Παρασκευή 10 Απριλίου 2015

Μεγάλη Παρασκευὴ βράδυ

ΕΠΟΧΗ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ


Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«Ὤ τῆς παραφροσύνης καὶ τῆς χριστοκτονίας τῆς τῶν προφητοκτόνων!»

(Γ' Στάσις Ἐγκωμίων)

ΕΙΝΕ ἱερὸ ἔθιμο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησί­ας μας, νὰ στολίζουμε τὸν ἐπιτάφιο μὲ ἄν­­θη, τὰ ἄνθη τῆς ἀνοίξεως. Διότι τὸ ἄνθος εἶ­νε ἡ γλῶσσα τῆς καρδιᾶς. Μὲ τὸ ἄνθος ἐκ­φρά­ζει ὁ ἄνθρωπος τὰ μυστικώτερα αἰσθήματά του· εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ ὡ­ραιότερα δημι­ουργή­μα­­τα τοῦ Θεοῦ. Φτάνει κ᾽ ἕνα τριαντάφυλλο, ὅ­πως εἶπε ἕ­νας βοτανολόγος, ν᾽ ἀ­πο­δείξῃ ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ἐν τούτοις ἡ ὀμορφιὰ ποὺ ἔχει τὸ ἄν­­θος τοῦ ἀγροῦ εἶνε ἐφήμερη (βλ. Ἰακ. 1,10-11. Ἠσ. 6,7. Α΄ Πέτρ. 1,24), δὲν διαρκεῖ πολύ. Καὶ ἀπὸ τῆς ἀ­πό­ψε­ως αὐτῆς τὸ ἄν­θος εἰκονίζει τὴ ματαιότη­τα τῶν ἐγκοσμίων. «Ὡς ἄν­θος μαραίνεται καὶ ὡς ὄναρ παρέρχεται καὶ διαλύεται πᾶς ἄν­θρωπος…», ψάλλουμε στὴν ἀκολουθία τῆς κη­δείας· μαραίνεται δηλαδὴ σὰν λουλούδι καὶ φεύγει σὰν ὄνειρο καὶ διαλύεται κάθε ἄνθρωπος.
Τὰ ἄνθη αὐτά, μὲ τὰ ὁποῖα στολίζουμε τὸν ἐπιτάφιο, εἶνε φθαρτά. Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἄν­θη αὐτὰ ὑπάρχουν καὶ κάποια ἄλλα, ποὺ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου δὲν μπόρεσε νὰ τὰ μαρά­νῃ. Τὰ ἄφθαρτα αὐτὰ ἄνθη εἶνε τὰ ἄνθη τῆς ποιήσεως καὶ τώρα ὁ Ἐπιτάφιος θρῆνος· τὸ ἀ­­ριστούργημα τοῦτο τῶν αἰώνων, ἀπὸ τὸ ὁ­ποῖο στὴν ἐκκλησία ἀπόψε ψάλλονται 99 ἐγκώμια.
Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ῥίξου­με ἕνα βλέμμα σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐγκώμια αὐτά, ἐ­κεῖνο ποὺ λέει· «Ὤ τῆς παραφροσύνης καὶ τῆς χριστοκτονίας τῆς τῶν προφητοκτόνων!» (Γ΄ στ. ἐγκ.).
Τί λέει ἐδῶ; Σύντομη θὰ εἶνε ἡ ἑρμηνεία.

