ΣΤΑΥΡΟΣ Η ΣΟΡΥΑΤΣ; ΕΙΔΩΛΟ Η ΕΙΚΟΝΑ; του Νικολάου Πανταζή, θεολόγου

ΣΤΑΥΡΟΣ  Η  ΣΟΡΥΑΤΣ;

ΕΙΔΩΛΟ  Η  ΕΙΚΟΝΑ;

του Νικολάου Πανταζή, θεολόγου

Η απάντηση στο παραπάνω κρίσιμο, διαφορικό και διαφθορικό ερώτημα, βρίσκεται στο γρίφο-αναστροφή που ακολουθεί…

Όπως το «Σόρυατς» αποτελεί ανάστροφη γραφή, αντεστραμμένη προφορά και ουσιαστική διαφθορά του όρου «Σταυρός», έτσι και η διαβάλλουσα και διαστρεβλωτική παραποίηση του Σταυρού διά της αποδόσεως της εννοίας «Είδωλο», αντί για την ορθή κι Ορθόδοξη έννοια, “Εικόνα” και “Απεικόνιση”, “Τύπος” και “Προτύπωση”, δημιουργεί δικαιολογημένα την εντύπωση πως οι συνευδοκούντες, «αναμασούντες» και μεταδίδοντες αυτήν την αιρετική και αρρωστημένη επινόηση, ότι “ο σταυρός είναι είδωλο και μεις ειδωλολάτρες” είναι χειρότεροι και αθλιότεροι από τους ίδιους τους δαιμονιώδεις δημιουργούς αυτού του δαιδαλώδη όρου.

Μιλώντας για όρους και όρια, καθίσταται αναγκαίο να προσδιορίσουμε τα περιθώρια και τις παραμέτρους μιας τέτοιας εκ νυκτός έργων εσκοτισμένης πλάνης.

 “Δεν ξέρεις τί κάνεις. Φοράς στο λαιμό σου ένα εργαλείο εγκλήματος, όργανο φονικό!” ακούμε τον αιρετικό, φουσκωμένο να μας λέει, “αφού είναι στοιχείο εγκλήματος και εργαλείο θανατικό ο Σταυρός. Πως το φοράς; Πως το φιλάς και σαν είδωλο το προσκυνάς…;»

 Έχουμε όμως και τους πιο «έξυπνους» και κουτοπόνηρους αθέους, τους απίστους που μας κάνουν τους «ωραίους και σοφούς» και τους ακούς να λένε:

«Καλά, αν ζούσε σήμερα ο Χριστός, και τον πυροβολούσαν με «μάγκνουμ», θα φόραγες σφαίρα στο λαιμό;;;;;;»

«Έξυπνο» αυτό. Σοφιστεία σκέτη. Είχαμε «έξυπνα» πολεμικά αεροπλάνα, έχουμε «έξυπνα» κινητά, τώρα μας προέκυψαν και οι “έξυπνοι” άπιστοι.

 Είχαμε τον Ιούδα «το δούλο και δόλιο». «Αγνώμων φανείς και πονηρός ζηλότυπος». Τώρα έχουμε Ιούδες κάθε λογής, αθέου εμπνεύσεως και περισυλλογής να κρατούν τριάκοντα δεκάρες τρύπιες και να καμαρώνουν «σα νεόπλουτοι Αλβανοί» ότι κατατρόπωσαν την Πίστη την Χριστιανική.

Είχαμε το πονηρό = «έξυπνο» το οποίο κατά του Χριστού συνήχθη συνέδριο, “γνώμη να συναθροίζεται κακοτρόπω”. Σήμερα έχουμε συνέδρια, «Βουλές Ελλήνων» και βολές απίστων κατά της Πατρίδος, της Πίστεως και του Σταυρού του Χριστού. Τους καίει η Σταύρωση. Τους τσακίζει τα κόκκαλα τα πνευματικά.

Τι τους απαντούμε;

“Δεν ξέρεις τι λες”, του απαντώ κι αυτά που λες, με τον τρόπο που τα λες, δεν σε τιμούν, δεν σε δικαιώνουν. Δεν αναλογούν με την αλήθεια, δεν αντιστοιχούν στη λογική. Φαινομενικά μόνο, εξ’ απόψεως εξωτερικής, επιφανειακής, ναι, ακούγεται παράλογο, όπλο πολεμικό, όργανο φονικό να φοράει κάποιος στο λαιμό...

