Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΤΩΝ ΒΛΑΣΦΗΜΩΝ "ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ". Προσεύχεται «ο εις εν αληθεία» και ο έτερος «εν πλάνη ζοφώδη»! Σε αυτές συμμετέχουν "Ορθόδοξοι " Έλληνες Μητροπολίτες!

 «Τι σοι και τη οδώ Αιγύπτου;» 

«Τι σοι και τη οδώ Ασσυρίων;»[1]

(Περί συμπροσευχών με αιρετικούς και αλλόθρησκους)

             Είναι η συμπροσευχή, προσευχή; «Προσευχή εστίν ο Θεός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσι» λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης (Κεφάλαια πάνυ ωφέλιμα).
    Ο Κύριος ημών  λέγει «εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν» Ιω. 4,24.
    Πως τούτο θα γίνει, όταν οι συμπροσευχόμενοι είναι ετερόδοξοι «ή κάλλιον ειπείν κακόδοξοι» και παρέκκλιναν από την αληθινήν Πίστιν  ή αλλόθρησκοι ο οποίοι προσκυνούν θεούς αλλοτρίους, «ων οι θεοί αυτών ουκ εισί θεοί»; (Ιερ. 2,11).

   Και φυσικά, ούτε κατ’ οικονομίαν οι συμπροσευχές μετά των ετεροδόξων και των αλλοθρήσκων επιτρέπονται. Καμία πατερική βάσις δεν υπάρχει για  τέτοιες εκτροπές.  Πώς να ορίσομεν λοιπόν την συμπροσευχήν;
      Είναι η συμπροσευχή, προσευχή;  Συμπροσευχόμενοι «ο εις εν αληθεία» και ο έτερος «εν πλάνη ζοφώδη», ερώτημα μέγα θα ακούσουν, «τι εστήκατε ώδε;» (Ματθ. 20,6) και «ινατί λαλείτε προς με;» Ιερ. 2,29.   «Εν αληθεία προσκυνήσουσι οι αληθινοί προσκυνηταί» Ιω. 4,23.  Πως  λοιπόν είναι επιτρεπόμενον «κατ’ οικονομίαν», το «συνεύχεσθαι» με ετεροδόξους και αλλοθρήσκους; 

Το περί ειρήνης επιχείρημα, καταδεικνύει ότι  τους λόγους του Κυρίου «ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν» Ιω. 14,27 αγνοούν.  Γιατί λοιπόν, περί της του κόσμου ειρήνης, τόσον προσπαθούν και επί «προσκαίροις αγάλλονται»[2];  Γιατί  αλλοτρόπως την ειρήνην επιδιώκουν;  «Ειρήνευσον μετά σου και έσεταί σοι ειρηνικός ο ουρανός και η γη», μας λέγει ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος (Ασκητικοί λόγοι- Λόγος Α). 

Είναι σπουδαία επίσης, τα λόγια του Αγίου Νείλου του Ασκητού, στον «Λόγον περί προσευχής», (θέλει να χωρισθεί από όλους και να μείνει μόνος του με τον Θεόν, αλλά «πάντων χωρισθείς να είναι πάσι συνηρμοσμένος»).  Δανειζόμενος ο Άγιος Νείλος ο Ασκητής, τον λόγον του Ευάγριου του Ποντικού «πάντων χωρισθείς τοις πάσι συνηρμοσμένος», καταδεικνύει το διάπυρον κάλλος της προσευχής προς κάθε άνθρωπον.  Συνεπώς είναι αχρείαστη και αντικανονική, η προσπάθεια να κερδίσουν τον κόσμον όλον ζημιώνοντας την ψυχήν των καθότι η «σιωπή της απωλείας», δηλαδή η μη ομολογία της Αληθείας, στερεί από τους συνανθρώπους μας, τη σωτηριώδη συγκαρίθμηση τους στην Μίαν Αγίαν Εκκλησίαν.

