Δυστυχώς!!!

Ο Ναυπάκτου Ιερόθεος ανακάλυψε «προτεσταντική αρχή» στην Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου

Γράφει ο Μέτοικος
 αρθρογραφεί για katanixi.gr

   Θαυμάζει κανείς στον Επίσκοπο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεο την υποδειγματική του συνέπεια και την προβληματίζουσα επιμονή του.
Συνεπής σε κάθε προαγγελία άρθρου, επίμονος στο προαναγγελμένο συμπέρασμά του.

Η επιμονή του σε ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα, στην ύπαρξη, δηλαδή, ενός «Πρώτου» στην Ορθόδοξη Εκκλησία, τον οποίο ενδύει με ηγεμονικές τάσεις και αξιώσεις, έγινε η αλήθεια του.
Ο Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος δεν είναι κακόσχολος, αλλά στρατευμένος στην «αλήθεια» του «εισήλθε εις πόλιν» Φαναριωτών. 
Το συνοδικό σύστημα, κατά τον επίσκοπο Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο δεν σταματά στον Προκαθήμενο μιας Ορθοδόξου Εκκλησίας, διότι χωρίς τον «Πρώτο» «οι Προκαθήμενοι των Εκκλησιών θα παραμένουν ακέφαλοι και οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες [συμπεραίνει ο επίσκοπος] θα λειτουργούν ως ανεξάρτητες πολυκέφαλες Εκκλησίες». 
Το συμπέρασμα αυτό δεν αντέχει σε κριτική βάσανο, καθώς στην λογική του συνέπεια εγκαθιδρύει μια μοναρχικότητα σε βάρος του συνοδικού συστήματος.
Ανεξάρτητες Εκκλησίες δεν σημαίνει πολυκέφαλες εκκλησίες, αλλά πιστή και σοφή εφαρμογή του 34^ου Αποστολικού Κανόνα, καθώς, η ένωση όλων των Εκκλησιών πραγματοποιείται σε εκείνη την έξοχη αναφορά τού Ιερέα στα Δίπτυχα και στις Δεήσεις κατά τη Θεία Ευχαριστία: «Μνήσθητι, Κύριε, πάσης επισκοπής ορθοδόξων, των ορθοτομούντων τον λόγον της σης αληθείας».
Την ένωση και ισοτιμία των Εκκλησιών εγγυάται η ορθοτόμηση  του «λόγου της αληθείας του Κυρίου», γι’ αυτό και οι επίσκοποι, κατά τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο είναι, πρέπει να είναι στα της εκκλησίας «εν Ιησού Χριστού γνώμη», και όχι «εις τύπον Χριστού» που τους θέλει ο επίσκοπος Ναυπάκτου, ούτε βεβαίως «η ίδια η Εκκλησία», που διδάσκει ο αιρετίζων επίσκοπος Περγάμου Ζηζιούλας.
Διότι εάν μεταφέρουμε «την τάξιν του Χριστού» από την θεία Λειτουργία στην πράξη της διοικούσας Εκκλησίας, η υπάρχουσα
διαφορά μεταξύ του «εις τύπον Χριστού» από το «βικάριος Χριστού» των παπικών, ευκολότατα εξισώνεται από τον «Πρώτο» και, η εξίσωση αυτή θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην δημιουργία ενός «Πάπα» της Ανατολής.
Μπορεί, βεβαίως, ο επίσκοπος Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος να ξεκαθαρίζει πως, ο «Πρώτος» του δεν είναι «Άκρος  Αρχιερεύς» ούτε και το «πρωτείο» του εξαρτάται από το «Πρωτείον του Πατρός έναντι του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», όμως η «θεολογία» του πάσχει, αναμφισβήτητα όχι τόσο όσο η «θεολογία» του Ζηζιούλα την οποία σωστά χαρακτηρίζει ως βλάσφημη. 
Κακοδιδάσκει ο  Περγάμου Ζηζιούλας: «Ο πρώτος λοιπόν αυτομάτως γεννά την Ιεραρχία. Οντολογικά η Ιεραρχία υπάρχει και στην Αγία Τριάδα». Ο Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος υποστηρίζει ότι «ο εκφραστής της ενότητας της Εκκλησίας και διάκονος αυτής, είναι ο Προεστώς της Ευχαριστιακής συνάξεως και κατ’ επέκταση και Προεστώς στην διοικητική διάρθρωση των κατά τόπους εκκλησιών». Άρα, οντολογικά,  η Ιεραρχία υπάρχει κατά τον επίσκοπο κ. Ιερόθεο στην ευχαριστιακή Σύναξη, όπου ο έχων τα πρεσβεία τιμής ιερουργός, που «τον Χριστόν τυποί» και έχει την «τάξιν Χριστού» κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας,  προάγεται αυθαίρετα σε «Πρώτο» που έχει την «τάξιν Χριστού» και τον «Χριστόν τυποί» «και στις Πανορθόδοξες Συνόδους και Συνάξεις, αφού όλη η ζωή της Εκκλησίας είναι προέκταση της θείας Λειτουργίας»!
Στη θέση αυτή του επισκόπου Ναυπάκτου, θα απαντήσει ο επίσκοπος Αγίου Βλασίου Ιερόθεος [είναι ίδιοι αλλά δεν έχουν καμία σχέση, όπως το σήμερα και το χθες, αν και είναι έννοιες χρόνου] με μια εικόνα της Αγίας και Μεγάλης Ογδόης Οικουμενικής Συνόδου, που δημοσίευσε ο Ναυπάκτου Ιερόθεος.