* * *

Ἕνα ἔξοχο δῶρο τοῦ Δημιουργοῦ, ἀγαπητοί μου, ποὺ ξεχωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ ζῷα, εἶνε ὁ νοῦς. Ὡς πρὸς τὸ σῶμα δὲν διαφέ­­ρουμε πολὺ ἀπὸ αὐτά· ἐκεῖ ποὺ ἡ διαφορὰ εἶ­νε ἀβυσσαλέα, εἶνε ὁ νοῦς. Ὁ νοῦς – ἡ διάνοια τοῦ ἀν­θρώ­που εἶνε τὸ ἀσύγκριτο προτέρημα. Καὶ ὅ­πως ἡ φύσι – τὸ σύμπαν λειτουρ­γεῖ μὲ τοὺς νόμους τῆς φυσικῆς, ἔτσι ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου λειτουργεῖ μὲ ἄλ­λους νόμους, τοὺς νόμους τῆς λογικῆς. Ἕνα, δύο, τρεῖς, τέσσερις εἶνε οἱ σπουδαιότεροι νό­μοι μὲ τοὺς ὁ­ποί­ους λειτουργεῖ ἡ νοῦς. Καὶ ὅταν ὑπάρχῃ πειθαρχία στὴ λογική, τότε ἐπικρατεῖ τάξις, ῥυθμός, εἰρήνη καὶ ἁρμονία στὸν κόσμο.
Ἀλλὰ δυστυχῶς τὸ κακὸ – ἡ ἁμαρτία διετάραξε τὴν ἁρμονία αὐτὴ καὶ ἡ διάνοια τοῦ ἀν­­θρώπου δὲν λειτουργεῖ πλέον λογικά. Ἡ ἁμαρ­τία ὤθησε τὸν ἄνθρωπο ἐκτὸς λογικῆς, τὸν ἔ­­φερε σὲ κατάστασι παραφροσύνης. Ἡ θαυμά­σια παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου λέει χαρακτηρι­στικὰ ὅτι ὁ ἄσωτος, ἀφοῦ περιπλανήθηκε μακριὰ ἀπὸ τὸ πατρικό του σπίτι, στὴ Σαχάρα τῆς ἁμαρτίας, καὶ σπατάλησε ὅ,τι πολύτιμο εἶ­χε, «εἰς ἑαυτὸν ἐλθών», ὅταν ἦρ­θε στὰ λογι­κά του (Λουκ. 15,17), ἀποφάσισε νὰ ἐπιστρέψῃ. Μέχρι τό­τε δηλαδὴ τὸ μυαλό του δὲν λειτουργοῦσε κανονικὰ καὶ τότε ἐπανῆλθε στὴ λογική.
Ἀκριβέστερα, στὴν παραφροσύνη ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο τὰ πάθη· ὁ θυμὸς λ.χ., ἡ κακὴ ἐπιθυ­μία, ὁ φθόνος, τὸ μῖσος, ἡ φιλαργυρία, ἡ φιληδονία, ἡ φιλοδοξία, ὁ ἐγωισμός, ὁ ὀρ­θολογισμὸς κ.τ.λ.. Ἐπάνω στὴν ἔξαψι τοῦ πάθους του ὁ θυμώδης διαπράττει ἔγκλημα, ὁ ἀ­κόλαστος γελοιοποιεῖται, ὁ φθονερὸς βασανίζεται, ὁ φιλάργυρος σκλαβώνεται, ὁ φιλήδονος παγιδεύεται, ὁ φιλόδοξος τσακίζεται, ὁ ἐ­γωιστὴς γίνεται ἀποκρουστικός, ὁ ὀρ­θολογιστὴς τυφλώνεται. Πῶς λειτουργοῦν καὶ ποῦ ὁδηγοῦν τὰ πάθη;
⃝ Κατ᾽ ἀρχήν, ὅπως εἴπαμε, τὸ πάθος βγάζει ἐκτὸς λογικῆς. Ἡ λογικὴ λέει «Πᾶς οἶκος κατασκευάζεται ὑπό τινος, ὁ δὲ τὰ πάντα κατασκευάσας Θεός» (Ἑβρ. 3,4), ὁ­δηγεῖ δηλαδὴ στὴν πίστι. Ὁ ὀρθολογιστὴς ἐν τούτοις καταλήγει στὸ ἀντίθετο, σὲ ἀπιστία καὶ ἀθεΐα· ἔτσι παραλογίζεται, καταντᾷ παρά­φρων, τὸ μυαλό του δὲν λειτουργεῖ πλέον. Ἂν τὸν ρωτήσῃς, Τὸ σπίτι σου ποιός τό ᾽φτεια­­ξε; σοῦ ἀπαντᾷ· Οἱ χτίστες. Ὅταν ὅμως τὸν ρωτᾷς, Καὶ τὸ μεγάλο σπίτι, τὸ σύμπαν, ποιός τὸ ᾽φτειαξε; σοῦ λέει· Ἔτσι, μόνο του παρουσιάστηκε… Μποροῦμε κ᾽ ἐδῶ νὰ ποῦμε «Ὤ τῆς παραφροσύνης»!
