Το κριτήριο της ενότητος στον αντιΟικουμενιστικό αγώνα είναι η ενότητα με τους Αγίους

Παρά τον πόλεμο συνεχίζουμε τον αγώνα, όχι των μετα-πατέρων, αλλά των Αγίων Πατέρων.

-Ἡ ἑνότητα, γιὰ τὴν ὁποία κάποιοι τάχα κόπτονται, δὲν ἔρχεται μὲ τὴν συμβιβαστικὴ ἑνότητα χάριν τῆς ἑνότητος,

ἀλλὰ μὲ τὴν ἑνότητά μας μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων ποὺ πορεύτηκαν τὸν δρόμο τῆς ἀληθείας καὶ τῆς Ἀκριβείας, κι ὄχι τοῦ συμβιβασμοῦ.

Τοῦ Παναγιώτη Σημάτη

Προβληματισμὸς καὶ μεγάλη στενοχώρια ὑπάρχει σὲ πολλοὺς ἀδελφοὺς ποὺ παρακολουθοῦν τὸν ἀγώνα ποὺ γίνεται στὶς μέρες μας –ἡμέρες ἐσχατολογικῆς ἀποστασίας– κατὰ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ προετοιμάζει τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντίχριστου.

    Οἱ μὲ ἀγαθὴ καὶ θεολοφιλῆ διάθεση ἀγωνιζόμενοι πιστοί, παρακολουθοῦν τὰ γενόμενα καὶ βλέπουν πὼς καθημερινῶς οἱ ἀντίχριστες δυνάμεις κερδίζουν ἔδαφος σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα καὶ μάλιστα –πόσο τραγικό;– στὸν ἴδιο τὸ χῶρο τῶν ἀγωνιζομένων πιστῶν, στὸν ὁποῖο δὲν ὑπάρχει ἑνότητα! Καὶ θυμοῦνται τοὺς προφητικοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων:

    «Ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι· κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις. Τότε σκανδαλισθήσονται πολλοὶ καὶ ἀλλήλους παραδώσουσι καὶ μισήσουσιν ἀλλήλους. καὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσι πολλούς, καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν. παραδοθήσεσθε δὲ καὶ ὑπὸ γονέων καὶ συγγενῶν καὶ φίλων καὶ ἀδελφῶν, καὶ θανατώσουσιν ἐξ ὑμῶν, καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Β΄Κορ. ζ΄ 5 καὶ ια΄ 26· Ματθ. ιδ΄ …..· Λουκ. ια΄ …. Μάρκ. κα΄ 17).

     Ὅλες αὐτὲς οἱ ὠδίνες ἄρχισαν καὶ θὰ ἐνταθοῦν σὲ βαθμὸ καὶ χρόνο ποὺ ὁ Κύριος γνωρίζει. Ὡς ἐκ τούτου δὲν πρέπει νὰ ξαφνιαζόμαστε. Δὲν πρέπει, ὅσοι ἀγωνίζονται τὸν ἀγώνα τῆς Πίστεως νὰ πτοοῦνται ἀπὸ τὴν ἀποκάλυψη ὅτι, ἀντὶ νὰ πληθαίνει ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐμμενόντων στὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῆς ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως σμικρύνεται. Δὲν πρέπει νὰ σκανδαλίζονται, ὅταν βλέπουν ὅτι ὑποδεικνύονται ἀπὸ διαφόρους πατέρες διαφορετικὲς ποιμαντικὲς μέθοδοι πορείας καὶ ἀντιμετωπίσεως τῆς αἱρέσεως, ξένοι καὶ διάφοροι ἐκείνων ποὺ δίδαξαν καὶ ἐφάρμοσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες· δρόμοι ποὺ ὄχι μόνο δὲν ἀντιμετωπίζουν θεοπρεπῶς τὴν Παναίρεση, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἐκθέτουν τὶς ψυχὲς τῶν ἀγωνιζομένων στὸν μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως. Καὶ δυστυχῶς, σήμερα εἴμαστε μάρτυρες τέτοιων μολυσμῶν, ὄχι μόνο ἁπλῶν πιστῶν-ἀδελφῶν μας, ἀλλὰ τῶν ἴδιων τῶν Πατέρων ποὺ ξεκίνησαν τὸν ἀγώνα καὶ τώρα τὸν «νερώνουν»!