Ποιος «Πρώτος» «τον Χριστόν τυποί» και την «τάξιν Χριστού» έχει ανάμεσα στους Αγίους και θεοφόρους Πατέρες της Συνόδου και, όχι μόνο της όγδοης, άγιε Ναυπάκτου;

Πως εκφράζεται «η ενότητα και ισότητα και ταυτότητα της χάριτος, της πίστεως και της δομής των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών» στην εικόνα της Οικουμενικής αυτής Συνόδου και, όχι μόνο, επίσκοπε Ναυπάκτου; 
Παραλείποντας τις φιλολογικές ακροβασίες του επισκόπου Ναυπάκτου, για θεμελίωση των δικαιωμάτων «κεφαλής» του «Πρώτου» του, ερχόμαστε στην διάσπαση της ενότητας της Εκκλησίας και, ο άγιος Ναυπάκτου αποφαίνεται πως: «δεν μπορεί να διασπάται η ενότητα των Προκαθημένων για ευτελείς και εθνικούς λόγους» και «δεν μπορεί μια λεγομένη «Αυτοκέφαλη Εκκλησία» να διακόπτη το μνημόσυνο κάποιας άλλης Εκκλησίας, δια δευτερεύοντες λόγους, ιδιαιτέρως την μνημόνευση του Οικουμενικού Πατριάρχου».
Γιατί αυτό; Προφανώς και επειδή ο Κωνσταντινουπόλεως, κατά τον επίσκοπο Ναυπάκτου είναι ο «Πρώτος» που εγγυάται και «συγκροτεί την ενότητα της Εκκλησίας, κατά τον τύπον Χριστού» γι’ αυτό και η Ρωσική Εκκλησία, που διέκοψε την μνημόνευση στα Δίπτυχα του «Πρώτου» «ευρίσκεται ήδη σε σχίσμα»!