⃝ Τὰ πάθη βγάζουν τὸν ἄνθρωπο ἐκτὸς λογι­κῆς. Τὰ πάθη ἀκόμη, ὁποιοδήποτε ὄνομα κι ἂν ἔχουν, προκαλοῦν φθορὰ καὶ καταστροφή. Ἐ­ὰν ρωτήσετε τοὺς οἰκονομολόγους, θὰ σᾶς βεβαιώσουν ὅτι γίνεται μεγάλη σπατάλη χρήματος· ἰλιγγιώδη ποσά, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ μποροῦσαν νὰ καλυφθοῦν σημαν­τι­κὲς ἀνάγ­κες, ἐξανεμίζονται. Ἄκουσα καὶ ἔφρι­ξα, ὅτι πόλις πλουσία, ποὺ κολυμπᾷ στὸ χρῆ­μα, ἔχει δεκάδες νυκτερινὰ κέντρα, κ᾽ ἐκεῖ οἱ θαμῶνες κάθε βράδυ, γιὰ νὰ διασκεδάσουν, σπᾶ­νε πιάτα. Τὸ χαρτοπαίγνιο καὶ τὰ τυχερὰ παιχνίδια ἀ­φαιροῦν περιουσίες μέσα σὲ μιὰ νύχτα. Καταστροφὴ στὸ ἀτομικὸ βαλάντιο, ἀλλὰ καταστροφὴ καὶ στὰ δημόσια ταμεῖα. Ἡ ἀσωτία φθείρει τὰ οἰκονομικὰ τοῦ κράτους. Καὶ ἐνῷ οἱ κυβερνῆται μας φωνάζουν «λιτότης», καν­είς δὲν θέλει νὰ συμμορφωθῇ. «Ὤ τῆς παραφροσύνης» πολιτείας καὶ πολιτῶν!
⃝ Ἐὰν μετὰ τοὺς οἰκονομολόγους ρωτήσετε τώρα τοὺς γιατροὺς καὶ τοὺς ψυχιάτρους, θὰ σᾶς βεβαιώσουν ὅτι τὰ πάθη φθείρουν τὴν ὑ­γεία καὶ συν­τέμνουν τὴ ζωή. Ἡ λαιμαργία καὶ ἡ κοιλιοδουλεία δηλαδή, ἡ πολυφαγία καὶ ἡ τρυφηλὴ διαβίωσις, οἱ ἀπολαύσεις, οἱ ἔντονοι αἰσθησιασμοί, τὸ ἀλκοόλ, τὸ κάπνισμα, τὸ ξενύχτι καὶ οἱ καταχρήσεις ἐν γένει, τὰ ναρκωτικά, ἡ εὐμάρεια, ὅλα αὐτά, ἀντὶ νὰ τονώνουν ἐπιβαρύνουν τὸν ὀργανισμὸ κι ἀντὶ νὰ χαροποιοῦν ἐν τέλει καταθλίβουν τὴν ψυχή, μέχρι τοῦ σημείου νὰ ὁδηγοῦν κάποτε καὶ στὴν αὐ­τοκτονία. «Ὤ τῆς παραφροσύνης»!
⃝ Ρωτῆστε καὶ τοὺς ἀστυνομικοὺς καὶ τοὺς ἐγ­κληματολόγους, καὶ θὰ σᾶς πιστοποιήσουν, ὅτι τὰ πά­θη, ἐκτὸς ἀπὸ σωματοκτόνα καὶ ψυχοκτόνα, πολλὲς φορὲς εἶνε καὶ ἀδελφοκτόνα. Ἡ φιλαυτία καὶ τὸ συμφέρον, τὸ μῖσος καὶ ἡ κακία, ἡ ἐκδικητικότης καὶ ἡ σκληροκαρδία, ὁπλίζουν τὸ χέρι καὶ τὸ ὠθοῦν νὰ σκοτώσῃ τὸν συνάνθρωπο καὶ τὸν ἀδελφό. «Ὤ τῆς παραφροσύνης» ποὺ δημιουργεῖ ἡ ἐμπάθεια!
⃝ Στὴν περίπτωσι ὅμως τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου, ἡ ἐμπάθεια ὡδήγησε πλέον στὸ ἀποκορύ­φω­­μα τῆς παραφροσύνης. Ἀκούσατε πῶς κλεί­νει τὸ ἐγκώμιο; «Ὤ τῆς παραφροσύνης καὶ τῆς χριστοκτονί­ας τῆς τῶν προφητοκτόνων!». Τὰ πά­θη τῶν ἰουδαίων, φαρισαίων καὶ γραμμα­τέ­­ων, ἐκτὸς ἀπὸ προφητοκτόνα ―ποιόν προφή­τη δὲν ἐδίωξαν καὶ πόσους ἁγίους δὲν ἐφόνευσαν! (βλ. Πράξ. 7,52)―, ἀπεδείχθησαν χριστοκτόνα – θεοκτόνα. Μετὰ ἀπὸ τόσους ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ στὸ παρελθόν, σήμερα Μεγάλη Παρασκευὴ ἐφόνευσαν καὶ αὐτὸ τὸν Υἱό του!