Κι ομολογώ: αν πέθαινε ο Χριστός με σφαίρα, κι η σφαίρα αυτή απορροφούσε τον Τίμιον Αυτού Αίμα και θεράπευε καρκίνους και ανάσταινε νεκρούς, τ’ ακούς, ακόμη και συ ο ίδιος θα την φορούσες εάν γιάτρευε η σφαίρα τον ετοιμοθάνατο πατέρα σου από καρκίνο!

Κι αν ήτανε η σφαίρα αυτή, φύλακας της Οικουμένης, κι αν ήταν ωραιότητα της Εκκλησίας, Βασιλέων κραταίωμα και πιστών το καύχημα, αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων μέσα σου το τραύμα, εκεί να δεις θαύμα, όχι μόνο θα την φόραγες αλλά θα την έκανες και χρυσή κορνίζα!

Ξέρω κάποιον «μακαρίτη» πια, άφωνον και άπνουν κείμενον εν τάφω, που ετοιμοθάνατος ακόμη λάτρευε κάποιον τραγουδιστή, τον έφερε και στο επιθανάτιο κρεβάτι, σα τελευταία επιθυμία, «δεύτε τελευταίον ασπασμόν», και έβγαλε μαζί του φωτογραφία, και βίντεο και κάλυψη μάλιστα τηλεοπτική με έκταση ειδησεογραφική, και βάλανε τη κορνίζα «είδωλο» του τραγουδιστή, μέσα στο φέρετρο στο στήθος του νεκρού και άλλο ένα αντίγραφο στη ταφόπετρα την πανάκριβη κι ολόχρυση, με ηλεκτρικές κιθάρες στολισμένη.

Λοιπόν; Αυτό κι αν είναι «είδωλο» και «θεοποίηση» ινδαλμάτων της Ροκ!

Θες κι’ άλλο;

Γνωρίζω κι άλλον παλαβό, Θεέ μου τι στραβομάρα, στο στήθος να φορά το Τσε Γκεβάρα, ακόμη και στην εκκλησία όταν κοινωνά, τον περιφέρει υπερήφανα ως «εικόνος περιφορά» και στη δουλειά, ακόμη κι όταν κοιμάται…

Για ινδάλματα λοιπόν μη μου μιλάτε!

Μάθε λοιπόν, για μας (έχει τεράστια σημασία αυτό το «για μας»…) ο Σταυρός δεν είναι είδωλο. Δεν το θεωρούμε εμείς ως είδωλο, πολύ βασικό αυτό και καταλυτικό συνάμα.

Δεύτερον:

“Είδωλο”, σύμφωνα με το κάθε λεξικό, είναι “οτιδήποτε ή οποιονδήποτε λατρεύει κάποιος για Θεό!” Με μας, φίλε μου, δεν ισχύει αυτό!

Σημείο αναφοράς δεν είναι η οποιαδήποτε ερμηνεία ενός ξένου και αφηρημένου σοφού, ενός δολίου και εμπαθούς παρατηρητού, αλλ’ αιτία και αφετηρία, η εξήγηση η επιβεβλημένη που δίνει ο ίδιος ο χρήστης, ο τιμητής και θαυμαστής, που ασπάζεται, τιμά και φιλά το Σταυρό.

Και για να σου το πω απλά, δεν έχει σημασία πως το βλέπεις εσύ κι ο κάθε «πικραμένος» και «δαιμονισμένος», αλλ’ η έννοια η πραγματική της λέξεως “είδωλο” και εάν αυτό αποτελεί δικό μας κίνητρο, δική μας διάθεση και κριτήριο επιλογής. Είσαι λοιπόν υποχρεωμένος αυτό να εξετάσεις και να δεις. Σημασία έχει πως τον θεωρούμε εμείς και τί έννοια του αποδίδουμε εμείς. Σημασία έχει τι σημασία δίνει στο Σταυρό ο Ίδιος ο Θεός, τι συμβολισμούς, προφητείες και προτυπώσεις.  

Αυτός που σέβεται εμάς –αλλά και τον εαυτό του– για καλό του και για δίκιο του θα μας ρωτήσει πρώτα για να εξετάσει αντικειμενικά τα οποιαδήποτε ενδεχόμενα και τις συντείνουσες, απαραίτητες προϋποθέσεις. Να προσδιορίσει βασικά τις σχέσεις τις σχετικές-τιμητικές του υποκειμένου (του πιστού Χριστιανού) και του πολυδιάστατου αντικειμένου (του Σταυρού).

Τι κι αν ήταν κάποτε όπλο φονικό; Το πάρα πολύ σπουδαίο ειν’ ΑΥΤΟ:

Ειν’ τώρα ΟΠΛΟ ΣΩΤΗΡΙΑΣ!

