ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος

ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

«Ἀπῆλθεν εἰς τὴν πόλιν, καὶ λέγει τοῖς ἀνθρώποις· Δεῦτε δετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα» (Ἰωάν. 4,28-29)

     ΚΑΤΩ στοὺς Ἁγίους Τόπους, ἀγαπητοί μου, ὄχι μακριὰ ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη ποταμό, ἦταν μία πόλι ποὺ ὠνομαζόταν Σιχάρ. Κατοικοῦνταν ἀπὸ Σαμαρεῖτες.
Οἱ Ἰουδαῖοι μισοῦσαν τοὺς Σαμαρεῖτες. Τοὺς θεωροῦσαν νόθα παιδιά. Οὔτε στὰ σπίτια τους πήγαιναν, οὔτε τὰ κορίτσια τους παίρνανε, οὔτε ἕνα ποτήρι νερὸ δὲν πίνανε ἀπ᾿ αὐτούς, οὔτε καλημέρα ἢ καλησπέρα δὲν τοὺς λέγανε. Δὲν περνοῦσαν οὔτε ἀπὸ τὰ χωράφια τους. Καὶ ἂν τύχαινε νὰ περάσῃ κανείς, τίναζε τὰ παπούτσια του.
Ὁ Χριστὸς ὅμως, νάτος, μπῆκε στὴ Σαμάρεια. Οἱ κάτοικοι αὐτῆς τῆς πόλεως δὲν εχανε ἀκούσει τίποτε γιὰ τὸ Χριστό. Δὲν ξέρανε τίποτε γιὰ τὸ Χριστό. Ποιός τοὺς ἔφερε κοντά Του; Οὔτε παπᾶς, οὔτε δεσπότης, οὔτε ἱεροκήρυκας, ἀλλὰ μιὰ γυναίκα.
Μήπως αὐτὴ ἡ γυναίκα ἤτανε καμμιὰ δασκάλα, καμμιὰ καθηγήτρια, καμμιὰ μορφωμένη ποὺ ἤξερε πολλὰ γράμματα; Ὄχι. Ἤτανε μιὰ ἀγράμματη καὶ μάλιστα ἁμαρτωλὴ γυναίκα. Πολὺ ἁμαρτωλή. Ἤτανε ἕνα κάρβουνο τοῦ διαβόλου, καὶ ὁ Χριστὸς τὸ ἔκανε διαμάντι. Τί μεγάλα θαύματα κάνει ὁ Χριστός! Καὶ σήμερα

Η ετοιμαζόμενη Πανορθόδοξος Σύνοδος και η ευθύνη μας.

Τὰ διάφορα φερέφωνα τοῦ Φαναρίου ἄρχισαν νωρὶς τὴν προπαγάνδα γιὰ τὴν Πανορθόδοξο Σύνοδο τοῦ 2016, ποὺ κατὰ πληροφορίες (ἂν ἡ ἀντίσταση τῶν Ὀρθοδόξων συνεχίσει νὰ εἶναι ὑποτονική) θὰ ἐπισπευθεῖ καὶ ἴσως πραγματοποιηθεῖ κατὰ τὸ 2015(!) πρὸς «δόξαν» τῆς ἀντιστάσεως ποὺ προβάλλουν οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ἡγέτες!

Διαβάζουμε στὸ «Μήνυμα τῶν Προκαθημένων» «Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θά συγκληθῇ ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 2016, ἐκτός ἀπροόπτου».

Στὴ γραμμὴ αὐτή, τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ Φαναρίου, μποροῦμε νὰ ἐντάξουμε καὶ τὸν δρ. Κώστα Μυγδάλη, ὁ ὁποῖος σὲ Διεθνὲς Συνέδριο μὲ θέμα «Χριστιανισμός-Ὀρθοδοξία καὶ μέσα ἐνημέρωσης στὸν σύγχρονο κόσμο» εἶχε τὴν Εἰσήγηση «Σύνοδος Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας 2016-Πολιτική-ΜΜΕ». Στὴν εἰσήγησή του αὐτὴ παραθέτει καὶ τὴν 6^η § τοῦ Μηνύματος τῶν Προκαθημένων, στὴν ὁποία –μεταξὺ ἄλλων– ἀναφέρεται ὅτι: «Ἐπιβεβαιοῦμεν τήν ἀφοσίωσιν ἡμῶν εἰς τήν ἔννοιαν τῆς συνοδικότητος, ἥτις τυγχάνει ὑψίστης σημασίας διά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνωτιζόμεθα τήν ρῆσιν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ...ὅτι "τό τῆς Ἐκκλησίας ὄνομα, οὐ χωρισμοῦ ἀλλ’ ἑνώσεως καί συμφωνίας ὄνομα"».

Οἱ συμβιβασμένοι Ποιμένες καὶ οἱ ἀγνοοῦντες ἢ οἱ μπολιασμένοι μὲ τὸν ἰὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πιστοί, θὰ βρίσκουν σημαντικὴ καὶ ὀρθοδοξότατη τὴν ἔκφραση αὐτή, ποὺ ἐπικαλεῖται ὁ κ. Μυγδάλης. Πλὴν ὅμως, ἂν ἐνθυμηθοῦν ἢ γνωρίσουν

α) τὶς ἐνέργειες εὐτελισμοῦ τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη καὶ τοὺς συμβούλους του καὶ τὴν ἐκμετάλλευσή του γιὰ τὴν προαγωγὴ τῆς αἱρέσεως, καὶ

β) ἂν συνειδητοποιήσουν ὅτι ἡ προσχώρηση στὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη καὶ τοὺς ὁμοίους τους, ἰσοῦται μὲ τὸν πλήρη χωρισμό τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ,

τότε θὰ καταλάβουν τὴν φοβερὴ διαστρέβλωση ποὺ γίνεται στὸ κείμενο τοῦ χρυσορρήμονος πατρός, καθὼς παρουσιάζεται ὁ χωρισμὸς τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἡ προσχώρησή τους στὴν αἵρεση, ὡς Ἕνωση ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ!