Τὸ ἐγκώμιο αὐτό, ἀγαπητοί μου, ἁρμόζει ἰ­δίως στὴν ἐποχή μας. Μποροῦμε νὰ ποῦμε· «Ὤ τῆς παραφροσύνης» τοῦ αἰῶνος μας, ποὺ ὑπερηφανεύθηκε καὶ καυχήθηκε ὅτι ἔφτασε στὰ ἄστρα! Ἡ ἐποχή μας, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη, εἶνε γεμάτη παραφροσύνη. Κρίμα στὰ σχολεῖα καὶ στὰ πανεπιστήμια. Ἔχει δίκιο ἕνας μεγάλος ποιητὴς – φιλόσοφος νὰ λέῃ «…Ἰδοὺ ἐγώ, μὲ τόσα φῶτα, τυφλός· τυφλὸς ὅπως καὶ πρῶτα».
Σκοτάδι παραφροσύνης ἐπικρατεῖ, δὲν διακρί­νουμε τὸ ἀληθινὸ συμφέρον. Ἂν λειτουργοῦ­σε στοιχειώδης λογική, θὰ ἐπικρατοῦσε εἰ­ρήνη παγκοσμίως καὶ θὰ λύνονταν ὅλα τὰ προ­βλήματα. Τώρα, μὲ τὰ ἑωσφορικὰ πάθη καὶ ἰδί­ως τὴν ἀλαζονεία, ἔχει δημιουργηθῆ ἕνα καθε­στὼς παραλόγου. Δυὸ φορὲς ἡ παραφροσύνη ὡδήγησε σὲ παγκοσμίους πολέμους. Καί, ἐὰν δὲ βάλῃ ὁ Θεὸς τὸ χέρι του, ἑτοιμάζεται νὰ μᾶς ῥίξῃ καὶ τρίτη, ποὺ θὰ σημάνῃ τὸ τέλος. Τώρα τὸ ψέμα ἔγινε ἐπιστήμη ποὺ ὀνομάζεται διπλωματία. «Ὤ τῆς παραφροσύνης» τῆς διπλωματίας, ἡ ὁποία λέει· «Στὴν πολιτικὴ ὑ­πάρχουν πράγματα ποὺ λέγονται ἀλλὰ δὲν γίνονται, καὶ πράγματα ποὺ γίνονται  ἀλλὰ δὲν λέγονται». Οἱ διπλωμάται αὐτὰ ποὺ λένε δὲν τὰ κάνουν, καὶ αὐτὰ ποὺ κάνουν δὲν τὰ λένε.  Ὁ πόλεμος, ἡ καταστροφή, εἶνε παραφροσύνη.
«Ὤ τῆς παραφροσύνης καὶ τῆς χριστοκτονίας τῆς τῶν προφητοκτόνων!». Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν κα­ταστροφὴ τοῦ πολέμου, ἡ παραφρο­σύνη τῆς ἐποχῆς μας ἔχει καὶ χριστοκτονία – θεοκτονία. Ὁ ἄνθρωπος ἔφθασε στὴν κο­ρυφὴ τῆς πυραμίδος τοῦ παραλόγου. Ἀφοῦ σπατάλησε ὅ,τι πολύτιμο εἶχε, ἀφοῦ ἔφθειρε τὴν ὑ­γεία του, ἀφοῦ κατέστρεψε τὸ ψυχικό του κάλ­­λος, πέφτοντας ἀπὸ βάραθρο σὲ βάραθρο κι ἀ­πὸ ἄ­βυσσο σὲ ἄβυσσο, ἔφθασε μέχρι ση­μείου νὰ σκοτώσῃ τὸ Θεό – ὅσο βέβαια ἐξαρτᾶται ἀπ᾽ αὐτόν. Διότι ὁ Θεὸς δὲν σκοτώνεται, εἶνε ἀπαθής. Ἀλλὰ τὴν ὥρα ποὺ τὸν βλασφημεῖς ἢ λὲς «Δὲν ὑπάρχει», τὸν σκοτώνεις μέσα σου, ὅπως εἶπε ὁ Ντοστογιέφσκυ. Ἡ βλασφημία καὶ ἡ ἀθεΐα εἶνε χριστοκτονία καὶ θεοκτονία.
Ἂς παρακαλέσουμε, ἀγαπητοί μου, τὸ Θεὸ νὰ μᾶς δώσῃ «γρήγορον νοῦν» καὶ «σώφρονα λογισμόν» (ἀπόδ.), ὥστε παντοῦ καὶ πάντοτε νὰ βλέπουμε τὸ θέλημά του, νὰ τὸ ἐκτελοῦ­με, καὶ νὰ ὑ­μνοῦμε καὶ δοξάζουμε τὸ ὄνομά του εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ἱερό ναὸ του Ἁγιου Παντελεήμονος Φλωρίνης 12-4-1985 βράδυ)
Πηγή: Αὐγουστίνος Καντιώτης

