Μήνυμα σεβασμού, αλλά και οικουμενιστικής ανοχής του μοναχού Αρσενίου προς την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους Αγίους μας.

      Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ἀρχίζει τὸ ἄρθρο του, «Μήνυμα σεβασμοῦ πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τοὺς Ἁγίους», ὁ μοναχὸς Ἀρσένιος (τὸ παραθέτουμε στὴν συνέχεια). Ἀλλά, τί κρίμα! Ἀπὸ τὴ συνέχεια τοῦ ἄρθρου του καταδεικνύεται ὅτι ὁ Οἰκουμενιστικὸς ἰὸς ἔχει ἐξαπλωθεῖ πρῶτα-πρῶτα στοὺς Ἁγιορεῖτες μοναχούς καὶ ἡ μόλυνση αὐτὴ μεταδίδεται νομοτελειακὰ καὶ στὰ ἄλλα μέλη τῆς Ἐκκλησίας!

    Τὸ ἔχει γράψει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ὅταν γάρ τι κενὸν (αἱρετικό) ἐπεισενεχθῇ, ἀεὶ καινοτομίας τίκτει καὶ οὐδαμοῦ ἵσταται… Πῶς οὖν “αἱρετικόν”, φησίν, “ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ”; παρὰ τοῦ τὸν ἀδιόρθωτον λέγει, ὃν οἶδας ἀνίατα νοσοῦντα». Καὶ τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ οἱ ἄλλοτε φύλακες τῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγιορεῖτες, δὲν τὴν πολεμοῦν πλέον! Δὲν «παραιτοῦνται» ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς! Κοινωνοῦν μαζί τους καὶ τοὺς μνημονεύουν κι ἔτσι ἔχουν ἐπιτρέψει ἐπὶ δεκαετίες στὴν παναίρεση νὰ ἐπεκτείνεται καὶ ἑκατομμύρια πιστούς (ποὺ ἀναμένουν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος τὸ σύνθημα) νὰ μὴν ἐναντιώνονται, ὅπως ἔπρεπε στὴν Παναίρεση.

   Προφητικὰ ὁ ἀείμνηστος Ἰωάννης Κορναράκης εἶχε χαρακτηρίσει τὸ Ἅγιον Ὄρος (ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὑπέκυψε στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Φαναρίου καὶ σταμάτησε νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν Πίστη), ὡς «αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας»!

    Καὶ τοῦτο, ἐν μέρει, ἀποδεικνύει τὸ ἄρθρο τοῦ μ. Ἀρσενίου. Ἕνα ἄρθρο θαυμάσιο μὲν γιὰ ὅσα γράφει γιὰ τὸν ἅγιο Παΐσιο, ὄπισθεν ὅμως τῶν ὁποίων κρύβεται ὁ οἰκουμενιστικὸς ἰὸς τῆς ἀνοχῆς στοὺς Οἰκουμενιστές (κι ἡ ἀνοχὴ εἶναι ἡ ναυαρχίδα τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ στρατοῦ), ἡ ἀποδοχὴ τῆς αἱρέσεως τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ καὶ τῆς ὑπακοῆς στοὺς αἱρετικοὺς ψευδοΠοιμένες!

    Κι ἐμεῖς δὲν συμφωνοῦμε μὲ ὅσα ἔκτροπα συνέβησαν στὶς ἐκδηλώσεις ἐναντίον τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη (ποὺ ἐλέγχει ὁ π. Ἀρσένιος), στὴν ὁποία συμμετεῖχαν πολλὰ σωματεῖα καὶ ὀργανώσεις (κι ΟΧΙ μόνο τὰ δύο ποὺ ἀναφέρει). Ὅμως αὐτὲς οἱ ἐκδηλώσεις συνέβαλαν κατά τι (ἀσφαλῶς καὶ μὲ ἄλλους φανεροὺς καὶ κρυφοὺς παράγοντες καὶ λόγους) στὴν ἀναβολὴ τῆς ἐπιβολῆς τῆς ἀνελεύθερης Κάρτας τοῦ Πολίτη ἕως τὸ 2018.

    Κι ἐμεῖς δὲν συμφωνοῦμε μὲ τὶς κακόβουλες καὶ βλάσφημες ἐπιθέσεις ἐναντίον τοῦ ἁγίου Παϊσίου ἀπὸ κάποιους Παλαιοημερολογῖτες καὶ τὸ ἔχουμε δηλώσει. Κι ἐμεῖς ἀποδεχόμαστε τὴν ἁγιοποίησή του, ἔστω κι ἂν ἔγινε ἀπὸ αἱρετικὸ Πατριάρχη. Ὅποιος ἀνατρέξει στὴν ἱστορία θὰ δεῖ ὅτι, ἀκόμα καὶ χειροτονίες ἀπὸ αἱρετικοὺς δέχτηκαν Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, σὲ παρόμοιους καιροὺς ποὺ ἐπικρατοῦσε ἡ σύγχυση τῆς αἱρέσεως.

    Ἀλλὰ τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι σ’ αὐτά. Τὸ πρόβλημα βρίσκεται στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ μ. Ἀρσένιος, μὲ πρόφαση τὴν ἱερὴ ἀγανάκτηση ποὺ τοῦ δημιουργήθηκε ἀπ’ ὅσα ἔγιναν στὴν ἐκδήλωση αὐτή, ἔρχεται αὐτόκλητος(;) συνήγορος τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη καὶ χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνεται τῆς αἱρέσεως τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ καὶ τῆς Παναιρέσαεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· ἐπικαλούμενος μάλιστα τὴν γνώμη τοῦ ἀείμνηστου π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου μὲ πλάγιο τρόπο. Γράφει:

   «Ὡστόσο ὅμως μὲ ἀδελφικὴ ἀγάπη συνιστῶ σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους (ἐννοεῖ μόνο τοὺς τοῦ Π.Η.;) ποὺ τολμοῦν καὶ ἀναιροῦν Ἁγίους καὶ Πατριάρχες τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ μελετήσουν βαθιὰ τὰ συγγράμματα τῆς μεγάλης μορφῆς τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ πατρὸς Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου καὶ ἐκεῖ θὰ πάρουν ὅλες τὶς ἀπαντήσεις τους καὶ θὰ ἐννοήσουν τί σημαίνει Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας, τί σημαίνει Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ γενικότερα τί σημαίνει καὶ πὼς πρέπει νὰ σεβόμεθα τὴν Ἱερὰ Τάξη τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.