     Δὲν πρέπει λοιπὸν νὰ ξαφνιάζονται οἱ πιστοί, ὅταν βλέπουν ὅτι σύγχρονοι ποιμένες ἐφαρμόζουν ἀντιπατερικὲς «οἰκονομίστικες» μεθόδους καὶ «χαρτοπολεμικὴ» τακτικὴ ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ὑπουλότερης καὶ καταστροφικότερης αἱρέσεως στὴν Ἱστορία. Δὲν πρέπει νὰ ξαφνιάζονται οἱ πιστοί, ὅταν διαβάζουν ὅτι αὐτοὶ οἱ μετα-πατέρες (παρὰ τὴν ἁγιοπατερικὴ κατάδειξη τοῦ ἀκριβῶς ἀντίθετου) διδάσκουν ὅτι ὁ ἀγώνας, ὅπως τὸν παρουσιάζουν οἱ Ἅγιοι, εἶναι δυνητικός.

     Ὅλες αὐτὲς οἱ ἀδιάκριτες ἢ καὶ σκόπιμες τακτικές, σπέρνουν τὴν σύγχυση, καθὼς ἐπὶ πλέον οἱ πιστοί, βομβαρδίζονται καὶ ἀπὸ ἄλλες καινοφανεῖς διδασκαλίες· ὅπως π.χ., ὅτι πρέπει νὰ συμμαχήσουμε μὲ τοὺς σχισματικοὺς  γιὰ  νὰ νικήσουμε τοὺς αἱρετικούς!  Ὅτι εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐπιστροφὴ στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο, ἂν ὄχι καὶ στὶς παρατάξεις!

     Καὶ συνεχίζουν νὰ διαδίδουν αὐτά, παρότι ἐπαρκῶς καὶ ἐξαντλητικῶς ἀποδείχθηκε περὶ αὐτῶν, ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια. Δὲν θέλουν νὰ καταλάβουν (ὅσοι τὰ διαδίδουν) ὅτι μὲ αὐτὴ τὴν ἐπιμονή τους τορπιλίζουν τὸν ἀγώνα καὶ διώχνουν κι ἐκείνους τοὺς πιστοὺς ποὺ ἔχουν καλὴ πρόθεση νὰ ἀγωνιστοῦν κατὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ καιροῦ μας, ἐπιχειρώντας ἐπίμονα νὰ προσθέσουν δυσβάσταχτο βάρος στὶς πλάτες τῶν πιστῶν.

     Δηλαδὴ διαπράττουν τὸ ἑξῆς παρανοϊκό· σὲ ἐκείνους ποὺ δυσκολεύονται κι ἀγκομαχοῦν νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὴν αἵρεση, προσθέτουν καὶ τὸ βάρος τῆς ἀλλαγῆς Ἡμερολογίου, ἐπιδεινώνοντας τὴν σύγχυση καὶ τὶς ἀντεγκλήσεις, καὶ τὶς μάχες. Διότι ὅπως πολλάκις ἔχει γραφεῖ, ἡ κακῶς γενομένη ἀλλαγή, κατ’ οἰκονομία ἔγινε δεκτή, ὄχι ἀπὸ νεοημερολογίτες, ἀλλὰ ἀπὸ Παλαιοημερολογίτες, ἀφοῦ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες ποὺ συγχώρησαν στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὸ Ν. Η., ἦσαν Ἐκκλησίες ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὸ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, οἱ δὲ σχηματίσαντες νέα παραταξιακὴ ἐκκλησία, δὲν ἑνώθηκαν μὲ τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὸ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ (καὶ τότε δὲν ἦσαν Οἰκουμενιστές), ἀλλὰ δημιούργησαν, παράλληλη μὲ τὴν ΜΙΑ Ἐκκλησία, ἐκκλησία καὶ Συνόδους (ἐνῶ ἀργότερα κατέφυγαν καὶ χρησιμοποίησαν ἄλλη «τοπικὴ» Ἐκκλησία, τοὺς Ρώσους τῆς διασπορᾶς!).

