Το τέρας του Οικουμενισμού απέκτησε υιόν και αναδόχους

 Του Ι. Ρίζου

      Δίδαξε  ο Κύριος μας ότι τα πρόβατα του αληθινού Ποιμένα όταν ακούσουν το κάλεσμα ξένης φωνής (δηλ. κήρυγμα διαφορετικό από το παραδοθέν) φεύγουν (Ιω. Ι΄27).

       Ο δε  Απόστολος Ιωάννης στοιχιζόμενος στο ανωτέρω κήρυγμα επανέλαβε ότι κάθε ένας που δεν μένει στην διδαχή του Χριστού είναι χωρισμένος από τον Θεό. Και έναν τέτοιον ούτε στο σπίτι να τον βάζετε, ούτε καλημέρα να του λέτε γιατί έτσι κοινωνείτε με τα πονηρά έργα του [άρα και με την τιμωρία του]. (Β΄Ιω. 9).

Και ο Απόστολος Παύλος  αποδεχόμενος τον λόγο του Χριστού τόνισε ότι αν κάποιος διδάσκει διαφορετικά πράγματα από τα παραδεδομένα … πρέπει να φεύγεις από αυτόν (Α΄Τιμ. στ΄ 3-5) και μάλιστα ακόμα κι αν είναι άγγελος εξ ουρανού να τον θεωρείς ότι βρίσκεται σε απώλεια αιώνια (Γαλ. α΄8).

Όμως στις μέρες μας εμφανίστηκαν κακοδιδάσκαλοι  που δεν ανέχονται την παραπάνω ορθή διδασκαλία και  διδάσκουν στα ποίμνια τους μόνο αυτά που είναι ευχάριστα σε αυτούς (Β΄Τιμ. δ΄ 3-4).

Ο Οικουμενισμός λοιπόν που είναι  άθροισμα φοβερών κακοδοξιών και αιρέσεων απέκτησε γιό πριν λίγα χρόνια, που τώρα φαίνεται να ενηλικιώθηκε. Μαιευτήρας τότε ήταν ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος και παιδαγωγός προς την ενηλικίωση του ο π. Θεόδωρος Ζήσης με τους συνεργάτες του.

  Και το όνομα αυτού του υιού: Δυνητισμός.

Ο Δυνητισμός διδάσκει ότι δεν είναι απαραίτητο να φύγει κανείς από τους οικουμενιστές επισκόπους- ιερείς για να σωθεί. Μπορεί να κοινωνεί μαζί τους αν θέλει, χωρίς σωτηριολογικές επιπτώσεις.

Η παραπάνω λοιπόν ψευδοδιδασκαλία διδάσκει αντίθετα από τα λόγια του Ιησού. Λέει:  «αν τα πρόβατα ακούν την φωνή ξένου ποιμένα (δηλ. αιρετικού, κακόδοξου) μπορούν αν θέλουν να μείνουν μαζί του κι αν θέλουν μπορούν να φύγουν.  Δεν είναι υποχρεωτικό να φύγουν».  Έτσι τους δίνουν  «ευλογία» (άδεια) να κοινωνούν με τον τοπικό εκπρόσωπο της αίρεσης … στην ενορία τους, ασκώντας την λεγόμενη οικονομία. 

Συνεπώς, μας λένε, ότι  ο Χριστός  κήρυξε με έλλειψη, χωρίς «οικονομία» κι αυτό προκαλεί προβλήματα στον κόσμο. Μας λένε ότι ο Χριστός κήρυξε χωρίς διάκριση, αυστηρά και απόλυτα, και όχι με αρκετή αγάπη, και χρειάζεται η δική τους οικονομία  που θα αποκαταστήσει και διορθώσει  την αδιακρισία του Χριστού, εμπλουτίζοντας την διδασκαλία Του με την ελλείπουσα αγάπη και προτρέποντας  κάτι άλλο από  αυτό που  θέλει ο Χριστός!

Και αν σε αυτήν την εντολή του Χριστού πρέπει να ασκηθεί οικονομία γιατί να μην ασκηθεί οικονομία και στις άλλες εντολές Του, που είναι και δυσκολότερες; Και γιατί  δεν μαζεύονται αυτά τα λουλούδια της θεολογίας για να φτιάξουν ένα δεύτερο Ευαγγέλιο οικονομίας που να είναι πιο εφαρμόσιμο, πιο  πρακτικό, πιο αποδεκτό, και πιο  περιεκτικό αγάπης;

Ο Χριστός διαβεβαιώνει ότι  «ο λόγος που σας κήρυξα θα σας κρίνει  την εσχάτη μέρα» (Ιω. ιβ΄48 ),  οι παραπάνω ψευδοδιδάσκαλοι  διαφωνούν «γυμνή τη κεφαλή» με τον Ιησού Χριστό, τους Αποστόλους και τους αγίους όλων των αιώνων που τήρησαν την απομάκρυνση από την αίρεση (δηλ. την Αποτείχιση) έως βασανιστηρίων και θανάτου, ως την μοναδική διδασκαλία σε καιρό που η αίρεση ενεργείται από τους διοικούντες την Εκκλησία.