     Ἐκεῖ ἐξηγεῖ ὁ Μακαριστὸς π. Ἐπιφάνιος, πότε πρέπει καὶ πότε ἔχει τὸ δικαίωμα ἕνας κληρικὸς μίας ἐνορίας, ὅταν ἔχει ἕνα ἐμπόδιο ἢ πειρασμὸ θὰ λέγαμε, γιὰ τὸν Ἐπίσκοπό του καὶ θέλει νὰ παύσει τὴ μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου του».

   

   Ὅμως, ἀποκρύπτει, δὲν ἀναφέρει, τί ἀκριβῶς γράφει ὁ π. Ἐπιφάνιος! Ἐμεῖς βέβαια τὸ ἔχουμε παραθέσει πολλὲς φορές (ἀντιμετωπίζοντας τὸν ἄλλο διαστρεβλωτὴ τοῦ π. Ἐπιφάνιου, τὸν κ. Τελεβάντο), θὰ τὸ γράψουμε ἄλλη μία φορά. Γράφει ὁ π. Ἐπιφάνιος, ἀναφερόμενος στὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, τὰ πρώϊμα οἰκουμενιστικὰ κατορθώματα τοῦ ὁποίου εἶχαν σκανδαλίσει πολλούς:

   «Νὰ διαμαρτυρώμεθα κατ' αὐτοῦ καὶ νὰ ἀγωνιζόμεθα. Ἂν δὲ ἡ συνείδησίς τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύῃ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύσῃ τὸ μνημόσυνον του, συμφώνως τῶ ΙΕ΄ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοῦτο ὅμως εἶνε τὸ ἔσχατον βῆμα, εἰς ὃ δύναται νὰ προχωρήσῃ, ἂν θέλῃ νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας».

    Καὶ παρακάτω: "Οἱ ἱεροὶ Κανόνες παρέχουσι δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου τοῦ αἱρετικὰς διδασκαλίας κηρύσσοντος Ἐπισκόπου ἢ Πατριάρχου (π. Ἐπιφανίου θεοδωρόπουλου, "Τὰ Δύο Ἄκρα", σελ. 89-90).

     Καὶ βέβαια, τὰ ὅσα γράφει, ὁ σεβαστὸς μ. Ἀρσένιος, ἂν τὰ ἔγραφε μόνο γιὰ τοὺς Παλαιοημερολογῖτες, δὲν θὰ ἦταν δική μας δουλειά, ἀλλὰ χρέος δικό τους νὰ ἀπαντήσουν. Ὅμως, μὲ ὅσα γράφει στὴ συνέχεια, δείχνει ὅτι δὲν στοχεύει μόνο στοὺς Παλαιοημερολογῖτες, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅσους ἕως τώρα ἔχουν πάρει θέση γιὰ τὴν Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχη ἐξ  αἰτίας τῆς συνεχίσεως τῆς οἰκουμενιστικῆς πολιτικῆς τοῦ Ἀθηναγόρα καὶ μετατροπῆς της σὲ κορυφαία αἵρεση. Καὶ εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι τώρα πλέον, δὲν εἶναι (ὅπως τότε) κρυφή, συγκεχυμένη καὶ ἀμφισβητούμενη ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ καταδικασμένη στὴν συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων, στιγματισμένη ὡς Παναίρεση ἀπὸ τὸν Ἅγιο τῶν ἡμερῶν μας Ἰουστῖνο (Πόποβιτς). Εἶναι αἵρεση ἐπίσημα καταγεγραμμένη σὲ ἔντυπα, σὲ κασέττες, σὲ βίντεο, ἔργοις καὶ λόγοις ἐπίμονα ἐπαναλαμβάνομενη, παρὰ τὶς διαμαρτυρίες, τὶς ἀντιδράσεις, τὶς «Ὁμολογίες Πίστεως», τὶς ἀποτειχίσεις! Τὴν αἱρετικὴ φατρία τοῦ Φαναρίου, τίποτα πιά δὲν σταματᾶ! Ὁπότε, μὲ ποιά λογικὴ ὁ π. Ἀρσένιος ξεπερνᾶ καὶ ὑποβαθμίζει τὴν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων (καὶ τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου) καὶ καταφεύγει στὴν ξεπερασμένη τοποθέτηση τῆς "ἄχρι καιροῦ" ἀνοχῆς, ποὺ ἐξέφρασε ὁ π. Ἐπιφάνιος τότε; Ποιός τοῦ δίνει τὸ δικαίωμα νὰ δογματίζει ὅτι, μόνο ὅταν γίνει ἡ ἕνωση μὲ τοὺς ἑτερόδοξους, μόνον τότε θὰ πάρουμε μέτρα;

    Νὰ λοιπόν ἡ συνέχεια τοῦ ἄρθρου τοῦ μ. Ἀρσένιου, διὰ τοῦ ὁποίου «ὑπερασπίζεται» τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διδάσκοντας ὅτι ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ ἀνεχόμαστε τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ περιμένουμνε ἀπὸ τὸ Χριστὸ τὴν ἀντιμετώπισή τους!

   «Βέβαια τὰ τολμηρὰ ἀνοίγματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρὸς τὸν Παπισμὸ καὶ γενικότερα στὸν Οἰκουμενισμὸ προκαλοῦν ἀνησυχία. Ὅμως δὲν μποροῦμε καὶ δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα ἐκ τῶν προτέρων νὰ βγάζουμε συμπέρασμα καὶ νὰ ποῦμε πὼς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρόδωσε ὁλοκληρωτικὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας, ἐὰν πρῶτα δὲν ὁμολογήσει τὸ ἴδιο τὸ Φανάρι τὴν ἕνωση μὲ τοὺς προαναφερόμενους αἱρετικούς. Ἐάν, ὁ μὴ γένοιτο, γίνει αὐτὸ τὸ φοβερό, ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, θὰ τακτοποιήσει αὐτὴ τὴ συμφορά, ὅπως καὶ ἄλλοτε παλαιότερα χρειάστηκε καὶ τὸ ἔπραξε».

      Κρίμα καὶ πάλι, γιατὶ ὁ μ. Ἀρσένιος ὑπερασπίζεται τὴν προσβληθεῖσα τιμὴ ἑνὸς Ἁγίου ἀπὸ κάποιους φανατικοὺς Γ.Ο.Χ. (ὅπως γράφει), ἀλλὰ δὲν ὑπερασπίζεται τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη ἀπὸ τοὺς «βαρεῖς καὶ λοιμώδεις λύκους» τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ τὸ ἕωλο ἐπιχείρημα ὅτι ἀκόμα ὁ «λύκος» Πατριάρχης δὲν ἔκανε τὴν Ἕνωση!!! Ὢ τῆς ἐσκεμμένης «ἀγνοίας»!