Ὑπάρχει κι αὐτὸς ὁ σταυρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας! (Βίντεο)

Ο π. Κων. Στρατηγόπουλος ὁμιλεῖ
γιὰ τὰ αἴσχη τοῦ Σάμπεζυ
μὲ πρωταγωνιστὲς τὸν Περγάμου Ἰω. Ζηζιούλα, τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο  καὶ τὸν Δημητριάδος Ἰγνάτιο!

Σὲ πρόσφατη ὁμιλία του ὁ π. Κων/νος Στρατηγόπουλος ὁμιλεῖ γιὰ τὸ «πραξικόπημα» ποὺ προσπάθησε νὰ κάνει στὸ Σάμπεζυ ὁ μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, συμπαραστεκόμενος ἀπὸ τὸν Δημητριάδος Ἰγνάτιο καὶ τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο, προτείνοντας ἐμμέσεως πλὴν σαφῶς τὴν κατάργηση Ἁγιογραφικῆς Ἐντολῆς!!! Γιατί ἄραγε ὁ Περγάμου τώρα στὰ γερατειά του θέλει νὰ προστατέψει τοὺς ὁμοφυλόφιλους, παραβαίνοντας φανερὰ τὴν σχετικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας;
● Στὴν ὁμιλία του αὐτή, ὅμως, ὁ π. Κων/νος (ποὺ ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπὸ τὸ διαδίκτυο ὑπέστη ἐγκεφαλικό, καὶ ὡς ἐκ τούτου οἱ προσευχὲς ὅλων μας τὸν συνοδεύουν) εἶπε κι ἄλλες «καυτὲς» ἀλήθειες, ἔκανε πολλὲς καίριες διαπιστώσεις καὶ παρακλήσεις πρὸς τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.
Νοιώθοντας μεγάλη ταραχὴ γι’ αὐτὸν τὸν ξεπεσμὸ τῶν παραπάνω Ἐπισκόπων, Εἶπε: «Παρακαλῶ τὸ λαὸ νὰ εἶναι σὲ ἐγρήγορση καὶ νὰ λειτουργήσει τὴ μέθοδο τοῦ «κουνουπιάζειν», ἐξηγώντας τί ἀκριβῶς ἐννοεῖ μὲ αὐτὸ τὸν νεολογισμό.
Εὐχήθηκε, ἐφόσον τέτοια συζητοῦν στὴν προετοιμαζόμενη Πανορθόδοξο Σύνοδο: «νὰ διαλυθοῦνε καὶ νὰ μὴ συνεχίσουνε. Ἂν ἔτσι ἑτοιμάζουνε τὴν Πανορθόδοξο Σύνοδο, νὰ μὴν τὴν κάνουν ποτέ, Θεέ μου».
Ἀπάντησε δὲ στὸ ἐρώτημα ἀκροάτριας: ἔχουμε ἀκούσει τραγικὰ πράγματα κατὰ καιροὺς γιὰ ἱερωμένους ἀλλὰ φοβόμαστε νὰ μιλήσουμε. Τί πρέπει νὰ κάνουμε;
δική μας διαπίστωση εἶναι πώς, ἐνῶ ὅλοι βλέπουν τὸ κατάντημα τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅλοι βλέπουν ποῦ ὁδηγοῦν τὴν Ἐκκλησία, δυστυχῶς, ὅλοι κοινωνοῦν μὲ αὐτὸ τὸ σύγχρονο καρκίνωμα, τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους, ἀθετοῦντες τὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.
Ἂς εὐχηθοῦμε, πρὶν εἶναι πολὺ ἀργά, νὰ μελετήσουν σοβαρὰ οἱ καλοπροαίρετοι ποιμένες τὴν κατασυκοφαντημένη καὶ ἀλλοιωμένη Πατερικὴ Παράδοση γιὰ τὸ θέμα, τὴν ὁποία μὲ πολὺ κόπο καὶ λοιδωρίες ἔχει καταγράψει καὶ ἀναδείξει ὁ π. Εὐθύμιος, ὥστε μετὰ τὸν σταυρό, νὰ ἔρθει καὶ στὸ θέμα αὐτὸ ἡ Ἀνάσταση!  