Ὁ κ. Μυγδάλης, λοιπόν, θεωρεῖ «σπουδαῖο τὸ γεγονὸς» τῆς συγκλήσεως Συνόδου. Καὶ εἶναι. Ὄχι ὅμως ἀπροϋπόθετα. Τοῦτο τὸ παραβλέπει ὁ κ. Μυγδάλης, γιατὶ οἱ προϋποθέσεις του ταυτίζονται μὲ αὐτὲς τῶν Οἰκουμενιστῶν. Καλεῖ, λοιπόν, τὴν «κοινωνία τώρα με την σειρά της να προσλάβει και να κατανοήσει την σπουδαιότητα της απόφασης, να την αναδείξει και να την διαφυλάξει. Να χτίσει το μέλλον της μέσα από την ενότητά της. Η απόφαση δεν ήταν καθόλου εύκολη και πήρε πολύ χρόνο. Πενήντα χρόνια δύσκολων και επίπονων ετοιμασιών και ενδοορθόδοξων διαλόγων».

Ἀποκρύπτει, ὅμως ὁ κ. Μυγδάλης τὸ γιατί «ἡ ἀπόφαση δὲν ἦταν καθόλου εὔκολη». Τὸ γιατί χρειάστηκαν 50 χρόνια προετοιμασία γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ. Μήπως, πέρα ἀπὸ τὶς ἀντικειμενικὲς καὶ συγκυριακὲς δυσκολίες, ὑπῆρχε καὶ κάποια «πονηρὴ» σκοπιμότητα; Μήπως τὰ Οἰκουμενιστικὰ σχέδια γιὰ τὴν ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν εἶχαν πραγματοποιηθεῖ; Μήπως (ὅπως εἶχε ἀποκαλύψει, σχετικὰ μὲ τοὺς Διαλόγους, ὁ Μητρ. Ἀχαΐας Ἀθανάσιος διευθυντὴς τοῦ Γραφείου τῆς Εκκλησίας μας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση) περίμεναν: «να προετοιμάσουμε τον κόσμο, να τον διαπαιδαγωγήσουμε, για να μη αντιδράσει επηρεασμένος από τις προκαταλήψεις και πληροφορίες, που δεν ανταποκρίνονται στα γεγονότα... Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι έχουμε ανάγκη χρόνου, ελπίζω όχι υπερβολικού,  για να  σχηματίσουμε τη συνείδηση  του  κόσμου»!!!  («Ὀρθόδοξος Τύπος», 1444, 1/2/2002).

Στὴ συνέχεια ὁ κ. Μυγδάλης δείχνει ὅτι κάτι φοβᾶται. Τί ἄραγε; Μήπως κάποιοι ἀνατρέψουν τὴν ἀπόφαση γιὰ τὴν σύγκληση τῆς Συνόδου αὐτῆς; Γράφει: «Να αναδείξουμε από εδώ,

Ο ΠΑΠΑΣ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ! ΚΑΙ, ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ΚΑΙ Ο ΠΑΤΡ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

Κατά τον Πάπα Φραγκίσκο, έργο των Παγκοσμίων Δυνάμεων (που υπηρετεί) είναι “να φέρουν ειρήνη στον πλανήτη, να εξαφανίσουν την πείνα και να παράσχουν δυνατότητες απασχόλησης και υπηρεσίες υγείας σε όλους”.

Αλήθεια, τί περισσότερο θα υποσχεθεί ο Αντίχριστος;

---

Πηγή: polemiko-imerologio.gr

 Πάπας προς Πούτιν:

Μην δημιουργήσεις πρόβλημα στο σχέδιο της χιλιετίας

«Τον πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία», είχε πει ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός, όταν θέλησε να αναφερθεί σε μία σκοτεινή περίοδο της ανθρωπότητας, στην οποία η Ελλάδα θα υπέφερε…
Και όπως φαίνεται, ο νέος Πάπας παρουσιάζει ιδιαίτερα «χαρακτηριστικά», αφού είναι –τουλάχιστον- διπρόσωπος και για πολλούς εκφραστής του σκοταδισμού, του νεοταξισμού και της παγκοσμιοποίησης.
Είναι απίστευτο το γεγονός ότι, παρ’ όλο που έγινε λόγος για την επιστολή αυτή σε αρκετά δημοσιεύματα, δεν συζητήθηκε – αναλύθηκε ακόμη από κανένα δημοσιογράφο σε κανένα μέσο ενημέρωσης (και μάλλον δεν προβλέπεται να γίνει κάτι τέτοιο).
Μέσω της επιστολής αυτής, ο Πάπας αναλαμβάνει τον ρόλο φερέφωνου των παγκοσμιοποιητών και υπενθυμίζει στον Ορθόδοξο Πούτιν ότι θα πρέπει να αφήσει το πεδίο ελεύθερο στους «διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς», όπως τους αποκαλεί, να ολοκληρώσουν το έργο τους «στα πλαίσια των στόχων του Σχεδίου της Χιλιετίας» (του ΟΗΕ)!
(να σημειώσουμε στο σημείο αυτό πως ο όρος «στόχοι του Σχεδίου της Χιλιετίας»