Γιατί λοιπόν, γίνεται παράλογος απόκλισις από την ακρίβειαν των Ιερών Κανόνων;   Ποια σωτηρία ψυχών επιτυγχάνεται;  Η μη έλλογος παρέκκλησις από την ακρίβειαν των Ιερών Κανόνων, δεν καλείται οικονομία, αλλά παρέκκλισις.  Πως δύναται η καρδία των προς τον Θεόν να υψωθεί, κατά το αντίφωνον «η καρδία μου προς σε Λόγε υψωθήτω…», όταν από τους κανόνες της Εκκλησίας παρεκκλίνουν; Ποίων «νοημάτων απόθεσις»[3] είναι η προσευχή-συμπροσευχή τούτη;  Που λοιπόν είναι το «τριπλούν βίωμα, οράς, προσεύχεσαι, θεολογείς» κατά τον Σιμωνοπετρίτην Γέροντα Αιμιλιανό;  Για να έλθει από τον ίδιο  Γέροντα Αιμιλιανό απάντησις αληθείας, «προσεύχεσαι λοιπόν και κατόπιν θεολογείς».  Από τοιούτου είδους συμπροσευχές η καταισχύνη ακολουθεί.

 Η ολιγοπιστία μάλλον, είναι η αιτία των συμπροσευχών.  Διότι επ’ ολίγον μονάχα, ικανοποιούν το της ανθρωπαρέσκειας μάταιον.  Αγνοούν  ότι εάν δεν γίνουν διάπυροι προς Κύριον ευχέτες, για να γνωρίσουν οι ετερόδοξοι και οι αλλόθρησκοι την αλήθειαν, είναι ωσάν να «ώρυξαν  λάκκον συντετριμμένον, μη δυνάμενον ύδωρ συνέχειν» Ιερ.2,13.  Στο τέλος, καρπούς ματαιότητος θα γευθούν, αναλογιζόμενοι το του Προφήτου Ιερεμίου «και από Αιγύπτου καταισχυνθήσονται, καθώς κατησχύνθησαν από Ασσούρ»[4].
[1] «Τι σοι και τη οδώ Αιγύπτου;»  «Τι σοι και τη οδώ Ασσυρίων;» Ιερ. 2,18
2 «Ο γευσάμενος των άνω, ευχερώς των κάτω καταφρονεί, ο δε εκείνος άγευστος και επι προσκαίροις αγάλλεται» (Λόγος ιστ΄ 15) Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου.
3 «Προσευχή γαρ εστίν απόθεσις νοημάτων» Ευάγριος Ποντικός
4«και από Αιγύπτου καταισχυνθήση, καθώς κατησχύνθης από Ασσούρ» Ιερ. 2,36

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και η Εκπόρευση του «Μάννα» από τον τάφο του


Όταν ήρθε ο καιρός της μεταβάσεώς του στο Κύριο, 
σε βαθειά γεράματα ψέλιζε αυτή μόνο τη φράση συνέχεια: 
«Τεκνία αγαπάτε αλλήλους».


Στις 8 Μαΐου εκάστου έτους αγαπητοί αναγνώστες μου, εορτάζουμε την Σύναξη της αγίας κόνεως της εκπορευομένης εκ του τάφου του Ιωάννου του Θεολόγου.

Η ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ «ΜΑΝΝΑ»
ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ 


«Τὸ φυτὸν τῆς ἁγνείας, τὸ μύρον τῆς εὐωδίας, 
πάλιν ἀνέτειλεν ἡμῖν, εἰς τὴν παροῦσαν ἑορτήν, 
βοῆσαι πρὸς αὐτόν· Ἰωάννη Ἀπόστολε, 
ὁ τὴν Παρθένον φυλάξας ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, 
αἴτησαι ἡμῖν παρὰ Χριστοῦ τὸ μέγα ἔλεος». 
(Ἰδιόμελον τῆς Λιτῆς) 

…Αφού γύρισε πάλι στην Έφεσο ο επιστήθιος Μαθητής του Χριστού, το υπόλοιπο της ζωής του το πέρασε εκεί. Όταν βγήκε από τα Ιεροσόλυμα για το αποστολικό κήρυγμα ήταν 56 χρονών. Κήρυξε για 9 χρόνια και μετά εξορίσθηκε. Έκανε 15 χρόνια στην Πάτμο εξόριστος. Μετά την εξορία, έζησε άλλους 26 χρόνους. Όλοι οι χρόνοι της επίγειας ζωής του ήταν 105 και 7 μήνες, όταν βασίλευε ο Τραϊανός.