     Ἀλήθεια, πάτερ Ἀρσένιε; Ὁ ἅγιος Κύριλλος (καὶ τόσοι Ἅγιοι ἐπώνυμοι καὶ ἀνώνυμοι ἱερομόναχοι, μοναχοί καὶ λαϊκοί) περίμεναν νὰ κάνουν πρῶτα τὴν ἕνωση (μὲ ποιούς ἄραγε;) ὁ Νεστόριος (καὶ ἄλλοι πάμπολλοι αἱρετικοί) γιὰ νὰ διακόψουν τὸ Μνημόσυνό τους καὶ νὰ τοὺς ἀποκηρύξουν ἀπὸ Ποιμένες τους,  ἢ  τὸ ἔκαναν ἀμέσως, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἄκουσαν νὰ κηρύττουν τὶς βλάσφημες κατὰ τῆς Παναγίας κακοδοξίες τους; Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, «ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, θὰ τακτοποιήσει αὐτὴ τὴ συμφορά» ἀπὸ μόνος Του; Δὲν ἐντέλλεται καὶ ἐπιζητεῖ τὴν συνεργία τῶν ἀνθρώπων, καὶ χαίρεται καὶ τὴν τιμᾶ, ὅταν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ὁμολογία καὶ ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν; Ἀλλὰ καὶ ἡ Παναγία Μητέρα Του δὲν χαιρόταν καὶ ἐπαινοῦσε τοὺς ἁγιορεῖτες μοναχούς, ὅταν αὐτοὶ ἀγωνίζονταν κατὰ τῶν αἱρετικῶν ἐχθρῶν τοῦ Υἱοῦ Της;

      Ἂν εἶναι βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, π. Ἀρσένιε, ἡ ἀσέβεια κατὰ ἑνὸς Ἁγίου, πόσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ βλασφημία κατὰ τῶν Ἁγίων καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, κατὰ τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, τὴν ὁποία ναρκοθετεῖ ὁ  Πατριάρχης μὲ τὴν φατρία του καὶ ἀλλοιώνει διὰ τῶν κακοδοξιῶν του περὶ τῆς διηρημένης Ἐκκλησίας καὶ τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας; Δὲν ἀρκεῖ ἡ αἵρεση αὐτή; Πρέπει νὰ γίνει καὶ ἡ ἕνωση τῶν Οἰκουμενιστικῶν αἱρετικῶν μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες αἱρετικούς, δηλαδὴ νὰ προχωρήσουμε στὴν Πανθρησκεία, καὶ τότε νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς;

Σημάτης Π.

Μήνυμα σεβασμοῦ πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τοὺς Ἁγίους

Γράφει ὁ Μοναχὸς Ἀρσένιος,

Σκήτη Κουτλουμουσίου, Ἅγιον Ὅρος

Μὲ λύπη βλέπουμε ὅλοι μας πλέον τὴν Πατρίδα μας Ἑλλάδα νὰ ἔχει μπεῖ γιὰ τὰ καλὰ σὲ μεγάλες περιπέτειες τὰ τελευταῖα χρόνια. Καὶ δὲν μᾶς φτάσανε ὅλα αὐτά, ἀλλὰ βλέπουμε κάτι παράδοξες ἐνέργειες, ἀνορθόδοξες θὰ ἔλεγα, νὰ γίνονται ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ γίνονται.

Ἤμουν πρὸ ἡμερῶν στὴ Θεσσαλονίκη γιὰ προσωπικοὺς λόγους καὶ τὴν Κυριακὴ στὶς 3 μ.μ. θὰ γινόταν ἡ ὁμιλία γιὰ τὴν κάρτα τοῦ πολίτη καὶ σκέφτηκα νὰ πάω νὰ ἀκούσω γιὰ αὐτὸ τὸν ἐνδιαφέρον θέμα, χωρὶς νὰ ἔχω πληροφορηθεῖ ποιοὶ ἔχουν τὴν ἐπιμέλεια τῆς ὅλης διοργάνωσης καὶ ποιοὶ θὰ ἦταν οἱ ὁμιλητές. Ἀφοῦ ἔφθασα στὸ ἄγαλμα τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, ὅπου ἤδη εἶχε ἀρχίσει ἡ ὁμιλία, ἀμέσως κατάλαβα πὼς κάτι δὲν πάει καλά, διότι οἱ ὁμιλητὲς καταφερόταν μὲ ὑβριστικὲς λέξεις γιὰ διάφορα πολιτικὰ πρόσωπα καὶ γενικὰ στὴν ὁμιλία ὑπῆρχε ἄκρατος ἀνορθόδοξος φανατισμός. Ἀπὸ μία ἐρώτηση ποὺ ἔκανα σὲ κάποιον ἐκεῖ γιὰ τὸ ποιοὶ εἶναι οἱ ὁμιλητές, μοῦ εἶπε πὼς εἶναι ἀπὸ τὸ ΕΛ.ΚΙ.Σ. καὶ τοὺς Γ.Ο.Χ.

Καὶ ἐνῶ ἀπογοητευμένος ἑτοιμαζόμουν νὰ ἀποχωρήσω ἀπὸ τὴ συγκέντρωση μὲ πλησίασε κάποιος πολίτης ἀπὸ τὴ συγκέντρωση καὶ μοῦ

ἔδωσε δύο ἔντυπα φυλλάδια. Ἀπὸ καλὴ περιέργεια τὰ πῆρα νὰ δῶ σὲ τί ἀναφέρονται καὶ γιὰ μεγάλη μου δυσάρεστη ἔκπληξη, εἶδα μέσα στὸ... φυλλάδιο νὰ ὑπάρχει φωτογραφία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου μὲ τὸν πρόσφατα ἀνακηρυχθέντα μεγάλο Ἅγιο τῶν ἡμερῶν μας Γέροντα Παΐσιο. Καὶ κάτω ἀπὸ τὴ φωτογραφία ὑπῆρχε τὸ βλάσφημο σχόλιο ὅτι «Οἰκουμενιστὴς Πατριάρχης ἀνέδειξε ψευδοάγιο Οἰκουμενιστή».

