Ιδιάζειν κατά την οίκησιν και Οικουμενιστικός Μιθριδατισμός

Ὅποιος θέλει νὰ ἀντιληφθεῖ, μὲ ἁγιοπατερικὰ κριτήρια, τὴν τεράστια ἐπίδραση ποὺ ἐξασκεῖ στὴ ζωή μας καὶ τὴ σημασία ποὺ ἔχει γιὰ τὴ σωτηρία μας τὸ κοινωνικὸ περιβάλλον, ἂς διαβάσει τὸ παρακάτω κείμενο τοῦ Μ. Βασιλείου. Βέβαια τὸ κείμενο αὐτὸ ἀπευθύνεται σὲ ἀσκητές, ἀλλὰ δίνει τὸ μέτρο, τοῦ τί σημαίνει τὸ χωρίο τῆς Ἁγ. Γραφῆς «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε», ὥστε κατὰ τὸ δυνατὸν νὰ τὸ ἐφαρμόσουν καὶ οἱ ἐν τῷ κόσμῳ πιστοί, ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἐφαρμόσουν τὶς θεῖες Ἐντολές.

«Συντελεῖ δὲ πρὸς τὸ ἀμετεώριστον τῇ ψυχῇ καὶ τὸ ἰδιάζειν κατὰ τὴν οἴκησιν. Τὸ γὰρ ἀναμεμιγμένην ἔχειν τὴν ζωὴν τοῖς ἀφόβως καὶ καταφρονητικῶς πρὸς τὴν ἀκριβῆ τήρησιν τῶν ἐντολῶν διακειμένοις βλαβερὸν καὶ ὁ τοῦ Σολομῶντος ἀποδείκνυσι λόγος, διδάσκοντος ἡμᾶς, ὅτι Μὴ ἴσθι ἑταῖρος ἀνδρὶ θυμώδει· φίλῳ δὲ ὀργίλῳ μὴ συναυλίζου, μήποτε μάθῃς τῶν ὁδῶν αὐτοῦ, καὶ λάβῃς βρόχους τῇ σῇ ψυχῇ, καὶ τό, Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, πρὸς τὸ αὐτὸ φέρει.

Οὐκοῦν ἵνα μήτε διὰ ὀφθαλμῶν μήτε διὰ ὤτων ἐρεθισμοὺς εἰς ἁμαρτίαν δεχώμεθα, καὶ κατὰ τὸ λανθάνον
προσεθισθῶμεν αὐτῇ, καὶ ὥσπερ τύποι τινὲς καὶ χαρακτῆρες τῶν ὁρωμένων καὶ ἀκουομένων ἐναπομείνωσι τῇ ψυχῇ εἰς ὄλεθρον καὶ ἀπώλειαν, καὶ ἵνα δυνηθῶμεν ἐπιμένειν τῇ προσευχῇ, ἀφιδιάζωμεν πρῶτον κατὰ τὴν οἴκησιν. Οὕτω γὰρ ἂν καὶ τοῦ προλαβόντος ἔθους περιγενοίμεθα, ἐν ᾧ ἀλλοτρίως ἐζήσαμεν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ (οὐ μικρὸς δὲ οὗτος ἀγών, τῆς ἑαυτοῦ συνηθείας περιγενέσθαι· ἔθος γὰρ διὰ μακροῦ χρόνου βεβαιωθὲν φύσεως ἰσχὺν λαμβάνει), καὶ τοὺς ἐξ ἁμαρτίας δὲ σπίλους ἐκτρῖψαι δυνησόμεθα τῇ τε φιλοπόνῳ προσευχῇ καὶ τῇ ἐπιμόνῳ μελέτῃ τῶν τοῦ Θεοῦ θελημάτων· ἧς μελέτης καὶ προσευχῆς ἐν πολλοῖς τοῖς περιέλκουσι τὴν ψυχήν, καὶ ἀσχολίας βιωτικὰς ἐμποιοῦσι, περιγενέσθαι ἀμήχανον.

Καὶ τό, Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, πότε ἄν τις ἐν τούτοις ὢν πληρῶσαι δυνηθείη; Χρὴ γὰρ ἡμᾶς, ἀπαρνησαμένους ἑαυτούς, καὶ ἄραντας τὸν σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ, οὕτως ἀκολουθεῖν αὐτῷ. Ἄρνησις δέ ἐστιν ἑαυτοῦ ἡ παντελὴς τῶν παρελθόντων λήθη, καὶ ἡ τῶν θελημάτων ἑαυτοῦ ἀναχώρησις, ἣν ἐν τῇ ἀδιαφόρῳ συνηθείᾳ ζῶντα κατορθῶσαι δυσκολώτατον, ἵνα μὴ λέγω, ὅτι παντελῶς ἀνεπίδεκτον.

Ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸ ἆραι τὸν σταυρὸν ἑαυτοῦ καὶ ἀκολουθεῖν τῷ Χριστῷ ἐμπόδιόν ἐστιν ἡ πρὸς τὸν τοιοῦτον βίον ἐπιμιξία. Ἡ γὰρ ἑτοιμασία πρὸς τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ θάνατον, καὶ ἡ νέκρωσις τῶν μελῶν τῶν ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ τὸ παρατεταγμένως πρὸς πάντα κίνδυνον τὸν ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ ἐπερχόμενον ἡμῖν διακεῖσθαι, καὶ τὸ ἀπροσπαθῶς ἔχειν πρὸς τὴν παροῦσαν ζωήν, τοῦτό ἐστιν ἆραι τὸν σταυρὸν ἑαυτοῦ· πρὸς ὃ μεγάλα ὁρῶμεν τὰ ἐμπόδια ὑπὸ τῆς τοῦ κοινοῦ βίου συνηθείας ἡμῖν ἐγγινόμενα.

Καὶ πρὸς πᾶσι τοῖς ἄλλοις πολλοῖς οὖσιν, εἰς τὸ πλῆθος τῶν παρανομούντων ἀποβλέπουσα ψυχή, πρῶτον μὲν οὐκ ἄγει καιρὸν ἐπαισθάνεσθαι τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων, καὶ συντρῖψαι ἑαυτὴν διὰ τῆς μετανοίας ἐπὶ τοῖς πλημμελήμασιν· ἐν δὲ τῇ συγκρίσει τῶν χειρόνων καὶ κατορθώματός τινα φαντασίαν προσκτᾶται· εἶτα ὑπὸ τῶν θορύβων καὶ τῶν ἀσχολιῶν, ἃς ὁ κοινὸς βίος πέφυκεν ἐμποιεῖν, τῆς ἀξιολογωτέρας μνήμης τοῦ Θεοῦ ἀποσπωμένη, οὐ μόνον τὸ ἐναγαλλιᾶσθαι καὶ ἐνευφραίνεσθαι τῷ Θεῷ ζημιοῦται, καὶ τὸ κατατρυφᾷν τοῦ Κυρίου, καὶ τὸ καταγλυκαίνεσθαι τοῖς ρήμασιν αὐτοῦ, ὥστε δύνασθαι εἰπεῖν· Ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ, καὶ ηὐφράνθην· καί, Ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγιά σου, ὑπὲρ μέλι τῷ στόματί μου· ἀλλὰ καὶ εἰς καταφρόνησιν καὶ λήθην τῶν κριμάτων αὐτοῦ παντελῆ συνεθίζεται, οὗ μεῖζον κακὸν οὐδὲν ἂν οὐδὲ ὀλεθριώτερον πάθοι».

Μ. Βασιλείου, Ὅροι κατὰ πλάτος, Ἐρώτησις ϛʹ, Ὅτι ἀναγκαῖον τὸ ἰδιάζειν, ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ. Δὲς εἰς:

http://khazarzar.skeptik.net/pgm/PG_Migne/Basilius%20Caesariensis_PG%2029-32/Asceticon%20magnum.pdf

Διαβάζοντας τὸ παραπάνω κείμενο κανείς, εὔκολα ἀντιλαμβάνεται

1. Πόσο πολὺ πρέπει νὰ προσέχουμε στὴν σχέση μας μὲ τὸν κόσμο καὶ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, καὶ

2. α) ὅτι τὴν μὲν καθημερινὴ ἐπαφὴ μὲ τὴν σύγχρονη ἐκτροχιασμένη κοινωνία τῆς ἁμαρτίας –ἡ ὁποία μᾶς ἐπηρεάζει δυσμενῶς– δὲν μποροῦμε νὰ ἀποφύγουμε τελείως· β) ὅμως τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἡ ὁποία κατὰ παρόμοιο τρόπο μᾶς ἐπηρεάζει καὶ προκαλεῖ ἀλλοίωση στὰ θεμέλεια τῆς Πίστεως καὶ ἐκκοσμίκευση τοῦ καθ’ ὅλου ἐκκλησιαστικοῦ μας βίου, εἶναι πολὺ πιὸ εὔκολο νὰ ἀποφύγουμε, ἐὰν δὲν παραγνωρίζουμε καὶ δὲν ἀπειθοῦμε στὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ μᾶς συμβουλεύουν: νὰ μὴ ἐπικοινωνοῦμε μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἢ τοὺς «κοινωνοῦντας τοῖς αἱρετικοῖς».

Εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι, ἀνεχόμενοι τοὺς θεατρινισμοὺς τῶν συμπροσευχῶν, τῶν διαλόγων κ.λπ, ὑποχωροῦμε στὰ θέματα τῆς Πίστεως, βλάπτουμε τοὺς αἱρετικούς (δίνοντάς τους τὴν ἐντύπωση ὅτι ἀκολουθοῦν τὸ σωστὸ δρόμο καὶ μὴ καλώντας τους εἰς μετάνοια), ἀλλὰ κι ἐμεῖς ἐξοικειωνόμαστε μὲ τὴν Οἰκουμενιστικὴ αἵρεση καὶ θεωροῦμε τὶς ἐνέργειές τους ἀναγκαῖο κακό, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ἀποδεχθοῦμε, ἀφοῦ ἄλλοι –ἐξάλλου– κι ὄχι ἐμεῖς τὸ διαπράττουν καί, ἐπίσης, οἱ ὑπεύθυνοι ποιμένες δὲν τὸ καταγγέλλουν! Ἔτσι φερόμαστε μοιρολατρικά, ὡσὰν ἐμεῖς νὰ μὴ ἔχουμε λόγο στὰ θέματα τῆς διατηρήσεως ἀλωβήτου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, στὴν συν-τήρηση τῶν «ὁρίων», τῶν «Τειχῶν» τῆς Ἐκκλησίας.