Με αυτόν τον τρόπο έζησε ο Απόστολος του Κυρίου· και αφού αγωνίστηκε μέχρις αίματος για την ευσέβεια, κάνοντας πάμπολλα θαύματα και επιστρέφοντας άμετρα πλήθη απίστων στην πίστη του Χριστού, τελευταία, έμενε στο σπίτι του Δόμνου τον οποίον ανέστησε εκ νεκρών, μαζί με τους επτά μαθητές του.

Άφησε στα τελευταία το μέρος όπου έμενε και βγήκε έξω σε ένα τόπο, όπου είπε στους μαθητές του να καθίσουν εκεί. Αυτός προχωρώντας ακόμη πιο πέρα προσευχήθηκε. Γύρισε μετά στους μαθητές του και τους παρήγγειλε να σκάψουν σταυροειδώς την γη, τόσο μόνο, όσο ήταν το ανάστημα του σώματός του. Και αφού μπήκε μέσα στον σκαμμένο χώρο, κλαίγοντας, με συγκίνηση, αποχαιρέτησε τους μαθητές του και τους είπε: «Τραβήξτε προς εμένα το χώμα της γης, της δικής μου μητέρας, και σκεπάστε με μ’ αυτό».
Οι μαθητές τον ασπάσθηκαν και τον αποχαιρέτισαν και στην αρχή σκέπασαν το σώμα του μέχρι τα γόνατα. Έπειτα, αφού πάλι τον ασπάσθηκαν, τον σκέπασαν μέχρι τον λαιμό. Και αφού για τρίτη φορά τον κατεφίλησαν, έβαλαν επάνω στο ιερό του πρόσωπο ένα μαντήλι και κλαίγοντας έτσι πικρά σκέπασαν όλο του το σώμα.
Αφού θρήνησαν οι μαθητές τον απορφανισμό του διδασκάλου τους, γύρισαν πίσω στην πόλη της Εφέσου διηγούμενοι τα γεγονότα. Μόλις τ’ άκουσαν οι υπόλοιποι αδελφοί, έτρεξαν και πήγαν στον τάφο του Αποστόλου, ανέσκαψαν αλλά δεν βρήκαν τίποτα. Τότε επέστρεψαν και αυτοί στην Έφεσο κλαίγοντας θερμά για την στέρηση ενός τέτοιου ποιμένα.
Κάθε χρόνο αυτός ο τάφος αναβρύζει αιφνίδια, αυτήν την ημέρα, με τρόπο θεϊκό και παράδοξο, μία σκόνη, την οποία εκεί οι εγχώριοι, την λένε «μάννα» και όσοι την λαμβάνουν με πίστη γεύονται την λύτρωση από κάθε πάθος, την γιατρειά των ψυχών και την υγεία των σωμάτων τους, δοξάζοντας όλοι τον Θεό και τον πιστό δούλο Του, τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη τον Θεολόγο, τον επιστήθιο φίλο του Χριστού...

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Κείμενο: από π.Δαμιανός («Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (Συναξάριον-Θαύματα-ΔιδαχήΑγάπης-Υμνολογικά-Λόγοι)», κεφ. α' και γ', σελ. 29'30, 36 και 59, α' έκδοση, Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος», Άγιον Όρος Μάϊος 1999.)


Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος
Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής καταγόταν από κάποιο φτωχό χωριό της Γαλιλαίας που ονομαζόταν Βηθσαϊδά. Ήταν γιος του ψαρά Ζεβεδαίου και της Σαλώμης που ήταν συγγενής της Παναγίας Μητέρας του Χριστού. Πολύ νωρίς έγινε μαθητής του Ιωάννου Προδρόμου ενώ παράλληλα εργαζόταν και στην τέχνη του ψαρά κοντά στον πατέρα του και τον αδελφό του Ιάκωβο.
Κάποια μέρα λοιπόν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος βάδιζε αργά στις όχθες του Ιορδάνου διδάσκοντας τον λαό την μετάνοια και βαπτίζοντας στον.......

H συνέχεια ἐδῶ