Το αποτέλεσμα  της κακοδοξίας του Δυνητισμού το βλέπουμε στην πράξη να συμβαίνει στην Ι. Μ. Αγίας Παρασκευής Μηλοχωρίου, που υποτίθεται  ότι αγωνίζεται κατά της αιρέσεως. Εκεί λοιπόν ο παπάς δεν μνημονεύει τον τοπικό επίσκοπο, όμως έχει κοινωνία με ιερείς που μνημονεύουν τους επισκόπους τους. Μεταδίδει την Θεία Μετάληψη σε ανθρώπους που είναι οικουμενιστές, όπως και σε αυτούς που δεν είναι. Τέλος ονομάζουν πλανεμένους, όσους δεν δέχονται την τακτική τους. Έτσι συμβαίνει το γελοίο –μάλλον το βλάσφημο–  να  πλησιάζουν στο κοινό Ποτήριο της Πίστεως όλοι! Ότι κι αν πιστεύει ο καθένας! Και τι άλλο από εξευτελισμός της Πίστεως είναι αυτό;

Οι κακόδοξες θέσεις τους βέβαια, δεν έχουν καμία αγιογραφική και αγιοπατερική στήριξη, για αυτό και κρεμάστηκαν κυριολεκτικά από μια φαντασιόπληκτη ερμηνεία δικής τους εφευρέσεως, του ΙΕ΄ Κανόνα της ΑΒ  Συνόδου. Ο ίδιος ο Μ. Φώτιος  –πρόεδρος της  Συνόδου που  εξέδωσε τον Κανόνα– αποδεικνύει  το ερμηνευτικό τους ψεύδος. Λέει ο άγιος: « Όταν ο ποιμένας είναι αιρετικός τότε γίνεται λύκος και πρέπει να φεύγουμε και να απομακρυνόμαστε… φύγε την επικοινωνία και την συνομιλία σαν το δηλητήριο του φιδιού» (Ε.Π.Ε 12,400,31). Οι εν λόγω όμως  «πρεσβύτεροι των Φιλισταίων» δεν μπαίνουν δια της θύρας στην αυλή των προβάτων αλλά από αλλού ως κλέπτες. Γιατί κατά τον άγιο Θεοφύλακτο Βουλγαρίας, η θύρα της αυλής των προβάτων δια της οποίας μπαίνει ο καλός ο ποιμήν είναι η αγία Γραφή.  «… κι όποιος δεν έχει από αυτήν μαρτυρία αλλά στηρίζεται  σε προστάγματα  ανθρώπων και τις παραδόσεις των γερόντων μοιάζει με τους Ιουδαίους που αυτήν (την Αγία Γραφή) δεν την λογάριαζαν τόσο όσο αυτές». (Ερμηνεία στο Κατά Ιωάννην, κεφ. Ι΄).

Όλοι αυτοί που ακολουθούν το τερατώδες νεογνό του Δυνητισμού άς γνωρίζουν ότι αρνούνται την διδασκαλία του Καλού Ποιμένος και προτιμούν «εντάλματα ανθρώπων», δηλαδή ανθρώπινες διδασκαλίες κι όχι του Θεού (Ματθ. ιε΄9).

Ας κρατήσουμε  την προτροπή του Μ. Αθανασίου: «Να φυλάσσετε τον εαυτό σας  από όσους νομίζουν ότι δεν πιστεύουν στον Άρειο, κοινωνούν όμως με τους αρειανούς» (P.G 26,1188C).

Σχόλιο-ἀπάντηση σὲ ἀναγνώστη ποὺ ζήτησε τὴ θέση τῆς «Π.Π.».

             «Ὁ ἀείμνηστος π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος καὶ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης ταυτίζονται ὡς πρὸς τὸν Δυνητισμό;».

"Π.Π.":  Ἡ ἀντικειμενικὴ διάσταση εἶναι αὐτὴ ποὺ δίνει ὁ κ. Ρίζος, ὁ ὁποῖος δὲν ἀξιολογεῖ τὰ πρόσωπα. Γιὰ νὰ ἀξιολογήσουμε, ὅμως, τὴν πράξη (ὡς πρὸς τὰ δύο αὐτὰ πρόσωπα) πρέπει νὰ λάβουμε ὑπ’ ὄψιν τὶς ἰσχύουσες τότε καὶ τώρα πραγματικὲς καταστάσεις.