Ἀποσπάσματα ἀπὸ πρόσφατη ὁμιλία τοῦ π. Κων/νου Στρατηγόπουλου

Τώρα θὰ κάνω μιὰ παρατήρηση (τὸ λέω ἀνθρωποπαθῶς) ποὺ μὲ σύγχυσε πάρα πολύ κι ἔχει σχέση μὲ τὴν ὑγιαίνουσα διδασκαλία. Καὶ θὰ σᾶς τὸ πῶ γιὰ νἄχετε ἐγρήγορση σὲ πολὺ μεγάλα θέματα· καὶ τὸ κριτήριο πολλὲς φορὲς τῆς ἀληθείας εἶναι  τὸ «τάδε λέγει Κύριος» καὶ πόσο ὁ λαὸς δὲν κοιμᾶται ὄρθιος καὶ δὲν δέχεται πλανεμένες διδασκαλίες.
Αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ θὰ σᾶς συγχύσει. Τὸ θέμα εἶναι μεῖζον· δὲν μιλᾶμε γιὰ μιὰ κουβέντα· μιλᾶμε γιὰ τὴν μεγαλύτερη κουβέντα ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὴν μεγαλύτερη κουβέντα ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας! Σᾶς ἑτοιμάζω γι’ αὐτὸ ποὺ θὰ ἀκοῦστε: τὴν μεγαλύτερη κουβέντα ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας!
Στὸ Σαμπεζὺ τῆς Ἑλβετίας αὐτὲς τὶς μέρες συνῆλθε ἡ Ἐπιτροπὴ ἡ Πανορθόδοξη, ἡ ὁποία προετοιμάζει τὰ θέματα τὰ ὁποῖα θὰ τεθοῦν στὴ μεγάλη Οἰκουμενική, ἂς τὴν πῶ, Σύνοδο (Πανορθόδοξο τὴ λένε, ἀλλὰ Οἰκουμενικῆ εἶναι) μετὰ ἀπὸ τόσους αἰῶνες. Ὑπάρχει μιὰ Ἐπιτροπή, λοιπόν, ἐκτεταμένη, μὲ ἐκπροσώπους ὅλων τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία προετοιμάζει τὴν θεματική... Θὰ πεῖ τὸ κείμενο (τῆς Εἰσηγήσεως) ἐμεῖς θέτουμε αὐτὸ τὸ θέμα καὶ οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἐκκλησιῶν ἔχουν ἐδῶ σύμφωνη ἢ διαφορετικὴ γνώμη. Ἀκόμη καὶ τώρα πρέπει νὰ συμφωνοῦν ὅλες οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες. Νὰ ποῦμε ὅλες: συμφωνοῦμε νὰ γίνει θέμα· νὰ ποῦνε: ὑπάρχει θέμα καὶ μάλιστα, ὑπάρχει τὸ θέμα, καὶ νὰ ὑπάρχει ἀκόμα μιὰ πρώϊμη λύση: ἐμεῖς προτείνουμε νὰ προσεχθεῖ αὐτό.
Ἡ συνεδρίαση ποὺ ἔγινε πρὶν ἀπὸ μερικὲς μέρες, κράτησε (ἀπ’ ὅ,τι ἔμαθα) πέντε μὲ ἑπτὰ ὧρες καὶ ἔγινε μεγάλος καυγάς.
Τὸ θέμα (ποὺ συζητήθηκε) τὸ εἰσηγήθηκε ἕνας Ἐπίσκοπος (ὄχι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γενικότερα της Ὀρθοδοξίας σ.σ. εἶναι γνωστὸ ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας) καὶ μετὰ ὑπῆρχαν ἀπὸ κάτω οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες. Οἱ δύο ἐκπρόσωποι (μόνο δύο ὑπῆρχαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σ.σ. οἱ μητροπολίτες Δημητριάδος Ἰγνάτιος καὶ Μεσσηνίας Χρυσόστομος) ἦταν σύμφωνοι μὲ τὴν πρόταση, ποὺ ἦταν τραγική. Ὅλες οἱ ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες διαφωνοῦσαν μαζί τους. Καὶ αὐτοὶ οἱ τρεῖς ἔκαναν μεγάλο σαματὰ καὶ δὲν ἔκαναν πίσω.
Θὰ δεῖτε ποιό εἶναι τὸ θέμα· μεῖζον θέμα· μεῖζον θέμα. Θὰ τὸ πῶ τὸ θέμα τώρα, μὴν πέσετε κάτω. Πῶς θὰ ἀποκαλέσουν τοὺς ὁμοφυλόφιλους, πῶς θὰ τοὺς λένε δηλαδή, καὶ πῶς θὰ τοὺς δοῦνε. Κι ἔλεγε ὁ Εἰσηγητής: θὰ λέμε, αὐτοὶ ποὺ ἔχουν σεξουαλικὲς ἰδιαιτερότητες. Καὶ οἱ δύο δικοί μας Ἐπίσκοποι (γνωστότατοι, δὲν θὰ πῶ τὰ ὀνόματά τους) συμφωνοῦσαν! Κι οἱ ἄλλοι λέγαν: μὰ τί λέτε, σοβαρὰ μιλᾶτε; Αὐτὸ τὸ θέμα δὲν τὸ κουβεντιάζουμε, λέγανε. Στὴν Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἔρχονται θέματα τὰ ὁποῖα πρόκειται νὰ θεολογήσουμε. Ἐδῶ δὲν ὑπάρχει θέμα, εἶναι σαφές. Τὸ θέμα τῆς ἀρσενοκοιτίας εἶναι στὴν Γραφὴ πεντακάθαρο. Ἡ Γραφὴ τὸ κρίνει. Λέει, ὅλοι πᾶνε στὴν κόλαση. Τὸ λέει ἡ Γραφή: Ἀρσενοκοίτες βασιλείαν οὐρανῶν οὐ κληρονομήσουσι. Δὲν εἶναι θέμα, δηλαδή, νὰ τοὺς δοῦμε μὲ κάποια συμπάθεια, ἐπειδὴ ζοῦμε σὲ μιὰ μοντέρνα ἐποχή. Τί θὰ πεῖ «σεξουαλικὲς ίδιαιτερότητες»;
Κι ἔλεγαν οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες: Ὄχι, θὰ πεῖτε τὴ λέξη. Κι ἀπ’ ὅ,τι κατάλαβα δὲν κατέληξαν πουθενά. Εὔχομαι νὰ διαλυθοῦνε καὶ νὰ μὴ συνεχίσουνε. Ἂν ἔτσι ἑτοιμάζουνε τὴν Πανορθόδοξο Σύνοδο, νὰ μὴν τὴν κάνουν ποτέ, Θεέ μου. Μᾶς ἀρκεῖ αὐτὸ ποὺ ζεῖ ἡ Ἐκκλησία μας. Εὔχομαι νὰ μὴ συνεχίσουν. Νὰ διαλυθοῦν, νὰ τὰ σπάσουν ὅλα, νὰ φύγουνε καὶ νὰ μὴ ξαναβρεθοῦνε.