Και εκ νέου, ο Αγίου Βλασίου, ρωτά τον επίσκοπο Ναυπάκτου Ιερόθεο: Πως γίνεται άγιε να αθωώνεις τον «Πρώτο» σου, όταν η απόφασή του για τη δημιουργία νέας εκκλησίας στην Ουκρανία, ακόμα και εάν ήταν  σύννομη των Ιερών Κανόνων, οι πατέρες λένε πως : «ο τολμήσας τούτο άνευ διαγνώσεως συνοδικής, ουκ αθωωθήσεται;».  Ξεχνάς τι γράφεις σε προηγούμενα άρθρα σου;
Και είναι «ευτελείς και εθνικοί» οι λόγοι διακοπής του μνημόσυνου; Μήπως είναι «ευτελές» το να αποφασίζει ο «Πρώτος» σου τη δημιουργία της «Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας» (OCU)» με εντολή (;) υπόδειξη (;) ή υποστήριξη των ΗΠΑ, Γερμανίας, Γαλλίας και Ηνωμένου Βασιλείου, όπως καταγγέλλει ο Μακάριος Μάλετιτς; 
Με αυτήν τη λογική πάτερ μου, συνεχίζει ο alter ego  του επισκόπου Ναυπάκτου «ευτελείς και εθνικοί» ήταν οι λόγοι, όχι διακοπής του μνημόσυνου αλλά  καθαιρέσεως του πάπα Νικόλαου του Α΄ από τη τοπική Σύνοδο του 867 στην Κωνσταντινούπολη. Σου θυμίζω πως, ο πάπας Νικόλαος είχε την «τάξη της τιμής» στον θεσμό της Πενταρχίας και δεν «ελέγχθηκε συνοδικά» από την οικουμένη, άρα ο Μέγας και Άγιος Φώτιος είναι σχισματικός! Μη γένοιτο!
Πάτερ μου, εάν ο «Πρώτος» σου ήταν κρίμασι Κυρίου πριν το 1922 πατριάρχης στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, με αυτά που κάνει και με όσα λέει, θα είχε καθαιρεθεί χωρίς απολογία από τους γέροντες του Πατριαρχείου! 
«Η Ορθόδοξος Ανατολική Εκκλησία ακίνητος ούσα, και εν ακινήτω ταυτότητι μονίμως πεπηγεία, [κατά τον άγιο Διονύσιο], ου χρήζει αλλοίωσιν ή ετεροίωσιν, ή τροπήν, η τοπικήν κίνησην» δια τούτο και δεν έχει ανάγκη «Πρώτου». Υπάρχουν στην Εκκλησία αυτή τα «πρεσβεία τιμής» που έχει ο «πρώτος» στους «επισκόπους εκάστου έθνους» και η «τάξη της τιμής» όταν προτάσσεται ο Κωνσταντινουπόλεως των υπολοίπων του θεσμού της Πενταρχίας και, αυτή η «τάξις της τιμής» δεν εννοεί, πολλώ δε μάλλον δεν υπονοεί, κατά την συνείδηση της Εκκλησίας, τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, υποβιβασμό και ελάττωση της τιμής για τα υπόλοιπα μέλη της Πενταρχίας.
Ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων γράφει σχετικά με το θέμα: «πολλαί αι μείζους παροικίαι, πολλαί αι Εκκλησίαι, πολλοί οι εν τη Εκκλησία Ηγεμόνες, και Πρόεδροι, και Άρχοντες, ουδείς δε έστιν εν αυταίς Ηγεμών των Ηγεμόνων, ή Πρόεδρος των Προέδρων, ή Άρχων των Αρχόντων˙ ώστε εκ τούτων των Αρχόντων και Ηγεμόνων και Προέδρων εις έστι ο Ρώμης [και Κωνσταντινουπόλεως], ισότιμός τε και ισοδύναμος, και ουδέν πλέον»!