1. Ὁ π. Ἐπιφάνιος κράτησε τότε (δεκαετία τοῦ 1960) αὐτὴ τὴν στάση, γιὰ νὰ ἀποτρέψει τὴν προσχώρηση πιστῶν στὸ σχίσμα τῶν Γ.Ο.Χ., καθὼς μάλιστα πίστευε (τὸ εἶχε γράψει καὶ φαίνεται πὼς δὲν εἶχε ἀξιολογήσει σωστὰ τὴν δυναμικὴ τῆς ἐκκολαπτομένης αἱρέσεως) ὅτι τὸ 95% τῶν Ἐπισκόπων δὲν συμμεριζόταν τὶς ἐκκεντρικότητες-πρωτοβουλίες τοῦ Ἀθηναγόρα. Αὐτός, ἔλεγε, καὶ 4-5 ὁμοϊδεάτες του Ἐπίσκοποι καὶ παράγοντες ἔχουν αὐτὲς τὶς τοποθετήσεις. Θὰ ἐκλείψει ὁ Ἀθηναγόρας καὶ μαζί του θὰ ἐκλείψουν καὶ αὐτά.

2. Ἀντίθετα ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ ἡ ὁμάδα του, ζώντας μισὸ αἰώνα μετά, καὶ ἐνῶ ἔχουν συμβεῖ ἔκτοτε κοσμοϊστορικὰ ἐκκλησιαστικὰ γεγονότα-προδοσίες ἐκ μέρους τῶν Οἰκουμενιστῶν, γνωρίζει καλῶς ὅτι:

α) Οἱ περισσότεροι σήμερα Ἐπίσκοποι (ποιμένες) ἐκ δειλίας, φόβου, συμφερόντων καὶ ἐκκοσμικεύσεως, ἔχουν παραδώσει τὰ ὅπλα στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,

β) ὅτι· Ἀντὶ (ὅπως ὁ π. Ἐπιφάνιος) νὰ ἐμποδίσει ὁ π. Θεόδωρος καὶ ἀποτρέψει τὴν προσχώρηση τῶν ἀγανακτούντων πιστῶν στὸ σχίσμα τῶν Γ.Ο.Χ., τὸ διευκολύνει φανερά

i. διὰ τῶν ἀποκαλύψεων τοῦ υἱοῦ του μ. Σεραφείμ, περὶ συνεργασίας μὲ Γ.Ο.Χ.,

ii. μὲ τὴν θέση του ὅτι τὸ σχίσμα τὸ ἐτέλεσε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου (ἡ ἑνωμένη μὲ ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τοῦ Παλαιοῦ ἐκτὸς τῶν Γ.Ο.Χ.),

iii. μὲ τὴν δημοσίευσε στὴν ἱστοσελίδα μὲ τὴν ὁποία συνεργάζεται κειμένων τῶν Γ.Ο.Χ.,

iv. μὲ τὴν σιωπή του στὶς ὕβρεις τῶν Γ.Ο.Χ. ἐναντίον ἀποτειχισμένων, ἐνῶ γιὰ ἄλλα μικρότερης σημασίας θέματα παίρνει θέση,

v. μὲ τὴν διάσπαση τοῦ ἀγώνα τῶν ἀποτειχισμένων (τὰ «πρωτεῖα» ποὺ κατηγοροῦμε στὸν Πάπα Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς, ἰσχύουν καὶ στὸ χῶρο τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν), ἀφοῦ ἀρνήθηκε συνεργασία μὲ τοὺς ἀποτειχισμένους: δὲν προσῆλθε στὴ Σύναξη τῆς Λάρισας, στὴ Σύναξη τοῦ Ὡραιοκάστρου, στὸ συλλείτουργο τῆς Πτολεμαΐδος κ.λπ.

γ) ὅτι· Ἐνῶ τότε ἡ αἵρεση ἦταν ἀμφιλεγόμενη, σήμερα ποὺ ἡ αἵρεση εἶναι κατοχυρωμένη (σύμφωνα καὶ μὲ τὴν ἐτυμηγορία του) ΣΥΝΟΔΙΚΑ, συνεχίζει νὰ μιλᾶ γιὰ ΔΥΝΗΤΙΣΜΟ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ, ΑΧΡΙΚΑΙΡΙΣΜΟ, καὶ ἔρχεται ἔτσι σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν ἁγιογραφική μας Παράδοση.

                                                                                                                           Π. Σ.