«Ἡ ἀλήθεια ἀγαπᾶ
μέν,
δὲν συμβιβάζεται δέ»
(ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Τοῦ Ἀδαμάντιου
Τσακίρογλου
Ἡ ἡμερίδα τῆς Θεσσαλονίκης ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὅτι δυνάμωσε τὴν ἤδη
ὑπάρχουσα κραταιὰ σύγχυση, ἀπέδειξε δυστυχῶς καὶ κάτι ἄλλο. Ὅτι ἡ κυβίσθηση καὶ
ἡ ἀνακολουθία ἔχει καταντήσει ἀγαπητὴ πρακτικὴ στοὺς κύκλους τῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας
καὶ μάλιστα σὲ αὐτούς (κληρικοὺς καὶ λαϊκούς) ποὺ ἀπαγορεύουν τὸν θεολογικὸ
λόγο σὲ ἄλλους, καὶ οἰκειοποιοῦνται αὐτὸ τὸ δικαίωμα, λέγοντας ὅμως ἄλλα ἀντ’ ἄλλων,
καὶ κινούμενοι ὡς χέλια μέσα στὸ ἐκκλησιαστικὸ τοπίο. Γιὰ νὰ γίνω πιὸ σαφής:
Ἡ ἡμερίδα αὐτὴ καταδίκασε ὡς κακοδοξία τὴν διδασκαλία περὶ μολυσμοῦ
καὶ αὐτοὺς ποὺ τὴν ὑποστηρίζουν, καταδίκασε ὡς ἀνεπίτρεπτο τὸ ὑποχρεωτικὸ
τῆς διακοπῆς μνημόνευσης τῶν αἱρετικῶν, αἱρετιζόντων ἐπισκόπων καὶ κήρυξε τὸ δυνητικό, καταδίκασε τὰ «συγκοινωνοῦντα δοχεῖα» στὸ θέμα
τῆς μνημόνευσης, καταδίκασε ὡς σχισματικοὺς ὅσους πιστεύουν, ὅτι αὐτὴν τὴν
στιγμή —δυστυχῶς— στὴν Ἑλλάδα τουλάχιστον δὲν
ὑπάρχουν ἀκόμα ὀρθοτομοῦντες καὶ ὀρθοπραττοῦντες
ἐπίσκοποι, καταδίκασε αὐτοὺς ποὺ «διασποῦν» τὴν ἑνότητα, καταδίκασε ὅσους
πιέζουν
γιὰ ἀποτείχιση,
ἀθώωσε τοὺς ἀκόμα μνημονεύοντες
ὡς χρώμενοι χρόνου καὶ ὑποστήριξε τὴν ἀνάγκη οἰκονομίας μέχρι ἀορίστου.
Ὅλα τὰ παραπάνω φυσικὰ εἶναι ἀπαράδεκτα καὶ δείχνουν, τὴν τραγικότητα τῶν ὑποστηρικτῶν
τους. Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς καὶ ἐπειδὴ στὰ θέματα τῆς πίστεως —ὅσο καὶ ἂν ὑπάρχει
ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη— συμβιβασμοὶ δὲν νοοῦνται, παραθέτω διάφορες ὁμιλίες-λόγους
τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, τοὺς ὁποίους ἀκούσαμε στὸ παρελθόν, θαυμάσαμε,
διδαχθήκαμε, πειστήκαμε και τώρα μένουμε ἄναυδοι μὲ τὴν ἀνακολουθία τοῦ ὁμιλητῆ
καὶ τῶν ὑποστηρικτῶν του! Οἱ ὁμιλίες του αὐτὲς ἀποτελοῦν ἀμείλικτο κριτὴ γιὰ τοὺς
ὁμιλητὲς τῆς ἡμερίδας.
Περὶ μολυσμοῦ
Στὸ ἄρθρο του «ὁ Μέγας Ἀντώνιος καὶ ὁ σύγχρονος Οἰκουμενισμός» γράφει ὁ π.
Θεόδωρος:
«Ὁ Μ. Αντώνιος, ὅπως
μᾶς παραδίδει ὁ «Βίος» του, καὶ στὰ θέματα τῆς πίστεως... πίστευε καὶ ἐδίδασκε ὅτι
ἡ φιλία καὶ ἡ συναναστροφὴ μαζί τους (σσ. μὲ τοὺς αἱρετικούς) εἶναι βλάβη καὶ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς... Φοβερὴ ἡ
ὀπτασία τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου γιὰ τοὺς αἱρετικούς: Ἄλογα κτήνη γύρω ἀπὸ τὴν Ἁγία
Τράπεζα... Ὅταν σηκώθηκε ἔκλαιγε ὁ Γέροντας. Ἐτρόμαξαν οἱ παριστάμενοι καὶ ἐφοβήθηκαν
πολύ, γι' αὐτὸ τὸν παρακάλεσαν νὰ τοὺς ἐξηγήσῃ. Καὶ ἀφοῦ τὸν ἐπίεσαν πολὺ καὶ τὸν
ἐξεβίασαν ἀναστέναξε πάλι καὶ εἶπε:
“Παιδιά μου εἶναι καλύτερα νὰ πεθάνω, πρὶν νὰ συμβοῦν ὅσα εἶδα στὴν ὀπτασία. Θὰ πέσῃ στὴν Ἐκκλησία ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, καὶ θὰ παραδοθῇ σὲ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἄλογα
κτήνη. Εἶδα τὴν Ἁγία Τράπεζα τοῦ ναοῦ, στὸ Κυριακὸ τῆς σκήτης νὰ
περικυκλώνεται σ' ὅλες τὶς πλευρὲς ἀπὸ μουλάρια, τὰ ὁποῖα κλωτσοῦσαν καὶ
χοροπηδοῦσαν, ὅπως συνηθίζουν νὰ κάνουν αὐτὰ τὰ ἄλογα κτήνη. Εἴδατε καὶ ἀντιληφθήκατε
πῶς ἐστέναζα προηγουμένως; Τὸ ἔκανα γιατὶ ἄκουσα φωνὴ ποὺ ἔλεγε: <Θὰ μιανθῇ τὸ θυσιαστήριό μου>”.