Θὰ ἤθελα νὰ πῶ στοὺς διοργανωτὲς αὐτῆς τῆς ὁμιλίας γιὰ τὴν κάρτα τοῦ πολίτη, μήπως αὐτοὶ οἱ ἴδιοι εἶναι χειρότεροι πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας μας ἀπὸ τοὺς πολιτικούς μας;   Τοὺς συνιστῶ νὰ σκεφθοῦν μέσα τους εἰλικρινά, μήπως ἔχουν ξεκινήσει μὲ τὸν ἀνορθόδοξο τρόπο τους ἕναν ἐμφύλιο πόλεμο ἐντός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ;

Μήπως τελικὰ ἔχουν γίνει Θεομάχοι καὶ Ἁγιομάχοι; Διότι ὅταν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἀνακηρύττει Ἁγίους καὶ αὐτοὶ ξεσηκώνουν πόλεμο καὶ δὲν δέχονται τὴν ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας μας, πού εἶναι οὐσιαστικὰ ἡ Φωνὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν γίνονται Πνευματομάχοι;

Φυσικὰ δὲν θὰ ἦταν δυνατὸ νὰ γίνω ὑπερασπιστὴς τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, διότι ποτὲ ἕνας Ἅγιος δὲν χρειάζεται ὑπεράσπιση. Καὶ οὔτε θὰ ἐπιχειρήσω νὰ γράψω ποιὸς ἦταν ὁ Ἅγιος Παΐσιος, διότι ἔχουν γραφεῖ τόσα βιβλία γιὰ τὸν Ἅγιο, ποὺ δόξα τῷ θεῷ ὅποιος θελήσει μπορεῖ πλήρως νὰ μάθει ποιὸς ἦταν ὁ μέγας τῶν ἡμερῶν μας Ἅγιος Παΐσιος.

Ὅσο γιὰ τὴν κάρτα τοῦ πολίτη, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἀναφέρονται, μᾶλλον θόρυβος γίνεται καὶ ζημία θὰ λέγαμε. Διότι μᾶς λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πὼς τὸ κακὸ δὲν νικιέται μὲ τὸ κακό. Ἐπίσης μᾶς λένε, πὼς ὁ καλὸς λόγος τὸν κακὸ τὸν κάνει καλὸ καὶ ὁ κακὸς λόγος τὸν καλὸ τὸν κάνει κακό.

Αὐτοὶ οἱ λεγόμενοι ζηλωτὲς τῆς Γ.Ο.Χ. κάπου ἔχουν ὀλισθήσει μέσα τους καὶ ξεχάσανε τὴν ὀρθὴ καὶ ὑγειὰ διδασκαλία τῶν Ἁγίων μας, ποὺ εἶναι ἡ πραότητα καὶ πρὸ πάντων ἡ διάκριση καὶ καταφέρονται μὲ ἕνα φανατισμό, παρόμοιο μὲ αὐτὸν ποὺ ἔχουν οἱ ὀπαδοὶ ἀντίπαλων ποδοσφαιρικῶν ὁμάδων. Σὲ ἕνα τέτοιο ὅμως φανατισμένο καὶ γεμάτο ταραχὴ πνεῦμα, πῶς θὰ σταθεῖ ἡ Θεία Χάρις τοῦ Χριστοῦ μας; Καὶ ἂν δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἡ Θεία Χάρις τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ἀπουσιάζει, πῶς θὰ ἀντισταθοῦν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι στὸν πόλεμο ἐναντίον τῆς κάρτας τοῦ πολίτη καὶ γενικότερά τοῦ ἀντιχρίστου;

Ἂς ἐξετάσουν καλὰ καὶ ἂς ψάξουν στοὺς βίους τῶν Ἁγίων μας καὶ ἂν δοῦνε τέτοια συμπεριφορὰ ἀνορθόδοξη σὰν τὴν δικιά τους, τότε ἐντάξει ὅλα καλά. Ἂν ὅμως ἡ συμπεριφορὰ τῶν Ἁγίων μας ἀποδεικνύεται ἀκριβῶς ἀντίθετη ἀπὸ τὴ δική τους, τότε πρέπει νὰ ποῦν ὅλοι τους μὲ πνεῦμα ταπεινώσεως «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου» καὶ νὰ ἀλλάξουν πνεῦμα, ὥστε στὴ συνέχεια νὰ πάψουν νὰ ὑβρίζουν Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη σὲ καμία περίπτωση δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ τὸν καθαιροῦν. Διότι μόνο ἡ Σύνοδος ποὺ τὸν ἐξέλεξε στὸ Θρόνο, αὐτὴ καὶ μόνο ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τὸν καθαιρέσει, ὅποτε τὸ καλέσει ἡ περίσταση.

Διότι ἀλλοίμονο, ἂν τὸ κάθε μπουλούκι ἀνθρώπων εἶχε τὴν ἐξουσία νὰ καθαιρεῖ Πατριάρχες, τότε θὰ μιλᾶμε γιὰ τὸ νόμο τῆς ζούγκλας. Ὡστόσο ὅμως μὲ ἀδελφικὴ ἀγάπη συνιστῶ σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τολμοῦν καὶ ἀναιροῦν Ἁγίους καὶ Πατριάρχες τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ μελετήσουν βαθιὰ τὰ συγγράμματα τῆς μεγάλης μορφῆς τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ πατρὸς Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου καὶ ἐκεῖ θὰ πάρουν ὅλες τὶς ἀπαντήσεις τους καὶ θὰ ἐννοήσουν τί σημαίνει Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας, τί σημαίνει Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ γενικότερα τί σημαίνει καὶ πὼς πρέπει νὰ σεβόμεθα τὴν Ἱερὰ Τάξη τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. 

Ἐκεῖ ἐξηγεῖ ὁ Μακαριστὸς π. Ἐπιφάνιος, πότε πρέπει καὶ πότε ἔχει τὸ δικαίωμα ἕνας κληρικὸς μίας ἐνορίας, ὅταν ἔχει ἕνα ἐμπόδιο ἢ πειρασμὸ θὰ λέγαμε, γιὰ τὸν Ἐπίσκοπό του καὶ θέλει νὰ παύσει τὴ μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου του. Ὁ Μακαριστὸς Πατὴρ τὰ ἐξηγεῖ μὲ πάσα ὀρθόδοξη λεπτομέρεια καὶ ρίχνει ἄπλετο φῶς σ' αὐτὸν τὸν μεγάλο πειρασμὸ ποὺ ταλανίζει τὴν Ἐκκλησίας μας ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες τώρα.