Καὶ τὸ λέω γιὰ τὸ λαό. Ὁ λαὸς πρέπει νὰ εἶναι ξύπνιος. Γιατὶ ὁ λαὸς ποὺ τὸ μαθαίνει, πρέπει κάπου νὰ διαμαρτυρηθεῖ, γιατὶ εἶναι ὑψηλὰ θέματα. Τὸν τρόπο τῆς διαμαρτυρίας σᾶς τὸν ἔχω μάθει. Ὄχι φύρδην μίγδην, εὐκαίρως ἀκαίρως, ὁ καθένας νὰ κάνει ὅ,τι θέλει. Ὁ τρόπος ὁ συγκεκριμένος, ὅπου εἶναι πολὺ ταπεινὸς τρόπος καὶ ἀνίσχυρος φαίνεται, ἀλλὰ εἶναι πολὺ ἐνοχλητικός, σὰν τὸ κουνούπι. Θυμηθεῖτε τὸν τρόπο, «σὰν τὸ κουνούπι». Τὸ κουνούπι ξέρετε, ἔρχεται, ξανάρχεται, δὲν φεύγει, εἶναι συνέχεια ἐκεῖ. Θὰ λειτουργήσουμε, λοιπόν, τὴν μέθοδο τοῦ κουνουπιοῦ. Ὄχι ἄλλες μεθόδους. Ὅταν ἀκοῦμε τέτοια πράγματα ὁ Ὀρθόδοξος λαός, πρῶτα-πρῶτα θὰ πιάνει τὸν παπὰ τῆς ἐνορίας του, νὰ μάθει ὁ ἄνθρωπος. Καὶ ταυτόχρονα πιάνει καὶ τὸν Ἐπίσκοπο τῆς περιοχῆς του. Λέει: τί μάθαμε, Σεβασμιώτατε, τί θὰ γίνει; Θὰ δεχθοῦμε τέτοιες ἀποφάσεις; Θὰ εἴμαστε κουνούπια. Συνέχεια. Σᾶς λέω τὴ μέθοδο. Χωρὶς φασαρία, χωρὶς νὰ κάνουμε σχίσματα, ἐὰν ξέρουμε τὴν ἀλήθεια. Κι ἐδῶ τὸ θέμα εἶναι πολὺ χονδρό. Αὐτοὶ οἱ δύο ποὺ ἐκπροσωποῦν τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πῶς τὴν ἐκπροσωποῦν; Ἐμᾶς μᾶς ἐκπροσωποῦν; Ποιοί εἶναι αὐτοί; Αὐτοὶ θὰ μᾶς ἐκπροσωπήσουν, τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἐμένα; Ὄχι δὲν μὲ ἐκπροσωπεῖ. Κι αὐτὸ ποὺ λέει εἶναι τραγικό. Καὶ γινόμαστε (ἂς τὸ πῶ ἔτσι ἀνθρώπινα) καὶ ρεζίλι στὶς ἄλλες ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Καὶ λένε οἱ ἄλλοι: μὰ τί ρὲ γίνεται παιδιὰ στὴν Ἑλλάδα; Αὐτὸ εἶναι τῆς Ἁγία Γραφῆς, λέγαν οἱ ἄλλοι. Ποῦ καταλήξατε;
Βλέπετε τί σημαίνει ὑγιαίνουσα διδασκαλία, ποὺ μπορεῖ νὰ χαθεῖ; Ἀλλὰ εἶναι καὶ στὰ χέρια τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ πολλὰ πράγματα. Καὶ ἐδῶ δὲν χρειάζεται πολλὴ θεολογία.
Παρακαλῶ τὸ λαὸ νὰ εἶναι σὲ ἐγρήγορση καὶ νὰ λειτουργήσει τὴ μέθοδο τοῦ «κουνουπιάζειν», ἔφτιαξα ἕνα ρῆμα, ἔτσι; Ἀλλὰ προσέξτε, τὸ κουνούπι δὲν σὲ σκοτώνει, δὲν σοῦ κάνει κάτι, εἶναι ὅμως ἐνοχλητικὸ πάρα πολύ. Ἀλλὰ προσέξτε μὲ ὑπευθυνότητα αὐτὸ ποὺ λέτε καὶ ποῦ τὸ λέτε.
Τόδωσα σὰν παράδειγμα, γιατὶ εἶναι πολὺ χοντρὸ κι εἶναι κορυφαῖο. Τί πιό κορυφαῖο ἀπὸ ἕνα θέμα μιᾶς μελλούσης νὰ συνέλθει Πανορθοδόξου, ἀλλὰ στὴν πράξη Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ποιά εἶναι ἡ εὐθύνη μας; Πολὺ μεγάλη. Κι ἐκεῖ δὲν θὰ σταματήσουμε νὰ μιλᾶμε μὲ τίποτα. Δὲν ἔχουμε ἄλλο τρόπο. Ὅπου μοῦ τύχει θὰ τὸ λέω παντοῦ. Θὰ τὸ πῶ καὶ σ’ αὐτοὺς τοὺς δυό. Θὰ τὸ στείλω καὶ στὸ Ἰντερνέτ. Θὰ τοὺς πῶ, ἐμένα τὸν ἁπλὸ παπά, δὲν μὲ ἐκπροσωπεῖ ἡ φωνή σου.
Τώρα, ἂν οἱ δύο Ἐπίσκοποι αὐτοὶ πᾶνε στὶς περιοχές τους καὶ λένε αὐτὰ ποὺ λένε, δὲν πρέπει κανεὶς νὰ τοὺς ἀκούσει. Οἱ δυὸ αὐτοὶ Ἐπίσκοποι ποὺ ἐκπροσωποῦν τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θὰ πᾶνε στὶς Μητροπόλεις τους καὶ θὰ λένε τὰ ἴδια πράγματα. Πρέπει νὰ μὴν τοὺς ἀκούσει κανείς. Προσέξτε, ὑπακοὴ ποῦ εἶναι; Ὑπακοὴ εἶναι μόνον στὴν Ἀλήθεια. Ὑπακοὴ ὑπάρχει ἄνευ ἁμαρτίας καὶ αἱρέσεως· κρατεῖστε αὐτὰ τὰ δύο. Ἄρα καὶ τὸ θέμα τῆς ὑπακοῆς δὲν εἶναι ἀπόλυτο. Ὑπακοὴ οὐσιαστικὰ κάνουμε στὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ στοὺς ἱερεῖς, τοὺς Ἐπισκόπους. Ἄν (ὅμως)  σᾶς πεῖ ὁ πνευματικός σας,  ὁ Ἐπίσκοπός σας νὰ κλέψετε, νὰ πεῖτε μιὰ αἵρεση, δὲν θὰ τὸ δεχθεῖτε, θὰ κάνετε ἀνυπακοή... Κρατεῖστε τὸ ρῆμα «κουνουπιάζοντας». Κι ὅπου χρειαστεῖ θὰ πᾶτε καὶ παρακάτω.
Ἐρώτηση: Ὁ ἱερέας εἶναι κάρβουνο, ὅταν τὸ ἀγγίξεις καὶ εἶναι καμένο θὰ καεῖς, ὅταν εἶναι σβηστὸ θὰ μουντζουρωθεῖς. Λοιπόν, φοβόμαστε πάρα πολὺ νὰ ἐκφραστοῦμε σὲ τέτοια κακῶς κείμενα ποὺ ὑπάρχουν στὴν Ἐκκλησία. Κι ἔχουμε ἀκούσει τραγικὰ πράγματα κατὰ καιροὺς καὶ φοβόμαστε νὰ μιλήσουμε.
π. Κων/νος: Θὰ τὸ πεῖτε στὸν Ἐπίσκοπο. Εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ». Κι ἂν εἶναι χοντρὸ καὶ δὲν γίνεται τίποτε, θὰ πᾶτε καὶ παρακάτω. Θὰ κάνετε Ὑπόμνημα στὴν Ἱ. Σύνοδο.