     Σ’ αὐτὴ λοιπὸν τὴν κατάσταση, καὶ ἐνῶ ἀπαιτεῖται ἑνότητα καὶ σύμπνοια [ἀφοῦ χωρὶς ἑνότητα –ποὺ εἶναι ἀπόδειξη ὅτι ὁ ἀγώνας ἀκολουθεῖ ἰδιότροπο-ἴδιο θέλημα, καὶ ἄρα δὲν ἔχει τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος– δὲν θὰ καταφέρουμε τίποτα],  ἀλληλοεκτοξεύονται κατηγορίες τῶν μὲν πρὸς τοὺς δέ, ὄχι γιὰ θέματα Πίστεως ἢ Παραδόσεως, ἀλλὰ για προσωπικὰ λάθη καὶ πάθη, ποὺ ὡς φυσικὸν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν κ.λπ.

     Κι ἐδῶ χρειάζεται νὰ γίνει κατανοητὸ ὅτι, ἄλλο τὰ πάθη-λάθη, ποὺ ἀσφαλῶς δυσχεραίνουν κάθε ἀγώνα, κι ἄλλο ἡ διαστροφὴ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων ἢ τῆς ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως. Δὲν εἶναι δυνατὸν  Ποιμένες ἢ ἀδελφοὶ νὰ κατηγοροῦν ἄλλους γιὰ λάθη καὶ πάθη (ποὺ ἀναμφίβολα ἔχουν, μικρότερα ἢ μεγαλύτερα) τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτὴ τὴν στιγμὴ προσπαθοῦμε νὰ συζητήσουμε (καὶ ἀπὸ τὴν μεριά μας νὰ πείσουμε), ὅτι δὲν προσφέρει πλέον τίποτε  ἡ μετα-πατερικὴ γραμμὴ τῆς οἰκονομίας, παρὰ μόνο ἡ ὁμολογιακὴ στάση τῆς ἀκριβείας ποὺ μᾶς παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες!

    Ὡς ἐκ τοῦτου εἶναι φανερὸ ὅτι ἀντιστεκόμαστε στὴν ἀμφίβολη καὶ βλαπτικὴ τακτικὴ τῆς Οἰκονομίας, κι ὄχι βέβαια κατὰ τῶν προσώπων, τὰ ὁποῖα ἐπὶ χρόνια ἐμπιστευθήκαμε καὶ μετὰ τῶν ὁποίων μὲ χαρὰ θὰ συνεχίζαμε νὰ συνεργαζόμαστε, ἂν ἀποφάσιζαν ὅτι ὁ καιρὸς τοῦ χαρτοπόλεμου καὶ τῆς Οἰκονομίας πλέον παρῆλθε, δὲν πρόσφερε ἕως τώρα τίποτε ἄλλο, παρὰ μόνο τὴν ἐπέκταση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἄρα εἶναι ἡ ὥρα τῆς πλήρους ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές. Ἂς μᾶς καταλογίσουν -ἂν θέλουν- ὡς λάθος τὸ ὅτι ξεκινήσαμε νωρίτερα αὐτὴν τὴν πορεία τῆς ἀκριβείας, κι ἂς δεχθοῦν -ἔστω καὶ τώρα- ὅτι τὸ «ἄχρι καιροῦ» καὶ Οἰκονομίες τέλειωσαν, δὲν μποροῦν πλέον νὰ ὑπάρξουν. Καὶ προσοχή· ἄλλο οἱ προσωπικὲς οἰκονομίες τοῦ κάθε πνευματικοῦ, ἀνάλογα μὲ τὴν πνευματικὴ κατάσταση κάθε πιστοῦ, κι ἄλλο ἡ γενικὴ γραμμὴ καὶ στάση τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ὀφείλει νὰ ἀκολουθεῖ τὶς ὁλοκάθαρες Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ κάθε αἱρετικό, ἀκόμα καὶ ἀπὸ κάθε ἀτάκτως περιπατοῦντα!

    Αὐτὸ τὸ σημεῖο πρέπει νὰ ἐξετάσουμε, ἂν ἔχουμε βέβαια διάθεση γιὰ κοινὸ ἀγώνα, ἀφοῦ μόνο ΚΟΙΝΟΣ ἀγώνας εἶναι δυνατὸς εἰς τὰ τῆς Πίστεως (ἀσχέτως τοῦ βαθμοῦ ἀγωνιστικότητος καθενός), χωρὶς ἀποκλεισμοὺς καὶ λοιδορίες, συκοφαντίες καὶ «χτυπήματα κάτω ἀπὸ τὴ μέση».