Βέβαια τὰ τολμηρὰ ἀνοίγματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρὸς τὸν Παπισμὸ καὶ γενικότερα στὸν Οἰκουμενισμὸ προκαλοῦν ἀνησυχία. Ὅμως δὲν μποροῦμε καὶ δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα ἐκ τῶν προτέρων νὰ βγάζουμε συμπέρασμα καὶ νὰ ποῦμε πὼς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρόδωσε ὁλοκληρωτικὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας, ἐὰν πρῶτα δὲν ὁμολογήσει τὸ ἴδιο τὸ Φανάρι τὴν ἕνωση μὲ τοὺς προαναφερόμενους αἱρετικούς. Ἐάν, ὁ μὴ γένοιτο, γίνει αὐτὸ τὸ φοβερό, ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, θὰ τακτοποιήσει αὐτὴ τὴ συμφορά, ὅπως καὶ ἄλλοτε παλαιότερα χρειάστηκε καὶ τὸ ἔπραξε.

Ἑπομένως, δὲν ἁρμόζει αὐτὸς ὁ ἀνορθόδοξος τρόπος μὲ ὕβρεις καὶ ἀφορισμοὺς γιὰ τὸν ἑκάστοτε Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη. Διότι αὐτὸς ὁ τρόπος, ὁ ἀνορθόδοξος καὶ δαιμονικὸς θὰ ἔλεγα, εἶναι ἐκτός τοῦ Ἀγαθοῦ Πνεύματος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας. Ἐπίσης θέλω νὰ ὑπενθυμίσω σ' αὐτοὺς τοὺς αὐτοαποκαλούμενους ζηλωτὲς καὶ γνήσιους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ὅπως οἱ ἴδιοι ἀποκαλοῦν τοὺς ἑαυτούς τους, πὼς ἕνα βασικὸ καὶ μεγάλο γνώρισμα ἑνὸς γνησίου Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ εἶναι ὁ σεβασμὸς ποὺ πρέπει νὰ ἔχει γιὰ κάθε Πατριάρχη, Μητροπολίτη κλπ.

Διότι ἂς μὴ ξεχνᾶμε, πὼς ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ποὺ πολλὲς φορὲς τὸν ἐπικαλοῦνται στὰ κηρύγματά τους ὡς τὸν Μεγάλο Ὁμολογητὴ καὶ Φύλακα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, καὶ ὄντως ἔτσι εἶναι, αὐτὸς λοιπὸν ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὅταν ἔκανε τὶς ἱερὲς Ἰσαποστολικὲς περιοδεῖες του καὶ ἔφθανε σὲ κάποια πόλη τῆς Ἑλλάδας, πρῶτα φρόντιζε νὰ λάβει ἄδεια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ ἔπειτα τοῦ Μητροπολίτη τῆς Ἐπαρχίας ἐκείνης καὶ μετὰ ἄρχιζε τὸ ἱερό του κήρυγμα. Νὰ λοιπὸν τὸ μεγαλεῖο της Πίστεώς μας, μᾶς τὸ ἀποκαλύπτει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, μὲ τὸ νὰ δείχνει σεβασμό, ταπείνωση καὶ ὑπακοὴ στὸ Πρόσωπο τοῦ Πατριάρχου καὶ Μητροπολίτου τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀλήθεια, ἤθελα νὰ ρωτήσω τοὺς ἔνθερμούς της Γ.Ο.Χ., ἀπὸ ποὺ πῆραν τὴν ἄδεια γιὰ νὰ κηρύξουν μπροστὰ στὸ ἄγαλμα τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου στὴ Θεσσαλονίκη; Καὶ τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα, ἀπὸ ποὺ πῆραν τὴν τόλμη νὰ ἀναιρέσουν τὸν Ἅγιο Παΐσιο καὶ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη; Ἂς ψάξουν βαθιὰ μέσα τους μὲ εἰλικρίνεια καὶ πιστεύω θὰ βροῦν τὴν ἀπάντηση.

Ἐπειδὴ στὴν ἀρχὴ εἶπα, πὼς δὲν χρειάζεται ἕνας Ἅγιος ὑπεράσπιση ὅταν ὑβρίζεται καὶ ὄντως ἔτσι εἶναι, ἀλλὰ ὅμως ἐπειδὴ καὶ ἐγὼ εἶμαι ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀναρίθμητους εὐεργετηθέντες ἀπὸ τὸν Ἅγιο Παΐσιο, γι' αὐτὸ τὸν λόγο μὲ πιέζει ἕνα μεγάλο χρέος νὰ πῶ λίγα λόγια γι' αὐτὸν τὸν Μεγάλο Ἅγιο τῶν ἡμερῶν μας. Πόσο μᾶλλον τώρα ποὺ ὑβρίζεται ἀδίκως πάρα πολὺ ἀπὸ τοὺς ὁμοδόξους του. Καὶ ἐπειδὴ εἶναι μεγάλη ἀχαριστία ὅταν ὁ εὐεργέτης μας ἀδικεῖται καὶ ἐξακολουθοῦμε νὰ παραμένουμε σιωπηλοί, ἀποφάσισα νὰ πῶ λίγα λόγια ὡς ταπεινὴ διαμαρτυρία πρὸς τοὺς ἀδίκους ἐκείνους ἀνθρώπους ποὺ τόλμησαν νὰ βλασφημήσουν τὸν Ἅγιό του Θεοῦ.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος λοιπὸν δὲν εἶναι ἁπλὰ μόνο ἕνας Ἅγιος, ἀλλὰ εἶναι θὰ λέγαμε ἕνας ἀπὸ τοὺς νεοφανεῖς ἀστέρες τῆς Ἁγιότητας τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος. Διότι ἐκ νεαρᾶς του ἡλικίας, ἐξασκοῦσε τὴν ταπείνωση, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀπέραντη θυσία πρὸς ὅλη τὴν κτίση, σὲ τόσο μεγάλο βαθμὸ ποὺ ὑπερέχει μᾶλλον ἀπὸ πολλοὺς Ἁγίους τῶν παλαιῶν χρόνων. Δηλαδή, ἂν ποῦμε πὼς ὁ εἰκοστὸς αἰώνας ἦταν τὸ πλεόνασμα τῆς ἁμαρτίας, μποροῦμε νὰ ποῦμε μὲ ἀπόλυτη σιγουριά, πὼς ὑπερπερίσσευσε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μας, μὲ τὸ νὰ μᾶς χαρίσει τὸν Ἅγιο Παΐσιο.