Εσύ πάτερ μου, ρωτά ο Επίσκοπος Αγίου Βλασίου τον επίσκοπο Ναυπάκτου, δεν έγραφες πως : «Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης θεωρούσε ότι όλοι οι Πατριάρχες αποτελούσαν «το πεντακόρυφον Κράτος της Εκκλησίας» ή το «πεντακόρυφον σώμα της Εκκλησίας» ή το «πεντακόρυφον εκκλησιαστικόν σώμα» και πως ο Θεόδωρος Βαλσαμών παραλληλίζει την ύπαρξη της Πενταρχίας με τις πέντε αισθήσεις στο σώμα του Χριστού;
Και ακόμη, [οι πέντε Πατριάρχες] «ως αισθήσεις πέντε μιας κεφαλής αριθμούμεναι και μη μεριζόμεναι, παρά τω χριστωνύμῳ λαώ λογιζόμενοι ισοτιμίαν εν άπασιν έχουσι, και κάραι των κατά πάσαν την οἰκουμένην αγίων Εκκλησιών του Θεού δικαίως καλούμενοι, διαφοράν ανθρωπίνην ου πάσχουσιν»;
Ποια από τις «αισθήσεις» του σώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας πάτερ μου θεωρείς μοναδική και κορυφαία, ώστε ως «Πρώτη» να υποβιβάσει τις υπόλοιπες στο επίπεδο που χρειάζονται κανονάρχιση; 
«Τα πρεσβεία τιμής, η συνοδικότης και η ενότης της Εκκλησίας αλληλοπεριχωρούνται», γι’ αυτό και δεν υπάρχει ανάγκη «Πρώτου» στην Ορθοδοξία, για το λόγο αυτό και στη θεία Λειτουργία ο ιερουργός εύχεται υπέρ «πάσης Επισκοπής Ορθοδόξων», που τόσο σε σκανδαλίζει επίσκοπε Ναυπάκτου.
Πάντως, δεν είναι απλά εκπλήξεως άξιο πως, ένας ορθόδοξος επίσκοπος απορεί για το: «Τι σημαίνει το Πάσης Επισκοπής Ορθοδόξων», είναι εξοργιστικό που ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, υποστηρίζει ότι αυτή η μνημόνευση «μπορεί να εκληφθή ως μια προστεσταντική αρχή»! 
Να λοιπόν που, ο Μέγας Βασίλειος και ο Χρυσόστομος Ιωάννης, προφανώς «ανεπιγνώστως» εισήγαγαν στις θείες τους Λειτουργίες προτεσταντικές αρχές! 
«Ημείς οι ασθενείς» θυμόμαστε τους αγίους : «Μάξιμο τον ομολογητή, Θεόδωρο τον Στουδίτη, Μέγα Αθανασίο, Μέγα Βασίλειο, Ιωάννη Χρυσόστομο και τόσους άλλους αγίους, που αποτειχίστηκαν από τις αιρέσεις της εποχής τους». Μνημόνευαν κάποιον  επίσκοπο άγιε Ναυπάκτου ή ευχόταν «υπέρ πάσης Επισκοπής Ορθοδόξων»;
Όταν ο  Άγιος Αθανάσιος προτρέπει το ευσεβές πλήρωμα της Εκκλησίας : «Εάν ο επίσκοπος ή ο  πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοὶ της Εκκλησίας… σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρή αυτοὺς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ’ αυτών εμβληθήναι… εις την γέενναν του πυρός» το αποτειχιζόμενο πλήρωμα της Εκκλησίας του Χριστού, αφού δικαίως δεν μνημονεύει τον επίσκοπο, μνημονεύει το «Μνήσθητι Κύριε, πάσης επισκοπής ορθοδόξων, των ορθοτομούντων τον λόγον της σης αληθείας».
Στην εκκλησιαστική ιστορία  επίσκοπε Ναυπάκτου, οι αποτειχιζόμενοι πιστεύοντας πως η Εκκλησία είναι «κιβωτός της σωτηρίας» δεν διανοήθηκαν την φυγή τους από Αυτήν. Δεν έφτιαξαν και δεν «φτιάχνουν» καινούργια εκκλησία, δεν δημιούργησαν και δεν δημιουργούν νέα παράταξη μέσα σε Αυτήν, δεν συνομιλούν με σχισματικούς και αιρετικούς, μα ούτε με παρασυναγώγους, μένουν υπομένοντας μέσα στην «Κιβωτό της σωτηρίας» μνημονεύοντας συναθροισμένοι «εις ευκτήριον οίκον» υπέρ πάσης Επισκοπής Ορθοδόξων, που ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας του Κυρίου.
«Η παρατιθεμένη ευχή, [Μνήσθητι Κύριε, πάσης επισκοπής ορθοδόξων…] η εν τη θεία μυσταγωγία εκφωνουμένη, γίνεται μόνον υπέρ της Εκκλησιαστικής αρχής, ότε ο προϊστάμενος  της τελετής της ιεράς μυσταγωγίας μνημονεύει της προϊσταμένης αυτού πνευματικής αρχής (ο ιερεύς του επισκόπου ή αρχιεπισκόπου ή μητροπολίτου, ο χωρεπίσκοπος του μητροπολίτου, ο μητροπολίτης ή αρχιεπίσκοπος (αν μη ήναι αρχηγός Εκκλησίας αυτοκεφάλου ως ο Κύπρου αρχιεπίσκοπος) του πατριάρχου του οικείου εκκλησιαστικού κλίματος, οι δε πατριάρχαι και άλλοι αρχηγοί αυτοκεφάλων Εκκλησιών  «πάσης Επισκοπής Ορθοδόξων» αποφαίνεται ο πολύς Παύλος Καρολίδης, ενώ στο «Σύνταγμα κατά Αζύμων» Ευστράτιος ο επονομαζόμενος Αργέντης ο Χίος, θεολογικότατα λέει:  [επειδή είναι] προδηλότατον, ότι η χάρις του αγίου Πνεύματος έστι παρούσα εν τοις προκειμένοις Δώροις, η ταύτα μετουσιώσασα, και σώμα Χριστού και αίμα ποιήσασα…ο ιερεύς ου δέεται ίνα επέλθη η χάρις, αλλά δέεται ίνα μη η παρούσα χάρις κωλυθή από των προκειμένων [αλλά να διαχυθεί] υπέρ πάσης επισκοπής ορθοδόξων, υπέρ της εαυτού αναξιότητος …».
Λοιπόν, ανάγκη πάσα οι «μωροί δια Χριστόν», οι «ισχυροί», οι «ένδοξοι», οι «φρόνιμοι» εν Κυρίω  να απαντήσουν και, πρέπει να απαντήσουν σύντομα στην απορία του επισκόπου,  πριν ο άγιος Ναυπάκτου ζητήσει με άρθρο του, αν όχι την κατάργηση Ευχών και Δεήσεων στις Θείες Λειτουργίες των Αγίων Βασιλείου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τουλάχιστον αλλαγές στα Δίπτυχα και στις Δεήσεις, που του δημιουργούν απορίες!

Πηγή