Οι χιτώνες του Κυρίου, οι χιτώνες που μας ενδύουν οι άνθρωποι και ο δικός μας χιτών!


Για τος χιτνες το Κυρίου

γιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 Μ ρωτς, σεβαστ δελφή, γιὰ τος τρες χιτνες μ τος ποίους ταν ντυμένος κα σκεπασμένος Κύριος κατά τ διάστημα ρκετν ρν τή Μεγάλη Παρασκευή. Γιατί Πιλτος τν ντυσε μ πορφυρ χρμα; Γιατί ρώδης τν ντυσε μ λευκ χρμα; Κα γιατί ο κτελεστς πίσης λίγο πρν Τν θανατώσουν Τν ντυσαν πάλι μ τν δικό Του χιτνα;
λα σα συνέβησαν κατά τή διάρκεια τς πίγειας ζως το Χριστο χουν μεγάλη σημασία, λα ποκαλύπτουν κάποια λήθεια κα χρησιμεύουν ς δίδαγμα στούς νθρώπους. Κάποια π ατ τ διδάγματα εναι μεσα κα μφανς ντιληπτά, ν κάποια λλα εναι μμεσα κα μ παραστάσεις πού χρήζουν ρμηνείας. Τ σκέπασμα το Χριστο μ τρες χιτνες νήκει σ’ ατν τὴ δεύτερη κατηγορία διδαγμάτων.
Πορφυρς χιτνας εναι χιτνας το Ρωμαίου ατοκράτορα. ταν Κύριος επε στόν Πιλάτο τι τ βασίλειό Του «οκ στιν κ το κόσμου τούτου» (ωάν. 18, 36) ατ φάνηκε στό λιστικ πνεμα το Ρωμαίου ξιωματούχου ς νοησία κα ς μπαιγμς τς ατοκρατορικς ξιοπρέπειας. Γι’ ατ ο στρατιτες το Πιλάτου ντυσαν τν Χριστ μ πορφυρ χιτνα δηλαδή μ τν πι ετελ πού μποροσαν νά βρον γιά νά τν χλευάσουν ποκαλώντας Τον βασιλιά. λλ κα μόνον ατς χιτνας ατοκρατορικο χρώματος μαρτυρε γιά τν Κύριο, τι Χριστς εναι πράγματι Βασιλιάς.
Ο παλικαράδες το Πιλάτου, λοιπόν, κοροϊδεύοντας στήν πραγματικότητα νακήρυξαν τν Κύριο σ’ ατό πού πράγματι ταν! Κανες π’ λους ατος δέν μποροσε νά διανοηθε τι τ βασίλειο το Χριστο θ κυριαρχήσει πάνω στή Ρωμαϊκ ατοκρατορία κα σ κάθε λλη ατοκρατορία το κόσμου.
βρώμικος βασιλις ρώδης, περίμενε πώς Χριστς θ κάνει κάποιο θαμα μπροστ του. Δέν πιθυμοσε, βέβαια, κάποιο χρήσιμο κα φιλάνθρωπο θαμα, λλ να βάρβαρο θαμα τ ποο θ χρησίμευε μόνο γιά τν κανοποίηση τν φθαλμν του. ν τ μεταξύ, μπροστά του στεκόταν τ μεγαλύτερο θαμα το κόσμου: νθρωπος καθαρς κα ναμάρτητος. κριβς ντίθεση το βασιλι τς γενοκτονίας κα το δολοφόνου το ωάννη το προδρόμου. γ κρατ τι ατς νέος κάθαρτος πόγονος το σα μποροσε νά πιστέψει σ λα τ θαύματα το κόσμου, λλ μ τίποτα καί ποτέ στό θαμα τς γνότητας κα το ναμάρτητου νς νθρώπου. Κα κριβς ατ τ μέγιστο κα σπάνιο θαμα στάθηκε μπροστ του.
λλ ατς βρώμικος στή ψυχ δέν μποροσε νά τ δε. πογοητευμένος π τς προσδοκίες του ρώδης ντυσε μ λευκ χιτνα τν Χριστό. Τ λευκ εναι εκόνα τς καθαρότητας κα τς θωότητας. Θ διάβασε, βέβαια, τι ο γγελοι το Θεο μφανίζονται μ λευκος χιτνες. Κι τσι λοιπόν, κάθαρτος ρώδης πού σκέφτηκε τι Χριστς δεν εναι καθαρς πως κα ατς κα ο λλοι, Το φόρεσε λευκ χιτνα, σύμβολο τς καθαρότητας κα τς γνότητας. Ατ ποτελε κα στίς δύο περιπτώσεις ναγνώριση το Χριστο π τος χθρος Του, στω κι ν ατ γινε θελά τους κα συνείδητα.
Τέλος, μόνο πρν τή σταύρωση Κύριος ντύθηκε μ τν δικ Του χιτνα. ταν χιτνας πού το εχε φάνει δικ Του γία Μητέρα, Θεοτόκος. Εναι διος χιτνας μ τν ποο περπάτησε στή γ καί πάνω στόν ποο ο στρατιτες στόν Γολγοθ ρίχνουν τ ζάρια.
λλ δέν βλέπεις σ’ λα ατ να μεγάλο δίδαγμα γιά μς; Ο νθρωποι συχν ποφαίνονται γιά τ ν εμαστε καλο κακοί. νάλογα μ τν πόφασή τους μς κτιμον, μς θαυμάζουν μς κατακρίνουν. Ο διάφορες κρίσεις τν νθρώπων δέν μοιάζουν γιά μς μ χιτνες; τή μία μς ντύνουν μ τν χιτνα το σοφο, τν λλη μ τν μανδύα το τρελλο. Τή μία μς περιβάλλουν μ τν μανδύα τς νδρείας, τν λλη μς σκεπάζουν μ τ κουρέλια τς παξίωσης. λλ λοι ο χιτνες γρήγορα βγαίνουν κι λλάζουν, νάλογα μ τς σταθες καί συχν ναλλασσόμενες κρίσεις τν νθρώπων. μως, ν τέλει, τν ρα το θανάτου καθένας π μς θ φανε μ τ δικ του χρμα, μ τν δικ του χιτνα.
 Πηγή: http://www.paterikiorthodoxia.com/2012/09/1919.html