Διότι χωρὶς καμία ἀμφιβολία, ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας ἦταν μέγα δῶρο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας. Ἐπίσης ὁ Ἅγιος Πατὴρ ἀγωνίστηκε μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις ἐναντίον ὅλων τῶν αἱρέσεων, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κλπ. Τὸ μαρτυρεῖ ἄλλωστε ἡ ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε ὁ Ἅγιος, ἐπὶ τῆς ἐποχῆς ποὺ ζοῦσε ὁ ἱδρυτὴς τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου, Ἀρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλοπουλος. Μία ἐπίσης ὄντως μεγάλη μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ τεράστια προσφορὰ γιὰ τὴν ὠφέλεια τῶν Πιστῶν τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ τὴν ἐπιστολὴ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, συνιστῶ νὰ μελετήσουν σὲ βάθος αὐτοὶ ποὺ τὸν κατηγοροῦν καὶ θὰ πάρουν πολλὲς ἀπαντήσεις.

Προσπαθώντας νὰ ἀναφερθῶ στὶς ἀρετὲς τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, θυμήθηκα τὸν περίφημο ἐγκωμιαστικὸ λόγο τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου πρὸς τὸν ἀγαπημένο τοῦ Ἀπόστολο Παῦλο, ποὺ ἔλεγε πὼς γιὰ νὰ ἐπιχειρήσω νὰ μιλήσω γιὰ τὶς ἀρετὲς τοῦ Ἀποστόλου, μοιάζει μὲ κάποιον ποὺ μπαίνει σὲ ἕναν πανέμορφο εὐωδιαστὸ κῆπο καὶ βρίσκεται σὲ ἀμηχανία, διότι δὲν ξέρει ποιὸ ἄνθος πρέπει πρῶτα νὰ πλησιάσει καὶ νὰ τὸ μυρίσει. Ἔτσι ἀκριβῶς ἔπαθα καὶ ἐγὼ τώρα μὲ τὴν πανέμορφη ψυχὴ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, ποὺ μοιάζει πραγματικὰ μὲ εὐωδιαστὸ κῆπο καὶ δὲν ξέρω ἀπὸ ποὺ νὰ ἀρχίσω. Διότι ὁ Ἅγιος Πατὴρ δὲν τελειώθηκε μὲ μία μόνο ἀρετή, ὅπως ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Ἀθωνίτης μέσα σὲ ἕνα σπήλαιο, ἀλλὰ ὁ Μακάριος δὲν ἄφησε σχεδὸν καμία μοναχικὴ ἀρετή, χωρὶς νὰ μὴν τὴν ἔχει φέρει εἰς πέρας.

Ὡς ὑποτακτικὸς σὲ Κοινόβιο πέρασε καὶ ὄχι μόνο πέρασε, ἀλλὰ ἴσως ξεπέρασε καὶ τὸν Ἀββᾶ Δοσίθεο στὴν κατὰ Θεὸν ὑπακοή. Διότι γιὰ τὸν Ἀββᾶ Δοσίθεο δὲν βλέπουμε τότε στὸ Κοινόβιο νὰ ἔχει σκληροὺς Προϊσταμένους νὰ τὸν παιδεύουν, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ δική του ἐλεύθερη μοναχικὴ συνείδηση καὶ προαίρεση ἔγινε αἰτία καὶ μεγαλούργησε ὡς ὑποτακτικὸς Ἅγιος. Ἀντίθετα ὁ Ἅγιος Παΐσιος στὴ ζωὴ τοῦ Κοινοβίου ποὺ ἔζησε, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τέλεια κατὰ Θεὸν ὑπακοὴ ποὺ ἔδειξε καὶ ἐκτέλεσε, εἶχε ἐπιπλέον σκληροὺς Προϊσταμένους, τόσο σκληροὺς ποὺ κάποια στιγμὴ ἀναγκάστηκε νὰ φτύσει αἷμα σωματικὸ ἀπὸ τὸ στόμα του καὶ ψυχικό, διότι ἦταν ἄκρα εὐαίσθητη ἡ Ἁγία ψυχή του.

Στὴ συνέχεια τῆς ζωῆς του μὲ πληροφορία ἀπὸ τὴν Κυρία μας Θεοτόκο, ποὺ τὴν εὐλαβοῦνταν σὲ ὑπερβολικὸ βαθμό, ἀνέλαβε νὰ ἀνακαινίσει τὴν Ἱερὰ Μονὴ Στομίου τῆς Κόνιτσας. Ἐκεῖ γιὰ τὸ τί πέρασε καὶ τὸ τί εἴδους ἀγῶνες ἔκανε, μᾶς τὸ ἐξιστοροῦν οἱ βιογράφοι του. Ἐγὼ ἁπλὰ νὰ ἀναφέρω, πὼς τὸν ἀξίωσε ἡ Παναγία μας καὶ Κτήτορας Ἱερᾶς Μονῆς νὰ γίνει.

Στὴ συνέχεια ἡ Παναγία μας θὰ τὸν μεταθέσει τρόπον τινὰ θὰ λέγαμε στοὺς Ἁγίους Τόπους τοῦ Σωτήρα μας Χριστοῦ καὶ συγκεκριμένα στὸ Θεοβάδιστο Ὄρος τοῦ Σινᾶ. Ἐδῶ ὄντως ἀδυνατεῖ κάποιος νὰ τολμήσει νὰ περιγράψει τὰ κατορθώματα τοῦ Ἁγίου Πατρός. Διότι ὄντως ἡ μικρὴ παραμονή του στὸ Ὄρος Σινά, ἴσως νὰ εἶναι τὸ κεντρικότερο σημεῖο τῆς Μοναχικῆς του ζωῆς. Καὶ τὸ λέω αὐτό, διότι ὁ Ἅγιος Πατὴρ ἕως ὅτου νὰ τὸν φέρει ἡ Παναγία μας στὸ Ὄρος Σινὰ καὶ συγκεκριμένα στὴν ἔρημό τοῦ Σινᾶ, ἡ ψυχὴ του εἶχε ἕναν ἀνικανοποίητο πόθο καὶ διψοῦσε σφόδρα γι' αὐτὸν καὶ αὐτὸς ὁ ἀνικανοποίητος πόθος του ἦταν ἡ μακαρία ἡσυχία τῆς ἐρήμου. Καὶ τόσο πολὺ ἐπιδόθηκε καὶ συνεζεύχθη μὲ τὴν ἡσυχία τῆς ἐρήμου, ποὺ εἶναι ἀδύνατο νὰ τὸ περιγράψουμε, ἐὰν πρῶτα δὲν εἶναι κανεὶς ἐφάμιλλος μὲ τὴν προαίρεση τοῦ Ἁγίου. Ὡστόσο ὅμως, νομίζω πὼς ἀρκετὰ γεγονότα τοῦ ξεφύγανε μὲ τὰ λόγια του γιὰ τὶς μακάριες καταστάσεις ποὺ ἔζησε στὴν ἔρημό του Σινᾶ. Καὶ αὐτὰ εἶναι καταγεγραμμένα ἀπὸ τοὺς βιογράφους του.