Όπλο προστασίας,

στήριγμα βακτηρίας,

Φύλαξ των Ορθοδόξων.

Ζούμε, υποτίθεται, ζωή εσταυρωμένη. «Χριστώ συνεσταύρωμαι! Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν
εμοί Χριστός» (Γαλατ. β’ 20). Μα ότι και να περνάμε, όσο και να πονάμε, όσα βάσανα και μαρτύρια κι αν υποστούμε, δεν αγανακτούμε, δεν βαρυγκωμάμε και δεν τολμάμε ποτέ να πούμε πως τάχα «πέρασα του Χριστού τα πάθη!» Βλάσφημος κυριολεκτικά αυτός ο λόγος! Ένας αληθινά Ορθόδοξος και συνειδητός πιστός, δεν προφέρει ποτέ τέτοια απερισκεψία και αθεοφοβία!

«Ουδείς άξιος των συνδεδεμένων ταις σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς προσέρχεσθαι» και αποφθέγγεσθαι πως τάχα «πέρασε και περνά του Χριστού τα Πάθη!» Αυτά τεράστια και ανεπίτρεπτα λάθη.

Και μιας και μιλούμε για του Χριστού τα Άγια Πάθη, είναι αμαρτία και ασέβεια να παρακολουθούμε ταινίες κοσμικές, «Χολιγουντιανές» με τη Ζωή ενός κοσμικού, καλλωπισμένου, «ελκυστικού» «Χριστούλη», του Γλυκούλη και του καϋμενούλη, ταινίες φρικτές και ανατριχιαστικές, συγκλονιστικές και συνταρακτικές που ταράζουν το νου και τη καρδιά και προκαλούν φόβο και φθορά στη ψυχή του θεατή. Δεν προκαλούν ποτέ μετάνοια αληθινή παρά μόνο αποστροφή, πρόχειρο και επιδερμικό συναισθηματισμό, πάθος αμαρτωλό και… μη σας φανεί παράξενο οδύνη και ηδονή.

Η δαιμονισμένη αυτή η τραγουδίστρια Μαντόνα, δηλώνει σε συνέντευξη τηλεοπτική πως «της αρέσει να βλέπει την Σταύρωση διότι απεικονίζει επάνω σώμα ανδρικό γυμνό!» Τι βλάσφημο έκτρωμα αυτό! Τι τέρας της κολάσεως θηλυκό! Κι αυτοί οι θρασύτατοι ηθοποιοί, που παριστάνουν το Χριστό, τι νομίζετε, μετά τα γυρίσματα πως κάνουν;; Ολονύκτιες Αγρυπνίες με Τρίτη και Ενάτη;

Είν’ όλοι τους ΑΠΑΤΗ! Ακατονόμαστα κάνουν χίλια δυό, την άλλη μέρα γυρίζουν και σκηνές πορνό και ότι άλλο διατάξει ο κάθε κερδολάτρης «Σκηνοθέτης» για το επόμενο γύρισμα. Σκηνοθεσία και υπόθεση έργου δαιμονική η κάθε ταινία η χριστιανική που δεν παρακινεί σε Θέωση και Θεογνωσία!

Οι σύγχρονοι Άγιοι Γέοντες ήταν εναντίον τέτοιων ταινιών…

Η καλύτερη Χριστιανική «Ταινία», είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού! Πρωτεργάτες και Πρωταγωνιστές, Σεναριογράφοι αλλά και θεατές, οι Απόστολοι ως αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες του Θείου Μαρτυρίου!

Αυτή ναι η Οδός του Μαρτυρίου! Και καταμαρτυρώ κι ομολογώ, τρισεκατομμύρια να μου έδιναν σε μετρητά, σε καμία περίπτωση δεν θα δεχόμουν, το λέγω ειλικρινά, το Χριστό να παριστάνω και γυμνός ν’ ανέβω στο Σταυρό.

Ολόγυμνος ήταν τότε ο Χριστός. Το κάλυμμα από σεβασμό το τοποθετεί η Ορθόδοξη Αγιογραφία. Σχέση καμία με αυτή δεν έχουν οι ταινίες οι προσποιητές, οι Χολιγουντιανές. Για αυτό η Εκκλησία μας, οι Πατέρες, ποτέ δεν δέχτηκαν ανθρώπινη αναπαράσταση και ηθοποιίστικο διαδραματισμό, μα Αγιογραφία μόνο για Εσταυρωμένο…

Στους «Σούπερσταρς» τους Κινηματογραφικούς μη πάτε!

Σήμερον κρεμάται!

Πηγή:

http://www.wallingoff.com/?p=263