβολεί διά μέσου της σκιαγραφίας της εικόνας της και την παρέχει στο λαό προς ασπασμό ευεργετικό και σχετική προσκύνηση, είτε το θέλουν οι αιρετικοί είτε όχι. Ενώ λοιπόν πέταξε επάνω η πάναγνη περιστερά, δεν παύει να φυλάττει τα κάτω. Ενώ εξήλθε του σώματος, με το πνεύμα της είναι μαζί μας. Ενώ οδηγήθηκε στους ουρανούς, εξοστρακίζει από ανάμεσα μας τους δαίμονες μεσιτεύοντας προς τον Κύριο.
Κάποτε, μέσω της προμήτορος Εύας ο θάνατος εισήλθε και κυρίευσε τον κόσμο· τώρα όμως συναντώντας την μακάρια θυγατέρα εκείνης αποκρούστηκε και κατανικήθηκε από το ίδιο εκείνο μέρος απ’ όπου του είχε δοθεί η εξουσία. Ας χαρεί λοιπόν το γυναικείο φύλο, που αντί ντροπής αποκομίζει δόξα. Ας χαρεί και η