Στὴ συνέχεια ἐπιστρέφει πάλι στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὸ πρῶτο του μέλημα ἦταν νὰ βρεῖ Γέροντα, γιατί ἡ ψυχὴ τοῦ ἦταν φύσει ταπεινὴ καὶ δὲν γνώριζε τί σημαίνει ἰδιορρυθμία καὶ φυσικὰ δὲν ἤθελε νὰ ζεῖ ἰδιόρρυθμα, δηλαδὴ χωρὶς πνευματικὴ καθοδήγηση ἀπὸ Γέροντα, ὅπως ὁρίζει ὁ νόμος τῆς Μοναχικῆς ζωῆς. Θεία βουλήσει, ἐπιλέγει γιὰ Γέροντα καθοδηγητὴ τὸν τότε μεγάλο Ἡσυχαστὴ πατὴρ Τύχωνα, ρῶσο ἀσκητὴ τῆς Καψάλας. Στὴ Σκήτη τῶν Ἰβήρων ἦταν ἡ καινούργια πνευματικὴ παλαίστρα τοῦ Ὁσίου. Ἐκεῖ προσπάθησε νὰ ζήσει πάλι μὲ τὸ ἴδιο ἀσκητικὸ τυπικό τοῦ Ὄρους Σινᾶ, ἀλλὰ δὲν τοῦ δόθηκαν παρόμοιες δυνατότητες ποὺ εἶχε στὸ Ὄρος Σινά, διότι ἐδῶ στὴ Σκήτη τὸ κλίμα ἦταν πολὺ βαρὺ καὶ δὲν σήκωνε ἀνάλογη ἄσκηση ποὺ ἔκανε στὴν ἔρημό του Σινᾶ.

Ἐπιπλέον, παρ’ ὅλο ποὺ ἦταν ἡσυχαστικὴ ἡ Σκήτη δὲν εἶχε τὴν ἄκρα ἡσυχία τοῦ Σινᾶ. Ὡστόσο οἱ βιογράφοι του μᾶς ἐξιστοροῦν ὅλα τὰ κατορθώματα ποὺ ἐπιτέλεσε στὴ Σκήτη τῶν Ἰβήρων. Στὴ συνέχεια ἐπιλέγει γιὰ λίγο διάστημα τὴν ἔρημο τῶν Κατουνακίων γιὰ τὸ λόγο ποὺ τὰ Κατουνάκια ἔχουν ξηρὸ κλίμα, πράγμα ποὺ ὠφελοῦσε λίγο στὴ σωματικὴ ὑγεία τοῦ Ὁσίου, ποὺ εἶχε ἤδη κλονιστεῖ ἀπὸ τὴν πολλὴ ἄσκηση. Καὶ ἐδῶ στὴν ἔρημο τῶν Κατουνακίων, στὸ κελὶ τοῦ Ὑπατίου ἀπόλαυσε ἄκρα ἡσυχία, ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος, σχεδὸν παρόμοια μ' αὐτὴ τῆς Σιναΐτικης ἐρήμου. Πολλὰ γεγονότα πνευματικά, ἰσάξια παλαιῶν μεγάλων Ἀββάδων τῆς ἐρήμου ξέφυγαν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Ἁγίου ποὺ μαρτυροῦν τὴν ψυχική του Ἁγιότητα. Ὅλα αὐτὰ τὰ πνευματικὰ γεγονότα ποὺ ξέφυγαν ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Ὁσίου καὶ ποὺ εἶναι πνευματικὴ ἐλεημοσύνη γιὰ μᾶς, εἶναι καταγεγραμμένα ἀπὸ τοὺς βιογράφους του.

Ἐδῶ ὅμως τελείωσε ἡ ἡσυχαστικὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου. Καὶ θὰ λέγαμε πὼς τὰ ἐλάχιστα χρόνια ποὺ ἔζησε τὴν ἡσυχαστικὴ ζωὴ τῆς ἐρήμου «ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς». Οἱ πνευματικές του μπαταρίες εἴχανε πλήρως φορτίσει. Διότι τὸν περίμενε πλέον ἄλλος τρόπος ζωῆς, δηλαδὴ σύσταση Κοινοβίου, ὥστε καὶ ὁ ἴδιος νὰ ἀναγκαστεῖ ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ γίνει Προϊστάμενος. Ἀργότερα, δημιουργία μικρῶν ἡσυχαστικῶν συνοδειῶν.

Καὶ ἐνῶ ἐπιτελοῦσε ὅλα αὐτά, συγχρόνως ἀνέλαβε τὸ μεγαλύτερο ἴσως διακόνημα ἀπὸ τὴν Παναγία μας, ποὺ εἶναι ἡ Παράκληση καὶ Παρηγορία τῶν Πιστῶν τοῦ Κυρίου μας. Βέβαια στὴν ἀρχὴ δὲν συμφωνοῦσε ἡ καρδιά του μὲ αὐτὸ τὸ νέο διακόνημα, μᾶλλον Λειτούργημα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι ἡ ψυχή του δὲν εἶχε ξεδιψάσει ἀπὸ τὸ ὕδωρ τῆς ποθητῆς του ἡσυχίας. Ὅμως, ἐπειδὴ γιὰ τὸν Ὅσιο ἦταν ἐντελῶς ξένη ἡ λέξη παρακοὴ στὸ Θέλημα τοῦ Κυρίου, γι' αὐτὸ ταπεινὰ καὶ ἀδιαμαρτύρητα ἐκφώνησε τὸ ἰδοὺ ὁ δοῦλος Σου Κύριε, ἂς γίνει τὸ Θέλημά Σου. Εἶναι ἀδύνατο νὰ περιγράψουμε καὶ νὰ ἐξιστορήσουμε τὰ μεγαλεία ποὺ ἐπιτέλεσε στὸ Λειτούργημα αὐτὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς Σκεῦος τοῦ Παρακλήτου.