    Δυστυχῶς αὐτὴ τὴν στάση-τακτική-γραμμή, τὴν Συνοδικότητα δηλαδή, ποὺ ἀποτελεῖ συστατικὸ χαρακτηριστικὸ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ποιμαντικῆς-θεολογίας, μέχρι τώρα ἔχουν ἀποδείξει ὅτι δὲν τὴν θέλουν οἱ διάφοροι πατέρες, καὶ γι’ αὐτὸ προτείνουν δικῆς τους ἐμπνεύσεως γραμμή! Ἀπόδειξη; Διοργανώνουν Ἡμερίδες καὶ Συνάξεις, ἢ δημοσιεύουν ἀπανταχοῦσες καὶ ἐνῶ δημοσιεύονται μελέτες καὶ κριτικὲς ἀπαντητικὲς ποὺ καταρρίπτουν τὶς ἕωλες καὶ διαστροφικὲς τοποθετήσεις τους, δὲν δίδουν καμιὰ ἀπάντηση, καμιὰ σημασία στὸν ἔλεγχο αὐτό, ἀλλὰ καθένας, ὡς ἄλλος Πάπας, περιφρονεῖ τὴν κριτική, ἀπαξιοῖ τὴν συνάντηση καὶ ἀπαιτεῖ νὰ ἀκολουθεῖται ἡ δική του γραμμή, ἀδιαφορώντας ἀκόμα κι ὅταν τοῦ ἀποδεικνύεις ὅτι αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ γραμμὴ τῶν Πατέρων. Μάλιστα τελευταῖα στὸ χῶρο αὐτό, χρησιμοποιεῖται ἡ μέθοδος τῶν Χιλιαστῶν: κάνεις ἐρωτήσεις καὶ ἀπαντᾶς σὲ ἐρωτήσεις τους, κι αὐτοὶ κάνουν ὅτι δὲν καταλαβαίνουν τί ἐρωτᾶς ἢ τί ἀπαντᾶς,  καὶ ἀπαντοῦν «ἄλλα ἀντ’ ἄλλων»!

    Τί νὰ ποῦμε, λοιπόν; Νὰ πάψουμε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι τὰ πράγματα θὰ διορθωθοῦν; Νὰ θεωρήσουμε ὡς δεδομένο ὅτι ἡ κάθε ὁμάδα ἔχει ταμπουρωθεῖ στὶς θέσεις της; Τώρα μάλιστα, ποὺ εἶναι φανερὸ ὅτι οἱ καιροί μας εἶναι ἐσχατολογικοί, καὶ ἔχουν ἀρχίσει νὰ ἐμφανίζονται, ψηλαφοῦνται σὲ μεγάλο βαθμὸ πραγματοποιούμενες οἱ προφητικὲς ρήσεις του Κυρίου, τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τῶν Ἁγίων ποὺ ἀναφέραμε πιὸ πάνω;

    Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ ἐλπίδες μας, ἐκ τῶν πραγμάτων, ἔχουν μειωθεῖ. Παρὰ ταῦτα θεωρήσαμε ὑποχρέωσή μας νὰ γράψουμε αὐτά, γιὰ ὅσους προσπαθοῦν (ὅπως κι ἐμεῖς) νὰ ἀκολουθήσουν «κουτσά-στραβὰ» μέν, ὅσο ὁ καθένας μπορεῖ, ἀλλὰ τὴν γνήσια ἁγιοπατερικὴ πορεία στὴ μάχη κατὰ τῆς Παναιρέσεως. Τὰ γράφουμε γιὰ ὅσους διστάζουν, ἀμφιβάλλουν, μπερδεύτηκαν, ἀποπροσανατολίστηκαν ἀπὸ τοὺς πολλοὺς μετα-πατέρες (ποὺ ἂν συνεχίσουν μὲ τὴν ἴδια ἐπιμονή, χωρὶς συναίσθηση τῆς πτώσης τους, θὰ γίνουν χειρότεροι ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές).

    Εἴμαστε ἀνοικτοὶ σὲ ὅλους, ζητήσαμε συνάντηση, Σύναξη μὲ κάθε καλοπροαίρετο γιὰ ἕνα κοινὸ ἀγώνα, πάντα μὲ βάση τὴν ἁγιοπατερικὴ Παρακαταθήκη κι ὄχι τὶς ἰδιοτροπίες καὶ τὴν ἰδιογνωμοσύνη κάθε ποιμένα.

Σημάτης Παναγιώτης