Εἶναι τραγικό, ἀλλὰ ἀληθινό. Χτίζουν γύρω μας λαμπρὰ τείχη, ἐντὸς τῶν ὁποίων περικλείεται καὶ θάπτεται ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου. Τείχη ποὺ μοιάζουν μὲ "Ἐκκλησία", ἀλλὰ εἶναι μιὰ «ἄλλη ἐκκλησία» καὶ διδάσκουν ἕνα «ἄλλο εὐαγγέλιο».

Ὅταν ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸν ὕπνο μας, θὰ εἶναι ἀργά. Μάταια τότε θὰ ψιθυρίσουμε κάποιους στίχους, σὰ κι αὐτοὺς τοῦ Καβάφη:

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ΄ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

A  όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ΄ έκλεισαν από τον κόσμον έξω».

Εἶναι ἀλήθεια, πὼς τὸ Ὀρθόδοξο αἰσθητήριο καὶ ἦθος ἔχει ἀφάνταστα ὑποβαθμιστεῖ. Ἀκόμα καὶ ἂν δὲν ἐγκρίνουμε τὶς συμπροσευχὲς  Πατριαρχῶν καὶ λοιπῶν Ἀρχιερέων, ἂν ἀγανακτοῦμε μὲ τὶς κρουαζέριες τους, ἂν ἀηδιάζουμε μὲ τὴν ἀήθη εἰκόνα ποὺ δίνουν (φωτογραφιζόμενοι περιχαρεῖς μὲ Πάπες, Καρδινάλιους, Κόπτες Ἐπισκόπους, Ραββίνους, δωρίζοντες Ἅγια(!) "Κοράνια" κ.ἄ.), ἀκόμα καὶ τότε, σταδιακὰ δηλητηριαζόμαστε ἀπὸ τὴν ἐπανάληψη αὐτῶν τῶν εἰκόνων («Οἰκουμενιστικὸς Μιθριδατισμός»)· κάτι ποὺ γνωρίζουν οἱ Οἰκουμενιστὲς ἡγέτες καὶ αὐτὸ τὸ ἐπιδιώκουν, ὥστε τελικὰ νὰ μὴ ἀντιδροῦμε.

Ἔχουν συνειδητοποιήσει πόσο κακὸ κάνουν, ἐκεῖνα τὰ θρησκευτικὰ ἱστολόγια ποὺ δημοσιεύουν πληροφοριακά,  πότε φωτογραφίες Πατριάρχη καὶ Ἐπισκόπων μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καρδινάλιους καὶ πάστορες, καὶ πότε φωτογραφίες, στὶς ὁποῖες Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι ὑποδέχονται πανηγυρικά τὸν Πατριάρχη, χωρὶς ταυτόχρονα νὰ ἐπισημαίνουν ὅτι ἀπαιτεῖται ἀποδοκιμασία τέτοιων Ἐπισκόπων ποὺ «κοινωνοῦν ἀκοινωνήτοις», ὅτι εἶναι διαχρονικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ αὐτούς; Ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅτι -παρὰ τὴν καλή τους πρόθεση- συντελοῦν στὸν ἐθισμὸ τῶν πιστῶν μὲ τέτοιες καταστάσεις, συντελοῦν στὴν σταδιακὴ δηλητηρίασή τους, στὸν «Οἰκουμενιστικὸ Μιθριδατισμό»;

______________________ 

"Μιθριδατισμός αποκαλείται η πρακτική της αυτοπροστασίας από τη δράση ενός δηλητηρίου μέσω της σταδιακής αυτοχορήγησης σε μη θανατηφόρες δόσεις.

Ο όρος προέρχεται από τον Μιθριδάτη ΣΤ', βασιλιά του Πόντου, ο οποίος εξαιτίας του μεγάλου φόβου του μήπως τον δηλητηριάσουν χορηγούσε στον εαυτό του βαθμιαία αυξανόμενες μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου, ώστε να αναπτύξει τελικά ανοσία. Σύμφωνα με τη μυθολογία, μετά την ήττα του από τον Πομπήιο, ο Μιθριδάτης αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει χρησιμοποιώντας δηλητήριο αλλά απέτυχε λόγω της ανοσίας. Ο όρος χρησιμοποιείται και μεταφορικά για να περιγράψει τη σταδιακή εξοικείωση και αποδοχή πραγμάτων που προηγουμένως θεωρούνταν ιδιαίτερα επικίνδυνα" (Βικιπαίδεια). Οἱ Οἰκουμενιστες, δηλαδή, μᾶς ἐξοικειώνουν σταδιακὰ μὲ τὴν δηλητηριώδη αἵρεση ποὺ προάγουν, ὥστε τελικὰ νὰ τὴν ἀποδεχθοῦμε!