Ἐμεῖς τὸν προλάβαμε καὶ ἐννοῶ ἡ δική μου γενιὰ τῆς ἡλικίας μου, στὸ ἱερὸ κελὶ τῆς Παναγούδας ποὺ ἀνήκει στὰ ὅρια τῆς Ἱ.Μ. Κουτλουμουσίου. Τὰ ὑπόλοιπα χρόνια ποὺ ἔζησε στὸ ἱερὸ κελὶ τῆς Παναγούδας, ἴσως εἶναι τὰ πολυτιμότερα τῆς Μοναχικῆς του ζωῆς, διότι τὸ πῦρ τῆς Θεϊκῆς Ἀγάπης ποὺ βίωσε στὴν ἔρημο καὶ ποὺ πλέον εἶχε γίνει κτῆμα του, ἐδῶ στὴν Παναγούδα μετατράπηκε, ὅπως ὁ ἴδιος ἔλεγε σὲ ἕναν γνωστό του, σὲ μεγάλη ἀγάπη γιὰ τὸν πονεμένο ἄνθρωπο. Πού κατὰ παράδοξο τρόπο αὐτὸ τὸ δόσιμο στὸν πονεμένο ἄνθρωπο ἀναπλήρωνε τὸ Θεϊκὸ πῦρ ποὺ ζοῦσε στὴν ἔρημο. Καὶ φυσικὰ ὅλοι μας, ὅσοι τὸν προλάβαμε στὴ ζωή, γευθήκαμε ἀπὸ αὐτὴ τὴν πύρινη Θεϊκὴ Ἀγάπη του καὶ ὄχι μόνο ἐμεῖς ποὺ τὸν εἴδαμε καὶ ποὺ τὰ χέρια μας τὸν ἐψηλάφησαν, ἀλλὰ καὶ ἄνθρωποι ποὺ δὲν τὸν γνώρισαν ὅσο ζοῦσε, μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἀξιωθήκανε καὶ γευθήκανε ἀπὸ τὴ μεγάλη του ἀγάπη.

Ὅμως σύντομα τὸν κάλεσε ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ μας νὰ ἐκπληρώσει τὸ κοινὸ χρέος. Ἀφοῦ πρῶτα δοκιμάστηκε μὲ σκληρὲς καὶ ἀνίατες ἀσθένειες τοῦ σώματος, δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ ἂν ποῦμε, πὼς ἐτελειώθη μὲ μαρτυρικοὺς πόνους. Ἀλλὰ πρὶν παραδώσει τὴν εὐαίσθητη καὶ ἁγία ψυχὴ του εἰς Χείρας Θεοῦ, πρόλαβε καὶ ἔφερε εἰς πέρας ἕνα χρέος, ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος. Τὸ χρέος αὐτὸ ἐμοίαζε μὲ ἀγκαθωτὴ κατάσαρκη φανέλα νὰ τὸν κατατρώγει συνεχῶς. Δηλαδή, ἐτακτοποίησε τὶς Μοναχὲς ποὺ τὸν εἶχαν εὐεργετήσει σὲ μία ἐγχείρηση, ὅταν χρειάστηκε πολλὲς φιάλες αἵματος. Καὶ ὄχι μόνο τὶς ἐτακτοποίησε μὲ τὸ νὰ ἐγκαθιδρύσει Μοναστήρι, ἀλλὰ καὶ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου νὰ οἰκοδομήσει, ὅπως καὶ ἔγινε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποφασίσει στὸ τέλος, λίγες μέρες πρὶν παραδώσει τὴν ἁγία του ψυχή, νὰ ἀφήσει καὶ τὸ ταλαιπωρημένο ἀπὸ τὴν ἄσκηση καὶ τὶς ἀρρώστιες Ἅγιο Σκήνωμά του δίπλα στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου καὶ αὐτὸ μὲ ἰδιόχειρο γραπτό του μήνυμα.

Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ἁγίου εἶναι ἀδύνατο νὰ περιγράψουμε τὴ λαοθάλασσα ποὺ συνέρρεε γιὰ προσκύνημα στὸν τάφο του, αὐτὰ ἀναφέρονται ἀπὸ τοὺς βιογράφους του. Μπορεῖ ἡ Πάνσοφη Βουλὴ τοῦ Θεοῦ μας νὰ ἀποφάσισε νὰ παραμείνει τὸ Ἱερὸ Σκήνωμα τοῦ Ἁγίου ἔξω στὸν κόσμο, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ γνωρίζει μόνο ὁ Θεός μας. Ἀλλὰ ὅμως, ὁ Ἅγιος τιμήθηκε σ' ὅλο τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ κυρίως στὴν Ἱ.Μ. Κουτλουμουσίου, ὅπου νομίμως ἀνῆκε ὁ Ἅγιος, ἡ ὁποία τὸν τίμησε μὲ ξεχωριστὴ λαμπρότητα μὲ ἁγιορείτικη ὁλονυκτία καὶ μὲ Ἀρχιερατικὴ χοροστασία.

Ὄντως μακρηγόρησα πάρα πολύ, ἀλλὰ ὅσα εἶπα εἶναι ἁπλὰ μία ταπεινὴ διαμαρτυρία πρὸς τοὺς σκληροὺς κατηγόρους τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, ποὺ τόλμησαν καὶ τολμοῦν ἀκόμη, μὴ φοβούμενοι καθόλου τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος βρίσκεται παρὼν σὲ κάθε Ἅγιο. Διότι, Ἅγιος σημαίνει καθέδρα τοῦ Θεοῦ, Ἅγιος σημαίνει ὁλόκληρο τὸ σῶμα καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου νὰ τὸ διαχειρίζεται ὁ Χριστός, χωρὶς νὰ παραβιάζεται ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ ὅτι κάνει, ὅτι μιλάει, νὰ εἶναι ὁλοκληρωτικὰ ἀπὸ τὶς ἐνέργειες τοῦ Χριστοῦ.

Τέλος, Ἅγιος σημαίνει ἑκουσίως αἰχμάλωτος, ψυχή τε καὶ σώματι, ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καὶ συγχρόνως νὰ εἶναι ὁ πιὸ ἐλεύθερος ἄνθρωπος τῆς γῆς. Ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνει αὐτὴ ἡ μακαρία αἰχμαλωσία ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ μέσα μας, γιὰ νὰ εἴμαστε συγχρόνως καὶ οἱ πιὸ ἐλεύθεροι ἄνθρωποι, χρειάζεται αὐτὸ ποὺ πάντα μᾶς ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος «Ταπείνωση καὶ Ἀγάπη, σ' αὐτὴν τὴ συχνότητα ἐργάζεται ὁ Θεός».

Ἂς εὐχηθοῦμε ὅλοι μας, καθότι διανύουμε τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, νὰ μᾶς χαρίσει ὁ Τριαδικὸς Θεός μας τὴν Ποθητὴ σὲ ὅλους μας Μετάνοια, ποὺ τόσο πολὺ ἔχουμε ἀνάγκη.

Ἀμήν.

Ἀρσένιος Μοναχὸς

Σκήτη Κουτλουμουσίου

Ἅγιον Ὅρος

Πηγή